06 magazine Leef!

Ik wil die berg op!
Helga ging intussen naar de sportschool,
omdat haar broer daar ook
sportte en haar aanmoedigde mee te
gaan. ‘Ik kreeg steeds meer plezier in
het sporten. Ik ging meerdere keren
per week en voelde me er goed bij. De
sportschool organiseerde op een gegeven
moment een fietstocht op de
Alpe d’Huez. Mijn broer reed mee en
Hugo ook. Toen ze terugkwamen,
werd ik zo enthousiast van hun verhalen,
dat ik riep: volgend jaar wil ik
dat ook! Ik ben naar de KNWU (Koninklijke
Nederlandse Wielren Unie)
in Utrecht gegaan en ben daar gaan
trainen. Eerst werd er nogal sceptisch
naar me gekeken – ik was een stuk
zwaarder dan nu. Maar ik ben gaan
trainen en als ik eenmaal ergens mij
zinnen op heb gezet, dan ga ik er helemaal
voor.’
Grenzen verleggen
‘Na een jaar trainen, heb ik het gedaan.
Ik ben compleet stuk gegaan op de
Mont Ventoux. Maar ik heb niet opgegeven.
Ik moest en zou de top bereiken.
Dat gevoel als je bovenkomt, als je
het hebt gehaald, dat is onbeschrijfelijk!
Ik had mijn grens verlegd. Maar
nu ga ik nog een stapje verder. Want
meteen al wist ik: ik wil meedoen aan
de HandbikeBattle. Maar dat gaat niet
zomaar. Voor die battle heb je ook een
buddy nodig. Ik kende Hugo al van de
sportschool. Toen ik hem vroeg, had
hij geen idee wat het precies inhield.
En hij moest het natuurlijk met zijn
vrouw overleggen.’
Op 18 juni vond voor de 3 de keer de
HandbikeBattle plaats in het Kaunertal
(Tirol, Oostenrijk). Honderd sporters met
een lichamelijke beperking gingen er de strijd
aan over een tocht van 20 km, met een hoogteverschil
van bijna 1000 meter. Een prachtige klim,
met forse stijgingspercentages. In een teamwedstrijd
gingen verschillende revalidatiecentra het gevecht tegen
elkaar aan. Behalve tien Nederlandse teams deed er een
Noors en een Oostenrijks team mee. Daarnaast was er
een individuele wedstrijd, waaraan ook Helga Teunissen
meedeed. In korte tijd is de Battle uitgegroeid tot een
indrukwekkend evenement van voldoening, saamhorigheid
en extreme lichamelijke en mentale prestaties!
roept: Je kan het, nog maar een paar
meter!”, dan krijg je vanzelf meer energie.
Ik kan ook nogal klagen als het
waait, maar dan roept Hugo altijd: ‘De
wind is je vriend!’ Want wind als je aan
handbiken of fietsen bent, geeft je het
gevoel alsof je een berg moet beklimmen.
In ons vlakke Nederland is de
wind dus eigenlijk een extra trainingsmazzeltje!’
Vriendschap
Het sporten heeft in het leven van
Helga een heel belangrijke rol gespeeld.
‘Het heeft me ten eerste mijn
fitheid weer teruggegeven, want ik
HUGO VAN ROON EN HELGA TEUNISSEN
HUGO: ‘DE PRESTATIE
DIE ZE GELEVERD HEEFT
IS ZEER ZWAAR. HET IS
ZWAARDER DAN HET
BEKLIMMEN VAN DE
MONT VENTOUX VOOR
EEN GEZONDE, GOED
GETRAINDE WIELRENNER.’
ben zo’n 36 kilo lichter dan toen ik
begon. Het heeft me laten zien hoe
sterk ik ben, zowel mentaal als fysiek.
Maar het heeft me ook op plekken
gebracht, waar ik normaal anders
nooit was gekomen. En ik heb allemaal
leuke, nieuwe mensen leren
kennen. En het heeft me een vriendschap
opgeleverd met Hugo, want
hij is natuurlijk mijn fietsbuddy, maar
daarnaast ook gewoon een goede
vriend. Mijn vader vindt het leuk om
samen met Hugo aan de fiets te sleutelen.
En we spreken ook gezellig af
voor een etentje en dan komt het
fietsen soms niet eens ter sprake.’
De wind is je vriend
Hugo: ‘Eigenlijk dacht ik meteen:
dat ga ik doen. Uiteindelijk zei ik
binnen 24 uur ‘ja’. Sindsdien trainen
we veel samen. Ik ben zelf wielrenner
en wat ik met mijn benen doe, doet
Helga met haar armen. Dat is veel
zwaarder! We zijn samen gaan trainen,
’s winters in de sportschool en
’s zomers stap ik op mijn fiets en gaat
Helga de weg op in haar handbike.
Daarnaast onderhoud ik ook haar
handbike. Het sleutelen aan fietsen
is echt een hobby van mij, dus die
combi van sporten en sleutelen is
heel leuk.’ Maar ook het mentale stuk
is erg belangrijk, aldus Helga. ‘Als ik
denk dat ik niet meer kan en Hugo
37