You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
07 COLUMN<br />
PROFIEL<br />
Hans Laroes was de baas<br />
van het Journaal en boog<br />
zich tot voor kort over de<br />
mores van het metier als<br />
voorzitter van de Raad voor<br />
de Journalistiek. Hij is een<br />
gelukzalige generalist, die<br />
overal wat van vindt. Ook op<br />
deze plek. Laroes zonder<br />
last en ruggenspraak. Over<br />
communicatie, de media,<br />
het nieuws en waar<br />
het wringt.<br />
HANS LAROES<br />
JOZIAS<br />
Ik heb altijd een wat gecompliceerde relatie gehad met Jozias.<br />
Jozias van Aartsen.<br />
Dat gaat terug tot diep in mijn jeugd.<br />
Jozias’ vader Jan, lang minister in Den Haag, was commissaris van<br />
de koningin in Zeeland. Hij woonde dicht bij mij, in het centrum van<br />
Middelburg, en had samen met zijn vrouw twee hondjes.<br />
Krengen van hondjes.<br />
Ze zaten me steeds achterna, op de Burg, richting de Balans, waar<br />
ik woonde. Als ik fietste hapten ze naar m’n pedaaltrappende voeten.<br />
Ik was een jaar of vijf, zes en echt bang. Zat met angsttranen op de fiets.<br />
Jozias heb ik nooit gezien, daar. Hij zal het allemaal niet kunnen helpen<br />
maar zijn naam herinnert me aan mijn angst, of beter, de schaamte.<br />
Schaamte dat ik bang was voor hondjes die misschien hard jankend<br />
waren weggelopen als ik ‘boe’ had durven roepen. Misschien.<br />
Jozias leek die twijfel nooit te hebben. Als minister, fractievoorzitter,<br />
Kamerlid en nu als burgemeester hangt er een vanzelfsprekend zelfvertrouwen<br />
om hem heen. Hij draagt een glimlach die hem een<br />
ondoordringbaar pantser geeft.<br />
Soms lijkt hij in de problemen, zoals toen De Telegraaf in de zomer van<br />
2014, na rellen in de Schilderswijk, campagne tegen hem voerde (‘Waar<br />
is Jozias?’), maar ik zie hem toch vooral zijn onverstoorbare zelf zijn.<br />
Nu moet ik nog iets toegeven.<br />
Ik begin hem leuk te vinden en te waarderen.<br />
Kort geleden bijvoorbeeld, toen hij verklaarde met de salafisten in zijn<br />
gemeente samen te werken, om zo ’t gedoe op straat in zijn stad rond<br />
oud en nieuw te verminderen.<br />
De Tweede Kamer wil het salafisme verbieden, wat me nog knap<br />
ingewikkeld lijkt, en was natuurlijk volkomen ontregeld dat zo’n burgemeester<br />
z’n eigen gang ging. Ongehoord! Primaat van de politiek!<br />
Maar Jozias verklaarde dat híj verantwoordelijk was voor de veiligheid<br />
in zijn stad, en dat hij zelf wel uitmaakte wat hier het beste werkt. Zijn<br />
glimlach glimlachte de onderhuidse boodschap – spelen jullie maar<br />
verder, ik heb een stad te leiden.<br />
Dat vond ik mooi, en passend. Een geloofsrichting verbieden lijkt me<br />
gevaarlijk en onjuist. Maar nog mooier was dat de Edelachtbare zich<br />
superieur onttrok aan het politieke theater waar men in spektakel en<br />
opgefokt gedrag tegen elkaar opbiedt, voorbij de grenzen van de logica.<br />
Het is wel prettig als iemand dat af en toe duidelijk maakt. Dat er<br />
primaten zijn, in de politiek, en dat je die niet per definitie hoeft te<br />
volgen en gelijk te geven.<br />
Dus die hondjes?<br />
Laat maar zitten.<br />
Ik had Jozias moeten volgen, toen. Niet terugschreeuwen.<br />
Niet weg fietsen, niet om me heen trappen.<br />
Ik had ze moeten verwarren. Ze negeren. Alsof ze niet bestaan.<br />
Hij draagt<br />
een glimlach<br />
die hem een<br />
ondoordringbaar<br />
pantser<br />
geeft<br />
FOTO COR MOOIJ
Change language