OM 4

Michiru
24 jaar
Kokusai Kyoyo
Tokyo, Japan
Interview: 5 leerkrachten/
pedagogen, 5 nationaliteiten
Lena
24 jaar
Sonderpaedagogik
Dortmund, Germany
Interview: 5 leerkrachten/
pedagogen, 5 nationaliteiten
Stefania
22 jaar
Scienze della Formazione Primaria
Udine , Italy
Interview: 5 leerkrachten/
pedagogen, 5 nationaliteiten
Miriam
32 jaar
Língua e Literatura
Portuguêse Inglês
Rio de Janeiro , Brazil
Interview: 5 leerkrachten/
pedagogen, 5 nationaliteiten
Carl
21 jaar
Music Education
Stellenbosch, South Africa
Interview: Teaching music to
children with Autism
Kaitlyn
27 jaar
Educational Psychology
Pretoria, South Africa
Doorgeefpen: Township teacher
Xin Ping
22 jaar
Sociology
Singapore, Singapore
Interview: Working at the
Muscular Dystrophy Association
of Singapore
International
Education Edition
Blue
25 jaar
คณะศึกษาศาสตร์
มหาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ์
Bangkok, Thailand
Interview: 5 leerkrachten/
pedagogen, 5 nationaliteiten

REDACTIONEEL
Lief ODIOM-lid,
ODIOM
Het nieuwe collegejaar is weer begonnen en dat betekent ook een nieuwe
start voor het OM. Hoewel de samenstelling nog hetzelfde is, is er toch een
hoop veranderd. Het zal jullie niet ontgaan zijn dat deze versie van het OM
niet meer met de post is gekomen. Vanaf heden zal het tijdschrift slechts digitaal
verstuurd worden. Let daarom extra goed op: er zijn nieuwe functies in
het OM! Zo kun je filmpjes direct afspelen, hoef je slechts op een URL te klikken
om op de website te komen en kun je vanuit deze pagina en de inhoudsopgave
direct naar de pagina die je wilt lezen! Kortom: een hoop spannende
veranderingen.
Dit OM is gewijd aan onderwijs in het buitenland. Er staat weer een aantal
interessante artikelen voor je klaar over de manier waarop het onderwijs en
de pedagogiek in het buitenland geregeld zijn. Zo kun je bijvoorbeeld op
pagina 8 lezen hoe de opleiding tot leerkracht in het buitenland geregeld is.
Welke eisen stellen ze bijvoorbeeld aan een leerkracht in Thailand? Loop je in
Duitsland ook stage tijdens je opleiding?
Ook interessant is het interview op pagina 19. Xin Ping Ling vertelt over haar
werk in wereldstad Singapore! Zij werkt bij de Muscular Dystrophy Association,
maar wat houdt dat eigenlijk in?
Daarnaast heeft Kaitlyn de doorgeefpen deze keer verzorgd. Zij schreef over
haar tijd bij het Human Dignity Centre in Port Elizabeth, South Africa. Kijk snel
op pagina 17!
Onze vaste columniste Machteld schreef dit keer een generaliserend stuk
over het begin van dit collegejaar en alle gevaarlijke situaties die ontstaan
door Aziaten op kinderfietsen die voor het eerst de straten van Groningen
trotseren. Ga naar pagina 14 om de Column van dit OM te lezen.
Geertje Bruijn
Machteld Dorhout
Maaike Greydanus
Vormgeving
Ten slotte hebben we ook weer een leuke kennismaking met één van de
commissies van ODIOM: het CoBSS. Wie er in deze commissie zitten en wat zij
doen? Lees het nu op pagina 22!
Wij hopen dat jullie de artikelen weer even interessant vinden als altijd en we
horen graag wat jullie mening is over het nieuwe OM! Veel leesplezier!
Liefs namens de RedacCie,
Noor Groenen
De Brouwerij
Het Heerenhuis
Jaargang 15
Editie 1
Oktober 2016
2

Lees
meer
op p.15
P.8 Klik hier voor de column
Lees het artikel op p. 19
P.17
inhoud
OM. 2016
19 Muscular Dystrophy Association
Singapore Xin Ping over haar werk in
deze wereldstad
17 De Doorgeefpen Kaitlyn vertelt over
haar ervaring bij het Human Dignity Center
in Port Elizabeth, Zuid Afrika
5 Cijfers
12 Fotopagina
17 TED-talks
23 Agenda
6 Nieuws
Het laatste nieuws rondom onderwijs en
pedagogiek
8 5 leerkrachten/pedagogen, 5 nationaliteiten
Studenten vertellen over het onderwijs en de opleiding
tot leerkracht in hun land
14 Column
Een stuk over opvallende gewoonten van internationale
studenten in Groningen
15 Teaching music
Aan kinderen met autisme in een ontwikkelingsland
22 Commissie aan het woord CoBSS
Wie zitten er in deze commissie en wat doen zij?
24 Kinderquatsch
3

VOORWOORD BESTUUR
Lieve ODIOM’ers,
Het zit er weer op, de vakantie. Wij hopen dat jullie ontzettend veel hebben genoten van jullie welverdiende
vrije tijd. Van een aantal van jullie weten we dat dit zeker gelukt is, gezien de leuke vakantiekaartjes die
we hebben gekregen! We hebben ze een mooi plekje gegeven in het hok, zodat we in drukke tijden even
kunnen terugdenken aan deze mooie zomervakantie.
In de vakantie hebben jullie niet zo veel van ons gehoord, want ook wij waren lekker vrij. Helemaal fris, fruitig
en uitgerust gaan we het nieuwe collegejaar tegemoet! Voor ons als bestuur is dat best spannend, want
het gaat nu allemaal écht beginnen. Gezonde spanning, dat wel hoor. Vol enthousiasme zijn wij in augustus
weer begonnen en we moeten toegeven, het voelt goed!
De vakantie mag over zijn, maar belangrijker is dat het nieuwe jaar is gekomen. Kersverse eerstejaarsstudenten
meldden zich stuk voor stuk aan en hebben ontzettend genoten van het introductiekamp. Waar
we de vorige jaren met de bus naar Stadskanaal reden, hebben we dit keer gefietst. Ruim 40 kilometer
van het mooie Groningse landschap wachtte op ons. Dat klinkt als een lange reis, maar dat was het helemaal
niet. Het was super gezellig! Ruim 100 ODIOM’ers op fietsjes, dat kan ook niet misgaan; gezelligheid
gegarandeerd. De rest van het kamp was ook een groot succes. Een hoop gezellige, leuke eerstejaars zijn
enthousiast geworden over ODIOM (en er waren zelfs een paar mannen bij)!
Maar het kamp was natuurlijk niet het enige wat we voor deze nieuwe studenten in petto hadden. Zoals
jullie waarschijnlijk gemerkt hebben, hebben we samen met de commissies een fantastische Warming-Up
Periode (a.k.a. WUP) georganiseerd. Feestjes, eten, sporten, we hebben het allemaal gedaan!
Na de WUP volgt weer een spannend moment: de commissievorming! Wie gaan volgend jaar de vetste
feestjes organiseren? Wie zullen zorgen dat we een beeld krijgen van onze carrièremogelijkheden? Wie
zullen de nieuwe digitale (!) ODIOM Magazines gaan maken en wie zullen jullie als student gaan vertegenwoordigen
in de Jaarvertegenwoordiging? Spannend is het zeker! Een frisse wind zal door de vereniging
waaien, de start van een nieuw collegejaar met nieuwe commissies. Wij hebben er zin in!
Nu het collegejaar weer is begonnen willen jullie
misschien juist wel weer weg uit dit platte landje.
Wat zijn dan de mogelijkheden? Studeren of werken
in het buitenland? Het kan allemaal. De RedacCie
heeft een OM gewijd aan dit thema, dus lees straks
snel verder. Ik persoonlijk houd enorm veel van het
leven in Groningen, echt een fantastische mooie
(studenten)stad waar de kroegen geen sluitingstijd
kennen en alles dichtbij is. Voor sommige van onze
studenten was het echter niet genoeg, die zijn uit
Nederland vertrokken en die zijn het gaan doen! Studeren
in het buitenland! Heel veel plezier en succes
daar lieve ODIOM’ers!
Of je nou in het buitenland je horizon aan het verbreden
bent, of dat je in Groningen je eerste pasjes
maakt, met dit OM is het sowieso een stukje leuker.
Geniet ervan want je kan het OM óveral waar je
bent lezen op je telefoon, wie wil dat nou niet?
Voor nu, heel erg veel leesplezier gewenst!
Liefs, namens het vijftiende bestuur,
Esmee Timmer
Voorzitter 2016-2017
4

CIJFERS
‘s Werelds grootste school is de City Montessori School in India met
meer dan 32 000 leerlingen.
China is het land waar kinderen het meeste huiswerk
maken. In Shanghai besteden kinderen van de basisschool
gemiddeld 14 uur per week aan huiswerk.
Frankrijk is het land waar leerlingen het kortste schooljaar hebben,
maar met de langste schooldagen.
De kleinste school ter wereld staat in Turijn en heeft één leerling.
In Iran volgen jongens en meisjes gescheiden onderwijs tot aan de universiteit. Ook leerkrachten moeten
van hetzelfde geslacht zijn als de klas.
De oudste leerkracht ter wereld
Phumachangtang in Tibet is de 101 jarige Amerikaanse
is met 537 meter boven zeeniveau
Agnes Zhelesnik.
de hoogst gelegen school ter wereld.
De kans op een ‘school drop-out’ is twee keer zo groot
bij plattelandskinderen dan bij stadskinderen.
In ontwikkelingslanden kan elk extra jaar aan onderwijs het toekomstige
inkomen van een persoon met gemiddeld 10% verhogen.
Vrouwen met een lager opleidingsniveau krijgen
gemiddeld 2,5 kinderen terwijl dit 1,7 is bij vrouwen
met een hoog opleidingsniveau.
In China heeft een gemiddelde middelbare
schoolklas meer dan 50 leerlingen en één leerkracht. Dit is het
hoogste gemiddelde wereldwijd.
Het gemiddelde aantal leerlingen per klas is het laagste
in Rusland en Zwitserland, beiden onder 20 leerlingen.
In 2012-2013 stond gemiddeld 29% van de 20-29 jarigen in de
EU ingeschreven bij een opleiding.
Wereldwijd zijn er ongeveer 24 miljoen Nederlandstaligen.
Ongeveer 17 miljoen van hen wonen in Nederland,6,5 miljoen in België, en
400.000 in Suriname.
TEKST MARIJE REMMERS
5

Meer gedragsproblemen kind bij gebruik paracetamol tijdens
zwangerschap
Uit een Spaans onderzoek in het International Journal of Epidemiology blijkt dat paracetamol een minder
veilig middel is tijdens een zwangerschap dan verwacht. Kinderen van moeders die tijdens de zwangerschap
paracetamol slikten, zijn vaker hyperactief dan kinderen waarvan de moeder geen paracetamol slikte tijdens
de zwangerschap. Het verband tussen het paracetamolgebruik en de hyperactiviteit staat nog niet vast.
Het innemen van paracetamol zou de hersenen van een ongeboren kind beïnvloeden. Dit blijkt ook uit
een Deens onderzoek waarbij een 50 procent grotere kans op hyperactiviteit is geconstateerd. Meer
onderzoek is nodig om het verband vast te stellen.
Te zware kinderen hebben
vaak ook te zware ouders
bron: NU.nl
WKZ wil zieke kinderen aan het
sporten krijgen
TEKST NOOR GROENEN
Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) en
het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu
(RIVM) meldt dat 17 procent van de kinderen met
ouders of verzorgers met overgewicht, zelf ook
overgewicht heeft. Slechts zes procent van de
kinderen met ouders zonder overgewicht heeft
zelf wel overgewicht.
Daarnaast komt overgewicht ook vaker voor bij
kinderen uit gezinnen met lagere inkomens en
ook kinderen in grote steden zijn relatief vaak te
zwaar. Dit hangt onder andere met elkaar samen.
Het voedingscentrum maakt zich zorgen over de
hoge percentages overgewicht bij kinderen tussen
de vier en twaalf jaar oud. Daarom geven zij
tips aan ouders voor het omgaan met een (te)
zwaar kind. Voorbeelden van deze tips zijn: thuis
aan tafel eten en het controleren van etiketten
van tussendoortjes en pakjes drinken op vet- en
suikergehaltes.
Bron: NU.nl
Het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) is begonnen
met een project, WKZ Sportief, met als doel
kinderen te laten sporten. Het gaat hierbij om chronisch
zieke kinderen en kinderen die moeite hebben
met bewegen. Het gaat echter niet alleen om
kinderen met een fysieke beperking. Kinderen met
gedragsproblemen kunnen ook baat hebben bij
dit initiatief.
Janjaap van der Net van het WKZ geeft aan dat
slechts een kleine aanpassing of bemiddeling
genoeg is om kinderen aan de slag te laten gaan
bij gewone sportclubs. Op dit moment ontbreken
die alleen nog.
Bewustwording is vooral belangrijk. Kinderen
moeten de mogelijkheid hebben om te bewegen
omdat het veel voordelen heeft. (Buiten)spelen
bijvoorbeeld is niet alleen leuk, maar het is ook
goed voor de fysieke gesteldheid van kinderen.
Het project WKZ Sportief maakt dit mogelijk voor
álle kinderen.
6
bron: NU.nl

Onze kinderen zijn watjes
De motoriek van kinderen is verslechterd. Het is zelfs zo erg dat vorig jaar wekelijks ruim 700 scholieren op
de eerste hulp zijn beland na een ongeluk op school. Dit lijkt met name te komen door de ontwikkelingen
die er op het gebied van technologie zijn geweest, maar ouders spelen ook een belangrijke rol door
hun voorzichtige opvoeding. Volgens voormalig hoogleraar orthopedagogiek Luc Stevens vertoon je als
ouder risicogedrag wanneer je je kind beperkt in zijn ruimte. Stevens en andere wetenschappers stellen
zelfs dat risicovol spelen noodzakelijk is. Ratten en apen die op jonge leeftijd niet spelen, verkrampen op
latere leeftijd uit angst.
Onze angst om kinderen te laten spelen komt waarschijnlijk doordat we minder kinderen krijgen, waardoor
we meer tijd hebben om beter op ze te letten. Jan Derksen, klinisch psycholoog, benoemt ook het
gebrek aan een pedagogiek waarop ouders kunnen terugvallen. Zij voeden nu op aan de hand van hun
onderbuikgevoel. En het onderbuikgevoel geeft een duidelijk advies: verwennen.
bron: AD.nl
Terre des Hommes gaat ook in
Nederland pedo’s in de val
lokken
In Azië is er al een nep-account aangemaakt, maar
in Nederland gaat Terre des Hommes ook pedoseksuelen
in de val lokken. Het uitlokken van pedoseksuelen
is verboden, maar daar zou volgens woordvoerder
Liz van Velzen geen sprake van zijn omdat
ze de pedoseksuelen niets laten doen wat ze niet
van plan waren, zij brengen het gedrag slechts in
kaart.
De problemen met pedoseksuelen in Nederland
zijn niet te vergelijken met de problemen in Azië. In
Azië zijn de slachtoffers namelijk jonger en worden
zij vaak uitgebuit door hun eigen ouders om geld
te verdienen. In Nederland gaat het meestal om
kwetsbare jongeren die uiteindelijk vaak in de prostitutie
belanden.
bron: NOS
Hersenen kinderen reageren anders op Ritalin dan volwassenen
Ritalin, bekend als medicijn voor de behandeling van ADHD, werkt mogelijk anders bij kinderen dan bij volwassenen.
Dit zou komen door een andere reactie in de hersenen, blijkt uit onderzoek van het Academisch
Medisch Centrum (AMC). De doorbloeding in kinderhersenen, wat de verandering in de concentratie van
dopamine reguleert, wordt verhoogd door Ritalin, terwijl dit bij volwassenen niet verhoogd wordt.
Ritalin wordt vaak voorgeschreven aan kinderen met ADHD, maar de effecten van dit medicijn zijn met
name bij volwassenen onderzocht. Onderzoeksleider professor Liesbeth Reneman vond daarom dat het
nodig was om het effect van dit medicijn te onderzoeken bij het niet uitontwikkelde kinderbrein. Omdat
deze studie gebruik maakte van indirecte meting, korte tijdsduur en lage onderzoekspopulatie, wordt het
onderzoek voortgezet. Het wordt artsen vooralsnog niet afgeraden om het middel voor te schrijven aan
kinderen met ADHD.
bron: NU.nl

Sonderpaedagogik
Naam:
Lena
Nationaliteit:
Duits
Aantal studenten per jaar: 300
Duur van studie:
3 jaar bachelor,
2 jaar master,
1,5 jaar refendariat
Zit nu in:
1e jaar van master
“In Duitsland is de opleiding van leerkracht in het speciaal onderwijs
een aparte opleiding.Ik specialiseer me in leerlingen met een
visuele handicap of emotionele gedragsproblemen. Later zou ik
graag willen werken op een school voor blinde kinderen.”
Língua e Literatura Português e Inglês
Naam:
Miriam
Nationaliteit:
Braziliaans
Aantal studenten per jaar: 50
Duur van studie:
5 jaar bachelor en
2 jaar master
Zit nu in:
1e jaar van master
“Mijn eerste opleiding ‘Portugese taal en literatuur geeft weinig
baanperspectief, daarom heb ik Engels erbij gekozen. Tijdens een
eerdere master ben ik gespecialiseerd als leerkracht en wil mij
graag verdiepen in speciaal onderwijs. Later wil ik blijven werken
als leerkracht Engels.”
Kokusai Kyoyo
Naam:
Michiru
Nationaliteit:
Japans
Aantal studenten per jaar: 600
Duur van studie:
4 jaar bachelor en
2 jaar master
Zit nu in:
1e jaar van master
“Mijn opleiding, international liberal arts, valt niet echt binnen
het veld van een basisschool leerkracht. Toch heb ik voor deze
master gekozen omdat meer wilde weten over kinderen met een
beperkingen. Ik weet nog niet of ik daar later wil blijven werken. “
คณะศึกษาศาสตร์ มหาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ์
Naam:
Blue
Nationaliteit:
Thais
Aantal studenten per jaar: 23
Duur van studie:
5 jaar bachelor en
2 jaar master
Zit nu in:
1e jaar van master
“In Thailand verdient een psycholoog erg weinig, en mijn vader
wilde graag dat ik voor de overheid ging werken. In onze cultuur
ga je daar niet tegenin, dus koos ik voor het onderwijs. Ik heb
deze master gekozen omdat ik geïnteresseerd ben in speciaal onderwijs,
omdat ik dit in mijn eerdere loopbaan veel tegen kwam.
Later zou ik willen werken als leerkracht in een jeugdgevangenis.”
Scienze della Formazione Primaria
Naam:
Stefania
Nationaliteit:
Italiaans
Aantal studenten per jaar: 120
Duur van studie:
5 jaar
zowel bachelor als
master
Zit nu in:
4e jaar
“Werken met kinderen vond ik altijd al leuk; ik wil ze graag kennis
bijbrengen en iets extra’s voor ze betekenen. Children learn how
to grow up, we learn what we forgot. Kinderen geven je perspectieven
en waardes die je als volwassene vergeet. Ik wil ook graag
meer van de wereld zien en me verdiepen in onderwijs in andere
landen. Ik weet dus nog niet of ik later echt leerkracht wordt”
Met een groep studenten van over de hele wereld,
volg ik het vak Education for All. Allemaal zijn wij
geïnteresseerd in goed onderwijs en hebben we enige
ervaring met lesgeven, maar de achtergronden
zijn zo verschillend. Wat voor opleiding heb je nodig
om les te geven in Thailand? En loop je in Duitsland
ook stage? Ik ging hierover in gesprek met mijn internationale
klasgenoten.
Kan je kort wat vertellen over het onderwijssysteem
in jouw land?
Lena:”In Duitsland is er leerplicht vanaf 6 jaar. Eerst
vier jaar basisschool en daarna zijn er drie verschillende
niveaus. Haubtschule wordt het meest gekozen
en duurt 6 jaar. Realschule is 7 jaar, waarin wordt
voorbereid op een toekomstige baan. Na Haubt- of
Realschule loop je ergens stage om ervaring op te
doen. Wil je later naar de universiteit, dan kies je voor
gymnasium (8/9 jaar).”
Miriam:”In Brazilië ga je op je vijfde naar school. Van
de kleuterschool tot high school is 9 jaar. Meestal nemen
studenten daarna een tussenjaar om te leren
voor hun toelatingsexamen voor een staatsuniversiteit.
Haal je deze niet, dan moet je naar een privé
universiteit. Mensen die geen geld hebben om te
studeren, zoeken gelijk een baan.”
Michiru:“Bij ons heb je twee soorten Kindergartens:
van 0 tot 6 jaar en van 3 tot en met 6 jaar. Daarna
moet je verplicht 6 jaar naar de basisschool en 4 jaar
naar junior high school. Vervolgens is er een keuze
tussen drie scholen: public regular high school, private
regular high school of school for preparing skills,
waarbij je echt een vak leert. Met elk soort school
kan je naar de universiteit.”
Blue:”Voor mij geldt hezelfde als voor Michiru, maar
in Thailand volg je 12 jaar onderwijs; de laatste zes
jaar noemen we mateom (middelbare school). Om
toegelaten te worden tot de universiteit, maak je
een examen.”
Stefania:”In Italië zijn ook twee schoolsystemen. Je
hebt scholen van de staat en scholen die door een
andere organisatie worden gerund, bijvoorbeeld
een kerk. Na afloop van je middelbare school, liceo,
maak je geen examen maar een thesis. Hiervoor
kies je één onderwerp. Echter er worden ook vragen
gesteld over andere schoolvakken. Voor sommige
universiteiten is een toelatingsexamen, maar zeker
niet voor alle.”
Is het in jullie land verplicht om naar de universiteit te
gaan als je leerkracht wilt worden?
Lena:”In Duitsland is het alleen mogelijk om met een
universiteitsdiploma voor de klas te staan. Zonder
universitieit kan je alleen op de kleuterschool werken,
zoals je kan doen na Haubt- of Realschule.”
TEKST MARIJE REMMERS

5 LEERKRACHTEN/PEDAGOGEN, 5 NATIONALITEITEN
Miriam:”Als je leerkracht wil worden moet je naar
de universiteit. Het is wel van belang dat je bij een
goede universiteit terechtkomt omdat bedrijven en
scholen je anders niet aannemen.”
Michiru:“In Japan is het belangrijk dat je naar een
goede universiteit gaat, maar dit geldt voor iedereen.
Pas als je ergens aangenomen wordt, leer je het
beroep. Het maakt dus niet uit wat je studeert.”
“De rang van de universiteit is in
Thailand belangrijker dan wat je
echt hebt geleerd.”
Blue:”Ook in Thailand geldt dat. De rang van de universiteit
is in Thailand belangrijker dan wat je echt
hebt geleerd. Het gaat alleen maar om het papiertje
en de naam, niet om de cijfers of vakken.”
Stefania:”Tot acht jaar geleden had je geen universiteit
nodig, toen kon je ook met een classical study
lesgeven. Nu mag je daarmee alleen nog maar op
een kinderdagverblijf werken, of als onderwijzer in
een organisatie. Voor een kleuter- of basisschool heb
je een magistrali (leerkrachten) diploma nodig. Daarmee
kan je op openbare scholen werken. Sommige
universiteiten vragen een examen voor toelating, anderen
kijken naar je gemiddelde schoolcijfers.”
Is het tijdens je opleiding tot leerkracht ook verplicht
om stage te lopen?
Lena:”Wij hebben elk jaar een stage van vier weken
in de bachelor. Twee weken daarvan zijn op de
school zelf en de andere twee weken in het veld van
speciaal onderwijs. In de master moet ik een half jaar
op een school werken, maar ik mag wel zelf kiezen
wat en waar mijn stage is. De stage vind ik heel leuk
omdat de bachelor heel theoretisch is en maar weinig
stage had ten opzichte van de reguliere studie.”
Miriam:”Voor mijn master had ik al wel privéles gegeven
maar geen echte stage gelopen. In mijn master
moest ik verplicht een leerkracht observeren voor
minimaal 1000 uur. Aan het einde van het jaar moest
ik mijn ondervindingen aan de klas presenteren. Het
aantal uren observatie in Brazilië verschilt per universiteit
heel erg. Ook hangt het van de leerkracht
af, sommigen vinden het goed als je een paar keer
bent geweest en geven je dan een handtekening.
Anderen laten je eerst toetsen nakijken en vragen je
echt mee te werken in de klas. Zelf lessen geven zit
niet in het programma, maar dit doe ik buiten mijn
studie wel.”
Michiru:”Ik heb geen opleiding gedaan tot leerkracht.
Voor de naschoolse opvang had ik geen ervaring
nodig. Ik meldde me aan en ze waren erg blij
met me. Elke school heeft een eigen kinderopvang
waar de kinderen heengaan, want bijna alle ouders
werken.”
Blue:”Ik moet twee jaar stagelopen. In het eerste
jaar ben je de hele dag op school en geef je 10 uur
per week les, de rest van de dagen besteed je aan
onderzoek. In het vijfde, en laatste, jaar geef je elke
dag les. Bij mij was het zelfs zo dat de andere leerkracht
vaak weg was, alleen als mijn professor langskwam,
kwam zij even kijken in de klas.”
Stefania:”Het was mijn eigen beslissing om stage te
lopen tijdens mijn middelbare schooltijd. Dit heb ik
gedaan op een privékinderdagverblijf. Toen ik naar
de universiteit ging, was stage vanaf het tweede jaar
verplicht, ongeveer 25 uur op een kleuterschool en 25
uur op de basisschool. In het derde jaar wordt dit ongeveer
37 uur op beide scholen. Daarnaast moet je
ongeveer 10 uur zelf lesgeven over een zelf gekozen
onderwerp, hier krijg je dan een cijfer voor. Deze
stage moet je zelf organiseren en plannen, want het
botst altijd met college. Vanaf het vierde jaar kies
je voor kleuter- of basisschool, en is je stage tussen
de 150 en 200 uur. Ook hebben wij per week 4 uur
verplichte training waarin je praat over de school en
eventuele problemen. We vragen en geven elkaar
advies praktijksituaties, want veel lessen gaan alleen
over theorieën. Eén professor deed in haar colleges
precies zoals je in een klas kan lesgeven. Zo konden
wij meemaken wat de kinderen dachten. Dat was
een goed vak met leuke professor!”
Hoe wordt er gekeken naar een baan als leerkracht in
jouw land?
Lena:”In Duitsland wordt er door mensen die niet
in het onderwijs werken vooral gedacht dat leerkrachten
maar halve dagen werken en altijd vakantie
hebben. Echter moeten ze vaak naar vergaderingen
of congressen en altijd dingen voorbereiden.
Ik denk dat het vergelijkbaar is met Nederland. Het
salaris is gemiddeld.”
Miriam:”In Brazilië krijgen leerkrachten het minimum
salaris en hebben daarom vaak een dubbele baan.
Er is wel verschil tussen verschillende soorten onderwijs.
Bij privélessen moet je streng zijn en moet ze wel
betalen ondanks dat ze de les niet kunnen volgen. Je
kan niet anders.”
“Het was mijn eigen beslissing
om al stage te lopen tijdens mijn
middelbare schooltijd.”
Michiru:”In Japan is het niet zo erg. Je krijgt redelijk
betaald en het staat niet slecht, maar ook niet goed
aangeschreven. Leerkrachten hebben bij ons veel
werkdruk, na school moeten ze vaak activiteiten als
musicals of sportevenementen organiseren. Laatst
>>

was er een sportcompetitie voor ouders en kinderen
samen, het is aan de leerkachten om dit soort evenementen
te organiseren.”
Blue:”Leerkrachten worden behandeld als stront. De
meeste mensen worden alleen leerkracht vanwege
het pensioen; ze vinden het niet eens leuk. Daarnaast
zijn leerkrachten corrupt, want ze geven vaak slecht
les en bieden na school dure bijlessen aan. Dit is voor
hen de enige manier om financieel rond te komen.
De leerkracht is in de klas de baas. Zeker oude leerkrachten
zijn autoritair, willen geen vragen of tegenspraak.
In Thailand wordt er altijd gezegd: “No job,
no money, no marriage, no life”, dus dat is wel te begrijpen.
Klik hier eens voor de trailer van ‘three idiots’,
deze Bollywood film geeft dit mooi weer.”
“Sommige kinderen kunnen aan
het einde van de basisschool niet
eens lezen of schrijven.”
Stefania:”Als ik zeg dat ik een leerkracht wordt, wijst
iedereen dat af: ‘je krijgt slecht betaald en het wordt
een grote ramp.’ Vooral veel ouders kl agen ook dat
leerkrachten dingen niet goed doen en daarom is er
veel druk op de onderwijzer.”
Er worden allemaal negatieve aspecten genoemd,
wat zijn de positieve?
Blue:”Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn stage
toetsen aan het nieten was. Een leerling met ADHD
wilde me graag helpen. In de klas is hij altijd druk en
laat ik hem soms rondjes om de school rennen zodat
hij zich beter kan concentreren. Nu wilde hij mij helpen
met de toetsen en vertelde hij hoe geweldig ik
ben als leerkracht. “Jij beschuldigt me nooit van wat
ik doe en je vergelijkt me niet met andere kinderen.”
Na een half uur kwamen z’n ouders hem ophalen en
zat hij er nog steeds. “Dat is het langste dat we hem
ooit gefocust op een stoel hebben zien zitten.” Alle
nietjes zaten helaas wel verkeerd, dus moest alles opnieuw.”
Stefania: “Ik vind het heel leuk om projecten met
de kinderen te doen. Wij hadden een project over
Egypte waarbij we een piramide maakten. Wanneer
je deze open klapte, kreeg je verschillende vlakken
met informatie over onder andere de Nijl en de
farao’s. De kinderen waren erg enthousiast! Toen ik
afscheid had genomen, kreeg ik een paar dagen
later een krant in de brievenbus; mijn stagekinderen
hadden allemaal een artikel geschreven over mij als
leerkracht waarin ze schreven dat ze me gingen missen.”
Wordt er in jouw land onderscheid gemaakt tussen
speciale scholen en regulier onderwijs?
Lena: “Er zijn scholen voor speciaal onderwijs, maar
ook een aantal scholen waar inclusief onderwijs
wordt gegeven. Een speciale leerkracht rijdt dan in
een auto langs deze scholen om een kind een paar
uur per week te begeleiden.”
Miriam: “In theorie heeft Brazilië inclusief onderwijs.
Alle regelementen zijn daarvoor getekend en de kinderen
zitten op reguliere scholen. Helaas krijgen ze
op school niet de aandacht en ondersteuning die ze
nodig hebben. Sommige kinderen kunnen aan het
einde van de basisschool niet eens lezen of schrijven.
Dit heeft ook met de corrupte regering te maken.
Zij willen het geld niet wil uitgeven aan mensen en
ontwikkeling. Het verschilt wel per gebied; iedere
provincie kan z’n eigen budget verdelen. Sommige
regio’s hebben bijvoorbeeld goede schoolkantines,
maar in andere regio’s is de leerkracht gedwongen
om op één kookpitje lunch te maken voor de hele
klas. In de film ‘The Elite Squad’ wordt dit geillustreerd.
Klik hier voor de trailer. De film is gebaseerd op het
boek van een vroegere politieagent. Het is echt een
aanrader als je Brazilië wilt begrijpen.”
Michiru: “In Japan zijn er vier verschillende schooltypes
voor het speciaal onderwijs. De eerste is een
speciale school maar die volgt wel het nationale
leercurriculum, de tweede is een speciale praktijkgerichte
school, de derde is een speciale klas in een
reguliere school en de laatste is een normale school
maar een tijdelijke klas. De meeste kinderen met leerproblemen
gaan naar type drie.”
Blue: “In Thailand is het bijna hetzelfde als in Brazilië.
We hebben inclusief onderwijs volgens het curriculum,
maar in de praktijk wordt dit niet uitgevoerd.
Leerkrachten weten niet goed wat ze moeten
doen met leerlingen met beperkingen. Meestal krijgen
zij niet de juiste begeleiding en raken ze achter.”
Stefania: “Het gebied waar ik vandaan kom heeft
geen speciale scholen. Wel is er extra aandacht van
de leerkracht voor leerlingen met beperkingen. Er zijn
in andere gebieden wel speciale scholen, maar de
regering wil ook richting inclusief onderwijs.”
Hoewel er veel verschillen zijn tussen deze landen,
kunnen wij ons er ook wel in herkennen. Zo staat het
beroep ‘leerkracht’ in geen van deze landen erg
hoog aangeschreven en lijkt de organisatie rondom
speciaal onderwijs erg mooi, terwijl het in werkelijkheid
niet uitpakt zoals bedoeld. Toch hoopt iedereen
een steentje bij te kunnen dragen aan onderwijsverbetering
door zich vol passie in te zetten.
10

Het HeerenHuis
Grand cafe Lunch Diner Zalen
SPAAR ZE ALLE 5 !!!
Op vertoon van deze foto (bijv. op je smartphone) krijg je 5 pilsjes voor de prijs van 3. Geldt voor alle tapbieren.
Alleen voor ODIOM-leden. Geldig t/m 30 juni 2017. Niet geldig tijdens ALV-avonden. Niet geldig in combinatie met andere aanbiedingen.
Het HeerenHuis Spilsluizen 9 Groningen www.hetheerenhuis.com

WUP
ONTMOETING
VAN KAKKER TOT
TRAININGSPAKKER
RUNNING
DINNER
zeskamp
Fietsspuiten
wup
Poolen met de
HeerenCie
RETOURTJE
VROEGER

KAMP
Studievriendjesdag
Beweeg met je muis
over de foto’s en ontdek
de diashow!
AOLB introductiedag

COLUMN
Opvallen
Keihard getoeter doet me opschrikken uit mijn gedachten.
Ik kijk om me heen en aanschouw het (inmiddels
bekende) tafereel op de weg. Daar staat
de nog steeds toeterende auto plots stil en er zwenkt
een fietser uit naar links. Ik kijk nog eens goed en zie
dat de fietser een Aziatische student is, op een kinderfiets.
‘O ja hoor, het is weer zover’, hoor ik mezelf
denken. Begrijp me niet verkeerd; wat mij betreft is
er niks mis met een Aziatische student op een kinderfiets.
Waar het echter mis gaat, is wanneer deze
Aziatische student ook daadwerkelijk in de stad gaat
fietsen. Deze kleine fietsers zijn werkelijk een gevaar
op de weg. Hoewel ik moet toegeven dat ook ik, als
rasecht dorpsmeisje, het een en ander heb meegemaakt
in het chaotische Groningse verkeer, heb ik
nog nooit echte ongelukken veroorzaakt; een kleine
botsing met een andere fietser daar gelaten. Ik weet
dat bij een stoplicht van een groot kruispunt rood ook
echt rood is, ik probeer dan niet meer ‘nog even snel’
door te fietsen. Voor je het weet omsingelen toeterende
auto’s je van alle kanten. Ook weet ik, helaas
uit ervaring, dat het afdwingen van voorrang, terwijl
je dat niet hebt, geen goed idee is. Dit eindigt in
een kapotte fiets en een gekrenkt ego. Nogmaals, ik
spreek uit ervaring.
Goed, terug naar de Aziatische studenten. Waarmee
zij zo mogelijk nog meer mijn verbazing wekken, is hun
gedrag in de bieb. Hoewel ik zelf ook tijdens de tentamenweken
de discipline heb van een doorgewinterde
soldaat en dagen van negen tot negen in de
bieb (wanneer het echt nodig is) mij niet onbekend
zijn, spannen mijn Aziatische medestudenten toch
echt de kroon. Zelfs wanneer het zomervakantie is,
zijn zij in de bieb te vinden. En dan is er nog dat andere
bekende fenomeen in de bieb: de slapende
Chinees. Tot voorkort geloofde ik niet dat dit fenomeen
bestond en was ik ervan overtuigd dat het
gewoon een van de vele clichés over Aziatische studenten
was. Inmiddels heb ik met eigen ogen gezien
dat een Chinese studente zo uit het niets haar hoofd
op haar studieboeken legde en ze het daaropvolgende
uur in dezelfde positie bleef zitten. Opvallend
is misschien wel het juiste woord om de Aziatische studenten
in Groningen te beschrijven. Maar wie ben ik
eigenlijk om hier over te oordelen? Probeer je maar
eens te redden in een compleet andere cultuur aan
de andere kant van de wereld. Tijdens mijn semester
in Noorwegen, wat notabene nog in hetzelfde
werelddeel als Nederland ligt, had ik al moeite met
het vinden van de juiste WC. En vroeg ik me hardop
af waarom er een urinoir in het vrouwentoilet was geplaatst.
Bleek ik door alleen goedemorgen te zeggen
tegen de buschauffeur al te flirten met deze beste
man. En werd ik vrijwel altijd compleet genegeerd
door mijn huisgenoten, wanneer ik bij thuiskomst in
ons appartement vrolijk ‘Hi, I am home’ riep. In een
ander land heb je nou eenmaal rare gebruiken. En
hoewel ik altijd dacht dat Nederland dat niet had en
dat iedere internationale student zich makkelijk zou
kunnen redden in Groningen, ben ik inmiddels van
gedachten veranderd. Want probeer maar eens uit
te leggen waarom je op verjaardagen ‘gezellig’ in
een kring hoort te zitten en niet de gasten, maar de
gastvrouw de hapjes verzorgt. Of wat het woord gezellig
überhaupt betekent. Om over het kinderfeest
Sinterklaas nog maar te zwijgen. Moraal van het verhaal:
internationale studenten kunnen er ook niks
aan doen dat ze zo opvallen in de nieuwe stad waar
ze zijn. Maar wat is het toch heerlijk om er af en toe
even lekker over te zeuren!
TEKST MACHTELD DORHOUT
14

ARTIKEL
Music education and Autism
The effect of music on children with Autism, and what it is like to teach them in a developing
country.
Een interview met Carl Pilkington
In Nederland maken veel leerkrachten zich hard voor het onderwijs, en vakken zoals beeldende vorming,
sport en muziek. Toch wordt er vanuit de overheid steeds meer druk gelegd op de academische vakken; rekenen,
taal, spelling en zelfs burgerschap staan bovenaan de politieke agenda. Leerkrachten worstelen met
het feit dat ze wel creatieve lessen willen geven, maar er vaak geen tijd voor is. Toch blijkt uit verschilldende
onderzoeken dat creativiteit erg bevorderend is voor de ontwikkeling van kinderen. Met deze kennis in het
achterhoofd, vergelijken we de Nederlandse situatie met die van een ontwikkelingsland. Hoewel Zuid-Afrika
niet meer behoort tot de derdewereldlanden, zijn hier nog steeds ernstige problemen. In onderwijsland zijn
weinig middelen beschikbaar, tekorten aan leerkrachten en grote verschillen tussen arm en rijk. Hoe zou het
zijn om les te geven in dit land? Hoe wordt hier met ‘special needs’ omgegaan? En, nog interessanter: wordt
in Zuid-Afrika muziek-onderwijs gegeven? Carl Pilkington is ‘Music Education’ student aan de Stellenbosch
University, vertelt over zijn ervaring met het lesgeven aan kinderen met ASS in Zuid Afrika.
I am currently a final year Music Education student at the University of Stellenbosch. The Music Education
course is one of the possible specialisations when studying a BMus (Bachelor of Music) degree – not enrolled
for by more than about five students per year. At Music Departments in South Africa, Music Education as a
specialisation is often looked down upon, as specialisation in vocal or instrumental performance is highly regarded,
although the reality in South Africa is that almost all practicing musicians teach. The students specialising
in Music Education are therefore either passionate about Music Education, or did not qualify for performance.
Luckily, my class (a total of four students) all wanted to specialise in Music Education which allowed
our class to achieve greater heights than previous year groups.
The purpose of my course is to equip us to teach in a multi-cultural society with limited to no resources, as that
is the reality in most South African schools’ music departments. My course has a practical component, but is
mostly theoretical of nature and encourages research strongly. Most of the practical experience gained in
my course is done at community projects not particularly associated with the Music Department.
‘‘The purpose of my course is to equip us to teach in a multi-cultural society
with limited to no resources, as that is the reality in most South
African schools’ music departments’’
South Africa has adopted an inclusive education system post-Apartheid (1994). This means that all students
should be allowed to follow the same main stream curriculum and have the right to receive education in
main stream schools. This meant many special education schools closed. A child that cannot function in a
15
>>
TEKST KIRSTEN DOORN

main stream classroom can either enrol for a private school that might be able to adhere to the needs of
the child or a child can be enrolled at one of the few special needs schools where the child’s needs may be
addressed. In both cases, students who cannot follow the main stream curriculum, need to be evaluated by
trained professionals in order to receive exemption of certain subjects or have special aids in class and
assessments. We do have some schools who do follow a special needs curriculum, but these schools are
extremely rare.
There are very few special needs schools in South Africa and they often have a long waiting list, located
far from the families’ home and are extremely costly. This forces numerous students who need the special
education into main stream public schools or, for the families that can afford it, forces students to consider
home schooling.
As mentioned earlier, my Music Education class is extremely passionate about Music Education. Our one lecturer
approached us to teach children with Autistic Spectrum Disorder, all nine years of age. The children are
at a ‘home school’ together where they have a retired teacher teaching only them. One child was still on the
waiting list of a special needs school, while the others have been to special needs schools, but were asked
to leave due to the severity of their Autism. The parents of the children approached our lecturer to give the
children music classes. Their main purpose of the classes were to serve as an activity where, firstly, the children
could have a life outside their ‘home school’ and develop socially with other people in a controlled environment,
and secondly, that Music Educators could learn about Autism through practical experience.
It is worth mentioning that studying Music Education or pure Education on undergraduate level does not entail
teaching students with special needs. Therefore, the only way one builds up practical experience
with students with special needs at an undergraduate level is though volunteer work or community
work, as it is not present or taught during the degree. I found teaching these children to be greatly
beneficial to my education and agreed to teach them.
‘‘The students did show further improvement in their cognitive,
emotional and physical development.’’
The students received lessons from our class to develop their social skills. In my opinion, this has
been reached, especially when looking at the relationships built between us and them. The
students did show further improvement in their cognitive, emotional and physical development.
Music is said to have a great impact on children with Autism. In my opinion, a clear separation
needs to be made between the effects of music and the effects of music education. The most
noticeable effect of music education on a student with Autism, from what I have seen, is the social
development that takes place. Students with Autism usually lack the social skills to function in society.
In my opinion, if we consider the social aspect of music education, and especially focus on social
interaction during lessons, music education could be considered greatly beneficial.
Teaching music should be part of special education due to the variety of developmental effects
it has on students, as well as students with autism. Participation in music has the potential
to develop a person emotionally, physically, cognitively and socially (there are numerous
studies done on this domain).
I would like to continue with my Masters degree in Music Education or Music Therapy after
my Bachelors of Music degree. I see the great need there is for music education in the 21st
century and see it a medium to contribute to the well-being of a society. I will therefore
continue to advocate for Music Education.
16

TED TALKS
https://www.youtube.com/watch?v=QvSZ1MtaXME
Een kleuterschool waar de bomen door het schoolgebouw
groeien, kinderen eindeloos rondjes kunnen rennen op het
dak en waar geen grens is tussen binnen en buiten; in
Japan bestaat het. Kinderen kunnen ontdekken hoe de
wereld in elkaar zit zonder gedwongen te worden in een
zogenoemde ‘stille doos’ te worden gestopt. In plaats van
zo veel mogelijk controle te houden over het onderwijsproces,
wordt dat in deze school helemaal los gelaten. Neem
een kijkje in deze Japanse kleuterschool door op de video
hiernaast te klikken.
Hoe is het mogelijk om 15.000 scholen te voorzien van kwalitatief
hoger onderwijs? Seema Bansal slaagde erin om het
onderwijs in India te verbeteren met minimale middelen. In
de video hiernaast vertelt zij hoe ze haar doel, in 2020 moeten
80 procent van de kinderen belangrijkste de basis kennis
beheersen, zal bereiken. Met slechts kleine interventies zoals
SMS groepen, ze hebben al meetbare resultaten vertoont in
de leer betrokkenheid bij de scholen.
https://www.youtube.com/watch?v=7sqeoYOQ4qg
https://www.youtube.com/watch?v=fCKNScHMBGE
Toen de Taliban alle meisjesscholen in Afghanistan slooten,
begon Sakena Yacoobi nieuwe scholen, in het geheim, waar
duizenden vrouwen en mannen werden geschoold. In deze
gepassioneerde en grappige toespraak, vertelt ze het verbazingwekkende
verhaal toen ze tot twee keer toe werd bedreigd
om het onderwijs te stoppen, en deelt haar visie voor
de wederopbouw van haar geliefde land.
Kakenya Ntaiya maakte een deal met haar vader: Ze zou een
traditioneel Maasai ritueel van vrouwelijke besnijdenis ondergaan,
als hij haar naar de middelbare school zou laten gaan.
Ntaiya vertelt het dappere verhaal van haar weg op de universiteit,
en het werken met de dorpsoudsten om een school voor
meisjes in haar gemeenschap op te bouwen, waardoor ze het
lot van 125 jonge vrouwen veranderde.
https://www.youtube.com/watch?v=m-vyBpWueu4
https://www.youtube.com/watch?v=dk60sYrU2RU
Onderwijs wetenschapper Sugata Mitra pakt een van de
grootste problemen van het onderwijs aan. De beste leraren
en scholen ontbreken waar ze het meest nodig zijn. In een
reeks van real-life experimenten van New Delhi naar Zuid
Afrika en Italië, gaf hij de kinderen zelf onder toezicht
toegang tot het web; de resultaten zouden een revolutie
teweeg brengen over hoe we denken over het onderwijs.
Charles Leadbeater ging op zoek naar radicale nieuwe vormen
van onderwijs en vond ze in de sloppenwijken van Rio de
Janeiro en Kibera, waar sommige van de armste kinderen in
de wereld nieuwe manieren om te leren vinden. En deze informele,
ontwrichtende nieuwe soort school, zegt hij, is wat alle
scholen moeten worden.
https://www.youtube.com/watch?v=SFnMTHhKdkw
https://www.youtube.com/watch?v=6X-8TA4RBog
Rita Pierson, 40 jaar werkzaam als leerkracht, hoorde eens een
collega zeggen: “They don’t pay me to like the kids.” Haar
antwoord: “Kids don’t learn from people they don’t like.” Een
aanstekende oproep aan leerkrachten meer te geloven in
hun studenten en meer contact te maken op menselijk en
persoonlijk niveau.
TEKST KIRSTEN DOORN
17

DOORGEEFPEN
Human Dignity Centre: A township school, an orphanage without
walls and a save haven.
Nadat Kailyn afgestudeerde als leerkracht, besloot ze een jaar les te gaan geven op een township school.
Zonder boeken, materialen en slechts een leeg lokaal begon ze haar jaar als ‘grade one’ (gelijk aan een
Nederlandse groep 3) leerkracht. Voordat ze aan deze uitdaging begon had Kaitlyn geen enkel idee wat
haar te wachten stond. Met veel moeite, worstelingen en liefde heeft ze het einde van het schooljaar gehaald.
Niets liever zou ze willen dan meteen opnieuw beginnen. Ze vertelt haar bijzondere verhaal in de
‘Doorgeefpen’.
TEKST KAITLYN MAC GEOGHEGAN
In January 2013 I became a Grade 1 teacher at the
Human Dignity Centre (HDC) based in a township in
Port Elizabeth, South Africa, and I had no idea what
was in store for me! I grew up in Port Elizabeth and
felt relatively familiar with the local culture, however,
for one year I was placed in the very middle of the
community life and learned more than I could ever
imagine.
HDC is very unique in nature as the focus is not just on
education but holistic development of all within the
family. It is based on a wonderful model that I feel
would be of great benefit if replicated in similar communities
throughout South Africa. Developing sustainable
change and development is one of the main
aims of the school. HDC reaches out to children from
3 years to grade 3 (+/-9 years) from Walmer Location.
All the children at this school have been identified as
being needy in various ways. Many of the learners
come from families with severe financial difficulties,
health issues or other forms of disruption in family life.
The centre feeds all of the pupils four times a day,
as one of the core principles of the organisation is
that education cannot occur until the learners’ basic
needs are met. The learners are also given toothbrushes
and paste and taught to brush their teeth
each morning, as this does not occur at home. Basic
hygiene is taught throughout the day, as the learners
do not come from homes with toilets that flush and
the idea of washing your hands is new to many of the
learners.
18
HDC includes not only the school, but also a team
of social workers who deal with the social and emotional
problems in families within the community. They
conduct home visits and assess the level of need and
determine whether the learners in the families qualify
to attend the school. The parents pay a minimal
school fee once a month. If the families cannot afford
to pay this fee, they are considered a beneficiary
of the school. Beneficiaries are required to
clean the classroom once a week and are also provided
with food parcels at the end of each month.
On the school grounds there are vegetable tunnels
which the mothers are taught to use in order to grow
vegetables, both for their own use, as well to sell for
a profit. There is also a Kwasa centre which trains
women of the community in various crafts, such as
decoupage or beading, in order to sell their goods
to generate income. A small apartheid museum is
also on the property, which attracts tourists, and this
encourages the sales of the Kwasa ladies’ goods.
Many of the children are very sick with HIV/AIDS, malnourishment,
FAS, etc. This affects their mental capacity
when performing in class. Others have social
and emotional problems due to their backgrounds
and family life. The desperate need for schools in the
area caused my class to be made bigger. This led
to a large discrepancy between the strongest and
weakest learners. It was very challenging at times as
many of the learners finished their work half an hour
before the academically weaker learners. This often
resulted in the stronger learners not being stimulated
academically or the weaker learners not receiving
the learning support they required.

One of the biggest problems I experienced within this community was the level of violence. On my first day
I was shocked by how many children kicked, punched, and hurt their fellow classmates. The children in
this community typically see violence constantly in their homes, and so imitate what they observe, as this is
deemed as appropriate or acceptable behaviour. Even games at break time involved hitting “the naughty
child” in a game with a branch. They would line their friends up and march around with a stick deciding who
must be beaten, in a game of being teachers and naughty students. This is the reason why many of these
children do not respond to any other type of punishment expect being smacked. This placed a huge task on
my hands, because I believe it is only a large amount of time and patience that would result in getting them
to respond to other methods of reinforcement.
Many of the parents at the school are illiterate and most don’t have any kind of reading or writing material at
home. This makes giving out homework very difficult. If you give homework it either gets lost, dirty, or simply is
not done. Sending home reading books is a risk as you are never sure if they will be returned. As there are not
very many appropriate reading books at the school, I had to keep a very tight watch over this. Without the
assistance of the parents in performing additional work in the afternoons, it was very difficult to educate the
children at the speed or level I would have liked to.
In addition to the economic, social and academic
difficulties faced by this community, the elements
of rain and bad weather is a major struggle. Many
times children do not come to school when it rains
heavily, as they have to walk to school, and their
homes often flood. This means that it is not hygienic
and safe to move around. They need to stay out of
the water, and so often have to stay on their beds
to keep out of the unhygienic flood water. Monthly
grant day, transport difficulties and strikes all result
in many days of learning lost during the year for
each learner.
It was my first year of teaching, and a huge challenge,
but I would never in a million years change
my decision to work at the Human Dignity Centre.
This is where I felt called to be, and step out in faith.
Despite all the challenges come amazing rewards.
During the course of the year I created a blog online
regarding my experiences. I made the following
note towards the end of the year: “I only have two full school days left, I don’t know how I am going to
face saying good bye. This is not a normal class at a normal school. I know each child’s terrible background
and home life. I am connected to each one in one way or another and can’t believe it’s now time to say
goodbye. At the beginning of this year I had no idea how I was going to make it through the whole year, and
now here I am wanting to start it all over again”.
If you would like to find out more about the Human Dignity Centre and how to contribute or get involved
please contact: +27415817089 or email admin@jmin.org.za
https://www.youtube.com/watch?v=m8ieaHjN7i4
19

ARTIKEL
Orthopedagogiek in het buitenland, bestaat dat eigenlijk wel? In Nederland zijn er meedere doelgroepen,
behandelingen en zorginstellingen die onderling verbonden zijn en allemaal passen binnen
de overkoepelende term ‘orthopedagogiek’. Wanneer het Nederlandse zorgsysteem met zijn
vele vertakkingen en zorginstellingen in andere landen aan bod komt, wordt hier met veel verbazing
over gepraat. De verschillende vormen van jeugdzorg zijn voor velen zelfs totaal onbekend.
Ook de zorg voor personen met beperkingen is in Nederland behoorlijk uitgebreid en goed georganiseerd
in vergelijking met andere landen. Hoewel slechts één aspect uit het bredere scala van
orthopedagogische onderwerpen, blijft beperkingen een waardig onderwerp om te bespreken en
te onderzoeken. In sommige landen is er nog maar weinig bekend over het leven met beperkingen.
Het wordt dan door de samenleving als raar en afwijkend ervaren. Eén van die landen waar
beperkingen nog niet genoeg erkend worden, is Singapore. Xin Ping Ling vertelt hier meer over.
Na haar studie sociologie solliciteerde Xin Ping aan de slag gegaan bij ‘the Muscular Dystrophy Association
of Singapore’ als programmacoördinator. Dagelijks organiseert zij activiteiten voor kinderen met musculaire
dystrofie, waarbij oefeningen van de spieren en het lichaam centraal staan. Omdat de organisatie alleen
dagbesteding aanbiedt, worden de kinderen vroeg in de ochtend van hun huis opgehaald met een daarvoor
speciaal ingerichte bus. Deze bus heeft een hydraulische lift, die het mogelijk maakt de kinderen met
hun rolstoel in de bus te plaatsen.
“De meeste kinderen zijn niet in staat te blijven zitten op een stoel in een bus.
De Musculaire Dystrofie zorgt ervoor dat de skeletspieren van de kinderen zo
erg verzwakken, dat ze om zouden vallen en op hun stoel of zelfs op de grond
zouden vallen.”
TEKST MACHTELD DORHOUT
Al meteen bij aankomst in het centrum van de Muscular Dystrophy Association wordt dan ook ingezet op het
soepel houden van de spieren. Iedere dag begint met een warming-up, waarbij onder andere ademhalingsoefeningen
worden gedaan met de kinderen. Een van de kenmerken van Musculaire Dystrofie is dat het de
lichaamssystemen aantast. Daarom checken Xin Ping en haar collega’s geregeld het zuurstofgehalte van de
kinderen. Naast ademhalingsoefeningen wordt er een soort ochtendgymnastiek gedaan, waarbij alle spieren
aan het werk worden gezet. Veel kinderen kunnen echter zonder begeleiding hun armen of benen niet
optillen. Uitspraken als: ‘mijn linkerhand, alstublieft’, zijn voor Xin Ping inmiddels dan ook niet meer onbekend.
De betekenis hiervan is simpelweg dat het kind graag zijn linkerhand op de tafel zou willen leggen en dat de
begeleider deze handeling voor hem moet verrichten.
Na de warming up gaan de kinderen samen met hun begeleider aan de slag met hun dagactiviteit. Deze
dagactiviteit kan van alles zijn; de mogelijkheden lopen uiteen van het leren van grafisch ontwerpen tot het
volgen van zangles. Centraal staat altijd het zorgen dat de kinderen goed zitten en ze hun spieren zo goed
mogelijk kunnen gebruiken. Het kunnen bevredigen van de fysieke en de emotionele behoeften van de
kinderen is voor Xin Ping het belangrijkste doel van haar werk. Wat niet vergeten moet worden, is dat deze
kinderen net als ‘gewone’ kinderen met anderen willen spelen en vriendjes willen maken. Hoewel het lastiger
is voor deze kinderen om te kunnen spelen en er bepaalde dingen zijn die ze simpelweg niet kunnen, is
het volgens Xin Ping belangrijk dat kinderen met musculaire dystrofie niet worden buitengesloten. Waar het
volgens haar vaak fout gaat is het gebrek aan bekendheid met de ziekte en de mogelijkheden tot het bieden
van ondersteuning en hulp. Leraren zouden klasgenootjes van een kind in een rolstoel juist moeten leren
20

hoe ze hem kunnen ondersteunen en helpen bij bepaalde activiteiten. Ook het beeld van de maatschappij
speelt hierin volgens Xin Ping een belangrijke rol. Zij vindt dat een handicap een sociale conditie is, iets wat
de maatschappij aan jou toekent.
“Kinderen met musculaire dystrofie of kinderen in een rolstoel worden gehandicapt
door het gebrek van de maatschappij om zich aan te passen aan
deze kinderen.”
“Het niet rolstoelvriendelijk maken van straten en liftknoppen die te hoog zitten om vanuit een rolstoel te
bereiken, zijn typische voorbeelden van hoe personen met een beperking worden buitengesloten van de
maatschappij”, stelt ze vast. Op de vraag wat de rol van regering hierin kan zijn, antwoordt Xin Ping het volgende:
“het probleem zit hem in het gebrek aan kennis over de ondersteuning en hulp voor mensen met
beperking. Zowel de regering als de maatschappij heeft ontzettend weinig kennis over de verschillende vormen
hulp, die personen met beperkingen nodig hebben. Kennis en bekendheid over de mogelijke ondersteuningsvormen
zijn essentieel voor de inclusie van personen met beperkingen”.
Hoewel de regering van Singapore steeds meer bezig is met de inclusie van personen met een beperking,
wordt er nog altijd weinig geld besteed aan voorzieningen. Niet-gouvermentele organisaties zorgen voor
meer bekendheid en bewustzijn over personen met beperkingen in de maatschappij. Xin Ping noemt ter
voorbeeld een organisatie, die in gesprek gaat met de leraar en de klasgenootjes van een kind in een rolstoel
over wat het betekent voor het kind om in een rolstoel te zitten. Hiernaast leggen ze uit hoe anderen het kind
kunnen ondersteunen en helpen met bepaalde dingen. Het belang van educatie van de omgeving over
het omgaan met kinderen met een beperking, wordt me nog duidelijker wanneer Xin Ping over vriendschap
begint.
“Vriendschap ontstaat meestal uit gedeelde ervaringen. Wanneer dat voor
deze kinderen niet mogelijk is vanwege het feit dat ze bijvoorbeeld in een rolstoel
zitten, voelen ze zich minder verbonden met klasgenoten dan kinderen
die niet in een rolstoel zitten.”
De Muscular Dystrophy Association of Singapore richt zich daarom op het onderwijzen van mensen in de
omgeving van het kind met musculaire dystrofie. Ter gelegenheid van ‘The World Duchenne Awareness
Day’ heeft Xin Ping samen met haar collega’s een filmpje gemaakt over de uitdagingen, die kinderen met
Duchenne spierdystrofie in het dagelijks leven ervaren. En zo ontstaat niet alleen in Singapore of Nederland, maar
over de hele wereld steeds meer bekendheid over kinderen met beperkingen. ‘En met bewustzijn en bekendheid,
start ook het proces van acceptatie van de behoeften van kinderen met beperkingen’, aldus Xin Ping.
Many Faces of DUCHENNE MUSCULAR DYSTROPHY
World Duch- enne Awareness Day
link filmpje:
https://www.youtube.com/
watch?v=RcQcNPn5V9Y
Zoals de titel al aangeeft, gaat dit filmpje over de
verschillende gezichten van Duchenne spierdystrofie.
De verschillende soorten beperkingen die kunnen
ontstaan door deze spierziekte worden mooi in
beeld gebracht evenals verschillende ondersteuningsvormen
zoals rolstoelen, therapie en hulp van
andere mensen. Het filmpje is dus echt bedoeld om
mensen bewust te maken van de beperkingen die
mensen kunnen ervaren en wat er aan gedaan kan
worden om het deze mensen zo gemakelijk mogelijk
te maken.
21

COMMISSIE AAN HET WOORD
CoBSS
Onze studievereniging heeft een heleboel verschillende commissies. Om deze een beetje te leren kennen,
hebben wij de rubriek ‘Commissie aan het woord’. Voor het eerste OM van het nieuwe jaar hebben wij het
CoBBS gevraagd om zich aan jullie voor te stellen. De afkorting CoBBS staat voor Conference of Behavioral
and Social Scienses. In december zal er een congres gaan plaatsvinden voor studenten. Tijdens dit congres
worden interessante lezingen gehouden door personen vanuit het vakgebied van GMW en is het mogelijk
om verschillende workshops bij te wonen. Het bijzondere aan dit congres is dat het maar eens in de twee
jaar plaatsvindt. Het volgende congres is op donderdag 8 december. Dit thema zal hoogstpersoonlijk door
de leden van de commissie bekend worden gemaakt tijdens de borrels van alle studierichtingen van onze
mooie faculteit!
TEKST AMARINS STRIJKSTRA
Om dit allemaal te kunnen organiseren, heb je natuurlijk een enthousiaste en hardwerkende commissie nodig.
Ze zijn dan ook met zeven personen om het congres tot een succes te maken. Alle leden hebben een
verschillende (studie)achtergrond. Pauline komt oorspronkelijk uit Brabant waar ze haar Bachelor Toegepaste
Psychologie heeft afgerond. Vervolgens is ze in Groningen aan een Master begonnen en intussen helemaal
ingeburgerd in het Groningse studentenleven. Chantal is afgestudeerd aan de Pabo. Naast haar werk als
lerares op een internationale basisschool, is ze bezig met het schakeljaar Orthopedagogiek. Lotte is de ‘veelzijdige
duizendpoot’ van de commissie en is na haar bestuursjaar bij Sociëtas de commissie komen versterken.
Vera studeert Sociologie en werkt op dit moment voor CoBBS vanuit Amsterdam, waar ze met haar Master
bezig is. Nikki is bijna psychologie-student-af na een Master Klinische Neuropsychologie, maar geniet nog vol
van het Groningse studentenleven. Marjan is student Pedagogiek. Ze heeft een tijd in Boedapest gestudeerd,
maar is nu gelukkig weer terug in ons prachtige kikkerlandje. De enige heer in het gezelschap is Daniel. Na
het afronden van de studie Accountancy en Controlling is hij begonnen aan de Bachelor Psychologie. Het
is dus een heel verschillende groep, maar samen zorgt dit voor een hoop recources om ook het congres van
dit jaar weer tot een groot succes te maken!
Aan het CoBSS is altijd een thema verbonden. Dit thema zal door de leden van de commissie bekend worden
gemaakt tijdens de borrels van alle studierichtingen van onze mooie faculteit! Omdat het congres niet ieder
jaar wordt aangeboden wordt vanuit de faculteit, hebben de leden hun uiterste best gedaan om de meest
interessante onderwerpen en personen binnen te halen die ons allemaal zullen aanspreken en amuseren
tijdens het congres.
22

KOMENDE ACTIVITEITEN
Het nieuwe collegejaar is weer begonnen! Dat betekent ook dat het weer tijd is voor één van de
leukste feestjes van het jaar: Prominent in de tent op 4 oktober! Jullie hebben hier natuurlijk al allemaal
kaartjes voor, maar zo niet: koop deze dan nog snel! op 5 oktober zal er een thema-theeleut
zijn in het Odiom hok! Hier kan je met alle anderen je belevenissen van de avond ervoor bespreken!
Voor alle kersversecommissies wordt er een commissiebijeenkomst georganiseerd op 13 oktober.
Tijdens deze bijeenkomst vertelt het bestuur over welke functies er zijn binnen een commissie
en welke taken horen bij die specifieke functies. Dus zit jij komend jaar in een commissie
bij de leukste studievereniging van Nederland? Kom dan naar deze commissiebijeenkomst!
Op 18 oktober is het weer tijd voor de allereerste ALV van dit college jaar. Op deze
ALV zullen oude commissieleden uitgeslagen worden, en nieuwe commissieleden
worden ingeslagen! Daarnaast is het ontzettend belangrijk dat hier zoveel mogelijk
ODIOM-leden bij zijn die hun stem kunnen laten horen. Kom daarom allemaal naar de ALV!
De structuur Alumni staat weer te popelen om een activiteit te organiseren. Wat zij deze
keer voor de alumni zullen organiseren is ons nog niet bekend, maar wat zou het leuk vinden
als alle alumni deze activiteit bijwonen! De activiteit zal plaatsvinden op 24 oktober!
De FeestCie die op de ALV ingehamerd zal worden, gaat weer een mooi feestje voor ons organiseren!
Op 25 oktober kunnen we weer met z’n allen losgaan op de lekkerste hitjes.
Kom daarom op deze avond allemaal naar de eerste borrel van de nieuwe FeestCie!
Wil jij op de hoogte blijven van alle activiteiten van ODIOM?
kijk dan op www.odiom.nl en volg ons via de social media!
23

Jongetje (6): ‘Ik ben
Abel en ik weet alles over
paarden.’ ‘Zo wat goed, kan je
dan ook goed paardrijden?’ ‘Ja,
echt heel goed.’ ‘Heb je weleens
op een paard gezeten?’ Kind
schudt heftig nee.
Meisje (5): ‘We kunnen op
blote sokken buitenspelen.’
Meisje (4): ‘ Wil je mijn
glitterband vastmaken?’
Oftewel klittenband op
het prinsessen jurkje.
Meisje (6): ‘Ik kan
mijn schandalen
(sandalen) niet
vinden.’
Meisje (7), die haar
moeder op haar rug slaat
terwijl ze achterop de
fiets zit, ’Dat vind ik een
lekker gevoel mama, het
voelt een beetje als deeg.’
Ouders tegen hun kinderen: ’Je mag
niet zonder mijn toestemming
limonade bestellen bij de bar.’ Kinderen
(4 en 6): ‘Waarom mag dat niet?’
‘Nou, als je steeds van alles bestelt
krijgen wij een grote rekening.‘ ‘Nee
hoor het is hier gratis. Je hoeft alleen
maar je achternaam te zeggen.’