Vijftig tinten vrij - WTJ

E.L. James 

Vijftig tinten 

vrij 

Prometheus

De auteur heeft een eerdere versie van dit verhaal, als reeks en met andere personages, online gepubliceerd als Master of the Universe, 

onder het pseudoniem Snowqueen’s Icedragon. 

Oorspronkelijke titel Fifty Shades Freed 

© 2012 Fifty Shades Ltd 

© 2012 Nederlandse vertaling Uitgeverij Prometheus en Textcase, Utrecht 

Omslagontwerp DPS 

Foto omslag iStockphoto 

e-book Mat-Zet bv, Soest 

www.uitgeverijprometheus.nl 

ISBN 978 90 446 2212 6

Para mi Mamá con todo mi amor y gratitud 

En voor mijn lieve vader 

Papa, ik mis je nog elke dag

Proloog 

Mama! Mama! Mama ligt op de grond te slapen. Ze slaapt al heel lang. Ik borstel haar haren, want ik weet 

dat ze dat fijn vindt. Ze wordt maar niet wakker. Ik probeer haar wakker te schudden. Mama! Mijn buikje 

doet pijn. Het heeft honger. Hij is er niet. Ik heb dorst. In de keuken zet ik een stoel voor het aanrecht en ik 

drink wat uit de kraan. Het water spettert op mijn blauwe trui. Mama slaapt nog steeds. Mama, word 

wakker! Ze ligt heel stil. Ze voelt koud. Ik leg mijn dekentje over haar heen en ga naast haar liggen, op het 

plakkerige groene vloerkleed. Mama slaapt nog steeds. Ik heb twee speelgoedautootjes. Ze racen op de 

vloer waar mama slaapt. Ik denk dat mama ziek is. Ik zoek iets te eten. In de vriezer liggen doperwten. Ze 

zijn heel koud. Ik eet ze langzaam op. Mijn buikje doet er pijn van. Ik slaap naast mama. De doperwten 

zijn op. Er ligt nog iets in de vriezer. Het ruikt gek. Ik lik eraan en mijn tong blijft plakken. Ik eet het 

langzaam op. Het smaakt vreselijk vies. Ik drink wat water. Ik speel met mijn auto’s en slaap naast mama. 

Mama voelt zo koud, en ze wil maar niet wakker worden. De deur zwaait open. Ik dek mama toe met mijn 

dekentje. Hij is er. Fuck. Wat is hier in godsnaam gebeurd? O, dat achterlijke kutwijf. Shit. Fuck. Aan 

de kant, rotkind. Hij schopt me en mijn hoofd slaat tegen de vloer. Mijn hoofd doet pijn. Hij belt iemand 

en vertrekt. Hij doet de deur op slot. Ik ga naast mama liggen. Mijn hoofd doet zo’n pijn. De politieagente 

is er. Nee. Nee. Nee. Raak me niet aan. Raak me niet aan. Raak me niet aan. Ik blijf hier bij mama. Nee. 

Blijf bij me vandaan. De politieagente heeft mijn dekentje, en pakt me beet. Ik gil. Mama! Mama! Ik wil 

mijn mama! Ik heb geen woorden meer. Ik kan de woorden niet zeggen. Mama kan me niet horen. Ik heb 

geen woorden. 

‘Christian! Christian!’ Haar stem dwingt hem uit de angstige diepten van zijn nachtmerrie, de diepte van 

zijn wanhoop. ‘Ik ben er. Ik ben er.’ 

Hij wordt wakker en ze leunt over hem heen, pakt zijn schouders beet, schudt hem door elkaar. Op haar 

gezicht is de angst te lezen, haar ogen zijn opengesperd en staan vol tranen. 

‘Ana.’ Zijn stem is niet meer dan een ademloos gefluister, hij proeft letterlijk de angst in zijn mond. ‘Je 

bent bij me.’ 

‘Natuurlijk ben ik bij je.’ 

‘Ik droomde...’ 

‘Dat weet ik. Ik ben er, ik ben bij je.’ 

‘Ana.’ Hij fluistert haar naam alsof het bescherming biedt tegen de paniek die zijn lichaam lijkt te 

verlammen. 

‘Stil maar, ik ben bij je.’ Ze krult zich om hem heen, haar armen en benen omhullen hem, en hij voelt 

hoe hij haar warmte opneemt en haar lichaam de donkere schaduw en de angst laat verdwijnen. Zij is 

zonlicht, zij is het licht... zij is de zijne. 

‘Laten we alsjeblieft geen ruziemaken.’ Zijn stem hapert, hij slaat zijn armen om haar heen. 

‘Oké.’ 

‘De geloften. Geen gehoorzaamheid. Dat kan ik wel. We vinden er wel wat op.’ De woorden rollen uit 

zijn mond als een stroom van emotie, verwarring en bezorgdheid. 

‘Ja natuurlijk. We vinden er wel wat op. Altijd,’ fluistert ze en haar lippen raken de zijne, sussen hem, 

en brengen hem terug in het heden.

Een 

Ik kijk omhoog door kleine openingen in de rieten parasol e n zi e d e blauwste hemel die je je kunt 

voorstellen – zomerblauw, mediterraan blauw – en slaak een tevreden zucht. Christian ligt languit naast 

me op een strandbed. Mijn echtgenoot – mijn sexy, mooie man, zonder shirt en in afgeknipte spijkerbroek 

– leest een boek dat de ondergang van het westerse bankwezen voorspelt. Het intrigeert hem duidelijk; ik 

heb hem echt nog nooit zo lang zo stil zien zitten. Zoals hij erbij zit, lijkt hij meer op een student dan op de 

succesvolle directeur en eigenaar van een van de grootste bedrijven in de Verenigde Staten. 

De laatste paar dagen van onze huwelijksreis liggen we heerlijk te luieren in de namiddagzon op het 

strand van Beach Plaza Monte Carlo in Monaco, hoewel we geen kamer hebben in het hotel. Ik open mijn 

ogen en zie in de verte de Fair Lady voor anker liggen in de baai. We verblijven, uiteraard, aan boord van 

een luxe motorjacht. Bouwjaar 1928. Ze ligt majestueus op het water te dobberen; het is de koningin van 

alle jachten in de haven. Het jacht ziet eruit als een speelgoedbootje. Christian is er helemaal weg van – 

ik vermoed dat hij overweegt haar te kopen. Werkelijk, jongens en hun speeltjes. 

Achterovergeleund luister ik naar de Christian Grey-mix op mijn nieuwe iPod, dommel wat in de zon, 

en denk terug aan zijn aanzoek. O, zijn dromerige aanzoek in het boothuis... ik kan de veldbloemen bijna 

ruiken... 

‘Kunnen we morgen trouwen?’ mompelt Christian zachtjes in mijn oor. 

I k l i g breeduit op zijn borst i n het bloemenprieel in het boothuis, voldaan en tevreden na onze 

gepassioneerde vrijpartij. 

‘Hmm.’ 

‘Betekent dat ja?’ Ik bespeur een spoortje hoopvolle verrassing in zijn stem. 

‘Hmm.’ 

‘Betekent dat nee?’ 

‘Hmm.’ 

Ik voel zijn grijns. ‘Mevrouw Steele, bent u incoherent?’ 

Ik grinnik. ‘Hmm.’ 

Hij lacht en omhelst me stevig, op mijn hoofd plant hij een kus. ‘Dan wordt het dus morgen, in Vegas.’ 

Slaperig richt ik me op. ‘Ik denk niet dat mijn ouders dat zouden waarderen.’ 

Hij trommelt met zijn vingertoppen over mijn rug, zacht strelend. 

‘Wat wil jij eigenlijk, Anastasia? Vegas? Een grootse bruiloft met alles erop en eraan? Zeg jij het 

maar.’ 

‘Niet groots... alleen vrienden en familie.’ Ik kijk hem aan, ontroerd door de blik in zijn glanzende, 

grijze ogen. Wat wil hij eigenlijk? 

‘Oké.’ Hij knikt. ‘Waar?’ 

Ik haal mijn schouders op. 

‘Zouden we het hier kunnen houden?’ oppert hij. 

‘Bij jouw ouders? Zouden ze dat niet erg vinden?’ 

Hij snuift. ‘Mijn moeder zou je eeuwig dankbaar zijn.’ 

‘Oké, hier dus. Ik weet zeker dat mijn vader en moeder dat ook prettiger vinden.’ 

Hij aait over mijn haar. Zou ik me ooit nog gelukkiger kunnen voelen?

‘Goed, we weten dus waar, nu nog wanneer.’ 

‘Dat kun je dan beter eerst aan je moeder vragen.’ 

‘Hmm.’ Christian kijkt bedenkelijk. ‘Ze krijgt een maand de tijd, niet langer. Ik wil je te graag om nog 

langer te kunnen wachten.’ 

‘Christian, j e hebt me. Ik ben al een tijdje de jouwe. Maar goed – over een maand dus.’ Ik kus zijn 

borst, een vederlichte, zedige kus, een kijk lachend naar hem op. 

‘Je gaat verbranden,’ fluistert Christian in mijn oor, en ik schrik op uit mijn roes. 

‘Door jou, ja.’ Ik lach op m’n allerliefst naar hem. De zon staat steeds lager en ik koester me in haar 

warme stralen. Hij lacht zelfgenoegzaam, en met één snelle beweging trekt hij mijn ligstoel in de schaduw 

van de parasol. 

‘Uit de mediterrane zon, mevrouw Grey.’ 

‘Dank voor uw onzelfzuchtigheid, meneer Grey.’ 

‘Graag gedaan, mevrouw Grey, al zeg ik het niet uit onzelfzuchtigheid. Als je verbrandt, kan ik niet aan 

je zitten.’ Hij trekt een wenkbrauw op, zijn ogen glanzen ondeugend, en mijn hart stroomt over van liefde 

voor hem. ‘Maar ik denk dat je dat wel weet en dat je me uitlacht.’ 

‘Zou ik dat ooit doen?’ zeg ik met geveinsde onschuld. 

‘Echt wel, dat zou je en dat doe je. Vaak genoeg. Het is een van de vele redenen waarom ik van je hou.’ 

Hij buigt over me heen en kust me, waarbij hij zachtjes in mijn onderlip bijt. 

‘Ik hoopte dat je me nog een keer zou insmeren,’ pruil ik tegen zijn lippen aan. 

‘Een lastig klusje, mevrouw Grey... maar het is een aanbod dat ik niet kan weigeren. Ga zitten,’ beveelt 

hij. Ik doe wat hij zegt, en met zijn sterke, soepele handen smeert hij een laag zonnebrandcrème over mijn 

lichaam. 

‘Je bent echt heerlijk. Ik heb echt geluk gehad,’ zegt hij. Zijn vingers glijden over mijn borsten zodat 

ook die van lotion worden voorzien. 

‘Dat hebt u zeker, meneer Grey.’ Ik werp hem een zedige blik toe van onder mijn wimpers. 

‘Uw bescheidenheid siert u, mevrouw Grey. Draai je om, zodat ik je rug kan doen.’ 

Lachend draai ik me op mijn buik, en dan maakt hij het bandje van mijn belachelijk dure bikini los. 

‘Wat zou je ervan vinden als ik topless zon, net zoals de andere vrouwen op het strand?’ 

‘Dat heb ik liever niet,’ zegt hij zonder aarzelen. ‘Ik heb al moeite met hoe je er nu bij ligt.’ Hij buigt 

zich naar me toe en fluistert in mijn oor: ‘Je kunt ook te ver gaan.’ 

‘Maakt u er een uitdaging van, meneer Grey?’ 

‘Nee. Ik constateer, mevrouw Grey.’ 

Ik zucht en schud met mijn hoofd. O Christian... mijn bezitterige, jaloerse controlfreak Christian. 

Na het insmeren geeft hij een tik op mijn billen. 

‘Zo kan het er weer mee door, deerne.’ 

Zijn altijd aanwezige, altijd actieve BlackBerry gaat over. Ik frons, hij gniffelt. 

‘Alleen voor mij, mevrouw Grey.’ Hij trekt speels een waarschuwende wenkbrauw op, geeft nog een 

tik op mijn billen en gaat dan ontspannen achterover zitten om het telefoontje te beantwoorden. 

Mijn innerlijke godin spint als een kat. Misschien kunnen we vanavond een privéshowtje doen, alleen 

voor hem. Hij grijnst alwetend naar me en trekt weer een wenkbrauw op. Ik grinnik bij de gedachte en zak 

dan weer weg in mijn siësta. 

‘Mam’selle? Un Perrier pour moi, un Coca Light pour ma femme, s’il vous plaît. Et quelque chose a

manger... montrez-moi la carte.’ 

Hmm... ik word wakker van Christians vloeiende Frans. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle 

zonlicht, en zie dat Christian naar me kijkt. Een onberispelijk geklede jongedame loopt langs, ze houdt 

haar dienblad hoog en haar blonde, hoge paardenstaart zwaait uitdagend heen en weer. 

‘Heb je dorst?’ vraagt hij. 

‘Ja,’ zeg ik slaperig. 

‘Ik kan de hele dag naar je blijven kijken. Ben je moe?’ 

Ik bloos. ‘Ik heb niet veel geslapen vannacht.’ 

‘Ik ook niet.’ Hij grijnst, legt zijn BlackBerry neer en staat op. Zijn korte broek zakt wat af door het 

opstaan en hangt... op die ene manier op zijn heupen zodat ik zijn zwembroek eronder vandaan zie. Hij 

doet zijn broek en slippers uit. Opeens kan ik niet meer helemaal helder denken. 

‘Ga je mee zwemmen?’ Hij strekt zijn hand uit en ik kijk hem verbaasd aan. ‘Zwemmen?’ vraagt hij 

nogmaals, met zijn hoofd een beetje scheef en een geamuseerde blik op zijn gezicht. Als ik niet reageer, 

schudt hij langzaam zijn hoofd. 

‘Volgens mij moet hier iemand wakker worden.’ Het volgende moment tilt hij me in zijn armen en ik 

geef een gilletje – meer van verbazing dan van schrik. 

‘Christian! Zet me neer!’ piep ik. 

Hij grinnikt. ‘Pas als we in de zee zijn, schatje.’ 

Andere mensen op het strand kijken toe met de achteloze blik die de Fransen zo typeert, weet ik nu, 

terwijl Christian me lachend naar de zee draagt en het water in gaat. 

I k sla mijn armen om zijn nek. ‘Je waagt he t niet,’ zeg i k ademloos, en probeer e e n lach te 

onderdrukken. 

Hij grinnikt. ‘O Ana, heb je dan niets geleerd in de korte tijd dat we elkaar kennen?’ Hij kust me, en ik 

grijp mijn kans; woel met mijn handen door zijn haar, pak zijn hoofd stevig vast en kus hem innig terug, 

waarbij ik mijn tong in zijn mond duw. Hij ademt diep in en leunt iets achterover, zijn blik spreekt 

boekdelen. 

‘Ik weet precies waar jij mee bezig bent,’ fluistert hij, en zakt dan langzaam door zijn knieën het koele, 

heldere water in met mij in zijn armen en onze lippen vinden elkaar weer. De koelte van de mediterrane 

zee is snel vergeten als ik mijn lichaam om mijn echtgenoot heen wikkel. 

‘Ik dacht dat jij wilde zwemmen,’ adem ik tegen zijn lippen. 

‘Je leidt me nogal af.’ Zachtjes gaat Christian met zijn tanden langs mijn onderlip. ‘Ik weet ook niet 

helemaal zeker of ik de bevolking van Monte Carlo mijn vrouw in extase wil laten zien.’ 

Ik ga voorzichtig met mijn tanden langs zijn kaak, zijn stoppels kietelen langs mijn tong; lekker 

belangrijk, die bevolking van Monte Carlo. 

‘Ana,’ zegt hij zacht grommend. Hij draait mijn paardenstaart om zijn pols en trekt er zachtjes aan zodat 

mijn hoofd in mijn nek ligt. Dan volgt er een spoor van kussen van mijn oor via mijn keel naar mijn nek. 

‘Zal ik je nemen in de zee?’ fluistert hij. 

‘Ja,’ zeg ik ademloos. 

Christian duwt me van zich af en kijkt me aan met een warme, smachtende, speelse blik. ‘Mevrouw 

Grey, u bent zo onverzadigbaar en onbeschaamd. Wat voor monster heb ik gecreëerd?’ 

‘Een monster dat precies bij je past. Zou je het anders willen?’ 

‘Ik neem je zoals ik je kan krijgen, dat weet je. Maar niet hier en nu. Niet en plein public.’ Met zijn 

hoofd maakt hij een beweging naar het strand. 

Wat? 

Tja, inmiddels is de achteloosheid van diverse zonaanbidders op het strand overgegaan in aandachtige

interesse voor wat wij aan het doen zijn. Dan opeens pakt Christian me bij mijn middel, en tilt me de 

lucht in om me vervolgens in het water te laten vallen. Ik ga kopje-onder, en kom giechelend, hoestend en 

spetterend weer boven. 

‘Christian!’ roep ik op belerende toon, en kijk hem quasiboos aan. Ik dacht dat we gingen vrijen i n de 

zee... en weer een primeur bijtekenen. Hij bijt op zijn onderlip om zijn lachen in te houden. Ik spat een 

guts water in zijn richting, en krijg er meteen een terug. 

‘We hebben de hele nacht nog,’ zegt hij, met een scheve grijns. ‘Later, schatje.’ 

Hij duikt onder water om een paar meter bij me vandaan weer boven te komen, en zwemt dan met een 

vloeiende slag verder weg van de kustlijn, verder weg van mij. 

Gah! Speelse, uitdagende Christian! Met mijn handen scherm ik mijn ogen af tegen de zon en zie hem 

gaan. Ontzettende opgeiler... hoe kan ik hem terugpakken? Terwijl ik naar het strand zwem, overweeg ik 

mijn opties. Onze drankjes zijn inmiddels gebracht, en snel neem ik een slokje cola. Christian is niet meer 

dan een stipje in de verte. 

Hmm... Ik lig op mijn buik, rommel wat met de bandjes van mijn bikini en besluit mijn topje uit te doen. 

Ik gooi het op het ligbed van Christian. Zo, meneer Grey, ik zal u eens laten zien hoe schaamteloos ik kan 

zijn. Hier kunt u het mee doen. Ik sluit mijn ogen en voel de warmte van de zon op mijn huid... mijn 

gedachten drijven weg op de hitte en ik denk aan mijn trouwdag. 

‘U mag de bruid kussen,’ zegt meneer Walsh, de huwelijksambtenaar. 

Ik straal naar mijn kersverse echtgenoot. 

‘Eindelijk ben je van mij,’ fluistert hij. Dan neemt hij me in zijn armen en kust me innig op mijn mond. 

Ik ben getrouwd. Ik ben mevrouw Christian Grey. Ik ben dronken van geluk. 

‘Je ziet er prachtig uit, Ana,’ zegt hij lachend, zijn blik is liefdevol... en donker, wellustig. ‘Niemand 

anders dan ik mag die jurk uitdoen, is dat duidelijk?’ Hij lacht van oor tot oor terwijl zijn vingertoppen 

over mijn wang strijken; mijn bloed stroomt sneller. 

Holy shit... Hoe krijgt hij het toch altijd voor elkaar, zelfs met zo veel mensen om ons heen? 

Ik knik gedwee. Jemig, ik hoop dat niemand ons kan horen. Gelukkig heeft d e huwelijksambtenaar 

discreet een stapje terug gedaan. Ik kijk naar de feestelijk geklede aanwezigen... mijn moeder, Ray, Bob 

e n d e Greys klappen allemaal voor ons – zelfs Kate, mijn bruidsmeisje, die er oogverblindend mooi 

uitziet in zachtroze. Ze staat naast Christians getuige, zijn broer Elliot. Nooit gedacht dat Elliot er zo 

keurig uit kon zien. Iedereen lacht uitbundig – behalve Grace, die elegant een traantje wegpinkt met een 

wit dameszakdoekje. 

‘Klaar om te feesten, mevrouw Grey?’ Christian lacht zijn verlegen lach naar me. Ik smelt. Hij ziet er 

geweldig uit in zijn eenvoudige zwarte smoking met zilverkleurig gilet en bijpassende das. Hij is zo... 

verpletterend. 

‘Meer dan ooit,’ grijns ik met een maffe glimlach op mijn gezicht. 

Later op de avond is het feest in volle gang... Carrick en Grace hebben alles uit de kast gehaald. Ze 

hebben de tent weer laten plaatsen en prachtig laten versieren in zachtroze, zilver en ivoor. De zijkanten 

zijn open, zodat we uitzicht hebben over de baai. Het is heerlijk weer en de namiddagzon schittert op het 

water. Aan de ene kant van de tent is een dansvloer, aan de andere kant een uitgebreid buffet. 

Ray en mijn moeder dansen en hebben lol met elkaar. Ze zo samen te zien, geeft me een tweeslachtig 

gevoel, en ik hoop maar dat Christian en ik het langer volhouden dan zij. Ik zou me geen raad weten als 

hij me verliet. Snel getrouwd, lang berouwd – het gezegde galmt in mijn hoofd. 

Kate staat naast me, ze ziet er adembenemend uit in haar lange zijden jurk. Ze kijkt naar me en fronst.

‘Dit hoort de mooiste dag van je leven te zijn, hoor,’ zegt ze. 

‘Dat is het ook,’ fluister ik. 

‘Ana, wat is er? Kijk je naar je moeder en Ray?’ 

Ik knik bedrukt. 

‘Ze zijn gelukkig.’ 

‘Gelukkiger zonder elkaar.’ 

‘Twijfel je?’ vraagt Kate, enigszins gealarmeerd. 

‘Nee, helemaal niet. Het is alleen... ik hou gewoon zoveel van hem.’ Ik verstijf, kan of wil mijn angsten 

niet uitspreken. 

‘Ana, hij aanbidt je, dat is overduidelijk. Ik weet dat de start van jullie relatie nogal onconventioneel 

was, maar ik zie ook wel hoe gelukkig jullie de afgelopen maand waren.’ Ze pakt mijn hand en geeft er 

een zacht kneepje in. ‘Bovendien is het nu een beetje laat om je te bedenken,’ zegt ze grinnikend. 

Ik giechel. Kate kan als geen ander duidelijk maken hoe de zaken ervoor staan. Ze trekt me naar zich toe 

voor een befaamde Speciale Katherine Kavanagh Knuffel. ‘Ana, het komt allemaal goed. En als hij je ook 

maar een haar krenkt, krijgt hij het met mij aan de stok.’ Terwijl ze me loslaat, grijnst ze naar wie er dan 

ook achter me staat. 

‘Hoi schatje.’ Christian slaat zijn armen om me heen, waarmee hij me verrast, en geeft me een kus op 

mijn slaap. ‘Kate,’ zegt hij. Zelfs na zes weken doet hij nog altijd koel tegen haar. 

‘Nogmaals hallo, Christian. Ik ga eens even op zoek naar die broer van je, die toevallig van mij is.’ 

Lachend draait ze zich naar Elliot, die wat staat te drinken met Ethan, haar broer, en onze vriend José. 

‘Tijd om te gaan,’ zegt Christian in mijn oor. 

‘Nu al? Dit is het eerste feestje waar i k het niet erg vind om i n het midden van de belangstelling te 

staan.’ Ik draai me om, zodat ik hem kan aankijken. 

‘En terecht. Je ziet er oogverblindend uit, Anastasia.’ 

‘Jij ook.’ 

Hij lacht, zijn blik verraadt lust. ‘Die mooie jurk past zo goed bij je.’ 

‘Ach, die had ik nog ergens achter in de kast hangen.’ Ik bloos verlegen en frunnik wat aan een kanten 

bandje van de eenvoudige trouwjurk die Kates moeder voor me heeft ontworpen. Hopelijk is de jurk chic 

en sexy tegelijk. 

Hij buigt naar me toe en kust me. ‘Laten we gaan. Ik wil je niet langer delen met al die mensen hier.’ 

‘Kunnen we zomaar vertrekken van ons eigen huwelijksfeest?’ 

‘Schatje, het is óns feest, we kunnen doen wat we willen. We hebben de taart aangesneden. En nu wil ik 

je meevoeren om je helemaal voor mezelf te hebben.’ 

Ik giechel. ‘U hebt me de rest van mijn leven, meneer Grey.’ 

‘Ik ben blij dat te horen, mevrouw Grey.’ 

‘O, daar zijn jullie! Wat een tortelduifjes.’ 

Vanbinnen zucht ik... De moeder van Grace heeft ons gevonden. 

‘Christian, lieverd – nog een laatste dans met je grootmoeder?’ 

Christian perst zijn lippen op elkaar. ‘Natuurlijk, oma.’ 

‘En jij, mooie Anastasia, maak een oude man gelukkig – dans met Theo.’ 

‘Theo, mevrouw Trevelyan?’ 

‘Opa Trevelyan. En je mag mij gerust oma noemen, hoor. Jullie moeten snel werk maken van een paar 

achterkleinkinderen, zo lang heb ik niet meer.’ Ze werpt ons een ondeugend lachje toe. 

Christian kijkt haar vol afgrijzen aan. ‘Kom, oma,’ zegt hij, e n neemt haar gehaast me e naar de 

dansvloer. Hij kijkt nog een keer achterom naar mij, bijna pruilend, en rolt met zijn ogen. ‘Later, schatje.’

Terwijl ik richting opa Trevelyan loop, klampt José me aan. 

‘Ik zal je niet vragen nog een keer met me te dansen. We hebben de dansvloer samen al lang genoeg 

onveilig gemaakt... Ik ben blij dat je gelukkig bent, maar ik meen het, Ana. Ik ben er voor je... als je me 

nodig hebt.’ 

‘Dankjewel, José. Je bent een echte vriend.’ 

‘Ik meen het.’ In zijn donkere ogen zie ik zijn oprechtheid weerspiegeld. 

‘Dat weet ik. Nogmaals dank, José. Zou je me willen excuseren – ik heb een afspraakje met een oude 

man.’ 

Verbaasd trekt hij zijn wenkbrauwen op. 

‘Christians opa,’ verduidelijk ik. 

Hij grinnikt. ‘Succes ermee, Annie. Succes met alles.’ 

‘Dankjewel, José.’ 

Nadat ik heb gedanst met Christians altijd charmante opa, rust ik even uit bij de openslaande tuindeuren. 

De zon gaat langzaam onder aan de horizon, en de baai is een schilderij van prachtige tinten helder oranje 

en zeeblauw. 

‘Laten we gaan,’ zegt Christian. 

‘Ik moet me nog omkleden.’ Ik pak zijn hand met de bedoeling hem mee naar boven te nemen. Hij fronst, 

begrijpt niet meteen waar ik het over heb. 

‘Jij wilde toch degene zijn die deze jurk uit zou doen,’ zeg ik. Zijn ogen lichten op. 

‘Precies.’ Hij werpt me een wellustige blik toe. ‘Maar ik ga je niet hier uitkleden. Dan zouden we hier 

denk ik nooit meer wegkomen...’ Hij maakt een wuivende beweging, maakt zijn zin niet af, maar het is 

wel duidelijk wat hij bedoelt. 

Ik bloos en laat zijn hand los. 

‘En ik wil ook niet dat je je haar losmaakt,’ zegt hij met onheilspellende stem. 

‘Maar...’ 

‘Geen gemaar, Anastasia. Je ziet er schitterend uit. En ik wil degene zijn die je uitkleedt.’ 

O. Ik frons. 

‘Pak je reiskleding in,’ beveelt hij. ‘Je zult ze nodig hebben. Taylor heeft je belangrijkste koffer.’ 

‘Oké.’ Wat is het plan? Hij heeft me niet verteld waar we naartoe gaan. Eerlijk gezegd denk i k dat 

niemand weet waar we naartoe gaan. Mia noch Kate hebben hem enige informatie kunnen ontfutselen. Ik 

loop naar mijn moeder en Kate toe, die even verderop staan te babbelen. 

‘Ik kleed me niet om.’ 

‘Wat?’ zegt mijn moeder. 

‘Christian wil het niet hebben.’ Ik haal mijn schouders op alsof dat alles duidelijk maakt. Ze trekt even 

een wenkbrauw op. 

‘Je hebt niet beloofd te gehoorzamen,’ herinnert ze me tactvol. Kate probeert een proest te maskeren als 

hoestbui. Ik kijk haar met samengeknepen ogen aan. Zij en mijn moeder hebben geen idee over de strijd 

die Christian en ik daarover hebben gehad. Ik heb geen zin om die ruzie nog eens over te doen. Jemig, wat 

kan mijn Vijftig Tinten mokken... en nachtmerries hebben. De herinnering werkt ontnuchterend. 

‘Dat weet ik, mam, maar hij vindt deze jurk mooi en ik wil hem een plezier doen.’ 

Haar uitdrukking wordt zachter. Kate rolt met haar ogen en loopt tactvol weg om ons een momentje 

samen te geven. 

‘Je ziet er zo mooi uit, lieverd.’ Liefdevol pakt Carla een losse pluk haar en ze streelt mijn kin. ‘Ik ben 

zo trots op je, mijn schat. Je gaat Christian heel gelukkig maken.’ Ze geeft me een dikke knuffel. 

O, mama!

‘Ik kan bijna niet geloven hoe volwassen je er nu uitziet. Een nieuw leven... Als j e maar onthoudt dat 

mannen van een andere planeet komen, red je het wel.’ 

Ik giechel. Christian komt uit een ander universum, ze moest eens weten. 

‘Dank je, mam.’ 

Ray komt erbij staan, en lacht liefdevol naar mama en mij. 

‘Je hebt een mooie dochter gemaakt, Carla,’ zegt hij, zijn ogen stralen van trots. Hij ziet er knap uit in 

zijn zwarte smoking en zachtroze gilet. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. O nee... Tot nu toe is 

het me gelukt om niet te huilen. 

‘En jij hebt op haar gelet en hielp haar op te groeien, Ray.’ Carla’s stem klinkt warm. 

‘Elke minuut was waardevol. Je bent een superbruid, Annie.’ Ray strijkt dezelfde losse pluk haar achter 

mijn oor. 

‘O, papa...’ Ik onderdruk een snik, en hij knuffelt me, op zijn eigen, snelle, unieke manier. 

‘En je wordt ongetwijfeld ook een superechtgenote,’ fluistert hij hees. 

Tegen de tijd dat hij me loslaat, heeft Christian zich weer bij ons gevoegd. 

Ray schudt hem grootmoedig de hand. ‘Pas goed op mijn meisje, Christian.’ 

‘Dat ben i k zeker van plan, Ray. Carla.’ Hij knikt naar mijn stiefvader en kust mijn moeder o p haar 

wang. 

De andere bruiloftsgasten hebben een erehaag gevormd tot aan de voordeur van het huis. 

‘Klaar?’ vraagt Christian. 

‘Ja.’ 

Hij pakt mijn hand en neemt me mee onder de boog van armen door; de mensen feliciteren ons nog eens, 

wensen ons veel geluk en strooien rijst over ons heen. Aan het einde van de erehaag staan Grace en 

Carrick lachend o p ons te wachten. Ze knuffelen e n kussen ons beiden om beurten. Als we voor een 

laatste keer gedag zeggen, is Grace opnieuw geëmotioneerd. 

Taylor zit al op ons te wachten in de Audi MPV. Christian houdt de deur voor me open om in te stappen, 

en ik draai me om om mijn bruidsboeket van witte en roze rozen naar de inmiddels verzamelde groep 

jonge vrouwen te werpen. Mia houdt het even later triomfantelijk omhoog, met een grijns van oor tot oor. 

Terwijl ik in de Audi MPV stap, nog lachend over de stoutmoedige vangst van Mia, buigt Christian zich 

om de zoom van mijn jurk ook naar binnen te werken. Als ik eenmaal goed zit, zwaait hij nog één keer 

naar de achterblijvers. 

Taylor houdt het portier voor hem open. ‘Gefeliciteerd, meneer.’ 

‘Dankjewel, Taylor,’ antwoordt Christian terwijl hij zich naast mij vleit. 

We rijden weg, en de bruiloftsgasten gooien rijst naar de auto bij wijze van afscheid. Christian neemt 

mijn hand en kust mijn knokkels. 

‘Alles naar uw zin tot nu toe, mevrouw Grey?’ 

‘Alles top tot nu toe, meneer Grey. Waar gaan we naartoe?’ 

‘Luchthaven,’ zegt hij met een dubbelzinnig lachje. 

Hmm... wat is hij van plan? 

In tegenstelling tot wat ik verwachtte, rijdt Taylor niet naar de vertrekhal, maar rechtstreeks naar de 

startbaan. Wat i s dit nou weer? E n dan zie i k het – Christians privévliegtuig... GREY ENTERPRISES 

HOLDINGS INC. staat er in grote blauwe letters op de romp. 

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je nog een keer misbruik maakt van bedrijfseigendom!’ 

‘Dat hoop ik toch wel, Anastasia,’ grijnst Christian. 

Taylor stopt de auto bij de trap die naar het vliegtuig leidt en springt uit de Audi om de deur te openen 

voor Christian. Ze praten kort met elkaar en dan maakt Christian mijn deur open – en in plaats van me

uimte te geven om uit te stappen, leunt hij naar binnen en tilt me in zijn armen. 

Whoa! ‘Wat doe je?’ gil ik. 

‘Ik draag je over de drempel,’ zegt hij. 

‘O.’ Is het niet de bedoeling dat hij dat thuis doet? 

Schijnbaar moeiteloos draagt hij me de trap op, gevolgd door Taylor met mijn kleine koffer. Hij zet hem 

o p d e drempel van het vliegtuig e n keert dan terug naar de Audi. In de cabine herken ik Stephan, 

Christians privépiloot, in zijn uniform. ‘Welkom aan boord, meneer. Mevrouw Grey.’ Hij grijnst. 

Christian zet me neer en schudt Stephan de hand. Naast hem staat een donkerharige vrouw van, hoe oud 

zou ze zijn? Begin dertig? Ook zij draagt een uniform. 

‘Veel gelukwensen, allebei,’ gaat Stephan verder. 

‘Dankjewel, Stephan. Anastasia, j e kent Stephan al. Hij is onze captain o p deze vlucht, en dit is 

copiloot Beighley.’ 

Ze bloost als Christian haar voorstelt e n knippert snel met haar ogen. Ik wil met mijn ogen rollen. 

Alweer een vrouw die totaal van de kaart is van mijn veel-knapper-dan-goed-voor-hem-is-echtgenoot. 

‘Aangenaam kennis met u te maken,’ zegt Beighley liefjes. Ik lach vriendelijk naar haar. Hij is namelijk 

toch lekker van mij. 

‘Zijn alle voorbereidingen afgehandeld?’ vraagt Christian, terwijl ik om me heen kijk in de cabine. Het 

interieur bestaat geheel uit licht hout en crèmekleurig leer, heel fraai. Aan de andere kant van de cabine 

staat nog een vrouw in uniform – een heel knappe brunette. 

‘We zijn gereed voor vertrek. De weersverwachting van hier tot Boston is uitstekend.’ 

Boston? 

‘Turbulentie?’ 

‘Niet tot Boston. Er is wel wat onrust in de lucht boven Shannon dat enige turbulentie zou kunnen 

veroorzaken.’ 

Shannon? Ierland? 

‘Duidelijk. Nou, ik hoop dat ik er dwars doorheen slaap,’ zegt Christian droogjes. 

Slapen? 

‘We gaan zo vertrekken, meneer,’ zegt Stephan. ‘We laten u over aan de goede zorgen van Natalia, uw 

stewardess.’ Christian werpt een korte blik op haar en fronst, maar draait dan zijn gezicht weer naar 

Stephan en lacht. 

‘Uitstekend,’ zegt hij. Hij neemt mij bij de hand en leidt me naar een van de luxueuze leren stoelen. In 

totaal zijn het er wel twaalf. 

‘Zitten,’ zegt hij, terwijl hij zijn jasje en giletje uitdoet. We zitten in enkele stoelen, tegenover elkaar 

met een smal, glanzend gepolijst tafeltje tussen ons in. 

‘Welkom aan boord, meneer en mevrouw, en van harte gefeliciteerd.’ Natalia staat naast ons, en biedt 

ons allebei een glas roze champagne aan. ‘Dankjewel,’ zegt Christian en ze lacht beleefd alvorens zicht 

terug te trekken. 

‘Op een gelukkig huwelijk, Anastasia.’ Christian heft zijn glas, en tikt het tegen het mijne bij wijze van 

toost. De champagne is heerlijk. 

‘Bollinger?’ vraag ik. 

‘Yep.’ 

‘De eerste keer dat ik dit dronk, was het uit een theekopje,’ zeg ik grinnikend. 

‘Ik kan me die dag nog goed herinneren, je afstuderen.’ 

‘Waar gaan we naartoe?’ Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. 

‘Shannon,’ zegt Christian, en de opwinding is van zijn gezicht af te lezen. Hij lijkt wel een klein jochie.

‘In Ierland?’ We gaan naar Ierland! 

‘Om bij te tanken,’ zegt hij op plagende toon. 

‘En daarna?’ vraag ik. 

Hij grijnst breed en dan schudt hij zijn hoofd. 

‘Christian!’ 

‘Londen,’ zegt hij, terwijl hij me oplettend aankijkt om mijn reactie te peilen. 

Ik slik. Allemachtig. Ik dacht dat we misschien naar New York zouden gaan, naar Aspen, of misschien 

naar de Caribische Eilanden. Ik kan het bijna niet geloven. Ik w i l mijn hele leven al een keer naar 

Engeland. Ik ben zó gelukkig. 

‘Daarna naar Parijs.’ 

Wat? 

‘Daarna naar Zuid-Frankrijk.’ 

Whoa! 

‘Ik weet dat je altijd al hebt gedroomd van een reis naar Europa,’ zegt hij zacht. ‘Ik wil al je dromen 

waarmaken, Anastasia.’ 

‘Jij bent voor mij een droom die uitkomt, Christian.’ 

‘En u, mevrouw Grey,’ fluistert hij. 

O hemel... 

‘Doe je riem vast.’ 

Ik grinnik, en doe wat hij zegt. 

Terwijl het vliegtuig naar de startbaan taxiet, drinken we champagne met een idiote glimlach o p ons 

gezicht. Ik kan het niet geloven. Op de eervolle leeftijd van tweeëntwintig verlaat ik eindelijk de 

Verenigde Staten om naar Europa te reizen – naar Londen nog wel! 

Eenmaal in de lucht schenkt Natalia onze glazen nog eens bij en gaat dan verder met de voorbereidingen 

van onze feestmaaltijd. En dat is het zeker – gerookte zalm, gevolgd door gegrilde patrijs met een 

groenebonensalade en gegratineerde aardappelen; alles bereid en uitgeserveerd door de onovertroffen 

efficiënte Natalia. 

‘Dessert, meneer Grey?’ vraagt ze. 

Hij schudt met zijn hoofd en strijkt met zijn vinger over zijn onderlip, onderwijl vragend naar mij 

kijkend, zijn blik donker en ondoorgrondelijk. 

‘Nee, dank je,’ zeg ik, ik kan mijn ogen niet van hem afwenden. Zijn mondhoeken krullen omhoog tot 

een klein, geheim lachje, en Natalia trekt zich discreet terug. 

‘Mooi,’ zegt hij. ‘Ik had als dessert namelijk jou in gedachten.’ 

O... hier? 

‘Kom,’ zegt hij, en hij staat op en neemt mijn hand. Hij neemt me mee naar de achterkant van de cabine. 

‘Hier is een badkamer.’ 

Hij wijst naar een smalle deur, en leidt me dan door een deur aan het eind van een korte gang. 

Jemig... een slaapkamer. Ook deze ruimte is uitgevoerd in crèmetinten, en het smalle tweepersoonsbed 

is geheel bedekt met gouden en taupekleurige kussens. Het ziet er heel comfortabel uit. 

Christian draait zich om, neemt me in zijn armen, en kijkt me aan. 

‘Ik dacht dat we onze huwelijksnacht maar moesten doorbrengen op kilometers hoogte. Dat is heb ik nog 

nooit gedaan.’ 

Allemachtig... weer een primeur. Ik staar hem versteld aan, mijn hart bonst... de mile-high-club. Ik heb 

ervan gehoord. 

‘Maar eerst moet ik je uit deze fantastische jurk zien te krijgen.’ Zijn ogen glanzen vol van liefde en iets

donkerders, het i s d e blik waar i k zo van hou... iets wat mijn innerlijke godin wakker schudt. Hij is 

adembenemend. 

‘Draai je om.’ Zijn stem klinkt laag, autoritair en supersexy. 

Hoe kan hij zo veel belofte laten doorklinken in slechts drie woorden? Gewillig draai ik me om en zijn 

handen gaan richting mijn haar. Voorzichtig en vaardig haalt hij stuk voor stuk de spelden uit mijn haar, en 

streng voor streng valt het over mijn schouders, mijn rug, en mijn borsten. Ik probeer mooi stil te blijven 

staan, maar ik verlang zo naar zijn aanraking. Na deze lange, vermoeiende en opwindende dag, wil ik 

alleen nog hem – helemaal. 

‘Je haar is zo mooi, Ana.’ Zijn mond is vlak bij mijn oor en ik voel zijn adem, toch raken zijn lippen me 

niet aan. Als hij alle spelden uit mijn haar heeft gehaald, woelt hij er met zijn vingers doorheen en 

masseert hij zachtjes mijn hoofdhuid... o hemel... ik sluit mijn ogen en geniet. Zijn vingers gaan naar 

beneden en hij trekt aan mijn haar, zodat mijn hoofd achterover kantelt en mijn hals ontbloot. 

‘Je bent van mij,’ fluistert hij, met zijn tanden trekt hij zacht aan mijn oorlelletje. 

Ik kreun. 

‘Stil, schatje,’ zegt hij op vermanende toon. Hij strijkt mijn haar over mijn schouders en trekt dan met 

zijn vinger een spoor van mijn ene schouder naar d e andere waarbij hij d e rand van mijn kanten jurk 

volgt. Ik tril vol verwachting. Een liefdevolle kus landt op mijn rug, bij het bovenste knoopje van mijn 

jurk. 

‘Zo mooi,’ zegt hij terwijl hij het knoopje behendig openmaakt. ‘Vandaag heb je mij de gelukkigste man 

ter wereld gemaakt.’ Tergend langzaam maakt hij de knoopjes open, helemaal van boven naar beneden. 

‘Ik hou zoveel van je.’ Hij laat een spoor van kusjes landen van mijn nek tot mijn bovenarm. Tussen de 

kussen door zegt hij: ‘Ik. Wil. Je. Zo. Graag. Ik. Wil. In. Jou. Zijn. Jij. Bent. Van. Mij.’ 

Ieder woord is bedwelmend. Ik sluit mijn hogen en buig mijn hoofd, zodat hij beter bij mijn nek kan. De 

betovering van Christian Grey, mijn echtgenoot, wordt groter en groter. 

‘Van mij,’ fluistert hij nogmaals. Hij trekt mijn jurk over mijn armen naar beneden, zodat er een wolk 

van ivoorkleurige zijde en kant naar beneden valt. 

‘Draai je om,’ zegt hij, zijn stem klinkt opeens hees. Ik doe wat hij zegt, en hij hapt naar adem. 

Ik draag een strakke, rozerood zijden bustier met jarretels, een bijpassend kanten slipje en witte, zijden 

kousen. Christians blik gaat hongerig over mijn lichaam, maar hij zegt niets. Hij kijkt me alleen maar aan, 

zijn blik verraadt wat hij wil. 

‘Tevreden?’ fluister ik, pijnlijk bewust van de blos die mijn wangen kleurt. 

‘Meer dan dat, schat. Je ziet er sensationeel uit. Kom.’ Hij strekt zijn hand uit, en terwijl ik hem vastpak 

stap ik uit mijn jurk. 

‘Blijf staan,’ zegt hij, en met zijn blik strak op mij gericht streelt hij met zijn middelvinger over mijn 

borsten, volgt de rand van het bustier. Mijn ademhaling wordt oppervlakkig, en hij doet hetzelfde nog 

eens, de bewegingen van zijn vinger sturen stroomstootjes naar mijn ruggenwervel. Dan houdt hij op, en 

draait met zijn wijsvinger in de lucht als teken dat ik me moet omdraaien. 

Op dit moment zou ik alles voor hem doen. 

‘Stop,’ zegt hij. Ik sta bij het bed, met mijn rug naar hem toe. Hij slaat zijn arm om mijn middel en geeft 

zachte kusjes in mijn nek. Zijn handen omvatten mijn borsten, spelen ermee, en zijn duimen draaien kleine 

cirkeltjes om mijn tepels zodat ze zich oprichten tegen de stof van mijn korset. 

‘Van mij,’ fluistert hij. 

‘Van jou,’ zeg ik, nauwelijks hoorbaar. 

Zijn handen gaan richting mijn maag, over mijn buik, en verder naar beneden naar mijn dijen, zijn 

duimen gaan rakelings langs mijn schaamlippen. Ik onderdruk een kreun. Zijn vingers spelen met de

jarretels en met zijn gebruikelijke behendigheid, maakt hij de voorste haakjes van mijn kousen los. Zijn 

handen vinden moeiteloos hun weg naar mijn achterwerk. 

‘Van mij,’ zegt hij hees en hij spreidt zijn handen over mijn billen terwijl zijn vingers mijn vagina licht 

strelen. 

‘Ah.’ 

‘Ssht.’ Zijn handen gaan naar de achterkant van mijn dijen, en ook daar maakt hij de jarretelhaakjes los. 

Hij buigt en slaat het dekbed terug. ‘Ga zitten.’ 

Ik ben volledig in de ban van hem e n doe wat hij zegt. Vervolgens knielt hij voor me neer en trekt 

voorzichtig mijn witte Jimmy Choo-trouwschoenen één voor één uit. Hij pakt de bovenkant van mijn 

linkerkous en trekt hem langzaam naar beneden, zijn duimen strelen ondertussen mijn dij... O hemel. 

Daarna is mijn rechterkous aan de beurt. 

‘Dit is minstens zo leuk als kerstcadeaus uitpakken,’ zegt hij lachend terwijl hij me aankijkt vanonder 

zijn lange donkere wimpers. 

‘Een cadeau dat je al eens eerder hebt gehad.’ 

Waarschuwend fronst hij zijn wenkbrauwen. ‘O nee, schatje. Dit keer is het echt van mij.’ 

‘Christian, ik ben van jou sinds ik ja heb gezegd.’ Ik buig naar hem toe en neem zijn gezicht, dat me zo 

dierbaar is, in mijn handen. ‘Ik ben van jou. Ik zal altijd van jou zijn, je bent mijn man. En eigenlijk vind 

ik dat jij nog veel te veel kleren aan hebt.’ Ik leun voorover om hem te kussen, en plotseling schiet hij 

overeind, kust me op de mond en neemt mijn hoofd tussen zijn handen. Zijn vingers verstrengeld i n mijn 

haar. 

‘Ana,’ hijgt hij. ‘Mijn Ana.’ Zijn lippen nemen weer bezit van de mijne, zijn tong valt gretig binnen. 

‘Kleren,’ zeg ik zachtjes, en hij laat me even los zodat ik hem uit zijn gilet kan helpen. Hij houdt even 

stil, zijn ogen wijd open in een wellustige blik. 

‘Laat mij het doen, alsjeblieft.’ Mijn stem klinkt zacht en zangerig. Ik wil mijn echtgenoot uitkleden, 

mijn Vijftig. 

Hij leunt gehurkt achterover op zijn hakken en i k pak zijn das – zijn zilvergrijskleurige das , mijn 

lievelingsdas – en maak hem voorzichtig los. Hij doet zijn kin omhoog, zodat ik bij het bovenste knoopje 

van zijn witte shirt kan; daarna ga ik verder met zijn manchetten. Hij draagt platina manchetknopen – 

gegraveerd met een A en een C – mijn huwelijksgeschenk voor hem. Als ik ze heb losgemaakt, neemt hij ze 

van mij over en houdt ze in zijn vuist. Dan kust hij zijn vuist en stopt de manchetknopen in zijn broekzak. 

‘Wat ben u toch romantisch, meneer Grey.’ 

‘Voor u, mevrouw Grey – hartjes en bloemen. Voor altijd.’ 

Ik pak zijn hand en kijk hem aan terwijl ik zijn eenvoudige platina trouwring kus. Hij gromt zachtjes en 

sluit zijn ogen. 

‘Ana,’ fluistert hij, en mijn naam is een gebed. 

Ik maak het volgende knoopje van zijn shirt los en doe wat hij eerder bij mij deed. Bij elk knoopje kus 

ik hem op zijn borst en fluister: ‘Jij. Maakt. Mij. Zo. Gelukkig. Ik. Hou. Van. Jou.’ 

Hij kreunt, en met een snelle beweging pakt hij mij bij mijn middel, tilt me op het bed, en gaat naast me 

liggen. Zijn lippen vinden de mijne, zijn handen vouwt hij om mijn hoofd en hij houdt me stevig vast, 

terwijl onze tongen in elkaar opgaan. Dan opeens richt hij zich op, mij ademloos achterlatend, gretig naar 

meer. 

‘Je bent zo mooi... mijn vrouw.’ Zijn handen gaan over mijn benen en hij pakt mijn linkervoet. ‘Je hebt 

zulke mooie benen. Ik wil elke centimeter kussen, en begin hier.’ Hij drukt een kus op mijn grote teen en 

bijt er zachtjes in. Alles vanaf mijn navel naar beneden reageert. Zijn tong glijdt langs mijn wreef en met 

zijn tanden verkent hij mijn hiel, tot aan de enkel. Een spoor van kussen trekt hij naar de binnenkant van

mijn kuiten; zachte, vochtige kusjes. Ik kronkel onder hem. 

‘Stil blijven liggen, mevrouw Grey,’ waarschuwt hij. Het volgende moment draait hij me op mijn buik 

en vervolgt met zijn mond de reis van de achterkant van mijn benen naar mijn dijen, mijn billen, en dan 

stopt hij. Ik kreun. 

‘Alsjeblieft...’ 

‘Ik wil je helemaal naakt,’ zegt hij en haakje voor haakje maakt hij mijn bustier open. Als het ding aan 

weerszijden van me op het bed ligt, gaat hij met zijn tong langs mijn ruggenwervel. 

‘Christian, alsjeblieft.’ 

‘Wat wilt u, mevrouw Grey?’ Zijn woorden klinken zacht in mijn oor. Hij ligt bijna boven op me. Ik 

voel zijn stijve tegen mijn billen gedrukt. 

‘Jou.’ 

‘En ik wil jou, mijn liefste, mijn leven...’ fluistert hij, en voordat i k het i n de gaten heb, heeft hij me 

weer op mijn rug gedraaid. Met een snelle beweging staat hij op om zijn broek en boxershort uit te doen, 

ik zie hem heerlijk naakt, groot en gewillig voor me staan. De kleine ruimte is helemaal gevuld met zijn 

schoonheid, en hoe graag hij me wil bezitten. Hij bukt en trekt mijn kousen uit, en neemt dan de tijd om me 

te bekijken. 

‘Van mij,’ zegt hij geluidloos. 

‘Alsjeblieft,’ smeek ik, en hij grijnst... een geile, verdorven, verleidelijke, gepatenteerde Vijftig-grijns. 

Hij kruipt weer op het bed en overlaadt nu mijn rechterbeen met kussen... tot hij bij de binnenkant van 

mijn dij is. Hij duwt mijn benen verder uit elkaar. 

‘Ah... vrouw van mij,’ zegt hij, en dan vindt zijn mond mij. Ik sluit mijn ogen en geef me helemaal over 

aan zijn o-zo-bedreven tong. Ik grijp in extase zijn haar, en mijn heupen gaan als een bezetene heen en 

weer; ik ben de slaaf van zijn ritme en kronkel bijna van het smalle bed. Hij pakt mijn heupen om me op 

mijn plaats te houden... maar gaat ondertussen door met zijn heerlijke marteling. Ik ben er zo dichtbij, zo 

dichtbij. 

‘Christian,’ kreun ik. 

‘Nog niet,’ fluistert hij. Hij gaat iets naar boven en steekt zijn tong in mijn navel. 

‘Nee!’ Shit! Ik voel dat hij lacht als hij de reis van zijn tong naar boven voortzet. 

‘Wat bent u toch ongeduldig, mevrouw Grey. We hebben alle tijd, het duurt nog wel even tot we landen 

op het smaragdgroene eiland.’ 

Vol eerbied kust hij mijn borsten, en neemt mijn linkertepel in zijn mond. Terwijl hij met me bezig is, 

kijkt hij me aan en zijn blik is zo donker als een tropische storm. 

O hemel... Ik was het alweer vergeten. Europa. 

‘Echtgenoot, ik wil je. Alsjeblieft?’ 

Hij gaat op me liggen, zijn gewicht steunt op zijn ellebogen. Hij duw zijn neus tegen de mijne, en ik 

streel met mijn handen zijn sterke, soepele rug – helemaal tot zijn heerlijke, verrukkelijke kont. 

‘Mevrouw Grey... vrouw van mij. We maken het u graag naar uw zin.’ Hij lacht. ‘Ik hou van je.’ 

‘Ik hou ook van jou.’ 

‘Hou je ogen open. Ik wil je zien.’ 

‘Christian... ah...,’ schreeuw ik zachtjes als hij in me glijdt. 

‘Ana, o Ana,’ hijgt hij, en begint te bewegen. 

‘Wat denk jij in godsnaam dat je aan het doen bent?!’ schreeuwt Christian, en ik ontwaak abrupt uit mijn 

heerlijke droom. Hij staat in volle glorie drijfnat van het zwemmen aan het eind van mijn ligbed en hij 

kijkt me boos aan.

Wat heb ik misdaan? O nee... ik lig op mijn rug... Shit, shit, shit, en hij is boos. Shit. Hij is heel erg 

boos.

Twee 

Ik ben op slag wakker, mijn erotische droom is in rook opgegaan. 

‘Ik lag op mijn buik, moet me in mijn slaap hebben omgedraaid,’ fluister ik zacht, bij wijze van excuus. 

Zijn ogen spuwen vuur. Hij bukt, pakt mijn bikinitop van zijn ligstoel en gooit het naar me toe. 

‘Trek het aan!’ bijt hij me toe. 

‘Christian, niemand kijkt.’ 

‘Geloof me. Ze kijken echt wel. Ik weet zeker dat Taylor en de beveiligers een fijne voorstelling 

hebben zo!’ zegt hij boos. 

Holy shit! Waarom vergeet ik hen toch steeds? In paniek pak ik mijn borsten beet, probeer ze met mijn 

handen af te schermen. Sinds Charlie Tango’s gesaboteerde ondergang worden we voortdurend gevolgd 

door die stomme bodyguards. 

‘Ja,’ bijt hij me toe. ‘En een of andere goedkope paparazzo zou ook gewoon een foto van j e kunnen 

maken. Zou je het leuk vinden om op de cover van Star Magazine te staan? Naakt dit keer?’ 

Shit! De paparazzi! Ik trek zo snel als ik kan mijn bovenstukje aan, zij het enigszins onhandig, terwijl 

alle kleur uit mijn gezicht trekt. Ik huiver. De onplezierige herinnering aan de bestorming van de paparazzi 

bij de uitgang van SIP nadat het nieuws over onze verloving was uitgelekt, staat me nog helder voor de 

geest – allemaal onderdeel van het Christian Grey-pakket. 

‘L’addition!’ snauwt Christian naar een passerende serveerster. ‘We gaan,’ zegt hij tegen mij. 

‘Nu?’ 

‘Ja. Nu.’ 

O shit, dit is niet het moment om met hem in discussie te gaan. 

Hoewel zijn zwembroek nog drijfnat is, hijst hij zich in z’n broek, en doet dan z’n grijze T-shirt aan. De 

serveerster is snel terug met zijn creditcard en de rekening. 

Met tegenzin wurm ik me in mijn turkooizen zomerjurk en stap in mijn slippers. Als de serveerster weer 

vertrokken is, grijpt Christian zijn boek en BlackBerry en verbergt hij zijn woede achter een pilotenbril 

met spiegelende glazen. Hij trilt van spanning en woede. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Alle vrouwen 

op het strand zijn topless – het is helemaal niet zo erg. Eigenlijk val ik meer op met mijn bovenstukje aan. 

Ik zucht vanbinnen, de moed zakt me in de schoenen. Ik dacht dat Christian er de humor wel van zou 

inzien... of zoiets... misschien als ik op mijn buik was blijven liggen, wel. Maar zijn gevoel voor humor is 

op dit moment ver te zoeken. 

‘Niet boos op me zijn, alsjeblieft,’ fluister ik, en ik pak zijn boek en telefoon aan om ze in mijn rugzak 

te doen. 

‘Daar ben je een beetje laat mee,’ zegt hij stilletjes – te stilletjes naar mijn zin. ‘Kom.’ Hij neemt me bij 

de hand en gebaart naar Taylor en zijn twee hulpjes, de Franse beveiligers Philippe en Gaston. Vreemd 

genoeg is het een eeneiige tweeling. Ze hebben ons en iedereen om ons heen op het strand geduldig in de 

gaten gehouden vanaf het terras. Waarom vergeet ik ze toch de hele tijd? Stom van me. Taylors gezicht is 

uitdrukkingloos achter zijn donkere bril. Shit, die is ook al boos op me. Ik ben nog steeds niet aan zijn 

vrijetijdskleding gewend, met een korte broek en zwart poloshirt valt hij minder op. 

Christian neemt me mee het hotel in en vervolgens door de lobby, om uiteindelijk op de straat voor het 

hotel uit te komen. Hij is nog steeds stil en slechtgehumeurd, en dat is allemaal mijn schuld. Taylor en zijn 

team volgen op korte afstand. 

‘Waar gaan we heen?’ vraag ik voorzichtig, terwijl ik naar hem opkijk.

‘Terug naar de boot.’ Hij kijkt me niet aan. 

Ik heb geen idee van de tijd. Waarschijnlijk is het een uur of vijf of zes i n de middag. Als we bij de 

haven aankomen, brengt Christian me naar de steiger waar de motorboot en de jetski die bij de Fair Lady 

horen, liggen aangemeerd. Christian maakt de jetski los, en ik geef mijn rugzak aan Taylor. Ik werp hem 

een nerveuze blik toe, maar net als Christian verraadt zijn gezicht niets over zijn gevoelens. Ik bloos bij 

de gedachte aan wat hij moet hebben gezien op het strand. 

‘Alstublieft, mevrouw Grey.’ Taylor geeft me een reddingsvest van d e motorboot, die ik plichtmatig 

aantrek. Waarom ben ik de enige die een reddingsvest aan moet? Christian en Taylor wisselen een 

bepaalde blik uit. Jemig, is hij ook boos op Taylor? Christian controleert d e sluitingen van mijn 

reddingsvest, en trekt de middelste wat strakker aan. 

‘Dat kan ermee door,’ moppert hij zonder me een blik waardig te gunnen. Shit. 

Soepel klimt hij op de jetski en steekt dan zijn hand uit om mij te helpen. Ik pak hem stevig aan en het 

lukt me zowaar om een been over de zitting te slaan zonder in het water te vallen. Taylor en de tweeling 

stappen in de motorboot. Christian duwt de jetski weg van de steiger en laat hem zachtjes richting de 

haven dobberen. 

‘Hou je vast,’ commandeert hij en ik sla mijn armen om hem heen. Dit is wat ik het leukste vind van de 

jetski. Ik hou hem stevig vast bij zijn middel, en druk mijn neus tegen zijn rug; ik denk terug aan de tijd dat 

hi j niet toestond dat i k hem zo aanraakte. Hij ruikt lekker... naar Christian en de zee. Vergeef me, 

Christian, alsjeblieft? 

Hij verstrakt. ‘Hou je evenwicht,’ zegt hij, en zijn stem klinkt vriendelijker. Ik kus hem op zijn rug en 

leg mijn wang tegen hem aan, op de kade zie ik dat zich een paar vakantiegangers hebben verzameld om 

naar ons te kijken. 

Christian draait de sleutel om en de motor komt tot leven. Hij draait het gas open met een simpele 

beweging en de jetski schiet vooruit over het koele, donkere water, door de haven richting de Fair Lady. 

Ik klem me nog wat steviger om hem heen. Ik vind dit geweldig – het is zo opwindend. Zo dicht tegen hem 

aan voel ik iedere spier in Christians goedgebouwde lichaam. 

Taylor vaart naast ons in de motorboot. Christian kijkt even naar hem en geeft dan gas bij, we schieten 

vooruit om vervolgens als een kiezelsteentje over het water te stuiteren. Taylor schudt zijn hoofd als teken 

dat hij de strijd opgeeft al voordat het begonnen is, en vaart rechtstreeks naar het jacht. Christian vaart 

langs de Fair Lady en stuurt richting open water. 

Het zeewater spat op om ons heen, de warme windstroom zorgt ervoor dat mijn paardenstaart wild alle 

kanten op zwiept. Dit is echt zo leuk. Hopelijk vindt Christian dat ook en knapt zijn slechte humeur ervan 

op. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar ik weet dat hij het naar zijn zin heeft – zorgeloos genieten, zoals dat 

hoort op zijn leeftijd. 

Hij maakt een grote halve cirkel en zo kan ik de kustlijn goed zien – de boten in de jachthaven, het 

mozaïek van geel, wit en zandkleurige kantoren en appartementen, en het rotsachtige gebergte daarachter. 

Het ziet er nogal ongeorganiseerd uit – echt heel anders dan de strakke stedenbouw die ik gewend ben – 

maar ontzettend pittoresk. Christian kijkt over zijn schouder naar me, en heel even heb ik het idee dat er 

een lachje om zijn mond speelt. 

‘Nog een keer?’ schreeuwt hij, om het geluid van de motor te overstemmen. 

Enthousiast knik ik. De grijns waarmee hij antwoordt is duizelingwekkend. Het volgende moment gooit 

hij het gas helemaal open, scheuren we om de Fair Lady heen weer naar de open zee en ik denk dat hij me 

heeft vergeven. 

‘Je bent een beetje verbrand,’ zegt Christian zorgzaam als hij me uit mijn reddingsvest helpt. Toch nog

wat ongerust probeer ik zijn gemoedstoestand te peilen. We zijn aan boord van het jacht en een van de 

stewards staat stil te wachten op mijn reddingsvest. Christian geeft het aan hem. 

‘Kan ik verder nog iets voor u doen, meneer?’ vraagt de jonge man. Ik vind zijn Franse accent heerlijk. 

Christian kijkt naar me, doet zijn bril af, klapt hem in en hangt hem met één pootje aan de rand van zijn T- 

shirt. 

‘Wil jij wat te drinken?’ vraagt hij. 

‘Heb ik drank nodig?’ 

Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef. ‘Waarom zeg je dat?’ Zijn stem klinkt zacht. 

‘Dat weet je wel.’ 

Hij fronst alsof hij moet nadenken over wat hij nu zal zeggen. 

O, wat gaat er toch allemaal om in zijn hoofd? 

‘Twee gin-tonics, graag. En wat nootjes en olijven,’ zegt hij tegen de steward, die knikt en spoorslags 

verdwijnt. 

‘Ben je bang dat ik je zal straffen?’ Christians stem klinkt zijdezacht. 

‘Wil je dat?’ 

‘Ja.’ 

‘Hoe?’ 

‘Daar verzin ik nog wel wat op. Misschien nadat je je drankje op hebt.’ 

Het i s een sensueel dreigement. I k slik, en mijn innerlijke godin kijkt met één oog op vanaf haar 

zonnebed, waar zij de zonnestralen probeert op te vangen met een zilveren reflector die zij rond haar nek 

omhooghoudt. 

Christian kijkt me even serieus aan. 

‘Wil je worden gestraft?’ 

Hoe weet hij dat nou? ‘Dat hangt ervan af,’ zeg ik blozend. 

‘Waarvan af?’ Hij onderdrukt een glimlach. 

‘Of je me al dan niet pijn wil doen.’ 

Hij perst zijn mond tot een dunne streep, geen greintje humor meer te bekennen. Hij buigt voorover en 

kust mijn voorhoofd. 

‘Anastasia, je bent mijn vrouw, niet mijn Onderdanige. Ik wil je nooit pijn doen. Dat zou je nu toch wel 

moeten weten. Alleen... je moet je kleren aanhouden als er anderen bij zijn. Ik wil niet dat je naakt in alle 

roddelbladen staat. Dat wil je zelf vast ook niet, en ik weet zeker dat je moeder en Ray er ook niet 

enthousiast over zouden zijn.’ 

O! Ray. Holy shit, die zou acuut een hartaanval krijgen. Wat ontzettend stom van me. Ik geef mezelf 

mentaal een standje. 

De steward komt het dek op met onze hapjes en drankjes en zet alles op de teakhouten tafel. 

‘Zitten,’ beveelt Christian. Ik doe wat hij zegt en neem plaats in een regisseursstoel. Christian gaat naast 

me zitten en geeft me mijn gin-tonic. 

‘Proost, mevrouw Grey.’ 

‘Santé, meneer Grey.’ Ik neem een welverdiend slokje; het is dorstlessend, koud en heerlijk. 

Als i k naar hem kijk, zie ik dat hij me aandachtig opneemt, zijn gedachten zijn onleesbaar. Het is zo 

frustrerend... ik weet niet of hij nog steeds boos op me is. Ik besluit mijn gepatenteerde afleidingstechniek 

toe te passen. 

‘Van wie is dit jacht eigenlijk?’ vraag ik. 

‘Britse adel. Sir Nog-Iets. Zijn overgrootvader is de oprichter van een supermarktketen. En zijn dochter 

is getrouwd met een Europese kroonprins.’

O. ‘Mega-rijk?’ 

Opeens lijkt Christian nogal behoedzaam te zijn. ‘Ja.’ 

‘Net als jij,’ zeg ik. 

‘Ja.’ 

O. 

‘En jij,’ fluistert Christian en stopt een olijf in zijn mond. Ik knipper met mijn ogen... het beeld van hem 

in zijn smoking en zilvergrijze vest komt in me op... zijn ogen die brandden met oprechtheid toen hij naar 

me keek tijdens de huwelijksvoltrekking. 

‘A l dat van mij i s, is nu ook van jou,’ zegt hij duidelijk verstaanbaar als hij zijn ingestudeerde 

huwelijksgeloften uitspreekt. 

Allemaal van mij? Allemachtig. ‘Gek eigenlijk. Ik ga van niks’ – ik maak een wuivend gebaar met mijn 

hand naar onze luxe omgeving – ‘naar alles.’ 

‘Daar wen je snel genoeg aan.’ 

‘Ik denk niet dat ik daar ooit aan zal wennen.’ 

Taylor verschijnt aan dek. ‘Meneer, er is telefoon voor u.’ Christian fronst, maar neemt de BlackBerry 

wel aan van Taylor. 

‘Grey,’ zegt hij kortaf, en hij staat op en loopt naar de voorsteven van het jacht. 

Ik kijk uit over de zee, en vang flarden op van zijn gesprek met Ros – tenminste, dat denk i k – , zijn 

rechterhand. Ik ben rijk... stinkend rijk. Ik heb niets gepresteerd om al mijn geld te verdienen... ik ben 

gewoon met een rijke man getrouwd. Er trekt een huivering door me heen als ik terugdenk aan ons gesprek 

over huwelijkse voorwaarden. 

Het was de zondag na zijn verjaardag en we zaten met z’n allen aan de keukentafel te ontbijten. Elliot, 

Kate, Grace en ik hadden het over wat nou lekkerder is: worstjes of spek; Carrick en Christian zaten de 

krant te lezen... 

‘Kijk nou!’ brult Mia, en ze zet haar iPad midden op de keukentafel. ‘Er staat een roddelitem op de lokale 

nieuwssite over je verloving, Christian.’ 

‘Nu al?’ vraagt Grace verbaasd. Vervolgens tuit ze veelbetekenend haar lippen als ze bedenkt hoe het 

heeft kunnen gebeuren. Christian fronst. 

Mia leest de hele column hardop voor. ‘Het is de redactie ter ore gekomen dat Seattles meest begeerde 

vrijgezel, de Christian Grey, eindelijk is gestrikt en dat de huwelijksklokken binnenkort voor hem zullen 

luiden. Maar wie is de gelukkige? We zitten erbovenop; ze is vast druk met het lezen van de waterdichte 

huwelijkse voorwaarden.’ 

Mia giechelt, maar haar gezicht betrekt als ze Christian ziet. Er valt een onaangename stilte, e n de 

temperatuur in de keuken van de Greys daalt tot ver onder het nulpunt. 

O nee! Huwelijkse voorwaarden? Daar heb ik nooit over nagedacht. Ik slik, en voel het bloed uit mijn 

gezicht trekken. Lieve grond, ik wil nu graag door je heen zakken. Christian schuift ongemakkelijk op 

zijn stoel heen en weer, terwijl ik hem vragend aankijk. 

‘Nee,’ zegt hij, zonder geluid te maken. 

‘Christian,’ probeert Carrick voorzichtig. 

‘Ik ga hier niet nog een keer over in discussie,’ bijt hij Carrick toe, die me nerveus aankijkt. Hij doet 

zijn mond open om wat te zeggen. 

‘Geen huwelijkse voorwaarden!’ Christian schreeuwt het bijna en gaat dan onverstoorbaar verder met 

zijn krant; hij negeert iedereen aan tafel. De anderen kijken eerst naar mij, en daar naar hem... en

vervolgens om zich heen maar vooral niet naar ons. 

‘Christian,’ zeg ik. ‘Ik teken alles wat jij en meneer Grey willen.’ Jemig, het is echt niet de eerste keer 

dat hij me ergens mijn handtekening onder laat zetten. Christian kijkt op van zijn krant en staart me boos 

aan. 

‘Nee!’ bijt hij me toe. Maar zo makkelijk geef ik niet op. 

‘Het is om jou te beschermen.’ 

‘Christian, Ana – dit is iets wat jullie samen moeten bespreken,’ zegt Grace sussend. Ze kijkt Carrick en 

Mia vermanend aan. O jee, het lijkt erop dat zij ook op het strafbankje zitten. 

‘Ana, dit gaat niet om jou,’ zegt Carrick geruststellend. ‘En noem me alsjeblieft gewoon Carrick.’ 

Christian werpt zijn vader een koele blik toe, en het lood zakt me in mijn schoenen. Shit... Hij is echt 

heel boos. 

Iedereen pakt de draad van de conversatie weer op, terwijl Mia en Kate opspringen om af te ruimen. 

‘Ik vind worstjes toch echt het lekkerst,’ stelt Elliot. 

Ik staar naar mijn vingers, die krampachtig verstrengeld zijn. Shit. Als meneer en mevrouw Grey maar 

niet denken dat ik een of andere geldwolf ben. Christian buigt zich naar mij toe en neemt mijn handen in 

de zijne. 

‘Kappen,’ zegt hij. 

Hoe weet hij wat ik denk? 

‘Negeer m’n vader,’ zegt Christian zo zacht dat alleen ik hem kan horen. ‘Hij is echt heel boos over het 

Elena-verhaal. Alles wat hi j zei was tegen mij bedoeld. Ik wou dat mijn moeder haar mond had 

gehouden.’ 

I k w e e t dat Christian nog steeds aangedaan i s d o o r zi j n ‘gesprekje’ over Elena met Carrick, 

gisteravond. 

‘Hij heeft een punt, Christian. Jij bent ontzettend vermogend, en alles wat ik inbreng in ons huwelijk is 

mijn studieschuld.’ 

Christian kijkt me verdrietig aan. ‘Anastasia, als jij bij me weggaat, kun je net zo goed alles meenemen. 

Je hebt me al eens verlaten. Ik weet hoe het voelt.’ 

Mijn god! ‘Dat was anders,’ fluister ik; zijn openhartigheid ontroert me. 

‘Maar... misschien wil jij wel ooit van mij af.’ Ik word misselijk bij de gedachte. 

Hij snuift en schudt driftig zijn hoofd. 

‘Christian, je weet dat ik iets uitzonderlijk doms zou kunnen doen – en jij...’ Ik staar naar mijn handen 

die krampachtig ineengestrengeld zijn, en ik kan mijn zin niet afmaken door de pijn die de gedachte van 

uit elkaar gaan oproept. Een leven zonder Christian... fuck. 

‘Hou op. Kappen nou. We gaan het er niet meer over hebben, Ana. Geen huwelijkse voorwaarden, punt. 

Nu niet – en nooit.’ Hij werpt me een niet mis te verstane je-geeft-het-nu-op blik, waardoor ik enigszins 

word gerustgesteld. Dan draait hij zich naar Grace. 

‘Mam,’ zegt hij, ‘kunnen we de bruiloft hier houden?’ 

Hij heeft het er nooit meer over gehad. Sterker, bij elke gelegenheid heeft hij benadrukt dat alles wat hij 

bezit, ook van mij is. Ik huiver als ik terugdenk aan het idiote winkelfestijn dat Christian voor me regelde 

bij Caroline Acton – d e personal shopper van Niemans – ter voorbereiding o p onze huwelijksreis. 

Alleen mijn bikini kostte al 540 dollar. Ik bedoel, hij is hartstikke mooi maar het is natuurlijk belachelijk 

veel geld voor die paar minuscule stukjes stof. 

‘Je went er wel aan,’ onderbreekt Christian mijn dagdromerij als hij weer bij me komt zitten.

‘Wennen waaraan?’ 

‘Het geld,’ zegt hij, terwijl hij met zijn ogen rolt. 

O Vijftig, ooit misschien. Ik duw het schaaltje met amandelen en cashewnoten zijn kant op. 

‘Uw noten, meneer,’ zeg ik met een zo uitgestreken mogelijk gezicht, in een poging mezelf en hem wat 

op te fleuren na mijn bikinidebacle. 

Hij gniffelt. ‘Ik knabbel liever aan jou.’ Hij stopt een amandel in zijn mond, zijn ogen schitteren door 

zijn eigen dubbelzinnige grapje. Hij likt het zout van zijn lippen. ‘Drink leeg. We gaan naar bed.’ 

Wat? 

O hemel, zijn blik zou de opwarming van de aarde in enkele seconden een flinke boost kunnen geven. Ik 

drink mijn glas in één teug leeg, zonder zijn blik los te laten. Zijn mond valt open, en ik zie het puntje van 

zijn tong tussen zijn tanden. Hij lacht wellustig, en in een vloeiende, razendsnelle beweging staat hij 

gebukt voor me, zijn handen op de armleuningen van mijn stoel. 

‘Jij bent echt erg. Kom. Niet plassen,’ fluistert hij in mijn oor. 

Ik snak naar adem. Niet plassen? Best grof. Mijn onderbewustzijn kijkt gealarmeerd op van haar boek – 

The Complete Works of Charles Dickens, deel I. 

‘Het is niet wat je denkt,’ gniffelt Christian, en strekt zijn hand naar me uit. ’Vertrouw me.’ Hij ziet er 

zo sexy en veelbelovend uit. Hoe kan ik hem nou weigeren? 

‘Oké.’ Ik leg mijn hand in de zijne, omdat ik hem simpelweg mijn ziel en zaligheid toevertrouw. Wat is 

hij van plan? Mijn hart gaat wild tekeer in afwachting van wat komen gaat. 

Hij neemt me mee over het dek, door de deuren naar de prachtig ingerichte salon, en vervolgens via een 

smalle gang en de eetkamer naar beneden, richting de slaapkamer. 

De kamer is inmiddels schoongemaakt, en het bed is weer opgemaakt. Het is een prachtige ruimte met 

twee patrijspoorten aan weerszijden, walnotenhouten meubelen, crèmekleurige wanden en een in goud en 

roodtinten uitgevoerde stoffering. 

Christian laat mijn hand los, trekt zijn T-shirt over zijn hoofd en gooit het achteloos op een stoel. In één 

elegante beweging stapt hij uit zijn slippers en broek. O hemel. Zal ik er ooit genoeg van krijgen om hem 

naakt te zien? Hij is echt beeldschoon, en lekker helemaal van mij. Zijn huid gloeit – ook hij is een beetje 

verbrand, en zijn haar is gegroeid zodat het een beetje over zijn voorhoofd valt. Ik heb zo ontzettend geluk 

gehad met hem. 

Hij pakt mijn kin beet en trekt er zachtjes aan, zodat ik niet meer op mijn lip kan bijten; dan wrijft hij 

met zijn duim over mijn onderlip. 

‘Beter zo.’ Hij draait zich om en loopt naar zijn ruime kledingkast. Uit de onderste lade pakt hij twee 

paar metalen handboeien, en een oogmasker. 

Handboeien! Die hebben we nog nooit gebruikt. Ik werp een snelle, nerveuze blik op het bed. Waar 

gaat hij ze in godsnaam aan vastmaken? Hij draait zich naar me toe en staart me aan, zijn blik is donker. 

‘Deze kunnen best pijnlijk zijn. Als j e er te hard aan trekt, striemen ze je huid.’ Hij houdt een paar 

omhoog. ‘Maar ik wil ze nu echt bij je gebruiken.’ 

O mijn god. Mijn mond wordt droog. 

‘Hier.’ Hij stapt op me af en geeft me een set. ‘Wil jij ze eerst proberen?’ 

Ze voelen massief aan, het metaal is koud. Ergens in mijn achterhoofd bedenk ik dat deze hopelijk nooit 

worden omgedaan door een agent. 

Christian kijkt me indringend aan. 

‘Waar zijn de sleutels?’ vraag ik haperend. 

Hi j doet zijn hand open, en ik zi e een kleine metalen sleutel. ‘Deze past op beide sets. Op alle 

handboeien, om precies te zijn.’

Hoeveel sets handboeien heeft hij eigenlijk? Ik kan me niet herinneren dat ik ze in de museumkist heb 

gezien. 

Met zijn wijsvinger streelt hij mijn wang, hij trekt een lijntje naar mijn mond. Vervolgens buigt hij naar 

me toe alsof hij me gaat kussen. 

‘Zin om te spelen?’ vraagt hij met een lage stem, en er gaat een golf van opwinding door me heen die 

zich uiteindelijk diep in mijn onderbuik nestelt. 

‘Ja,’ zeg ik ademloos. 

Hij lacht. ‘Goed.’ Een vederlicht kusje belandt op mijn voorhoofd. ‘We moeten wel een codewoord 

bedenken.’ 

Wat? 

‘Stop gaat niet werken, want dat ga j e waarschijnlijk wel zeggen, maar zonder dat je het meent.’ Hij 

strijkt met zijn neus langs de mijne – het enige lichamelijke contact tussen ons. 

Mijn hart gaat sneller slaan. Shit... hoe krijgt hij dit toch voor elkaar alleen door tegen me te praten? 

‘Het doet echt geen pijn. Het is wel intens. Heel intens, want ik zorg ervoor dat je je niet kunt bewegen. 

Oké?’ 

O hemel. Dit klinkt heel geil. Mijn ademhaling is veel te hoorbaar. Niet te geloven, ik hijg nu al. Mijn 

innerlijke godin heeft haar glimjurk aan en warmt zich op voor een sensuele Rumba. Godzijdank ben ik 

met deze man getrouwd, anders zou ik me doodschamen. Mijn blik wordt als vanzelf naar zijn stijve 

getrokken. 

‘Oké,’ zeg ik nauwelijks hoorbaar. 

‘Kies een woord, Ana.’ 

O... 

‘Een stopwoord,’ zegt hij zacht. 

‘Lolly,’ zegt ik hijgend. 

‘Lolly?’ herhaalt hij lachend. 

‘Ja.’ 

Hij grinnikt en leunt wat achterover om me aan te kijken. ‘Interessante keus. Hou je armen omhoog.’ 

Ik doe wat hij zegt, en Christian trekt mijn jurk uit, over mijn hoofd en gooit hem op de vloer. Hij steekt 

zijn hand uit, en ik geef hem de handboeien terug. Beide setjes legt hij op het nachtkastje, samen met het 

masker, om vervolgens de sprei van het bed te trekken. 

‘Draai je om.’ 

Ik draai me om, en hij maakt mijn bikinitop los, zodat het op de grond valt. 

‘Morgen niet ik deze aan j e vast,’ zegt hij streng, terwijl hij mijn haar uit het elastiekje bevrijdt. Hij 

pakt het met een hand beet en trekt er voorzichtig aan, zodat ik een stap achteruit doe en tegen hem aan sta. 

Tegen zijn borst. Tegen zijn erectie. Ik hap naar adem als hij mijn haar naar een kant houdt en me in mijn 

nek kust. 

‘Je was heel ongehoorzaam,’ hijgt hij in mijn oor – het veroorzaakt heerlijke stroomstootjes die door 

mijn hele lichaam gaan. 

‘Ja,’ fluister ik. 

‘Hmm. Wat zullen we daaraan doen?’ 

‘Ermee leren leven,’ hijg ik. Zijn zachte, trage kussen maken me helemaal gek. Hij grijnst tegen mijn 

hals aan. 

‘Ah, mevrouw Grey, de eeuwige optimist.’ 

Hij gaat rechtop staan. Dan pakt hij mijn haar, verdeelt het in drie strengen en begint langzaam te 

vlechten. Als hij klaar is, doet hij het elastiekje om het uiteinde. Voorzichtig trekt hij me aan mijn vlecht

naar zich toe en brengt zijn mond dicht bij mijn oor. ‘Ik ga jou een lesje leren,’ fluistert hij. 

Met een razendsnelle beweging, pakt hij me bij mijn middel, gaat op het bed zitten en legt mij over zijn 

knie zodat zijn erectie tegen mijn buik drukt. Hij slaat op mijn billen, hard. Ik slaak een kreet, en voordat 

ik het weet lig ik op mijn rug op het bed en ligt hij naar me te kijken; de kleur van zijn ogen is als 

gesmolten metaal. Ik ontvlam. 

‘Heb je enig idee hoe mooi je bent?’ Met zijn vingertoppen streelt hij mijn dij, zodat het overal tintelt. 

Zonder zijn blik los te laten staat hij o p van het bed e n pakt beide setjes handboeien. Hij grijpt mijn 

linkerbeen, en doet een handboei om mijn enkel. 

O! 

Vervolgens tilt hij mijn rechterbeen op en doet hetzelfde nog eens met het andere setje, aan elke enkel 

hangt een paar handboeien. Nog altijd heb ik geen idee waar hij ze aan vast gaat maken. 

‘Ga zitten,’ beveelt hij, en ik gehoorzaam onmiddellijk. 

‘Sla je armen om je knieën.’ 

Ik kijk hem aan, en trek dan mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Hij bukt, tilt mijn kin op, en 

geeft me een zachte, vochtige kus op mij mond, voordat hij het masker op mijn hoofd en voor mijn ogen 

plaatst. Ik zie helemaal niets meer; hoor alleen mijn hijgende ademhaling en de golven die zachtjes tegen 

het jacht kabbelen. 

O hemel. Ik ben zo opgewonden... nu al. 

‘Wat is het stopwoord, Ana?’ 

‘Lolly.’ 

‘Mooi.’ Hij slaat een handboei om mijn pols en doet het ook bij mijn andere. Mijn linkerhand zit vast 

aan mijn linkerenkel en mijn rechterhand aan mijn rechterenkel. Ik kan mijn benen niet strekken. O mijn 

god, wat nu? 

‘Nu,’ zegt Christian, ‘ga ik je neuken tot je het uitgilt.’ 

Wat? Alle lucht wordt uit mijn longen geperst. 

Hij grijpt mijn enkels en duwt me achterover zodat ik op het bed komt te liggen. Ik kan niet anders dan 

mijn benen gebogen houden. De boeien gaan strakker zitten als ik eraan trek. Hij heeft gelijk... ze striemen 

tot het bijna pijnlijk is... Het voelt vreemd – zo vastgebonden en weerloos – op een boot. Hij zet mijn 

enkels uit elkaar, en ik kreun zachtjes. Hij kust de binnenkant van mijn dij, en ik kronkel onder hem maar 

dat lukt niet. Ik kan mijn heupen niet bewegen. En mijn voeten zitten vast. Ik kan geen kant op. Holy shit. 

‘Je moet je helemaal overgeven aan het genot, Ana. Niet bewegen,’ zegt hij, terwijl hij omhoog kruipt 

en mijn buik kust, net boven het randje van mijn bikinibroekje. Hij maakt de touwtjes aan de zijkanten 

open en de stukjes stof vallen opzij. Nu ben ik helemaal naakt, en volledig aan hem overgeleverd. Hij kust 

mijn buik, en bijt zachtjes in het randje van mijn navel. 

‘Ah,’ verzucht ik. Dit wordt zwaar... ik had geen idee. Kleine kusjes en beetjes voel ik nu, helemaal tot 

aan mijn borsten. 

‘Sssh...’ zegt hij. ‘Je bent zo mooi, Ana.’ 

Ik kreun, gefrustreerd. Normaal gesproken zou ik nu met mijn heupen bewegen, in mijn eigen ritme zijn 

aanraking beantwoorden – maar ik kan me niet bewegen. Ik klaag, trek aan de handboeien. Het metaal bijt 

zich in mijn huid. 

‘Argh!’ schreeuw ik. Maar het zal me een zorg zijn. 

‘Jij maakt me helemaal gek,’ fluistert hij. ‘Dus dat ik precies wat ik met jou ga doen.’ Hij rust nu boven 

op me, zijn gewicht rust op zijn ellebogen, en zijn aandacht gaat naar mijn borsten. Hij bijt, zuigt, en 

draait mijn tepels tussen zijn duim en wijsvinger – ik ben buiten zinnen. Hij blijft doorgaan. Dit is 

waanzinnig. O. Alsjeblieft. Zijn erectie drukt tegen me aan.

‘Christian,’ smeek ik, en ik voel een triomfantelijk lachje op mijn huid. 

‘Zal ik je op deze manier laten klaarkomen?’ zegt hij tegen mijn tepel, waardoor deze nog harder wordt. 

‘Je weet dat ik dat kan.’ Hij zuigt er hard aan en ik gil het uit – de tintelingen gaan rechtstreeks van mijn 

borsten naar beneden. Hulpeloos r uk ik aan de handboeien, overspoeld door de sensaties die hij 

teweegbrengt. 

‘Ja,’ jammer ik. 

‘O schatje, dat zou te makkelijk zijn.’ 

‘O... alsjeblieft.’ 

‘Ssh.’ Zijn tanden schrapen over mijn kin als zijn mond de mijne zoekt. Hij kust me. Zijn bekwame tong 

dringt mijn mond binnen, proeft, onderzoekt, heerst; maar mijn tong gaat de uitdaging met de zijne aan. Hij 

smaakt naar koele gin en Christian Grey, en hij ruikt naar de zee. Dan pakt hij mijn kin beet, en houdt mijn 

hoofd stil. 

‘Niet bewegen, schatje. Ik wil dat je je niet beweegt,’ fluistert hij tegen mijn mond. 

‘Ik wil je zien.’ 

‘O nee, Ana. Geblinddoekt voel je veel meer.’ En dan duwt hij zijn lid tergend langzaam een stukje bij 

me naar binnen. Normaal zou ik mijn heupen oprichten om het tegemoet te komen, maar ik kan geen kant 

op. Hij trekt zich terug. 

‘Ah! Christian, alsjeblieft!’ 

‘Nog een keer?’ plaagt hij met hese stem. 

‘Christian!’ 

Hij dringt nog een keer deels bij me naar binnen, om zich vervolgens weer terug te trekken. Ondertussen 

kust hij me, en spelen zijn vingers met mijn tepel. Dit is een overdosis genot. 

‘Nee!’ 

‘Wil je me, Anastasia?’ 

‘Ja,’ smeek ik. 

‘Zeg het,’ roept hij; hij ademt oppervlakkig en doet het weer – in... en uit. 

‘Ik wil je,’ jammer ik. ‘Alsjeblieft.’ 

Ik hoor hem vlak bij mijn oor zachtjes hijgen. 

‘Dan krijg je me, Anastasia.’ 

Hij komt overeind en ramt zich in me. Ik gil, mijn hoofd slaat achterover, ruk aan de handboeien als hij 

mijn g-spot raakt, zodat ik overal tintel – een heerlijke, verrukkelijke kwelling en ik kan me niet bewegen. 

Nu draait hij met zijn heupen, en de bewegingen stralen uit door mijn hele onderbuik. 

‘Waarom daag je me uit, Ana?’ 

‘Christian, stop...’ 

Hij draait nog eens diep i n me rond, mijn smeekbede negerend, trekt zich dan langzaam terug om 

opnieuw hard in me te stoten. 

‘Vertel. Waarom?’ sist hij, en ik ben me er vaag van bewust dat het komt omdat hij zijn kaken stijf op 

elkaar geklemd houdt. 

Ik gil het uit... dit is meer dan ik aankan. 

‘Zeg het.’ 

‘Christian...’ 

‘Ana, ik moet het weten.’ 

Hij stoot nog eens in me, heel diep, en het gevoel begint zich weer in me op te bouwen... dit is zo intens 

– het gevoel overspoelt me, e n spreidt zich vanuit mijn buik ui t naar mijn ledenmaten, tot aan elke 

handboei die ik draag.

‘Ik weet het niet!’ gil ik. ‘Omdat ik het kan! Omdat ik van je hou! Ik smeek je, Christian.’ 

Hij kreunt luid en blijft stoten, keer op keer, en ik ben de weg kwijt; probeer het genot tot in de finesses 

t e voelen. Het is onbeschrijfelijk... ik ontplof bijna... Ik wil zo graag mijn benen strekken, mijn 

onvermijdelijke orgasme onder controle houden, maar ik kan het niet... Ik ben weerloos. Ik ben van hem, 

alleen van hem, en hij kan met me doen wat hij wil... Tranen springen in mijn ogen. Het wordt me te veel. 

Ik kan hem niet laten stoppen. Wil hem niet laten stoppen... Ik wil.. Ik wil... o nee, o nee... dit is te... 

‘Zo ja, schatje,’ kreunt Christian. ‘Voel het, schatje!’ 

Ik kronkel tegen hem aan, nog eens, nog eens, en schreeuw het uit als mijn orgasme me verslindt, het 

slaat als een oncontroleerbaar vuur om zich heen, ik geef me er met hart en ziel aan over. Ik voel me 

uitgewrongen, de tranen stromen over mijn wangen – mijn lichaam siddert en zindert na. 

Ik ben me ervan bewust dat Christian knielt, terwijl hij nog steeds in me zit, en hij trekt me overeind – 

op zijn schoot. Met één hand houdt hij mijn hoofd vast, met de andere mijn rug, en dan komt hij woest in 

me klaar terwijl ik vanbinnen nog natril. Het is afmattend, het is vermoeiend, het is als de vreselijk... het 

is hemels. Het is genot in optima forma. 

Christian neemt het masker van mijn gezicht, en kust me. Hij kust mijn ogen, mijn neus, mijn wangen. 

Hij kust de tranen van mijn wangen, mijn gezicht rust in zijn handen. 

‘Ik hou van je, mevrouw Grey,’ hijgt hij. ‘Ik kan zo boos op je worden – maar ik word ook zo blij van 

je.’ Het ontbreekt me aan de energie om mijn mond te openen voor een antwoord. Heel voorzichtig legt 

hij me op het bed, en trekt zich uit me terug. 

Ik sputter woordeloos een beetje tegen. Hij klimt van het bed en maakt de handboeien los. Zodra ze af 

zijn, wrijft hij mijn polsen en enkels, om daarna naast me te komen liggen en me in zijn armen te nemen. 

Mijn god, dat voelt heerlijk. Ik voel me goed. Dit was, zonder enige twijfel, het meest intense hoogtepunt 

dat ik ooit heb ondergaan. Hmm... dit is Christian Grey Vijftig Tinten strafneuken. 

Ik zou me vaker moeten misdragen. 

I k word wakker v a n e e n drukkend gevoel op mijn blaas. Als ik mi j n o ge n opendoe, b e n ik 

gedesoriënteerd. Buiten is het donker. Waar ben ik? Londen? Parijs? O ja – de boot. Ik voel haar heen en 

weer gaan, en hoor het kalme gebrom van de motoren. We varen. Wat vreemd. Christian zit naast me te 

werken op zijn laptop, losjes gekleed in een witte linnen blouse en een broek; hij heeft blote voeten. Zijn 

haar is nog nat, en ik kan zijn douchegel nog ruiken – samen met zijn Christian-geur. Hmm... 

‘Hoi,’ mompelt hij; hij werpt me een warme blik toe. 

‘Hoi.’ Ik glimlach, voel me opeens verlegen. ‘Hoe lang heb ik geslapen?’ 

‘Een uurtje of zo.’ 

‘Varen we?’ 

‘Ik had bedacht dat we vanavond maar aan boord eten. Gisteravond zijn we uit geweest, naar de 

balletvoorstelling en het casino, dus ik had voor vandaag een rustige avond voor twee in gedachten.’ 

Ik grijns naar hem. ‘Waar gaan we naartoe?’ 

‘Cannes.’ 

‘Oké.’ Ik rek me uit, ben een beetje stijf. Hoe hard ik ook train met Claude, niets had me op deze 

middag kunnen voorbereiden. 

Slaperig richt ik me op, ik moet echt plassen. Snel gris ik mijn zijden badjas van het haakje, en trek hem 

aan. Waarom voel ik me zo verlegen? Ik voel dat Christian naar me kijkt. Als ik naar hem kijk, richt hij 

zijn aandacht weer op zijn laptop; hij fronst. 

Afwezig was ik mijn handen, en terwijl ik terugdenk aan onze avond in het casino valt mijn badjas 

open. Ik staar naar mezelf in de spiegel, en ben geschokt door wat ik zie.

Holy fuck! Wat heeft hij met me gedaan?

Drie 

Verschrikt kijk ik naar de rode plekken op mijn borsten. Zuigzoenen! Ik heb zuigzoenen! Ik ben getrouwd 

met een van de meest gerespecteerde zakenmannen van de Verenigde Staten, en hij heeft me verdomme 

gewoon zuigzoenen gegeven. Hoe kan het dat ik daar niks van heb gemerkt? Ik bloos. Ik weet namelijk 

wel degelijk hoe dat kan – Mr. Orgasmisch gebruikte zijn goed geoliede sekstechnieken op me. 

Mijn onderbewustzijn kijkt afkeurend over haar strengejuffenbril heen, terwijl mijn innerlijke godin 

uitgeteld op haar ligstoel hangt. Ik sta mijn eigen spiegelbeeld aan te gapen. Op mijn polsen zitten rode 

plekken van de handboeien, dat worden ongetwijfeld blauwe plekken. Ik bestudeer mijn enkels: ook rood 

en gezwollen. Mijn god, ik zie eruit alsof ik een ongeluk heb gehad. Ik staar naar mezelf in de spiegel, 

probeer te bevatten hoe i k eruitzie. Mijn lichaam is zo anders tegenwoordig. Sinds i k hem ken, i s het 

subtiel veranderd... ik ben slanker en fitter, mijn haar glanst en is goedgeknipt. Mijn nagels gemanicuurd, 

mijn voeten gepedicuurd, en mijn wenkbrauwen zijn geëpileerd. Voor het eerst in mijn leven zie ik er heel 

verzorgd uit – op die afschuwelijke zuigzoenen na. 

Ik wil nu echt niet nadenken over uiterlijke verzorging. Ik ben te boos. Hoe durft hij me zo toe te 

takelen, als een of andere puber. In de korte tijd die we samen zijn, heeft hij dit nog niet eerder geflikt. Ik 

zie er niet uit. Ik weet wel waarom hij het heeft gedaan. Stomme controlfreak. Zo! Mijn onderbewustzijn 

vouwt haar armen om haar kleine boezem – deze keer is hij te ver gegaan. Ik sluip van de badkamer naar 

de inloopkast, daarbij goed oplettend dat we geen oogcontact maken. Snel verwissel ik de badjas voor 

een joggingbroek en een hemdje. Ik maak de vlecht in mijn haar los en borstel het. 

‘Anastasia?’ roept Christian, en ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. ‘Gaat het wel?’ 

Ik negeer hem. Gaat het wel? Nee, het gaat niet. Ik betwijfel of ik de rest van onze huwelijksreis nog 

wel een badpak aan kan na wat hij met me heeft gedaan, laat staan een van mijn belachelijk dure bikini’s. 

De gedachte maakt me woest. Hoe durft hij? Hij kan van mij de gaat het wel krijgen. Ik kook bijna over. 

Ik zal hem laten zien dat ook ik me als een puber kan gedragen! Ik stap de slaapkamer i n en gooi mijn 

borstel naar zijn hoofd, draai me om en loop weg – maar ik heb natuurlijk wel eerst gezien hoe verschrikt 

hij kijkt en hoe hij zijn arm naar zijn hoofd brengt ter bescherming. De borstel raakt hem dan ook niet en 

stuitert via zijn onderarm op het bed. 

Ik storm de kamer uit, stamp de trap op naar het dek, en storm vervolgens naar de boeg. Ik heb ruimte 

nodig om te kalmeren. Het is donker en de avondlucht voelt zacht aan. Het warme briesje ruikt naar de 

Middellandse Zee en de jasmijn en bougainville die aan land groeit. De Fair Lady glijdt koninklijk over 

de kalme zee, en ik sta met mijn ellebogen leunend op de reling te staren naar de kust met haar talloze 

lichtjes. Ik adem diep in en uit tot ik merk dat ik enigszins tot rust kom. Ik voel dat hij achter me staat nog 

voordat ik hem kan horen. 

‘Je bent boos op me,’ fluistert hij. 

‘Je meent het! Daar heb je zeker lang over moeten nadenken, Sherlock.’ 

‘Hoe boos?’ 

‘Op een schaal van een tot tien, vijftig denk ik. Nauwkeurig hè?’ 

‘Heel boos dus.’ Zijn stem klinkt verbaasd en tegelijkertijd onder de indruk. 

‘Ja. Ik kan je wel ik weet niet wat aandoen,’ sis ik tussen mijn tanden door. 

Hij zegt niets als ik me naar hem omdraai en hem kwaad aankijk; in zijn ogen zie ik verwarring. Ik ken 

deze blik, en omdat hij me ook niet aanraakt, weet ik dat hij er niets van begrijpt. 

‘Christian, je moet een keer ophouden met proberen mij de hele tijd in het gareel te houden. Je hebt je

punt gemaakt op het strand. Luid en duidelijk zelfs.’ 

Hij haalt zijn schouders bijna onmerkbaar op. ‘Nou ja, je zult voortaan in elk geval twee keer nadenken 

voordat je je topje weer uitdoet,’ zegt hij schalks. 

En dat rechtvaardigt wat hij me heeft aangedaan? Ik staar hem aan. ‘Ik hou er niet van als je zo je 

stempel op me achterlaat. Tenminste, niet in deze mate. Dat is een harde grens,’ bijt ik hem toe. 

‘En ik wil niet dat jij je en plein public uitkleedt. Dat is voor mij een harde grens,’ gromt hij. 

‘Dat weten w e nu wel,’ bries ik, om eraan toe te voegen: ‘kijk dan wat je hebt gedaan!’ Ik trek de 

bandjes van mijn hemdje naar beneden om mijn borsten te laten zien. Christiaan staart me aan, zijn blik 

laat de mijne niet los. Hij wekt een verwarde, onzekere indruk. Hij is niet gewend om mij zo boos te zien. 

Snapt hij dan niet hoe belachelijk het is? Ik wil tegen hem schreeuwen, maar houd me in – ik wil ook niet 

te ver gaan. Ik wil niet weten hoe hij dan zou reageren. Uiteindelijk zucht hij en houdt hij zijn handen op, 

als teken van overgave. 

‘Oké,’ zegt hij, ‘de boodschap is helder.’ 

Halleluja! 

‘Mooi!’ 

Hij strijkt met zijn hand door zijn haar. ‘Het spijt me. Niet boos o p m e zijn, alsjeblieft.’ Hij lijkt 

eindelijk berouw te hebben – gebruikt dezelfde woorden als ik eerder tegen hem deed. 

‘Je gedraagt je soms zo onvolwassen,’ zeg ik vermanend, obstinaat, maar het venijn is uit mijn stem, en 

dat heeft hij ook in de gaten. Hij doet een stap dichterbij en strekt voorzichtig een hand naar me uit om een 

lok haar achter mijn oor te schuiven. 

‘Ik weet het,’ bevestigt hij zacht. ‘Ik moet nog veel leren.’ 

De woorden van dokter Flynn komen in me op... Christian is emotioneel gezien een puber. Hij heeft 

die levensfase compleet overgeslagen. Hij heeft al zijn energie gericht op het slagen in de zakenwereld 

en dat is hem ongelooflijk goed gelukt. Zijn emotionele belevingswereld is alles nu aan het inhalen. 

Mijn hart ontdooit weer een beetje. 

‘Wij allebei,’ zucht ik en leg mijn hand op zijn hart. Hij deinst niet meer terug zoals eerst, maar hij 

verstijft een beetje. Hij legt een hand over de mijne en lacht verlegen. 

‘Ik ben er zojuist achter gekomen dat u hard kunt gooien en goed richten, mevrouw Grey. Dat had ik niet 

gedacht, maar goed, ik onderschat u dan ook vaker. Je blijft me verbazen.’ 

Ik trek een wenkbrauw op. ‘Van Ray geleerd. Ik kan goed op doel mikken, meneer Grey, knoop dat goed 

in uw oren.’ 

‘Dat zal ik zeker doen, mevrouw Grey, of ervoor zorgen dat al l e mogelijke projectielen stevig 

verankerd zijn – en schiettuig bij je uit de buurt houden.’ Hij lacht zelfgenoegzaam. 

Ik ook, en mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes. ‘Ik ben heel vindingrijk.’ 

‘Dat geloof ik graag,’ fluistert hij, en slaat zijn armen om me heen. Hij drukt zijn neus in mijn haar en 

trekt me nog dichter tegen zich aan. Ik sla mijn armen om hem heen en voel hoe de spanning uit zijn 

lichaam weg trekt. 

‘Vergeef je me?’ 

‘Jij mij?’ 

Ik voel dat hij lacht. ‘Ja,’ antwoordt hij. 

‘Dito.’ 

Zo blijven we staan, de boosheid is over. Hij ruikt wel lekker, onvolwassen of niet. Hoe kan ik hem nou 

weerstaan? 

‘Heb je trek?’ vraagt hij na een tijdje. Ik sta met mijn hoofd tegen zijn borst aan, mijn ogen gesloten. 

‘Ja, ik enorm. Al die... eh... inspanningen, daar krijg je wel trek van. Maar ik ben niet gekleed om te

eten.’ Ik weet zeker dat er wenkbrauwen omhooggaan als ik zo aan tafel verschijn. 

‘Je ziet er prima uit, Anastasia. Bovendien, de boot is deze week van ons. We kunnen ons kleden zoals 

we willen. Zie het maar als casual dinsdag aan de Côte d’Azur. Maar goed, i k had bedacht dat we aan 

dek zouden eten.’ 

‘Dat lijkt me leuk.’ 

Hij geeft me een kus – een oprechte vergeven-en-vergeten-kus – en dan lopen we hand in hand naar de 

eettafel, waar de gazpacho al op ons staat te wachten. 

De steward serveert de crème brûlée, en verdwijnt dan discreet. 

‘Waarom vlecht je mijn haar altijd?’ vraag ik Christian uit nieuwsgierigheid. We zitten tegenover elkaar 

aan tafel, mijn onderbeen om het zijne geslagen. Hij houdt zijn dessertlepel even stil en fronst. 

‘Ik wil niet dat je haar ergens in verstrikt raakt,’ zegt hij zacht, en even lijkt hij met zijn gedachten heel 

ver weg. ‘Uit gewoonte, denk ik,’ voegt hij eraan toe. Dan opeens fronst hij diep, zijn ogen zijn wijd 

opengesperd en zijn pupillen worden groter van schrik. 

Holy shit! Waar dacht hij aan? Het moet iets pijnlijks zijn, een vroege jeugdherinnering, schat ik. Ik 

wil niet dat hij daaraan wordt herinnerd. Ik buig naar hem toe, en houd mijn wijsvinger tegen zijn lippen. 

‘Nee, het maakt niet uit. Ik hoef het niet te weten, ik was gewoon nieuwsgierig.’ Ik lach warm en 

geruststellend naar hem. Hij kijkt nog wat verdwaasd, maar al snel ontspant hij zich zichtbaar; hij is 

duidelijk opgelucht. Ik sta op en kus zijn mondhoek. 

‘Ik hou van je,’ zeg ik. Hij lacht zijn hartverzachtende verlegen lach, waardoor ik smelt vanbinnen. ‘Ik 

zal altijd van je houden, Christian.’ 

‘En ik van jou,’ zegt hij zacht. 

‘Ondanks het feit dat ik niet gehoorzaam?’ Ik trek een wenkbrauw op. 

‘Juist omdat je niet gehoorzaamt, Anastasia,’ grinnikt hij. 

Met mijn lepel breek ik het suikerlaagje op mijn dessert en ik schud mijn hoofd. Zal ik deze man ooit 

van mijn leven doorgronden? Hmm – deze crème brûlée is echt heerlijk. 

Zodra de bediende onze dessertborden heeft meegenomen, reikt Christian naar de fles rosé om me nog 

eens bij te schenken. Ik verzeker me ervan dat we alleen zijn, en vraag hem: ‘Wat is dat met niet naar de 

wc mogen?’ 

‘Wil je dat echt weten?’ zegt hij half lachend en met een wellustige blik. 

‘Wat denk je zelf?’ Ik staar naar hem en neem een slokje wijn. 

‘Hoe voller je blaas is, des te intenser je orgasme, Ana.’ 

Ik bloos. ‘O. Op die manier.’ Allemachtig, dat verklaart dus een hoop. 

Hij grijnst, ziet er veel te alwetend uit. Zal Meneer Sekspertise me altijd een stapje voor blijven? 

‘Ja. Nou...’ Wanhopig probeer ik van onderwerp te veranderen. Gelukkig is hij me genadig. 

‘Wat wil je vanavond verder nog doen?’ Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef en lacht zijn scheve 

lachje. 

Wat jij wil, Christian. Je theorie nog een keer toetsen? Ik haal mijn schouders op. 

‘Ik weet wel wat ik wil doen,’ zegt hij. Hij pakt zijn glas wijn, staat op en strekt zijn hand naar me uit. 

‘Kom.’ 

Ik leg mijn hand in de zijne en laat me meevoeren naar de grote salon. 

Zijn iPod staat in de houder op de kast. Hij zet ’m aan en kiest een nummer uit. 

‘Dans met me.’ Hij neemt me in zijn armen. 

‘Als u erop staat...’

‘Ik sta erop, mevrouw Grey.’ 

Een druiperige kwijlmelodie vult de ruimte. Het lijkt Latijns-Amerikaans. Christian kijkt op me neer en 

begint te bewegen – ik heb het gevoel dat ik door de kamer zweef. 

Het nummer wordt gezongen door een man met een stem die klinkt als gesmolten karamel. Ik ken het 

liedje, maar ik weet niet waarvan. Christian laat me ver achterover buigen, en ik slaak een gilletje van 

schrik en plezier. Hij lacht, en zijn ogen stralen. Dan wipt hij me weer overeind, en draait me onder zijn 

arm door. 

‘Jij kunt zo goed dansen,’ zeg ik. ‘Het is net of ik het ook kan met jou.’ 

Hij werpt me een sfinxachtige blik toe, maar zegt niks, en ik vraag me af of het i s omdat hij aan haar 

denkt... Mrs. Robinson, de vrouw die hem leerde dansen – en neuken. Ik heb al een tijdje niet meer aan 

haar gedacht. Christian heeft het niet meer over haar gehad sinds zijn verjaardag, en voor zover ik weet is 

hun zakelijke relatie voorbij. Toch moet ik het haar nageven – ze was een behoorlijk goede mentor. 

Hij laat me nog een keer buigen en plant een snelle kus op mijn lippen. 

‘I’d miss your love,’ zing ik mee. 

‘Ik zou meer dan alleen jouw liefde missen,’ zegt hij, en hij draait me nog een keer rond. Daarna zingt 

hij de woorden zachtjes in mijn oor; ik krijg er slappe knieën van. 

Het nummer is afgelopen, en Christian kijkt me met die speciale blik aan. Alle humor is opeens weg, en 

mijn ademhaling stokt. 

‘Ga je mee naar bed?’ fluistert hij, en de vraag komt recht uit zijn hart. 

Christian, ik was al verkocht toen ik ‘ja, ik wil’ zei – tweeënhalve week geleden. Maar ik weet dat dit 

zijn manier is om sorry te zeggen en te bevestigen dat alles tussen ons weer koek en ei is. 

Als ik wakker word, schijnt de zon al door de patrijspoorten en reflecteert het water op het plafond van 

de slaapkamer. Christian is nergens te bekennen. Ik rek me uit en glimlach. Hmm... ik wil elke dag wel 

eerst strafneuken en daarna goedmaakseks. Ik bedenk me ho e heerlijk het is o m me t tw e e totaal 

verschillende mannen het bed t e delen – boze Christian e n lieve, hoe-kan-ik-het-weer-goedmaken 

Christian. Ik vind het lastig te bepalen welke de voorkeur heeft. 

Ik sta op en loop naar de badkamer. Daar vind ik Christian, met slechts een handdoek om zijn middel, 

hij staat zich te scheren. Hij draait zich naar me om en ik zie een stralend gezicht, voelt zich totaal niet 

gestoord in waar hij mee bezig was. Ik weet nu dat Christian nooit de deur op slot zal doen als hij als 

enige in een kamer is – de reden is ontnuchterend, en ik wil er vooral niet te veel aan denken. 

‘Goedemorgen, mevrouw Grey,’ zegt hij goedgehumeurd. 

‘Jij ook.’ Ik grijns terug naar hem terwijl hij verdergaat met scheren. Ik vind het geweldig om te kijken 

hoe hi j zich scheert. Hi j houdt zijn kin omhoog en scheert eronder, met lange weloverwogen halen; 

onwillekeurig doe ik zijn bewegingen na. Ik druk mijn bovenlip naar beneden, net als hij doet, als hij het 

scheert. Hij draait zich om en lacht me toe, de helft van zijn gezicht zit helemaal onder het scheerschuim. 

‘Vind je het leuk om toe te kijken?’ vraagt hij. 

O Christian, ik kan uren naar je kijken. ‘Mijn favoriete tijdverdrijf,’ antwoord ik, en ik krijg een 

snelle kus van hem, waardoor er een veeg scheerschuim op mij wang terechtkomt. 

‘Zal ik dit nog een keer doen?’ fluistert hij stout, terwijl hij het scheermes omhooghoudt. 

‘Nee,’ zeg ik en ik trek een pruillip. ‘De volgende keer laat ik het wel ontharen.’ Ik herinner me nog 

goed hoe grappig hij het vond toen hij ontdekte dat ik, tijdens de enige zakelijke bespreking die i k in 

London had, uit nieuwsgierigheid mijn schaamhaar had geschoren. Uiteraard had i k het niet volgens de 

strikte richtlijnen van Meneer Veeleisend gedaan...

‘Wat heb je in godsnaam gedaan?’ roept Christian. Hij kijkt me verschrikt en tegelijkertijd geamuseerd 

aan. Hij zit rechtop i n he t bed in onze suite v a n he t Brown’s Hotel, vlak bij Piccadilly, doet het 

nachtlampje aan en staart me aan – zijn mond vormt van ontzetting een grote O. Het zal rond middernacht 

zijn. Ik word zo rood als de lakens in de speelkamer en probeer mijn satijnen slaapjurk naar beneden te 

trekken zodat hij niks kan zien. Omdat te voorkomen, pakt hij mijn hand. 

‘Ana!’ 

‘Ik – eh... ik heb me geschoren.’ 

‘Ja, dat zie ik. Waarom?’ Hij heeft een grijns van oor tot oor. 

Met mijn handen bedek ik mijn gezicht. Waarom geneer ik me zo? 

‘Hey,’ zegt hij zacht, en pakt mijn handen. ‘Je hoeft je niet te verstoppen.’ Om niet in lachen uit te 

barsten, bijt hij op zijn lip. ‘Vertel. Waarom?’ Zijn ogen schitteren van plezier. Waarom vindt hij dit zo 

grappig? 

‘Lach me niet uit.’ 

‘Ik lach je niet uit. Sorry. Ik... ben er blij mee,’ zegt hij. 

‘O.’ 

‘Maar vertel. Waarom?’ 

Ik haal een keer diep adem. ‘Vanmorgen, toen jij al weg was naar je bespreking, stond ik onder de 

douche en moest ik denken aan al jouw regels.’ 

Hij knippert met zijn ogen. Alle humor is uit zijn blik verdwenen, en hij kijkt me ongerust aan. 

‘En ik nam ze één voor één in mijn hoofd door en bedacht wat ik ervan vond. En toen moest ik denken 

aan de schoonheidssalon, en ik dacht... dat je dit wel fijn zou vinden. Ik durfde me niet te laten ontharen.’ 

Mijn stem sterft weg tot er niet meer dan gefluister over is. 

Hij staart me aan, en zijn ogen gloeien – niet uit leedvermaak deze keer, maar vol liefde. 

‘O, Ana,’ zegt hij hijgend. Hij buigt zich naar me toe en kust me liefdevol. ‘ J e bent zo heerlijk 

bekoorlijk,’ fluistert hij met zijn mond tegen de mijne, en neemt mijn gezicht in zijn handen. 

Even lijkt de tijd stil te staan, en dan gaat hij weer liggen, leunend op een elleboog. De humor is terug. 

‘Nou, dan moet ik uw nijvere huisvlijt maar eens a a n een gedetailleerde controle onderwerpen, 

mevrouw Grey.’ 

‘Wat? Nee.’ Dat moet een grap zijn! Ik bedek mezelf in een poging mijn pas ontboste gebied te 

beschermen. 

‘Ik dacht het niet, Anastasia.’ Hij pakt mijn handen en duwt ze opzij, zodat ze op mijn heupen liggen en 

hij goed uitzicht heeft op wat hij wil zien. Hij werpt me een verhitte blik toe die me in vuur en vlam zet, 

maar nog voordat ik ontbrand, buigt hij zich naar me toe en gaan zijn lippen van mijn naakte buik 

rechtstreeks naar mijn vagina. Ik bied wat weerstand, maar schik me verrassend makkelijk in mijn lot. 

‘Zo, wat hebben we hier?’ Christian kust de plek waar ik tot vanmorgen nog schaamhaar had, en schuurt 

er dan met zijn stoppelige kin langs. 

‘Ah!’ roep ik uit. Wauw... dat is gevoelig. 

Christian werpt me een smachtende, geile blik toe. ‘Volgens mij heb je een klein stukje overgeslagen,’ 

zegt hij droog en trekt zachtjes aan een plukje haar, precies onderaan. 

‘O... shit,’ zeg ik, en ik hoop dat dit betekent dat de nogal opdringerige inspectieronde ten einde is. 

‘Ik heb een idee.’ Naakt en wel springt hij uit bed, en gaat richting de badkamer. 

Wat is hij in hemelsnaam aan het doen? Even later komt hij terug met een glas water, een beker, mijn 

scheermes, zijn scheerkwast, scheerschuim en een handdoek. Hij zet alles behalve de handdoek op het 

nachtkastje en kijkt me aan.

O nee! Mijn onderbewustzijn slaat verschrikt haar The Complete Works of Charles Dickens dicht, 

springt uit haar luie stoel, en zet haar handen op haar heupen. 

‘Nee. Nee. Nee,’ piep ik. 

‘Mevrouw Grey, als je iets doet, moet je het goed doen. Breng j e heupen eens omhoog.’ Zijn ogen 

hebben de grijze kleur van storm op een zinderende zomeravond. 

‘Christian! Jij gaat mij echt niet scheren!’ 

Hij kantelt zijn hoofd een beetje. ‘Waarom dan niet?’ 

Ik bloos... dat lijkt me toch wel duidelijk? ‘Omdat... het is gewoon te...’ 

‘Intiem?’ fluistert hij. ‘Ana, ik wil zo graag intiem zijn met jou – dat weet je. Bovendien, na de dingen 

die wij allemaal al hebben gedaan, hoef je hierom niet zo te piepen. En ik ken dit deel van jouw lichaam 

beter dan jijzelf.’ 

Ik gaap hem aan. Hij is zo arrogant... ik bedoel, hij heeft wel gelijk – maar toch. ‘Het hoort gewoon 

niet!’ mijn stem klinkt preuts en zeurderig. 

‘Echt wel – het is juist geil.’ 

Geil? Werkelijk? ‘Word je hier opgewonden van?’ Ik kan de verbaasde ondertoon i n mijn stem niet 

onderdrukken. 

Hij snuift. ‘Zie je dat niet? Hij kijkt naar beneden, e n daar zie ik inderdaad het bewijs. ‘Ik wil je 

scheren,’ fluistert hij. 

Ach, wat zal mij het ook. Ik ga achteroverliggen, en leg mijn arm over mijn gezicht – ik hoef er niet naar 

te kijken. 

‘Als jij er gelukkig van wordt, Christian, ga dan gerust je gang. Je bent zo pervers,’ zeg i k terwijl ik 

mijn heupen al opricht zodat hij de handdoek onder me kan schuiven. Hij kust de binnenkant van mijn dij. 

‘Je hebt helemaal gelijk, schatje.’ 

Ik hoor het water in het glas klotsen als hij de scheerkwast erin doopt, en vervolgens het geluid van de 

scheerkwast in de beker. Hij pakt mijn linkerenkel en spreidt mijn benen; er ontstaat een kuiltje in het bed 

op de plek waar hij zit. ‘Het liefst zou ik je nu vastbinden,’ zegt hij. 

‘Ik beloof dat ik heel stil zal blijven liggen.’ 

‘Mooi.’ 

Ik snak naar adem als hij met de kwast over mijn schaambeen strijkt. Hij is warm. Het water in het glas 

zal wel heet zijn. Ik beweeg een beetje. Het kietelt... maar op een lekkere manier. 

‘Niet bewegen,’ waarschuwt Christian, en hij strijkt nog eens met de kwast langs mijn schaamlippen. 

‘Want anders bind ik je wel vast,’ voegt hij er met onheilspellende stem aan toe, en ik voel een heerlijke 

huivering langs mijn ruggengraat gaan. 

‘Heb je dit wel eens eerder gedaan?’ vraag ik als hij het scheermes pakt. 

‘Nee.’ 

‘O. Fijn,’ grinnik ik. 

‘Weer een primeur, mevrouw Grey.’ 

‘Hmm, ik ben dol op primeurs.’ 

‘Ik ook. Daar gaan we.’ Met een voorzichtigheid die me verbaast, gaat hij met het scheermes over mijn 

gevoelige huid. ‘Blijven liggen,’ zegt hij, en ik hoor aan zijn toon dat hij heel geconcentreerd bezig is. 

He t duurt maar e e n paar minuten voordat hi j d e handdoek pakt e n het overtollige scheerschuim 

wegveegt. 

‘Zo, dat lijkt er meer op,’ zegt hij tevreden, en eindelijk durf ik mijn arm voor mijn gezicht weg te halen 

om naar hem te kijken, terwijl hij tevreden achteroverleunt en zijn eigen werk bewondert. ‘Tevreden?’ 

vraag ik hees.

‘Heel.’ Een vervaarlijke grijns speelt om zijn mond en dan steekt hij langzaam een vinger in me. 

‘Maar het was wel leuk,’ zegt hij met een honende blik in zijn ogen. 

‘Voor jou, misschien.’ Ik probeer een pruillip te trekken – maar hij heeft gelijk... het was... opwindend. 

‘Ik meen me te herinneren dat het naspel behoorlijk bevredigend was.’ Christian gaat verder met zijn 

eigen scheerbeurt. Gegeneerd kijk ik naar mijn handen. Ja, dat was het ook. Ik had geen idee dat het 

zonder schaamhaar zo anders zou zijn. 

‘Hey, ik plaag je maar. Dat is toch wat mannen doen die hopeloos verliefd zijn op hun vrouw?’ 

Christian houdt mijn kin omhoog en kijkt me aan, hij probeert mijn gezichtsuitdrukking te lezen. 

Hmm... dit is mijn kans om hem terug te pakken. 

‘Zitten,’ commandeer ik. 

Niet-begrijpend kijkt hij me aan. Zachtjes duw ik hem richting de witte kruk in de badkamer. Verbaasd 

gaat hij zitten, en ik pak het scheermesje uit zijn handen. 

‘Ana,’ waarschuwt hij als hij eenmaal in de gaten heeft wat i k van plan ben. Ik buig naar hem toe en 

geef hem een kus. 

‘Hoofd achterover,’ fluister ik. 

Hij twijfelt. 

‘Wie kaatst – meneer Grey.’ 

Ongelovig maar geamuseerd kijkt hij me aan. ‘Je weet wat je doet?’ vraagt hij met een lage stem. Ik 

schud mijn hoofd, expres langzaam, en probeer er zo ernstig mogelijk bij t e kijken. Hij doet zijn ogen 

dicht en schudt zijn hoofd, om het vervolgens bij wijze van overgave achterover te houden. 

Holy shit, hij laat zich echt scheren door mij. Mijn innerlijke godin rekt en strekt haar armen voor zich 

uit, haar vingers in elkaar geweven, handpalmen naar voren, in voorbereiding. Met één hand pak ik het 

nog klamme haar op zijn voorhoofd en houd het stevig vast, om z’n hoofd stil te houden. Hij houdt zijn 

ogen gesloten en opent zijn mond als hij inademt. Heel voorzichtig haal ik het scheermes van zijn nek naar 

zijn kin, zodat er een soort pad van huid tevoorschijn komt onder het schuim. Christian ademt uit. 

‘Dacht je dat ik je pijn zou doen?’ 

‘Met jou weet je het nooit, Ana, maar nee – niet expres, in elk geval.’ 

En nog eens haal ik het scheermes over zijn huid, het pad wordt breder. 

‘Ik zou je nooit met opzet pijn doen, Christian.’ 

Hij doet zijn ogen open en slaat zijn armen om me heen, terwijl ik ondertussen voorzichtig met het 

mesje over zijn wang ga, naar beneden tot aan zijn kaaklijn. 

‘Dat weet ik,’ zegt hij, onderwijl zijn gezicht iets scheef houdend zodat ik de rest van zijn wang kan 

doen. Nog twee keer en het is klaar. 

‘Klaar, en geen druppel bloed vergoten,’ grinnik ik trots. 

Hij streelt mijn been zodat mijn nachthemd naar boven schuift. Dan trekt hij me op schoot, zodat ik 

schrijlings op hem zit. Ik houd mezelf vast aan zijn bovenarmen. Hij is echt zo lekker gespierd. 

‘Mag ik je vandaag ergens mee naartoe nemen?’ 

‘Niet zonnen?’ vraag ik en trek verbeten een wenkbrauw op. 

Nerveus likt hij zijn lippen. ‘Nee. Vandaag gaan we niet zonnen. Ik dacht dat je misschien wel eens wat 

anders zou willen doen.’ 

‘Nou, sinds ik door jouw toedoen onder de zuigzoenen zit en me toch niet zonder burkini kan vertonen, 

tuurlijk, waarom niet?’ 

Wijselijk negeert hij mijn opmerking. ‘Het is wel een stukje rijden, maar volgens de boekjes de moeite

zeker waard. Mijn vader heeft het me ook aangeraden. Het i s een dorp boven o p een heuvel, het heet 

Saint-Paul-de-Vence. Er is een aantal galeries en ik had gedacht dat we er misschien wat schilderijen of 

beelden zouden kunnen kopen voor het nieuwe huis, als we iets zien wat we mooi vinden.’ 

Holy shit. Ik leun achterover en staar hem aan. Kunst... hij wil kunst kopen. Hoe doe je dat eigenlijk? 

‘Wat?’ vraagt hij. 

‘Ik weet helemaal niks van kunst, Christian.’ 

Hij haalt zijn schouders op en lacht me bemoedigend toe. ‘We kopen alleen wat w e mooi vinden. Het 

moet geen investering zijn, of zo.’ 

Investering? Jemig. 

‘Wat?’ zegt hij weer. 

Ik schud mijn hoofd. 

‘Luister, ik weet dat we de ontwerpen van de architect nog maar kort geleden hebben gekregen – maar 

het kan geen kwaad om te kijken, en het is een leuk, middeleeuws dorpje.’ 

O ja, de architect. Ik was haar even vergeten... Gia Matteo, een vriendin van Elliot die ook Christians 

huis in Aspen heeft gedaan. Tijdens onze besprekingen, hing ze als een vlieg op de stront voortdurend om 

Christian heen. 

‘Wat is er nou?’ vraagt Christian. Ik schud mijn hoofd. ‘Vertel op,’ dringt hij aan. 

Hoe kan ik nou zeggen dat ik Gia niet mag? Ik heb er geen enkele reden voor. Bovendien wil ik niet 

worden gezien als de jaloerse echtgenote. 

‘Je bent toch niet nog steeds boos over gisteren?’ vraagt hij. Hij zucht en drukt zijn neus tussen mijn 

borsten. 

‘Nee. Ik heb trek,’ brom ik, heel goed wetend dat dit zijn spervuur van vragen zal stoppen. 

‘Waarom heb je dat niet eerder gezegd?’ Hij zet me van zijn schoot en staat op. 

Saint-Paul-de-Vence is een versterkt, middeleeuws dorpje boven op een heuvel, e n een van de meest 

pittoreske plaatsjes die ik ooit heb gezien. Arm in arm wandelen we door de straatjes met kinderkopjes, 

i k heb mijn hand in zijn kontzak gestoken. Taylor en Gaston, of Philippe – i k zie het verschil niet – 

volgens ons op gepaste afstand. We steken een plein met plataanbomen over waar drie oude mannen, van 

wie er één ondanks de hitte een traditionele alpinopet draagt, jeu de boules spelen. E r zijn vrij veel 

toeristen, maar i k voel me prettig zo dicht tegen Christian aan. Er is hier zoveel te zien – steegjes en 

doorgangetjes die naar hofjes met fonteinen leiden, oude en moderne beeldhouwwerken, en leuke kleine 

winkeltjes. 

In de eerste galerie kijkt Christian afwezig naar de erotisch getinte foto’s die e r hangen, waarbij hij 

zachtjes aan zijn brillenpootje sabbelt. Het zijn kunstwerken van Florence d’Elle – naakte vrouwen in 

verschillende poses. 

‘Dit is niet echt wat ik in gedachten had,’ zeg ik afkeurend. Ze doen me denken aan de doos met foto’s 

die ik heb gevonden in zijn kast, onze kast. Ik vraag me af of hij ze eigenlijk ooit heeft vernietigd. 

‘Ik ook niet,’ zegt Christian grinnikend. Hij neemt me bij de hand, en we lopen verder naar werken van 

een andere kunstenaar. Ik vraag me af of ik hem foto’s van mij moet laten maken. Mijn innerlijke godin 

knikt hevig van ja. 

Daarna zien we werken van een vrouwelijke schilder die zich heeft gespecialiseerd in stillevens – 

kleurrijke soorten fruit en groente in close-up en rijke, sprekende kleuren. 

‘Die vind ik mooi,’ zeg ik, wijzend naar drie schilderijen van paprika’s. ‘Ze doen me denken aan toen 

jij groenten stond te snijden in mijn appartement.’ Ik giechel. Christians mond trekt als hi j zijn lach 

probeert te onderdrukken.

‘Ik dacht dat ik me daar best goed uit gered had,’ zegt hij. ‘Ik was gewoon een beetje langzaam, en 

bovendien’ – hij neemt me in zijn armen – ‘jij leidde me ontzettend af. Waar zou je ze willen ophangen?’ 

‘Wat?’ 

Christian neust mijn oor. ‘De schilderijen – waar wil je ze hebben?’ Hij bijt i n mijn oorlelletje en ik 

voel het helemaal tot in mijn tenen. 

‘Keuken,’ murmel ik. 

‘Hmm. Goed idee, mevrouw Grey.’ 

Ik werp een steelse blik op de prijs. Vijfduizend euro per stuk. Lieve help! 

‘Ze zijn echt hartstikke duur!’ Ik hap naar adem. 

‘Dus?’ Hij drukt zijn neus weer tegen me aan. ‘Wen er nou eens aan, Ana.’ Hij laat me los en loopt naar 

de toonbank, waar een geheel in het wit geklede jonge vrouw hem ademloos aanstaart. Eigenlijk wil ik 

met mijn ogen rollen, maar ik richt mijn aandacht weer op de schilderijen. Vijfduizend euro... jemig. 

Na de lunch genieten we van een kopje koffie i n Hotel Le Saint Paul. Het uitzicht is adembenemend: 

wijngaarden en zonnebloemvelden strekken zich als een lappendeken uit over de vlakte, zo hier en daar 

onderbroken door kleine, typisch Franse boerderijtjes. Het is vandaag zo’n heldere dag dat we aan de 

horizon zelfs de zee kunnen zien. Christian onderbreekt mijn dagdromerij. 

‘Je vroeg waarom ik je haar vlecht,’ zegt hij. Zijn toon stelt me op scherp. Hij kijkt... schuldig. 

‘Ja.’ O, shit. 

‘De heroïnehoer liet me wel eens spelen met haar haar, denk ik. I k weet alleen niet of het een 

herinnering is of een droom.’ 

Whoa! Zijn biologische moeder. 

Hij staart me aan met een ondoorgrondelijke blik. Mijn hart bonkt in mijn keel. Hoe moet ik reageren 

als hij me dit soort dingen vertelt? 

‘Ik vind het fijn als je met mijn haar speelt,’ zeg ik aarzelend. 

Onzeker kijkt hij me aan. ‘Is dat zo?’ 

‘Ja.’ Het i s de waarheid. I k pak zijn hand vast. ‘Ik denk dat je van je biologische moeder hield, 

Christian.’ Hij spert zijn ogen open en kijkt me bewegingloos aan; hij zegt niets. 

Holy shit. Ben ik te ver gegaan? Zeg iets, Vijftig – alsjeblieft. Maar hij blijft stil, kijkt uitdrukkingloos 

voor zich uit terwijl de stilte tussen ons voelbaar is. Hij ziet er verloren uit. 

Hij kijkt naar mijn hand die op de zijne ligt, en fronst. 

‘Zeg eens wat,’ fluister ik, de stilte wordt me te machtig. 

Hij schudt zijn hoofd en ademt diep in. 

‘Laten we gaan.’ Hij laat mijn hand los en staat op, is duidelijk op zijn hoede. Heb ik zojuist een grens 

overschreden? Ik heb geen idee. Het lood zakt me in de schoenen, en ik weet niet of ik nou nog iets moet 

zeggen, of het onderwerp juist met rust moet laten. Ik besluit het laatste, en volg hem gedwee als hij het 

restaurant verlaat. 

In het lieflijke straatje voor het hotel neemt hij mij bij de hand. 

‘Waar wil je naartoe?’ 

Hij kan praten! En hij is niet boos op me – godzijdank. Ik zucht diep, opgelucht, en haal mijn schouders 

op. ‘Ik ben allang blij dat je weer tegen me praat.’ 

‘Je weet dat ik het er liever niet over heb. Het is voorbij. Klaar,’ zegt hij stilletjes. 

Nee Christian, dat is het niet. Die gedachte stemt me verdrietig, en voor het eerst vraag ik me af of hij 

e r ooit overheen komt. Hij zal altijd Vijftig Tinten zijn... mijn Vijftig Tinten. Zou i k willen dat hij 

verandert? Nee, niet echt – alleen in zoverre dat hij zich geliefd moet voelen. Terwijl ik naar hem op kijk,

neem ik even de tijd om hem te bewonderen... hij is van mij. En het gaat echt niet alleen om zijn o-zomooie 

gezicht en heerlijke lichaam. Wat er achter die perfectie schuilgaat, dat is wat me zo aantrekt... zijn 

breekbare, beschadigde ziel. 

Hij werpt me een half geamuseerde, half verwarde en totaal sexy blik toe, en slaat dan een arm om mijn 

schouder. We lopen naar de plek waar Philippe/Gaston de grote Mercedes heeft geparkeerd. Ik steek mijn 

hand in de achterzak van Christians broek, dankbaar dat hij niet boos op me is. Maar zeg nou zelf, welke 

vierjarige houdt niet van zijn moeder, hoe slecht ze het ook doet als ouder? Ik zucht eens diep, en druk 

mezelf nog wat steviger tegen hem aan. Ik ben me ervan bewust dat vlak achter ons de beveiligingsmannen 

ons in de gaten houden, en ik vraag me af of zij wel hebben gegeten. 

Christian houdt stil bij een klein winkeltje waar sieraden worden verkocht, en kijkt dan eerst in de 

etalage en vervolgens naar mij. Hij pakt mijn vrije hand, en wrijft met zijn duim over de inmiddels wat 

vervaagde streep die de handboei heeft achtergelaten. 

‘Het doet geen pijn,’ verzeker i k hem. Hij draait zich om zodat ik mijn andere hand uit zijn broekzak 

moet halen. Ook deze hand pakt hij in de zijne, e n draait hem om mijn pols op eventuele littekens te 

controleren. Het platina Omega-horloge dat hij me gaf tijdens het ontbijt o p onze eerste ochtend in 

Londen, bedekt de rode lijn. Ik smelt nog steeds bij de gedachte aan de inscriptie. 

Anastasia 

je bent mijn meer 

mijn liefde, mijn leven 

Christian 

Ondanks alles, al zijn Vijftigheid, kan mijn echtgenoot zo romantisch zijn. Ik kijk naar de vage striemen op 

mijn pols. Daarentegen kan hij soms ook zo’n wildebras zijn. Hij laat mijn linkerhand los, en tilt mijn kin 

op om me aan te kijken met een bezorgde blik. 

‘Het doet echt geen pijn,’ zeg ik nog eens. Hij brengt mijn hand naar zijn lippen en geeft een 

verzoenende kus op mijn pols. 

‘Kom,’ zegt hij, en hij neemt me mee de winkel in. 

‘Hier.’ Christian maakt de sluiting van de armband open die hij zojuist voor me heeft gekocht. Hij is 

schitterend, zo mooi gemaakt, met smalle, abstracte bloemen waarvan diamantjes het hart vormen. Hij 

doet hem om mijn pols. Hij is breed, lijkt een beetje op een handboei, en maskeert de rode striemen. En 

hij kost dertigduizend euro, denk ik, hoewel ik het gesprek met de verkoper, in het Frans, niet goed volg. 

Ik heb nog nooit zoiets duurs gedragen. 

‘Zo, dat is beter,’ zegt hij tevreden. 

‘Beter?’ fluister ik, starend i n zijn bijna lichtgevende grijze ogen, en m e volledig bewust van de 

jaloerse en afkeurende gelaatsuitdrukking van de verkoper. 

‘Je weet wel waarom,’ zegt Christian onzeker. 

‘Ik heb het niet nodig.’ Ik schud met mijn pols en de armband beweegt. De namiddagzon schijnt door de 

winkelruit, en veroorzaakt via de diamanten een schitterende regenboog op de muur in de winkel. 

‘Ik wel,’ zegt hij oprecht. 

Waarom? Waarom heeft hij dit nodig? Voelt h i j zi c h schuldig? Waarover? De striemen? Zijn 

biologische moeder? Dat hij me niet in vertrouwen neemt? O, Vijftig toch. 

‘Nee, Christian, dat is niet waar. Je hebt me al zoveel gegeven. Een magische huwelijksreis, Londen, 

Parijs, de Côte d’Azur... en jou. Ik ben zo’n gelukkig meisje,’ fluister ik, en de blik in zijn ogen wordt

zachter. 

‘Nee, Anastasia. Ik ben een gelukkig man.’ 

‘Dankjewel.’ Ik g a op mijn tenen staan, sla mijn armen om hem heen en geef hem een kus... niet 

vanwege de armband, maar omdat hij van mij is. 

Eenmaal terug i n d e auto is hij nogal i n zichzelf gekeerd, en staart uit het raam naar d e felgekleurde 

zonnebloemen, die hun kopjes naar de zon buigen. Een van de tweeling – ik denk Gaston – rijdt, en Taylor 

zit op de stoel naast hem. Christian zit ergens over te piekeren. Ik geef een zacht kneepje in zijn hand. Hij 

kijkt me even aan, en laat dan mijn hand los om mijn knie te strelen. Ik heb een korte, blauw met witte rok 

aan, en een blauw, mouwloos blouseje. Christian aarzelt, en ik weet niet waar zijn hand naartoe gaat: 

langs mijn dij omhoog, of langs mijn been naar beneden. Ik voel een verwachtingsvolle spanning door de 

zachte aanraking van zijn vingers, en mijn adem stokt. Wat is hij van plan? Hij kiest voor de weg naar 

beneden, en grijpt dan opeens mijn enkel om vervolgens mijn voet op zijn schoot te leggen. Ik draai iets 

met mijn rug, zodat ik hem kan aankijken. 

‘Die andere wil ik ook hebben.’ 

Ik werp een nerveuze blik op Taylor en Gaston, die strak voor zich uit kijken, en zet mijn andere voet 

ook bij hem op schoot. Zijn ogen koelen af, en hij buigt opzij om op een knopje in zijn portier te drukken. 

Voor ons komt uit een paneel een licht getint privacyscherm tevoorschijn, en tien seconden later hebben 

we het rijk alleen. Wauw... nu snap ik waarom deze auto zo veel beenruimte heeft. 

‘Ik wil naar je enkels kijken,’ licht Christian met zachte stem toe. Zijn ogen stralen ongerustheid uit. De 

striemen van de handboeien? Jemig... ik dacht dat we dat achter ons hadden gelaten. Als er nog wat van te 

zien zou zijn, wordt het gemaskeerd door de bandjes van mijn schoenen. Ik kan me ook niet herinneren 

vanmorgen iets o p mijn enkels te hebben gezien. Voorzichtig friemelt hij aan het bandje van mijn 

rechterschoen; het kietelt en i k wiegel. E r speelt een lachje om zijn lippen, en dan trekt hi j mijn 

rechterschoen uit. Als hij de donkerrode striemen ziet, sterft zijn lach weg. 

‘Het doet geen pijn,’ zeg ik. Verdrietig kijkt hij me aan, zijn mond is niet meer dan een dun streepje. Hij 

knikt bij wijze van bevestiging, terwijl ik mijn schoen van mijn voet af schud en deze op de grond valt, 

maar ik weet dat ik hem kwijt ben. Hij is weer in gedachten verzonken, onderwijl mechanisch mijn voet 

masserend. 

‘Hey, wat had je dan verwacht?’ vraag ik zacht. Hij kijkt me aan, en haalt zijn schouders op. 

‘Ik had niet verwacht dat ik me zo zou voelen bij het zien van deze striemen,’ zegt hij. 

O! Het ene moment zo terughoudend, en het volgende zo open. Dit is zo... Vijftig! Onmogelijk om bij te 

houden. 

‘Hoe voel je je eigenlijk?’ 

Geschrokken kijkt hij me aan. ‘Onaangenaam,’ zegt hij. 

O, nee. Ik maak mijn gordel los en schuif dichter naar hem toe, mijn voeten liggen nog steeds op zijn 

schoot. Ik wil helemaal bij hem op schoot kruipen en hem vasthouden, en dat zou ik ook zeker doen als 

alleen Taylor voorin zou zitten. Maar de aanwezigheid van Gaston houdt me tegen. Was het maar wat 

donkerder. Ik pak zijn beide handen. 

‘De zuigzoenen vind ik niks,’ fluister ik. ‘Al het andere... dat je hebt gedaan’ – zeg ik nog zachter – ‘met 

de handboeien en zo, dat vond ik fijn. Meer dan fijn zelfs. Het was fe-no-me-naal. Dat mag je gerust nog 

eens doen.’ 

Hij schuift heen en weer op de achterbank. ‘Fenomenaal?’ Mijn innerlijke godin kijkt verbaasd op van 

haar Boeketreeks. 

‘Ja.’ Ik straal. Ik duw mijn tenen in zijn kruis, waar duidelijk iets groeit, en ik zie dat hij diep inademt

met zijn mond open. 

‘U zou toch echt uw gordel moeten dragen, mevrouw Grey.’ Zijn stem is laag, en ik duw nog wat harder 

met mijn tenen. Hij ademt in en zijn ogen worden donkerder, hij grijpt mijn enkels als waarschuwing. Wil 

hij dat ik ophoud? Dat ik doorga? Hij stopt even, fronst, en vist dan zijn altijd aanwezige BlackBerry uit 

zijn broekzak om een inkomend gesprek te beantwoorden. Hij kijkt op zijn horloge, en fronst dieper. 

‘Barney,’ snauwt hij. 

Shit. We worden weer gestoord door zijn werk. Ik probeer mijn voeten terug te trekken, maar hij houdt 

ze stevig op hun plek. 

‘In de serverruimte?’ vraagt hij vol ongeloof. ‘Is het sprinklersysteem ingeschakeld?’ 

Brand! Ik trek mijn voeten terug, en deze keer houdt hij me niet tegen. Ik ga weer rechtop zitten, doe 

mijn gordel om, en frunnik nerveus aan de armband van dertigduizend euro. Christian drukt nog eens op 

het knopje in zijn deur, en de glazen scheidingswand gaat naar beneden. 

‘Zijn er gewonden? Schade? Oké... Wanneer?’ Christian kijkt nog eens op zijn horloge, en strijkt dan 

met zijn vingers door zijn haar. 

‘Nee. Geen brandweer of politie. Nog niet, tenminste.’ 

Holy shit! Brand? In Christians kantoor? Ik gaap hem aan, mijn hersenen draaien overuren. Taylor gaat 

verzitten, zodat hij het gesprek van Christian kan volgen. 

‘Heeft hij dat gedaan? Mooi... Oké. Ik wil een uitgebreid schaderapport. En een lijst van iedereen die 

de afgelopen vijf dagen binnen is geweest, inclusief he t schoonmaakpersoneel... Probeer Andrea te 

bereiken en laat haar me bellen... Ja, het lijkt erop dat de argon minstens zo effectief is, zijn gewicht in 

goud waard.’ 

Schaderapportage? Argon? Ergens in de krochten van mijn hersenen komt me dat bekend voor – een 

scheikundig element, volgens mij. 

‘Ik weet dat het vroeg is... Stuur me over twee uur een e-mail... Nee, ik moet het weten. Bedankt voor 

het bellen.’ Christian verbreekt de verbinding, en toetst onmiddellijk een nummer in. 

‘Welch... Goed... Wanneer?’ Christian kijkt weer op zijn horloge. ‘Een uur dus... Ja... 24/7 i n de 

dataopslag... goed.’ En dan is het gesprek ten einde. 

‘Philippe, over een uur wil ik aan boord zijn.’ 

‘Monsieur.’ 

Shit, het is Philippe, niet Gaston. De auto schiet vooruit. 

Christian kijkt me aan, ik kan niets opmaken uit zijn blik. 

‘Is er iemand gewond geraakt?’ vraag ik stilletjes. 

Christian schudt zijn hoofd. ‘Er is vrijwel geen schade.’ Hij leunt naar me toe, en knijpt geruststellend 

in mijn hand. ‘Maak je geen zorgen. Mijn mensen zitten erbovenop.’ En daar is hij weer, de directeur, de 

opperbevelhebber, helemaal in control, totaal niet van zijn stuk te brengen. 

‘Waar was de brand?’ 

‘Serverruimte.’ 

‘Grey House?’ 

‘Ja.’ 

Zijn antwoorden zijn kort en bondig, een teken dat hij het er niet over wil hebben. 

‘Waarom is er zo weinig schade?’ 

‘De serverruimte is uitgerust met een hypermodern sprinklersysteem.’ 

Uiteraard. 

‘Ana, alsjeblieft... Maak je geen zorgen.’ 

‘Doe ik ook niet,’ lieg ik.

‘We weten niet zeker of het brandstichting was,’ zegt hij, daarmee mijn grootste angst benoemend. Ik 

grijp met mijn hand naar mijn keel. Eerst Charlie Tango, en nu dit weer? 

Wat staat ons nog te wachten?

Vier 

Ik voel me rusteloos. Christian zit al meer dan een uur in de werkkamer van het jacht. Ik heb geprobeerd 

te lezen, tv-gekeken, in de zon gezeten – met al mijn kleren aan – maar i k kan mijn draai niet vinden en 

maak me ongerust. Nadat ik me heb omgekleed in een korte broek en T-shirt, doe ik de gruwelijk dure 

armband af en ga op zoek naar Taylor. 

‘Mevrouw Grey,’ zegt hij, opkijkend van zijn pittige Anthony Burgess-roman. 

Hij zit in de kleine salon naast Christians werkkamer. 

‘Ik wil graag winkelen.’ 

‘Natuurlijk, mevrouw.’ Hij staat op. 

‘Ik wil graag met de jetski.’ 

Zijn mond valt open. ‘Eh.’ Hij fronst, en zoekt naar de juiste woorden. 

‘Ik wil Christian er liever niet voor storen.’ 

Hij onderdrukt een zucht. ‘Mevrouw Grey... eh... ik denk niet dat meneer Grey dat een goed idee vindt, 

en ik wil graag mijn baan houden.’ 

O, in hemelsnaam! Ik wil met mijn ogen rollen, maar knijp ze in plaats daarvan samen, daarbij hevig 

zuchtend en een wanhopig armgebaar makend – hopelijk maak ik zo goed duidelijk dat ik verbolgen ben 

over het feit dat ik hier kennelijk niets te zeggen heb. Maar ik wil ook niet dat Christian boos wordt op 

Taylor – of op mij. Vol zelfvertrouwen stap ik langs hem, klop op de deur van de werkkamer en ga naar 

binnen. 

Christian staat te bellen met zijn BlackBerry, hij leunt tegen het mahoniehouten bureau. Hij kijkt op. 

‘Wacht even, Andrea,’ zegt hij in zijn telefoon; hij kijkt ernstig. Zijn blik is beleefd verwachtingsvol. Shit. 

Waarom voelt het alsof ik bij de schooldirecteur word binnen geroepen? Dit is de man die me gisteren 

nog i n d e handboeien sloeg. Ik weiger o m me door hem t e laten intimideren, hij is verdomme mijn 

echtgenoot. Dus ik recht mijn rug, en schenk hem een brede lach. 

‘Ik ga winkelen, en neem iemand van de beveiliging mee.’ 

‘Ga je gang, neem een van de tweeling mee, en Taylor,’ zegt hij, en ik weet dat hij met iets heel serieus 

bezig is, want anders zou hij wel doorvragen naar mijn plannen. Ik staar hem aan, en ik vraag me af of ik 

hem ergens mee kan helpen. 

‘Verder nog iets?’ vraagt hij. Hij wil dat ik wegga. Shit. 

‘Heb je nog iets nodig?’ vraag ik. Hij lacht zijn lieve, verlegen lach. 

‘Nee hoor, schatje. Ik heb niks nodig,’ zegt hij. ‘De bemanning zal goed voor me zorgen.’ 

‘Oké.’ Ik wil hem kussen. Waarom ook niet – hij is tenslotte mijn echtgenoot. 

Ik stap op hem af en kus hem op zijn mond; hij is verbaasd. 

‘Andrea, ik bel je later terug,’ zegt hij. Hij legt de BlackBerry op het bureau, trekt me in zijn armen en 

kust me vol passie. Ik ben ademloos als hij me loslaat. Zijn blik is donker en vol verlangen. 

‘Je leidt me af. Ik moet dit afhandelen, dan kan ik verder met mijn huwelijksreis.’ Met zijn wijsvinger 

streelt hij mijn gezicht en kriebelt onder mijn kin om vervolgens mijn gezicht iets op te tillen. 

‘Oké. Het spijt me.’ 

‘ U hoeft geen sorry t e zeggen, mevrouw Grey. Ik vind het heerlijk als u me afleidt.’ Hi j kust mijn 

mondhoek. 

‘Ga geld uitgeven.’ Hij laat me los. 

‘Ga i k doen.’ Grijnzend verlaat ik zijn werkkamer. Mijn onderbewustzijn schudt haar hoofd e n perst

haar lippen samen. Je hebt hem niet verteld dat je met de jetski gaat, zegt z e bestraffend met haar 

zangerige stem. Ik besluit haar te negeren... Feeks. 

Taylor staat al op me te wachten. 

‘Alles geregeld met de opperbevelhebber... kunnen we gaan?’ Ik lach, en probeer niet sarcastisch te 

klinken. Taylor doet niet eens een poging om een bewonderend lachje te onderdrukken. 

‘Na u, mevrouw Grey.’ 

Taylor legt me rustig uit hoe de jetski werkt. Hij straalt autoriteit uit op een kalme, vriendelijke manier. 

We staan in de speedboot, en dobberen en veren zachtjes in het kalme water van de haven vlak naast de 

Fair Lady. Gaston tuurt in de verte, zijn gezichtsuitdrukking verborgen achter zijn zonnebril en een van de 

bemanningsleden bestuurt de speedboot. Jemig – er moeten drie mensen mee, alleen maar omdat ik wil 

winkelen. Belachelijk. 

Terwijl ik mijn reddingsvest vastmaak, grijns ik stralend naar Taylor. Hij strekt zijn hand uit om me op 

de jetski te helpen. 

‘U moet het koordje van de sleutel om uw pols doen, mevrouw Grey. Als u eraf valt, slaat de motor 

automatisch af,’ legt hij uit. 

‘Oké.’ 

‘Klaar?’ 

Ik knik enthousiast. 

‘Druk op de startknop als u een paar meter van de boot bent. Wij volgen.’ 

‘Oké.’ 

Taylor duwt de jetski weg van het ponton, en het gevaarte dobbert rustig in de haven. Op zijn teken druk 

ik op de startknop, en de motor begint te ronken. 

‘Oké, mevrouw Grey, rustig aan!’ schreeuwt Taylor naar me. Ik draai de gashendel open. D e jetski 

schiet vooruit, o m vervolgens stil te vallen. Shit! Hoe komt het dat het er bij Christian zo makkelijk 

uitziet! Ik probeer het nog eens, en weer valt de motor stil. Shit, shit shit! 

‘Draai het gas gelijkmatig open, mevrouw Grey,’ zegt Taylor. 

‘Ja ja ja,’ mopper ik onhoorbaar. Ik probeer het nog eens, heel rustig, en de jetski spuit vooruit – maar 

deze keer stopt hij niet! Yes! Hij gaat zelfs wat harder. Haha! Hij doet het nog steeds! Ik wil gillen van 

opwinding, maar doe het toch maar niet. Voorzichtig vaar ik van het jacht naar de haven. Vlak achter me 

hoor ik de motor van de speedboot ronken. Als ik de gashendel nog wat verder opendraai, schiet de jetski 

weer vooruit e n stuitert over de golven. Met de warme zeewind die door mijn haar blaast en het 

sproeiende water om me heen, voel ik me heerlijk vrij. Dit is vet! Nu snap ik wel waarom Christian mij 

nooit aan het stuur laat. 

In plaats van naar de kust te varen, maak ik rondjes om de Fair Lady. Wauw, dit is echt zo gááf. Ik 

negeer Taylor en zijn maatjes, en race nog een keer om het jacht heen. Aan het einde van mijn tweede 

rondje ontwaar ik Christian op het dek. Ik denk dat hij naar me kijkt, maar ik weet het niet zeker. Stoer 

laat ik het stuur met een hand los om enthousiast naar hem te zwaaien. Hij staat er als bevroren bij, maar 

uiteindelijk kan er een stijve groet vanaf. Ik kan zijn gelaatsuitdrukking nu goed zien, maar iets in mij zegt 

me dat ik dat helemaal niet wil weten, en ik vaar richting de haven over het Middellandse Zeewater dat 

schittert in de late namiddagzon. 

Bij de steiger houd ik even in en laat Taylor voor me komen met de boot. Hij ziet bleek en de moed zakt 

me in de schoenen; Gaston op zijn beurt lijkt er wel om te kunnen lachen. Een ogenblik vraag ik me af of 

er iets is gebeurd dat de Franco-Amerikaanse betrekkingen op scherp heeft gezet, maar diep vanbinnen 

vermoed ik dat ikzelf waarschijnlijk het probleem ben. Gaston springt uit de motorboot en legt hem vast,

terwijl Taylor aangeeft waar ik de jetski moet afmeren. Heel voorzichtig breng ik de jetski in de juiste 

positie naast de boot. Er kan alweer een lachje vanaf. 

‘U hoeft alleen maar de stopknop in te drukken, mevrouw Grey,’ zegt hij kalm, en hij houdt het stuur 

vast, zodat ik makkelijker bij hem in de boot kan stappen. Behendig klim ik aan boord, verbaasd dat ik 

niet in het water val. 

‘Mevrouw Grey,’ zegt Taylor nerveus; een blos kleurt zijn wangen. ‘Meneer Grey is er niet zo blij mee 

dat u de jetski gebruikt.’ Hij schaamt zich echt dood, en ik realiseer me dat hij een boos telefoontje van 

Christian heeft gehad. O, mijn arme, ziekelijk beschermzuchtige man, wat moet ik toch met je? 

Ik schenk Taylor een geruststellende lach. ‘Ik begrijp het. Weet je, Taylor, meneer Grey is er op dit 

moment even niet, en als hij ergens niet zo blij mee is, dan weet ik zeker dat hij zo beleefd is me dat te 

vertellen als ik weer terug op de boot ben.’ 

Taylor krimpt ineen. ‘Prima, mevrouw Grey,’ zegt hij stilletjes en geeft mij m’n handtas. 

Terwijl i k uit de boot klim, vang ik een glimp op van zijn zuinige glimlach, en daar moet ik op mijn 

beurt weer om lachen. Ik ben echt dol op Taylor, maar stel het niet op prijs als hij me de les leest – hij is 

niet mijn vader of echtgenoot. 

Shit. Christian is boos – en hij heeft op dit moment al zoveel om zich druk over te maken. Hoe haal ik 

het in mijn hoofd? Mijn BlackBerry gaat over terwijl ik sta te wachten tot Taylor ook op de steiger staat, 

en ik vis hem tevoorschijn uit mijn tas. ‘Your Love Is King’ van Sade is mijn ringtone voor Christian – 

alleen voor hem. 

‘Hoi,’ zeg ik bedeesd. 

‘Hoi,’ zegt hij. 

‘Ik kom wel terug met de boot. Niet boos zijn.’ 

Een zekere verbazing klinkt door in zijn ademhaling. ‘Eh...’ 

‘Maar het was wel heel leuk,’ fluister ik. 

Hi j zucht. ‘Wie b e n i k o m u uw plezier in te binden, mevrouw Grey. Maar w ees voorzichtig. 

Alsjeblieft.’ 

O hemel. Ik heb toestemming om plezier te maken! ‘Doe ik. Kan ik iets voor je meenemen uit het 

dorp?’ 

‘Alleen jezelf, zonder kleerscheuren.’ 

‘Ik zal mijn best doen uw wens te honoreren, meneer Grey.’ 

‘Fijn om te horen, mevrouw Grey.’ 

‘We doen er alles aan om u tevreden te stellen,’ antwoord ik giechelend. 

Ik hoor aan zijn stem dat hij lacht. ‘Ik krijg een ander telefoontje – later, schatje.’ 

‘Later, Christian.’ 

Hij hangt op. Jetskicrisis afgewend, denk ik. De auto staat al te wachten, en Taylor houdt het portier 

voor me open. Als ik instap, geef ik hem een knipoog, en geamuseerd schudt hij zijn hoofd. 

In de auto zet ik het e-mailprogramma van mijn BlackBerry aan. 

Van: Anastasia Grey 

Onderwerp: Bedankt 

Datum: 17 augustus 2011 16:55 

Aan: Christian Grey 

Dat je niet zo knorrig bent.

Je liefhebbende vrouw 

xxx 

Van: Christian Grey 

Onderwerp: Probeer me Koest te Houden 


Aan: Anastasia Grey 

Graag gedaan. 

Kom heelhuids terug. 

Dit is geen verzoek. 

X 

Christian Grey 

Directeur & Beschermzuchtige Echtgenoot, Grey Enterprises Holdings Inc. 

Ik moet lachen om zijn antwoord. Mijn controlfreak. 

Waarom ben ik eigenlijk gaan winkelen? Ik heb een hekel aan winkelen. Maar diep vanbinnen weet ik 

wel waarom, en vastberaden loop ik langs Chanel, Gucci, Dior en de ander designerboetieks. Uiteindelijk 

vind ik wat ik zoek in een kleine, propvolle souvenirwinkel. Het is een klein, zilveren enkelbandje met 

hartjes en belletjes. Hij tinkelt zacht en kost vijf euro. Meteen nadat ik hem heb gekocht, doe ik hem om. 

Dit ben ik – en dit is wat ik leuk vind. Meteen voel ik me beter. Ik wil het meisje in me dat van dit soort 

dingen houdt, niet kwijtraken – nooit. In mijn hart weet i k dat ik niet alleen overdonderd ben door 

Christian zelf, maar ook door zijn rijkdom. Zal ik er ooit aan kunnen wennen? 

Taylor en Gaston volgen me trouw door de mensenmassa, en al snel vergeet ik dat ze steeds in mijn 

buurt zijn. Ik wil iets voor Christian kopen, iets wat hem afleidt van wat er allemaal i n Seattle gebeurt. 

Maar wat koop je voor een man die alles al heeft? Midden op een klein, modern plein houd i k stil en 

bekijk d e winkels die eromheen liggen. Als ik een elektronicazaak zie, moet i k weer denken aan ons 

bezoekje aan de galerie eerder vandaag en dat aan het Louvre. We stonden te kijken naar de Venus van 

Milo... Christians woorden echoën in mijn hoofd. ‘Iedereen houdt van vrouwelijke vormen. We kijk er 

graag naar, of ze nu van marmer is, in olieverf, satijn of op film.’ 

Opeens heb ik een idee, een nogal gewaagd idee. Ik moet alleen de juiste zien te kiezen, en ik ken maar 

één persoon die me daarbij kan helpen. Ik haal mijn BlackBerry tevoorschijn en bel José. 

‘Wie...?’ mompelt hij slaperig. 

‘José, met Ana.’ 

‘Hey Ana! Waar ben je? Alles goed met je?’ Opeens klinkt hij alerter, ongerust zelfs. 

‘Ik ben in Cannes, in Zuid-Frankrijk, en het gaat goed.’ 

‘Toe maar, Zuid-Frankrijk. Vast in een luxe hotel?’ 

‘Eh... nee. We zitten op een boot.’ 

‘Een boot?’ 

‘Een jacht,’ licht ik met een zucht toe. 

‘Op die manier.’ Zijn toon wordt koeler. Shit, ik had hem niet moeten bellen. Dit kan ik er nu niet bij 

hebben. 

‘José, ik heb je advies nodig.’

‘Mijn advies?’ Hij klinkt verbaasd. ‘Tuurlijk,’ zegt hij, en nu klinkt hij een stuk vriendelijker. Ik vertel 

hem wat ik van plan ben. 

Twee uur later helpt Taylor me uit de speedboot het trappetje naar het jacht op. Gaston helpt een van de 

bemanningsleden met de jetski. Christian is nergens te bekennen, en ik haast me naar onze slaapkamer om 

zijn cadeautje in te pakken – ik ben als een kind zo blij. 

‘Wat was je lang weg.’ Christian laat me schrikken, ik ben net met het laatste stukje plakband bezig. Ik 

draai me om en zie hem i n de deuropening staan; hij kijkt me indringend aan. Shit! Hij gaat toch niet 

weer beginnen over die jetski? Of is het de brand in zijn kantoor? 

‘Is alles onder controle op kantoor?’ vraag ik voorzichtig. 

‘Min of meer,’ zegt hij, en een geërgerde frons trekt over zijn gezicht. 

‘Ik heb een beetje gewinkeld,’ zeg ik, in de hoop hem wat op te fleuren. Daarnaast hoop ik dat hij niet 

geïrriteerd is door mij. Dan schenkt hij me een warme lach, en ik weet dat het goed zit tussen ons. 

‘Wat heb je gekocht?’ 

‘Dit,’ zeg ik, en ik leg mijn been op het bed om mijn enkelbandje te showen. 

‘Leuk,’ zegt hij. Hij komt dichterbij en geeft de kleine belletjes een tikje zodat ze zachtjes rinkelen rond 

mijn enkel. Vervolgens fronst hij nog een keer, en strijkt met zijn vingers over de striemen; het gebaar 

doet mijn hele been tintelen. 

‘En dit.’ Ik hou de doos omhoog om hem af te leiden. 

‘Voor mij?’ vraagt hi j verbaasd. Verlegen knik ik. Hij pakt de doos v a n me aan, en schudt hem 

voorzichtig. Een jongensachtige, duizelingwekkend lieve lach glijdt over zijn gezicht, en hij komt naast 

me op het bed zitten. Hij buigt naar me toe, pakt mijn kin en geeft me een kus. 

‘Dankjewel,’ zegt hij, een beetje verlegen, maar verheugd. 

‘Je hebt het nog niet eens opengemaakt.’ 

‘ Ik vind he t prachtig, w a t het ook is.’ Hij kijkt naar me, zijn ogen glanzen. ‘Ik krijg ni et vaak 

cadeautjes.’ 

‘Het valt ook niet mee om iets voor jou te kopen. Jij hebt alles al.’ 

‘Ik heb jou.’ 

‘Dat is waar,’ zeg ik met een grijns. O, met hart en ziel, Christian. 

Hij grist het inpakpapier open. ‘Een Nikon?’ Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 

‘Ik weet dat je een kleine digitale camera hebt, maar deze is voor... eh... portretten en zo. Er zitten twee 

lenzen bij.’ 

Hij knippert met zijn ogen, snapt er nog steeds niks van. 

‘Ik zag je vandaag kijken naar de foto’s van Florence d’Elle in de galerie. En ik weet nog wat je zei in 

het Louvre. En dan waren er nog die andere foto’s, natuurlijk.’ Ik slik, en probeer de gedachten aan de 

foto’s die ik in zijn kast vond weg te drukken. 

Zijn adem stokt, en zijn ogen worden groter als hij het opeens begrijpt. Ik ga snel verder voordat ik niet 

meer durf. 

‘Ik dacht dat je misschien, eh... foto’s zou willen maken van... mij.’ 

‘Foto’s. Van jou?’ Hij zit me aan te gapen, heeft totaal geen aandacht meer voor de doos die op zijn 

schoot ligt. 

Ik knik, en probeer wanhopig zijn reactie te peilen. Na een poosje richt hij zijn blik weer op de doos en 

volgt met zijn vingers aandachtig de illustratie van de camera op de voorkant. 

Wat gaat er in zijn hoofd om? Hoe dan ook, dit is niet de reactie die ik had verwacht, en mijn 

onderbewustzijn kijkt naar me alsof ik een huisdier ben dat van de boerderij komt. Christian reageert

altijd anders dan ik verwacht. Hij kijkt me opnieuw aan, zijn ogen zijn gevuld met wat... pijn? 

‘Waarom denk je dat ik dit zou willen?’ vraagt hij verbouwereerd. 

Nee, nee, nee! Je zei dat je er blij mee zou zijn... 

‘Niet dan?’ vraag ik, terwijl ik weiger om mijn onderbewustzijn gelijk te geven nu ze zich afvraagt wie 

er zit te wachten op erotisch getinte foto’s van mij. Christian slikt, haalt een hand door zijn haar, en ziet er 

erg verloren en in de war uit. 

‘Voor mij zijn dat soort foto’s altijd een soort verzekeringspolis geweest, Ana. Ik weet dat ik lange tijd 

vrouwen heb geobjectiveerd,’ zegt hij, en valt dan stil. 

‘En jij denkt dat je door foto’s van mij te nemen... eh, mij objectiveert?’ De lucht wordt uit mijn longen 

geperst, en het bloed trekt uit mijn gezicht terwijl ik het zeg. 

Hij knijpt zijn ogen samen. ‘Het verwart me zo,’ fluistert hij. Als hij ze weer opent, is zijn blik verward 

en vol primitieve emotie. 

Shit. Komt het door mij? Door de vragen die ik stelde over zijn biologische moeder? De brand i n zijn 

kantoor? 

‘Waarom zegt je dat?’ fluister ik, en de paniek grijpt me bij de keel. Ik dacht dat hij gelukkig was. Dat 

wij samen gelukkig waren. En dat ik hem gelukkig maakte. Ik wil hem niet verwarren. Doe ik dat? Mijn 

hartslag schiet omhoog. Hij heeft dr. Flynn al drie weken niet bezocht. Is dat het? Zou dat de reden zijn 

dat hij doordraait? Shit, moet ik Flynn bellen? In een waarschijnlijk unieke opwelling van uitzonderlijk 

inzicht en helderheid, doorzie ik het – de brand, Charlie Tango, de jetski... Hij is bang, bang dat mij iets 

overkomt, en de striemen op mijn huid maken zijn angsten werkelijkheid. Ze houden hem de hele dag al 

bezig, en hij raakt in de war omdat hij niet gewend is dat hij zich onprettig voelt als hij iemand pijn heeft 

gedaan. Mijn bloed stolt bij de gedachte. 

Hij haalt zijn schouders nog een keer op, en dan richt hij zijn blik o p mijn pols – waar eerder de 

armband zat die hij vanmiddag voor me heeft gekocht. Bingo! 

‘Christian, dit doet me niets.’ Ik toon hem mijn polsen, om duidelijk te maken dat de striemen al veel 

minder erg zijn. ‘We hadden een stopwoord afgesproken. Shit – gisteren was geweldig. Ik heb ervan 

genoten. Maak je er niet langer druk over – ik vind ruige seks lekker, dat heb i k je al eens verteld.’ Ik 

word vuurrood, terwijl ik de golf van paniek die in me opwelt probeer te onderdrukken. 

Indringend kijkt hij me aan, en ik heb geen idee wat hij nu denkt. Misschien denkt hij na over wat ik heb 

gezegd? Ik ga struikelend verder. 

‘Komt het door de brand? Denk je dat die op de een of andere manier verbonden is met Charlie Tango? 

Maak je je daarom zorgen? Zeg dan wat, Christian – alsjeblieft.’ 

Hi j staart me aan maar zegt niets; de stilte tussen ons bouwt zich weer op, net zoals vanmiddag. 

Fuckaduck! Hij houdt z’n mond dicht, dat is wel duidelijk. 

‘Denk het nou niet de grond in, Christian,’ zeg ik, en de woorden echoën een herinnering van nog niet zo 

heel lang geleden – toen hij tegen me praatte over dat stomme contract. Ik pak de doos van zijn schoot en 

maak hem open. Passief kijkt hij toe, alsof ik van een andere planeet kom. De uiterst behulpzame verkoper 

heeft hem helemaal gebruiksklaar gemaakt, dus i k pak de camera uit de doos en verwijder d e lensdop. 

Dan richt ik de camera op hem, zodat zijn mooie gezicht met een zorgelijke blik in de zoeker zie. Ik druk 

op de knop en houd hem ingedrukt, e n z o w orden t i e n beelden van Christians gealarmeerde 

gezichtsuitdrukking digitaal vastgelegd voor het nageslacht. 

‘Dan objectiveer ik jou wel,’ zeg ik, en ik druk nog eens op het knopje. 

Op de laatste foto krullen zijn lippen vrijwel onzichtbaar in een klein glimlachje. Ik druk nog een keer 

op de knop en deze keer staat hij er lachend op... het is een klein lachje, maar toch. Ik houd de knop nog 

eens ingedrukt, en ik zi e hem voor de lens ontspannen en een pruilmondje trekken – een volledige,

geposeerde, belachelijke, filmsterwaardige pruilmond. Ik moet ervan giechelen. O, gelukkig. Mr. 

Veranderlijk is terug van weggeweest – en nog nooit eerder was ik zo blij om hem te zien. 

‘Ik dacht dat het mijn cadeau was,’ miemelt hij, maar ik denk dat hij me plaagt. 

‘Nou, het was leuk bedoeld, maar blijkbaar is het een symbool van onderdrukking van vrouwen.’ Ik 

neem foto na foto, en ik zie het plezier in superclose-up op zijn gezicht steeds duidelijker. Opeens wordt 

zijn blik donker en roofzuchtig. 

‘Wil je onderdrukt worden?’ zegt hij zijdezacht. 

‘Dat niet, nee,’ zeg ik terug, en neem weer een foto. 

‘Ik zou u heel erg kunnen onderdrukken, mevrouw Grey,’ zegt hij dreigend met een hese stem. 

‘Dat weet ik, meneer Grey. En dat doet u dan ook regelmatig.’ 

Zijn gezicht betrekt. Shit. Ik laat de camera zakken en staar hem aan. 

‘Wat is er, Christian?’ Frustratie klinkt door in mijn stem. Zeg het dan! 

Hij zegt niets. Gah! Irritant. Ik breng de camera weer voor mijn gezicht. 

‘Vertel op,’ probeer ik nog eens. 

‘Niets,’ zegt hij en plotseling is hij verdwenen uit de zoeker. Met een razendsnelle beweging gooit hij 

de doos van de camera op de grond, pakt me vast en duwt me op het bed. Hij zit boven op me, met een 

been aan elke kant. 

‘Hey!’ roep ik, en ik neem nog meer foto’s van hem, terwijl hij boven m e hangt met een niets 

verbloemende duistere glimlach. Hij pakt de camera bij de lens, en de fotograaf wordt zelf het onderwerp 

als hij de Nikon op me richt en drukt. 

‘Zo, mevrouw Grey, dus u wilt dat ik foto’s van u maak?’ zegt hij geamuseerd. Ik zie alleen zijn warrige 

haardos en een brede grijns. ‘Om te beginnen vind ik dat u er lachend op moet,’ zegt hij, en hij kietelt me 

genadeloos in mijn zij. Ik begin te kirren, te giechelen en kronkel onder hem tot ik zijn pols grijp, in een 

poging hem te laten stoppen. Hij lacht breeduit, en probeert opnieuw foto’s te maken. 

‘Nee! Stop!’ gil ik. 

‘Ik dacht het niet,’ zegt hij smalend, en hij legt de camera naast ons neer zodat hij mij met twee handen 

kan kietelen. 

‘Christian!’ Ik krijg bijna geen lucht van het lachen. Hij heeft me nog nooit gekieteld. Fuck – stop! Ik 

schud met mijn hoofd van links naar rechts, probeer onder hem weg t e draaien en zijn handen weg te 

duwen, maar hij geeft niet toe – hij heeft dikke lol en geniet duidelijk van de marteling. 

‘Christian, stop!’ smeek ik, en dan opeens houdt hij op. Hij pakt mijn beide handen en houdt ze naast 

mijn hoofd vast. We zijn buiten adem van het lachen. Hij kijkt me op een bepaalde manier aan. Wat zie 

ik? Mijn longen begeven het. Kijkt hij verwonderd? Liefdevol? Vol aanbidding? Allemachtig. Die blik! 

‘Jij. Bent. Zo. Mooi,’ hijgt hij. 

Ik staar naar zijn lieve, lieve gezicht, en hij kijkt alsof hij me voor het eerst ziet. Hij sluit zijn ogen en 

kust me, helemaal in vervoering. Zijn reactie schudt mijn libido wakker... O hemel. Hij laat mijn handen 

los en woelt met zijn vingers door mijn haar; door de opwinding die zijn kus veroorzaakt duw ik me 

omhoog, tegen hem aan. Het volgende moment worden zijn kussen anders, ze zijn niet langer zacht en 

bewonderend, maar geil, diep en gretig – zijn tong dringt mijn mond binnen, neemt in plaats van te geven; 

zijn kussen hebben nu een wanhopig, behoeftig tintje. Terwijl mijn verlangen verder aanwakkert, staat 

elke spier en zenuw op scherp. Toch voel ik een alarmerende ondertoon. 

O, Vijftig, wat is er aan de hand? 

Hij haalt diep adem en kreunt. ‘O, wat doe je toch allemaal met me,’ zegt hij, verloren en rauw. Opeens 

ligt hij boven op me, en duwt me in het matras – met één hand houdt hij mijn kin vast en de andere gaat 

tastend over mijn huid, mijn borsten, mijn middel, mijn heup, en mijn billen. Hij kust me nog eens, duwt

een been tussen het mijne zodat ik een knie optrek, en terwijl hij tegen me aanrijdt, drukt zijn erectie tegen 

onze kleren en mijn schaamstreek. Hijgend en kreunend druk ik me tegen hem aan, en ik verlies mezelf 

helemaal in zijn vurige passie. De alarmbelletjes die ergens in mijn achterhoofd afgaan, negeer ik, in de 

wetenschap dat hij me wil, me nodig heeft. En dat als het erop aankomt, dit zijn favoriete manier is om 

zich te uiten. Ik geef me helemaal over in mijn kussen, woel met mijn vingers door zijn haar, houd hem 

vast. Hij smaakt zo lekker en ruikt naar Christian, mijn Christian. 

Opeens stopt hij, staat op en trekt me van het bed; beduusd sta ik voor hem. Hij maakt vlug het knoopje 

van mijn broek los, zakt door zijn knieën en trekt de broek én mijn slipje in één ruk naar beneden. Voordat 

ik naar adem kan happen, lig ik alweer op het bed en maakt hij de knopen van zijn broek open. Lieve 

help! Verder houdt hij alles aan, i k heb ook mijn T-shirt nog aan. Hij houdt mijn hoofd vast, en zonder 

enige aankondiging stoot hij bij mij naar binnen, waardoor ik het uitgil – meer van verrassing dan iets 

anders – zijn adem komt met horten en stoten door zijn opeengeklemde kaken heen. 

‘Yessss,’ hijgt hij dicht bij mijn oor. Dan trekt hij zich terug, om vervolgens zijn bekken te kantelen en 

dieper te stoten, waardoor ik kreun. 

‘Ik heb je nodig,’ gromt hij. Hij gaat met zijn tanden langs mijn kaak, bijt en sabbelt eraan, en dan kust 

hij me weer ruw. Ik vouw mijn armen en benen om hem heen, wieg hem, houd hem stevig tegen me aan in 

een poging hem alles te laten vergeten wat hem zorgen baart e n dan begint hij t e bewegen... alsof hij 

helemaal in me probeert te kruipen. Steeds weer, panisch, primair en wanhopig. En voordat ik me verlies 

in het krankzinnige ritme dat hij inzet, vraag ik me nog even af wat hem bezighoudt, zorgen baart. Maar 

mijn lichaam neemt het over, wist de gedachte. Het gevoel bouwt zich op en stoot na stoot kom ik hem 

tegemoet. Ik luister naar zijn zwoegende ademhaling, die geconcentreerd en overweldigend tegelijk is. De 

wetenschap dat hij helemaal in me opgaat... ik kreun luid, buiten adem. Het is zo erotisch – zijn verlangen 

naar mij. Ik kom... bijna... en hij voert me nog verder, overweldigt me, neemt me – dit is wat ik wil. Ik 

wil dit zo graag... voor hem en voor mij. 

‘Kom samen met me,’ zegt hij hijgend, en hij komt overeind. 

‘Doe je ogen open, ik wil je zien.’ Zijn stem klinkt dwingend, onverbiddelijk. Even open ik mijn ogen, 

en zie hem boven me – zijn gespannen gezicht, de ruwe en glanzende blik in zijn ogen. Zijn passie en 

liefde geven me het laatste zetje, en als op commando bereik ik mijn hoogtepunt, daarbij woest mijn hoofd 

achterover gooiend en mijn lichaam om hem heen krullend. 

‘O, Ana!’ schreeuwt hij bijna jammerend en dan komt ook hij diep in mij klaar, om zich vervolgens op 

me te laten vallen. Hij rolt om, zodat ik boven op hem kom te liggen, en ik voel hem nog steeds in mij. Als 

ik enigszins bijkom van mijn orgasme en mijn lichaam tot rust komt, wil ik eigenlijk een grapje maken 

over geobjectiveerd en onderdrukt worden maar ik houd mijn mond, niet zeker van zijn gemoedstoestand. 

Ik richt me op van Christians borstkas en kijk onderzoekend naar zijn gezicht. Hij heeft zijn ogen dicht, en 

zijn armen zijn stevig om me heen gevouwen. Ik kus zijn borst door de dunne stof van zijn linnen shirt 

heen. 

‘Vertel het me, Christian, wat is er aan de hand?’ vraag ik zacht, en nieuwsgierig wacht ik af of hij me 

nu, voldaan van de seks, zelfs iets gaat vertellen. Ik voel de greep van zijn armen strakker worden, maar 

dat is dan ook het enige antwoord dat ik krijg. Hij gaat niks vertellen. Dan krijg ik een ingeving. 

‘Ik beloof je plechtig dat ik je trouwe partner zal zijn in tijden van ziekte en gezondheid, om je partner 

te zijn in goede tijden en in slechte tijden, en je plezier en zorgen te delen,’ zeg ik plechtig. 

Hij verstijft. De enige beweging die hij maakt, is het openen van zijn uitdrukkingloze ogen om me aan te 

staren, terwijl ik doorga met mijn huwelijksgeloften. 

‘Ik beloof plechtig dat ik onvoorwaardelijk van je zal houden, je zal bijstaan bij het waarmaken van je 

doelen en dromen, je te eren en respecteren, met je te lachen en te huilen, mijn wensen en dromen met je

te delen, en je te troosten in moeilijke tijden.’ Ik stop even, om hem de kans te geven wat te zeggen. Hij 

kijkt me aan, zijn mond gaat iets open, maar hij zegt niets. 

‘En van je te houden zolang we leven.’ Ik zucht. 

‘O, Ana,’ fluistert hij, en hij draait iets zodat w e nu naast elkaar liggen. Met zijn knokkels streelt hij 

mijn gezicht. 

‘Ik beloof je plechtig dat ik jou en onze verbintenis zal bewaken en koesteren,’ gaat hij op zachte toon 

verder. ‘Ik beloof dat ik trouw van je zal houden, alleen van jou, i n goede tijden en i n slechte, wat het 

leven ons ook brengt. Ik zal je beschermen, vertrouwen en respecteren. Ik zal je vreugden en je zorgen 

delen, en je bijstaan als dat nodig is. Ik beloof dat ik je zal koesteren, en altijd naast je zal staan. Alles 

wat van mij is, is nu ook van jou. Ik geef je mijn hand, mijn hart en al mijn liefde, zolang we leven.’ 

Tranen wellen op in mijn ogen. Zijn uitdrukking wordt zachter als hij me aankijkt. 

‘Niet huilen,’ zegt hij, terwijl hij met zijn duim een traan wegveegt. 

‘Waarom kun je er niet met me over praten? Alsjeblieft, Christian.’ 

Hij sluit zijn ogen, het is alsof hij pijn heeft. 

‘Ik heb beloofd dat ik je zou troosten in moeilijke tijden. Geef me alsjeblieft een kans om me aan die 

gelofte te houden,’ smeek ik. 

Hij zucht en opent zijn ogen, zijn gezicht betrekt. ‘Het is brandstichting,’ zegt hij eenvoudig, en opeens 

ziet hij er zo jong en kwetsbaar uit. 

O, fuck. 

‘En ik ben bang dat ze op mij uit zijn. En als dat zo is...’ Hij pauzeert, niet in staat verder te praten. 

‘... Dan hebben ze het misschien ook op mij gemunt,’ fluister ik. Hij trekt wit weg, en ik weet dat ik 

eindelijk de bron van zijn angst heb blootgelegd. Zachtjes streel ik zijn gezicht. 

‘Dankjewel,’ zeg ik zacht. 

Hij fronst. ‘Waarvoor?’ 

‘Dat je me het hebt verteld.’ 

Hij schudt zijn hoofd en hij lacht schamper. ‘U kunt heel overtuigend zijn, mevrouw Grey.’ 

‘En jij kunt je gevoelens heel goed opkroppen en jezelf ongerust maken tot je erbij neervalt. Als je zo 

doorgaat, heb je voor je veertigste een hartaanval, en ik wil je nog wat langer met je leven.’ 

‘Mevrouw Grey, jij wordt nog eens mijn dood. Toen i k je op de jetski zag, kreeg i k bijna een 

hartstilstand.’ Hij laat zich op het bed vallen en houdt een hand voor zijn ogen; hij rilt even. 

‘Christian, het is een jetski. Zelfs kinderen gaan erop. Dat belooft wat als we naar jouw huis in Aspen 

gaan en ik voor het eerst ga skiën...’ 

Zijn adem stokt en hij draait zijn gezicht naar me toe, en eigenlijk moet ik lachen om de verschrikte blik 

op zijn gezicht. 

‘Ons huis,’ zegt hij uiteindelijk. 

Ik negeer zijn opmerking. ‘Ik ben volwassen, Christian, en veel sterker dan ik eruitzie. Wanneer leer je 

dat nou eens?’ 

Hij haalt zijn schouders op en perst zijn lippen samen. Ik besluit van onderwerp te veranderen. 

‘Dus, die brand. Weet de politie dat het opzet was?’ 

‘Ja.’ Hij kijkt ernstig. 

‘Mooi.’ 

‘De beveiliging wordt aangescherpt,’ zegt hij zakelijk. 

‘Dat begrijp ik.’ Ik kijk naar zijn lichaam. Hij heeft nog steeds zijn broek en shirt aan, en ik mijn T-shirt. 

Jemig – over wham, bam, thank you ma’am gesproken. Ik moet lachen om mezelf. 

‘Wat is er?’ vraagt Christian beteuterd.

‘Jij.’ 

‘Ik?’ 

‘Ja, jij. Je hebt je kleren nog aan.’ 

‘O.’ Hij kijkt eerst naar zichzelf, dan naar mij, en vervolgens verschijnt er een enorme lach op zijn 

gezicht. 

‘Ach, nou ja, u weet hoe moeilijk het voor me is om van u a f t e blijven, mevrouw Grey – vooral 

wanneer u giechelt als een schoolmeisje.’ 

O ja – het kietelen. Gah! Het kietelen. Met een snelle beweging probeer ik hem in een houdgreep te 

nemen, maar hij heeft mijn gemene plannetje al snel door en grijpt mijn polsen beet. 

‘Nee,’ zegt hij, en hij meent het. 

Ik trek een pruillip, maar besluit dat hij hier nog niet klaar voor is. 

‘Niet doen, alsjeblieft,’ fluistert hij. ‘Ik zou het niet aankunnen. Als kind ben i k nooit gekieteld.’ Hij 

stopt met praten en ik ontspan mijn handen zodat hij me kan loslaten. 

‘Ik keek altijd hoe Carrick Elliot en Mia kietelde, en ze hadden altijd zo veel lol, maar ik... ik...’ 

Ik druk mijn wijsvinger tegen zijn lippen. 

‘Stil maar, ik weet het,’ zeg ik liefdevol en ik kus hem op de plek waar net mijn vinger lag. Daarna leg 

ik mijn hoofd op zijn borst. De bekende pijn en het gevoel van diepe treurnis die ik voel voor Christian 

als kleine jongen, welt weer eens in me op. Ik hou zoveel van deze man dat ik alles voor hem zou doen. 

Hij slaat zijn armen om me heen en duwt zijn neus i n mijn haar, haalt diep adem terwijl hij mijn rug 

streelt. Ik heb geen idee hoe lang we zo liggen, maar uiteindelijk verbreek ik de prettige stilte tussen ons. 

‘Wat is de langste periode dat je dr. Flynn niet hebt gezien?’ 

‘Twee weken. Hoezo? Heb je een onbedwingbare drang om me te kietelen?’ 

‘Nee.’ Ik grinnik. ‘Ik denk dat hij je helpt.’ 

Christian snuift. ‘Dat is maar goed ook, ik betaal hem er genoeg voor.’ Zachtjes trekt hij aan mijn haar, 

zodat ik naar hem moet kijken. Ik til mijn hoofd op en onze blikken ontmoeten elkaar. 

‘Maakt u zich druk om mijn welzijn, mevrouw Grey?’ vraagt hij zacht. 

‘Elke goede vrouw maakt zich druk om het welzijn van haar geliefde echtgenoot, meneer Grey,’ 

antwoord ik plagerig. 

‘Geliefde?’ fluistert hij; de vraag hangt dreigend in de lucht. 

‘Zeer geliefde.’ Snel kom ik overeind om hem een kus te geven, en hij lacht zijn verlegen lach. 

‘Wil je aan land gaan om te eten, mevrouw Grey?’ 

‘Ik wil eten waar jij je het prettigst voelt.’ 

‘Mooi.’ Hij grinnikt. ‘Hier aan boord kan ik een oogje op je houden. Dankjewel voor het cadeau.’ Hij 

pakt de camera en houdt hem op armlengte, vervolgens maakt hij een foto van ons samen – nog nagloeiend 

van het kietelen, de seks en een gesprek vol bekentenissen. 

‘Heel graag gedaan.’ Ik lach, en zijn ogen lichten op. 

We wandelen door het weelderig vergulde zeventiende-eeuwse Paleis van Versailles. Ooit was het een 

bescheiden koninklijk jachtverblijf, maar de Roi Soleil maakte er een luisterrijke, luxueuze machtszetel 

van vol pracht en praal. Al zou het tijdperk van absolute monarchen het einde van de achttiende eeuw niet 

meer zien. 

De meest verbazingwekkende ruimte is de Spiegelzaal. Het vroege middaglicht schijnt door de ramen 

aan de westkant, waardoor de spiegels aan de oostelijke kant het licht vangen en zo het bladgoud en de 

enorme kristallen kroonluchters een gouden gloed geven. Het is adembenemend mooi.

‘Interessant om te zien wat er terechtkomt van een despotische megalomaniak die zichzelf in dergelijke 

luxe afzondert van de wereld,’ zeg ik tegen Christian. Hij kijkt geamuseerd naar me en houdt zijn hoofd 

een beetje scheef. 

‘Wat wilt u daarmee zeggen, mevrouw Grey?’ 

‘O, het is niet meer dan een observatie, meneer Grey.’ Met een luchtig gebaar wuif ik in d e ruimte. 

Grinnikend volgt hij me naar het midden van de ruimte, waar ik stilhoud en geniet van het uitzicht – ik zie 

de prachtige tuinen, en de prachtige Christian Grey, mijn echtgenoot, naar me terugkijken in een spiegel, 

fraai en stoutmoedig. 

‘Ik zou dit voor jou bouwen,’ fluistert hij. ‘Al was het maar om te zien hoe het licht je haar oplicht, 

zoals je hier nu staat.’ Hij steekt een pluk haar achter mijn oor. ‘Je ziet eruit als een engel.’ Hij kust me 

net onder mijn oorlelletje, neemt mijn hand in de zijne en mompelt: ‘Wij despoten doen dat namelijk voor 

de vrouwen van wie wij houden.’ 

Ik bloos door zijn compliment, en verlegen lachend leidt hij me naar de volgende ruimte. 

‘Waar denk je aan?’ vraagt Christian zacht. We hebben net gegeten en drinken koffie. 

‘Versailles.’ 

‘Opzichtig, vind je ook niet?’ Hij grinnikt. Ik kijk om me heen naar de minder opzichtige grandeur van 

de eetkamer in de Fair Lady en tuit mijn lippen. 

‘Dit is niet echt opzichtig,’ zegt Christian, met een half verdedigende ondertoon. 

‘Dat weet ik. Het is mooi. De beste huwelijksreis die een meisje zich kan wensen.’ 

‘Echt?’ vraagt hij, oprecht verbaasd. En hij lacht er zijn verlegen lachje bij. 

‘Ja, natuurlijk.’ 

‘We hebben nog maar twee dagen. Wil je nog iets zien of doen?’ 

‘Ik wil alleen maar met jou zijn,’ zeg ik. Hij staat op, loopt naar me toe en kust me op mijn voorhoofd. 

‘Denk je dat je een uurtje zonder me kunt? Ik moet mijn e-mail checken, kijken wat er thuis allemaal 

gebeurt.’ 

‘ J a hoor,’ zeg i k opgewekt, en ik probeer mijn teleurstelling dat we een uur niet samenzijn, te 

onderdrukken. Is het ongezond dat ik de hele tijd bij hem wil zijn? Mijn onderbewuste perst haar lippen 

tot een harde onaantrekkelijke streep en knikt heftig. 

‘Bedankt voor de camera,’ zegt hij, en dan is hij al op weg naar de werkkamer. 

Ik zit in onze slaapkamer en besluit mijn e-mail te checken op mijn laptop. Er zijn berichtjes van mijn 

moeder en van Kate, die me op de hoogte houdt van de laatste roddels en wil weten hoe de huwelijksreis 

is. Nou, fantastisch, tot iemand besloot om GEH Inc. in de fik te steken... Terwijl ik een berichtje aan mijn 

moeder afrond, komt er een mailtje van Kate binnen. 

Van: Katherine L. Kavanagh 



Onderwerp: OMG!!!! 

Ana, hoor net het nieuws van de brand in Christians kantoor. 

Denk je dat het is aangestoken?

K xox 

Kate is online! Ik duik als een gek op mijn nieuwe speeltje – Skype – en zie dat ze beschikbaar is. Snel 

typ ik een berichtje. 

Ana: Hé, ben je daar? 

Kate: Ja, Ana! Hoe gaat-ie? Hoe is je huwelijksreis? Heb je mijn e-mail gelezen? Weet Christian al 

van de brand? 

Ana: Het gaat prima. Huwelijksreis is geweldig. Ja, ik heb je e-mail ontvangen. En ja, Christian weet 

het. 

Kate: Dat dacht ik al. Het is niet helemaal duidelijk wat er precies i s gebeurd. En Elliot wil niks 

zeggen. 

Ana: Ben je aan het hengelen naar informatie? 

Kate: Je kent me te goed. 

Ana: Christian heeft me niet veel verteld. 

Kate: Elliot heeft het van Grace gehoord! 

O, nee – ik denk niet dat Christian wil dat heel Seattle dit weet. Ik besluit mijn gepatenteerde Kavanaghafleidingstactiek 

toe te passen. 

Ana: Hoe gaat het met Elliot en Ethan? 

Kate: Ethan is toegelaten tot de psychologiecolleges voor zijn master op de universiteit. Elliot is een 

schatje. 

Ana: Hiep hiep voor Ethan. 

Kate: Hoe gaat het met onze favoriete ex-Dom? 

Ana: Kate! 

Kate: Wat is er? 

Ana: DAT WEET JIJ DONDERS GOED! 

Kate: K. Sorry 

Ana: Het gaat goed met ’m. Heel goed zelfs. :) 

Kate: Oké, als jij gelukkig bent, ben ik het ook. 

Ana: Ik ben supergelukkig. 

Kate: :) Ik moet hobbelen. Spreek ik je straks nog? 

Ana: Weet ik niet. Kijk maar even of ik online ben. Tijdzones zijn stom! 

Kate: Ja. Hou van jou, Ana. 

Ana: Ik ook van jou. Later. X 

Kate: Later.

of hij al klaar is met werken. 

Ik ben in de Spiegelzaal en Christian staat naast me, kijkt me liefdevol en vol genegenheid aan. Je ziet 

eruit als een engel. Ik kijk stralend terug naar hem maar als ik weer in de spiegel kijk, zie ik dat ik alleen 

ben en de kamer is grijs e n kaal. Nee! Ik draai mijn hoofd weer naar hem; zijn blik i s verdrietig en 

verlangend. Hij duwt mijn haar achter mijn oor. Dan draait hij zich zonder wat t e zeggen om e n loopt 

langzaam weg richting de rijkelijk versierde dubbele deuren aan het eind van de ruimte, zijn voetstappen 

klinken hol... hij i s een man alleen, een man zonder spiegelbeeld... en ik schrik wakker, snakkend naar 

adem terwijl een golf van paniek me overspoelt. 

‘Hey,’ fluistert hij naast me in het donker, zijn stem klinkt bezorgd. 

Gelukkig, hij is hier. Hij is veilig. Een gevoel van enorme opluchting stroomt door me heen. 

‘O, Christian,’ zeg ik, en ik probeer mijn op hol geslagen hart tot rust te brengen. Hij neemt me in zijn 

armen, en pas dan merk ik dat de tranen over mijn wangen stromen. 

‘Ana, wat is er?’ Hij streelt mijn wang, veegt de tranen weg, en ik kan de angst in zijn stem horen. 

‘Niks. Gewoon een nachtmerrie.’ 

Hij kust mijn voorhoofd en mijn klamme wangen, troost me. ‘Het is maar een nare droom, schatje,’ zegt 

hij liefdevol. ‘Ik ben bij je. Ik zorg dat je niets overkomt.’ 

Ik ga helemaal op in zijn geur, krul me om hem heen, en probeer het gevoel van verlies en wanhoop dat 

ik in mijn droom voelde, te negeren. En op dat moment weet ik dat mijn grootste, diepste angst is dat ik 

hem zou verliezen.

Vijf 

Ik draai me om, en instinctief strek ik me uit naar Christian. Maar hij is er niet. Shit! Onmiddellijk ben ik 

wakker en kijk angstig de kamer rond. Christian zit naar me te kijken vanuit de kleine beklede stoel naast 

het bed. Hij bukt, zet iets op de grond en komt dan naast me liggen. Hij heeft zijn afgeknipte spijkerbroek 

aan en een grijs T-shirt. 

‘Hey, rustig maar. Alles is in orde,’ zegt hij met zachte, troostende stem – hij praat alsof hij het tegen 

een in het nauw gedreven roofdier heeft. Liefdevol strijkt hij het haar uit mijn gezicht en ik word meteen 

rustiger. Tevergeefs probeert hij zijn eigen angst te verbergen. 

‘Je bent de laatste paar dagen zo onrustig,’ zegt hij, zijn blik is ernstig. 

‘Het gaat wel, Christian.’ Ik probeer zo stralend mogelijk te lachen om hem niet te laten merken hoe 

bezorgd ik ben over de brand. De herinnering aan de sabotage van Charlie Tango en de daaropvolgende 

verdwijning van Christian – de leegte die ik voelde, de onbeschrijfelijke pijn – komt steeds weer boven; 

het knaagt aan me. Mijn glimlach vastgeplakt op mijn gezicht, probeer ik de gedachte te onderdrukken. 

‘Zat je naar me te kijken terwijl ik sliep?’ 

‘Ja,’ zegt hij, me nog steeds bestuderend. ‘Je praatte in je slaap.’ 

‘O?’ Shit! Wat heb ik allemaal gezegd? 

‘Je maakt je ergens druk om,’ zegt hij, in zijn ogen zie ik bezorgdheid. Kan i k dan helemaal niets 

verborgen houden voor deze man? Hij leunt voorover en kust me tussen mijn wenkbrauwen. 

‘Als je fronst, komt er een kleine V, precies hier. Een zacht plekje voor een kus. Maak je geen zorgen, 

schatje, ik let goed op je.’ 

‘Ik maak me geen zorgen om mezelf, maar om jou,’ pruttel ik. ‘Wie let er op jou?’ 

Hij lacht toegeeflijk. ‘Ik ben een grote jongen en hard genoeg om op mezelf te passen. Kom, sta op. Er is 

nog iets wat ik wil doen voordat we naar huis gaan.’ Hij grijnst naar me, een grote, jongensachtige ja-ikben-eigenlijk-pas-achtentwintig 

grijns, e n geeft een tik op mijn billen. Ontzet slaak ik een gil, en ik 

realiseer me dat w e vandaag terug gaan naar Seattle. Ik heb nu al heimwee, wil hier niet weg. Ik heb 

ervan genoten om constant bij hem te kunnen zijn, en ben er nog niet klaar voor om hem te delen met zijn 

bedrijf en familie. We hebben een zalige huwelijksreis gehad. Met een paar hobbels weliswaar, maar dat 

is normaal voor een pasgetrouwd stel – toch? 

Maar Christian z’n humeur is opperbest, en ondanks mijn donkere gedachten, i s het besmettelijk. Hij 

stapt soepel uit bed, en ik volg, nieuwsgierig. Wat is hij van plan? 

Christian bindt het sleuteltje om mijn pols. 

‘Wil je dat ik vaar?’ 

‘Ja.’ Christian grijnst. ‘Zit het niet te strak zo?’ 

‘Het zit goed. Heb je daarom een reddingsvest aan?’ Ik trek een wenkbrauw op. 

‘Ja.’ 

Ik kan een giechel niet onderdrukken. ‘U hebt echt ontzettend veel vertrouwen in mijn stuurmanskunsten, 

meneer Grey.’ 

‘Zoals altijd, mevrouw Grey.’ 

‘Als je je maar nergens mee bemoeit.’ 

Christian houdt zijn handen defensief op, maar hij lacht er wel bij. ‘Ik zou niet durven.’ 

‘Echt wel, en ja, dat doe je ook. Maar we kunnen nu niet halverwege stoppen langs de kant van de weg.’

‘Goed punt, mevrouw Grey. Gaan we hier de hele dag staan kletsen over jouw capaciteiten achter het 

stuur, of gaan we lol maken?’ 

‘Goed punt, meneer Grey.’ Ik pak het stuur van de jetski en klim erop. Christian kruipt achter me, en 

duwt ons weg van het jacht. Taylor en twee leden van de bemanning kijken geamuseerd toe. En terwijl we 

wegdobberen van de boot, slaat Christian zijn armen om me heen en duwt hij zijn dijen tegen de mijne. 

Dit is precies waarom ik deze vorm van vervoer zo leuk vind. Ik steek het sleuteltje in het contact, druk 

op de ontstekingsknop en de motor komt tot leven. 

‘Ben je er klaar voor?’ schreeuw ik boven de herrie uit. 

‘Zeker weten,’ zegt hij, vlak bij mijn oor. 

Voorzichtig draai ik het gas open en de jetski vaart weg van de Fair Lady – zij het veel te langzaam naar 

mijn zin. Christian houdt zich stevig aan me vast. Ik geef gas bij zodat we vooruitschieten, en ik ben erg 

blij dat de motor niet uitvalt. 

‘Whoa!’ schreeuwt Christian achter me, maar het plezier klinkt door in zijn stem. We racen langs de 

Fair Lady richting open zee. We liggen buitengaats voor anker bij Port de Plaisance de Saint-Claude-du- 

Var, vlak bij Nice Côte d’Azur Airport; vanaf hier lijkt het of de luchthaven op de Middellandse Zee is 

gebouwd. Sinds onze aankomst gisteravond, heb ik af en toe een vliegtuig horen landen. Ik besluit dat we 

het maar eens van dichtbij moeten bekijken. 

We schieten die kant op, de jetski springt over de golven. Dit is heerlijk, e n ik vind het te gek dat 

Christian mij laat sturen. Terwijl de zorgelijke gevoelens van de afgelopen dagen wegebben, varen we 

richting de luchthaven. 

‘De volgende keer nemen w e twee jetski’s!’ schreeuwt Christian. Ik grijns, want een race tegen hem 

lijkt me helemaal geweldig. 

Als we over de zee vliegen dicht bij wat het einde van de landingsbaan lijkt te zijn, schrik ik me rot van 

het bulderende geluid van een aankomend vliegtuig. Het maakt zo’n herrie dat ik in paniek raak, en in 

plaats van te remmen juist meer gas geef. 

‘Ana!’ gilt Christian, maar het i s al te laat. Ik word van de jetski gelanceerd, mijn armen en benen 

zwaaien door de lucht, en in mijn val sleur ik Christian mee. Schreeuwend plons ik in de kristalblauwe 

zee en krijg ik een grote slok Middellands zeewater binnen. Het water is erg koud zo ver van de kustlijn, 

maar ik kom in mum van tijd weer boven, dankzij mijn reddingsvest. Hoestend en proestend veeg ik het 

zeewater uit mijn ogen en kijk om me heen, op zoek naar Christian. Hij komt al naar me toe gezwommen. 

De jetski dobbert een paar meter bij ons vandaan, de motor is stilgevallen. 

‘Gaat het?’ De paniek is in zijn ogen te lezen als hij bij me is. 

‘Ja,’ zeg ik met een piepstem, maar ik kan mijn euforie niet onderdrukken. Zie je nou wel, Christian? 

Dit is het ergste wat er kan gebeuren op een jetski! Hij neemt me in zijn armen, en neemt dan mijn hoofd 

tussen zijn handen om mijn gezicht te bestuderen. 

‘Zie je wel, zo erg was dat niet!’ grinnik ik, als we naar de jetski zwemmen. 

Uiteindelijk lacht hij naar me, duidelijk opgelucht. ‘Nee, je hebt gelijk. Behalve dan dat ik nu helemaal 

nat ben.’ 

‘Ik ben ook nat,’ 

‘Zo heb ik je graag,’ zegt hij dubbelzinnig. 

‘Christian!’ zeg ik, in een poging verontwaardigd te klinken. Hij lacht en ziet er heerlijk uit. Dan trekt 

hij me dichterbij, kust me ruw, en als hij me loslaat ben ik ademloos. Zijn ogen zijn donkerder, omfloerst 

en verhit – en ik heb het warm ondanks het ijskoude water. 

‘Kom, we gaan terug. We moeten douchen. Ik stuur wel.’

We hangen wat in de eersteklaslounge van British Airways op Heathrow, wachtend op onze aansluitende 

vlucht naar Seattle. Christian is verdiept in het Financieel Dagblad. Ik pak zijn camera, want i k wil een 

paar foto’s van hem maken. Hij ziet er zo sexy uit in zijn typerende witte linnen blouse en spijkerbroek; 

zijn pilotenbril hangt in de V van zijn open geknoopte blouse. Hij schrikt op van het flitslicht, kijkt me aan 

en lacht zijn verlegen lach. 

‘Hoe gaat het met u, mevrouw Grey?’ vraagt hij. 

‘Ik heb geen zin om naar huis te gaan,’ pruil ik. ‘Ik wil je voor mezelf houden.’ 

Hij pakt mijn hand en drukt een zachte kus op mijn knokkels. ‘Ik jou ook.’ 

‘Maar?’ vraag ik, ik hoorde dat kleine woordje wel, hoewel het niet werd uitgesproken. 

Hij fronst. ‘Maar?’ zegt hij me na, op zijn hoede. Ik beweeg mijn hoofd opzij en kijk hem aan met de 

vertel-op-blik die ik de laatste dagen heb geperfectioneerd. Hij zucht, en slaat zijn krant dicht. ‘Ik wil dat 

die brandstichter wordt gepakt en voorgoed achter tralies verdwijnt.’ 

‘O.’ Dat lijkt me redelijk logisch, maar zijn botheid verbaast me. 

‘Ik hak Welch z’n ballen eraf als hij nog eens zoiets laat gebeuren.’ Een rilling loopt langs mijn rug als 

ik de toon in zijn stem hoor. Hij kijkt me onbewogen aan, en ik weet niet goed welke reactie hij van mij 

verwacht. Ik doe het enige wat ik kan bedenken om de plotselinge spanning tussen ons te verbreken, en 

maak nog een foto van hem. 

‘Hey slaapkopje, we zijn thuis,’ fluistert Christian. 

‘Hmm,’ kreun ik, nog helemaal verzonken in mijn heerlijke droom over Christian en mij op een 

picknickdeken in Kew Gardens. Ik ben zo moe. Reizen is uitputtend, zelfs in de eersteklas. We zijn al 

meer dan achttien uur achter elkaar onderweg, denk ik – door mijn vermoeidheid ben i k het spoor een 

beetje bijster. Ik hoor dat mijn deur wordt geopend, en Christian leunt over me heen. Hij maakt mijn 

gordel los en tilt me op, waardoor ik wakker word. 

‘Hey, ik kan zelf wel lopen,’ protesteer ik slaperig. 

Hij snuift. ‘Ik moet je over de drempel dragen.’ 

Ik sla mijn armen om zijn nek. ‘Helemaal tot de dertigste verdieping?’ zeg ik met een uitdagend lachje. 

‘Mevrouw Grey, het doet mij genoegen u te kunnen melden dat u wat zwaarder bent geworden.’ 

‘Wat?’ 

Hij grinnikt. ‘Dus, als u het niet erg vindt, gebruiken w e de lift.’ Hij knijpt zijn ogen samen, maar ik 

weet dat hij me alleen maar plaagt. 

Taylor doet met een lach op zijn gezicht de deur van de entree van Escala open. ‘Welkom thuis, meneer 

en mevrouw Grey.’ 

‘Dankjewel, Taylor,’ zegt Christian. 

Ik knik kort maar vriendelijk naar Taylor en kijk hem na als hij terugloopt naar de Audi, waar Sawyer 

achter het stuur zit te wachten. 

‘Hoe bedoel je, ik ben zwaarder geworden?’ Ik staar Christian aan. Zijn lach wordt breder, en hij houdt 

me nog steviger vast terwijl we door de lobby lopen. 

‘Niet veel, hoor,’ verzekert hij me, maar dan betrekt opeens zijn gezicht. 

‘Wat is er?’ Ik probeer de schrik in mijn stem onder controle te houden. 

‘Er zit weer wat aan nadat j e was afgevallen toen j e me verliet,’ zegt hij zachtjes terwijl hij op het 

liftknopje drukt. Hij kijkt somber. 

De plotselinge verandering in zijn gezichtsuitdrukking raakt me recht in het hart. ‘Hey.’ Ik pak zijn hoofd

i n mijn handen e n trek het naar me toe. ‘Als ik niet was weggegaan, hadden we hier nu niet op deze 

manier gestaan, of wel?’ 

Zijn blik wordt zachter, en zijn ogen hebben de kleur van een donderwolk. Dan lacht hij zijn verlegen 

lachje, mijn favoriet. ‘Nee,’ zegt hij en stapt de lift in, zonder me neer te zetten. Hij buigt zijn hoofd en 

kust me zacht. ‘Nee, mevrouw Grey, dan hadden we hier nu niet gestaan. Maar ik zou wel weten dat je 

veilig was omdat je me zou gehoorzamen.’ 

Hij zegt het met een beetje spijt in zijn stem... Shit. 

‘Ik vind het leuk om ongehoorzaam aan je te zijn,’ zeg ik, in een poging zijn gemoedstoestand te peilen. 

‘Dat weet ik. En dat maakt me zo... gelukkig.’ Ondanks zijn ontreddering lacht hij. 

O, gelukkig. ‘Ook al ben ik dik?’ fluister ik. 

Hij lacht. ‘Ook al ben je dik.’ Hij kust me opnieuw, nu met meer passie, en ik houd hem stevig vast aan 

zijn haren; al snel vinden onze tongen elkaar in een langzame sensuele dans. Tegen de tijd dat de lift bij 

het penthouse is aangekomen, zijn we allebei buiten adem. 

‘Heel gelukkig,’ zegt hij. Zijn lach is anders nu, zijn blik omfloerst en ronduit geil. Hij schudt even met 

zijn hoofd alsof hij een knop wil omzetten en draagt me de foyer in. 

‘Welkom thuis, mevrouw Grey.’ Hij kust me weer, zij het wat minder wellustig. Ik krijg er wel de 

gepatenteerde Christian-Grey-1000-megawatt lach bij, en zijn ogen stralen. 

Ik verwacht dat Christian me neerzet, maar dat doet hij niet. Hij draagt me door de foyer, en vervolgens 

door de gang naar de grote kamer. Daarna zet hij me op het keukeneiland, met mijn benen bungelend over 

de rand. Hij pakt twee champagneglazen uit de kast en een fles champagne uit de koelkast – onze favoriet, 

Bollinger. Voorzichtig ontkurkt hij de fles, zonder ook maar een druppel te morsen, vult de glazen met de 

lichtroze champagne, en geeft er een aan mij. Terwijl hij zijn eigen glas pakt, komt hij tussen mijn benen 

staan. 

‘Op ons, mevrouw Grey,’ 

‘Op ons, meneer Grey,’ fluister ik, me bewust van mijn verlegen glimlach. We toosten en nemen een 

slokje. 

‘Ik weet dat je moe bent,’ fluister hij, met zijn neus langs de mijne wrijvend. ‘Maar ik wil eigenlijk 

graag naar bed... en niet om te slapen.’ Hij kust mijn mondhoek. ‘Het is onze eerste nacht weer hier, en je 

bent nu echt van mij.’ Zijn stem sterft weg als hij zachte kusjes i n mijn hals plant. Het i s vroeg i n de 

avond i n Seattle en ik ben knettermoe, maar toch borrelt het verlangen diep i n mijn buik op e n mijn 

innerlijke godin begint te spinnen. 

Christian slaapt naast me, terwijl ik naar de roze met gouden gloed van de nieuwe dageraad kijk die door 

de gigantische ramen komt. Zijn arm ligt losjes over mijn borsten, en in een poging ook nog even te slapen 

probeer ik mijn ademhaling gelijk te laten gaan met die van hem – maar het lukt niet. Ik ben klaarwakker, 

mijn bioritme is helemaal ingesteld op de Europese tijdsklok en mijn brein draait overuren. 

Er is zoveel gebeurd in de afgelopen drie weken – zeg maar gerust de afgelopen drie maanden – het is 

alsof ik al die tijd boven de grond heb gezweefd. En hier lig ik dan, mevrouw Anastasia Grey, getrouwd 

met de allerlekkerste, meest sexy, vrijgevige, absurd rijke man die een vrouw zich kan wensen. Hoe heeft 

dat allemaal zo snel kunnen gebeuren? 

Ik ga op mijn zij liggen om hem goed te kunnen zien. Ik weet dat hij naar mij kijkt als ik slaap, maar ik 

krijg zelden de gelegenheid hetzelfde bij hem te doen. Hij ziet er zo jong en zorgeloos uit in zijn slaap, 

zijn lange wimpers rusten op zijn wangen, ik ontwaar een lichte baardgroei op zijn kaken, en zijn mond 

staat iets open; hij ademt ontspannen in en uit. Ik wil hem kussen, mijn tong tussen zijn lippen duwen, met 

mijn vingers over zijn prikkelende stoppels strelen. Het kost me veel moeite om hem niet aan te raken,

hem te laten slapen. Hmm.. i k zo u even in zijn oorlelletje kunnen bijten en eraan sabbelen. Mijn 

onderbewustzijn kijkt over haar strengejuffenbril heen, afgeleid van The Complete Works of Charles 

Dickens, deel II, en schenkt me een bestraffende blik. Laat die arme man met rust, Ana. 

Maandag moet ik weer werken, vandaag kunnen we nog even acclimatiseren en dan moeten we terug 

naar het leven van alledag. Het zal gek zijn om Christian niet de hele dag te zien, nadat we de afgelopen 

drie weken bijna elke minuut van de dag samen zijn geweest. Ik ga weer achterover liggen en staar naar 

het plafond. Je zou verwachten dat zo veel tijd samen doorbrengen verstikkend kan zijn, maar het is juist 

het tegenovergestelde. Ik heb genoten van elke minuut, zelfs als we ruzie hadden. Elke minuut... behalve 

toen we het nieuws van de brand in Grey House te horen kregen. 

Mijn bloed stolt. Wie zou Christian kwaad willen doen? Ik bijt me opnieuw stuk o p het mysterie. 

Iemand uit het zakenleven? Een ex? Een boze werknemer? Ik heb geen idee, en Christian laat er niets over 

los; ik krijg niet meer te horen dan hij kwijt wil, in een poging me te beschermen. Ik zucht. Mijn witte-endonkere 

ridder te paard probeert me altijd te beschermen. Hoe kan i k hem wat opener maken naar mij 

toe? 

Hi j beweegt e n i k blijf roerloos liggen om hem niet wakker te maken, maar dat werkt averechts. 

Jammer! Een paar heldere ogen kijkt me aan. 

‘Wat is er?’ 

‘Niks. Ga maar weer slapen.’ Ik probeer geruststellend te lachen. Hij rekt zich uit, wrijft in zijn ogen en 

grijnst dan naar me. 

‘Jetlag?’ vraagt hij. 

‘Is dat het? Ik kan niet meer slapen.’ 

‘Gelukkig heb ik hier het ultieme medicijn, helemaal voor jou, schatje.’ 

Hij lacht als een schooljongen, waardoor ik tegelijkertijd giechel en met mijn ogen rol. En als bij 

toverslag zijn mijn duistere gedachten verdwenen en zet ik mijn tanden zachtjes in zijn oorlelletje. 

Christian en ik rijden in noordelijke richting naar het aquaduct op de snelweg, we zitten in de Audi R8. 

We gaan lunchen bij zijn ouders, een zondagse welkom-thuis-lunch. De hele familie komt, plus Kate en 

Ethan. Het zal wel vreemd zijn, zo’n heel gezelschap na al die tijd met z’n tweetjes. Ik heb vanmorgen nog 

niet de gelegenheid gehad om met Christian te praten. Hij zat in zijn werkkamer, terwijl i k d e koffers 

uitpakte. Hij zei dat ik dat niet hoefde te doen, en dat mevrouw Jones het wel zou regelen. Maar dat is ook 

nog iets waar ik aan moet wennen – dat we een hulp in de huishouding hebben. Afwezig strijk ik met mijn 

vingers over het leer van de deur, probeer mijn gedachten te verzetten. Ik voel me niet in m’n hum. Zou 

het door de jetlag komen? Of de brandstichting? 

‘Zou je me bij deze auto achter het stuur laten?’ vraag ik, verbaasd dat ik het hardop durf te vragen. 

‘Natuurlijk,’ zegt Christian lachend. ‘Wat van mij is, is van jou. Maar het kleinste deukje betekent de 

Rode Kamer van Pijn, dat begrijp je.’ Hij kijkt me even aan met een kwaadaardige grijns op zijn gezicht. 

Shit! Ik staar hem aan. Is dat een grap? 

‘Grapje zeker. Zou je me straffen als ik een kras op je auto zou veroorzaken? Hou je meer van je auto 

dan van mij?’ zeg ik plagerig. 

‘Het scheelt niet veel,’ zegt hij, en ondertussen geeft hij een kneepje in mijn knie. ‘Maar zij houdt me ’s 

nachts niet warm.’ 

‘Ik weet zeker dat we daar iets voor kunnen regelen. Je kunt er gerust in slapen,’ bijt ik hem toe. 

Christian lacht. ‘We zijn nog geen dag thuis, en je gooit me er nu al uit?’ Hij heeft lol. Ik kijk naar hem 

en zie een lach van oor tot oor op zijn gezicht. Hoewel ik nu eigenlijk boos op hem zou moeten zijn, kan ik 

dat echt niet als hij in zo’n stemming is. N u i k erover nadenk, is hij veel beter gehumeurd sinds hij

vanochtend i n zijn werkkamer heeft gezeten. Ik realiseer me dat ik kribbig ben omdat w e terug moeten 

naar de werkelijkheid e n ik niet weet of dat betekent dat hij weer de gesloten Christian van voor de 

huwelijksreis wordt, of dat ik de nieuwe, verbeterde versie mag houden. 

‘Waarom ben je zo blij?’ vraag ik. 

Opnieuw lacht hij. ‘Omdat dit gesprek zo... normaal is.’ 

‘Normaal!’ zeg ik, snuivend. ‘Dat kan toch niet drie weken nadat we in het huwelijksbootje zijn 

gestapt.’ 

Zijn lach sterft weg. 

‘Ik maak maar een grapje, Christian,’ zeg ik snel, ik wil de goede sfeer niet bederven. Het raakt me hoe 

onzeker hij soms over zichzelf kan zijn. Ik vermoed dat hij altijd al zo geweest is, maar dat hij zijn 

onzekerheid verborgen hield door naar buiten t e intimideren. Hij is zo makkelijk o p de kast te jagen, 

waarschijnlijk omdat hij het niet gewend is. Het is een openbaring, en ik verwonder me weer over het feit 

dat we nog zoveel moeten leren over elkaar. 

‘Maak je geen zorgen, ik hou het wel bij de Saab,’ zeg ik, en i k staar naar buiten in een poging mijn 

slechte humeur een positieve wending te geven. 

‘Hey, wat is er?’ 

‘Niks.’ 

‘Je kunt soms zo frustrerend zijn, Ana. Zeg nou.’ 

Ik draai me naar hem toe en schenk hem een lach. ‘Dito, Grey.’ 

Hij fronst. ‘Best lastig,’ zegt hij zacht. 

‘Dat weet ik. Ik ook.’ Ik glimlach en voel me alweer iets beter. 

Carrick ziet er belachelijk uit met zijn koksmuts en schort waarop Licensed to Grill staat. Hij staat bij de 

barbecue en elke keer als ik naar hem kijk, moet ik weer lachen. Ik voel me eigenlijk stukken beter dan 

eerder vandaag. We zitten allemaal aan de tafel op het terras van het huis van de familie Grey, en genieten 

van de namiddagzon. Grace en Mia zetten verschillende salades op tafel, Elliot en Christian zitten elkaar 

lekker te zieken en bespreken de plannen voor het nieuwe huis, en Ethan en Kate willen het naadje van de 

kous weten over onze huwelijksreis. Christian houdt mijn hand voortdurend vast, en speelt met mijn 

verlovings- en trouwring. 

‘Dus als jij nou de plannen afrondt met Gia, heb ik van september tot half november genoeg mensen vrij 

gepland om er een team op te zetten,’ zegt Elliot, ondertussen rekt hij zich uit en slaat een arm om Kates 

schouders. 

‘Gia komt morgenavond om een en ander door te nemen,’ antwoordt Christian. ‘Ik hoop dat we alles 

dan kunnen afronden.’ Hij draait zich om en kijkt me verwachtingsvol aan. 

O... dat is nieuw voor me. 

‘Tuurlijk.’ I k glimlach naar hem, vooral omdat we i n gezelschap zijn, maar mijn humeur duikt 

spoorslags naar een nieuw dieptepunt. Waarom neemt hij dit soort beslissingen zonder mij daarin te 

betrekken? Of ligt het aan het idee van een bezoekje van Gia – met haar kusklare lippen, volle borsten, 

d ur e designerkleding e n exclusieve parfum – die te flirtend lacht naar mi j n echtgenoot? Mijn 

onderbewustzijn kijkt me boos aan. Hij heeft geen enkele aanleiding gegeven om jaloers te zijn. Shit, 

het gaat wel heel erg op en neer met me, vandaag. Wat heb ik toch? 

‘Ana,’ zegt Kate, die me uit mijn dagdromerij haalt. ‘Zit je met je gedachten nog in Zuid-Frankrijk?’ 

‘Ja,’ antwoord ik, lachend. 

‘Je ziet er zo goed uit,’ zegt ze, hoewel ze er wel bij fronst. 

‘Jullie allebei,’ zegt Grace stralend, terwijl Elliot de glazen nog eens vol schenkt.

‘Op het gelukkige echtpaar.’ Carrick grijnst en heft zijn glas; iedereen aan tafel brengt een toost op ons 

uit. 

‘En we feliciteren Ethan met zijn toelating tot het studieprogramma op de universiteit,‘ voegt Mia er 

trots aan toe. Ze lacht vol adoratie naar hem, en Ethan lacht haar toe. Ik vraag me opeens af of ze al enige 

vooruitgang met hem heeft geboekt, het is moeilijk te zeggen. 

Ik luister naar het gekwebbel aan tafel. Christian vertelt in vogelvlucht over onze belevenissen van de 

afgelopen drie weken, zo hier en daar maakt hij het nog mooier dan het was. Hij wekt een ontspannen 

indruk, lijkt de brandstichter even te zijn vergeten. Ik daarentegen kan mijn humeur maar niet van me af 

zetten. Ik speel met mijn eten. Gisteren ze i Christian dat ik d i k ben. D a t was een grapje! Mijn 

onderbewustzijn kijkt me weer boos aan. Elliot laat per ongeluk zijn glas stuk vallen op het terras, en 

opeens is iedereen in de weer om de scherven op te ruimen. 

‘Als j e nou niet wat gezelliger gaat doen, sleur ik je mee naar het boothuis en geef je daar een pak 

slaag,’ fluistert Christian in mijn oor. 

Mijn adem stokt van schrik, ik draai me naar hem toe en staar hem aan. Wat? Zit hij me te plagen? 

‘Haal het niet in je hoofd!’ grom ik naar hem, e n diep vanbinnen voel ik de bekende, heerlijke 

opwinding opborrelen. Hij trekt één wenkbrauw veelbetekenend op. 

‘Je zou me eerst te pakken moet krijgen – en ik heb ballerina’s aan,’ sis ik. 

‘Het zou al leuk zijn om het te proberen,’ fluistert hij met een veelbetekenende glimlach en ik denk dat 

hij een grapje maakt. 

Ik bloos. Vreemd genoeg voel ik me wel gelijk een stuk beter. 

Net als we aan het dessert zitten, aardbeien met slagroom, begint het te stortregenen. Snel staat iedereen 

op om alles naar de keuken te brengen. 

‘Gelukkig gaat het nu pas regenen,’ zegt Grace tevreden, en w e lopen naar de achterkamer. Christian 

neemt plaats achter de glanzend zwarte piano, en begint een bekende melodie te spelen die ik niet meteen 

kan plaatsen. 

Grace vraagt wat ik v a n Saint-Paul-de-Vence vond. Destijds zijn zij er ook geweest tijdens hun 

huwelijksreis, en ik bedenk dat dit een goed voorteken is – zij zijn immers ook nog altijd samen, en 

gelukkig. Kate e n Elliot knuffelen w a t o p e e n van de grote banken, terwijl Ethan, Mi a e n Carrick 

ondertussen een geanimeerde conversatie voeren over psychologie, dat denk ik tenminste. 

Opeens vallen alle gesprekken tegelijk stil en staart iedereen naar Christian. 

Wat? 

Christian zit zachtjes in zichzelf te zingen aan de piano. Iedereen luistert aandachtig naar zijn zachte, 

muzikale stem. Ik heb hem al eerder horen zingen, zij niet? Hij stopt, zich opeens bewust van de dodelijke 

stilte in de ruimte. Kate kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. Christian draait op het krukje 

en fronst, gegeneerd dat hij het middelpunt van de belangstelling is. 

‘Ga door,’ moedigt Grace hem zacht aan. ‘Ik heb je nog nooit horen zingen, Christian. Echt nooit.’ Ze 

kijkt verwonderd naar hem. Hij gaat weer recht op het krukje zitten, kijkt haar verdwaasd aan e n even 

later haalt hij zijn schouders op. Zijn blik gaat even naar mij, en dan naar de openslaande deuren. De 

anderen pakken de draad van hun gesprekken weer op, en i k zit in m’n eentje te kijken naar mijn lieve 

echtgenoot. 

Grace leidt me af als zij mijn handen pakt en me in haar armen sluit. 

‘O, lief meisje van me! Dank je, dank je,’ zegt ze op fluistertoon, zodat alleen ik haar kan horen. Ik krijg 

een brok in mijn keel. 

‘Eh...’ Ik knuffel haar terug, niet goed wetend waar ze me voor bedankt. Grace glimlacht, haar ogen 

glanzen, en ze geeft me een kus op mijn wang. O hemel... Wat heb ik gedaan?

‘Ik ga thee zetten,’ zegt ze, haar stem hees van emotie. 

Ik loop naar Christian, die nu naar buiten staart bij de tuindeuren. 

‘Hoi,’ zeg ik. 

‘Hoi.’ Hij legt zijn arm om mijn middel, trekt me naar zicht toe, en ik steek mijn hand in de achterzak 

van zijn broek. Samen kijken we hoe de regen tegen de ramen klettert. 

‘Voel je je alweer wat beter?’ 

Ik knik. 

‘Mooi.’ 

‘Je weet wel hoe je een kamer vol mensen stil kan krijgen, zeg.’ 

‘Ik ben niet anders gewend,’ zegt hij lachend. 

‘Op je werk, ja, maar niet hier.’ 

‘Dat is waar, niet hier.’ 

‘Heeft niemand je ooit horen zingen? Echt?’ 

‘Blijkbaar niet,’ antwoordt hij droogjes. ‘Zullen we zo gaan?’ 

I k kijk o p naar hem, probeer zijn humeur te peilen. Zijn ogen zijn zacht e n w arm e n lichtelijk 

geamuseerd. Ik besluit van onderwerp te veranderen. 

‘Ga j e me een pak slaag geven?’ fluister ik, en opeens fladderen er allemaal vlinders i n mijn buik. 

Misschien is dat wat ik nodig heb... dat heb ik gemist. 

Hij kijkt me aan, zijn blik wordt donker. 

‘Ik wil je geen pijn doen, maar ik wil graag met je spelen.’ 

Nerveus kijk ik de kamer rond, maar niemand kan ons horen. 

‘Alleen als u zich misdraagt, mevrouw Grey,’ fluistert hij in mijn oor. 

Hoe kan hij zo veel seksuele belofte laten doorklinken in vijf woorden? 

‘Ik zal zien wat ik voor u kan doen,’ zeg ik grijnzend. 

Nadat we afscheid hebben genomen, lopen we naar de auto. 

‘Hier.’ Christian werpt me de sleutels van de R8 toe. ‘Niet te hard rijden’ – en dan heel serieus – ‘of ik 

doe je wat.’ 

Mijn mond voelt droog. Ik mag i n zijn auto rijden? Mi j n innerlijke godin trekt snel haar leren 

handschoentjes aan, en een paar platte schoenen. O yes! kirt ze. 

‘Weet je het zeker?’ zeg ik perplex. 

‘Ja, doe nou maar voordat ik me bedenk.’ 

Ik geloof niet dat ik ooit zo hard heb gegrinnikt. Hij rolt met zijn ogen en houdt het portier voor me 

open, zodat ik kan instappen. Ik start de motor al voordat hij ook zit, en snel springt hij aan boord. 

‘Heeft u er zin in, mevrouw Grey?’ vraagt hij met een wrang lachje. 

‘Heel erg.’ 

Langzaam rijd ik achteruit en keer op de oprijlaan. Verbazingwekkend genoeg lukt het me om de auto 

niet af te laten slaan. Jeetje, wat schakelt dat gevoelig. Ik rijd voorzichtig de oprijlaan af en zie in mijn 

achteruitkijkspiegel dat Sawyer en Ryan i n de Audi MPV klimmen. Ik wist niet eens dat w e hiernaartoe 

waren gevolgd door de beveiliging. 

‘Weet je het echt heel zeker?’ 

‘Ja,’ zegt Christian, maar zijn ondertoon verraadt het tegengestelde. Ach, mijn lieve, arme Vijftig. Ik 

moet lachen om hem en om mezelf, omdat i k zo nerveus en opgewonden ben. Eigenlijk wil i k proberen 

Sawyer en Ryan af te schudden, gewoon voor de kick. Ik controleer nog een keer of er geen verkeer aan 

komt, en dan stuur ik de R8 de weg op. Christian zit gespannen in zijn stoel, en ik kan de verleiding niet

weerstaan. Er is niemand op de weg. Ik druk het gaspedaal in en we schieten vooruit. 

‘Whoa! Ana!’ gilt Christian. ‘Rustig aan – je rijdt ons nog dood!’ 

Onmiddellijk neem ik gas terug. Wauw, dit is echt een snelle bak! 

‘Sorry,’ zeg ik; tevergeefs probeer ik berouwvol te klinken. Christian grijnst naar me – vooral om zijn 

opluchting te verdoezelen, denk ik. 

‘Tja, dit geldt dus wel als wangedrag,’ zegt hij kalmpjes, en ik ga meteen langzamer rijden. 

Ik kijk nog eens in de spiegel. De Audi MPV is nergens te bekennen, ik zie alleen een donkere auto met 

getinte ramen achter ons. Ik stel me voor hoe Sawyer en Ryan naarstig proberen om ons bij te houden, en 

om de een of andere reden vind ik dat een opwindend idee. Maar om mijn man voor een hartstilstand te 

behoeden, besluit ik me te gedragen en rijd ik rustig, met groeiend zelfvertrouwen richting het aquaduct. 

Plotseling vloekt Christian, en frommelt zijn BlackBerry uit zijn broekzak. 

‘Wat?’ zegt hij bits tegen wie er ook aan de andere kant van de lijn mag zijn. ‘Nee,’ zegt hij, en kijkt 

achterom. ‘Ja. Zij rijdt.’ 

Ik kijk snel in de achteruitkijkspiegel, maar ik zie niets vreemds; er rijden alleen een paar auto’s achter 

ons. Ongeveer vier auto’s naar achteren zie ik de MPV, en we rijden allemaal even hard. 

‘Op die manier.’ Christian zucht lang en diep, en wrijft met zijn vingers over zijn voorhoofd; de 

spanning is van zijn gezicht te lezen. Er is iets mis. 

‘Ja... weet ik niet.’ Hij kijkt me aan en neemt de telefoon even van zijn oor. ‘Er is niks. Rijd maar 

gewoon verder,’ zegt hij rustig en met een lach – maar zijn ogen lachen niet mee. Shit! De adrenaline giert 

door mijn lichaam. Hij gaat verder met het telefoongesprek. 

‘Oké, op het aquaduct. Meteen als we daar zijn... Ja... Zal ik doen.’ 

Hij stopt zijn mobiel in de houder, zodat hij handsfree kan praten. 

‘Wat is er aan de hand, Christian?’ 

‘Let jij maar op de weg, schatje,’ zegt hij zacht. 

Ik rijd de oprit naar het aquaduct op, richting Seattle. Als ik opzij kijk, zie ik dat Christian strak voor 

zich uit zit te staren. 

‘Ik wil niet dat je in paniek raakt,’ zegt hij beheerst, ‘maar zodra we op het aquaduct rijden, trap je het 

gaspedaal flink in. We worden gevolgd.’ 

Gevolgd! Holy shit. Mijn hart klopt i n mijn keel, mijn hoofdhuid tintelt en mijn keel knijpt dicht van 

paniek. Door wie worden we gevolgd? Mijn blik wordt naar de spiegel getrokken en ik denk dat ik het 

weet: het is de donkere auto die ik eerder al zag. Fuck! Is dat ’m? Ik probeer te zien wie er achter het 

stuur ziet, maar dat lukt niet vanwege de geblindeerde ramen. 

‘Hou je ogen op de weg, schatje,’ zegt Christian voorzichtig, zijn toon niet zo vechtlustig als normaal 

wanneer mijn rijstijl aan de orde is. 

Bij d e les blijven! Ik roep mezelf tot de orde. Stel je voor dat degene die ons volgt bewapend is! 

Bewapend en uit op Christian! Shit! Ik word overspoeld door een golf van misselijkheid. 

‘Hoe weet je dat we worden gevolgd?’ Mijn stem is niet meer dan een oppervlakkig gepiep. 

‘De Dodge achter ons heeft valse kentekenplaten.’ 

Hoe weet hij dat? 

Ik zet mijn richtingaanwijzer aan als we de oprit van het aquaduct naderen. Het is laat in de middag en 

hoewel het niet meer regent, is de weg vochtig. Gelukkig is er niet veel verkeer. 

Rays stemt klinkt in mijn hoofd. Tijdens de zelfverdedigingslessen die hij regelmatig gaf zei hij altijd: 

‘Paniek i s j e ernstigste vijand, Annie, het kan je dood betekenen.’ I k adem diep in, probeer mijn 

ademhaling weer onder controle te krijgen. Wie er ook achter ons aan zit, ze hebben het op Christian 

gemunt. Ik neem nog een grote hap lucht, en mijn hoofd wordt helderder en mijn maag komt wat tot rust. Ik

moet Christian beschermen. Ik wilde in deze auto rijden, en ik wilde hard rijden. Nou, daar heb ik nu de 

kans voor. Ik grijp het stuur extra stevig vast en kijk nog één keer in de spiegel. De Dodge loopt op ons 

in. 

Ik neem gas terug, negeer de paniekerige blik in Christians ogen, en time mijn afslag zodanig dat de 

Dodge moet afremmen en wachten op een gaatje om ook in te voegen. I k schakel terug en geef dan 

plankgas. De R8 schiet zo hard vooruit, dat we allebei in onze stoel worden gedrukt. De kilometerteller 

schiet naar honderdvijftig kilometer per uur. 

‘Hou controle, schatje,’ zegt Christian beheerst, hoewel ik ervan overtuigd ben dat hij allesbehalve 

kalm is. 

Ik schuif heen en weer op beide rijbanen als een zwarte steen op een schaakbord. De brug is zo laag dat 

het lijkt of we op het water rijden. Ik probeer de boze, afkeurende blikken van mijn medeweggebruikers 

te negeren. Christians handen liggen op zijn schoot, hij probeert zo stil mogelijk te blijven zitten, en 

ondanks mijn verwarde toestand vraag ik me ergens af of hij dat doet om mij niet af te leiden. 

‘Goed gedaan,’ zegt hij hijgend ter aanmoediging. Hij werpt een vluchtige blik achterom. ‘Ik zie de 

Dodge nergens meer.’ 

‘We zitten direct achter de unsub, meneer Grey.’ Sawyers stem klinkt uit de luidsprekers. ‘We proberen 

hem in te halen, en onszelf tussen uw auto en de Dodge te positioneren.’ 

Unsub? Wat bedoelen ze? Een Sub is toch hetzelfde als een Onderdanige? Of ben ik nou gek? 

‘Mooi. Mevrouw Grey doet het goed. Met deze snelheid, mits de verkeersdrukte niet toeneemt – en 

voor zover i k het van hieruit kan zien, blijft het zo – zullen we d e brug over enkele minuten zijn 

gepasseerd.’ 

‘Meneer.’ 

We flitsen langs de controletoren van de brug, en dat betekent dat we halverwege Lake Washington zijn. 

Een snelle blik op mijn kilometerteller leert me dat ik nog steeds ongeveer honderdvijftig rijd. 

‘Je doet het echt heel goed, Ana,’ zegt Christian, achteromkijkend door de achterruit van de R8. 

Gedurende een seconde doet zijn intonatie me terugdenken aan onze eerste ontmoeting in zijn speelkamer, 

toen hij me geduldig door onze eerste scène hielp. Maar de gedachte leidt me af, en ik onderdruk hem dan 

ook onmiddellijk. 

‘Waar rijd ik naartoe?’ vraag ik, enigszins gekalmeerd. Ik heb de auto nu goed onder de knie. Het rijdt 

heerlijk, heeft een superfijne wegligging en is zo makkelijk te besturen dat je geen idee hebt hoe hard je 

gaat. Op deze snelheid rijden is in deze auto een eitje. 

‘Mevrouw Grey, rijd de snelweg op en dan in zuidelijke richting. We willen weten of de Dodge u blijft 

volgen,’ zegt Sawyer via de handsfree. De verkeerslichten op de brug staan op groen – gelukkig – en ik 

race erlangs. 

Ik werp een nerveuze blik op Christian, en hij glimlacht geruststellend terug. Dan betrekt zijn gezicht. 

‘Shit!’ vloekt hij zachtjes. 

Er staat een file aan het einde van de brug, en ik moet gas terugnemen. Als ik in de buitenspiegel kijk, 

meen ik de Dodge te zien. 

‘Ongeveer tien auto’s achter ons?’ 

‘Ja, ik zie hem,’ zegt Christian, turend door de kleine achterruit. ‘Ik vraag me af wie het verdomme is.’ 

‘Ik ook. Weten we of er een man achter het stuur zit?’ roep ik richting de BlackBerry. 

‘Nee, mevrouw Grey. Het zou een man of een vrouw kunnen zijn; de ramen zijn te donker om het te 

kunnen zien.’ 

‘Een vrouw?’ zegt Christian. 

Ik haal mijn schouders op. ‘Die Mrs. Robinson van jou?’ Ik doe een gooi, mijn blik strak op de weg

voor me. 

Christian verstijft en neemt de BlackBerry uit de houder. 

‘Ze is niet mijn Mrs. Robinson,’ zegt hij kribbig. ‘ Ik heb haar niet meer gesproken sinds mijn 

verjaardag. En Elena zou zoiets nooit doen. Dat is niet haar stijl.’ 

‘Leila?’ 

‘Die zit in Connecticut, bij haar ouders. Dat heb ik je verteld.’ 

‘Weet je het zeker?’ 

Hij pauzeert even. ‘Nee. Maar als ze ervandoor zou zijn gegaan, hadden haar ouders dat wel gemeld bij 

Flynn. Maar laten we het hierover hebben als we thuis zijn. Let jij nou maar op.’ 

‘Maar het zou ook een willekeurige auto kunnen zijn.’ 

‘Ik neem geen enkel risico. Niet als het op jou aankomt,’ antwoordt hij bits. Dan zet hij de BlackBerry 

weer in de houder, zodat we weer contact hebben met ons beveiligingsteam. 

O, shit. Ik wil Christian nu niet prikkelen... later misschien. Ik houd mijn mond. 

Gelukkig wordt het wat minder druk op d e weg, en ik zie kans om meer vaart te maken richting de 

snelweg. 

‘Wat als we worden aangehouden door de politie?’ vraag ik. 

‘Dat zou juist goed uitkomen.’ 

‘Niet voor het behoud van mijn rijbewijs.’ 

‘Maak j e daar nou maar geen zorgen over,’ zegt hij. Totaal onverwacht klinkt er humor door in zijn 

stem. 

Ik trap het gaspedaal nog wat dieper in, en we schieten weer naar de honderdvijftig. Man, deze auto 

rijdt zo lekker. Ik vind het ge-wel-dig, heerlijke wegligging. Ik rijd nu bijna honderdzeventig. Ik denk niet 

dat ik ooit zo hard heb gereden. Met mijn eigen Kever was ik al blij als ik de honderd haalde. 

‘Hij heeft zich vrijgemaakt uit de file, en maakt snelheid,’ klinkt Sawyers stem kalm en helder. ‘Hij rijdt 

honderdvijfenzeventig.’ 

Shit! Sneller! Ik geef nog wat gas bij en de auto schiet naar bijna honderdtachtig kilometer per uur als 

we de oprit naar de snelweg bereiken. 

‘Volhouden zo, Ana,’ zegt Christian. Even moet ik inhouden om de snelweg op te komen. Het is tamelijk 

rustig op de weg, zodat ik meteen door kan naar de linkerbaan. Terwijl ik het gaspedaal diep ingedrukt 

houd, suist de verrukkelijke R8 over de weg en scheuren we over de linkerbaan. De mindere stervelingen 

onder ons gaan voor me aan de kant; als ik niet zo bang zou zijn, zou ik dit echt gaaf vinden. 

‘Hij rijdt nu honderdnegentig, meneer.’ 

‘Blijf bij hem in de buurt, Luke,’ blaft Christian tegen Sawyer. 

Luke? 

Opeens schuift een vrachtwagen de linkerbaan op – Shit! – en ik moet boven op de rem. 

‘Achterlijke idioot!’ scheldt Christian, terwijl w e uit onze stoel veren. Ik ben blij dat we allebei een 

gordel om hebben. 

‘Ga er maar omheen, schatje,’ zegt Christian, met zijn kaken stijf op elkaar geklemd. Ik kijk in mijn 

spiegels en ga drie banen naar rechts. We snellen langs de tragere voertuigen en dan stuur ik de R8 terug 

naar de linkerbaan.’ 

‘Goede manoeuvre, mevrouw Grey,’ zegt Christian goedkeurend. ‘Waar is de politie als je ze nodig 

hebt?’ 

‘Ik wil geen bekeuring, Christian,’ zeg ik, me concentrerend op de weg voor me. ‘Heb jij wel eens een 

bekeuring gehad met deze auto?’ 

‘Nee,’ zegt hij, maar als ik snel even opzij kijk, zie ik hem gniffelen.

‘Ben je wel eens aangehouden?’ 

‘Ja.’ 

‘O.’ 

‘Charme. Mevrouw Grey, alles valt of staat met charme. En nu moet je weer opletten. Sawyer, waar is 

de Dodge?’ 

‘Hij rijdt tweehonderd, meneer,’ zegt Sawyer. 

Holy fuck! Mijn hartslag schiet omhoog. Durf ik nog harder? Ik geef nog een keer gas bij en ga als een 

komeet langs het andere verkeer. 

‘Knipper met je koplampen,’ commandeert Christian als een Ford Mustang niet voor me opzij wil gaan. 

‘Maar dan ben ik een aso.’ 

‘Lekker belangrijk!’ sist Christian. 

Jemig. Oké dan! ‘Eh, waar zit het knopje?’ 

‘De richtingaanwijzer. Naar je toe trekken.’ 

Ik doe wat hij zegt, en de Mustang maakt ruimte – maar niet voordat de bestuurder een niet mis te 

verstaan gebaar heeft gemaakt met zijn middelvinger. Ik schiet hem voorbij. 

‘Hij is hier de aso,’ zegt Christian, half buiten adem. Om vervolgens tegen me te blaffen dat ik eraf moet 

bij Stewart. 

Ja, meneer! 

‘We nemen de afslag bij Stewart Street,’ zegt Christian tegen Sawyer. 

‘Rijd direct door naar Escala, meneer.’ 

Ik minder vaart, kijk in mijn spiegels, geef richting aan, en ga dan met verbazingwekkend gemak vier 

banen naar rechts, richting de uitvoegstrook. Eenmaal op Stewart Street, gaan w e in zuidelijke richting. 

Het is stil op straat, er rijden bijna geen auto’s. Waar is iedereen? 

‘We hebben verdomd veel geluk gehad met het verkeer. Maar de Dodge dus ook. Hou je snelheid vast, 

Ana. Zorg dat we thuiskomen.’ 

‘Ik weet de weg niet meer,’ piep ik, paniekerig bij het idee dat de Dodge ons nog steeds op de hielen 

zit. 

‘Volg deze weg tot ik zeg dat j e eraf moet.’ Christian klinkt weer angstig. Ik passeer drie zijstraten, 

maar op Yale Avenue gaat het stoplicht op rood. 

‘Rijd door rood, Ana!’ gilt Christian. Ik trap het gaspedaal in tot op de bodem van de auto, we worden 

weer hard in onze stoel gedrukt, en schieten door het rode licht. 

‘Hij neemt de afslag bij Stewart,’ zegt Sawyer. 

‘Volg hem, Luke,’ 

‘Luke?’ 

‘Zo heet hij.’ 

Ik kijk snel opzij en zie dat Christian me aankijkt of ik gek ben. ‘Hou je ogen op de weg!’ bijt hij me 

toe. 

Ik negeer zijn toon. ‘Luke Sawyer.’ 

‘Ja!’ zegt hij geërgerd. 

‘Goh.’ Hoe kon me dit nou zijn ontgaan? De beste man heeft me zes weken lang van en naar mijn werk 

gevolgd, en ik weet niet eens zijn voornaam. 

‘Dat ben ik, mevrouw,’ zegt Sawyer; ik schrik ervan, al praat hij even kalm en monotoon als anders. 

‘De unsub rijdt op Stewart, meneer. Met grote snelheid.’ 

‘Hup, Ana. Loop niet te zaniken,’ bromt Christian. ‘We staan stil voor het eerste stoplicht op Stewart,’ 

informeert Sawyer ons.

‘Ana – snel – hier erin!’ schreeuwt Christian, wijzend naar een parkeerplaats aan Boren Avenue. Met 

piepende banden draai ik de drukke parkeerplaats op. 

‘Rij eromheen. Snel,’ commandeert Christian. Zo snel als ik kan, rij ik naar he t einde van de 

parkeerplaats, waar we niet kunnen worden gezien vanaf de straat. ‘Hier,’ zegt Christian, en hij wijst naar 

een lege plek. Shit! Hij wil dat ik ’m parkeer. Fuck! 

‘Niet nadenken, doen, verdomme,’ zegt hij bits. Snel doe i k wat hij zegt en het gaat... perfect. Dit is 

waarschijnlijk de enige keer ooit dat ik een auto perfect heb geparkeerd. 

‘ We hebben ons verstopt op d e parkeerplaats tussen Stewart en Boren,’ roept Christian in de 

BlackBerry. 

‘Uitstekend, meneer.’ Sawyer klinkt geïrriteerd. ‘Blijf waar u bent, wij volgen de unsub.’ 

Christian draait zich naar me toe, en kijkt me indringend aan. ‘Gaat het een beetje?’ 

‘Ja, hoor,’ fluister ik. 

Christian gniffelt. ‘Wie er ook achter het stuur van die Dodge zit, hij kan ons niet horen, hoor.’ 

Ik moet lachen. 

‘We passeren nu de kruising van Stewart en Boren, meneer. Ik zie de parkeerplaats. Hij i s er voorbij 

gereden.’ 

We slaken tegelijkertijd een zucht van opluchting. 

‘Goed gedaan, mevrouw Grey. Uitstekend gereden.’ Voorzichtig strijkt Christian met zijn vingertoppen 

over mijn gezicht, en ik veer op door zijn aanraking. Ik neem een grote hap lucht, en realiseer me nu pas 

dat ik mijn adem inhield. 

‘Betekent dit dat je nooit meer zal klagen over mijn rijstijl?’ vraag ik. Hij lacht – hardop en opgelucht. 

‘Nu ga je wel heel ver.’ 

‘Bedankt dat ik in je auto mocht rijden. Helemaal onder zulke bijzondere omstandigheden.’ Wanhopig 

probeer ik mijn stem luchtig te laten klinken. 

‘Zal ik nu rijden?’ 

‘Om eerlijk te zijn denk ik niet dat ik nu kan uitstappen om van plaats te wisselen. Mijn benen voelen 

als drilpudding.’ En opeens begin ik hevig te beven. 

‘Dat komt door de adrenaline, schatje,’ zegt hij. ‘Je hebt het verbazingwekkend goed gedaan, zoals 

altijd. Ik sta versteld, Ana. Je stelt me nooit teleur.’ Met de bovenkant van zijn hand raakt hij teder mijn 

wang aan, en als ik naar zijn gezicht kijk waar liefde, angst, spijt op te lezen is – zo veel emoties tegelijk 

– breek ik. Een luide snik komt omhoog vanuit mijn keel, en ik begin te huilen. 

‘Nee, schatje, niet doen. Niet huilen, alsjeblieft.’ Hij buigt naar me toe, en ondanks de krappe ruimte, 

trekt hij me over de handrem bij zich op schoot. Hij haalt het haar uit mijn gezicht, kust mijn oogleden, 

dan mijn wangen, en ik klem me snikkend om zijn nek. Zijn neus begraaft hij in mijn haar, en zonder wat te 

zeggen houden we elkaar stevig vast. 

We schrikken op door Sawyers stem. ‘De unsub rijdt langzaam rond bij Escala, hij is duidelijk de boel 

aan het verkennen.’ 

‘Volg hem,’ sist Christian. 

Ik veeg mijn neus af met de achterkant van mijn hand en haal diep adem. 

‘Gebruik mijn blouse maar,’ zegt Christian, terwijl hij me een kus op mijn slaap geeft. 

‘Sorry,’ stamel ik, gegeneerd omdat ik huil. 

‘Waarom? Nergens voor nodig.’ 

Ik veeg mijn neus nog eens af. Hij houdt mijn kin omhoog en kust me zacht op mijn lippen. ‘Je lippen 

zijn zo zacht als je huilt, mijn mooie, moedige meisje.’ 

‘Ik wil nog een kus.’

Christian verstrakt, een hand op mijn rug, de andere op mijn billen. 

‘Kus me,’ hijg ik, en ik zie dat zijn lippen iets wijken om een hap adem te nemen. Hij leunt over me 

heen, neemt de BlackBerry uit de houder en gooit hem op de bestuurdersplek naast mijn voeten. Dan vindt 

zijn mond de mijne, en hij houdt me op mijn plek door met zijn linkerhand mijn haar vast te houden en met 

zijn rechter mijn gezicht. Zijn tong dringt mijn mond binnen, en ik laat hem toe. Adrenaline verandert in 

lust en raast door mijn lichaam. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen, streel met mijn vingers zijn 

wangen en proef hem. Een grommend geluid is zijn antwoord op mijn actie, het komt ergens diep uit zijn 

keel, en ik voel hoe mijn buik zich spant van verlangen. Met een hand wrijft hij over mijn lichaam, betast 

mijn borsten, mijn middel en dan mijn billen. Onwillekeurig ril ik. 

‘Ah!’ zegt hij, en rukt zich buiten adem los. 

‘Wat is er?’ zeg ik tegen zijn lippen. 

‘Ana, we staan op een parkeerplaats in Seattle.’ 

‘Dus?’ 

‘Nou, ik wil je neuken, en je blijft maar draaien... het is ongemakkelijk.’ 

Mijn verlangen wordt alleen maar groter door wat hij zegt, en alle spieren vanaf mijn middel spannen 

opnieuw samen. 

‘Neuk me dan.’ Ik kus zijn mondhoek. Ik wil hem. Nu. Die achtervolging was spannend. Té spannend. 

Huiveringwekkend... en de angst heeft mijn libido een kickstart gegeven. Hij leunt achterover en lijkt me 

aan, met een donkere blik. 

‘Hier?’ Zijn stem klinkt hees. 

Mijn mond wordt droog. Hoe kan hij me zo opwinden met slechts één woord? ‘Ja. Ik wil je. Nu.’ 

Hij draait zijn hoofd naar me toe en staart me even aan. ‘Mevrouw Grey, wat ontzettend schaamteloos,’ 

fluistert hij na wat een eeuwigheid lijkt. Zijn handen houden mijn hoofd nog steviger vast en hij kust me 

weer, harder nu. Met zijn andere hand verkent hij mijn lichaam, eerst richting mijn billen en dan 

doelgericht naar de binnenkant van mijn dij. Met mijn vingers woel ik door zijn haar. 

‘Ik ben blij dat je een rok aanhebt,’ murmelt hij terwijl hij zijn hand eronder glijdt om mijn di j te 

liefkozen. Zacht kermend zit ik bij hem op schoot en hij ademt sissend tussen zijn opeengeklemde kaken 

door. 

‘Blijf stil zitten,’ zegt hij. Als hij zijn hand om mijn vagina legt, verstijf ik. Met zijn duim masseert hij 

mijn clitoris, en ik houd mijn adem i n omdat het voelt alsof er duizenden stroomstootjes door mijn 

onderbuik gaan. 

‘Niet bewegen,’ fluistert hij. En hij kust me opnieuw, terwijl zijn duim rustig rondjes blijft draaien – 

dwars door het gladde kant van mijn ondergoed heen. Langzaam duwt hij de stof opzij, o m vervolgens 

twee vingers in me te steken. Ik grom en duw mijn heupen naar zijn hand. 

‘Lekker,’ fluister ik. 

‘O, mevrouw Grey, u bent er heel erg klaar voor,’ zegt hij, en zijn vingers bewegen tergend langzaam in 

en uit. ‘Word je opgewonden van achtervolgingen?’ 

‘Ik word opgewonden van jou.’ 

Hij grijnst als een roofdier en trekt dan snel zijn vingers terug, mij gek van verlangen achterlatend. Hij 

slaat zijn arm om mijn knieën en verrast me door me in één beweging op te tillen en te draaien, zodat ik 

met mijn hoofd naar de voorruit zit. 

‘Zet je benen aan weerszijden van de mijne neer,’ beveelt hij, terwijl hij zijn benen bij elkaar zet in het 

midden van de voetenruimte. Ik doe w at me gezegd wordt. Hij streelt mijn dijen e n duwt mijn rok 

omhoog. 

‘Leg je handen op mijn knieën, schatje. Leun voorover, en steek die verrukkelijke kont van j e omhoog.

Pas op je hoofd.’ 

Shit! We gaan het dus echt doen, op een openbare parkeerplaats. Snel kijk ik om me geen en hoewel ik 

niemand zie, trekt er spanning door mijn lijf. We hebben seks op een openbare parkeerplaats. Supergeil! 

Christian verschuift onder me, en ik hoor het bekende geluid van zijn rits. Hij doet een arm om mijn 

middel en met de andere duwt hij mijn slipje opzij om in een razendsnelle beweging bij me binnen te 

dringen. 

‘Ah!’ kreun ik luid, en laat me op hem zakken. Hijgend brengt hij zijn arm naar mijn nek om vervolgens 

mijn hoofd iets opzij te leggen – zo kan hij mijn keel kussen. Zijn andere hand ligt op mijn heup, en we 

beginnen te bewegen. 

Ik veer steeds op met mijn voeten en op zijn beurt drukt hij zich diep in me – in en uit. Het gevoel is... ik 

kreun hardop. Op deze manier gaat het zo diep. Met een hand houd ik me vast aan de handrem, met de 

andere aan de deuropening. Hij zet zijn tanden in mijn oorlelletje en trekt eraan – bijna pijnlijk. Hij stoot 

steeds opnieuw bij me naar binnen. Ik ga omhoog en zak naar beneden, en als we eenmaal ons ritme 

hebben gevonden, gaat hij met zijn hand naar voren en masseert met zijn vingers mijn clitoris door mijn 

zijden slipje heen. 

‘Ah!’ 

‘Kom. Snel,’ hijgt hij in mijn oor, zijn hand nog steeds om mijn nek. ‘We moeten snel zijn, Ana.’ En hij 

voert de druk van zijn vingers op. 

‘Ah!’ Ik voel het bekende genot opbouwen. Ik voel hem in me, diep en dik. 

‘Kom maar, schatje,’ fluistert hij in mijn oor. ‘Ik wil je horen.’ 

Ik kreun weer, en ik ben een en al gevoel, mijn ogen strak dichtgeknepen. Zijn stem bij mijn oor, zijn 

adem in mijn nek, het gevoel dat uitstraalt door mijn hele lichaam vanaf het plekje waar zijn vingers 

draaien en voelen en waar hij diep in me ramt; er is geen houden meer aan. Mijn lichaam neemt het over, 

schreeuwt om klaar te mogen komen. 

‘Ja!’ hijgt Christian in mijn oor, en ik werp een korte, woeste blik omhoog naar het stoffen dak van de 

R8, om ze meteen te sluiten als ik op hem mijn climax bereik. 

‘O, Ana,’ zegt hij verwonderd, en hij slaat zijn armen om me heen om nog één keer diep in me te stoten 

en dan ook klaar te komen. 

Hi j strijkt met zijn neus langs mijn kaak e n geeft zachte kussen op mijn keel, mijn wangen, mijn 

voorhoofd. Ik lig boven op hem, mijn hoofd rust tegen zijn schouder. 

‘Weer een beetje bijgekomen van alle spanning, mevrouw Grey?’ Christian bijt weer in mijn oorlelletje 

en trekt eraan. Ik ben uitgewrongen, compleet uitgeput, en ik mekker zachtjes. Ik voel dat hij lacht. 

‘Ik wel, in elk geval,’ zegt hij, en duwt me van zijn schoot. ‘Kun je niet meer praten?’ 

‘Ja,’ mompel ik. 

‘Lichtzinnig apparaat dat je bent. Nooit geweten dat je zo’n exhibitionist zou zijn.’ 

Van schrik schiet i k overeind. Hij spant samen. ‘Niemand kijkt, toch?’ Zenuwachtig kijk ik de 

parkeerplaats rond. 

‘Denk je nou echt dat ik iemand laat toekijken als mijn vrouw klaarkomt?’ Geruststellend wrijft hij over 

mijn rug, maar zijn toon laat de rillingen over mijn rug lopen. Ik draai me om zodat ik hem kan aankijken, 

en lach schalks. 

‘Seks in de auto!’ zeg ik. 

Hij lacht terug en steekt een lok haar achter mijn oor. ‘Laten we naar huis gaan. Ik rijd wel.’ 

Hij opent de deur, zodat ik van zijn schoot en uit de auto kan stappen. Als ik omkijk zie ik hem snel zijn 

broek dichtritsen. Hij stapt ook uit en houdt de deur voor me open zodat ik kan instappen. Hij loopt snel 

terug naar de bestuurderskant, stapt in, en pakt zijn BlackBerry om te bellen.

‘Waar is Sawyer?’ zegt hij kortaf. ‘En de Dodge? Waarom is Sawyer niet bij jou? 

Hij luistert aandachtig naar Ryan, neem ik aan. 

‘Haar?’ zegt hij. ‘Blijf bij haar.’ Christian verbreekt de verbinding en staart me aan. 

Haar! De bestuurder van de auto? Wie zou het kunnen zijn – Elena? Leila? 

‘Is de bestuurder van de Dodge een vrouw?’ 

‘Daar lijkt het wel op,’ zegt hij zacht met een verbeten blik. ‘Kom, ik breng je naar huis,’ zegt hij. De 

motor maakt een grommend geluid als Christian de auto start, en hij rijdt hem van de parkeerplek. 

‘Waar is de, eh... unsub? Wat betekent dat trouwens? Het klinkt heel erg BDSM.’ 

Er verschijnt een lachje op zijn gezicht als we de parkeerplaats verlaten. 

‘Het staat voor Unknown Subject. Ryan zat vroeger bij de FBI.’ 

‘De FBI?’ 

‘Geen vragen.’ Christian schudt zijn hoofd, hij is duidelijk aan het nadenken. 

‘En, waar is die vrouwelijke unsub nu dan?’ 

‘Op de snelweg, ze rijdt in zuidelijke richting.’ Hij kijkt me even aan met een grimmige blik. 

Jemig – van gepassioneerd naar kalm naar bezorgd in slechts enkele seconden. Ik streel zijn dij, en 

vervolgens steek ik mijn vingers achter de rand van zijn broek om hem wat op te vrolijken. Hij haalt zijn 

hand van het stuur en stopt mijn beweging. 

‘Nee,’ zegt hij. ‘We hebben het tot nu toe heelhuids gered, ik heb geen zin in een ongeluk drie straten 

van ons huis.’ Hij brengt mijn hand naar zijn mond en geeft een kus op mijn wijsvinger om de afwijzing te 

vergoelijken. Koel, kalm, autoritair... Mijn Vijftig. Voor het eerst sinds tijden voel ik me weer een klein 

kind bij hem. Ik trek mijn hand terug en staar even stil voor me uit. 

‘Vrouwelijk?’ 

‘Blijkbaar.’ Hij zucht, rijdt de ondergrondse garage van Escala in, en toetst de beveiligingscode in op 

het paneel. 

Het hek gaat open, hij rijdt door en draait de R8 soepel in zijn plek. 

‘Ik vind dit echt een geweldige auto,’ zeg ik. 

‘Ik ook. En ik vind dat je geweldig gereden hebt – en ben blij dat het je gelukt is niets kapot te maken.’ 

‘Je mag er best een voor mijn verjaardag kopen,’ zeg ik gniffelend. 

Christians mond valt open terwijl ik de auto uitstap. 

‘Doe maar een witte,’ voeg ik er grijnzend aan toe. 

Hij lacht. ‘Anastasia Grey, je blijft me verbazen.’ 

Ik doe het portier dicht en wacht hem op aan de achterkant van de auto. 

Hij stapt soepel uit de auto, hij houdt me in de gaten met die blik van hem... de blik die iets diep in mij 

aanwakkert. Ik ken deze blik inmiddels goed. Als hij bij me staat, buigt hij naar me toe en fluistert: ‘Jij 

vindt de auto mooi. Ik vind de auto mooi. Ik heb je erin geneukt... misschien moet ik je eróp neuken.’ 

Mijn adem stokt. E n d a n rijdt er een zilverkleurige BMW de garage in. Christian bekijkt hem 

aanvankelijk met een onderzoekende blik, dan verstoord, en vervolgens schenkt hij mij een sluw lachje. 

‘Maar het ziet ernaar uit dat we gezelschap hebben gekregen. Kom.’ Hij pakt mijn hand en samen lopen 

we naar de lift. Terwijl w e wachten, komt de bestuurder van de BMW bij ons staan. Hij i s jong, losjes 

gekleed, en heeft lang, in laagjes geknipt donker haar. Type snelle reclamejongen. 

‘Hoi,’ zegt hij, met een vriendelijke lach. 

Christian slaat zijn arm om me heen en knikt beleefd. 

‘Ik ben hier net komen wonen. Nummer 16.’ 

‘Hallo.’ Ik lach terug. Hij heeft zachtaardige, bruine ogen. 

De liftdeuren gaan open en we stappen alle drie naar binnen. Christian kijkt me aan met een blik die ik

niet meteen kan thuisbrengen. 

‘Jij bent Christian Grey,’ zegt de jonge man. 

Er kan nauwelijks een lachje af bij Christian. 

‘Noah Logan.’ Hij strekt zijn hand uit, en met tegenzin beantwoordt Christian het gebaar. ‘Welke 

verdieping?’ vraagt Noah. 

‘Ik moet een code intoetsen.’ 

‘O.’ 

‘Penthouse.’ 

‘O.’ Noah lacht breeduit. ‘Uiteraard.’ Hij drukt op het knopje van de achtste verdieping en dan schuiven 

de deuren dicht. ‘Mevrouw Grey, neem ik aan?’ 

‘Ja.’ Beleefd lach ik naar hem en we schudden elkaar de hand. Noah bloost een beetje als hij net even te 

lang naar me kijkt. Ik voel mijn wangen ook kleuren, e n onmiddellijk voel ik de greep van Christians 

armen verstrakken. 

‘Wanneer ben je hier komen wonen?’ vraag ik. 

‘Vorig weekend. Ik vind het hier echt te gek.’ 

Tot de lift bij Noahs verdieping is, hangt er een ongemakkelijke stilte. 

‘Leuk om kennis met jullie te maken,’ zegt hij, duidelijk opgelucht, en dan stapt hij d e lift uit. Snel 

sluiten de deuren weer. Christian toetst de code in, en dan gaat de lift weer verder. 

‘Hij lijkt me aardig,’ zeg ik. ‘Ik heb nog geen enkele buur ontmoet hier.’ 

Christian kijkt bedenkelijk. ‘Dat hou ik liever ook zo.’ 

‘Dat komt omdat jij een kluizenaar bent. Ik vond hem best aardig.’ 

‘Een kluizenaar?’ 

‘Kluizenaar, ja. Opgesloten in je eigen ivoren toren,’ bevestig ik, alsof het de gewoonste zaak van de 

wereld is. 

Christians lippen krullen op. 

‘Onze ivoren toren. Ik denk overigens dat u weer een naam kunt toevoegen aan uw lijstje bewonderaars, 

mevrouw Grey.’ 

Ik rol met mijn ogen. ‘Christian, jij denkt dat iedereen mij leuk vindt.’ 

‘Rolde jij nou echt met je ogen naar mij?’ 

Mijn hartslag schiet omhoog. ‘Echt wel,’ fluister ik, terwijl mijn adem stokt in mijn keel. 

Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef, en zijn gezichtsuitdrukking is smeulend, arrogant en geamuseerd. 

‘En wat gaan we daaraan doen?’ 

‘Iets ruigs.’ 

Verbaasd knippert hij met zijn ogen. ‘Ruig?’ 

‘Graag.’ 

‘Heb je nog niet genoeg gehad?’ 

Ik schud langzaam mijn hoofd. Dan gaan de liftdeuren open, we zijn thuis. 

‘Hoe ruig?’ vraagt hij hees; zijn blik wordt donker. 

Ik staar hem aan, maar zegt niets. Even houdt hij zijn ogen dicht, dan pakt hij mijn hand en sleurt me de 

foyer in. 

Als we door de dubbele deuren vliegen, zien we Sawyer in de hal staan; verwachtingsvol kijkt hij ons 

aan. 

‘Sawyer, je mag me over een uur bijpraten,’ zegt Christian. 

‘Zeker, meneer.’ Hij draait zich om en loopt terug naar Taylors werkkamer. 

We hebben een uur!

Christian kijkt me aan. ‘Ruig?’ 

Ik knik bevestigend. 

‘Nou, mevrouw Grey, u hebt geluk. Ik doe vandaag verzoeknummers.’

Zes 

‘Had je iets bijzonders in gedachten?’ zegt Christian zwoel, zijn blik is strak op mij gericht. Ik haal mijn 

schouders op, opeens buiten adem en onrustig. Ik weet niet of het nou komt door de achtervolging, de 

adrenaline, mijn slechte humeur eerder op de avond – ik begrijp er niets van maar ik wil dit – heel graag. 

Christian lijkt even diep na te denken. ‘Kinky neukerij?’ vraagt hij met zijdezachte stem. 

Ik knik, voel mijn wangen vlammen. Waarom geneer ik me zo? I k heb o p allerlei manieren kinky 

geneukt met deze man. I k ben verdomme met hem getrouwd! Geneer i k m e omdat ik het wil en me 

daarvoor schaam? Mijn onderbewustzijn kijkt me aan. Je moet er niet te veel bij stilstaan. 

‘Carte blanche?’ Hij fluistert zijn vraag, terwijl hij me aankijkt alsof hij mijn gedachten probeert te 

lezen. 

Carte blanche? Lieve help – wat haal ik me nou weer op de hals? ‘Ja,’ zeg ik een beetje zenuwachtig, 

en het vuur in me laait op. Hij lacht langzaam en sexy. 

‘Kom,’ zegt hij, en hij neemt me mee richting de trap. Het is duidelijk wat hij wil. Speelkamer! Mijn 

innerlijke godin ontwaakt uit haar post-R8-seksslaapje, ogen wijd open en in de startblokken. 

Boven aan de trap laat hij mijn hand los om de deur open te maken. De sleutel hangt aan de Yes Seattlesleutelhanger 

die ik hem nog niet zo lang geleden gaf. 

‘Na u, mevrouw Grey,’ zegt hij, en hij zwaait de deur open. 

De speelkamer ruikt geruststellend bekend naar leer, hout en was. Ik bloos bij de gedachte dat mevrouw 

Jones hier moet hebben schoongemaakt terwijl wij op huwelijksreis waren. Als we naar binnen gaan, 

doet Christian het licht aan en over de rode muren wordt een zacht gloed verspreid. Vol verwachting staar 

ik hem aan. Wat gaat hij doen? Hij doet de deur op slot en draait zich om. Bedachtzaam houdt hij zijn 

hoofd een beetje scheef en schudt er dan geamuseerd mee. 

‘Wat wil je, Ana?’ vraagt hij liefelijk. 

‘Jou.’ Mijn stem klinkt hees. 

Hij grijnst. ‘Mij heb je al. Je had me al toen je mijn kantoor binnenviel.’ 

‘Verras me maar, meneer Grey.’ 

Zijn mond trekt door ingehouden humor en vleselijke belofte. ‘Zoals u wenst, mevrouw Grey.’ Hij slaat 

zijn armen over elkaar en legt een wijsvinger op zijn lippen terwijl hij me gadeslaat. ‘Om t e beginnen 

gaan we jou van je kleding ontdoen.’ Hij komt dichterbij. Dan pakt hij de voorkant van mijn korte 

spijkerjasje en laat het van mijn schouders op d e grond vallen. Vervolgens pakt hij de rand van mijn 

zwarte topje. 

‘Armen omhoog.’ 

Ik gehoorzaam, en hij trekt het uit over mijn hoofd. Vooroverbuigend kust hij me zacht op mijn mond, in 

zijn ogen zie ik een bedwelmende mix van lust en liefde. Het topje komt op de grond terecht, naast mijn 

jasje. 

‘Hier,’ fluister ik, en ik staar hem nerveus aan, terwijl ik het elastiekje van mijn pols haal en het voor 

hem houd. Even houdt hij stil en spert hij zijn ogen, maar blijft dan onbewogen. Uiteindelijk pakt hij het 

elastiekje aan. 

‘Draai je om,’ beveelt hij me. 

Opgelucht glimlach ik, en doe meteen wat hij zegt. Het lijkt erop dat we die kleine hindernis hebben 

genomen. Hij pakt mijn haren bij elkaar, legt er snel en efficiënt een vlecht in, en wikkelt het elastiekje 

om het uiteinde. Hij trekt zachtjes aan de vlecht waardoor mijn hoofd naar achteren kantelt.

‘Handig bedacht, mevrouw Grey,’ fluistert hi j in mijn oor, o m vervolgens aan mijn oorlelletje te 

knabbelen. ‘Draai je nu maar om en doe je rok uit. Laat het op de vloer vallen.’ Hij laat me los en doet 

een stap achteruit als ik me naar hem toe draai. Zonder mijn blik van hem af te wenden, maak ik het 

knoopje van mijn rok los en dan de rits. Het hele ding valt bij mijn voeten op de grond. 

‘Stap uit je rok,’ zegt hij. Terwijl i k een stap zet i n zijn richting, knielt hij snel en pakt hij mijn 

rechterenkel. Behendig maakt hij de bandjes van mijn schoenen los, terwijl ik voorover leun met een hand 

tegen de muur waar eerst zijn zweepjes, roedes en andere attributen hingen. Alleen de strengenzweep en 

het rijzweepje hangen er nog. Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Gaat hij ze gebruiken? 

Inmiddels heb ik alleen mijn kanten bh en slipje nog aan. 

Christian zit op zijn hielen, en kijkt naar me op. ‘U bent heerlijk om naar te kijken, mevrouw Grey.’ Het 

volgende moment zit hij op zijn knieën, pakt mijn heupen, en trekt me naar zich toe om zijn neus boven 

tussen mi j n dijen t e drukken. ‘ E n j e ruikt naar mij en seks,’ zegt hij, terwijl hij diep inademt. 

‘Bedwelmend.’ Hij kust me door de stof van mijn slipje heen, en ik hijg van opwinding om zijn woorden 

– vanbinnen smeult het als lava. Hij is gewoon zo... ondeugend. Dan staat hij op, lenig als een atleet, en 

pakt mijn kleding en schoenen bij elkaar. 

‘Ga naast d e tafel staan,’ zegt hij kalm, wijzend me t zijn hoofd. Vervolgens loopt hij naar de 

museumkist der belevingen. Hij kijkt even naar me om, en gniffelt. ‘Draai je om naar de muur,’ beveelt 

hij. ‘Dan zie je tenminste niet wat ik van plan ben. We doen ons best u te plezieren, mevrouw Grey, en u 

vroeg om een verrassing.’ 

Ik draai van hem weg en zet mijn oren op scherp – opeens is mijn gehoor gevoelig voor ook maar het 

minste geluid. Hij is hier echt goed i n – mijn verwachtingen opbouwen, mijn verlangen opstoken... me 

laten wachten. Ik hoor dat hij mijn schoenen neerzet en, tenminste, dat denk ik, mijn kleren op de kast legt, 

gevolgd door het gekletter van zijn eigen schoenen op de grond – één voor één. Hmm... heerlijk, Christian 

op blote voeten. Daarna hoor ik hoe hij een lade opent. 

Speeltjes! O, ik vind deze spanning he-le-maal ge-wel-dig. De lade wordt weer dichtgeschoven en mijn 

adem versnelt. Hoe kan alleen het geluid van een lade toch zo’n uitwerking op me hebben? Het slaat 

nergens op. Door de zachte ruis van het geluidssysteem weet ik dat het een muzikaal intermezzo wordt. Ik 

hoor een piano, zacht en in de verte, het droefgeestige geluid vult de ruimte. Ik ken de melodie niet. Dan 

hoor ik een elektrische gitaar. Wat i s dit? Een mannenstem spreekt, en ik kan de woorden net verstaan, 

iets over niet bang zijn om dood te gaan. 

Christian loopt op zijn gemak naar me toe, zijn blote voeten zijn net zweepslagjes op de houten vloer. 

Net als ik voel dat hij achter me staat, begint een vrouwenstem te zingen... jammeren... zingen? 

‘Ruig, zei u, mevrouw Grey?’ zegt hij hijgend in mijn linkeroor. 

‘Hmm.’ 

‘Je moet het zeggen als het te veel is. Als jij stop zegt, hou ik onmiddellijk op. Duidelijk?’ 

‘Ja.’ 

‘Je moet het beloven.’ 

Ik adem diep in. Shit, wat is hij van plan? ‘Ik beloof het,’ murmel ik ademloos, m e zijn eerdere 

woorden herinnerend: ik wil je geen pijn doen, maar ik wil graag met je spelen. 

‘Braaf meisje.’ Hij kust mijn blote schouder, steekt vervolgens een vinger achter mijn bh-bandje en 

trekt een lijntje over mijn rug onder het bandje. Ik wil zuchten. Hoe maakt hij de kleinste beweging tot iets 

zo erotisch? 

‘Uit,’ fluistert hij in mijn oor, en snel gehoorzaam ik en laat mijn bh op de grond vallen. 

Zijn handen gaan over mijn rug, en met zijn duimen trekt hij mijn broekje langs mijn benen naar 

beneden.

‘Stap,’ beveelt hij. Ik doe weer wat me gezegd wordt. Hij geeft een kus op mijn billen en staat op. 

‘Ik ga je blinddoeken, zodat alles intenser wordt.’ Hij doet een blinddoek voor en de wereld om mij 

heen is donker. De vrouw jammert iets onsamenhangends... het is een bezeten melodie, recht uit het hart. 

‘Buig voorover en ga plat op de tafel liggen,’ spreekt hij zacht. ‘Nu.’ 

Zonder te aarzelen buk ik over de rand van de tafel en leg mijn bovenlijf op het gepolijste hout, de 

zijkant van mijn gezicht rust op de harde ondergrond. Het voelt koel op mijn huid, en ruikt een beetje naar 

bijenwas met een vleugje citroen. 

‘Strek je armen uit en houd je vast aan de rand van de tafel.’ 

Oké... Ik reik naar voren en klem me om de rand. De tafel is vrij breed, dus mijn armen zijn helemaal 

gestrekt. 

‘Als je loslaat, sla ik je. Is dat duidelijk?’ 

‘Ja.’ 

‘Wil je dat ik je sla, Anastasia?’ 

Alles ten zuiden van mijn navel verkrampt heerlijk. Ik bedenk dat ik dit al wil sinds hij ermee dreigde 

tijdens de lunch, en de achtervolging noch he t daaropvolgende intieme samenzijn heeft dat gevoel 

verzadigd. 

‘Ja.’ Mijn stem is niet meer dan een hees gefluister. 

‘Waarom?’ 

O... moet ik er echt een reden toe hebben? Jemig. Ik haal mijn schouders op. 

‘Zeg het,’ dringt hij aan. 

‘Eh...’ 

Opeens, uit het niets, slaat hij me hard. 

‘Ah!’ gil ik. 

‘Stil maar.’ 

Zachtjes wrijft hij over de plek op mijn billen waar hij me geslagen heeft. Daarna hangt hij over me 

heen, zijn heupen duwen tegen mijn achterste. Ik voel een kus tussen mijn schouderbladen, en dan een 

spoor van kussen over mijn rug. Hij heeft zijn blouse inmiddels uitgedaan, en zijn borsthaar kriebelt tegen 

mijn rug. Dwars door de ruwe stof van zijn spijkerbroek heen voel ik zijn erectie tegen me aan drukken. 

‘Doe je benen uit elkaar,’ beveelt hij. 

Ik beweeg mijn benen van elkaar. 

‘Wijder.’ 

Ik zucht en zet mijn benen verder uit elkaar. 

‘Braaf meisje,’ ademt hij. Zijn vinger gaat over mijn rug naar beneden, in het geultje waar mijn billen 

beginnen, en dan langs mijn anus, waardoor ik van schrik mijn achterwerk samenknijp. 

‘Hier gaan we wat plezier mee maken,’ fluistert hij. 

Fuck! 

Zijn vinger glijdt verder langs mijn perineum en vervolgens naar binnen. 

‘Je bent heel nat, Ana. Is dat nog van daarstraks of van nu?’ 

Ik kreun en hij glijdt met zijn vinger in en uit me, steeds opnieuw. Ik druk me tegen zijn hand aan, geniet 

ervan dat hij bij me naar binnen gaat. 

‘O, Ana, ik denk dat het een beetje van beide is. Volgens mij vind je het fijn om hier te zijn, op deze 

manier. Van mij.’ 

Ja – o echt wel. Hij trekt zijn vinger terug en slaat nog een keer hard op mijn billen. 

‘Zeg het,’ fluistert hij, hees en dwingend. 

‘Ja, ik vind het heerlijk,’ zeg ik kermend van verlangen.

Hij slaat me nog eens hard, waardoor ik het uitschreeuw, en dan steekt hij twee vingers in me. Hij trekt 

ze meteen weer terug om het vocht rond mijn anus uit te smeren. 

‘Wat ga je doen?’ vraag ik, ademloos. O hemel... gaat hij me in m’n kont neuken? 

‘Het is niet wat je denkt,’ zegt hij geruststellend. ‘Ik heb je al gezegd dat we dit stapje voor stapje doen, 

schatje.’ Ik hoor dat hij iets uit een tube drukt, en dan masseren zijn vingers me weer, daar. Hij oliet mijn 

huid... daar! D e opwinding van het onbekende en mijn vrees botsen keihard tegen elkaar aan, en ik 

kronkel alle kanten op. En weer krijg ik een mep, lager, zodat hij mijn vagina raakt. Ik kreun. Dit is... zo 

lekker. 

‘Stil blijven staan,’ zegt hij, ‘en niet loslaten.’ 

‘Ah.’ 

‘Dit is glijmiddel.’ Hij smeert nog wat meer op me. Ik probeer niet te wiebelen maar mijn hart gaat als 

een gek tekeer, ik ben helemaal de weg kwijt, terwijl verlangen zich vermengt met angst in mijn lichaam. 

‘Dit wil ik al een hele tijd met je doen, Ana.’ 

Ik zucht van verlangen. En ik voel iets kouds, metaalachtig kouds, langs mijn ruggenwervel naar 

beneden gaan. 

‘Ik heb hier een cadeautje voor je,’ fluistert Christian. 

Een beeld van onze kijkmiddag schiet me te binnen. O mijn god. Het is een buttplug. Christian strijkt 

ermee tussen mijn billen. 

O hemel. 

‘Ik ga deze bij je inbrengen, heel langzaam.’ 

Ik hijg, verwachting en vrees vechten om de eerste plek. 

‘Doet dat pijn?’ 

‘Nee, schatje. Hij is maar klein. En als het ding eenmaal in je zit, ga ik je heel hard neuken.’ 

Het lijkt wel of ik een stuiptrekking krijg. Hij buigt over me heen, en kust me nog eens tussen mijn 

schouderbladen. 

‘Klaar?’ fluistert hij. 

Klaar? Ben ik hier klaar voor? 

‘Ja,’ zeg ik zacht met droge mond. Hij haalt nog een vinger langs mijn anus en perineum en duwt het bij 

me naar binnen. Fuck, z’n duim. Hij houdt mijn vagina vast en met zijn vingers masseert hij zacht mijn 

clitoris. Ik kreun... het voelt... lekker. Heel voorzichtig, terwijl zijn vingers en duim me bewerken met hun 

magische kunsten, duwt hij de koude buttplug langzaam bij me naar binnen. 

‘Ah!’ kreun ik luid als reactie o p deze onbekende sensatie; mijn spieren stribbelen tegen bij deze 

indringing. Hij draait rondjes met zijn duim en geeft wat meer druk op het speeltje, en dan glijdt hij 

makkelijk naar binnen. Ik weet niet of het komt omdat ik zo opgewonden ben o f omdat hij me heeft 

afgeleid met zijn vaardige vingers, maar mijn lichaam lijkt het ding te accepteren. Het voelt zwaar... en 

vreemd... daar! 

‘O, schatje.’ 

En ik voel het... waar zijn duim binnen in me draait... en de plug drukt tegen... o, ah... Langzaam draait 

hij de plug, waardoor ik diep en kreunend zucht. 

‘Christian,’ zeg ik, zijn naam is als een mantra, en ik geef me volledig over. 

‘Goed zo, meisje,’ zegt hij. Met zijn vrije hand gaat hij langs mijn zij tot hij bij mijn heup is. Langzaam 

trekt hij zijn duim terug, en vervolgens hoor ik het bekende geluid van zijn rits. Hij pakt me ook bij mijn 

andere heup, trekt zo mijn achterste naar zich toe en zet mijn benen verder uit elkaar. 

‘Laat de tafel niet los, Ana,’ zegt hij waarschuwend. 

‘Nee,’ hijg ik.

‘Iets ruigs? Zeg het als ik te ruig word. Begrepen?’ 

‘Ja,’ fluister ik, en dan ramt hij bij me naar binnen, tegelijkertijd mijn onderlijf naar zich toe trekkend, 

waarbij de plug naar voren schokt, dieper... 

‘Fuck!’ schreeuw ik. 

Hij houdt even stil, zijn ademhaling gaat raspend, en ik hijg met hem mee in hetzelfde ritme. Ik probeer 

alles w at i k voel te plaatsen: het heerlijk volle gevoel, het idee dat i k een taboe doorbreek, en de 

erotische beleving die van binnenuit helemaal uitstraalt naar mijn ledematen. Zachtjes trekt hij aan de 

plug. 

O jemig... Ik kreun, en ik hoor hem diep ademhalen – puur, onvervalst genieten. Het verhit mijn bloed. 

Heb ik me ooit zo onzedelijk gevoeld... zo... 

‘Nog een keer?’ fluistert hij. 

‘Ja.’ 

‘Blijf plat liggen,’ beveelt hij. Hij trekt zich terug om vervolgens op volle kracht te stoten. 

O ja... dit is precies wat ik wilde. ‘Ja,’ sis ik. 

En hij versnelt, zijn moeizame ademhaling gaat gelijk met die van mij als hij naar binnen beukt. 

‘O, Ana,’ kreunt hij. Hij haalt een hand van mijn heupen en draait weer aan de plug, trekt er langzaam 

aan, e n beweegt hem i n en uit. Het is een onbeschrijflijk gevoel, en ik heb het gevoel dat ik ga 

flauwvallen op de tafel. Hij gaat maar door, sterk en hard en diep; ik sta op springen. 

‘O, fuck,’ kerm ik. Hij rijt me open. 

‘Ja, schatje,’ sist hij hees. 

‘Alsjeblieft,’ smeek ik, en ik weet zelf eigenlijk niet waarom – om te stoppen, nooit t e stoppen, nog 

eens de plug te draaien. Al mijn spieren aan de onderkant trekken zich samen rond hem en de plug. 

‘Zo ja,’ zegt hij, zwaar ademend, en geeft me een harde klap op mijn rechterbil. Ik kom – en het gaat 

maar door, ik val en val, draaiend, wervelend, kronkelend en helemaal van de wereld. Christian haalt de 

plug er voorzichtig uit. 

‘Jezus!’ gil ik. Daarop grijpt Christian mijn heupen en komt schreeuwend klaar terwijl hij me vastpint 

op de tafel. 

De vrouw zingt nog steeds. Christian zet de installatie hier altijd op repeat. Vreemd. Ik lig in zijn armen 

op zijn schoot, onze benen zijn in elkaar verstrengeld, en mijn hoofd rust tegen zijn schouder. We liggen 

op de vloer van de speelkamer, bij de tafel. 

‘Welkom terug,’ zegt hij, en maakt de blinddoek los. Ik knipper met mijn ogen om ze weer te laten 

wennen aan het gedimde licht. Hij kust me zacht op mijn mond, en zijn ogen kijken me onderzoekend aan. 

Ik richt me iets op om zijn gezicht te strelen. Hij glimlacht. 

‘En, heb ik de instructies goed gevolgd?’ vraagt hij geamuseerd. 

Ik frons. ‘Instructies?’ 

‘Jij bestelde iets ruigs,’ zegt hij rustig. 

Ik grinnik, ik kan er niets aan doen. ‘Ja, ik denk het wel...’ 

Hij trekt een wenkbrauw op en grijnst terug. ‘Ik ben blij dat te horen, mevrouw Grey. Je ziet er heerlijk 

sufgeneukt en prachtig uit, op dit moment.’ Hij streelt mijn gezicht, met zijn vingers langs mijn wang. 

‘Ik voel het,’ zeg ik nagenietend. 

Hij kust me nog eens liefdevol, zijn lippen voelen zacht en warm tegen de mijne. ‘Je stelt nooit teleur.’ 

Hij leunt iets achterover om me eens goed t e bekijken. ‘Hoe voel je je?’ vraagt hij met een zachte, 

bezorgde stem. 

‘Prima,’ antwoord ik, en ik voel een blos opkomen. ‘Heerlijk sufgeneukt.’ Ik lach er verlegen bij.

‘Hemeltjelief, mevrouw Grey, wat komen e r toch ranzige woorden uit uw mond.’ Christian kijkt er 

semibeledigd bij, maar de toon waarop hij het zegt, verraadt zijn plezier. 

‘Dat komt omdat ik getrouwd ben met een enorm ranzig mannetje, meneer Grey.’ 

Hij grijnst als een idioot en het werkt aanstekelijk. ‘Ik ben blij dat je met hem getrouwd bent.’ Hij pakt 

zachtjes mijn vlecht, brengt hem naar zijn lippen, en kust eerbiedig het uiteinde, zijn ogen stralen liefde 

uit. Mijn hemel... maakte ik ooit kans om deze man te kunnen weerstaan? 

Ik pak zijn linkerhand en druk een kus op zijn trouwring, een eenvoudige platina ring – net als de mijne. 

‘Van mij,’ fluister ik. 

‘Van jou,’ antwoordt hij. Hij slaat zijn armen weer om me heen en duwt zijn neus in mijn haar. ‘Zal ik 

het bad vol laten lopen voor je?’ 

‘Hmm. Alleen als jij er ook bij komt.’ 

‘Oké,’ zegt hij. Hij gaat staan, en helpt mij overeind. Hij heeft nog steeds zijn spijkerbroek aan. 

‘Ga je die... eh... andere spijkerbroek nog een keer aandoen?’ 

Hij fronst. ‘Andere spijkerbroek?’ 

‘Die je hier eerst altijd aanhad.’ 

‘Die?’ murmelt hij, verbaasd knipperend met zijn ogen. 

‘Dan zie je er zo sexy uit.’ 

‘Is dat zo?’ 

‘Ja... ik bedoel, echt supersexy.’ 

Verlegen glimlacht hij. ‘Nou, voor u, mevrouw Grey, zal i k eens kijken wat ik kan doen.’ Hij buigt 

voorover om me te kussen en pakt dan de kleine kom van tafel met daarin de buttplug, de tube glijmiddel, 

de blinddoek en mijn slipje. 

‘Wie maakt die speeltjes eigenlijk schoon?’ vraag ik hem, terwijl ik hem richting de kas volg. 

Hij fronst, alsof hij de vraag niet begrijpt. ‘Ik. Mevrouw Jones.’ 

‘Wat?’ 

Hij knikt, geamuseerd en gegeneerd tegelijk, denk ik. Dan doet hij de muziek uit. ‘Nou – eh...’ 

‘Je Onderdanigen deden dat altijd?’ maak i k de zin voor hem af. Verontschuldigend haalt hi j zijn 

schouders op. 

‘Hier.’ Hij geeft me zijn blouse, en i k trek hem aan. De stof ruikt nog naar hem, en mijn ongenoegen 

over het schoonmaken van de buttplug is al snel vergeten. Hij zet de spullen op de museumkist. Hij pakt 

mijn hand, haalt de deur van de speelkamer van het slot, en leidt me naar beneden. Ik volg hem gedwee. 

De bezorgdheid, het slechte humeur, de spanning, angst en opwinding van de achtervolging zijn weg. Ik 

ben ontspannen – eindelijk voldaan en rustig. In de badkamer gaap ik luidkeels en rek ik me uit... voor de 

verandering voel ik me op mijn gemak. 

‘Wat is er?’ vraagt Christian, terwijl hij de kraan opendraait. 

Ik schud mijn hoofd. 

‘Vertel,’ zegt hij zachtjes, en druppelt wat jasmijnolie in het badwater. Meteen is de badkamer gevuld 

met de zoete, sensuele geur. 

Ik bloos. ‘Ik voel me gewoon beter.’ 

Hij glimlacht. ‘Inderdaad, u had een vreemde bui vandaag, mevrouw Grey.’ Hij staat op en neemt me in 

zijn armen. ‘Ik weet dat je je zorgen maakt over wat er is gebeurd. Het spijt me dat je erbij betrokken bent 

geraakt. Ik weet niet of het een wraakactie is, een ex-werknemer, of een concurrent. Als jou iets zou 

overkomen vanwege mij – ’ Zijn stem is niet meer dan een gepijnigd gefluister. Ik sla mijn armen om hem 

heen. 

‘En wat als jou iets overkomt, Christian?’ Ik spreek mijn angst uit.

Hij kijkt me aan, en zegt: ‘We komen er wel uit. Jij gaat nu eerst die blouse uitdoen en lekker in bad.’ 

‘Moet jij niet met Sawyer praten?’ 

‘Die kan nog wel even wachten,’ zegt hij, met een verbeten trek o m zijn mond. Opeens voel ik 

medelijden met Sawyer. Wat heeft hij misdaan in Christians ogen? 

Christian helpt me uit zijn blouse, en fronst als ik me naar hem toe draai. Op mijn borsten zijn nog 

steeds vaag de blauwe plekken zichtbaar van de zuigzoenen die hij me tijdens onze huwelijksreis gaf, 

maar ik besluit er niets over te zeggen. 

‘Ik ben benieuwd of Ryan de Dodge nog heeft weten in te halen.’ 

‘We zullen zien, maar eerst in bad. Stap erin.’ Hij reikt zijn hand naar me uit. Ik laat me zakken in het 

hete, geurende water en ga voorzichtig zitten. 

‘Au.’ Mijn kont is gevoelig, en het hete water prikt. 

‘Rustig, schatje,’ zegt Christian waarschuwend, maar op het moment dat hij het zegt is het nare gevoel al 

over. 

Christian kleedt zich uit en gaat achter me zitten in het bad. Hij trekt me naar zich toe, tussen zijn benen, 

en zo liggen we heerlijk tevreden in het water. Met mijn vingers streel ik over zijn been, en hij speelt met 

mijn vlecht. 

‘We moeten het over het nieuwe huis hebben. Zullen we dat later op de avond doen?’ 

‘Tuurlijk.’ Dat mens komt weer. Mijn onderbewustzijn kijkt geërgerd op van haar Complete Works of 

Charles Dickens, deel III. Ik ben het helemaal met mijn onderbewustzijn eens, en zucht. Helaas zijn de 

ontwerpen van Gia Matteo wel geweldig. 

‘Ik moet me voorbereiden voor mijn werk,’ fluister ik. 

Even houdt hij zijn adem in. ‘Je weet dat je niet meer hoeft te werken,’ zegt hij. 

O nee hè... krijgen we dat weer. ‘Christian, we hebben het hier al lang genoeg over gehad. Begin nou 

niet weer.’ 

Zachtjes trekt hij aan mijn vlecht, zodat mijn hoofd iets achterover helt. ‘Ik zeg het alleen maar...’ En 

dan kust hij me zacht. 

Ik trek een joggingbroek en een topje aan, en besluit mijn kleren op te halen uit de speelkamer. Terwijl ik 

door de gang loop, hoor ik Christian zijn stem verheffen in zijn werkkamer. Ik verstijf. 

‘Waar zat je, verdomme?’ 

O, shit. Hij schreeuwt tegen Sawyer. Stilletjes sluip ik de trap naar de speelkamer op. Ik wil echt niet 

weten wat hij allemaal tegen Sawyer zegt – schreeuwerige Christian vind i k nog steeds intimiderend. 

Arme Sawyer. Ik mag tenminste nog terugschreeuwen. 

Ik pak mijn kleren en Christians schoenen, en zie dan de kleine porseleinen kom met de buttplug op de 

museumkist staan. Nou ja... ik zou het natuurlijk gewoon schoon kunnen maken. Ik zet de kom boven op 

de stapel en ga weer naar beneden. Nerveus kijk ik de grote kamer in, maar daar is niemand. Gelukkig. 

Morgenavond is Taylor weer terug, en over het algemeen is Christian rustiger als hij in de buurt is. 

Vandaag en morgen brengt Taylor tijd door met zijn dochter. Ik ben benieuwd of ik haar ooit zal 

ontmoeten. 

Mevrouw Jones komt net uit de bijkeuken gelopen, en we schrikken van elkaar. 

‘Mevrouw Grey – ik had u helemaal niet gezien.’ O, nu is het opeens weer mevrouw Grey! 

‘Dag, mevrouw Jones.’ 

‘Welkom thuis, en van harte gefeliciteerd,’ zegt ze met een vriendelijke glimlach. 

‘Noemt u me toch Ana.’ 

‘O, nee, mevrouw Grey, dat zou niet gepast zijn.’

O! Waarom is alles opeens anders nu ik een ring om mijn vinger draag? 

‘Zullen we zo even naar het menu van de komende week kijken?’ vraagt ze, ze kijkt me verwachtingsvol 

aan. 

Menu? 

‘Eh...’ Ik had niet gedacht dat iemand me ooit deze vraag zou stellen. 

Ze glimlacht. ‘Toen ik net begon voor meneer Grey, namen we op zondagavond altijd het menu van die 

week door, en schreef ik meteen op wat hij nodig had van de supermarkt.’ 

‘Op die manier.’ 

‘Zal ik dat van je aanpakken?’ 

Ze strekt haar handen uit om mijn kleding over te nemen. 

‘O... eh. Eigenlijk heb i k ze nog even nodig.’ En ze verbergen een kom met daarin d e buttplug! Ik 

word vuurrood, het mag een wonder heten dat ik in staat ben mevrouw Jones recht aan te kijken. Ze weet 

wat wij doen – ze maakt de kamer schoon. Jemig, het is gewoon zo vreemd om geen privacy te hebben. 

‘Zegt u maar wanneer, mevrouw Grey. Ik neem alles graag even met u door.’ 

‘Dank u wel.’ Ons gesprek wordt onderbroken door een lijkbleke Sawyer; hij stormt de werkkamer van 

Christian uit, en stampt door de grote kamer. Hij knikt kort naar ons allebei – zonder ons aan te kijken – 

en verdwijnt dan in de werkkamer van Taylor. Eigenlijk ben ik wel blij met zijn tussenkomst, want ik heb 

op dit moment helemaal geen zin om menu’s en buttplugs te bespreken met mevrouw Jones. Ik glimlach 

even naar haar, en haast me dan terug naar de slaapkamer. 

Zal ik er ooit aan kunnen wennen dat er altijd huishoudelijk personeel voor me klaarstaat? Ik schud mijn 

hoofd... Ooit, misschien. 

Ik gooi Christians schoenen op de grond, mijn kleren op het bed, en dan neem ik de kom met de buttplug 

mee de badkamer in. Ik kijk er bedachtzaam naar. Het ziet er vrij onschuldig uit, en verbazingwekkend 

schoon. Daar wil ik vooral niet al te lang over nadenken, dus ik was hem snel met water en zeep. Zou dat 

goed genoeg zijn. Ik zal Mr. Sexpert vragen of hij gesteriliseerd moet worden, of zo. Ik huiver bij de 

gedachte. 

Ik vind het fijn dat Christian de bibliotheek voor mij heeft bestemd. Er staat nu een mooi bureau van wit 

hout waar ik aan kan werken. Ik zet mijn laptop aan en lees de notities door die ik heb geplaatst in de vijf 

manuscripten die ik heb gelezen tijdens onze huwelijksreis. 

Jep, ik heb alles wat ik nodig heb. Aan de ene kant heb ik helemaal geen zin om weer te gaan werken, 

maar dat kan i k niet tegen Christian zeggen. Hij zou meteen zijn kans grijpen om me ontslag te laten 

nemen. Ik kan me nog goed herinneren dat Roach bijna een hartaanval kreeg toen ik hem vertelde dat ik 

zou gaan trouwen, en met wie. Niet lang daarna kreeg ik een vast dienstverband, en nu realiseer ik me dat 

dat was omdat ik met de baas ging trouwen. Geen prettige gedachte. Ik ben niet langer plaatsvervangend 

redacteur – ik ben Anastasia Steele, redacteur. 

Ik heb Christian nog niet durven vertellen dat ik mijn meisjesnaam wil blijven gebruiken op het werk. Ik 

vind mijn argumenten daarvoor steekhoudend; ik moet enige afstand van hem nemen, maar ik weet dat het 

hommeles wordt wanneer hij zich dat realiseert. Misschien moet ik het er vanavond met hem over hebben. 

Achteroverleunend in mijn stoel, begin ik met het laatste klusje van vandaag. Ik kijk naar de klok op 

mijn laptop en zie dat het zeven uur ’s avonds is. Christian zit nog steeds in zijn werkkamer, dus ik heb er 

de tijd voor. Ik neem de geheugenkaart uit de Nikon-camera, en stop hem in de laptop om de foto’s over te 

zetten. Terwijl de computer zijn werk doet, overdenk ik de dag. Is Ryan terug? Of is hij nog steeds op 

weg naar Portland? Heeft hij de mysterieuze vrouw te pakken gekregen? Heeft Christian al iets van hem 

gehoord. Ik wil wat antwoorden. Het kan me niet schelen dat hij druk is; ik wil weten wat er aan de hand

is en neem er geen genoegen mee dat hij me in het ongewisse houdt. Ik sta op om naar hem toe te gaan, 

maar opeens zie ik de foto’s van de laatste dagen van onze huwelijksreis op het beeldscherm verschijnen. 

Holy shit! 

Alleen maar foto’s van mij. Slapend, heel veel slapend, mijn haren in mijn gezicht of uitgespreid over 

het kussen, mijn mond iets geopend... Shit – duimend. Ik zuig al jaren niet meer op mijn duim! Zo veel 

foto’s. Ik heb er niets van gemerkt dat hij ze nam. Er zijn er ook een paar van verder weg, inclusief eentje 

waarbij ik, leunend op de reling van het jacht, weemoedig naar de horizon staar. Hoe kan het dat ik daar 

niets van gemerkt heb? Ik moet glimlachen om de foto’s waarop ik onder hem lig – mijn haren wild om 

mijn hoofd omdat hij me kietelt. En dan is er de foto van ons samen op het bed in de slaapkamer, die hij 

zelf maakte door zijn arm uit te strekken. Ik lig tegen zijn borst en hij kijkt recht in de lens; jong, met wijd 

open ogen... verliefd. Met zijn andere hand houdt hij mijn hoofd vast, en i k lach als een verliefde gek. 

Maar ik kan alleen maar kijken naar Christian. O, mijn prachtige man, met zijn verwarde pas geneukte 

haar, zijn ogen die glanzen van liefde, en zijn lachende mond. Mijn mooie man, die kietelen niet 

verdraagt, die tot voor kort helemaal niet aangeraakt mocht worden; en toch laat hij zich nu door mij 

aanraken. Ik zal hem toch eens vragen of hij het fijn vindt, of dat hij het toelaat om mij een plezier te doen. 

Ik frons, kijk naar hem op de foto, en voel me opeens overdonderd door wat ik voor hem voel. Er loopt 

iemand ergens rond die hem pijn wil doen – eerst Charlie Tango, toen brand bij GEH, e n dan nog die 

stomme achtervolging. Ik leg mijn hand tegen mijn mond als een plotselinge snik uit mijn keel opwelt. Ik 

sta op om naar hem toe te gaan – niet om hem nu meteen te confronteren – maar om te kijken of hem niets 

is overkomen. 

Ik stamp zijn werkkamer binnen zonder ook maar aan te kloppen. Hij zit aan zijn bureau en is aan de 

telefoon. Verrast en geërgerd kijkt hij op, maar de verstoorde blik op zijn gezicht verdwijnt als sneeuw 

voor de zon als hij ziet dat ik het ben. 

‘Dus het lukt je niet om het scherper te krijgen?’ vraagt hij, doorpratend maar zonder zijn blik van mij af 

te wenden. Zonder aarzeling loop ik om zijn bureau heen en hij draait zijn stoel naar me toe, fronsend. Ik 

zie dat hij denkt: wat wil ze? Als ik bij hem op schoot ga zitten, trekt hij verbaasd zijn wenkbrauwen op. 

Ik sla mijn armen om zijn nek en kruip dicht tegen hem aan. Voorzichtig legt hij een arm om mij heen. 

‘Eh... ja, Barney. Heb je een momentje.’ Hij houdt d e telefoon tussen zijn hoofd en zijn schouder 

geklemd. 

‘Ana, wat is er?’ 

Ik schud mijn hoofd. Hij tilt mijn kin iets op en kijkt me recht aan. Maar ik zeg niets, leg alleen mijn 

hoofd onder zijn kin en kroel tegen hem aan. Een beetje van zijn stuk gebracht legt hij zijn vrije arm wat 

dichter om me heen en geeft me een kus boven op mijn hoofd. 

‘Oké Barney, wat zei je?’ Het gesprek gaat verder, de telefoon wiebelt heen en weer tussen zijn hoofd 

en zijn schouder, en dan drukt hij een toets in op zijn laptop. Een korrelig zwart-witbeeld verschijnt op 

het beeldscherm. Er verschijnt een man met donker haar e n een lichte overall. Christian drukt op een 

knop, en dan loopt de man richting d e camera, met zijn hoofd gebogen. Zodra de man dichter bij de 

camera staat, zet Christian het beeld stil. Hij staat in een spierwitte jammer met zo te zien een hele rij 

zwarte kasten op een rij aan zijn linkerhand. Dit zal de serverruimte van GEH wel zijn. 

‘Oké Barney, nog een keer.’ 

Het beeld komt tot leven. Er verschijnt een vierkantje rond het hoofd van de man en opeens zoomt het 

beeld in. Gefascineerd veer ik op. 

‘Doet Barney dit?’ vraag ik stilletjes. 

‘Ja,’ antwoordt Christian. ‘Kun je het beeld nog ietsje scherper krijgen?’ vraagt hij aan Barney. 

Eerst wordt het hele beeld onscherp, en vervolgens wordt de man die bewust naar de grond kijkt en zo

de beveiligingscamera probeert te ontwijken, toch duidelijker. Terwijl ik ernaar staar, gaat er een rilling 

van herkenning langs mijn ruggenwervel. Iets in zijn kaaklijn komt me bekend voor. Hij heeft slordig, 

kort, donker haar dat er onverzorgd uitziet... en nu het beeld scherper i s zie ik ook de oorbel, een klein 

ringetje. 

Mijn god! Ik weet wie het is. 

‘Christian,’ fluister ik. ‘Dat is Jack Hyde.’

Zeven 

Denk je?’ vraagt Christian verrast. 

‘Ik herken hem aa n zijn kaaklijn.’ Ik wijs op het scherm. ‘En de oorbellen en de vorm van zijn 

schouders. Hij heeft ook dezelfde bouw. Ik denk dat hij een pruik draagt of zo – of hij heeft zijn haar 

geknipt en geverfd.’ 

‘Barney, krijg je dit ook mee?’ Christian legt de telefoon neer op zijn bureau en zet hem op handsfree. 

‘Het lijkt erop dat u uw baas goed hebt bestudeerd, mevrouw Grey,’ mompelt hij niet al te blij. Ik frons, 

maar word gered door Barney. 

‘Ja, meneer, ik heb mevrouw Grey gehoord. Ik ben nu bezig om gezichtsherkenningssoftware op alle 

beschikbare digitale bewakingsbeelden los te laten. Eens kijken waar in de organisatie deze klootzak – 

excuses, mevrouw – nog meer is geweest.’ 

Ik kijk ongerust naar Christian, d i e Barneys krachtterm negeert. Hij bekijkt het beeld van de 

bewakingscamera aandachtig. 

‘Waarom doet hij dit?’ vraag ik Christian. 

Hij haalt zijn schouders op. ‘Wraak misschien. Ik weet het niet. Je kunt niet inschatten waarom sommige 

mensen doen wat ze doen. Ik ben alleen kwaad dat je zo lang zo intensief met hem hebt samengewerkt.’ 

Christians mond vormt een harde streep en hij kromt zijn arm om mijn middel. 

‘We hebben ook nog de inhoud van zijn harde schijf, meneer,’ zegt Barney. 

‘Ja, ik weet het. Heb je het adres van meneer Hyde?’ vraagt Christian fel. 

‘Ja meneer, dat heb ik.’ 

‘Waarschuw Welch.’ 

‘Ga ik zeker doen. Ik zal ook de bewakingscamera’s van de stad scannen om te zien of i k zijn stappen 

kan nagaan.’ 

‘Zoek ook uit wat voor auto hij heeft.’ 

‘Ja meneer.’ 

‘Kan Barney dat allemaal gewoon?’ fluister ik. 

Christian knikt en toont een geniepig glimlachje. 

‘Wat stond er op zijn harde schijf?’ fluister ik. 

Christians gezicht vertrekt en hij schudt zijn hoofd. ‘Niet veel bijzonders,’ zegt hij. Zijn lippen stijf op 

elkaar, zijn glimlach verdwenen. 

‘Vertel het me.’ 

‘Nee.’ 

‘Ging het over jou of mij?’ 

‘Mij.’ Hij zucht. 

‘Wat dan precies? Over je levensstijl?’ 

Christian schudt zijn hoofd en legt zijn wijsvinger op mijn lippen om me duidelijk te maken dat ik stil 

moet zijn. Ik geef hem een vermanende blik. Maar hij knijpt zijn ogen dicht e n dat is een duidelijke 

waarschuwing dat ik mijn mond moet houden. 

‘Het is een Chevrolet Camar o uit 2006. Ik zal zijn kentekengegevens ook naar Welch sturen,’ roept 

Barney opgewonden door de telefoon. 

‘Mooi. Laat me weten of die hufter nog ergens anders in mijn gebouw is geweest. En vergelijk dit beeld 

met dat van zijn SIP-personeelsdossier.’ Christian staart me sceptisch aan. ‘Ik wil er zeker van zijn dat we

een match hebben.’ 

‘Heb ik al gedaan meneer, en mevrouw Grey heeft gelijk. Dit is Jack Hyde.’ 

Ik grijns. Zie je nou wel? Ik ben wel nuttig. Christian wrijft over mijn rug. 

‘Goed gedaan, mevrouw Grey.’ Hij glimlacht. Zijn eerdere wrok is vergeten. Hij zegt tegen Barney: 

‘Laat het me weten wanneer je al zijn gangen bent nagegaan op het hoofdkantoor. Check ook of hij toegang 

heeft gehad to t andere GEH-gebouwen. E n geef het door aan d e beveiligingsteams zodat z e al die 

gebouwen nog eens goed kunnen uitkammen.’ 

‘Ja meneer.’ 

‘Dank je, Barney.’ Christian hangt op. 

‘Nou mevrouw Grey, het lijkt erop dat u niet alleen decoratief bent maar o o k no g eens nuttig.’ 

Christians ogen lichten ondeugend op. Ik weet dat hij me plaagt. 

‘Decoratief?’ dien ik van repliek. 

‘Ontzettend,’ zegt hij zachtjes. Dan kust hij me zachtjes op mijn lippen. 

‘U bent veel decoratiever dan ik, meneer Grey.’ 

Hij grijnst en kust me nogmaals, maar dit keer krachtiger. Hij draait mijn vlecht om zijn pols en slaat 

zijn armen om me heen. Als we elkaar even loslaten om adem te halen, gaat mijn hart als een razende 

tekeer. 

‘Heb je trek?’ vraagt hij. 

‘Nee.’ 

‘Ik wel.’ 

‘Waarin?’ 

‘Nou – eten eigenlijk, mevrouw Grey.’ 

‘Ik maak wel iets voor je.’ Ik giechel. 

‘Heerlijk geluid.’ Hij kust mijn haar en ik sta op. 

‘Wat wilt u eten, meneer?’ vraag ik liefelijk aan hem. 

Hij knijpt zijn ogen samen. ‘Probeert u schattig te doen, mevrouw Grey?’ 

‘Altijd meneer Grey... Baas.’ 

Hij laat een sfinxachtige glimlach zien. ‘Ik kan je nog steeds over de knie leggen,’ zegt hij verleidelijk. 

‘Dat weet ik.’ Ik grijns. Ik leun op zijn armleuningen en kus hem. ‘Dat i s een van de dingen die i k zo 

geweldig aan je vind. Maar stop je jeukende handjes maar weg – je hebt trek.’ 

Hij laat een verlegen glimlach zien en mijn hart verkrampt. ‘O, mevrouw Grey, wat moet ik toch met u 

aan?’ 

‘Mijn vraag beantwoorden. Wat wil je eten?’ 

‘Iets lichts. Verras me maar,’ weerkaatst hij mijn woorden uit de speelkamer. 

‘Ik zal eens zien wat ik kan doen.’ Ik slenter heupwiegend richting de keuken. Mijn hart zakt in mijn 

schoenen wanneer ik zie dat mevrouw Jones daar is. 

‘Hallo, mevrouw Jones.’ 

‘Mevrouw Grey. Wilt u al iets eten?’ 

‘Eh...’ 

Ze roert in een pan die op het gas staat. Het ruikt heerlijk. 

‘Ik was van plan om harde bollen te maken voor meneer Grey en mezelf.’ 

Ze is heel even stil. ‘Natuurlijk,’ zegt ze. ‘Meneer Grey houdt van stokbrood – er ligt nog wat i n de 

vriezer. Ik zou het met alle liefde voor u klaarmaken, mevrouw.’ 

‘Dat weet ik, maar ik wil dit graag zelf doen.’ 

‘Ik snap het. Ik zal ruimte voor u maken.’

‘Wat bent u aan het maken?’ 

‘Dit is een bolognesesaus. U kunt het eten wanneer u wilt. Ik zal het invriezen.’ Ze laat een warme 

glimlach zien en zet de saus op een laag pitje. 

‘Eh – en welke voorkeur heeft Christian voor op harde eh... bollen?’ Ik frons, realiseer me wat ik net 

heb gezegd. Begrijpt mevrouw Jones me wel? 

‘Mevrouw, dat maakt eigenlijk helemaal niets uit. Als het maar stokbrood is, dan eet hij het op.’ We 

grijnzen naar elkaar. 

‘Oké, dank u wel.’ Ik loop naar de vriezer. Het brood ligt in stukken gesneden in diepvrieszakken. Ik leg 

twee stukken op een bord en ontdooi ze in de magnetron. 

Mevrouw Jones is ondertussen verdwenen. Ik ga naa r d e koelkast o p zoek naar ingrediënten. Het is 

geloof ik aa n mi j om de voorwaarden te scheppen waarmee mevrouw Jones en ik moeten gaan 

samenwerken. Het lijkt me leuk om in de weekenden voor Christian te koken. Mevrouw Jones mag wat 

mij betreft doordeweeks voor hem koken – dat i s wel het laatste waar i k zin in heb al s ik thuiskom. 

Hmm... een beetje zoals Christians routine met zijn Onderdanigen. Ik schud mijn hoofd. Ik moet er niet te 

veel over nadenken. Ik zie wat ham liggen en in de groentelade een heerlijk rijpe avocado. 

Ik voeg net wat zout en citroen aan de geprakte avocado toe, wanneer Christian de keuken binnenkomt 

met de schetsen voor het nieuwe huis. Hij legt ze op de ontbijttafel, slentert naar me toe, slaat zijn armen 

om me heen en kust mijn nek. 

‘Blootsvoets en in de keuken,’ zegt hij. 

‘Moet dat niet zijn blootsvoets en zwanger in de keuken?’ Ik lach zelfgenoegzaam. Hij verstrakt, zijn 

lichaam spant zich tegen het mijne. ‘Nog niet,’ geeft hij ongerust aan, bezorgdheid klinkt door in zijn stem. 

‘Nee! Nog niet!’ 

Hij ontspant. ‘Daar zijn we het dan over eens, mevrouw Grey.’ 

‘Maar je wil uiteindelijk wel kinderen, toch?’ 

‘Ja, natuurlijk. Uiteindelijk. Maar ik ben er nog niet klaar voor om je te moeten delen.’ Hij kust mijn nek 

weer. 

O... delen? 

‘Wat ben je aan het maken? Het ziet er lekker uit.’ Hij kust me achter mijn oor en ik weet dat hij dat 

doet om me af te leiden. Een heerlijke tinteling loopt langs mijn rug naar beneden. 

‘Harde bollen.’ Ik lach en herpak m’n gevoel voor humor. 

Hij glimlacht en bijt zachtjes in mijn oorlelletje. ‘Mijn favoriet.’ 

Ik geef hem een por met mijn elleboog. 

‘Mevrouw Grey, u doet me pijn,’ en hij grijpt naar zijn zij alsof hij pijn heeft. 

‘Watje,’ zeg ik afkeurend. 

‘Watje?’ roept hij uit i n ongeloof. Hij geeft me een klap op mijn billen en ik gil. ‘Schiet op met m’n 

eten, deerne. Dan zal ik je straks laten zien wat voor watje ik ben.’ Hij geeft me nog een tik op mijn billen 

en loopt naar de koelkast. 

‘Heb je zin in een glaasje wijn?’ vraagt hij. 

‘Graag.’ 

Christian legt Gia’s schetsen op de ontbijttafel. Ze heeft wel echt geweldige ideeën. 

‘Ik vind haar voorstel om de achtermuur beneden helemaal in glas op te trekken heel goed, maar...’ 

‘Maar?’ vraagt Christian. 

Ik zucht. ‘Ik wil niet alle karakteristieke elementen uit het huis laten verdwijnen.’ 

‘Karakteristiek?’

‘Ja. Wat Gia voorstelt is vrij radicaal, maar... nou ja... Ik ben verliefd geworden op het huis zoals het 

is... met alles erop en eraan.’ 

Christian fronst en kijkt alsof ik zojuist een vloek heb uitgesproken. 

‘Ik vind het eigenlijk leuk zoals het is,’ fluister ik. Zal hij hier boos om worden? 

Hij kijkt me aan. ‘Ik wil dat dit huis is zoals jij wil dat het is. Wat je ook maar wil. Jij bepaalt.’ 

‘Ik wil dat jij het ook mooi vindt, dat jij er ook gelukkig bent.’ 

‘Als jij er bent, ben ik gelukkig. Zo simpel is het, Ana.’ Hij kijkt me aan. Hij is volstrekt oprecht. Ik 

knipper met mijn ogen naar hem en mijn hart groeit. Lieve hemel, hij houdt echt van me. 

‘Nou…’ Ik slik de emoties weg. ‘Ik vind de glazen muur wel mooi. Misschien kunnen we haar vragen of 

ze het op een wat minder opvallende manier met het huis kan integreren.’ 

Christian grijnst. ‘Tuurlijk. Wat jij maar wilt. Wat vind je van haar ideeën voor de bovenverdieping en 

de kelder?’ 

‘Die vind ik wel prima.’ 

‘Mooi.’ 

Oké... Ik waag het erop en stel de hamvraag. ‘Wil je er ook een speelkamer in laten bouwen?’ Ik voel 

de o-zo-bekende rode kleur weer opkomen. Christians wenkbrauwen schieten omhoog. 

‘Wil jij dat?’ vraagt hij blij verrast. 

Ik haal mijn schouders op. ‘Eh... als jij het wilt.’ 

Hij kijkt me even aan. ‘Laten we e r nog even over nadenken. Dit moet per slot van rekening het 

familiehuis worden.’ 

Ik ben verrast door de teleurstelling die ik voel. Maar hij heeft wel gelijk... Hoewel, wanneer komt die 

familie er eigenlijk? Dat kan nog wel jaren duren. 

‘Bovendien kunnen we improviseren,’ grijnst hij zelfvoldaan. 

‘Ik hou wel van improviseren,’ fluister ik. 

Hij grijnst weer. ‘Eerst nog wat dingen samen doornemen.’ Christian wijst naar de slaapkamer en we 

beginnen een gedetailleerd gesprek over badkamers en afzonderlijke inloopkasten. 

Tegen de tijd dat we klaar zijn is het rond halftien ’s avonds. 

‘Ga je nog werken?’ vraag ik aan Christian wanneer hij de schetsen oprolt. 

‘Niet als jij dat niet wil.’ Hij glimlacht. ‘Wat wil jij doen?’ 

‘We zouden tv kunnen kijken.’ Ik wil niet lezen en ik wil niet naar bed... nog niet. 

‘Oké,’ zegt Christian en ik loop achter hem aan naar de tv-kamer. 

We hebben hier misschien drie, vier keer eerder gezeten. Christian leest dan meestal een boek. Hij is 

totaal niet in televisie geïnteresseerd. Ik ga naast hem zitten, mijn benen opgetrokken met mijn hoofd op 

zijn schouder. Hij doet de flatscreen-tv aan en zapt ongeïnteresseerd langs de kanalen. 

‘Is er nog specifieke onzin waar je naar wilt kijken?’ 

‘Je houdt niet echt van tv, hè?’ zeg ik honend. 

Hij schudt van nee. ‘Tijdverspilling. Maar ik kijk samen met jou wel iets.’ 

‘Zullen we een beetje flikflooien?’ 

Hij kijkt me aan alsof ik plotseling twee hoofden heb. ‘Flikflooien?’ Hij stopt acuut met zappen. Er staat 

een Spaanse soap op. 

‘Ja.’ Waarom kijkt hij zo verschrikt? 

‘We kunnen toch ook in bed flikflooien.’ 

‘Dat doen we altijd al. Wanneer heb jij voor het laatst geflikflooid voor de televisie?’ vraag ik hem 

verlegen plagend.

Hij haalt zijn schouders op en schudt zijn hoofd. Hij gaat weer verder met zappen en kiest voor een 

oude aflevering van The X-Files. 

‘Christian?’ 

‘Dat heb ik nog nooit gedaan,’ zegt hij stilletjes. 

‘Nooit?’ 

‘Nee.’ 

‘Zelfs niet met Mrs. Robinson?’ 

Hij snuift. ‘Schatje, ik heb veel dingen gedaan met Mrs. Robinson, maar flikflooien hoorde daar niet 

bij.’ Hij glimlacht zelfgenoegzaam en knijpt zijn ogen toe. Hij is geamuseerd en nieuwsgierig. ‘Jij wel 

dan?’ 

Ik bloos. ‘Natuurlijk.’ Nou ja, een soort van dan... 

‘Wat! Met wie?’ 

O nee. Ik heb helemaal geen zin in deze discussie. 

‘Vertel,’ gaat hij verder. 

Ik staar naar mijn ineengestrengelde handen. Hij bedekt ze voorzichtig met de zijne e n al s i k opkijk, 

kijkt hij me glimlachend aan. 

‘Ik wil het weten. Zodat ik degene die het was helemaal in elkaar kan slaan.’ 

Ik giechel. ‘Nou, de eerste keer...’ 

‘De eerste keer! Zijn er meer van die hufters?’ Hij gromt. 

Ik giechel weer. ‘Waarom bent u zo verrast, meneer Grey?’ 

Hij fronst even, haalt een hand door zijn haar en kijkt naar me alsof hij me plotseling in een heel ander 

daglicht ziet. Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat ben ik gewoon. Ik bedoel – vanwege j e gebrek aan 

ervaring.’ 

Ik bloos. ‘Dat heb ik ruimschoots ingehaald sinds ik jou ken.’ 

‘Dat klopt.’ Hij grijnst. ‘Vertel het me. Ik wil het weten.’ 

Ik kijk in zijn geduldige grijze ogen en probeer zijn stemming te peilen. Wordt hij boos of is hij oprecht 

geïnteresseerd? Ik wil niet dat hij gaat lopen mokken... hij is onmogelijk als hij aan het mokken is. 

‘Wil je het echt weten?’ 

Hij knikt en op zijn lippen zie ik een geamuseerde en arrogante glimlach. 

‘Ik heb een tijdje in Las Vegas gewoond bij mijn moeder en Echtgenoot Nummer Drie. Ik zat nog op de 

middelbare school. Hij heette Bradley en we moesten samen een project doen voor natuurkunde.’ 

‘Hoe oud was je?’ 

‘Vijftien.’ 

‘En wat doet hij nu?’ 

‘Geen idee.’ 

‘Hoe ver mocht hij gaan, tot welk honk is hij gekomen?’ 

‘Christian!’ roep ik uit. Plotseling pakt hij mijn knieën, dan mijn enkels en dan kiepert hij me achterover 

op de bank. Hij glijdt over me heen zodat ik onder hem gevangenzit. Het gaat allemaal zo plotseling dat ik 

een gil geef. Hij pakt mijn handen en houdt ze boven mijn hoofd. 

‘Dus. Die Bradley – eerste honk gehaald?’ Hij gaat met zijn neus langs de mijne en zoent me zachtjes in 

mijn mondhoek. 

‘Ja,’ antwoord ik. Hij pakt mijn kin beet en steekt zijn tong in mijn mond. Ik geef me over. 

‘Op deze manier?’ hijgt Christian als hij weer adem haalt. 

‘Nee... in de verste verte niet,’ kan ik nog net uitbrengen. Al het bloed in mijn lichaam gaat richting het 

zuiden.

Hij laat mijn kin los en streelt met zijn hand langs mijn lichaam, over mijn borsten. 

‘Heeft hij dit gedaan? Mocht hij je aanraken?’ Zijn duim wrijft over mijn tepel, door mijn topje heen. 

Mijn tepel wordt hard onder zijn herhaalde en vakkundige aanrakingen. 

‘Nee.’ Ik kronkel onder zijn lichaam. 

‘Mocht hij tot het tweede honk?’ hijgt hij in mijn oor. Zijn hand gaat over mijn ribben, over mijn middel 

en naar mijn heupen. Hij neemt mijn oorlelletje tussen zijn tanden en trekt er zachtjes aan. 

‘Nee,’ hijg ik. 

Op tv hoor ik Mulder iets zeggen over de meest geschuwde personen van de FBI. 

Christian stopt even om het geluid uit te zetten. Hij staart me aan. 

‘En hoe zit het met Jan Klaassen nummer twee? Is hij wel verder gekomen dan het tweede honk?’ 

Zijn ogen lijken te gloeien... is hij boos? Opgewonden? Ik kan het niet zeggen. Hij komt naast me zitten 

en schuift zijn hand in mijn trainingsbroek. 

‘Nee,’ fluister ik, gevangen in zijn wellustige blik. Christian glimlacht geniepig. 

‘Mooi.’ Hij doet zijn hand om mijn vagi na. ‘Geen ondergoed mevrouw Grey. U heeft mijn 

goedkeuring.’ Hij kust me weer als zijn vingers hun magische spel beginnen. Met zijn duim wrijft hij over 

mijn clitoris en dan duwt hij heerlijk langzaam zijn vinger in me. 

‘Het was eigenlijk de bedoeling dat we zouden flikflooien.’ Ik kreun. 

Christian stopt. ‘Dat doen we toch ook?’ 

‘Nee. Geen seks.’ 

‘Wat?’ 

‘Geen seks...’ 

‘Geen seks, hè?’ Hij haalt zijn hand uit mijn broek. 

‘Hier.’ Hij streelt mijn lippen met zijn wijsvinger en ik proef mijn eigen zoutigheid. Hij duwt zijn 

vinger in mijn mond net als daarvoor. Dan schuift hij zich tussen mijn benen. Hij duwt zijn erectie tegen 

me aan. Hij stoot, een keer, twee keer, en nog een keer. Ik hap naar adem. De stof van mijn broek schuurt 

precies lekker tegen me aan. Hij duwt nog een keer, rijdt tegen me aan. 

‘Is dit wat je wilt?’ zegt hij terwijl hij zijn heupen ritmisch tegen de mijne aan duwt. 

‘Ja.’ Ik kreun. 

Met zijn hand stimuleert hij mijn tepel en zijn tanden schuren langs mijn kaak. ‘Weet je wel hoe sexy je 

bent, Ana?’ Zijn stem is hees en hij duwt steeds harder tegen me aan. Ik open mijn mond en probeer wat te 

zeggen maar ik kan alleen maar luid kreunen. Met zijn tanden trekt hij aan mijn onderlip. Dan duwt hij zijn 

tong in mijn mond. Hij laat mijn andere pols ook los en ik pak meteen zijn schouders en zijn haar beet. 

Als ik aan zijn haar trek, kreunt hij en slaat zijn ogen naar me op. 

‘Ah...’ 

‘Vind je het fijn als ik je aanraak?’ fluister ik. 

Hij fronst even, alsof hij me niet begrijpt. Hij stopt met schuren. ‘Natuurlijk vind ik dat fijn. Ik vind het 

heerlijk als je me aanraakt, Ana. Ik wil niets liever.’ Zijn stem klinkt gepassioneerd en oprecht. 

Mijn god... 

Hij knielt tussen mijn benen en trekt mijn topje uit. Ik lig naakt onder hem. Dan trekt hij zijn blouse uit 

over zijn hoofd en gooit het op de vloer. Hij trekt me op zijn schoot, zijn handen net boven mijn billen. 

‘Raak me aan,’ hijgt hij. 

O hemel.. . Aarzelend ga i k met mijn vingertoppen over zijn borsthaar, over zijn borstbeen en zijn 

littekens. Hij haalt diep adem en zijn pupillen worden groter. Maar niet van angst. Het i s een sensuele 

reactie op mijn aanraking. Hij kijkt aandachtig hoe ik met mijn vingers zijn huid streel. Eerst naar de ene 

tepel en dan naar de ander. Ze trekken samen door mijn aanraking. Ik buig naar voren en kus zijn borst.

Mijn handen gaan naar zijn schouders en ik voel de harde spieren en pezen. Jemig... hij is afgetraind. 

‘Ik wil je,’ zegt hij en dat is het groene licht voor mijn libido. Mijn vingers gaan door zijn haar. Ik trek 

zijn hoofd achterover, zodat ik beter bij zijn mond kan komen, het vuur welt op vanuit mijn buik. Hij 

kreunt en duwt me terug op de bank. Hij rukt mijn trainingsbroek van m’n lijf en tegelijkertijd maakt hij 

zijn eigen gulp open. 

‘Homerun,’ zegt hij fluisterend en meteen daarop vult hij me. 

‘Ah...’ Ik kreun en hij verstijft. Hij pakt mijn gezicht met beide handen beet. 

‘Ik hou van jou, mevrouw Grey,’ mompelt hij. Langzaam, heel langzaam begint hij de liefde met me te 

bedrijven tot ik uit elkaar barst van genot. Ik raak helemaal de weg kwijt en roep zijn naam uit. Ik wikkel 

mezelf om hem heen en wil hem nooit meer loslaten. 

Ik lig uitgespreid over zijn borst op de vloer van de tv-kamer. 

‘Weet je, w e hebben het derde honk volledig omzeild.’ Mijn vingers volgen d e l i j n van zijn 

borstspieren. 

Hij lacht. ‘Volgende keer.’ Hij kust me boven op mijn hoofd. 

Ik kijk op naar het televisiescherm en zie de aftiteling van The X-Files voorbijkomen. Christian pakt de 

afstandsbediening en zet het geluid weer aan. 

‘Vond je dit een leuke serie?’ vraag ik. 

‘Toen ik jong was.’ 

O... Christian in zijn jonge jaren... kickboksen, de The X-Files en geen aanrakingen. 

‘En jij?’ vraagt hij. 

‘Was voor mijn tijd.’ 

‘Je bent nog zo jong.’ Christian glimlacht liefdevol. ‘Ik vind flikflooien met u leuk, mevrouw Grey.’ 

‘Dito, meneer Grey.’ Ik kus zijn borst. We liggen stil te kijken naar het eind van The X-Files en de 

reclames. 

‘Het waren drie zalige weken. Achtervolgingen, branden e n psychopathische ex-werkgevers 

daargelaten. Alsof we in onze eigen bubbel hebben gezeten,’ zeg ik dromerig. 

‘Hmm,’ bromt Christian. ‘Ik weet niet zeker of ik je al zo snel wil delen met de rest van de wereld.’ 

‘Morgen moeten we weer terug naar de realiteit.’ Ik probeer de melancholie niet in mijn stem te laten 

doorklinken. 

Christian zucht en gaat met zijn andere hand door zijn haar. ‘Er komt strenge beveiliging...’ Ik leg mijn 

vinger op zijn lippen. Ik wil die preek niet nog een keer horen. 

‘Ik weet het. Ik zal braaf zijn. Ik beloof het.’ En dan bedenk ik opeens weer... Ik ga rechtop zitten om 

hem beter aan te kunnen kijken. ‘Waarom ging je zo tekeer tegen Sawyer?’ 

Hij verstijft onmiddellijk. O shit. 

‘Omdat we werden gevolgd.’ 

‘Dat was niet Sawyers schuld.’ 

Hij staart me aan. ‘Ze hadden je nooit zo ver vooruit moeten laten gaan. En dat weten ze.’ 

Ik bloos en voel me schuldig. Ik leun weer tegen zijn borst aan. Het was mijn schuld. Ik wilde bij ze 

weg. 

‘Dat was niet...’ 

‘Genoeg!’ roept Christian plotseling kortaf. ‘Hier valt niet over te onderhandelen Anastasia. Het feit is 

daar en ze zullen het niet meer laten gebeuren.’ 

Anastasia! Ik ben Anastasia als hij boos op me is. Het is net alsof ik weer thuis woon bij m’n moeder. 

‘Oké,’ zeg ik om hem te kalmeren. Ik wil geen ruzie. ‘Heeft Ryan die vrouw in de Dodge nog te pakken

gekregen?’ 

‘Nee. En ik ben er niet van overtuigd dat het een vrouw was.’ 

‘O?’ Ik kijk weer op. 

‘Sawyer zag iemand met een paardenstaart, maar het was maar heel even. Hij ging ervan uit dat het een 

vrouw was. Maar nu je die klootzak hebt geïdentificeerd… Misschien was hij het wel. Hij droeg zijn 

haar op dezelfde manier.’ De walging in Christians stem is hoorbaar. 

Ik weet niet wat ik van dit nieuws moet vinden. Christian wrijft over mijn naakte rug, waardoor ik 

afgeleid ben. 

‘Als er ook maar iets met je zou gebeuren...’ mijmert hij. Zijn ogen staan serieus. 

‘Ik weet het,’ fluister ik. ‘Ik voel hetzelfde voor jou.’ Ik huiver bij de gedachte. 

‘Kom. Je wordt koud,’ zegt hij. ‘Laten we naar bed gaan. We gaan daar langs het derde honk.’ Hij laat 

een wellustige glimlach zien, veranderlijk als altijd. Hij is zo gepassioneerd, boos, bezorgd, sexy – mijn 

Vijftig Tinten. Ik pak zijn hand en hij trekt me omhoog. Spiernaakt loop ik hem achterna, door de grote 

kamer, naar de slaapkamer. 

De volgende morgen stappen Christian en ik uit bij SIP. Hij knijpt zachtjes in mijn hand. Hi j ziet er 

helemaal uit als een machtig zakenman i n zijn donkerblauwe pak e n bijpassende das . Ik glimlach. Hij 

heeft er niet zo gekleed uitgezien sinds het ballet in Monte Carlo. 

‘Je weet dat je dit niet hoeft te doen?’ zegt Christian. Ik ben in de verleiding om met mijn ogen te rollen. 

‘Ik weet het,’ fluister ik. Ik wil niet dat Sawyer en Ryan me kunnen horen voor in de Audi. Hij fronst en 

ik glimlach. 

‘Maar ik wil het graag,’ ga ik verder. ‘Dat weet je.’ Ik rek me uit en geef hem een zoen. Maa r zijn 

fronsende blik blijft. ‘Wat is er aan de hand?’ 

Hij kijkt onzeker naar Ryan terwijl Sawyer de auto uit stapt. ‘Ik zal het missen dat ik je niet meer voor 

mezelf heb.’ 

Ik streel zijn gezicht. ‘Ik ook,’ zeg ik en geef hem een zoen. ‘Het was een geweldige huwelijksreis. 

Dank je.’ 

‘Aan het werk, mevrouw Grey.’ 

‘Jij ook, meneer Grey.’ 

Sawyer doet de deur open. Voor ik uitstap knijp ik nog een keer in Christians hand. Ik loop het gebouw 

in en zwaai nog even naar hem. Sawyer houdt de deur open en volgt me naar binnen. 

‘Hoi, Ana.’ Claire glimlacht naar me van achter de balie. 

‘Claire, hallo.’ Ik lach terug. 

‘Je ziet er geweldig uit. Fijne huwelijksreis gehad?’ 

‘Geweldig, dank je. Hoe gaat het hier?’ 

‘Die ouwe Roach is nog altijd hetzelfde, maar de beveiliging is verscherpt en onze serverruimte wordt 

grondig nagekeken. Maar dat zal Hannah je allemaal wel vertellen.’ 

Dat denk ik ook. Ik lach nog even naar Claire en loop naar mijn kantoor. 

Hannah is mijn assistente. Ze is lang, slank en meedogenloos efficiënt. Zo erg zelfs dat ik haar soms een 

beetje intimiderend vind. Maar ze is aardig tegen me, ondanks het feit dat ze een paar jaar ouder is dan ik. 

Ze heeft mijn koffie verkeerd al voor me klaarstaan – de enige koffie op de dag die ze voor me mag halen. 

‘Hoi, Hannah,’ zegt ik warm. 

‘Ana, hoe was je huwelijksreis?’ 

‘Fantastisch. Hier – voor jou.’ Ik zet het kleine flesje parfum dat ik voor haar heb gekocht op haar 

bureau. Ze klapt opgewonden in haar handen.

‘O, dank je!’ zegt ze enthousiast. ‘De urgente brieven liggen op je bureau en Roach wil je graag spreken 

om tien uur. Dat is alles voor nu.’ 

‘Mooi. Dank je. E n bedankt voor de koffie.’ Ik loop mijn kantoor binnen, zet mijn aktetas op mijn 

bureau en staar naar de stapel brieven. Jemig, ik heb behoorlijk wat te doen. 

Net voor tien uur wordt er bedeesd op de deur geklopt. 

‘Kom binnen.’ 

Elizabeth kijkt naar binnen. ‘Hoi, Ana. Ik wilde alleen even welkom terug zeggen.’ 

‘Hoi. Ik moet zeggen, nu ik zo deze hele papierwinkel aan het doorlezen ben, dat ik graag weer in Zuid- 

Frankrijk zou zijn.’ 

Elizabeth lacht, maar het is een beetje vreemde, geforceerde lach. Ik hou mijn hoofd een beetje scheef 

en staar haar aan zoals Christian mij altijd aanstaart. 

‘Fijn dat je weer veilig terug bent,’ zegt ze. ‘Ik zie je over een paar minuten bij het overleg met Roach.’ 

‘Oké,’ zeg ik en ze doet de deur achter zich dicht. Ik frons en kijk naar de dichte deur. Waar ging dat 

over? Ik schud het van me af. Mijn e-mail pingt – het is een berichtje van Christian. 


Onderwerp: Ontrouwe Echtgenotes 


Aan: Anastasia Steele 

Echtgenote, 

Ik stuurde onderstaande e-mail maar, hij kwam terug. 

Dat komt omdat je je naam niet hebt veranderd. 

Moet je me nog iets vertellen? 


Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc. 

Attachment: 


fw Onderwerp: Bubbel 

Datum: 22 August 2011 09:32 


Mevrouw Grey 

Ik ga graag langs alle honken met je. 

Ik wens je een geweldige eerste dag terug. 

Mis onze bubbel nu al. 

X 


Terug In de Realiteit-directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

Shit. Ik antwoord onmiddellijk. 

Van: Anastasia Steele 

Onderwerp: Laat de bubbel niet barsten 

Datum: 22 August 2011 09:58 


Echtgenoot, 

Die honkbalmetafoor beleef ik graag met je, meneer Grey. 

Ik wil mijn eigen naam hier houden. 

Leg het vanavond wel uit. 

Ik heb nu een bespreking. 

Mis onze bubbel ook... 

PS Dacht dat ik mijn BlackBerry moest gebruiken? 

Anastasia Steele 

Redacteur, SIP 

Dit gaat een ontzettende ruzie worden. Dat voel ik nu al. Ik zucht en pak mijn papieren bij elkaar voor het 

overleg. 

Het overleg duurt twee uur. Alle redacteuren zijn aanwezig plus Roach en Elizabeth. We bespreken 

personeel, strategie, marketing, beveiliging en het boekjaar. Terwijl het overleg verdergaat, voel ik me 

steeds minder op mijn gemak. Ik voel een subtiele verandering in de manier waarop mijn collega’s me 

behandelen – een afstandelijkheid en beleefdheid die er voor mijn huwelijksreis niet was . En van 

Courtney, hoofd van de afdeling non-fictie, voel ik gewoon vijandigheid. Misschien ben ik wel gewoon 

paranoïde, maar het zegt wel iets over de manier waarop Elizabeth me vanmorgen begroette. 

In gedachten ga ik terug naar het jacht, dan naar de speelkamer, dan naar het avontuur met de R8 en de 

mysterieuze Dodge. Misschien heeft Christian wel gelijk en kan ik dit gewoon niet meer doen. De 

gedachte maakt me depressief – dit heb ik mijn hele leven al willen doen. Als ik dit niet kan doen, wat 

dan wel? Ik loop terug naar mijn kantoor en probeer deze sombere gedachten van me af te schudden. 

Als ik weer achter mijn bureau zit check i k snel mijn e-mail. Niets van Christian. Ik kijk op mijn 

BlackBerry... Ook niets. Mooi. Er is in elk geval geen negatieve reactie op mijn e-mail. Misschien kunnen 

we dit vanavond bespreken, zoals ik gevraagd heb. Ik kan het moeilijk geloven, maar i k probeer mijn 

ongemakkelijke gevoel te negeren, en bekijk het marketingplan dat ik bij het overleg heb gekregen. 

Zoals iedere maandag komt Hannah mijn kantoor binnen met een bord voor de lunch die mevrouw Jones 

voor me heeft klaargemaakt. We lunchen samen en spreken dan meteen door wat we de komende week 

willen doen. Ze brengt me ook op de hoogte van de roddels op kantoor maar er is – gezien het feit dat ik 

drie weken afwezig ben geweest – eigenlijk weinig te melden. Terwijl we zitten te kletsen wordt er op de 

deur geklopt. 

‘Binnen.’ 

Roach doet de deur open naast hem staat Christian. Eventjes ben ik volkomen uit het veld geslagen.

Christian werpt me een woedende blik toe en loopt naar binnen. Hij glimlacht beleeft naar Hannah. 

‘Hallo, jij moet Hannah zijn. Ik ben Christian Grey,’ zegt hij. Hannah haast zich overeind en steekt haar 

hand uit. 

‘Meneer Grey. W-wat leuk u te ontmoeten,’ stottert ze, terwijl ze elkaar de hand schudden. ‘Zal ik 

koffie halen?’ 

‘Graag,’ zegt hij met warme stem. Met een korte verbaasde blik naar mij gaat ze snel mijn kamer uit. Ze 

loopt voorbij Roach, die nog op de drempel staat en net zo uit het veld geslagen lijkt als ik. 

‘Wil je me even excuseren, Roach, ik wil graag even praten met juffrouw Steele.’ 

Christian benadrukt het woord juffrouw... met een sarcastische ondertoon. 

Daarom is hij hier... O shit. 

‘Natuurlijk, meneer Grey. Ana,’ mompelt Roach en hij doet de deur van mijn kantoor achter zich dicht. 

Dan krijg ik mijn spraakvermogen weer terug. 

‘Meneer Grey, wat leuk u te zien.’ Ik glimlach veel te lief naar hem. 

‘Juffrouw Steele, mag ik gaan zitten?’ 

‘Het is jouw bedrijf.’ Ik wijs naar de stoel waar Hannah in heeft gezeten. 

‘Ja, dat klopt.’ Hij glimlacht wellustig naar me, maar zijn ogen lachen niet mee. Hij klinkt kortaf. Hij is 

gespannen – ik voel het aan hem. Fuck. Mijn hart zinkt in mijn schoenen. 

‘Je kantoor is erg klein,’ zegt hij. Hij zit met zijn gezicht richting mijn bureau. 

‘Het past bij me.’ 

Hij kijkt me neutraal aan, maar ik weet dat hij boos is. Ik haal diep adem. Dit gaat niet leuk worden. 

‘Wat kan ik precies voor je betekenen, Christian?’ 

‘Ik kom alleen maar mijn activa bekijken.’ 

‘Je activa? Allemaal?’ 

‘Allemaal. Sommige hebben een nieuwe branding nodig.’ 

‘Branding? In welk opzicht?’ 

‘Ik denk dat je dat wel weet.’ Zijn stem klinkt dreigend kalm. 

‘Kom op – ga me nou niet vertellen dat je j e eerste werkdag, na drie weken w eg te zijn geweest, 

onderbreekt om hierheen te komen en met mij te gaan ruziën over mijn naam.’ Ik ben verdomme geen 

activa! 

Hij schuift wat heen weer en slaat zijn benen over elkaar. ‘Niet echt ruziën. Nee.’ 

‘Christian, ik ben aan het werk.’ 

‘Het leek meer op roddelen met je assistente.’ 

Mijn wangen gloeien. ‘We w aren onze agenda’s aan het doornemen,’ snauw ik. ‘En je hebt mijn vraag 

niet beantwoord.’ 

Er wordt op de deur geklopt. ‘Binnen!’ schreeuw ik, veel te hard. 

Hannah doet de deur open en komt binnen met een klein dienblad met daarop een melkkannetje, een 

suikerpot en koffie in een cafetière – ze heeft zich behoorlijk uitgesloofd. Ze zet het dienblad o p mijn 

bureau. 

‘Dank je, Hannah,’ mompel ik. Ik schaam me enigszins omdat ik net zo hard schreeuwde. 

‘Hebt u nog iets anders nodig, meneer Grey?’ vraagt ze, helemaal buiten adem. 

Ik heb zin om met mijn ogen te rollen. 

‘Nee, dank je. Dat i s alles.’ Hij laat haar zijn betoverende glimlach zien. Ze bloost en loopt onnozel 

glimlachend de kamer uit. Christian richt zijn aandacht weer op mij. 

‘Goed, juffrouw Steele, waar waren we?’ 

‘Je kwam heel ongemanierd mijn werkdag onderbreken om met me te ruziën over mijn naam.’

Christian knippert met zijn ogen – hij is denk ik verrast door de felheid in mijn stem. Behendig veegt hij 

een onzichtbaar draadje van zijn knie met zijn lange vakkundige vingers. Hij leidt me expres af. Ik knijp 

mijn ogen tot spleetjes. 

‘Ik kom graa g a f e n toe onverwacht langs. Dat houdt het management scherp e n echtgenotes o p hun 

plaats. Je weet wel.’ Hij haalt zijn schouders op. Zijn mond een arrogant streepje. 

Echtgenotes op hun plaats! ‘Ik had geen idee dat je daar tijd voor had,’ snauw ik. 

Zijn ogen worden koud. ‘Waarom wil j e hier je naam niet veranderen?’ vraagt hij met een dodelijk 

kalme stem. 

‘Christian, moeten we het daar nu over hebben?’ 

‘Ik ben er nu toch, dus waarom niet?’ 

‘Omdat ik nog bergen werk heb liggen. Ik ben namelijk drie weken weggeweest.’ 

Zijn ogen zijn afstandelijk en taxerend. Ik verbaas me erover dat hij er zo koud uit kan zien na 

gisteravond, na de afgelopen drie weken. Shit. Volgens mij is hij echt pissig. Wanneer leert hij nou eens 

niet zo overdreven te reageren? 

‘Schaam je je voor me?’ vraagt hij met een misleidend zachte stem. 

‘Nee! Natuurlijk niet, Christian,’ roep ik uit. ‘Dit gaat over mij – niet over jou.’ Jemig, hij is soms zo 

irritant. Stomme hooghartige megalomaniak. 

‘Hoe kan dit niet over mij gaan?’ Hij houdt zijn hoofd schuin en lijkt oprecht verbaasd. Hij staart me 

met grote ogen aan en ik besef dat hij is gekwetst. Mijn god. Ik heb hem gekwetst. O nee... hij is wel de 

laatste persoon die ik zou willen kwetsen. Ik moet hem mijn kant van het verhaal laten zien. Ik moet hem 

mijn redenering laten zien. 

‘Christian, toen ik deze baan aannam, kende ik je net,’ zeg i k geduldig. Ik doe mijn best d e juiste 

woorden te vinden. ‘Ik wist niet dat jij het bedrijf ging kopen.‘ 

Wat kan ik er nog meer over zeggen? Zijn verstoorde redeneringen – zijn controlfreakerigheid, zijn uit 

de hand gelopen stalkersneigingen, grenzeloos omdat hij zo rijk is. Ik weet dat hij wil dat ik veilig ben, 

maar het probleem is juist het feit dat hij de eigenaar is van SIP. Als hij zich nergens mee had bemoeid dan 

had ik gewoon mijn gang kunnen gaan en zou ik niet te maken hebben gekregen met het beschuldigende 

gefluister van mijn collega’s die hun ongenoegen kenbaar maken. Ik leg mijn hoofd in mijn handen om 

even het oogcontact met hem te verbreken. 

‘Waar o m is het zo belangrijk voor je?’ vraag i k h e m e n i k probeer naarstig mi j n dreigende 

woedeaanval te bedwingen. I k kijk naar zijn onbewogen blik. Zijn ogen lichten op maar laten geen 

gevoelens zien. Zijn eerdere pijn i s alweer verborgen. Maar terwijl ik he m d e vraag stel, weet ik 

eigenlijk het antwoord al. 

‘Ik wil dat iedereen weet dat je van mij bent.’ 

‘Ik ben ook van jou – kijk maar.’ Ik laat hem mijn verlovingsring en trouwring zien. 

‘Dat is niet voldoende.’ 

‘Het is niet voldoende dat ik met je ben getrouwd?’ Mijn stem is amper hoorbaar. 

Hij ziet de ontzetting op mijn gezicht en knippert. Wat kan ik verder nog doen? 

‘Dat is niet wat ik bedoel,’ snauwt hij. Hij haalt zijn hand door zijn haar. 

‘Wat bedoel je dan?’ 

Hij slikt. ‘Ik wil dat jouw wereld bij mij begint en eindigt,’ zegt hij met een rauwe blik. Zijn opmerking 

brengt me volkomen van slag. Het is alsof hij me een harde stomp in mijn maag heeft gegeven, ik ben boos 

en gekwetst tegelijk. Ik zie een beeld voor me van een klein, angstig jongetje, met koperkleurig haar en 

grijze ogen, met vieze slecht passende kleren aan. 

‘Dat is ook zo,’ zeg ik in alle eerlijkheid. ‘Ik probeer gewoon iets van een carrière op te bouwen en dat

wil ik op eigen gelegenheid doen. Ik moet iets doen, Christian. Ik kan niet de hele tijd gevangenzitten in 

Escala of het nieuwe huis. Dan word ik gek. Dan stik ik. Ik heb altijd gewerkt en ik vind dit leuk werk. 

Dit is mijn droombaan. Dit is wat ik altijd heb gewild. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van je hou. 

Jij bent mijn wereld.’ Mijn keel slaat dicht en de tranen prikken in mijn ogen. Nu moet ik niet gaan huilen, 

niet hier. Ik blijf het maar herhalen. Ik moet niet huilen. Ik moet niet huilen. 

Hij staart me zwijgend aan. Dan fronst hij zijn wenkbrauwen alsof hij nadenkt over wat ik zojuist heb 

gezegd. 

‘Verstik ik je?’ Zijn stem klinkt somber. Het is de echo van een vraag die hij al eerder heeft gesteld. 

‘Nee... ja... nee.’ Dit is zo’n ellendige discussie – niet een die ik nu hier wil voeren. Ik doe mijn ogen 

dicht en wrijf over mijn voorhoofd. Ik probeer te bevatten hoe we hier zijn beland. 

‘Luister, we hadden het over mijn naam. Hier wil ik mijn eigen naam houden omdat ik hier wat afstand 

wil creëren tussen jou en mij... maar alleen hier. Dat is alles. Weet je dat iedereen denkt dat ik deze baan 

door jou heb? Terwijl het in werkelijkheid...’ Ik stop als zijn ogen zich opensperren. O nee... heb ik deze 

baan door hem? 

‘Wil je weten hoe je aan deze baan komt, Anastasia?’ 

Anastasia? Shit. ‘Wat? Wat bedoel je?’ 

Hij schuift weer heen en weer in zijn stoel. Wil ik het wel weten? 

‘Het management hier gaf je Hydes baan. Ze wilden geen kosten maken met het inhuren van senior 

personeel, omdat het bedrijf midden in een overname zat. Ze hadden geen idee wat de nieuwe eigenaar 

zou gaan doen. Ze wilden geen dure ontslagprocedures. En dus gaven ze jou zolang de baan van Hyde. 

Totdat de nieuwe eigenaar’ – hij pauzeert even en laat een ironisch lachje zien – ‘ik dus, de boel zou 

overnemen.’ 

Holy shit! ‘Wat bedoel je?’ Dus het kwam toch door hem. Shit! Wat vreselijk! 

Hij glimlacht en schudt zijn hoofd vanwege mijn gealarmeerde reactie. ‘Rustig aan maar. Je hebt het 

uitstekend gedaan.’ Ik hoor een heel klein beetje trots in zijn stem doorklinken. 

‘O,’ reageer ik onsamenhangend, verdwaasd door dit nieuws. Ik ga weer zitten, met mijn mond open. Ik 

staar hem aan. Hij schuift in zijn stoel. 

‘Ik wil je niet verstikken, Ana. Ik wil je niet in een gouden kooi stoppen. Nou ja...’ Hij pauzeert even en 

zijn gezicht wordt strakker. ‘Het rationele deel van me in elk geval niet.’ Hij wrijft bedachtzaam over zijn 

kin, alsof hij over iets nadenkt. 

O, waar gaat dit heen? Christian kijkt plotseling op, alsof hij een eurekamomentje heeft. ‘Dus een van 

de redenen waarom ik hier ben – afgezien van mijn ontrouwe echtgenote,’ zegt hij, ‘is om te bespreken 

wat ik met dit bedrijf ga doen.’ 

Ontrouwe echtgenote! Dat ben ik helemaal niet en ik ben ook geen activa! Ik kijk Christian boos aan en 

de dreigende tranen verdwijnen. 

‘Wat zijn je plannen dan?’ Ik hou mijn hoofd schuin, net zoals hij doet. Ik kan mijn sarcasme niet 

bedwingen. Christians lippen laten iets van een glimlach zien. Jemig – weer een andere bui! Hoe kan ik 

hem ooit bijhouden, meneer Veranderlijk? 

‘Ik ga de naam van het bedrijf veranderen – in Grey Publishing.’ 

Holy shit. 

‘En over een jaar word jij directeur.’ 

Mijn mond valt weer open – nog verder dit keer. 

‘Dat is mijn huwelijksgeschenk aan jou.’ 

Ik doe mijn mond dicht en daarna weer open. Ik probeer iets te zeggen, maar er komt niets uit. Ik kan 

niet eens nadenken.

‘Dus moet ik de naam veranderen in Steele Publishing?’ 

Hij meent het. Mijn god. 

‘Christian,’ fluister ik, wanneer mijn hersenen weer contact hebben gemaakt met mijn mond. ‘Ik heb al 

een horloge gekregen... ik kan geen bedrijf leiden.’ 

Hij houdt zijn hoofd schuin en fronst keurend naa r me . ‘ Ik leidde mijn eigen bedrijf vanaf mijn 

eenentwintigste.’ 

‘Maar jij bent... jij. Controlfreak en buitengewoon wonderkind. Jemig, Christian, je deed een master 

economie aan Harvard voor je er de brui aan gaf. Je hebt tenminste een basis. Ik heb drie jaar op parttime 

basis verf en kabeltouw verkocht, in vredesnaam. Ik heb vrijwel niets van de wereld gezien en weet 

amper wat!’ Mijn stem wordt steeds luider en hoger naarmate mijn tirade voortduurt. 

‘Je bent ook de meest belezen persoon die ik ken,’ zegt hij oprecht. ‘Je houdt van een goed boek. Je kon 

je werk niet eens loslaten toen we op huwelijksreis waren. Hoeveel manuscripten heb je gelezen? Vier?’ 

‘Vijf,’ fluister ik. 

‘En je hebt over alle vijf een verslag geschreven. J e bent een zeer intelligente vrouw, Anastasia. Ik 

weet zeker dat je het kunt.’ 

‘Ben je gek?’ 

‘Ja, op jou,’ fluistert hij. 

Ik snuif, want dat is de enige reactie die ik nog kan uitbrengen. Hij knijpt zijn ogen toe. 

‘Iedereen zal je uitlachen. Een bedrijf kopen voor het vrouwtje, die slechts een paar maanden in haar 

volwassen leven een fulltime-baan had.’ 

‘Denk je dat het mij een zak uitmaakt wat de mensen denken? Trouwens, je staat er niet alleen voor.’ 

Ik staar hem aan. N u zit e r echt een steekje bij hem los. ‘Christian, ik...’ Ik leg mijn hoofd in mijn 

handen – dit is emotioneel te veel voor me. Is hij gek geworden? Plotseling krijg ik de ongepaste neiging 

om te lachen. Het is een gevoel dat van diep vanbinnen komt. Wanneer ik hem weer aankijk, worden zijn 

ogen groter. 

‘Binnenpretje, juffrouw Steele?’ 

‘Ja. Jij.’ 

Zijn ogen worden nog groter. Hij lijkt gechoqueerd maar ook geamuseerd. ‘Lach jij je echtgenoot uit? Ik 

vind het laakbaar. En je bijt weer op je lip.’ Zijn ogen worden donker... op die ene manier. O nee – ik ken 

die blik. Sensueel, verleidelijk, geil... Nee, nee, nee! Niet hier. 

‘Vergeet het maar,’ waarschuw ik met gealarmeerde stem. 

‘Wat moet ik vergeten, Anastasia?’ 

‘Ik ken die blik. We zijn op kantoor.’ 

Hij buigt voorover, zijn ogen gericht op de mijne, smeulend grijs en hongerig. Shit nog aan toe! Ik slik 

instinctief. ‘We zitten in een klein, redelijk geluidsdicht kantoor met een slot op de deur,’ fluistert hij. 

‘Grove Schending van Gedragscodes.’ Ik spreek elk woord duidelijk uit. 

‘Niet met je echtgenoot.’ 

‘Met de baas van mijn baas z’n baas,’ sis ik. 

‘Je bent mijn vrouw.’ 

‘Christian, nee. Ik meen het. Je kunt me vanavond zeven tinten zondag neuken. Maar niet nu. Niet hier!’ 

Hij knippert en knijpt zijn ogen toe. Dan schiet hij onverwacht in de lach. 

‘Zeven tinten zondag?’ Hij lijkt geïntrigeerd. ‘Wellicht hou ik je daaraan, juffrouw Steele.’ 

‘O, hou nou eens op met dat juffrouw Steele!’ snauw ik en ik geef een klap op het bureau, waardoor we 

allebei schrikken. ‘In vredesnaam, Christian. Als het dan zoveel voor je betekent, dan verander ik mijn 

naam wel!’

Hij ademt diep in en grijnst dan een stralende alle-tanden-bloot gelukzalige grijns. Wauw... 

‘Mooi.’ Hij klapt in zijn handen en staat plotseling op. 

Wat nu weer? 

‘Missie volbracht. Welnu, ik moet aan het werk. Dus als u me wilt excuseren, mevrouw Grey.’ 

Gah – die man is om gek van te worden! ‘Maar...’ 

‘Maar wat, mevrouw Grey?’ 

Ik ga zitten. ‘Ga nou maar.’ 

‘Dat ben ik ook van plan. Ik zie je vanavond. Ik kijk uit naar de zeven tinten zondag.’ 

Ik kijk nors. 

‘O, en ik heb binnenkort een aantal zakelijke afspraken en recepties. Ik wil graag dat je me daarbij 

vergezelt.’ 

Ik staar hem aan. Ga nou maar gewoon! 

‘Ik zal Andrea met Hannah laten bellen, zodat zij de data in je agenda kan zetten. Er zijn wat mensen die 

je moet ontmoeten. Je moet Hannah vanaf nu je agenda laten beheren.’ 

‘Oké,’ mompel ik, totaal overrompeld, onthutst en verbouwereerd. 

Hij leunt over mijn bureau heen. Wat nu weer? Ik word gevangen door zijn hypnotiserende blik. 

‘Ik doe graag zaken met u, mevrouw Grey.’ Hij buigt zich verder voorover en kust me teder op mijn 

lippen. Ik zit als verlamd. 

‘Later, schatje,’ zegt hij. Dan staat hij plotseling op, geeft me een knipoog en vertrekt. 

Ik leg mijn hoofd op mijn bureau. Ik voel me alsof ik zojuist door een bulldozer ben overreden – en die 

bulldozer is mijn geliefde echtgenoot. Hij moet wel de meest frustrerende, irritante, tegenstrijdige man ter 

wereld zijn. Ik ga rechtop zitten e n wrijf vertwijfeld in mijn ogen. Waar ben ik zojuist mee akkoord 

gegaan? Oké, Ana Grey, algemeen directeur van SIP – ik bedoel Grey Publishing. De man is geschift. Er 

wordt op de deur geklopt. Het is Hannah. 

‘Alles oké?’ vraagt ze. 

Ik staar haar alleen maar aan. Ze fronst. 

‘Ik weet dat je het liever niet hebt, maar zal ik thee voor je zetten?’ 

Ik knik. 

‘Twinings English Breakfast, slap en zwart?’ 

Ik knik. 

‘Komt eraan, Ana.’ 

Ik staar naar het computerscherm. Ik ben nog steeds in shock. Hoe kan ik het aan zijn verstand brengen? 

E-mail! 

Van: Anastasia Steele 

Onderwerp: GEEN ACTIVA! 



Meneer Grey, 

Al s je de volgende keer langskomt, maak dan van tevoren een afspraak. Dan kan ik me tenminste 

voorbereiden op je puberale, arrogante megalomanie. 

Jouw

Anastasia Grey

glimlach op zijn gezicht. 

‘Lach je me uit?’ Ik knijp mijn ogen samen. 

‘Ik zou niet durven,’ zegt hij. Hij houdt zijn handen omhoog alsof ik hem bedreig met een pistool. Hij 

draagt zijn donkerblauwe pak en ziet er goed uit met z’n wapperende sekshaar en argeloze uitdrukking. 

‘Je moet naar de kapper,’ zeg ik. Ik draai me om en stap de lift in. 

‘Is dat zo?’ zegt hij en veegt zijn haar van zijn voorhoofd. Hij volgt me naar binnen. 

‘Ja.’ Ik tik de code van ons appartement in op het toetsenbord. 

‘Dus je praat weer tegen me?’ 

‘Amper.’ 

‘Waar ben je nou precies kwaad om? Ik heb een aanwijzing nodig,’ vraagt hij voorzichtig. 

Ik draai me om en staar hem aan. 

‘Heb j e nou echt geen idee? Voor ieman d die zo slim is, zou je toch wel een vermoeden moeten 

hebben? Ik kan me niet voorstellen dat je zo traag van begrip bent.’ 

Gealarmeerd doet hij een stap terug. ‘Je bent echt kwaad. Ik dacht dat we dit allemaal al in je kantoor 

hadden besproken,’ zegt hij verbaasd. 

‘Christian, ik heb gewoon toegegeven aan je kleinzielige eisen. Dat is alles.’ 

De liftdeuren gaan open en ik storm naar binnen. Taylor staat in de hal. Hij doet een stap terug en doet 

snel zijn mond dicht wanneer ik hem voorbij storm. 

‘Hallo, Taylor,’ zeg ik. 

‘Mevrouw Grey,’ stamelt hij. 

Ik zet mijn aktetas in de hal en loop naar de grote kamer. Mevrouw Jones staat bij het fornuis. 

‘Goedenavond, mevrouw Grey.’ 

‘Hallo, mevrouw Jones,’ zeg ik weer. Ik loop meteen door naar de koelkast en pak een fles witte wijn. 

Christian loopt achter me aan de keuken in. Hij houdt me nauwlettend in de gaten. Ik pak een glas uit de 

kast. Hij trekt zijn jasje uit en legt het nonchalant neer op het aanrecht. 

‘Wil je wat drinken?’ vraag ik met een superlieve stem. 

‘Nee, dank je,’ zegt hij. Zijn ogen zijn nog steeds op me gericht. Ik weet dat hij zich ontredderd voelt. 

Hij weet niet wat hij met me aan moet. Aan d e ene kant is het komisch e n aan de andere kant is het 

tragisch. Nou, hij kan de boom in! Ik heb problemen om contact te maken met mijn inlevingsvermogen na 

ons gesprek van vanmiddag. Langzaam maakt hij zijn das en het bovenste knoopje van zijn overhemd los. 

Ik schenk een flink glas Sauvignon Blanc voor mezelf in. Christian haalt een hand door zijn haar. Als ik 

me omdraai is mevrouw Jones verdwenen. Shit! Zij is mijn menselijke schild. Ik neem een flinke slok 

wijn. Hmm. Het smaakt goed. 

‘Hou hiermee op,’ fluistert Christian. Hij overbrugt de twee stappen die wij van elkaar verwijderd zijn. 

Zachtjes schuift hij mijn haar achter mijn oor en streelt mijn oorlelletje. Er loopt een rilling over mijn lijf. 

Is dit wat ik al de hele dag mis? Zijn aanraking? Ik schud mijn hoofd. Hij laat mijn oor los en ik kijk hem 

aan. 

‘Praat tegen me,’ zegt hij. 

‘Wat heeft het voor nut? Je luistert toch niet naar me.’ 

‘Dat doe ik wel. Je bent een van de weinige mensen naar wie ik wel luister.’ 

Ik neem nog een slok wijn. 

‘Heeft dit te maken met je naam?’ 

‘Ja en nee. Het gaat over hoe jij omging met het feit dat ik het niet met je eens was.’ Ik kijk naar hem en 

verwacht dat hij boos is. 

Hij fronst. ‘Ana, je weet dat ik... issues heb. Het is moeilijk voor mij om dingen los te laten als het om

jou gaat. Dat weet je.’ 

‘Maar ik ben geen kind en ik ben zeker geen bezit.’ 

‘Ik weet het.’ Hij zucht. 

‘Behandel me dan ook niet zo,’ fluister ik smekend. 

Hij streelt met de achterkant van zijn vingers over mijn wang en gaat met het topje van zijn duim over 

mijn onderlip. 

‘Wees niet kwaad. Je bent me zo dierbaar. Als een bezit van onschatbare waarde, als een kind,’ fluistert 

hij met een zwaarmoedige eerbiedige uitdrukking op zijn gezicht. Zijn woorden leiden me af. Als een 

kind. Dierbaar als een kind... een kind zou hem dierbaar zijn! 

‘Ik ben geen van beide, Christian. Ik ben je vrouw. Als het je gekwetst heeft dat i k je naam niet wilde 

aannemen, dan had je dat moeten zeggen.’ 

‘Gekwetst?’ Hij fronst en denkt erover na. Plotseling gaat hij over tot de orde van de dag. Nog steeds 

met een frons kijkt hij op zijn horloge. ‘De architect is hier over minder dan een uur. We moeten wat 

eten.’ 

O nee. Ik kreun inwendig. Hij heeft me geen antwoord gegeven en nu moet ik met Gia Matteo in overleg. 

Mijn toch al ellendige dag is zojuist nog ellendiger geworden. Ik kijk boos naar Christian. 

‘Deze discussie is nog niet ten einde,’ zeg ik. 

‘Wat valt er verder nog te bespreken?’ 

‘Je zou het bedrijf kunnen verkopen.’ 

Christian snuift. ‘Verkopen?’ 

‘Ja.’ 

‘Denk je dat ik een koper zou vinden in de huidige markt?’ 

‘Hoeveel heeft het gekost?’ 

‘Het was redelijk goedkoop.’ Hij is op zijn hoede. 

‘Dus als het op de fles gaat?’ 

Hij lacht zelfgenoegzaam. ‘Dat overleven we wel. Maar i k laat het niet failliet gaan, Anastasia. Niet 

terwijl jij daar nog bent.’ 

‘En als ik wegga?’ 

‘Om wat te doen?’ 

‘Weet ik niet. Iets anders.’ 

‘Je hebt al gezegd dat dit jouw droombaan is. En misschien heb ik het verkeerd gehoord, maar ik heb 

beloofd, in het bijzijn van God, eerwaarde Walsh, familie en dierbare vrienden, om j e te koesteren, je 

dromen te steunen en je veiligheid te waarborgen.’ 

‘Je trouwgeloftes aanhalen is geen eerlijk spel.’ 

‘Ik heb nooit beloofd om het eerlijk te spelen waar het jou betreft. Trouwens,’ voegt hij eraan toe, ‘jij 

hebt jouw geloftes ook al eens als wapen gebruikt.’ 

Ik kijk boos. Dat is waar. 

‘Anastasia, al s j e nog steeds boos op me bent, reageer je je maar af op mij i n bed straks.’ Zijn stem 

klinkt laag en sensueel, zijn ogen zijn verhit. 

Wat? Bed? Hoe? 

Hij glimlacht toegeeflijk. Verwacht hij soms dat ik hem vast ga binden? Holy shit! Mijn innerlijke godin 

haalt de iPod-koptelefoon uit haar oren en luistert aandachtig. 

‘Zeven tinten zondag,’ fluistert hij. ‘Ik kijk ernaar uit.’ 

Whoa! 

‘Gail!’ roept hij plotseling en vier seconden later verschijnt mevrouw Jones ten tonele. Waar was ze?

In Taylors kantoor? Luisterde ze mee? O nee. 

‘Meneer Grey?’ 

‘We willen nu graag eten.’ 

‘Uitstekend, meneer.’ 

Christian blijft naar me kijken. Hij houdt me nauwlettend i n de gaten, alsof ik een o f ander exotisch 

wezen ben dat er elk moment vandoor kan gaan. Ik neem een slokje van mijn wijn. 

‘Ik denk dat ik ook maar een glas neem,’ zegt hij zuchtend. En weer haalt hij een hand door zijn haar. 

‘Ga je dat niet opeten?’ 

‘Nee.’ Ik staar naar het bord fettuccine dat ik amper heb aangeraakt en probeer Christians duistere blik 

te ontwijken. Voor hij iets kan zeggen sta ik op om onze borden op te ruimen. 

‘Gia kan elk ogenblik hier zijn,’ zeg ik. Christian trekt een nors gezicht, maar hij zegt niets. 

‘Ik ruim ze wel op, mevrouw Grey,’ zegt mevrouw Jones wanneer ik de keuken in loop. 

‘Dank u.’ 

‘Vond u het niet lekker?’ vraagt ze bezorgd. 

‘Het was heerlijk. Ik heb alleen geen trek.’ 

Ze laat een sympathieke glimlach zien. Dan draait ze zich om en zet ze de borden in de vaatwasser. 

‘Ik moet even een paar telefoontjes plegen,’ zegt Christian. Hij kijkt me taxerend aan voordat hij naar 

zijn studeerkamer verdwijnt. 

Ik slaak een zucht van opluchting en ga naar de slaapkamer. De sfeer was ongemakkelijk tijdens het 

eten. Ik ben nog steeds boos o p Christian, maar hij schijnt niet te beseffen dat hij iets verkeerd heeft 

gedaan. Heeft hij wel iets verkeerds gedaan? Mijn onderbewustzijn trekt een wenkbrauw op en tuurt 

minzaam over haar strengejuffenbril heen. Ja, echt wel. Hij heeft de situat i e o p mijn werk nog 

ongemakkelijker gemaakt dan die al was. Hij heeft niet gewacht om het te bespreken i n de relatieve 

privacy van ons eigen thuis. Hoe zou hij zich voelen als ik zijn kantoor zou komen binnenstormen om hem 

de wet op te leggen? En al s klap op de vuurpijl wil hij me SIP geven! Hoe kan i k verdomme nou een 

bedrijf runnen? Ik weet vrijwel niets van zakendoen. 

I k staar naar de paarskleurige skyline van Seattle. En zoals gebruikelijk wil hij onze geschillen 

oplossen in de slaapkamer... eh... foyer... speelkamer... tv-kamer... keuken... Stop! Bij hem komt het altijd 

neer op seks. Seks is zijn manier om met dingen om te kunnen gaan. 

Ik loop de badkamer in en ik kijk boos naar mijn spiegelbeeld. Terugkomen in de echte wereld valt niet 

mee. Het lukte ons om al onze meningsverschillen glad te strijken toen we in onze bubbel zaten, omdat we 

toen zo in elkaar op gingen. Maar nu? Heel even denk ik terug aan mijn huwelijksdag en aan de zorgen die 

ik toen had – Snel getrouwd... Nee, zo moet ik niet denken. Ik wist dat hij Vijftig Tinten w as toen ik met 

hem trouwde. Ik moet gewoon volhouden en proberen er met hem over te praten. 

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie er bleek uit. En nu moet ik ook nog eens met dat mens in gesprek. 

Ik draag mijn grijze kokerrok en een mouwloze blouse. Daar gaat-ie! Mijn innerlijke godin haalt haar 

sloerierode nagellak tevoorschijn. Ik maak de bovenste twee knoopjes van mijn blouse los, zodat mijn 

decolleté te zien is. Ik was mijn gezicht en breng opnieuw mijn make-up aan. Ik gebruik meer mascara dan 

normaa l en doe extra lipgloss op. Ik buig voorover en borstel mijn haar v a n boven naar beneden. 

Wanneer ik weer rechtop sta hangt mijn haar als een kastanjebruine sluier over mijn borsten heen. Ik stop 

het kundig achter mijn oren en ga op zoek naar mijn pumps. 

Wanneer ik de grote kamer weer binnenkom, heeft Christian de schetsen voor het huis op de eettafel 

liggen. Er klinkt muziek in de kamer, muziek die me meteen pakt. 

‘Mevrouw Grey,’ zegt hij met warme stem. Dan kijkt hij me vragend aan.

‘Wat is dit?’ vraag ik. De muziek is schitterend. 

‘Faurés Requiem. Je ziet er anders uit,’ zegt hij, afgeleid. 

‘O. Ik heb het nog niet eerder gehoord.’ 

‘Het is heel, kalmerend, ontspannend,’ zegt hij en trekt hij trekt een wenkbrauw op. ‘Heb je iets met je 

haar gedaan?’ 

‘Geborsteld,’ mompel ik. Ik word meegenomen door de indringende stemmen. Hij laat de schetsen op 

tafel liggen en loopt naar me toe, op het ritme van de muziek. 

‘Dansen?’ vraagt hij. 

‘Hierop? Het is een requiem,’ piep ik, geschokt. 

‘Ja.’ Hij neemt me in zijn armen en houdt me vast. Hij duwt zijn gezicht in mijn haar en zwaait zachtjes 

heen en weer. Hij ruikt naar zijn heerlijke zelf. 

O... Ik heb hem gemist. Ik sla mijn armen om hem heen en vecht tegen de tranen. Waarom maak je me zo 

razend? 

‘Ik haat het om ruzie met je te hebben,’ fluistert hij. 

‘Gedraag je dan niet als een druiloor.’ 

Hij giechelt en het betoverende geluid resoneert door zijn hele borstkast. Hij houdt me nog steviger 

vast. ‘Druiloor?’ 

‘Idioot.’ 

‘Ik geef de voorkeur aan Druiloor.’ 

‘Goed zo. Het past bij je.’ 

Hij lacht weer en kust me op mijn hoofd. 

‘Een requiem?’ mijmer ik, een beetje geschokt dat we erop dansen. 

Hij haalt zijn schouders op. ‘Het is gewoon een prachtig stuk, Ana.’ 

Taylor staat in de deuropening en kucht discreet. Christian laat me los. 

‘Mevrouw Matteo is gearriveerd,’ zegt hij. 

O, hang de vlag uit! 

‘Laat haar maar binnen,’ zegt Christian. Hij buigt zich naar me toe en pakt mijn hand vast als Gia Matteo 

de kamer in loopt.

Acht 

Gia Matteo is een knappe vrouw – een lange knappe vrouw. Ze draagt haar korte geblondeerde, perfect 

gelaagde en gekapte haar als een verfijnde kroon. Ze heeft een lichtgrijs mantelpak met broek aan, dat 

haar wellustige vormen goed doet uitkomen. Haar kleren zien er duur uit. Om haar nek hangt een enkele 

diamant die past bij de eenkaraatsknopjes in haar oren. Ze ziet er goed verzorgd uit – ze is zo’n vrouw die 

is opgegroeid met geld in een goed milieu, hoewel dat goede milieu vanavond even tekortschiet; haar 

lichtblauwe blouse staat te ver open. Net als de mijne. Ik bloos. 

‘Christian. Ana.’ Ze straalt en laat haar perfect witte tanden zien. Ze steekt een goed gemanicuurde hand 

uit naar Christian en dan naar mij, waardoor ik Christians hand moet loslaten. Ze is een fractie kleiner dan 

Christian, maar ze draagt dan ook gigahoge hakken. 

‘Gia,’ zegt Christian beleefd. Ik glimlach koeltjes. 

‘Jullie zien er allebei geweldig uit na jullie huwelijksreis,’ zegt ze gladjes. Met haar bruine ogen tuurt 

ze door haar mascarawimpers naar Christian. Christian slaat zijn arm om me heen en houdt me stevig 

vast. 

‘We hebben genoten, dank je.’ Met zijn lippen raakt hij de zijkant van mijn hoofd aan. Ik ben verrast. 

Kijk... hij is van mij. Irritant – woestmakend zelfs – maar van mij. Ik grijns. Op dit moment hou ik heel 

veel van je, Christian Grey. Ik sla mijn arm om zijn middel en steek mijn hand in zijn achterzak en knijp 

in zijn bil. Gia geeft ons een zuinige glimlach. 

‘Hebben jullie de schetsen kunnen bekijken?’ 

‘Ja,’ antwoord ik. Ik kijk naar Christian, die geamuseerd naar me staat te glimlachen. Wat is er zo 

grappig? Mijn reactie op Gia of het feit dat ik in zijn bil heb geknepen? 

‘We hebben ze hier liggen,’ zegt Christian en hij wijst naar de eett afel. Hij pakt mijn hand en loopt 

ernaartoe. Gia volgt ons op de voet. Dan komen eindelijk mijn goede manieren weer bovendrijven. 

‘Wil je misschien iets drinken?’ vraag ik. ‘Een glas wijn?’ 

‘Heerlijk,’ zegt Gia. ‘Droge witte als je dat hebt.’ 

Shit! Sauvignon Blanc – dat is toch droge witte, of niet? Met tegenzin laat ik Christian los en loop naar 

de keuken. Ik hoor de iPod sissen wanneer Christian de muziek uitzet. 

‘Wil jij nog een glas wijn, Christian?’ roep ik. 

‘Graag, schatje,’ zegt hij zachtjes met een grijns. Wauw. Hij kan het ene moment zo zwijmelwaardig 

zijn en het andere zo ergerlijk. 

Als ik het keukenkastje opendoe, merk ik dat hij naar me kijkt. Ik heb plotseling het akelige gevoel dat 

Christian en ik een show opvoeren samen – maar dit keer staan we aan dezelfde kant, tegenover juf 

Matteo. Weet hij dat ze hem aantrekkelijk vindt en dat er te dik bovenop legt? Ik vind het fijn dat hij 

probeert me gerust te stellen. Of misschien laat hij deze vrouw wel gewoon merken dat hij bezet is. 

Van mij. Precies, bitch – van mij. Mijn innerlijke godin heeft haar gladiatorenoutfit aangetrokken en ze 

trekt alles uit de kast. Ik moet glimlachen en pak drie glazen uit de kast. Ik pak de fles Sauvignon Blanc uit 

de koelkast en zet alles op de ontbijttafel. Gia leunt over de tafel heen en Christian staat naast haar en 

wijst iets aan op de ontwerpen. 

‘Ik geloof dat Ana nog wat opmerkingen heeft over de glazen muur, maar over het algemeen zijn we 

allebei tevreden over je voorstel.’ 

‘O, daar ben ik blij om,’ zegt Gia overdreven. Ze is duidelijk opgelucht. En terwijl ze dit zegt, raakt ze 

heel even flirterig Christians arm aan. Hij verstijft onmiddellijk, maar heel subtiel. Ze lijkt het niet eens te

merken. 

Blijf met je poten van hem af, dame. Hij houdt er niet van om te worden aangeraakt. 

Christian stapt nonchalant opzij, zodat hij buiten haar bereik is en draait zich om naar mij. ‘We zijn 

dorstig hier,’ zegt hij. 

‘Ik kom eraan.’ Hij speelt inderdaad een spel. Hij voelt zich ongemakkelijk bij haar. Waarom heb ik 

dat niet eerder gezien? Daarom mag ik haar niet. Hij is eraan gewend hoe vrouwen op hem reageren. Ik 

heb het vaak genoeg gezien en meestal geeft hij ze niet veel aandacht. Maar aanraken is iets heel anders. 

Mevrouw Grey komt in actie. 

Ik schenk snel de wijn in, neem de glazen in mijn hand en haast me terug naar mijn ridder in nood. Ik 

bied Gia een glas aan en ga expres tussen hen in staan. Ze glimlacht beleefd naar me wanneer ze het glas 

aanpakt. Ik geef het andere glas aan Christian, die het gretig aanpakt. Zijn gezicht toont iets van 

geamuseerde dankbaarheid. 

‘Proost,’ zegt Christian tegen ons beiden, maar hij kijkt mij aan. Gia en ik houden onze glazen omhoog 

en antwoorden tegelijkertijd. Ik neem gauw een slok wijn. 

‘Ana, jij hebt een probleem met de glazen muur?’ vraagt Gia. 

‘Ja. Ik vind het een geweldig idee – begrijp me niet verkeerd. Maar ik hoopte eigenlijk dat we het op 

een meer oorspronkelijke manier in het huis konden verwerken. Ik ben tenslotte verliefd geworden op het 

huis zoals het was, en ik wil geen al te radicale veranderingen.’ 

‘Op die manier.’ 

‘Ik wil gewoon dat het ontwerp minder dramatisch wordt – meer in harmonie met het huis zoals het er 

staat.’ Ik kijk naar Christian, die me aandachtig aanstaart. 

‘Geen grote verbouwingen?’ zegt hij. 

‘Nee.’ Ik schud mijn hoofd om mijn opmerking te benadrukken. 

‘Je vindt het mooi zoals het is?’ 

‘Het merendeel wel, ja. Ik heb altijd geweten dat het met de juiste aandacht al goed zou komen.’ 

Christians ogen stralen van warmte. 

Gia kijkt ons aan, haar wangen kleuren roze. ‘Oké,’ zegt ze. ‘Ik denk dat ik weet wat je bedoelt, Ana. 

Wat zou je ervan zeggen als we de gl azen muur behouden, maar dat we deze laten opengaan naar een 

grotere veranda die in overeenstemming is met de mediterrane stijl? We hebben daar al het stenen terras. 

We zouden er pil aren kunnen plaatsen van dezelfde steensoort. Wel ruimtelijk opgesteld zodat het uitzicht 

behouden blijft. Je kunt een glazen dak nemen of dakpannen in overeenstemming met de rest van het huis. 

Het kan dan ook dienen als een beschutte al fresco-plek waar je kunt zitten of dineren.’ 

Ik moet haar nageven... ze kent haar vak. 

‘We kunnen ook een houtkleur naar keuze in de glazen deuren opnemen – zo behoud je misschien iets 

meer het mediterrane gevoel,’ gaat ze verder. 

‘Zoals de felblauwe luiken in Zuid-Frankrijk,’ zeg ik tegen Christian, die me aandachtig aankijkt. Hij 

neemt een slokje wijn en haalt neutraal zijn schouders op. Hmm. Hij vindt het maar niks, maar wijst het 

ook niet af. God, deze man is een vergaarbak van tegenstrijdigheden. Zijn woorden van gisteren schieten 

me te binnen: ‘Ik wil dat dit huis is zoals jij wilt dat het is. Wat je ook maar wilt. Jij bepaalt.’ Hij wil 

dat ik gelukkig ben – gelukkig in alles wat ik doe. Diep vanbinnen weet ik dit ook wel. Het is gewoon – ik 

kap mezelf af. Dit is niet het moment om over ons meningsverschil na te denken. Mijn onderbewustzijn 

kijkt me boos aan. 

Gia kijkt naar Christian en wacht tot hij een beslissing neemt. Ik zie hoe haar pupillen groter worden en 

haar lippen iets uit elkaar gaan. Haar tong raakt even haar bovenlip aan voordat ze een slokje wijn neemt. 

Wanneer ik me omdraai naar Christian zie ik dat hij nog steeds naar mij kijkt – en absoluut niet naar haar.

Yes! Ik zal eens even een hartig woordje met juf Matteo spreken. 

‘Ana, wat wil jij doen?’ vraagt Christian aan me. 

‘Het idee van die veranda staat me wel aan.’ 

‘Mij ook.’ 

Ik richt me weer tot Gia. Luister, wijffie, kijk maar naar mij en niet naar hem. Ik ben degene die op 

dit vlak de beslissingen neemt. ‘Ik denk dat ik graag de herziene tekeningen wil zien van de grotere 

veranda en de pilaren in de stijl van het huis.’ 

Met tegenzin haalt Gia haar gretige ogen van mijn echtgenoot af. Ze kijkt me glimlachend aan. Denkt ze 

nou werkelijk dat ik het niet doorheb? 

‘Tuurlijk,’ zegt ze vriendelijk. ‘Nog andere opmerkingen?’ 

Behalve het feit dat je zo’n beetje mijn man staat uit te kleden? ‘Christian wil graag de indeling van 

de slaapkamer veranderen,’ zeg ik. 

Er klinkt een discreet kuchje vanuit de deuropening. 

We draaien ons alle drie om en zien Taylor staan. 

‘Taylor?’ vraagt Christian. 

‘Ik moet iets dringends met u bespreken, meneer Grey.’ 

Christian pakt mijn schouders beet en spreekt Gia aan. 

‘Mevrouw Grey heeft volledige zeggenschap over dit project. Ze heeft absoluut carte blanche. Wat ze 

maar wil, het is goed. Ik vertrouw volledig op haar. Ze is erg slim.’ In zijn stem klinkt, heel subtiel, trots 

en een omsluierde waarschuwing – een waarschuwing aan Gia? 

Hij heeft volledig vertrouwen in me? O, deze man is vermoeiend. Vanmiddag stonden we nog lijnrecht 

tegenover elkaar. Gefrustreerd schud ik mijn hoofd. Maar ik ben blij dat hij Juf Uitdagend-en-Helaas- 

Goed-in-Haar-Werk, laat weten wie de baas is. Ik streel zijn hand die op mijn schouder rust. 

‘Ik ben zo terug.’ Christian knijpt nog even in mijn schouders voordat hij met Taylor meeloopt. Ik vraag 

me af wat er aan de hand is. 

‘Dus... de slaapkamer?’ vraagt Gia zenuwachtig. 

Ik kijk haar aan en wacht eventjes totdat ik zeker weet dat Christian en Taylor weg zijn. Dan roep ik 

mijn innerlijke krachten aan, en het feit dat ik de afgelopen vijf uur ontzettend pissig ben geweest, en geef 

haar ervan langs. 

‘Je hebt alle reden om zenuwachtig te zijn, Gia, want op dit moment hangt jouw werk in dit project aan 

een zijden draadje. Maar het zal allemaal best wel loslopen zolang je mijn man maar met rust laat.’ 

Gia snakt naar adem. 

‘En anders ben je ontslagen. Begrepen?’ Ik spreek elk woord duidelijk uit. 

Ze knippert snel met haar ogen, is totaal uit het veld geslagen. Ze gelooft haar eigen oren niet. Ik geloof 

mijn eigen ogen niet eens. Maar ik geef niet toe en staar haar onverstoorbaar aan in haar opengesperde 

bruine ogen. 

Niet toegeven! Niet toegeven! Ik heb deze frustrerende en onbewogen blik van Christian, die 

‘onbewogen’ heeft uitgevonden. Ik weet dat de renovatie van ons huis een prestigieus project is voor 

Gia’s architectenbureau. Ze kan het zich niet veroorloven deze klus kwijt te raken. En op dit moment kan 

het me geen ruk schelen dat ze een vriendin van Elliot is. 

‘Ana – mevrouw Grey... H-het spijt me zo. Ik zou nooit...’ Ze kleurt rood en weet niet goed w at ze 

verder nog moet zeggen. 

‘Even voor de duidelijkheid. Mijn echtgenoot is niet in jou geïnteresseerd.’ 

‘Natuurlijk,’ stamelt ze. Het bloed trekt weg uit haar gezicht. 

‘Zoals ik zei, ik wil dit gewoon helder hebben.’

‘Mevrouw Grey, ik bied mijn oprechte excuses aan als u denkt... Ik heb...’ Ze stopt, ze zoekt nog steeds 

naar woorden. 

‘Mooi zo. Zolang we elkaar maar begrijpen, is er geen probleem. Dan zal ik je nu laten weten wat we in 

gedachten hebben voor de slaapkamer, en vervolgens wil ik alle materialen doornemen die je van plan 

bent te gebruiken. Zoals je weet willen Christian en ik dat dit een ecologisch duurzaam huis wordt. Ik wil 

hem graag geruststellen over waar het materiaal vandaan komt en wat het precies is.’ 

‘M-maar natuurlijk,’ stottert ze. Haar ogen zijn groot en ze lijkt enigszins geïntimideerd. Mijn innerlijke 

godin loopt een overwinningsrondje door de arena en zwaait naar de uitzinnige toeschouwers. 

Gia drukt met haar handen haar kapsel in model. Ik besef dat ze dit doet omdat ze zenuwachtig is. 

‘De slaapkamer?’ begint ze verschrikt. Haar stem klinkt ademloos en fluisterend. Nu ik heb laten zien 

wie de baas is, voel ik me voor het eerst sinds het gesprek met Christian vanmiddag ontspannen. Ik kan 

het wel. Mijn innerlijke godin viert haar innerlijke bitch. 

Christian komt net terug op het moment dat we aan het afronden zijn. 

‘Zijn jullie klaar?’ vraagt hij. Hij slaat zijn arm om mijn middel en draait zich om naar Gia. 

‘Ja, meneer Grey.’ Gia gliml acht vrolijk, maar haar glimlach ziet er breekbaar uit. ‘Ik heb de 

aangepaste schetsen binnen een paar dagen voor jullie klaar.’ 

‘Uitstekend. Tevreden?’ vraagt hij me. Zijn ogen zijn warm en doordringend. Ik knik en bloos om 

redenen die ik niet begrijp. 

‘Ik denk dat ik maar eens ga,’ zegt Gia weer veel te opgewekt. Dit keer steekt ze haar hand eerst naar 

mij uit en dan naar Christian. 

‘Tot de volgende keer, Gia,’ zeg ik. 

‘Ja, mevrouw Grey. Meneer Grey.’ 

Taylor verschijnt in de deuropening. 

‘Taylor zal je uitlaten.’ Ik zorg ervoor dat Taylor me kan horen. Ze drukt weer met haar handen haar 

kapsel in model. Dan draait ze zich om en loopt de kamer uit, op de voet gevolgd door Taylor. 

‘Ze was merkbaar afstandelijker,’ zegt Christian terwijl hij me vragend aankijkt. 

‘Echt? Heb ik niets van gemerkt.’ Ik haal mijn schouders op en probeer neutraal over te komen. ‘Wat 

wilde Taylor eigenlijk?’ vraag ik, deels omdat ik nieuwsgierig ben en deels omdat ik graag van 

onderwerp wil veranderen. 

Christian fronst en laat me los. Hij rolt de papieren op tafel op. ‘Iets over Hyde.’ 

‘Wat is er met Hyde?’ vraag ik. 

‘Niets om je zorgen om te maken, Ana.’ Christi an laat de schetsen voor wat ze zijn en neemt me in zijn 

armen. ‘Het blijkt dat hij al weken niet in zijn appartement is geweest. Dat is alles.’ Hij kust mijn haar en 

laat me los om zijn werk af te kunnen maken. 

‘Wat heb je uiteindelijk besloten?’ vraagt hij. Hij stapt gauw over op een ander onderwerp omdat hij 

niet wil dat ik doorvraag over Hyde. 

‘Alleen wat jij en ik hebben besproken. Ik geloof dat ze je leuk vindt,’ zeg ik stilletjes. 

Hij snuift. ‘Heb jij iets tegen haar gezegd?’ vraagt hij. Ik word rood. Hoe weet hij dat? Ik weet niet 

goed wat te zeggen en staar naar mijn vingers. 

‘Het was Christian en Ana toen ze aankwam en meneer en mevrouw Grey toen ze vertrok.’ 

‘Ik heb misschien iets gezegd,’ zeg ik afwezig. Als ik naar hem kijk zie ik dat hij me warm aankijkt en 

eventjes kijkt hij zelfs... tevreden. Hij wendt zijn blik af, schudt zijn hoofd en zijn uitdrukking wordt 

anders. 

‘Ze reageert alleen maar op de buitenkant.’ Hij klinkt enigszins bitter, walgend zelfs.

O, Vijftig, nee! 

‘Wat?’ Hij is verbijsterd door mijn onthutste gezichtsuitdrukking. Hij kijkt gechoqueerd. ‘Je bent toch 

niet jaloers?’ vraagt hij met afschuw. 

Ik bloos en slik en staar naar mijn vingers. Of ik jaloers ben? 

‘Ana, ze is een seksueel roofdier. Absoluut niet mijn type. Hoe kun je nou j aloers op haar zijn? Of op 

iemand anders? Er is niets aan haar wat me interesseert.’ Wanneer ik weer opkijk, staart hij me aan. Dan 

haalt hij een hand door zijn haar. ‘Jij bent de enige, Ana,’ zegt hij zachtjes. ‘Jij zult altijd de enige 

blijven.’ 

O hemel. Christian laat de schetsen liggen en komt naar me toe. Hij pakt mijn kin tussen zijn duim en 

wijsvinger. 

‘Hoe kun je iets anders denken? Heb ik ooit laten blijken dat ik ook maar enige interesse heb in iemand 

anders?’ Zijn ogen staan fel. 

‘Nee,’ fluister ik. ‘Ik stel me aan. Vandaag was alleen... jij...’ Alle tegenstrijdige emoties van eerder 

die dag komen weer boven. Hoe kan ik hem uitleggen hoe verward ik ben? Ik was ontgoocheld en 

gefrustreerd door zijn gedrag van vanmiddag in mijn kantoor. Het ene moment wil hij dat ik thuisblijf en 

het volgende moment wil hij me een bedrijf schenken. Dat kun je toch niet bijhouden? 

‘Wat is er met mij?’ 

‘O, Christian.’ Mijn onderlip trilt. ‘Ik probeer me aan te passen aan dit nieuwe leven dat ik nooit heb 

geambieerd. Alles wordt me zomaar aangereikt – die baan, jij, mijn prachtige echtgenoot, waarvan ik 

nooit dacht... dat ik, dat ik zo ontzettend veel van hem zou kunnen houden.’ Ik haal diep adem. Christians 

mond valt open. 

‘Maar je lijkt wel een bulldozer en ik wil niet onder je komen te liggen, want dan blijft er niets van me 

over. Een hoopje ellende. Het enige waar ik dan nog goed voor ben is het aflopen van 

liefdadigheidsfeestjes.’ Ik pauzeer weer en probeer de juiste woorden te vinden. ‘En nu wil je weer dat 

ik directeur van mijn eigen bedrijf word. Iets wat ik nooit heb willen zijn. Ik word heen en weer 

geslingerd tussen al deze ideeën en ik heb moeite om je bij te houden. Je wil dat ik thuisblijf. Je wilt dat 

ik een bedrijf ga leiden. Het is zo verwarrend.’ Ik stop want de tranen staan in mijn ogen. Ik onderdruk 

een snik. 

‘Je moet me mijn eigen beslissingen laten nemen, mijn eigen risico’s, en me mijn eigen fouten laten 

maken. Zodat ik ervan kan leren. Ik moet eerst leren lopen voordat ik kan rennen, Christian. Snap je dat? 

Ik wil een beetje onafhankelijkheid. Dat is wat mijn naam voor me betekent.’ Zo. Dat is wat ik wilde 

zeggen vanmiddag. 

‘Voel je je gebulldozerd?’ fluistert hij. 

Ik knik. 

Hij sluit zijn ogen en haalt zijn hand verontrust door zijn haar. ‘Ik wil je gewoon alles geven, Ana, alles 

wat hartje begeert. En ik wil dat je veilig bent. Maar ik wil ook dat iedereen weet dat je de mijne bent. Ik 

raakte in paniek toen ik je e-mail kreeg vandaag. Waarom heb je me dat niet verteld van je naam?’ 

Ik bloos. Hij heeft een punt. 

‘Ik heb er pas over nagedacht toen we op huwelijksreis waren. Maar ik wilde ons geluk niet verstoren. 

Daarna heb ik er helemaal niet meer over nagedacht. Het schoot me gisteravond pas weer te binnen. En 

toen Jack... weet je, dat leidde af. Het spijt me. Ik had het je moeten vertellen of met je bespreken, maar ik 

kon nooit het juiste moment vinden.’ 

Christians intense blik is verlammend. Het lijkt wel alsof hij mijn hoofd wil binnendringen, maar hij 

zegt niets. 

‘Waarom raakte je in paniek?’ vraag ik.

‘Ik wil niet dat je me door de vingers glipt.’ 

‘In hemelsnaam, ik ga nergens heen. Wanneer dringt dat eindelijk eens tot je door? Ik. Hou. Van. Jou.’ Ik 

zwaai met mijn hand om te benadrukken wat ik zeg, net zoals hij soms doet. ‘Liever dan... ooglicht, lucht 

en vrijheid.’ 

Zijn ogen worden groter. ‘De liefde van een dochter?’ Hij ziet de ironie ervan in. 

‘Nee.’ Ik moet ook om mezelf lachen. ‘Het is de enige quote die me te binnen schoot.’ 

‘Dwaze King Lear?’ 

‘Lieve, lieve dwaze King Lear.’ Ik streel zijn gezicht en hij doet zijn ogen dicht. 

‘Zou jij je naam in Christian Steele veranderen, zodat iedereen zou weten dat je bij mij hoort?’ 

Christian kijkt me aan alsof ik zojuist heb beweerd dat de wereld plat is. Hij fronst. ‘Bij jou hoor?’ 

mompelt hij. 

‘Van mij.’ 

‘Van jou,’ zegt hij. En hij herhaalt de woorden die we gisteren ook uitspraken in de speelkamer. ‘Ja, dat 

zou ik wel doen. Als het zoveel voor je zou betekenen.’ 

O hemel. 

‘Is het zo belangrijk voor je?’ 

‘Ja,’ zegt hij ondubbelzinnig. 

‘Oké.’ Dan doe ik het. Ik zal hem de geruststelling geven die hij nog steeds nodig heeft. 

‘Ik dacht dat je het er al mee eens was.’ 

‘Ja, dat klopt, maar nu we het hebben besproken ben ik nog gelukkiger met mijn beslissing.’ 

‘O,’ zegt hij verrast. Dan glimlacht hij. Zijn prachtige, jongensachtige ja-ik-ben-echt-nog-bestjongglimlach. 

Mijn hart gaat sneller kloppen. Dan pakt hij me bij mijn middel en draait me rond. Ik gil en 

begin te giechelen. Ik weet niet of hij nou gewoon gelukkig is of opgelucht of... wat? 

‘Mevrouw Grey, weet je wel wat dit voor me betekent?’ 

‘Dat weet ik.’ 

Hij leunt voorover en kust me, met zijn vingers gaat hij door mijn haar. 

‘Het betekent zeven tinten zondag,’ mompelt hij tegen m’n lippen aan. Met zijn neus wrijft hij tegen de 

mijne. 

‘Zou je denken?’ Ik leun naar achteren om hem aan te kijken. 

‘Er zijn mij bepaalde beloftes gedaan. En een gebroken belofte...’ fluistert hij. Zijn ogen sprankelen vol 

ondeugende lust. 

‘Eh...’ Het duizelt me nog steeds en ik probeer zijn stemming te peilen. 

‘Probeer je eronderuit te komen?’ vraagt hij onzeker. Hij heeft een speculatieve blik in zijn ogen. ‘Ik 

heb een idee,’ zegt hij. 

O, welke soort kinky neukerij wordt dit? 

‘We hebben iets heel belangrijks af te handelen,’ gaat hij verder. Plotseling is hij weer heel erg serieus. 

‘Ja, mevrouw Grey. Een uiterst belangrijke zaak.’ 

Wacht eens even – hij lacht me uit. 

‘Wat?’ adem ik. 

‘Ik wil dat je mijn haar knipt. Blijkbaar is het te lang en daar houdt mijn vrouw niet van.’ 

‘Ik kan je haar echt niet knippen!’ 

‘O, jawel hoor.’ Christian grijnst en schudt met zijn hoofd zodat zijn lange haar over zijn ogen hangt. 

‘Nou, als mevrouw Jones een bloempot heeft.’ Ik giechel. 

Hij lacht. ‘Oké, goed punt. Ik vraag Franco wel of hij het wil doen.’ 

Nee! Franco werkt voor haar! Misschien moet ik het toch maar doen. Ik heb Rays haar tenslotte ook

jarenlang geknipt en ik heb hem nooit horen klagen. 

‘Kom.’ Ik pak zijn hand. Zijn ogen worden groter. Ik neem hem mee naar de badkamer. Ik pak de witte 

houten stoel die in de hoek staat en zet die voor de wastafel neer. Wanneer ik naar Christian kijk, zie ik 

dat hij me geamuseerd aanstaart. Hij heeft zijn duimen in de lussen van zijn broek gehaakt. Zijn ogen staan 

supergeil. 

‘Zit.’ Ik wijs naar de lege stoel en probeer de situatie onder controle te houden. 

‘Ga je mijn haar wassen?’ 

Ik knik. Verrast trekt hij een wenkbrauw omhoog en even denk ik dat hij terug wil krabbelen. ‘Oké.’ 

Langzaam maakt hij de knoopjes van zijn witte overhemd los, beginnend bij het bovenste. Lenige, 

behendige vingers halen elk knoopje los tot de blouse helemaal openhangt. 

O hemel... Mijn innerlijke godin onderbreekt haar overwinningsrondje door het stadion even. 

Christian steekt zijn arm uit en gebaart dat ik zijn manchetknoop moet losmaken. Rond zijn mond zie ik 

die bekende uitdagende sexy maniertjes van hem. 

O, manchetknopen. Ik pak zijn pols en verwijder de manchetknoop. Een platina schijfje met zijn 

initialen erin gegraveerd in een simpel schuingedrukt lettertype – daarna de andere. Ik kijk naar hem. Ik 

zie dat zijn geamuseerde blik is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor iets veel geilers... heel veel 

geilers. Ik schuif het overhemd van zijn schouders en laat het op de vloer vallen. 

‘Klaar?’ fluister ik. 

‘Voor alles wat jij wilt, Ana.’ 

Mijn ogen dwalen van zijn ogen naar zijn lippen. Ze staan een beetje uit elkaar zodat hij nog dieper kan 

ademhalen. Gebeeldhouwd, gebeiteld, het maakt niet uit, hij heeft een prachtige mond en hij weet precies 

wat hij ermee moet doen. Ik leun tegen hem aan en wil hem zoenen. 

‘Nee,’ zegt hij en hij legt zijn beide handen op mijn schouders. ’Niet doen. Als je dat doet wordt mijn 

haar nooit geknipt.’ 

O! 

‘Ik wil dit graag,’ gaat hij verder. Hij ziet er openhartig uit. Het is ontwapenend. 

‘Waarom?’ fluister ik. 

Hij kijkt me even aan en zijn ogen worden groter. ‘Omdat het me het gevoel geeft dat ik gekoesterd 

word.’ 

Mijn hart komt bijna volledig tot stilstand. O, Christian... mijn Vijftig. En voordat ik het zelf doorheb, 

heb ik mijn armen om hem heen geslagen. Ik kus zijn borst en nestel me in zijn borsthaar. 

‘Ana. Mijn Ana,’ fluistert hij. Hij slaat zijn armen om mee heen en daar staan we, onbeweeglijk, elkaar 

vasthoudend in de badkamer. O, wat is het toch heerlijk om door hem te worden vastgehouden. Ook al is 

hij een arrogante megalomane druiloor, hij is wel mijn arrogante megalomane druiloor die voor de rest 

van zijn leven een flinke dosis aandacht nodig heeft. Ik leun achterover, maar laat hem niet los. 

‘Wil je echt dat ik dit doe?’ 

Hij knikt en schenkt me zijn verlegen glimlach. Ik grijns terug en stap uit zijn omhelzing. 

‘Zitten dan,’ zeg ik. 

Hij doet wat ik hem zeg en gaat weer zitten met zijn rug naar de wasbak. Ik schop mijn schoenen uit 

richting de plek waar ook zijn overhemd ligt en pak de Chanel-shampoo die we in Frankrijk hebben 

gekocht. 

‘Wil meneer dit gebruiken?’ Ik houd het flesje met beide handen omhoog alsof ik het op TellSell moet 

verkopen. ‘Eigen import, rechtstreeks uit Zuid-Frankrijk. Ik vind het een heerlijke geur... het ruikt naar 

jou,’ voeg ik er fluisterend aan toe. 

‘Graag.’ Hij grijnst.

Ik pak een kleine handdoek van de handdoekverwarmer. Mevrouw Jones weet echt goed hoe ze 

handdoeken superzacht krijgt. 

‘Vooroverbuigen,’ commandeer ik en Christi an doet wat ik zeg. Ik leg de handdoek om zijn schouders, 

draai de kranen open en laat de wasbak vollopen met warm water. 

‘Achteroverleunen.’ Ik hou er wel van om de touwtjes in handen te hebben. Christian leunt achterover, 

maar hij is te lang. Hij schuift vooruit en houdt de stoel schuin zodat de bovenkant tegen de wasbak leunt. 

Dit is de perfecte afstand. Hij houdt zijn hoofd achterover en kijkt me ondeugend aan. Ik pak een van de 

glazen die op de kaptafel staan en ik vul die met water. Dan giet ik het over Christians haar. Ik doe dit een 

aantal keer en leun over hem heen. 

‘U ruikt voortreffelijk, mevrouw Grey,’ zegt hij en sluit zijn ogen. 

Terwijl ik zijn haar systematisch natmaak, neem ik alle tijd om hem goed te bekijken. Allemachtig. Zal 

ik hier ooit genoeg van krijgen? Lange donkere wimpers liggen op zijn gezicht; zijn lippen staan een 

beetje uit elkaar, waardoor er een diamantvormige opening bij zijn mond ontstaat, en hij ademt zachtjes 

in. Hmm... wat zou ik graag mijn tong... 

Ik spetter water in zijn ogen. Shit! ‘Sorry!’ 

Hij pakt het puntje van de handdoek en lacht terwijl hij het water uit zijn ogen veegt. 

‘Zeg, ik weet dat ik een druiloor ben, maar je hoeft me niet te verzuipen.’ 

Ik leun voorover en kus hem giechelend op zijn voorhoofd. ‘Breng me niet in de verleiding.’ 

Hij houdt zijn hand achter mijn hoofd en draait zich zo dat zijn lippen de mijne raken. Hij kust me snel 

en laat een laag tevreden geluid horen, dat diep uit zijn keel komt. Het geluid staat in directe verbinding 

met de spieren diep in mijn buik. Het is een heel verleidelijk geluid. Hij laat me los en gaat gehoorzaam 

achterover liggen. Hij kijkt me vol verwachting aan. Eventjes ziet hij er kwetsbaar uit, als een kind. Mijn 

hart doet pijn. 

Ik knijp wat shampoo in mijn hand en masseer het in zijn haar. Ik begin bij zijn slapen en werk dan naar 

de bovenkant van zijn hoofd en naar de zijkanten. Ik maak draaiende bewegingen met mijn vingers. Hij 

doet zijn ogen dicht en laat dat lage brommende geluid weer horen. 

‘Dat voelt heerlijk,’ zegt hij na een poosje en dan ontspant hij zich. 

‘Ja, dat klopt.’ Ik kus zijn voorhoofd nog een keer. 

‘Ik vind het lekker als je met je nagels over mijn hoofdhuid gaat.’ Hij heeft zijn ogen nog steeds 

gesloten, maar op zijn gezicht zie ik een uitdrukking van gelukzalige tevredenheid – ik zie niets meer van 

zijn kwetsbaarheid. Jemig, wat is zijn bui veranderd. Ik vind het fijn te weten dat ik daar de oorzaak van 

ben. 

‘Hoofd omhoog,’ commandeer ik. Hij gehoorzaamt. Hmm – ik zou hier best aan kunnen wennen. Ik wrijf 

het schuim in zijn haar en schraap met mijn nagels over de achterkant van zijn hoofd. 

‘Terug.’ 

Hij leunt achterover en ik spoel het schuim uit zijn haar met het glas. Dit keer zonder hem helemaal nat 

te maken. 

‘Nog een keer?’ vraag ik. 

‘Graag.’ Hij opent zijn ogen en ik zie een serene blik. Ik grijns naar hem. 

‘Komt eraan, meneer Grey.’ 

Ik draai me om naar de wasbak die Christian altijd gebruikt en laat deze vollopen met warm water. 

‘Om uit te spoelen,’ zeg ik als antwoord op zijn vragende blik. 

Ik zeep zijn haar weer in en luister maar zijn diepe ademhaling. Wanneer hij weer helemaal is 

ingezeept, neem ik even de tijd om naar het mooie gezicht van mijn man te kijken. Ik kan hem niet 

weerstaan. Teder streel ik zijn wang. Hij doet zijn ogen open en kijkt me aan door zijn lange wimpers. Ik

uig me voorover en kus hem zachtjes op zijn lippen. Hij glimlacht, doet zijn ogen dicht en laat een 

tevreden zucht horen. 

Jeetje. Wie had kunnen bedenken dat hij zo ontspannen zou kunnen zijn na onze discussie van 

vanmiddag? Zonder seks? Ik buig me over hem heen. 

‘Hmm,’ mompelt hij goedkeurend wanneer ik met mijn borsten tegen zijn gezicht aan kom. Ik weersta de 

neiging om mijn heupen te wiegen en trek de stop uit de wasbak, zodat het water wegspoelt. Zijn handen 

gaan van mijn heupen richting mijn billen. 

‘Geen gerommel met het personeel,’ zeg ik, zogenaamd afkeurend. 

‘Vergeet niet dat ik doof ben,’ zegt hij met zijn ogen nog steeds gesloten. Zijn handen gaan nu onder mijn 

rok. Ik mep op zijn arm. Ik vind het leuk om kapstertje te spelen. Hij laat een grote jongensachtige grijns 

zien. Alsof ik hem heb betrapt op iets ondeugends waar hij stiekem trots op is. 

Ik pak het glas weer, maar dit keer gebruik in het water uit de andere wasbak. Ik spoel alle shampoo uit 

zijn haar. Ik leun over hem heen. Zijn handen liggen nog steeds op mijn rug. Zijn vingers kneden zachtjes, 

op en neer... heen en weer... hmm. Ik wiebel. Hij laat een diep gegrom horen. 

‘Zo. Alles uitgespoeld.’ 

‘Mooi,’ zegt hij. Zijn vingers hebben mijn billen stevig beet en dan gaat hij plotseling rechtop zitten. 

Zijn kletsnatte haar druppelt over hem heen. Hij trekt me op zijn schoot en zijn handen gaan van mijn 

billen naar boven naar mijn nek, dan naar mijn kin. Hij houdt me vast. Ik hap verrast naar adem en dan 

raken zijn lippen de mijne, zijn tong geil en hard in mijn mond. Mijn vingers gaan door zijn natte haar. Het 

water loopt langs mijn armen en in mijn gezicht. Dan maakt hij het bovenste knoopje van mijn blouse los. 

‘Genoeg gefröbeld. Ik wil je zeven tinten zondag neuken. Hier of in de slaapkamer. Zeg jij het maar.’ 

Christians ogen schieten vuur, vol belofte, zijn natte haar druppelt op ons beiden. Mijn mond wordt 

droog. 

‘Wat gaat het worden, Anastasia?’ vraagt hij me. Ik zit op zijn schoot. 

‘Je bent nat,’ zeg ik. 

Plotseling buigt hij zijn hoofd. Zijn natte haar maakt de voorkant van mijn blouse zeiknat. Ik gil en 

probeer los te komen, maar hij houdt me nog steviger vast. 

‘O, echt niet, schatje.’ Wanneer hij weer opkijkt, zie ik een wellustige glimlach op zijn gezicht. En ik 

ben Miss Natte Blouse 2011. Mijn bovenkant is doorweekt en je kunt erdoorheen kijken. Ik ben kletsnat... 

overal. 

‘Mooi uitzicht,’ zegt hij. Met zijn neus draait hij rondjes om een tepel. Ik kronkel. 

‘Geef antwoord, Ana. Hier of in de slaapkamer?’ 

‘Hier,’ fluister ik buiten zinnen. Vergeet die knipbeurt m aar – die komt later wel. Langzaam komt er een 

glimlach op zijn gezicht, een sensuele veelbelovende glimlach zien. 

‘Goede keuze, mevrouw Grey,’ hijgt hij tegen mijn lippen. Hij laat mijn kin los en zijn hand gaat 

richting mijn knie. Hij glijdt naar mijn bovenbeen. Hij tilt mijn rok op en streelt mijn huid. Hij kust de 

onderkant van mijn oor en gaat dan verder langs mijn kaak. 

‘O, wat zal ik eens met je doen?’ fluistert hij. Zijn vingers stoppen aan de bovenkant van mijn panty. ‘Ik 

vind dit wel wat,’ zegt hij. Hij gaat met zijn vinger onder de top en naar de binnenkant van mijn dij. Ik 

snak naar adem en kronkel op zijn schoot. 

Hij kreunt diep in zijn keel. ‘Als ik je zeven tinten zondag ga neuken, dan moet je wel stilzitten.’ 

‘Dwing me maar,’ daag ik hem uit met lage hijgerige stem. 

Christian haalt diep adem. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en vanonder zijn oogleden kijkt me aan met 

een omfloerste blik. 

‘O, mevrouw Grey. U hoeft het slechts te vragen.’ Zijn hand gaat nu van mijn kousen naar mijn slipje.

‘Laten we je maar eens bevrijden van dit.’ Hij trekt er zachtjes aan en ik verschuif om hem te helpen. 

‘Stilzitten,’ bromt hij. 

‘Ik help alleen maar,’ pruil ik en zachtjes pakt hij mijn onderlip tussen zijn tanden. 

‘Stil,’ gromt hij. Hij schuift mijn slipje naar beneden en trekt het uit. Dan schuift hij mijn rokje omhoog, 

zodat het om mijn heupen hangt. Hij pakt me vast bij mijn middel en tilt me op. Hij heeft nog steeds mijn 

slipje in zijn hand. 

‘Zitten. Boven op me,’ commandeert hij. Met een intense blik staart hij me aan. Ik verschuif, mijn benen 

uit elkaar en ik kijk hem uitdagend aan. Kom maar door, Vijftig! 

‘Mevrouw Grey,’ w aarschuwt hij. ‘Bent u mij aan het opzwepen?’ Hij staart me aan, geamuseerd en 

opgewonden. Een verleidelijke combinatie. 

‘Ja. Wat ga je daaraan doen?’ 

Zijn ogen lichten op van genot door mijn uitdagingen. Ik voel zijn opwinding onder mij. ‘Sla je handen 

achter je rug in elkaar.’ 

O! Ik doe wat hij zegt en behendig maakt hij mijn polsen vast met mijn slipje. 

‘Mijn slipje? Meneer Grey, kent u geen schaamte?,’ spreek ik hem vermanend toe. 

‘Niet wat u betreft, mevrouw Grey, maar dat wist u al.’ Zijn blik is intens en geil. Hij slaat zijn ramen 

om mijn middel en verschuift me zo dat ik iets verder terug zit op zijn schoot. Het water druppelt nog 

steeds in zijn nek en over zijn borst. Ik wil vooroverbuigen om de druppels op te likken maar dat is lastig 

nu ik ingebonden ben. 

Christian streelt mijn beide dijen en knieën. Hij duwt ze zachtjes verder uit elkaar en doet ook zijn 

eigen benen verder uit elkaar, zodat ik in die positie blijf. Zijn vingers gaan naar de knoopjes van mijn 

blouse. 

‘Die hebben we niet nodig, lijkt me,’ zegt hij. Eén voor één maakt hij de knoopjes van mijn natte blouse 

los. Zijn steeds donker wordende ogen blijven op mij gericht. Mijn hart klopt steeds sneller en mijn 

ademhaling wordt steeds oppervlakkiger. Hij neemt er tergend lang de tijd voor. Ongelooflijk – hij heeft 

me amper aangeraakt en toch voel ik me zo – opgewonden... ik ben er klaar voor. Ik wil kronkelen. Hij 

laat mijn vochtige blouse openhangen en met beide handen streelt hij mijn gezicht, met zijn duim wrijft hij 

over mijn onderlip. Plotseling duwt hij zijn duim in mijn mond. 

‘Zuig,’ commandeert hij fluisterend met nadruk op de Z. Ik sluit mijn mond en doe wat hij zegt. O... Dit 

is een leuk spelletje. Hij smaakt lekker. Waar zou ik nog meer op willen zuigen? Mijn buikspieren trekken 

samen bij de gedachte. Zijn lippen gaan iets van elkaar als ik met mijn tanden in zijn duim zachtjes 

schraap en bijt. 

Hij kreunt en trekt langzaam zijn natte duim uit mijn mond terug en gaat ermee over mijn kin, mijn keel, 

mijn borstbeen. Hij haakt ’m in de cup van mijn bh en trekt deze naar beneden. Mijn borst ligt bloot. 

Christian blijft me aanstaren. Hij kijkt naar elke reactie die zijn aanraking bij me teweegbrengt. En ik 

kijk naar hem. Het is geil. Overweldigend. Allesoverheersend. Ik vind het heerlijk. Hij doet hetzelfde met 

zijn andere hand, zodat beide borsten nu blootliggen. Hij pakt ze zachtjes beet en wrijft met beide duimen 

langzaam over mijn tepels. Plagend en uitdagend, zodat ze hard worden van zijn bedreven aanraking. Ik 

doe echt mijn best om niet te bewegen, maar mijn tepels staan in directe verbinding met mijn heupen. Ik 

kreun en gooi mijn hoofd achterover, ik sluit mijn ogen en geef me over aan deze heerlijke kwelling. 

‘Shh.’ Christians rustgevende stem is tegenovergesteld aan het gekmakende geleidelijke ritme van zijn 

stoute vingers. ‘Rustig, schatje, rustig.’ Hij laat een borst los en legt zijn hand van achteren in mijn nek. 

Hij leunt voorover en neemt de tepel in zijn mond en zuigt hard. Zijn natte haar kriebelt. Tegelijkertijd 

stopt hij met wrijven over mijn andere tepel. In plaats daarvan pakt hij mijn tepel tussen zijn duim en 

wijsvinger en draait en trekt er zachtjes aan.

‘Ah! Christian!’ Ik kreun en kronkel op zijn schoot. Maar hij blijft doorgaan met de langzame, 

kwellende plagerijen. Het lijkt alsof mijn lichaam in brand staat, terwijl mijn genot zijn duistere kant 

zoekt. 

‘Christian, alsjeblieft,’ kreun ik. 

‘Hmm,’ kreunt hij diep vanbinnen. ‘Ik wil dat je zo klaarkomt.’ Hij laat mijn tepel even met rust, terwijl 

zijn woorden mijn huid strelen. Het is alsof hij een diep, donker deel van mijn ziel aanroept dat alleen hij 

kent. Wanneer hij verdergaat, met zijn tanden dit keer, is het genot bijna onverdraagbaar. Ik kreun 

luidruchtig en kronkel op zijn schoot. Ik probeer tegen zijn broek aan te rijen. Ik wil hem aanraken en 

probeer me los te wrikken uit het slipje dat mijn handen bindt, maar ik ben volkomen verloren – verloren 

in deze verraderlijke sensatie. 

‘Alsjeblieft,’ fluister ik smekend. Het genot trekt door mijn lichaam, van mijn nek tot aan mijn benen en 

mijn tenen. Alles staat strak. 

‘Je hebt zulke mooie borsten, Ana.’ Hij kreunt. ‘Op een dag ga ik die ook neuken.’ 

Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Ik doe mijn ogen open en kijk hem aan. Hij zuigt aan mijn borsten 

en mijn huid tintelt onder zijn aanraking. Ik voel niets meer, de kletsnatte blouse, zijn natte haar... alleen 

nog het brandende verlangen. Een heerlijk geil verlangen, diep vanbinnen, en alle gedachten verdampen 

terwijl mijn lichaam verstijft en verkrampt... klaar, verlangend... smachtend naar verlossing. En hij weet 

van geen ophouden – plagend, trekkend, maakt hij me helemaal gek. Ik wil... Ik wil... 

‘Laat je gaan,’ hijgt hij – en dat doe ik, luidkeels. Mijn orgasme schiet door mijn lichaam. Hij stopt zijn 

heerlijke marteling en slaat zijn armen om me heen. Hij houdt me vast terwijl mijn lichaam zich langzaam 

weer ontspant, terugkomt van haar climax. Ik doe mijn ogen open en zie dat hij naar me kijkt. Ik leun tegen 

zijn borst aan. 

‘Ik vind het zo geweldig om jou te zien klaarkomen, Ana.’ Er klinkt bewondering in zijn stem. 

‘Dat was...’ Ik heb er geen woorden voor. 

‘Ik weet het.’ Hij leunt voorover en kust me. Hij heeft zijn hand nog steeds achter mijn nek, zodat hij me 

met veel liefde en verering kan kussen. 

Ik verlies me in zijn kus. 

Hij stopt om even adem te halen. Zijn ogen hebben de kleur van een tropische storm. 

‘Nu ga ik je neuken, hard,’ zegt hij. 

Mijn god. Hij pakt mijn middel en tilt me op naar het randje van zijn knieën. Met zijn rechterhand maakt 

hij de riem van zijn broek los. Met zijn linkerhand streelt hij mijn dij, iedere keer tot de bovenrand van 

mijn kousen. We kijken elkaar aan. Ik zit weerloos vast gebonden in mijn bh en slipje. Dit moet een van 

de meest intieme momenten zijn die we ooit samen hebben meegemaakt – ik zittend op zijn schoot, kijkend 

in zijn prachtige grijze ogen. Ik voel me los, maar ook verbonden met hem – ik voel me niet opgelaten of 

verlegen. Dit is Christian, mijn echtgenoot, mijn minnaar, mijn arrogante megalomaniak, mijn Vijftig – de 

liefde van mijn leven. Hij doet zijn gulp open en mijn mond wordt droog wanneer ik zijn erectie zie. 

Hij lacht zelfgenoegzaam. ‘Lekker?’ fluistert hij. 

‘Hmm,’ zeg ik appreciërend. Hij slaat zijn hand om zijn penis en beweegt ’m op en neer... O mijn 

hemel. Ik kijk hem aan door mijn wimpers. Fuck, hij is zo sexy. 

‘Je bijt weer op je lip, mevrouw Grey.’ 

‘Dat komt omdat ik zin heb in iets lekkers.’ 

‘Iets lekkers?’ Zijn mond valt open van verbazing en zijn ogen worden groter. 

‘Hmm...’ stem ik in en ik lik mijn lippen. 

Hij glimlacht raadselachtig en bijt op zijn onderlip, terwijl hij zichzelf blijft strelen. Waarom is het zo 

ontzettend opwindend om te zien hoe mijn echtgenoot zichzelf aan het bevredigen is?

‘Op die manier. Dan had je je bord maar leeg moeten eten,’ zegt hij spottend. ‘Maar misschien kan ik je 

wel van dienst zijn.’ Hij legt zijn handen op mijn middel. ‘Ga staan,’ zegt hij zachtjes en ik weet wat hij 

van plan is. Ik sta op. Mijn benen trillen niet meer. 

‘Knielen.’ 

Ik doe wat hij zegt en ik ga door mijn knieën op de koele tegels van de badkamer. Hij schuift iets naar 

voren op zijn stoel. 

‘Kus me,’ zegt hij terwijl hij zijn erectie vasthoudt. Ik kijk naar hem en zie hoe hij met zijn tong over 

zijn boventanden glijdt. Het is opwindend, heel opwindend om zijn verlangen voor me te zien. Ik buig 

voorover en kus het puntje van zijn erectie. Ik zie hoe hij diep inademt en zijn kaken op elkaar klemt. 

Christian pakt mijn hoofd vast en ik ga met mijn tong over het puntje van zijn erectie. Ik proef het kleine 

druppeltje vocht aan het uiteinde. Hmm... hij smaakt heerlijk. Zijn mond gaat verder open en hij hapt naar 

adem. Ik neem hem in mijn mond en ik zuig hard. 

‘Ah...’ sist hij door zijn tanden. Hij buigt zijn heupen naar voren en duwt zijn erectie in mijn mond. Ik ga 

door. Ik krul mijn lippen om mijn tanden heen en ga met mijn hoofd op en neer. Hij sluit nu zijn handen om 

mijn hoofd en gaat met zijn vingers door mijn haar. Langzaam beweegt hij op en neer in mijn mond, zijn 

ademhaling gaat steeds sneller. Ik draai mijn tong om het puntje van zijn erectie en duw weer naar 

beneden, tegen zijn beweging in. 

‘Jezus, Ana.’ Hij zucht en zijn ogen zijn gesloten. Hij is verloren, en dat is heftig, zijn antwoord op mijn 

daad. Mij. Mijn innerlijke godin zou op dit moment alle appartementen van Escala kunnen verlichten, zo 

gelukkig is ze. Heel langzaam trek ik mijn lippen terug, zodat ik nu alleen nog met mijn tanden werk. 

‘Ah!’ Christian stopt met bewegen. Hij leunt voorover en trekt me op zijn schoot. 

‘Genoeg!’ gromt hij. Met een ruk aan mijn slipje maakt hij mijn handen los. Door mijn wimpers heen 

staar ik hem aan en hij kijkt me aan met een blik van liefde, verlangen en lust. Ik besef me dat ik hem 

zeven tinten zondag wil neuken. Ik wil hem meer dan wat dan ook. Ik wil zie hoe hij klaarkomt. Ik pak zijn 

erectie en glijd over hem heen. Met mijn andere hand pak ik zijn schouder en heel voorzichtig en 

langzaam laat ik mezelf op hem zakken. Hij laat een diep, dierlijk geluid horen. Dan trekt hij mijn blouse 

uit en laat ’m op de vloer vallen. Hij pakt mijn heupen beet. 

‘Niet bewegen,’ zegt hij. Zijn handen knijpen in mijn vlees. ‘Alsjeblieft, laat me hiervan genieten. Laat 

me van jou genieten.’ 

Ik stop. O hemel... het is zo heerlijk om hem in me te voelen. Hij streelt mijn gezicht, zijn ogen zijn 

groot en wild, zijn lippen iets uit elkaar. Hij buigt zich onder me en ik kreun met mijn ogen dicht. 

‘Dit is mijn favoriete plek,’ fluistert hij. ‘In jou, in mijn vrouw.’ 

O fuck. Christian. Ik kan het niet meer tegenhouden. Mijn vingers gaan door zijn natte haar, mijn lippen 

zoeken de zijne en ik begin te bewegen. Op en neer op mijn tenen, genietend van hem, genietend van mij. 

Hij kreunt luidkeels. Zijn handen gaan door mijn haar en over mijn rug. Hij steekt zijn gretige tong in mijn 

mond en ik sta het gewillig toe. Na al het geruzie van vandaag, onze frustraties, hebben we dit nog. We 

zullen dit altijd hebben. Ik hou zoveel van hem, het is bijna overweldigend. Zijn handen glijden over mijn 

rug. Hij heeft me in zijn macht en laat me op en neer bewegen, steeds maar weer, in zijn tempo – zijn 

geile, glijdende tempo. 

‘Ah,’ kreun ik hulpeloos tegen zijn mond aan terwijl ik me laat meeslepen. 

‘Ja. Ja, Ana,’ sist hij en ik overlaad hem met zoenen. Op zijn kin, zijn kaak, zijn nek. ‘Schatje,’ hijgt hij, 

en zoent me nogmaals. 

‘O, Christian, ik hou van je. Ik zal altijd van je houden.’ Ik ben buiten adem en ik wil het hem laten 

weten. Ik wil dat hij zeker van me kan zijn na onze machtsstrijd vandaag. 

Hij kreunt luidkeels en slaat zijn armen stevig om me heen. Hij komt klaar met een berouwvolle snik. En

dat is genoeg – genoeg om me nog eens over het randje te duwen. Ik sla mijn armen om zijn hoofd en laat 

me gaan, de tranen springen in mijn ogen omdat ik zoveel van hem hou. 

‘Hey,’ fluistert hij. Met enige bezorgdheid kijkt hij me aan. ‘Waarom huil je? Heb ik je pijn gedaan?’ 

‘Nee,’ verzeker ik hem. Hij veegt mijn haar uit mijn gezicht en met zijn duim veegt hij een traan weg. 

Zachtjes kust hij mijn lippen. Hij is nog steeds in me. Wanneer hij zich uit me terugtrekt, krimp ik ineen. 

‘Wat is er aan de hand, Ana? Vertel het me.’ 

Ik snuif. ‘Gewoon... het is gewoon dat ik soms niet kan geloven hoeveel ik van je hou,’ fluister ik. 

Even daarna laat hij zijn verlegen glimlach zien – die is speciaal voor mij, denk ik. ‘Je hebt hetzelfde 

effect op mij,’ fluistert hij en hij kust me nogmaals. Ik glimlach en geniet, mijn geluk rekt zich languit. 


Hij lacht zelfgenoegzaam. ‘Dat weet je best.’ 

‘Soms weet ik dat, maar niet altijd.’ 

‘Dito, mevrouw Grey.’ 

Ik grijns en plant vederlichte kusjes op zijn borst. Ik neus in zijn borsthaar. Christian streelt mijn haar en 

mijn rug. Hij maakt mijn bh los en laat ’m dan op de vloer vallen. 

‘Hmm. Huid op huid,’ zegt hij goedkeurend en hij slaat zijn armen weer om me heen. Hij kust mijn 

schouder en gaat met zijn neus naar mijn oor. ‘U ruikt hemels, mevrouw Grey.’ 

‘U ook, meneer Grey.’ Ik kroel tegen hem aan en adem zijn Christian-geur in, die zich nu heeft vermengt 

met een heftige sekslucht. Ik zou voor altijd zo kunnen blijven liggen, gelukkig en voldaan. Het is precies 

wat ik nodig heb na een hele eerste dag werken, ruziën en dat kutwijf de les lezen. Dit is waar ik wil zijn, 

en ondanks zijn controlfreakerigheid en zijn megalomanie, is dit de plek waar ik thuishoor. Christian 

begraaft zijn gezicht in mijn haar en ademt diep in. Ik zucht tevreden en voel zijn glimlach. Zo zitten we 

samen, met onze armen om elkaar heen, zonder iets te zeggen. 

Uiteindelijk komt de realiteit weer om de hoek kijken. 

‘Het is al laat,’ zegt Christian. Hij streelt mijn rug. 

‘Je haar moet nog steeds geknipt worden.’ 

Hij giechelt. ‘Dat klopt, mevrouw Grey. Heb je daar nog wel energie voor?’ 

‘Voor jou doe ik alles, meneer Grey.’ Ik kus zijn borst nog een keer en sta tegen mijn zin op. 

‘Niet weggaan.’ Hij pakt mijn heupen beet en draait me om. Dan maakt hij mijn rok los en laat hem op 

de vloer zakken. Hij steekt mijn hand naar me uit. Ik pak ’m aan en stap uit mijn rok. Ik heb nu alleen nog 

mijn kousen en jarretels aan. 

‘Je ben heerlijk om naar te kijken, mevrouw Grey.’ Hij gaat achterover zitten en kruist zijn armen. Hij 

schenk me een goedkeurende blik. 

Ik steek mijn handen uit en maak een pirouette voor hem. 

‘Jezus, wat ben ik een geluksvogel,’ zegt hij vol bewondering. 

‘Ja, dat vind ik ook.’ 

Hij grijnst. ‘Doe mijn blouse aan, dan kun je mijn haar knippen, want anders gaan we nooit naar bed.’ 

Ik moet lachen. Ik weet dat hij me in de gaten houdt en ik loop naar de plek waar zijn overhemd en mijn 

schoenen liggen. Ik buig langzaam voorover en pak zijn overhemd op. Ik ruik eraan – hmm – en doe het 

aan. 

Christian staart met grote ronde ogen, hij heeft zijn gulp weer dichtgedaan en kijkt aandachtig naar me. 

‘Dat is een leuke opvoering, mevrouw Grey.’ 

‘Hebben we een schaar?’ vraag ik onschuldig met mijn ogen knipperend. 

‘In mijn studeerkamer,’ zegt hij.

‘Ik ga wel even zoeken.’ Ik loop de slaapkamer in en pak mijn kam van de toilettafel. Dan loop ik naar 

Christians studeerkamer. Als ik de grote hal in loop, zie ik dat de deur van Taylors kantoor openstaat. 

Mevrouw Jones staat net op de drempel. Ik sta als aan de grond genageld. 

Taylor streelt haar gezicht en glimlacht lief naar haar. Dan buigt hij zich voorover en zoent haar. 

Holy shit! Taylor en mevrouw Jones? Ik staar ze volkomen verbijsterd aan – ik bedoel, ik dacht... ik 

had wel een vermoeden. Maar ze zijn duidelijk een stelletje! Ik bloos en voel me opgelaten. Ik loop snel 

door en ga Christians studeerkamer binnen. Ik doe het licht aan en loop naar zijn bureau. Taylor en 

mevrouw Jones... Wauw! Ik duizel helemaal. Ik had altijd gedacht dat mevrouw Jones ouder was dan 

Taylor. Ik probeer het te begrijpen. Dan doe ik de bovenste lade open en ben onmiddellijk afgeleid door 

het pistool dat ik zie liggen. Christian heeft een pistool! 

Een revolver. Mijn god! Ik wist helemaal niet dat Christian een wapen had. 

Ik pak het op en controleer de cilinder. Hij is geladen, maar wel licht... te licht. Het moet van 

koolstofvezel zijn. Wat moet Christian nou met een pistool? Jemig, ik hoop dat hij ermee kan omgaan. 

Rays constante waarschuwingen over handwapens schieten even door me heen. Zijn legeropleiding is 

altijd goed van pas gekomen. Deze wapens kunnen je dood worden, Ana. Je moet weten wat je aan het 

doen bent wanneer je een wapen oppakt. Ik leg het pistool weer terug en pak de schaar. Dan loop ik snel 

weer naar Christian, mijn hoofd tolt. Taylor en mevrouw Jones... de revolver... 

Bij de ingang naar de grote kamer kom ik Taylor tegen. 

‘Mevrouw Grey, pardon.’ Zijn gezicht wordt rood wanneer hij ziet hoe schaars ik gekleed ben. 

‘Eh, Taylor, hallo... eh. Ik ga Christians haar knippen!’ gooi ik er vol schaamte uit. Taylor voelt zich net 

zo ongemakkelijk als ik. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar doet ’m vervolgens snel weer 

dicht en stapt opzij. 

‘Na u, mevrouw,’ zegt hij formeel. Ik geloof dat ik de kleur van mijn oude Audi heb, de Onderdanige 

Deluxe. Jemig. Hoe gênant wil je het hebben? 

‘Dank je,’ stamel ik en loop gauw de hal in. Shit! Zal ik er dan nooit aan wennen dat we niet alleen 

zijn? Buiten adem loop in de badkamer in. 

‘Wat is er?’ vraagt Christian. Hij staat voor de spiegel met mijn schoenen in zijn handen. Al mijn kleren 

liggen nu netjes opgevouwen naast de wasbak. 

‘Ik kwam Taylor tegen.’ 

‘O.’ Christian fronst. ‘Terwijl je zo gekleed bent.’ 

O shit! ‘Dat is niet de schuld van Taylor.’ 

Christian fronst nog meer. ‘Nee. Maar toch.’ 

‘Ik heb kleren aan.’ 

‘Amper.’ 

‘Ik weet niet wie zich meer opgelaten voelde, hij of ik.’ Ik probeer hem af te leiden. ‘Wist je dat hij en 

Gail... nou ja, je weet wel, samen zijn?’ 

Christian schiet in de lach. ‘Ja, natuurlijk weet ik dat.’ 

‘Waarom heb je mij dat nooit verteld?’ 

‘Ik dacht dat jij dat ook wist.’ 

‘Nee.’ 

‘Ana, het zijn volwassen mensen. Ze wonen onder hetzelfde dak. Ze zijn allebei vrijgezel, allebei 

aantrekkelijk.’ 

Ik bloos en voel me stom dat ik het nooit eerder heb gemerkt. 

‘Tja, als je het zo stelt... Ik dacht alleen dat Gail ouder was dan Taylor.’ 

‘Dat is ze ook, maar niet zoveel.’ Hij staart me met verbazing aan. ‘Sommige mannen houden nu

eenmaal van oudere vrouwen...’ Hij breekt zijn zin plotseling af. 

Ik kijk hem boos aan. ‘Dat weet ik,’ snauw ik. 

Christian kijkt berouwvol. Hij glimlacht teder naar me. Yes! Mijn afleidingstechniek is succesvol! Mijn 

onderbewustzijn rolt met haar ogen – maar ten koste van wat? Nu hangt de schaduw van de illustere Mrs. 

Robinson weer boven ons. 

‘Nu we het er toch over hebben...’ zegt hij vrolijk. 

‘Wat?’ zeg ik kriegelig. Ik p ak de stoel en zet hem tegenover de spiegel neer. ‘Zit,’ beveel ik. Christian 

kijkt me geamuseerd aan, maar doet wat hem wordt gezegd en gaat zitten. Ik begin zijn vochtige haar te 

kammen. 

‘Ik zat te denken dat we de kamers boven de garage misschien om zouden kunnen bouwen voor hen,’ 

gaat Christian verder. ‘En er een echt huis van maken. Dan kan Taylors dochter misschien wat vaker bij 

hem blijven logeren.’ Hij kijkt me aandachtig aan in de spiegel. 

‘Waarom komt ze nooit hier?’ 

‘Taylor heeft het me nooit gevraagd.’ 

‘Misschien moet je het hem aanbieden. Maar dan zouden we ons wel moeten gedragen.’ 

Christian fronst. ‘Daar heb ik nog nooit over nagedacht.’ 

‘Misschien heeft Taylor het daarom wel niet gevraagd. Heb je haar wel eens ontmoet?’ 

‘Ja. Het is een lief kind. Verlegen. Erg knap. Ik betaal haar opleiding.’ 

O! Ik stop met kammen en kijk hem aan in de spiegel. 

‘Dat wist ik niet.’ 

Hij haalt zijn schouders op. ‘Lijkt me wel het minste wat ik kan doen. Het betekent ook dat hij geen 

ontslag zal nemen.’ 

‘Ik weet zeker dat hij graag voor je werkt.’ 

Christian staart me aan en haalt zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’ 

‘Ik geloof dat hij erg op je gesteld is, Christian.’ Ik ga verder met zijn haar kammen en kijk hem aan. 

Zijn ogen zijn op mij gericht. 

‘Denk je?’ 

‘Ja, absoluut.’ 

Hij snuift laatdunkend maar tevreden, alsof hij heimelijk blij is vanwege het feit dat zijn personeel op 

hem gesteld is. 

‘Mooi. Wil jij met Gia praten over de kamers boven de garage?’ 

‘Ja, natuurlijk.’ Ik voel niet meer dezelfde irritatie die ik eerder voelde bij het horen van haar naam. 

Mijn onderbewustzijn knikt wijselijk naar me. Ja... we hebben het prima gedaan vandaag . Mijn 

innerlijke godin verkneukelt zich. Nu laat ze mijn man voortaan wel met rust en hoeft hij zich niet meer 

ongemakkelijk te voelen. 

Ik ben klaar om Christians haar te knippen. ‘Weet je dit zeker? Je kunt er nu nog onderuit.’ 

‘Ga je gang maar, mevrouw Grey. Ik hoef er niet naar te kijken, jij wel.’ 

Ik grijns. ‘Christian, ik zou de hele dag naar je kunnen kijken.’ 

Hij schudt zijn hoofd. ‘Het is maar schone schijn, schatje.’ 

‘En daarachter zit een heel schone man.’ Ik kus zijn slaap. ‘Mijn man.’ 

Hij grijnst verlegen. 

Ik pak de eerste lok tussen mijn wijsvinger en mijn middelvinger. Ik houd de kam vast met mijn mond, 

pak de schaar en begin te knippen. Ik knip ongeveer 2 centimeter van de lengte af. Christian doet zijn ogen 

dicht en zit als een standbeeld in de stoel. Hij zucht tevreden. Af en toe doet hij zijn ogen open en zie ik 

hoe hij aandachtig naar me kijkt. Hij raakt me niet aan terwijl ik bezig ben. En daar ben ik blij om want

zijn aanraking is... afleidend. 

Een kwartier later ben ik klaar. 

‘Klaar.’ Ik ben tevreden met het resultaat. Hij ziet er sexy uit, net als altijd. Zijn haar hangt nog steeds 

lekker slap, maar is wel een stuk korter. 

Christian kijkt naar zichzelf in de spiegel en ziet er aangenaam verrast uit. Hij grijnst. ‘Goed gedaan, 

mevrouw Grey.’ Hij draait zijn hoofd en sl aat zijn arm om me heen. Hij trekt me tegen zich aan en kust 

mijn buik. 

‘Dank je,’ zegt hij. 

‘Graag gedaan.’ Ik buig me voorover en geef hem een kus. 

‘Het is al laat. Bed.’ Hij geeft me een speelse tik op mijn billen. 

‘Ik moet eigenlijk eerst de boel hier schoonmaken.’ De hele vloer is bedekt met haren. 

Christian fronst alsof hij daar nooit over zou hebben nagedacht. ‘Oké, ik pak de bezem wel,’ zegt hij 

zuur. ‘Ik wil niet dat je het personeel nog een keer laat schrikken door je gebrek aan passende kledij.’ 

‘Weet je waar de bezem is?’ vraag ik onschuldig. 

Christian staat plotseling stil. ‘Eh... nee.’ 

Ik lach. ‘Ik ga wel.’ 

Wanneer ik in bed stap en op Christian wacht, denk ik na over hoe anders deze dag had kunnen eindigen. 

Ik was zo boos op hem en hij op mij. Wat moet ik nu met dat hele bedrijf-leiden-gedoe? Ik wil niet eens 

een eigen bedrijf te leiden. Ik ben hém niet. Ik moet dit nu afkappen. Misschien moet ik een stopwoord 

hebben voor wanneer hij weer eens arrogant en dominant is. Wanneer hij zich weer eens als een druiloor 

gedraagt. Ik giechel. Misschien moet het stopwoord wel druiloor worden. Ik vind dat wel een 

aanlokkelijk idee. 

‘Wat?’ zegt hij als hij naast me in bed stapt. Hij heeft alleen zijn pyjamabroek aan. 

‘Niets. Gewoon een idee.’ 

‘Wat voor idee?’ Hij gaat naast me liggen. 

Daar gaat-ie dan. ‘Christian, ik denk niet dat ik directeur wil worden.’ 

Hij leunt op zijn elleboog en staart me aan. ‘Waarom dan niet?’ 

‘Omdat het me nooit heeft aangetrokken.’ 

‘Je hebt er wel de capaciteiten voor, Anastasia.’ 

‘Ik hou van boeken lezen, Christian. Als ik een bedrijf zou leiden, heb ik daar geen tijd meer voor.’ 

‘Je zou het creatieve brein kunnen worden.’ 

Ik frons. 

‘Kijk,’ gaat hij verder, ‘een succesvol bedrijf leiden heeft alles te maken met het talent van de 

individuen met wie je te maken hebt. Als daar je talenten en je interesses liggen, dan zorg je ervoor dat je 

bedrijf jou die gelegenheid biedt. Veeg het niet bij voorbaat al van tafel, Anastasia. Je bent zeer capabel. 

Ik denk dat je alles zou kunnen als je maar wilt.’ 

Whoa! Hoe weet hij nou zo zeker dat ik hier goed in ben? 

‘Ik ben ook bang dat het te veel van mijn tijd gaat opslokken.’ 

Christian fronst. 

‘Tijd die ik beter aan jou kan besteden.’ Ik zet mijn geheime wapen in. 

Zijn blik wordt donker. ‘Ik weet wel waar je mee bezig bent,’ zegt hij geamuseerd. 

Gesnapt! 

‘Wat?’ zeg ik zo onschuldig mogelijk. 

‘Je probeert me af te leiden van het onderwerp. Dat doe je nou altijd. Zeg niet bij voorbaat al nee, Ana.

Denk erover na. Dat is alles wat ik je vraag.’ Hij buigt zich voorover en kust me. Hij streelt mijn wang 

met zijn duim. Deze discussie is nog lang niet ten einde. Ik glimlach naar hem. Dan schiet me iets te 

binnen dat hij eerder vandaag zei. 

‘Mag ik je wat vragen?’ vraag ik met zachte stem. 

‘Natuurlijk.’ 

‘Eerder vandaag zei je dat als ik boos op je was, ik het maar op je moest botvieren in bed. Wat 

bedoelde je daarmee?’ 

Hij verstijft. ‘Wat dacht je dat ik bedoelde?’ 

Holy shit! Ik moet het gewoon zeggen. ‘Dat je wilde dat ik je zou vastbinden.’ 

Hij kijkt me verrast aan. ‘Eh... nee. Dat is absoluut niet wat ik bedoelde.’ 

‘O.’ Ik ben verrast door mijn lichte teleurstelling. 

‘Wil je me vastbinden?’ vraagt hij. Hij heeft mijn gezichtsuitdrukking duidelijk weer goed ingeschat. 

Hij klinkt geschokt. Ik bloos. 

‘Nou...’ 

‘Ana, ik...’ Hij stopt, zijn gezicht wordt somber. 

‘Christian,’ fluister ik gealarmeerd. Ik draai op mijn zij en steun op mijn elleboog, net als hij. Ik streel 

zijn gezicht. Ik zie angst in zijn grote ogen. Hij schudt verdrietig zijn hoofd. 

Shit! ‘Christian, stop. Het geeft niet. Ik dacht dat je dat bedoelde.’ 

Hij pakt mijn hand en legt het op zijn kloppende hart. Fuck! Wat is er aan de hand? 

‘Ana, ik weet niet hoe ik me zou voelen als jij me zou aanraken terwijl ik vastgebonden ben.’ 

Mijn hoofdhuid kriebelt. Het klinkt alsof hij een donker en groot geheim aan het opbiechten is. 

‘Dat is gewoon nog te nieuw voor me.’ Zijn stem klinkt rauw. 

Shit. Het was gewoon maar een vraag. Ik besef dat hij van ver is gekomen, en dat hij nog een lange weg 

heeft te gaan. O, Vijftig, Vijftig, Vijftig. De angst slaat om mijn hart. Ik buig voorover en hij verstijft. Ik 

geef hem een zachte zoen in zijn mondhoek. 

‘Christian, ik begreep het gewoon verkeerd. Maak je er alsjeblieft geen zorgen om. Denk er niet meer 

aan.’ Ik kus hem. Hij doet zijn ogen dicht en kreunt, beantwoordt mijn kus. Hij duwt me op de matras. Met 

zijn handen houdt hij mijn kin vast. En algauw zijn we weer verloren... we gaan volledig in elkaar op.

Negen 

Ik word de volgende morgen wakker voordat de wekker afgaat. Christian ligt om me heen geslagen als 

een klimop, zijn hoofd op mijn borst, zijn arm om mijn middel en zijn been tussen het mijne. Hij ligt aan 

mijn kant van het bed. Zo gaat het altijd. Als we de avond ervoor hebben geruzied, ligt hij de volgende 

morgen tegen me aan in bed. Waardoor ik helemaal warm en zweterig wakker word. 

O, Vijftig. Hij is in sommige opzichten zo hulpbehoevend. Wie zou dat hebben gedacht? Het bekende 

beeld van Christian als een vies, ellendig klein jongetje achtervolgt me. Zachtjes streel ik zijn kortere 

haar. Mijn melancholische gevoelens verdwijnen. Hij beweegt en zijn slaperige ogen ontmoeten de mijne. 

Hij knippert een paar keer terwijl hij wakker wordt. 

‘Hoi,’ mompelt hij en glimlacht. 

‘Hoi.’ Ik vind het heerlijk om met die glimlach wakker te worden. 

Hij neust tegen mijn borsten aan en laat een diep, goedkeurend gebrom horen. Zijn handen strelen het 

koele satijn van mijn nachtjapon. 

‘Wat een verleidelijk lekker ding ben je toch,’ zegt hij. ‘Maar desondanks,’ hij kijkt naar de wekker, 

‘moet ik toch opstaan.’ Hij rekt zich uit, maakt zich van me los en staat op. 

Ik lig achterover met mijn handen onder mijn hoofd te kijken naar het schouwspel – Christian die zich 

uitkleedt om te gaan douchen. Hij is perfect. Ik zou niets aan hem willen veranderen. 

‘Geniet u van het uitzicht, mevrouw Grey?’ Hij trekt zijn wenkbrauw op. 

‘Het is een prachtig uitzicht, meneer Grey.’ 

Hij grijnst en gooit zijn pyjamabroek naar me toe, zodat die bijna op mijn hoofd terechtkomt. Ik vang 

hem en giechel als een schoolmeisje. Met een gemeen lachje trekt hij het dekbed van het bed, gaat met één 

knie op het bed zitten, pakt hij mijn enkels vast en trekt me naar zich toe. Mijn nachthemd schuift helemaal 

omhoog. Ik gil en hij kruipt boven op me. Hij trekt een spoor van kusjes op mijn knie, mijn dij... mijn... 

o... Christian! 

‘Goedemorgen, mevrouw Grey,’ zegt mevrouw Jones. Ik bloos, denkend aan haar rendez-vous met Taylor 

van afgelopen nacht. 

‘Goedemorgen,’ antwoord ik terwijl ze een kop thee voor me neerzet. Ik zit o p de kruk naast mijn 

echtgenoot. Hij ziet er stralend uit: fris gewassen, zijn haar nog vochtig en met een stralend wit overhemd 

en die zilvergrijze das. Mijn favoriete das. Ik heb goede herinneringen aan die das. 

‘Hoe gaat het, mevrouw Grey?’ vraagt hij aan me. 

‘Ik denk dat u dat wel weet, meneer Grey.’ Ik kijk hem aan. 

Hij glimlacht zelfgenoegzaam. ‘Eet,’ commandeert hij. ‘Gisteren heb je helemaal niets gegeten.’ 

O, bazige Vijftig! 

‘Dat kwam omdat jij je als een druiloor gedroeg.’ 

Mevrouw Jones laat iets in de gootsteen vallen, waardoor ik schrik. Christian lijkt het niet te merken. 

Hij negeert haar volledig en staart me onbewogen aan. 

‘Druiloor of niet – eten.’ Hij klinkt ernstig. Geen discussie mogelijk. 

‘Oké! Kijk, ik pak mijn vork, eet mijn muesli,’ zeg ik als een nukkige tiener. Ik pak de Griekse yoghurt 

en de bosbessen en schep er wat van over mijn muesli. Ik blik naar mevrouw Jones en ze ziet me kijken. 

Ik glimlach en ze lacht warm terug. Ze heeft mijn lievelingsontbijt voor me klaargezet, dat i k ontdekte 

tijdens onze huwelijksreis.

‘Ik moet eind v a n de week misschien naar New York.’ Christians mededeling onderbreekt mijn 

dagdroom. 

‘O.’ 

‘We zullen moeten overnachten. Ik wil dat je met me meegaat.’ 

‘Christian, ik denk niet dat ik vrij kan krijgen.’ 

Hij geeft me zijn o-werkelijk-maar-ik-ben-de-baas-blik. 

Ik zucht. ‘Ik weet dat het jouw bedrijf is, maar ik ben net drie weken weggeweest Alsjeblieft. Hoe kun 

je van me verwachten dat ik een bedrijf run als ik er nooit ben? Ik red me wel hier. Ik neem aan dat je 

Taylor meeneemt, maar Sawyer en Ryan zullen er ook zijn...’ Ik stop omdat Christian naar m e zit te 

grijnzen. ‘Wat?’ snauw ik. 

‘Niets. Gewoon jij,’ zegt hij. 

Ik frons. Lacht hij me nou uit? Dan komt er een akelige gedachte i n me op. ‘Hoe ga je eigenlijk naar 

New York?’ 

‘Het bedrijfsvliegtuig, waarom?’ 

‘Ik wilde gewoon even weten of je misschien van plan was om met Charlie Tango te gaan.’ Mijn stem 

valt stil. Er loopt een koude rilling over mijn rug. Ik herinner me de laatste keer dat hij in zijn helikopter 

vloog. Ik word weer misselijk als ik denk aan de angstige uren waarin ik op nieuws heb zitten wachten. 

Dat was zo’n beetje het dieptepunt in mijn leven. Ik merk dat mevrouw Jones ook stil is geworden. Ik 

probeer er niet meer aan te denken. 

‘Ik zou nooit helemaal naar New York vliegen in Charlie Tango. Zo’n groot bereik heeft ze niet. 

Trouwens, de technici zijn er nog wel een week of twee mee bezig.’ 

Gelukkig. Ik lach, deels van opluchting en deels doordat ik weet dat d e toestand van Charlie Tango 

Christian behoorlijk heeft beziggehouden de afgelopen weken. 

‘Ik ben blij dat ze bijna weer gemaakt is, maar...’ Ik stop. Kan ik hem wel vertellen hoe eng ik het vind 

als hij weer gaat vliegen? 

‘Wat?’ vraagt hij terwijl hij de laatste hap van zijn omelet neemt. 

Ik haal mijn schouders op. 

‘Ana?’ vraagt hij weer, nu iets ernstiger. 

‘Nou... gewoon. De laatste keer dat je met haar vloog... Ik dacht, wij dachten, dat je...’ Ik kan de zin niet 

afmaken. Christians gezichtsuitdrukking wordt zachter. 

‘Hey.’ Hij streelt mijn gezicht. ‘Dat kwam door sabotage.’ Zijn gezicht wordt donker. Even vraag ik me 

af of hij al weet wie het op zijn geweten heeft. 

‘Ik zou het niet kunnen verdragen je te verliezen,’ mompel ik. 

‘Ik heb er vijf mensen voor ontslagen, Ana. Het zal niet nog eens gebeuren.’ 

‘Vijf?’ 

Hij knikt. Zijn gezicht staat ernstig. 

Holy shit! 

‘O ja, dat wilde ik nog zeggen. Er ligt een pistool in je bureaulade.’ 

Hij kijkt me fronsend aan. Vanwege mijn onlogische gevolgtrekking maar ook vanwege mijn 

beschuldigende toon, hoewel ik dit niet zo bedoelde. ‘Dat is die van Leila,’ zegt hij uiteindelijk. 

‘Het is geladen.’ 

‘Hoe weet je dat?’ Zijn frons wordt nog dieper. 

‘Ik heb het gisteren bekeken.’ 

Hij kijkt me kwaad aan. ‘Ik wil niet dat je met wapens loopt te rommelen. I k hoop dat je de 

vergrendeling er weer op hebt gedaan.’

Ik staar hem ontzet aan. ‘Christian, e r zi t helemaal geen vergrendeling op. Weet je zo weinig van 

wapens?’ 

Zijn ogen worden groter. ‘Eh... nee.’ 

Taylor kucht discreet. Hij staat in de deuropening en Christian geeft hem een knikje. 

‘We moeten gaan,’ zegt hij. Hij staat op, afgeleid, en doet zijn grijze jasje aan. Ik loop met hem mee de 

hal in. 

Hij heeft Leila’s pistool. Ik ben stomverbaasd door dit nieuwtje en vraag me even af wat er met haar is 

gebeurd. Is ze nog steeds in – waar was het ook alweer? Ergens in het oosten. New Hampshire? Ik weet 

het niet meer. 

‘Goedemorgen, Taylor,’ zegt Christian. 

‘Goedemorgen, meneer Grey, mevrouw Grey.’ Hij knikt naar ons maar hij kijkt me niet recht in de ogen. 

Ik ben daar blij o m e n moet denken aan d e manier waarop ik schamel gekleed w as toen we elkaar 

gisteravond op de gang tegenkwamen. 

‘Ik ga nog even mijn tanden poetsen,’ zeg ik. Christian poetst zijn tanden altijd vóór het ontbijt. Ik snap 

niet waarom. 

‘Je moet Taylor vragen om je te leren schieten,’ zeg ik tegen Christian als we in de lift staan. Hij kijkt me 

geamuseerd aan. 

‘Vind je dat?’ zegt hij droogjes. 

‘Ja.’ 

‘Anastasia, i k haat wapens uit d e grond van mijn hart. Mijn moeder heeft te veel slachtoffers met 

schietwonden moeten oplappen en mijn vader is fel tegenstander v a n wapens. Ik ben daarmee op 

gegroeid. Ik steun zeker twee antiwapeninitiatieven hier in de staat Washington.’ 

‘O. Heeft Taylor een wapen bij zich?’ 

Christians gezicht vertrekt. 

‘Soms.’ 

‘Je keurt het niet goed?’ vraag ik, terwijl we de lift uit lopen op de begane grond. 

‘Nee,’ zegt hij met opeengeklemde lippen. ‘Laten we zeggen dat Taylor en ik de zaken anders zien wat 

betreft wapens.’ Ik sta achter Taylor, wat dit betreft. 

Christian houdt de deur van de foyer voor me open en ik loop naar de auto. Hij heeft me niet meer 

alleen naar SIP laten rijden sinds hij erachter kwam dat Charlie Tango was gesaboteerd. Sawyer glimlacht 

vriendelijk en houdt het portier voor ons open. 

‘Alsjeblieft.’ Ik pak Christians hand beet. 

‘Alsjeblieft wat?’ 

‘Leer hoe je moet schieten.’ 

Hij rolt met zijn ogen. ‘Nee. Einde discussie, Anastasia.’ 

En weer ben ik het kind dat op haar donder krijgt. Ik doe mijn mond open voor een scherpe opmerking, 

maar ik besluit dat ik mijn werkdag niet met een rotgevoel wil beginnen. Ik kruis mijn armen en zie hoe 

Taylor naar me kijkt in de achteruitkijkspiegel. Hij kijkt weg en concentreert zich op de weg, maar ik zie 

dat hij enigszins gefrustreerd zijn hoofd schudt. 

Hmm... Christian maakt hem soms ook gek. Ik moet lachen om de gedachte en dat brengt me weer in 

een goede bui. 

‘Waar is Leila?’ vraag ik aan Christian, die uit het raam zit te staren. 

‘Dat heb ik je toch gezegd. Ze is in Connecticut bij haar ouders.’ Hij kijkt me aan. 

‘Heb je dat gecontroleerd? Ik bedoel, ze heeft lang haar. Zij kan wel degene zijn geweest die de Dodge

estuurde.’ 

‘Ja, ik heb het gecontroleerd. Ze heeft zich ingeschreven op de kunstacademie i n Hamden e n is deze 

week begonnen.’ 

‘Heb je haar gesproken?’ fluister ik. Het bloed trekt weg uit mijn gezicht. 

Christian kijkt me aan als hij de toon hoort waarmee ik spreek. 

‘Nee. Maar Flynn wel.’ Hij kijkt me aan, alsof hij mijn gedachten probeert te raden. 

‘Op die manier,’ zeg ik opgelucht. 

‘Wat?’ 

‘Niets.’ 

Christian zucht. ‘Ana. Wat is er?’ 

Ik haal mijn schouders op. Ik wil niet laten merken dat ik jaloers ben. 

Christian gaat verder. ‘Ik houd haar in de gaten. Dat ze aan haar kant van het land blijft. Het gaat nu 

beter met haar, Ana. Flynn heeft haar doorverwezen naar een psychiater i n New Haven. Alle rapporten 

zijn positief. Ze is altijd al geïnteresseerd geweest in kunst dus...’ Hi j stopt en kijkt m e nog steeds 

onderzoekend aan. Op dat moment krijg ik het vermoeden dat hi j haar opleiding betaalt. Wil ik het 

eigenlijk wel weten? Moet ik het hem vragen? Ik bedoel, het is niet alsof hij het zich niet kan veroorloven, 

maar waarom voelt hij zich verplicht? Ik zucht. De bagage die Christian met zich meebrengt, laat zich 

moeilijk vergelijken met die van Bradley Kent van natuurkunde en zijn halfbakken pogingen om me te 

zoenen. Christian pakt mijn hand. 

‘Niet te veel over nadenken, Anastasia,’ zegt hij. Ik beantwoord zijn geruststellende kneepje. Ik weet 

dat hij doet wat hij denkt dat goed is. 

Halverwege de ochtend heb ik even pauze tussen alle vergaderingen door. Ik pak de telefoon op om Kate 

te bellen en dan zie ik een e-mail van Christian. 


Onderwerp: Vleierij 



Mevrouw Grey 

Ik heb a l drie complimenten gehad over mijn haar. Ik heb nog nooit eerder complimentjes van mijn 

personeel gehad. 

Het heeft vast te maken met die belachelijke glimlach die op mijn gezicht staat als ik aan gisteravond 

denk. Je bent absoluut een geweldige, getalenteerde, prachtige vrouw. 

En je bent helemaal van mij. 



Ik smelt bij het lezen. 

Van: Anastasia Grey

Onderwerp: Probeer me Hier te Concentreren 



Meneer Grey 

Ik probeer t e werken en wil niet worden afgeleid door verrukkelijke herinneringen. Is dit een goed 

moment om te bekennen dat ik Rays haar vroeger regelmatig knipte? Nooit geweten dat het zo’n nuttige 

training zou kunnen zijn. 

En ja, ik ben de jouwe en jij, mijn lieve, arrogante echtgenoot die weigert zijn grondwettelijke recht 

volgens het tweede amendement om een wapen te dragen, bent de mijne. Maar geen zorgen, i k zal je 

beschermen. Altijd. 

Anastasia Grey 



Onderwerp: Annie Oakley 



Mevrouw Grey 

Ik ben verheugd vanwege het feit dat je bij IT langs bent geweest en je naam hebt laten wijzigen. :D 

Ik zal vanaf nu rustig kunnen slapen wetende dat mijn bewapende vrouw naast me ligt. 


Directeur & Hoplofoob, Grey Enterprises Holdings, Inc. 

Hoplofoob? Wat is dat nou weer? 


Onderwerp: Duidelijke Taal 



Meneer Grey 

Wederom verblind je mij met je linguïstieke bekwaamheid. Beter nog, je bekwaamheid in algemene zin, 

en ik denk dat je wel weet wat ik bedoel. 




Onderwerp: Slik! 

Datum: 23 augustus 2011 11:01


Mevrouw Grey 

Bent u met me aan het flirten? 


Onthutste directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc. 


Onderwerp: Zou je liever... 



Willen dat ik met iemand anders flirt? 


Dappere Redacteur, SIP 


Onderwerp: Grrrrr 



NEE! 


Bezitterige directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc. 


Onderwerp: Wauw... 



Gromt u naar mij? Want da’s best geil. 


Kronkelende (lekker) Redacteur, SIP 


Onderwerp: Pas op 



Met mij flirten en spelen, mevrouw Grey? 

Misschien moet ik vanmiddag even op bezoek komen.


Onverbloemd erotische directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc. 


Onderwerp: O Nee! 



Ik zal me gedragen. Ik zou niet willen dat de baas van mijn baas z’n baas boven op me gaat zitten op het 

werk. ;) 

Laat me nu dan maar verdergaan met mijn werk, voordat de baas van mijn baas z’n baas me met m’n 

kont op straat gooit. 




Onderwerp: &*%$&*&* 



Geloof me als ik zeg dat er een groot aantal dingen is dat ik graag met je kont zou willen doen op dit 

moment. Op straat gooien komt niet in het rijtje voor. 


Directeur & billenman, Grey Enterprises Holdings, Inc. 

Ik moet lachen om zijn reactie. 


Onderwerp: Wegwezen! 



Heb je geen imperium te besturen? 

Val me niet steeds lastig. 

Mijn afspraak is gearriveerd. 

Ik dacht dat je een borstenman was... 

Als jij aan mijn kont denkt, denk ik aan de jouwe... 

HVJ X 


Nu Natte Redacteur, SIP

Ik ben in een zwaarmoedige bui als Sawyer me donderdag naar kantoor brengt. De zakenreis naar New 

York die Christian aankondigde, ging door en hoewel hij pas een paar uur weg is mis ik hem nu al. Ik zet 

mijn computer aan en er staat een e-mail te wachten. Mijn stemming is onmiddellijk beter. 


Onderwerp: Mis Je Nu Al 



Mevrouw Grey 

Je was zo schattig vanmorgen. 

Gedraag je als ik weg ben. 

Ik hou van je. 



Dit wordt de eerste nacht sinds ons trouwen dat we niet samen zijn. Ik ben van plan een paar cocktails te 

gaan drinken met Kate – daar val ik vast wel van in slaap. Ik mail hem meteen terug, hoewel ik weet dat 

hij nog niet is geland. 


Onderwerp: Gedraag Jezelf! 



Laat maar weten wanneer je bent geland – anders blijf ik me zorgen maken. En ik zal me gedragen. Ik 

bedoel, als ik met Kate ben kan er toch niets gebeuren? 



Ik klik o p ‘verzenden’ en neem een slokje van mijn koffie verkeerd, met dank aan Hannah. Wi e had 

kunnen bedenken dat ik nog eens van koffie zou kunnen gaan houden? Ondanks het feit dat ik vanavond met 

Kate uitga, voel ik dat een deel van me ontbreekt. Op dit moment vliegt dat deel op zo’n tienduizend 

kilometer halverwege boven dit continent, op weg naar New York. Ik wist niet dat ik me zo ontregeld en 

ongerust zou kunnen voelen alleen maar omdat Christian weg is. Ik za l dit gevoel van verlies en 

onzekerheid toch wel een keer kwijtraken? Ik zucht eens diep en ga verder met mijn werk. 

Rond lunchtijd check ik panisch mijn e-mail en mijn BlackBerry. Waar is hij? Is hij veilig geland? 

Hannah vraagt of ik wil lunchen, maar ik ben te ongerust en wuif haar weg. Ik weet dat het irrationeel is, 

maar ik moet zeker weten dat hij veilig is aangekomen.

Ik schrik van de telefoon. ‘Ana St-... Grey.’ 

‘Hoi.’ Christians stem klinkt warm en licht geamuseerd. Ik voel me opgelucht. 

‘Hoi.’ Ik grijns van oor tot oor. ‘Hoe was je vlucht?’ 

‘Lang. Wat zijn jij en Kate van plan?’ 

O nee. ‘We gaan gewoon rustig wat drinken.’ 

Christian zegt niets. 

‘Sawyer en die nieuwe vrouw – Prescott – houden ons in de gaten,’ probeer ik hem gerust te stellen. 

‘Ik dacht dat Kate naar ons toe zou komen.’ 

‘Ze wil even snel wat gaan drinken.’ Mag ik alsjeblieft uit! 

Christian zucht diep. ‘Waarom heb je me dat niet verteld?’ zegt hij rustig. Te rustig. 

Ik geef mezelf i n gedachten een schop. ‘Christian, er i s niks aan d e hand. I k heb Ryan, Sawyer en 

Prescott bij me. We gaan alleen maar wat drinken.’ 

Christian blijft stil. Ik weet dat hij niet blij is. 

‘Ik heb haar pas een paar keer gezien sinds wij elkaar kennen. Alsjeblieft. Ze is mijn beste vriendin.’ 

‘Ana, ik wil je niet bij je vrienden weghouden. Maar ik dacht dat ze naar ons appartement zou komen.’ 

‘Oké,’ geef ik toe. ‘Dan blijven we wel thuis.’ 

‘Alleen zo lang die mafketel nog vrij rondloopt. Alsjeblieft.’ 

‘Ik heb toch oké gezegd,’ zeg ik geïrriteerd. Ik rol met mijn ogen. 

Christian snuift zachtjes. ‘Ik weet altijd precies wanneer je met je ogen rolt.’ 

Ik kijk boos naar de telefoon. ‘Luister, het spijt me. Ik wilde je niet verontrusten. Ik heb het er wel over 

met Kate.’ 

‘Mooi,’ zegt hij duidelijk opgelucht. Ik voel me schuldig dat ik hem zo ongerust heb gemaakt. 

‘Waar ben je?’ 

‘Op de landingsbaan op JFK.’ 

‘O, dus je bent net geland?’ 

‘Ja. Je vroeg me te bellen zodra ik was geland.’ 

Ik glimlach. Mijn onderbewustzijn kijkt me dreigend aan. Zie je nou wel? Hij doet wat hij zegt te 

zullen doen. 

‘Nou, meneer Grey, ik ben blij dat een van ons plichtsgetrouw is.’ 

Hij lacht. ‘Mevrouw Grey, jouw talent voor overdrijving kent geen grenzen. Wat moet ik toch met je?’ 

‘Ik weet zeker dat je je fantasie er wel op los kunt laten. Dat is meestal het geval.’ 

‘Flirt je met me?’ 

‘Ja.’ 

Ik voel dat hij grijnst. ‘Ik moet gaan. Ana, doe alsjeblieft wat ik je heb gevraagd. Het beveiligingsteam 

weet waar ze mee bezig zijn.’ 

‘Goed, Christian, zal ik doen.’ Ik klink weer geïrriteerd. Jemig, de boodschap is helder. 

‘Ik zie je morgenavond. Ik bel nog wel.’ 

‘Om me te controleren?’ 

‘Ja.’ 

‘O, Christian!’ roep ik boos. 

‘Au revoir, mevrouw Grey.’ 

‘Au revoir, Christian. Ik hou van je.’ 

Hij haalt diep adem. ‘En ik van jou, Ana.’ 

We hangen geen van beiden op. 

‘Hang op, Christian,’ fluister ik.

‘Je bent een bazig klein ding, weet je dat?’ 

‘Jouw bazige kleine ding.’ 

‘Van mij ja,’ zegt hij. ‘Doe wat ik je zeg. Hang op.’ 

‘Ja, meneer.’ Ik hang op en grijns naar de telefoon. 

Enkele minuten later zie ik een e-mail verschijnen. 


Onderwerp: Jeukende Handjes 



Mevrouw Grey 

Je bent zoals gebruikelijk zeer vermakelijk aan de telefoon. 

Ik meen het. Doe wat ik je heb gezegd. 

Ik moet weten dat je veilig bent. 

Ik hou van je. 



Werkelijk, hij is degene die bazig is. Maar één telefoontje en al mijn ongerustheid is verdwenen. Hij is 

veilig aangekomen en zoals gewoonlijk bemoeit hij zich weer overal mee. Ik geef mezelf een knuffel. Ik 

hou zo ontzettend veel van die man. Hannah leidt me af door op mijn deur te kloppen. Ik ben weer terug in 

het heden. 

Kate ziet er geweldig uit. Ze draagt een strakke witte spijkerbroek en een rood topje. Ze is klaar om de 

boel op stelten te zetten. Ze kletst geanimeerd met Claire van de receptie als ik binnenkom. 

‘Ana!’ gilt ze uit. Ik krijg een Kate-omhelzing en dan bekijkt ze me eens goed. 

‘Je ziet er echt uit als de vrouw van een topman! Wie zou dat hebben gedacht, lieve kleine Ana Steele? 

Je ziet er zo... mondain uit!’ Ze grijnst en ik rol met mijn ogen. Ik draag een crèmekleurig kort jurkje 

zonder mouwen, een blauwe riem en blauwe pumps. 

‘Het is zo goed om je te zien, Kate.’ Ik geef haar ook een knuffel. 

‘Nou, waar gaan we heen?’ 

‘Christian wil dat we naar ons appartement gaan.’ 

‘Ahhh, echt? Kunnen w e er niet stiekem een cocktail gaan drinken in het Zig Zag Café? Ik heb een 

tafeltje gereserveerd.’ 

Ik doe mijn mond open om te protesteren. 

‘Alsjeblieft?’ jammert ze en ze tuit haar lippen. Dit heeft ze vast van Mia, want normaal gesproken doet 

ze dat nooit. Ik heb echt zin in een cocktail bij Zig Zag. Het was zo leuk de laatste keer dat we daar waren 

en het is vlak bij Kates appartement. 

Ik hou mijn wijsvinger omhoog. ‘Eentje.’ 

Ze grijnst. ‘Eentje.’ Ze haakt haar arm in de mijne en samen lopen we naar de auto die langs de stoep 

staat geparkeerd. Sawyer zit achter het stuur. Achter ons loopt Samantha Prescott, die nieuw i s i n het 

beveiligingsteam – een lange donkere vrouw met een no-nonsensehouding. Ik moet nog even aan haar

wennen. Misschien omdat ze te afstandelijk en professioneel is. Ik kan er nog niet echt een oordeel over 

uitspreken, maar net als de rest van het team is ze door Taylor persoonlijk uitgekozen. Ze is gekleed zoals 

Sawyer, in een donker, somber broekpak. 

‘Kun je ons alsjeblieft naar Zig Zag brengen, Sawyer?’ 

Sawyer draait zich om en kijkt me aan. Ik weet dat hij iets wil zeggen. Hij heeft duidelijk zijn orders 

gekregen. Hij aarzelt. 

‘Het Zig Zag Café. We drinken er maar één.’ 

Ik kijk zijdelings naar Kate en zij staart dreigend naar Sawyer. Arme man. 

‘Ja, mevrouw.’ 

‘Meneer Grey heeft gevraagd u terug te brengen naar het appartement,’ spreekt Prescott. 

‘Meneer Grey is er niet,’ snauw ik. ‘Zig Zag, alsjeblieft.’ 

‘Mevrouw,’ zegt Sawyer met een zijdelingse blik naar Prescott, die wijselijk haar mond houdt. 

Kate staart me aan alsof ze haar ogen en oren niet gelooft. Ik pers m’n lippen op elkaar en haal mijn 

schouders op. Oké, dus i k ben wat assertiever dan vroeger. Kate knikt wanneer Sawyer het vroege 

avondverkeer in gaat. 

‘Weet je dat de aanvullende beveiliging Grace en Mia helemaal gek maakt,’ zegt Kate terloops. 

Ik gaap haar stomverbaasd aan. 

‘Wist je dat niet?’ Ze lijkt het niet te geloven. 

‘Wat moet ik weten?’ 

‘De beveiliging voor de hele familie Grey is verdriedubbeld. Vermiljoend zelfs.’ 

‘Echt?’ 

‘Heeft hij dat niet verteld?’ 

Ik bloos. ‘Nee.’ Verdomme, Christian! ‘Weet je waarom?’ 

‘Jack Hyde.’ 

‘Wat is er met Jack? Ik dacht dat hij alleen achter Christian aanzat.’ Ik hap naar lucht. Jemig. Waarom 

heeft hij me dat niet verteld? 

‘Sinds maandag,’ zegt Kate. 

Afgelopen maandag? Hmm... we hebben Jack geïdentificeerd op zondag. Maar waarom alle Greys? 

‘Hoe weet je dit allemaal?’ 

‘Elliot.’ 

Uiteraard. 

‘Christian heeft je helemaal niets verteld, of wel?’ 

Ik bloos weer. ‘Nee.’ 

‘O, Ana, wat irritant zeg.’ 

I k zucht. Zoals altijd heeft Kate de spijker weer o p zijn kop geslagen op haar gebruikelijke 

verpletterende manier. ‘Weet jij waarom?’ Als Christian het me niet gaat vertellen, dan doet Kate het 

misschien wel. 

‘Elliot zei dat het te maken heeft met informatie die op Jack Hydes computer stond toen hij bij SIP 

werkte.’ 

Mijn god. ‘Doe normaal.’ Er komt een gevoel van boosheid in me op. Hoe kan het dat Kate dit allemaal 

wel weet en ik niet? 

Ik kijk op en zie dat Sawyer naar me kijkt in de achteruitkijkspiegel. Het stoplicht springt op groen en 

hij trekt op, zich concentrerend op de weg. Ik houd mijn vinger tegen mijn lippen en Kate knikt. Ik durf te 

wedden dat Sawyer het ook weet, en ik niet. 

‘Hoe gaat het met Elliot?’ vraag ik om van onderwerp te veranderen.

Kate grijnst en vertelt me alles wat ik moet weten. 

Sawyer stopt bij de passage die naar het Zig Zag Café leidt. Prescott houdt de deur voor me open. Ik 

stap uit met Kate in mijn kielzog. We geven elkaar een arm en slenteren door de passage, gevolgd door 

Prescott, die er ontzettend boos uitziet. O, in vredesnaam, het is maar één drankje. Sawyer zet d e auto 

weg. 

‘Hoe kent Elliot Gia eigenlijk?’ vraag ik, terwijl ik een slokje van mijn tweede aardbeienmojito neem. 

Zig Zag is een gezellige bar en ik heb helemaal geen zin om weg te gaan. Kate en ik praten honderduit. Ik 

was vergeten hoe graag ik bij haar ben. Het is bevrijdend om even weg te zijn. Ik ben ontspannen en 

geniet van Kates gezelschap. Ik denk erover om Christian een sms te sturen, maar i k besluit het niet te 

doen. Hij zou alleen maar boos zijn en zeggen dat ik naar huis moet gaan. 

‘Praat me niet over dat kutwijf!’ roept Kate uit. 

Ik moet lachen om Kates reactie. 

‘Wat is er zo grappig, Steele?’ snauwt ze voor de grap. 

‘Ik denk er net zo over.’ 

‘Echt waar?’ 

‘Ja. Ze hing helemaal om Christian heen.’ 

‘Ze heeft iets met Elliot gehad.’ Kate tuit haar lippen. 

‘Nee!’ 

Ze knikt met haar lippen op elkaar geperst op die typische Katherine Kavanagh-manier. 

‘Het duurde maar kort. Vorig jaar volgens mij. Ze is iemand die hoger de sociale ladder op wil. Geen 

wonder dat ze haar zinnen op Christian heeft gezet.’ 

‘Christian is bezet. Ik heb haar gezegd dat ze hem met rust moet laten want anders ontsla ik haar.’ 

Kates mond valt weer open, totaal verbaasd. Ik knik trots. Kate pakt haar glas op en brengt een toost op 

me uit. Ze is duidelijk onder de indruk. 

‘Mevrouw Anastasia Grey! Goed gedaan!’ We proosten. 

‘Heeft Elliot een wapen?’ 

‘Nee. Hij is absoluut tegen wapens.’ Kate roert in haar derde drankje. 

‘Christian ook. Ik denk dat het de invloed v a n Grace en Carrick is geweest,’ zeg ik een beetje 

aangeschoten. 

‘Carrick is een goeie vent.’ Kate knikt. 

‘Hij wilde huwelijkse voorwaarden,’ zeg ik met trieste stem. 

‘O, Ana.’ Ze pakt mijn arm. ‘Hij wilde alleen zijn zoontje in bescherming nemen. We weten allebei dat 

jij geldbelust op je voorhoofd getatoeëerd hebt staan.’ Ze lacht naar me en ik steek giechelend mijn tong 

naar haar uit. 

‘Erg volwassen, mevrouw Grey,’ zegt ze grinnikend. Ze klinkt net als Christian. ‘Jij zou hetzelfde voor 

jouw zoon doen.’ 

‘Mijn zoon?’ Het was nog nooit bij me opgekomen dat mijn kinderen rijk zullen zijn. Holy shit. Het zal 

ze aan niets ontbreken. Ik bedoel... helemaal niets. Hier moet ik nog eens goed over nadenken – maar niet 

nu. Ik blik naar Prescott en Sawyer die aan een tafeltje vlakbij zitten. Ze houden ons en het publiek in de 

gaten onder het genot van een glas bruisend bronwater. 

‘Denk je dat we wat moeten eten?’ vraag ik. 

‘Nee. We moeten wat drinken,’ zegt Kate. 

‘Waarom ben jij in zo’n drinkbui?’

‘Omdat ik j e niet vaak genoeg meer zie. Ik had nooit gedacht dat je met de eerste de beste vent zou 

trouwen die je tegenkwam.’ Ze tuit haar lippen weer. ‘Echt, je bent zo snel getrouwd dat ik dacht dat je 

zwanger was.’ 

Ik giechel. ‘Iedereen dacht dat ik zwanger was. Maar laten we het daar maar niet meer over hebben. 

Alsjeblieft! En ik moet naar het toilet.’ 

Prescott gaat met me mee. Ze zegt niets. Dat hoeft ook niet want de afkeuring straalt van haar af als een 

dodelijke atoom. 

‘Ik ben sinds mijn trouwen niet meer alleen uit geweest,’ zeg ik tegen de dichte deur. Ik trek een gekke 

bek, wetende dat zij aan de andere kant van de deur staat te wachten. Terwijl ik zit te plassen. Wat zou 

Hyde nou eigenlijk kunnen doen in een volle bar? Zoals gewoonlijk overdrijft Christian weer eens. 

‘Kate, het is laat. We moeten gaan.’ 

Het is kwart over tien en ik heb zojuist mijn vierde aardbeienmojito achterovergeslagen. Ik kan het 

effect van de alcohol goed voelen en ben helemaal warm en aangeschoten. Christian zal wel bijtrekken. 

Uiteindelijk. 

‘Is goed, Ana. Ik vond het heerlijk om je weer eens te zien. Je bent zoveel meer, ik weet niet... vol 

zelfvertrouwen. Het huwelijk doet je blijkbaar goed.’ 

Mijn gezicht gloeit helemaal. Dit is een groot compliment van Katherine Kavanagh. 

‘Dat is ook zo,’ fluister ik. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken, waarschijnlijk omdat ik te veel 

gedronken heb. Zou ik gelukkiger kunnen zijn dan nu? 

Ondanks al zijn bagage, zijn aard, zijn Vijftig-heid, ben ik getrouwd met de man van mijn dromen. Ik 

verander snel van onderwerp om mijn sentimentele gedachtes een halt toe te roepen. Anders ga ik nog 

huilen. 

‘Ik heb echt genoten.’ Ik pak Kates hand beet. 

‘Dank je dat je me mee hebt gesleurd!’ We knuffelen. Dan geef ik Sawyer een knikje, waarop hij 

Prescott de autosleutels geeft. 

‘Ik weet zeker dat mevrouw Schijnheilig Prescott aan Christian heeft verteld dat ik niet thuis ben. Hij 

zal wel kwaad zijn,’ zegt ik tegen Kate. Misschien bedenkt hij wel een heerlijke manier om me te 

straffen... hoop ik. 

‘Waarom sta je zo achterlijk te grinniken, Ana? Vind je het leuk om Christian boos te maken?’ 

‘Nee. Niet echt. Maar het kost niet veel moeite. Hij kan soms erg overheersend zijn.’ Meestal eigenlijk. 

‘Dat heb ik gemerkt,’ zegt Kate wrang. 

We stoppen voor Kates appartement. Ze geeft me een stevige knuffel. 

‘Laat af en toe ’s wat van je horen,’ fluistert ze en ze geeft me een zoen op mijn wang. Dan stapt ze uit. 

Ik zwaai en voel een soort van heimwee. Ik heb de meidenpraat gemist. Het is leuk en ontspannend en het 

herinnert me eraan dat ik nog steeds jong ben. Ik moet meer moeite doen om Kate ’s wat vaker te zien. 

Maar eigenlijk vind ik het ook zalig om met Christian in onze bubbel te zitten. Gisteravond zijn we samen 

naar een liefdadigheidsdiner geweest. Er waren zo veel mannen in pak en goedverzorgde vrouwen die 

praatten over prijzen van onroerend goed, de slechte economie en de aandelenmarkten die het slecht doen. 

Ik bedoel, het was saai, echt saai. Het is zo heerlijk om even los te kunnen gaan met iemand van mijn 

eigen leeftijd. 

Mijn maag rommelt. Jemig, ik heb nog steeds niet gegeten. Shit – Christian! Ik rommel wat in mijn tas 

op zoek naar mijn BlackBerry. Fuck – vijf gemiste oproepen! Eén sms...

*Waar ben je verdomme?* 

En één e-mail. 


Onderwerp: Boos. Je hebt me nog niet zo boos gezien 



Anastasia 

Sawyer vertelt me dat je cocktails zit te drinken in een bar, terwijl j e had beloofd dat je dat niet zou 

doen. 

Heb je enig idee hoe boos ik ben? 

Ik zie je morgen. 



Mijn hart zinkt in mijn schoenen. O shit! Ik heb echt een probleem. Mijn onderbewustzijn kijk boos naar 

me en haalt dan haar schouders op met een eigen-schuld-dikke-bultgezicht. Wat had ik dan gedacht? Ik 

overweeg hem te bellen, maar het is al laat en hij ligt waarschijnlijk al te slapen. Of hij loopt te ijsberen. 

Ik besluit dat een kort sms’je wel voldoende is. 

*Ik ben nog steeds heel. Ik had een leuke tijd. Mis je – wees alsjeblieft niet boos* 

Ik staar naar mijn BlackBerry, hopend op een antwoord, maar het is onheilspellend stil. Ik zucht. 

Prescott stopt voor Escala en Sawyer stapt uit om de portier voor me open te houden. Wanneer we staan 

te wachten op de lift neem ik van de gelegenheid gebruik om hem te ondervragen. 

‘Hoe laat heeft Christian je gebeld?’ 

Sawyer bloost. ‘Om ongeveer halftien, mevrouw.’ 

‘Waarom heb je mijn gesprek met Kate niet onderbroken zodat ik met hem kon spreken?’ 

‘Meneer Grey vroeg me dat niet te doen.’ 

Ik pers mijn lippen op elkaar. De lift is er en in stilte gaan we naar boven. 

Plotseling ben ik blij dat Christian een hele nacht heeft om bij te komen van zijn woedeaanval en dat hij 

aan de andere kant van het land is. Dat geeft mij tenminste wat tijd. Aan de andere kant mis ik hem wel. 

De liftdeuren gaan open en ik staar een fractie van een seconde naar de tafel in de foyer. 

Wat klopt er niet aan dit plaatje? 

De vaas met bloemen ligt aan diggelen. Water, bloemen en stukken porselein liggen verspreid over de 

grond. De tafel ligt op z’n kop. Mijn hoofdhuid prikkelt en Sawyer pakt me bij mijn arm en trekt me de lift 

weer in. 

‘Blijf daar,’ sist hij naar me en pakt zijn revolver. Hij loopt de foyer in en verdwijnt ui t mijn 

gezichtsveld. 

Ik duik in elkaar achter in de lift. 

‘Luke!’ Ik hoor Ryan roepen vanuit de grote kamer. ‘Code blauw!’

Code blauw? 

‘Heb je de indringer?’ roept Sawyer. ‘Jezus christus!’ 

Ik ga plat tegen de zijkant van de lift aan staan. Mijn god, wat is er gebeurd? De adrenaline schiet door 

mijn lichaam en mijn hart klopt in mijn keel. Ik hoor zachte stemmen en even later stapt Sawyer de foyer 

weer binnen. Hij staat in een plas met water en stopt zijn revolver terug in de houder. 

‘U kunt binnenkomen, mevrouw Grey,’ zegt hij vriendelijk. 

‘Wat is er gebeurd, Luke?’ Ik kan amper een woord uitbrengen. 

‘We hebben bezoek gehad.’ Hij ondersteunt me bij mijn elleboog. Ik ben hem dankbaar – ik sta te trillen 

op mijn benen. Samen lopen we door de openstaande dubbele deuren. 

Ryan staat bij de ingang naar de grote kamer. Hij heeft een bloedende snee boven zijn oog en eentje op 

zijn mond. Het lijkt alsof hij flink in elkaar geslagen is, want ook zijn kleren hangen los. Maar wat nog 

choquerender is, is dat Jack Hyde in elkaar gezakt aan zijn voeten ligt.

Tien 

Mijn hart bonst in mijn keel en ik hoor het bloed in mijn oren kloppen, versterkt door de alcohol in mijn 

lichaam. 

‘Is hij...’ Ik snak naar adem en ben niet in staat mijn zin af te maken. Met grote ogen en angst in mijn lijf 

kijk ik Ryan aan. Ik kan niet eens kijken naar het zonderlinge lichaam op de vloer. 

‘Nee, mevrouw. Hij is alleen buiten westen.’ 

Ik voel me opgelucht. O, gelukkig. 

‘En jij?’ vraag ik als ik me tot Ryan wend. Ik besef me dat ik niet eens zijn voornaam ken. Hij hijgt 

alsof hij net de marathon heeft gelopen. Hij veegt het bloed van zijn mondhoek weg. Ik zie dat er een 

blauw plek op zijn wang ontstaat. 

‘Hij heeft zich behoorlijk verzet, maar met mij gaat het goed, mevrouw Grey.’ Hij gliml acht ter 

geruststelling. Als ik hem beter zou kennen dan zou ik kunnen zeggen dat hij er een beetje zelfvoldaan 

uitziet. 

‘En Gail? Mevrouw Jones?’ O nee... is alles goed met haar? Is ze niet gewond? 

‘Ik ben hier, Ana.’ Mevrouw Jones sta at achter me in haar nachtjapon en ochtendjas. Ze heeft haar haar 

los en haar gezicht heeft een asgrijze kleur – waarschijnlijk net als het mijne. 

‘Ryan heeft me wakker gemaakt. Hij stond erop dat ik daarheen ging.’ Ze wijst naar het kantoor van 

Taylor. ‘Met mij gaat het goed. Met u ook?’ 

Ik knik en besef me dat ze waarschijnlijk net uit de panic room komt die naast Taylors kantoor ligt. Wie 

had kunnen bedenken dat we ’m zo snel al zouden gebruiken? Christian stond erop dat er een werd 

gebouwd, kort na onze verloving – en ik had toen met mijn ogen gerold. Nu ik Gail zo in de deuropening 

zie staan ben ik dankbaar voor zijn vooruitziende blik. 

Het gekraak van de deur naar de foyer leidt me af. De scharnieren van de deur zitten los. Wat is daar in 

godsnaam mee gebeurd? 

‘Was hij alleen?’ vraag ik aan Ryan. 

‘Ja, mevrouw. U zou hier nu niet staan als dat niet zo was, dat kan ik u verzekeren.’ Ryan klinkt vaag 

beledigd. 

‘Hoe is hij binnengekomen?’ vraag ik, zijn toon negerend. 

‘Via de dienstlift. Hij is gewiekst, mevrouw.’ Ik staar naar Jacks in elkaar gezakte lichaam. Hij draagt 

een soort uniform – een overall volgens mij. 

‘Wanneer?’ 

‘Ongeveer tien minuten geleden. Ik zag hem op de beveiligingscamera. Hij droeg handschoenen... nogal 

vreemd in augustus. Ik herkende hem en besloot om hem toegang te geven. Het was de enige manier om 

hem te pakken te krijgen. U was er niet en Gail was veilig, dus ik dacht: het is nu of nooit.’ Ryan lijkt 

wederom zeer tevreden met zichzelf en Sawyer kijkt hem afkeurend aan. 

Handschoenen? De gedachte leidt me af en ik kijk weer naar Jack. Ja, hij draagt inderdaad bruin leren 

handschoenen. Griezelig. 

‘Wat doen we nu?’ Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. 

‘We moeten hem vastbinden,’ zegt Ryan. 

‘Vastbinden?’ 

‘Voor het geval hij bijkomt.’ Ryan kijkt naar Sawyer. 

‘Wat heb je nodig?’ vraagt mevrouw Jones en stapt naar voren. Ze heeft zichzelf weer hervonden.

‘Iets van koord of een touw,’ zegt Ryan. 

Kabelbinders. Ik bloos wanneer ik aan de avond ervoor denk. In een reflex wrijf ik over mijn polsen en 

bekijk ze. Nee, geen striemen. Mooi. 

‘Ik heb iets. Kabelbinders. Heb je daar wat aan?’ 

Iedereen kijkt naar me. 

‘Jazeker, mevrouw. Perfect,’ zegt S awyer met een serieus gezicht. Ik kan wel door de grond zakken, 

maar ik draai me om en loop naar de slaapkamer. Soms moet je je er gewoon op een brutale manier 

doorheen slaan. Misschien is het wel de combinatie van angst en alcohol die me zo roekeloos maakt. 

Als ik terugkom, zie ik mevrouw Jones de rotzooi in de foyer bekijken. Prescott staat nu ook bij het 

beveiligingsteam. Ik geef de binders aan Sawyer, die onnodig voorzichtig Hydes handen vastbindt op zijn 

rug. Mevrouw Jones verdwijnt in de keuken en komt terug met een verbanddoos. Ze neemt Ryan mee 

richting de grote kamer en verzorgt de snee boven zijn oog. Hij deinst even terug als ze de wond 

schoonmaakt met een ontsmettingsdoekje. Dan zie ik de Glock met geluidsdemper op de vloer liggen. 

Holy shit! Was Jack gewapend? Ik vecht tegen de opkomende misselijkheid. 

‘Niet aanraken, mevrouw Grey,’ zegt Prescott als ik het w apen wil oprapen. Sawyer komt Taylors 

kantoor uit. Hij draagt latex handschoenen. 

‘Dat handel ik wel af, mevrouw Grey,’ zegt hij. 

‘Is het van hem?’ vraag ik. 

‘Ja, mevrouw,’ zegt Ryan. Hij krimpt nog een keer ineen wanneer mevrouw Jones zijn wond verzorgd. 

Shit. Ryan heeft gevochten met een gewapende vent in mijn huis. 

Ik huiver bij de gedachte. Sawyer buigt voorover en pakt de Glock. 

‘Moet je dat wel doen?’ vraag ik. 

‘Meneer Grey zou het zo willen, mevrouw.’ Sawyer laat het wapen in een afsluitbare plastic zak 

glijden. Dan hurkt hij neer naast Jack om hem te fouilleren. Hij pauzeert en haalt een rol duct-tape uit zijn 

zak. Sawyer trekt wit weg en doet de rol weer terug in Hydes zak. 

Duct-tape? Ik ervaar alles gefascineerd alsof ik er niet helemaal bij hoor. Dan voel ik de misselijkheid 

weer opkomen wanneer ik denk aan de gevolgen. Ik probeer het snel uit mijn hoofd te zetten. Niet over 

nadenken, Ana! 

‘Moeten we de politie niet bellen?’ vraag ik, terwijl ik mijn angst probeer te verbergen. Ik wil Hyde 

weg hebben uit mijn huis. Hoe eerder hoe beter. Ryan en Sawyer kijken elkaar aan. 

‘Ik vind dat we de politie moeten bellen,’ zegt ik, dit keer met wat meer overtuiging. Ik vraag me af wat 

er aan de hand is tussen Ryan en Sawyer. 

‘Ik heb net geprobeerd Taylor te bellen, maar hij neemt niet op. Misschien ligt hij te slapen.’ Sawyer 

kijkt op zijn horloge. ‘Het is kwart voor twee in de nacht aan de Oostkust.’ 

O nee. 

‘Heb je Christian al gebeld?’ vraag ik fluisterend. 

‘Nee, mevrouw.’ 

‘Belde je Taylor voor instructies?’ 

Sawyer lijkt even in verlegenheid gebracht. ‘Ja, mevrouw.’ 

Ik word nijdig. Deze man – ik kijk neer op Hyde – heeft ingebroken in mijn huis en nu moet hij worden 

meegenomen door de politie. Maar wanneer ik ze alle vier in hun ongeruste ogen kijk, bedenk ik dat ik 

iets niet heb meegekregen. Ik besluit daarom om Christian te bellen. Mijn hoofdhuid prikkelt. Ik weet dat 

hij kwaad is op me – echt heel erg kwaad – en ik aarzel als ik denk aan wat hij zal zeggen. En ik weet 

zeker dat hij gaat stressen omdat hij er niet is, en er ook niet voor morgen zal zijn. Ik weet dat ik hem 

vanavond al genoeg zorgen heb gegeven. Misschien moet ik hem maar niet bellen. En dan bedenk ik

plotseling iets. Shit. Wat als ik hier was geweest? Ik trek wit weg bij de gedachte. Gelukkig ben ik 

uitgegaan. Misschien vallen mijn problemen achteraf toch nog wel mee. 

‘Komt het weer goed met hem?’ vraag ik, wijzend naar Jack. 

‘Hij zal flinke koppijn hebben als hij wakker wordt,’ zegt Ryan. Hij kijkt vol minachting naar Jack. 

‘Maar er moet wel iemand naar hem kijken.’ 

Ik haal mijn BlackBerry uit mijn tas en voordat ik goed en wel over Christians boosheid heb gedacht, 

bel ik hem al. Hij gaat meteen over op voicemail. Hij zal hem wel hebben uitgezet omdat hij zo boos is. Ik 

weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen. Ik loop de gang in, weg van de anderen. 

‘Hoi. Met mij. Wees alsjeblieft niet boos. We hebben hier in het appartement een incident gehad. Maar 

alles is nu onder controle, dus je hoeft je geen zorgen te maken. We zijn allemaal in orde. Bel even.’ Ik 

hang op. 

‘Bel de politie,’ zeg ik tegen Sawyer. Hij knikt, pakt zijn mobiel en belt. 

Agent Skinner is in gesprek met Ryan aan de eetkamertafel. Agent Walker zit met Sawyer in Taylors 

kantoor. Ik weet niet waar Prescott is, misschien ook wel in Taylors kantoor. Rechercheur Clark vuurt 

ondertussen vragen op mij af. We zitten op de bank in de grote kamer. Clark is lang, donkerharig en best 

knap, als hij niet de hele tijd boos zou kijken. Ik heb het vermoeden dat hij uit bed is gebeld vanwege het 

feit dat iemand het huis van een van de rijkste en meest invloedrijke zakenlui van Seattle is 

binnengedrongen. 

‘Hij is ooit uw baas geweest?’ vraagt Clark kortaf. 

‘Ja.’ 

Ik ben ontzettend moe en wil eigenlijk gewoon naar bed. Ik heb nog steeds niets gehoord van Christian. 

Hyde is ondertussen door ambulancepersoneel meegenomen. Mevrouw Jones geeft mij en rechercheur 

Clark een kop thee. 

‘Dank u.’ Clark richt zich weer tot mij. ‘En waar is meneer Grey?’ 

‘New York. Voor z aken. Hij is morgenavond weer terug – ik bedoel vanavond.’ Het is inmiddels na 

middernacht. 

‘Hyde staat bij ons bekend,’ zegt rechercheur Clark. ‘Ik moet u vragen om naar het bureau te komen om 

een verklaring af te leggen. Maar dat kan nog wel even wachten. Het is al laat en er staan journalisten op 

de stoep. Mag ik even rondkijken?’ 

‘Natuurlijk,’ zeg ik tegen hem. Ik ben blij dat hij klaar is met zijn vragen. Ik ril bij de gedachte aan 

fotografen buiten. Nou ja, daar ga ik me nu geen zorgen om maken. Ik moet eraan denken om mam en Ray 

te bellen voor het geval ze iets horen en zich zorgen gaan maken. 

‘Mevrouw Grey, mag ik voorstellen dat u naar bed gaat?’ zegt mevrouw Jones met een warme bezorgde 

stem. 

Ik kijk naar haar warme vriendelijke gezicht en voel plotseling een ontzettende behoefte om te gaan 

huilen. Mevrouw Jones wrijft over mijn schouder. 

‘We zijn nu veilig,’ zegt ze. ‘Morgen zal het er allemaal veel beter uitzien. Ga eerst maar eens slapen. 

En meneer Grey komt morgenavond ook weer thuis.’ 

Ik kijk haar zenuwachtig aan en probeer mijn tranen tegen te houden. Christian zal zo boos zijn. 

‘Hebt u nog iets nodig voordat u gaat slapen?’ vraagt ze. 

Ik besef nu pas hoeveel honger ik heb. ‘Ik zou graag iets willen eten.’ 

Ze laat een brede glimlach zien. ‘Een broodje en een glas melk?’ 

Ik knik dankbaar en ze loopt de keuken in. Ryan zit nog steeds met agent Skinner te praten. In the foyer 

onderzoekt agent Clark de rotzooi buiten de lift. Hij ziet er bedachtzaam uit, ondanks zijn boze blik.

Plotseling voel ik heimwee opkomen – heimwee naar Christian. Ik houd mijn hoofd in mijn handen en 

wens vurig dat hij hier was. Hij zou wel weten wat hij moest doen. Wat een avond. Ik wil bij hem op 

schoot kruipen. Ik wil dat hij me in zijn armen neemt en tegen me zegt dat hij van me houdt, zelfs al doe ik 

niet altijd wat ik zeg te zullen doen – maar ik zie hem niet eerder dan vanavond. Inwendig rol ik met mijn 

ogen... Waarom heeft hij me niets verteld over de extra beveiliging voor iedereen? Wat staat er nou 

eigenlijk op Jacks computer? Hij is zo frustrerend, maar dat maakt me nu even helemaal niet uit. Ik wil 

mijn man. Ik mis hem. 

‘Alsjeblieft, lieve Ana.’ Mevrouw Jones onderbreekt mijn innerlijke verw arring. Ze heeft een boterham 

met pindakaas en jam voor me. Haar ogen glinsteren. Die heb ik in jaren niet gehad. Ik glimlach verlegen 

en begin meteen te eten. Wanneer ik eindelijk in bed stap ga ik aan Christians kant liggen, met zijn T-shirt 

aan. Zowel zijn kussen als zijn T-shirt ruikt naar hem. Langzaam val ik in slaap en ik wens hem stilletjes 

een behouden terugreis... en een goeie bui. 

Ik schrik plotseling wakker. Het is al licht buiten en ik heb knallende koppijn. Voor al bij mijn slapen. O 

nee. Ik hoop dat ik geen kater heb. Heel voorzichtig doe ik mijn ogen open. Ik merk dat de 

slaapkamerstoel is verschoven. Christian zit erin. Hij heeft zijn smoking nog aan. Het uiteinde van zijn 

strikje steekt uit zijn borstzak. Is dit een droom? Zijn linkerarm hangt over de stoel en hij heeft een glas in 

zijn hand met daarin een amberkleurige vloeistof. Cognac? Whisky? Ik heb geen idee. Hij heeft zijn ene 

been over het andere gekruist. Hij draagt zwarte sokken en nette schoenen. Zijn rechterelleboog rust op de 

leuning van de stoel, zijn hand onder zijn kin en met zijn wijsvinger wrijft hij ritmisch over zijn onderlip. 

In het vroege ochtendlicht lijken zijn ogen te branden van intensiteit, maar zijn algemene 

gezichtsuitdrukking is volledig onleesbaar. 

Mijn hart stopt bijna met kloppen. Hij is hier, hoe heeft hij dat zo snel gedaan? Hij moet afgelopen nacht 

uit New York zijn vertrokken. Hoe lang zit hij hier al naar me te kijken? 

‘Hoi,’ fluister ik. 

Hij kijkt me koeltjes aan en mijn hart slaat over. O nee. Hij slaat het laatste slokje alcohol achterover 

en zet het glas op het nachtkastje. Ik verwacht eigenlijk dat hij me zal zoenen maar dat doet hij niet. Hij 

gaat achterover zitten en kijkt me weer aan. Zijn uitdrukking is onverstoorbaar. 

‘Hallo,’ zegt hij uiteindelijk met zachte stem. Ik zie meteen dat hij nog steeds kwaad is. Ontzettend 

kwaad. 

‘Je bent terug.’ 

‘Blijkbaar.’ 

Langzaam ga ik overeind zitten. Ik blijf hem aankijken. Mijn mond is droog. ‘Hoe lang zit je daar al naar 

me te kijken?’ 

‘Lang genoeg.’ 

‘Je bent nog steeds boos.’ Ik kan amper een woord uitbrengen. 

Hij kijkt naar me, alsof hij aan het nadenken is over wat hij zal zeggen. ‘Boos,’ zegt hij, het woord 

wegend. ‘Nee, Ana. Het is veel, veel meer dan boosheid.’ 

Holy shit. Ik probeer te slikken maar dat valt niet mee met een droge mond. 

‘Veel, veel meer dan boosheid... dat klinkt niet goed.’ 

Hij staart me uitdrukkingloos aan en geeft geen antwoord. Er hangt een dreigende stilte tussen ons. Ik 

pak mijn glas water en neem een slokje en probeer mijn hartslag weer onder controle te krijgen. 

‘Ryan heeft Jack gepakt.’ Ik probeer een andere tactiek en zet mijn glas naast dat van hem. 

‘Weet ik,’ zegt hij ijzig. 

Natuurlijk weet hij dat. ‘Blijf je nog lang met enkele lettergrepen spreken?’

Ik zie zijn wenkbrauwen. Het lijkt alsof hij verrast is door deze vraag. ‘Ja,’ zegt hij uiteindelijk. 

O... oké. Wat nu? Verdediging – de beste vorm van aanval. ‘Het spijt me dat ik toch weg ben gegaan.’ 


‘Nee,’ mompel ik. En dat is waar. 

‘Waarom zeg je het dan?’ 

‘Omdat ik niet wil dat je boos op me bent.’ 

Hij zucht diep, alsof hij deze spanning al urenlang heeft opgekropt. Dan haalt hij zijn hand door zijn 

haar. Hij ziet er mooi uit. Woedend, maar mooi. Ik neem hem volledig in me op – Christian is terug – 

boos, maar veilig terug. 

‘Ik geloof dat rechercheur Clark met je wil praten.’ 

‘Dat zal best.’ 

‘Christian, alsjeblieft...’ 

‘Alsjeblieft wat?’ 

‘Doe niet zo kil.’ 

Hij trekt opnieuw zijn wenkbrauwen op. ‘Anastasia, kil is niet de juiste omschrijving van wat ik voel. 

Ik kook van woede. Ik weet niet hoe ik om moet gaan met deze’ – hij zwaait met zijn hand, zoekend naar 

het juiste woord – ‘gevoelens.’ Hij klinkt bitter. 

O shit. Zijn oprechtheid is ontwapenend. Het enige wat ik wil doen, is bij hem op schoot kruipen, dat is 

al zo sinds ik gisteravond thuiskwam. Hij kan me nog meer vertellen. Ik stap uit bed en klim onhandig op 

zijn schoot. Hij is verrast maar duwt me er niet vanaf. Daar was ik wel even bang voor. Maar in plaats 

daarvan slaat hij zijn armen om me heen. Hij duwt zijn gezicht in mijn haar. Hij ruikt naar whisky. Jemig, 

hoeveel heeft hij gedronken? Hij ruikt ook naar douchegel. Hij ruikt naar Christian. Ik sla mijn armen om 

zijn nek en hij zucht diep. 

‘O, mevrouw Grey. Wat moet ik nou met u?’ Hij geeft me een kus op mijn hoofd. Ik doe mijn ogen dicht 

en geniet van het contact met hem. 

‘Hoeveel heb je gedronken?’ 

Hij verstrakt. ‘Hoezo?’ 

‘Omdat je normaal gesproken geen sterkedrank drinkt.’ 

‘Dit is mijn tweede glas. Ik heb een zware nacht gehad, Anastasia. Mag ik even?’ 

Ik glimlach. ‘Als u het zo brengt, meneer Grey.’ Ik snuffel in zijn nek. ‘Je ruikt hemels. Ik heb aan jouw 

kant van het bed geslapen omdat je kussen naar jou ruikt.’ 

Hij drukt zijn neus in mijn haar. ‘O ja? Ik vroeg me al af waarom je aan mijn kant lag. Ik ben nog steeds 

boos op je.’ 


Hij streelt mijn rug. 

‘En ik op jou,’ fluister ik. 

Hij is even stil. ‘En waar, als ik vragen mag, heb ik dat aan te danken?’ 

‘Dat vertel ik je later wel, als je weer wat tot bedaren bent gekomen.’ Ik kus zijn hals. Hij doet zijn 

ogen dicht en leunt tegen me aan, maar hij kust mij niet. Hij trekt me steviger tegen zich aan. 

‘Als ik denk aan wat er had kunnen gebeuren...’ Zijn stem klinkt fluisterend, gebroken. 

‘Er is niets aan de hand.’ 

‘O, Ana.’ Het lijkt bijna een snik. 

‘Het gaat goed. We zijn allemaal oké. Een beetje van slag. Maar het gaat prima met Gail en Ryan ook en 

Jack is verdwenen.’ 

Hij schudt zijn hoofd. ‘Maar niet dankzij jou,’ zegt hij.

Wat? Ik leun achterover en staar hem aan. ‘Wat bedoel je daarmee?’ 

‘Ik wil het er nu niet over hebben, Ana.’ 

Ik knipper met mijn ogen. Nou, misschien wil ik het er wel over hebben. Maar ik besluit er niet verder 

op in te gaan. Hij praat nu tenminste tegen me. Ik kruip weer tegen hem aan. Hij friemelt met mijn haar. 

‘Ik wil je straffen,’ fluistert hij. ‘Je echt helemaal in elkaar slaan.’ 

Mijn hart schiet in mijn keel. Fuck. ‘Dat weet ik,’ fluister ik tegen hem en mijn hoofdhuid prikkelt. 

‘Misschien doe ik het nog wel ook.’ 

‘Ik hoop van niet.’ 

Hij houdt me nog steviger vast. ‘Ana, Ana, Ana. Jij zou een engel nog op de proef stellen.’ 

‘Ik zou u van veel dingen kunnen beschuldigen, meneer Grey, maar u bent zeker geen engel.’ 

Eindelijk word ik beloond met een zuinige grinnik. ‘Goed punt, mevrouw Grey.’ Hij kust mijn 

voorhoofd en maakt aanstalten om op te staan. 

‘Terug naar bed. Voor jou was het ook laat.’ Hij staat op, tilt me op en brengt me terug naar bed. 

‘Kom je bij me liggen?’ 

‘Nee. Ik heb nog zat te doen.’ Hij pakt zijn glas op. ‘Ga maar slapen. Ik maak je over een paar uur wel 

wakker.’ 

‘Ben je nog steeds boos op me?’ 

‘Ja.’ 

‘Dan ga ik maar slapen.’ 

‘Mooi.’ Hij trekt het dekbed over me heen en kust mijn voorhoofd. ‘Ga slapen.’ 

Ik doe wat hij zegt. Ik ben nog suf van gisteravond, opgelucht dat hij terug is en emotioneel volkomen 

uitgeput na zijn onverwachte terugkomst. Ik val in slaap en ben nieuwsgierig maar dankbaar, gezien de 

vreselijke smaak in mijn mond. Ik zou wel graag willen weten waarom hij niet, zoal s altijd, terug is 

gevallen op zijn gebruikelijke manier van verwerken en boven op me is gesprongen. 

‘Er staat hier jus d’orange voor je,’ zegt Christian. Ik doe mijn ogen open. Ik heb twee uur lang heerlijk 

geslapen en word uitgerust weer wakker. Ik heb geen hoofdpijn meer. De jus d’orange is erg welkom – en 

mijn echtgenoot ook. Hij heeft sportkleding aan. In gedachten ga ik terug naar het Heathman en de eerste 

keer dat ik naast hem wakker werd. Zijn grijze shirt is klam van het zweet. Hij is blijkbaar gaan fitnessen 

of hardlopen, maar hij zou er eigenlijk niet zo goed uit moeten zien na het sporten. 

‘Ik ga even douchen,’ zegt hij en gaat naar de badkamer. Ik frons. Hij doet nog steeds afstandelijk. Is hij 

afgeleid door wat er allemaal is gebeurd, of nog steeds boos, of... wat? Ik ga rechtop zitten en pak het glas 

jus d’orange. Het is heerlijk koud. Dan klim ik uit bed, erop gebrand om de afstand – in werkelijke en 

metafysische zin – tussen mezelf en mijn echtgenoot te dichten. Ik kijk op de wekker en zie dat het acht uur 

is. Ik trek Christians T-shirt uit en volg hem de badkamer in. Hij staat onder de douche en wast zijn haar. 

Zonder te aarzelen glip ik achter hem langs. Hij verstijft zodra ik mijn armen om hem heen sla. Mijn 

voorkant tegen zijn natte gespierde rug. Ik negeer zijn reactie en houd hem stevig vast. Ik druk mijn wang 

tegen hem aan en doe mijn ogen dicht. Even later staan we allebei onder het warme water dat uit de 

douchekop komt. Hij gaat verder met zijn haar wassen. Ik laat het water over mij heen spoelen en houd de 

liefde van mijn leven vast. Ik denk aan alle keren dat hij me heeft geneukt en alle keren dat hij de liefde 

met me heeft bedreven hier. Ik frons. Hij is nog nooit zo stil geweest. Ik draai mijn hoofd en kus hem op 

zijn rug. En weer verstijft hij. 

‘Ana,’ waarschuwt hij. 

‘Hmm.’ 

Mijn handen glijden van zijn strakke maag naar zijn buik. Hij legt zijn beide handen op de mijne en trekt

ze plotseling van zich af. Hij schudt zijn hoofd. 

‘Niet,’ waarschuwt hij. 

Ik laat hem meteen los. Hij weigert? Mijn gedachten komen in een vrije val terecht – is dit ooit eerder 

gebeurd? Mijn onderbewustzijn schudt haar hoofd, haar lippen op elkaar geperst. Ze staart me boos aan 

vanachter haar strengejuffenbril en laat haar je-hebt-het-dit-keer-echt-verneuktblik zien. Het voelt alsof ik 

zojuist een keiharde klap in mijn gezicht heb gehad. Afgewezen. Een leven lang onzekerheid ontwikkelt de 

akelige gedachte dat hij me niet meer wil. Ik snak naar adem als er een steek van pijn door me heen gaat. 

Christian draait zich om en ik ben opgelucht dat hij niet volledig onverschillig is voor mijn charmes. Hij 

pakt mijn kin beet en kijkt me aan. Ik kijk in zijn verwarde, mooie ogen. 

‘Ik ben nog steeds zo ontzettend woedend op je,’ zegt hij met ernstige stem. Shit! Hij leunt voorover en 

legt zijn voorhoofd tegen het mijne aan en doet zijn ogen dicht. Ik streel zijn gezicht. 

‘Wees alsjeblieft niet boos op me. Ik denk dat je overdrijft,’ fluister ik. 

Hij gaat rechtop staan en trekt wit weg. Mijn hand valt langs mijn lichaam. 

‘Overdrijven?’ bijt hij me toe. ‘Een of andere achterlijke idioot valt mijn huis binnen en wil mijn 

vrouw kidnappen en jij zegt dat ik overdrijf!’ De ongenuanceerde dreiging in zijn stem is beangstigend. 

Zijn ogen schieten vuur en hij kijkt me aan alsof ik die achterlijke idioot ben. 

‘Nee... eh, dat bedoelde ik niet. Ik dacht dat het ging over mijn avondje uit.’ 

Hij doet zijn ogen weer dicht en schudt zijn hoofd. 

‘Christian, ik was niet hier.’ Ik probeer hem gerust te stellen. 

‘Ik weet het,’ fluistert hij. ‘En alleen maar omdat je verdomme niet een eenvoudig verzoek wilde 

inwilligen.’ Hij klinkt bitter en nu is het mijn beurt om wit weg te trekken. ‘Ik wil het er nu niet over 

hebben. Ik ben echt woedend op je, Anastasia. Door jou twijfel ik aan mijn eigen oordeel.’ Hij draait zich 

om en stapt onder de douche vandaan. Hij pakt een handdoek en loopt de badkamer uit. Ik blijf alleen 

achter in de douche, rillend onder het warme water. 

Shit. Shit. Shit. 

Dan dringt de betekenis van wat hij zojuist tegen me heeft gezegd pas tot me door. Kidnappen? Fuck. 

Wilde Jack mij kidnappen? Ik denk aan de rol duct-tape en dat ik daar niet te veel over wilde nadenken. 

Weet Christian meer dan ik? Ik was me snel en spoel dan mijn haar uit. Ik wil het weten. Ik moet het 

weten. Ik wil hierover niet langer in het duister tasten. 

Als ik de slaapkamer in kom, is Christian er al weg. Nou, dan heeft hij zich wel erg snel aangekleed, 

zeg. Ik trek gauw mijn favoriete paarse jurk aan en mijn zwarte sandalen. Ik weet dat ik dit heb uitgekozen 

omdat Christian het me leuk vindt staan. Ik droog snel mijn haar met de handdoek, vlecht het en doe het in 

een knotje. Ik doe diamanten oorbellen in en ga terug naar de badkamer om wat mascara op te doen. Ik 

kijk naar mezelf in de spiegel. Ik ben bleek. Jemig. Ik ben altijd bleek. Ik zucht eens diep. Ik moet de 

gevolgen van mijn beslissing onder ogen zien om eens van het leven te genieten met een vriendin. Ik zucht 

omdat ik weet dat Christian er heel anders over zal denken. 

Christian is nergens te bekennen in de grote kamer. Mevrouw Jones is druk bezig in de keuken. 

‘Goedemorgen, Ana,’ zegt ze lief. 

‘Goedemorgen.’ Ik kijk haar breed glimlachend aan. Ik ben weer Ana! 

‘Thee?’ 

‘Alsjeblieft.’ 

‘Iets eten?’ 

‘Ik wil graag een omelet.’ 

‘Met champignons en spinazie?’ 

‘En kaas.’

‘Komt eraan.’ 

‘Waar is Christian?’ 

‘Meneer Grey is in zijn studeerkamer.’ 

‘Heeft hij al ontbeten?’ Ik kijk naar de twee borden die klaarstaan. 

‘Nee, mevrouw.’ 

‘Dank je.’ 

Christian is aan het bellen. Hij heeft een wit overhemd aan zonder das. Hij ziet er echt uit als een 

relaxte directeur. Hoe uiterlijke schijn bedrieglijk kan zijn. Misschien gaat hij toch niet naar kantoor. Hij 

kijkt op wanneer hij me in de deuropening ziet staan en schudt zijn hoofd om aan te geven dat ik niet 

welkom ben. Shit... Ik draai me om en loop terug naar de ontbijttafel. Ik voel me afgewezen. Dan 

verschijnt Taylor ten tonele. Hij is gekleed in een somber pak en ziet eruit alsof hij acht uur 

ononderbroken heeft geslapen. 

‘Morgen, Taylor,’ zeg ik. Ik probeer zijn stemming in te schatten en erachter te komen of hij nog 

aanwijzingen heeft over wat er allemaal is gebeurd. 

‘Goedemorgen, mevrouw Grey,’ zegt hij. Ik hoor medeleven doorklinken in deze drie woorden. Ik 

glimlach vol sympathie naar hem. Ik weet dat hij ook te maken heeft gehad met een boze, gefrustreerde 

Christian die veel eerder terug moest komen naar Seattle dan de bedoeling was. 

‘Hoe was de vlucht?’ durf ik te vragen. 

‘Lang, mevrouw Grey.’ Zijn kortaangebondenheid spreekt boekdelen. ‘Mag ik u vragen hoe het met u 

gaat?’ vraagt hij op iets mildere toon. 

‘Prima.’ 

Hij knikt. ‘Als u me wilt excuseren.’ Hij loopt naar Christians studeerkamer. Hmm. Taylor mag wel 

naar binnen en ik niet. 

‘Alsjeblieft.’ Mevrouw Jones zet mijn omelet neer en hoewel mijn eetlust is verdwenen, ga ik toch 

maar eten; ik wil haar niet beledigen. 

Tegen de tijd dat ik klaar ben is Christian nog steeds niet tevoorschijn gekomen uit zijn kantoor. 

Ontloopt hij me nou? 

‘Bedankt, mevrouw Jones,’ zeg ik. Nadat ik heb gegeten ga ik naar de badkamer om mijn tanden te 

poetsen. Ondertussen denk ik na over Christians boze bui over de trouwgeloften. Toen sloot hij zichzelf 

ook op in zijn studeerkamer. Is dat het? Gaat het om zijn nukken? Ik huiver als ik denk aan zijn 

nachtmerrie, die daarop volgde. Zal dat nu weer gebeuren? We moeten echt praten. Ik wil alles weten 

over Jack en over de extra beveiliging voor de Greys – alle details die mij niet zijn verteld, maar die 

Kate wel kent. Het is duidelijk dat Elliot er met haar over praat. 

Ik kijk op mijn horloge. Het is tien voor negen. Ik ben al laat voor mijn werk. Ik doe gauw wat lipgloss 

op, pak mijn zwarte jasje en loop naar de grote kamer. Ik ben opgelucht als ik Christian daar zie ontbijten. 

‘Ga je?’ vraagt hij wanneer hij me ziet. 

‘Werken? Ja, natuurlijk.’ Dapper loop ik naar hem toe. Ik leun op de ontbijttafel. Hij staart me 

uitdrukkingloos aan. 

‘Christian, we zijn amper een week terug. Ik moet weer aan het werk.’ 

‘Maar...’ Hij stopt en haalt zijn hand door zijn haar. Mevrouw Jones loopt stilletjes de kamer uit. 

Discreet, Gail, heel discreet. 

‘Ik weet dat we veel hebben om te bespreken. Misschien kunnen we het vanavond doen als je wat 

gekalmeerd bent.’ 

Zijn mond valt open. ‘Gekalmeerd?’ Zijn stem klinkt onheilspellend zacht. 

Ik word rood. ‘Je weet wel wat ik bedoel.’

‘Nee, Anastasia, ik weet niet wat je bedoelt.’ 

‘Ik wil geen ruziemaken. Ik kwam eigenlijk vragen of ik met mijn auto kan gaan.’ 

‘Nee. Dat kan niet,’ snauwt hij. 

‘Oké.’ Ik geef onmiddellijk toe. 

Hij knippert met zijn ogen. Hij had blijkbaar een discussie verwacht. ‘Prescott zal met je meegaan.’ Hij 

klinkt iets minder agressief. 

Verdomme, niet Prescott. Ik wil eigenlijk protesteren en een pruillip trekken, maar besluit het niet te 

doen. Nu Jack is gepakt kan de beveiliging toch wel wat minder? 

Ik denk aan de ‘wijze woorden’ van mijn moeder, de dag voor mijn trouwen. Ana, lieverd, je moet echt 

kiezen waar je voor wil vechten. Dat geldt precies zo voor als je straks kinderen krijgt. Nou ja, hij laat 

me in elk geval naar mijn werk gaan. 

‘Oké,’ zeg ik. En omdat ik hem niet achter wil laten met zo veel spanning tussen ons, stap ik naar hem 

toe. Hij verstijft en zijn ogen worden groter. Eventjes ziet hij er heel kwetsbaar uit en het raakt me diep in 

mijn hart. O, Christian, het spijt me zo. Ik geef hem een zoen en hij doet zijn ogen dicht. Het lijkt alsof hij 

geniet van mijn aanraking. 

‘Haat me niet,’ fluister ik. 

Hij pakt mijn hand. ‘Ik haat je niet.’ 

‘Je heb me niet gekust,’ fluister ik. 

Hij kijkt me achterdochtig aan. ‘Dat weet ik,’ zegt hij zacht. 

Ik wil zo graag weten waarom, maar ik weet niet zeker of ik het antwoord wel wil weten. Dan staat hij 

plotseling op en pakt met zijn beide handen mijn gezicht vast. Voordat ik het doorheb kussen zijn lippen 

de mijne. Ik ben volledig overrompeld. Onbewust geef ik zijn tong toegang tot mijn mond. Hij maakt er 

gretig gebruik van, steekt zijn tong naar binnen en eist me op. Als ik zijn zoen beantwoord, laat hij me los, 

zijn ademhaling versnelt. 

‘Taylor zal jou en Prescott naar SIP brengen,’ zegt hij. Zijn ogen stralen lust uit. ‘Taylor!’ roept hij. Ik 

bloos en probeer weer enigszins tot bedaren te komen. 

‘Meneer.’ Taylor staat in de deuropening. 

‘Zeg tegen Prescott dat mevrouw Grey naar haar werk gaat. Kun jij ze alsjeblieft brengen?’ 

‘Zeker.’ Taylor draait zich om en loopt weg. 

‘Ik zou het erg waarderen als je vandaag probeert om je geen problemen op de hals te halen,’ zegt 

Christian. 

‘Ik zal eens zien wat ik kan doen.’ Ik glimlach lieflijk naar hem. Ik zie een vage glimlach op Christians 

lippen verschijnen, maar hij geeft er niet aan toe. 

‘Ik zie je later wel,’ zegt hij koeltjes. 

‘Later,’ fluister ik. 

Prescott en ik nemen de dienstlift naar de ondergrondse garage om de media voor de deur te ontlopen. 

Jacks arrestatie en het feit dat hij werd aangehouden in ons appartement is nu algemeen bekend. Ik stap in 

de Audi en vraag me af of er bij SIP ook paparazzi zullen staan, zoals op de dag dat onze verloving 

aangekondigd werd. 

We rijden een poosje in stilte. Dan bedenk ik ineens dat ik Ray en mijn moeder wil bellen om ze gerust 

te stellen en te vertellen dat Christian en ik veilig zijn. Godzijdank zijn beide gesprekken kort en als we 

aankomen bij SIP heb ik net opgehangen. Zoals ik al vreesde staat er een klein groepje journalisten en 

fotografen te wachten. Ze kijken hoopvol naar de Audi. 

‘Weet u zeker dat u dit wilt doen, mevrouw Grey?’ vr aagt Taylor. Een deel van mij wil eigenlijk 

gewoon naar huis, maar dan moet ik de dag doorbrengen met meneer Blinde Woede. Ik hoop dat hij na

verloop van tijd alles weer een beetje in perspectief zal zien. Jack zit nu in hechtenis en dus zou Vijftig 

tevreden moeten zijn, maar dat is hij niet. Een deel van me begrijpt het wel; hij heeft geen controle meer 

over de situatie, ook niet over mij. Maar ik heb nu geen tijd om daarover na te denken. 

‘Breng me maar naar de achteringang, Taylor.’ 

‘Ja, mevrouw.’ 

Het is één uur en ik heb mezelf bedolven onder het werk. Er wordt op de deur geklopt. Het is Elizabeth. 

‘Heb je even?’ vraagt ze vrolijk. 

‘Tuurlijk,’ zeg ik, verrast door haar onaangekondigde bezoek. 

Ze komt binnen en gaat zitten. Ze gooit haar lange zwarte haar over haar schouders. ‘Ik wilde alleen 

maar even vragen of het goed met je gaat. Roach vroeg me om even bij je langs te gaan,’ voegt ze er snel 

aan toe. Ze loopt rood aan. ‘Ik bedoel, na alles wat er vannacht is gebeurd.’ 

Jack Hydes arrestatie is volop in het nieuws maar niemand schijnt nog het verband te hebben gelegd met 

de brand bij GEH. 

‘Met mij is alles goed,’ zeg ik. Ik probeer niet te veel na te denken over hoe ik me voel. Jack wilde me 

kwaad doen. Nou, dat is geen nieuws want dat heeft hij al eerder geprobeerd. Ik maak me meer zorgen om 

Christian. 

Ik blik even naar mijn e-mail. Nog steeds niks van hem. Ik weet niet of ik hem een e-mail moet sturen. 

Misschien dat ik meneer Blinde Woede dan alleen maar nog bozer maak. 

‘Gelukkig,’ zegt Elizabeth en voor de verandering bereikt haar glimlach eindelijk eens haar ogen. ‘Als 

er iets is wat ik voor je kan doen – als je iets nodig hebt – laat het me dan weten.’ 

‘Doe ik.’ 

Elizabeth staat op. ‘Ik weet dat je het erg druk hebt, Ana, dus ik laat je weer verdergaan met je werk.’ 

‘Eh... dank je.’ 

Dit is waarschijnlijk de kortste en meest nutteloze bespreking van het westelijk halfrond geweest 

vandaag. Waarom heeft Roach haar hierheen gestuurd? Misschien is hij bezorgd omdat ik de vrouw van 

zijn baas ben. Ik schud alle sombere gedachten van me af en pak mijn BlackBerry in de hoop dat er een 

berichtje van Christian is. Dan komt er een mailtje binnen. 


Onderwerp: Verklaring 



Anastasia 

Rechercheur Clark zal vanmiddag om drie uur bij je langskomen om je verklaring op te nemen. Ik heb 

erop aangedrongen dat hij naar jou komt omdat ik niet wil dat je naar het politiebureau gaat. 



Ik staar wel vijf minuten lang naar zijn mail. Ik probeer een luchtig en bijdehand antwoord te verzinnen 

om hem wat op te beuren. Maar ik kan helemaal niets verzinnen en kies daarom voor kort en bondig.


Onderwerp: Verklaring 



Oké. 

A x 



Ik staar weer vijf minuten naar het scherm en wacht zijn antwoord af. Maar dat komt niet. Christian is niet 

in de stemming om spelletjes te spelen vandaag. 

Ik leun achterover. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Mijn arme Vijftig was waarschijnlijk totaal 

in paniek vanmorgen vroeg. Dan schiet me plotseling iets te binnen. Hij had zijn smoking nog aan toen ik 

vanmorgen wakker werd. Hoe laat heeft hij besloten om terug te komen uit New York? Meest al gaat hij 

tussen tien en elf weg van officiële gelegenheden. Gisteravond rond die tijd zat ik nog te borrelen met 

Kate. 

Is Christian naar huis gekomen omdat ik weg was of vanwege het incident met Jack? Als hij weg is 

gegaan omdat ik op stap was, dan kan hij nog niets over Jack en de politie hebben geweten – tot het 

moment dat hij in Seattle landde. Plotseling wil ik het heel erg graag weten. Als Christian alleen maar is 

teruggekomen omdat ik op stap was, dan heeft hij overdreven. Mijn onderbewustzijn laat haar 

kenaugezicht zien. Oké, ik ben blij dat hij terug is, dus misschien doet het er allemaal wel niet zo toe. 

Maar toch – Christian moet zich helemaal kapot zijn geschrokken toen hij landde. Logisch dat hij zo van 

slag is. Zijn woorden van vanmorgen schieten me weer te binnen. Ik ben echt woedend op je, Anastasia. 

Door jou twijfel ik aan mijn eigen oordeel. 

Ik moet het weten – is hij terug gekomen vanwege het Cocktailschandaal of vanwege die achterlijke 

idioot? 


Onderwerp: Je Vlucht 



Hoe laat heb je gisteren besloten om terug te komen naar Seattle? 






Aan: Anastasia Grey

Hoezo? 







Laten we zeggen dat ik nieuwsgierig ben. 







Nieuwsgierigheid kan je flink in de problemen brengen. 




Onderwerp: Hè? 



Wat bedoel je daar nou weer mee? Weer een bedreiging? 

Je weet toch wel waarom ik dit wil weten? 

Heb je besloten terug te keren omdat ik toch wat ben gaan drinken met een vriendin nadat je me had 

gevraagd dit niet te doen? Of ben je teruggekomen omdat een gek je appartement was binnengedrongen? 



Ik staar naar mijn beeldscherm. Geen antwoord. Ik kijk naar de klok op mijn computerscherm. Kwart voor 

twee en nog steeds geen antwoord. 


Onderwerp: Hier komt het op neer...



Ik zie je stilte als een bevestiging dat je inderdaad bent terug gekomen naar Seattle omdat ik ME HAD 

BEDACHT. Ik ben een volwassen vrouw die wat is gaan drinken met een vriendin. Ik heb de 

veiligheidsconsequenties van ME BEDENKEN niet goed begrepen omdat JE ME NOOIT IETS VERTELT. Ik 

moest van Kate horen dat de beveiliging voor alle Greys is opgevoerd, niet alleen voor ons. Ik denk dat 

je over het algemeen overdrijft daar waar het mijn veiligheid betreft, en ik begrijp wel waarom, maar je 

blijft onnodig alarm slaan. 

Ik heb nooit een enkel idee over wat nu echt een zorgelijke situatie is of wat alleen maar door jou als 

een zorg wordt beschouwd. Ik had twee beveiligers bij me. Ik vond dat zowel Kate als ik veilig was. 

We waren zelfs veiliger in die bar dan in mijn eigen huis. Als ik VOLLEDIG WAS GEÏNFORMEERD over de 

situatie, dan zou ik het anders hebben gedaan. 

Ik heb begrepen dat je zorgen hebt om iets wat op Jacks computer stond – tenminste, dat denkt Kate. 

Weet je wel hoe irritant het is om te ontdekken dat mijn beste vriendin meer weet van wat er aan de 

hand is dan ikzelf? En ik ben nog wel je ECHTGENOTE. Dus ga je het me nog vertellen? Of blijf je me als 

een kind behandelen, waardoor ik me ook zo zal blijven gedragen? 

Jij bent niet de enige die pisnijdig is. Oké? 

Ana 



Ik klik op verzenden. Zo – daar kun je het voorlopig even mee doen, Grey. Ik haal eens diep adem. Ik 

heb mezelf behoorlijk kwaad gemaakt. Ik voelde me schuldig en had spijt omdat ik me slecht had 

gedragen. Nu echt niet meer. 


Onderwerp: Hier komt het op neer... 



Zoals altijd ben je rechtdoorzee en uitdagend in je e-mail. 

Misschien kunnen we dit bespreken wanneer je weer thuiskomt naar ONS appartement. 

Let op je taalgebruik. Ik ben ook nog steeds pisnijdig. 



Let op je taalgebruik! Ik staar boos naar mijn computer en besef dat ik hier niets mee opschiet. Ik reageer 

niet, maar pak een manuscript dat ik onlangs heb ontvangen van een veelbelovende nieuwe auteur en ik

egin te lezen. 

Mijn gesprek met rechercheur Clark stelt niet veel voor. Hij is minder nors dan gisteravond, misschien 

omdat hij nog een paar uur heeft kunnen slapen. Of misschien werkt hij wel gewoon liever overdag. 

‘Bedankt voor uw verklaring, mevrouw Grey.’ 

‘Graag gedaan. Zit Hyde al in voorarrest?’ 

‘Ja, mevrouw. Hij is eerder vanmorgen uit het ziekenhuis ontslagen. En gelet op de zaken waarvoor hij 

is aangeklaagd, zal hij voorlopig nog wel een poosje bij ons blijven.’ Hij glimlacht en ik zie vouwtjes in 

zijn ooghoeken. 

‘Goed. Dit is een zeer verontrustende tijd voor mijn man en mij geweest.’ 

‘Ik heb vanmorgen uitgebreid met meneer Grey gesproken. Hij is erg opgelucht. Interessante man, uw 

echtgenoot.’ 

Je hebt geen idee. 

‘Ja, dat vind ik ook.’ Ik glimlach beleefd naar hem en hij snapt dat hij mag vertrekken. 

‘Mocht u nog iets te binnen schieten, dan kunt u me altijd bellen. Hier is mijn kaartje.’ Hij haalt een 

visitekaartje uit zijn portemonnee en geeft dit aan me. 

‘Dank u, dat zal ik zeker doen.’ 

‘Ik wens u nog een goede dag, mevrouw Grey.’ 

‘Tot ziens.’ 

En terwijl hij wegloopt vraag ik me af waar Hyde precies van wordt beschuldigd. Ongetwijfeld zal 

Christian het me niet willen vertellen. Ik pers mijn lippen op elkaar. 

We rijden in stilte naar Escala. Dit keer zit Sawyer achter het stuur met Prescott naast hem. Ik word 

steeds zwaarmoediger naarmate we dichterbij komen. Ik weet dat Christian en ik een knallende ruzie gaan 

krijgen en ik weet niet of ik de energie er wel voor heb. 

In de lift naar boven, met Prescott aan mijn zijde, probeer ik mijn gedachten te ordenen. Wat wil ik 

zeggen? Volgens mij heb ik het allemaal al in mijn e-mail gezegd. Misschien krijg ik wel wat antwoorden. 

Ik hoop het. Ik voel me zenuwachtig. Mijn hart bonst, mijn mond is droog en mijn handen zijn klam. Ik heb 

geen zin in ruzie. Maar hij is soms gewoon zo moeilijk. En ik moet voet bij stuk houden. 

De deuren van de lift gaan open. De foyer ziet er weer keurig netjes uit. De tafel staat overeind en er 

staat een nieuwe vaas op met prachtige lichtroze en witte pioenrozen. Ik scan vluchtig de schilderijen als 

we langslopen – de Madonna’s lijken allemaal intact. De kapotte deur is weer gemaakt. Prescott is zo 

aardig om hem voor me open te houden. Ze was ontzettend stil vandaag. Ik denk dat ik dat wel prettig 

vind. Ik zet mijn aktetas in de gang neer en loop de grote kamer binnen. Ik stop. O mijn god. 

‘Goedenavond, mevrouw Grey,’ zegt Christi an zachtjes. Hij staat bij de piano. Hij heeft een strak zwart 

T-shirt aan en een spijkerbroek... die spijkerbroek – de spijkerbroek die hij ook aanhad in de speelkamer. 

O hemel. De broek is gebleekt, strak, gescheurd bij de knie en supergeil. Hij slentert naar me toe, op 

blote voeten en de bovenste knoop van zijn spijkerbroek open. Zijn vurige ogen op mij gericht. 

‘Fijn dat je thuis bent. Ik heb op je gewacht.’

Elf 

‘Is dat zo?’ fluister ik. Mijn mond voelt steeds droger aan en mijn hart gaa t als een bezetene tekeer. 

Waarom heeft hij dit aan? Wat betekent dit? Is hij nog steeds aan het mokken? 

‘Ja, dat is zo.’ Zijn stem klinkt poeslief, maar hij glimlacht zelfgenoegzaam als hij op me af komt. 

Mijn god, hij ziet er sexy uit – zijn spijkerbroek hangt laag op zijn heupen. O nee, ik laa t m e niet 

afleiden door meneer Seks-op-Poten. Ik probeer zijn stemming te peilen terwijl hij op me af komt. Is hij 

kwaad? Speels? Begerig? Gah! Onmogelijk te zien. 

‘Leuke spijkerbroek,’ zeg i k argeloos. Hij grijnst op een ontwapenende, slinkse manier die zijn ogen 

niet bereikt. Shit – hij is nog steeds kwaad. Hij heeft deze spijkerbroek aan om me af te leiden. Recht 

voor me staat hij stil. Zijn intense aanwezigheid maakt dat ik me slap voel worden. Hij kijkt op me neer. 

Zijn opengesperde, ondoorgrondelijke ogen branden in de mijne. Ik slik. 

‘Ik heb begrepen dat u wat issues hebt, mevrouw Grey,’ zegt hij met een zijige stem en haalt iets uit zijn 

broekzak. Ik kan zijn blik niet loslaten, maar hoor dat hij een stuk papier uitvouwt. Hij houdt het omhoog: 

in één oogopslag herken ik mijn e-mail. Ik kijk hem weer aan en zie dat zijn ogen helder opflikkeren van 

woede. 

‘Ja, die heb ik,’ fluister ik ademloos. Ik heb afstand nodig om dit te kunnen bespreken. Maar voordat ik 

een stap achteruit kan doen, leunt hij voorover en wrijft zijn neus tegen de mijne. Mijn ogen gaan 

onvrijwillig dicht en ik geniet van deze onverwachte, zachte streling. 

‘Die heb ik ook,’ fluistert hij dicht bij mijn huid en dan open ik mijn ogen. Hij gaat rechtop staan en 

kijkt me nogmaals diep in m’n ogen. 

‘Volgens mij ken ik jouw issues, Christian.’ Mijn stem klinkt wrang en hij knijpt zijn ogen samen zodat 

de vermakelijkheid van het moment o p slag verdwijnt. Wordt dit ruzie? Ik zet alvast een stap naar 

achteren, want i k moet lichamelijk afstand van hem nemen – van zijn geur, zijn uitstraling, zijn 

aantrekkelijke lichaam in die sexy spijkerbroek. Hij fronst zijn voorhoofd als ik wegstap. 

‘Waarom ben je teruggekomen uit New York?’ fluister ik. Laten we het nu ook maar uitpraten. 

‘Dat weet je best.’ In zijn stem klinkt een waarschuwing door. 

‘Omdat ik uit ben gegaan met Kate?’ 

‘Omdat je op je woorden terug bent gekomen en me getart hebt door onnodig risico te lopen.’ 

‘Ik ben teruggekomen op mijn woorden, zie jij dat op die manier?’ Ik snak naar adem en negeer de rest 

van zijn zin. 

‘Ja.’ 

Holy shit. Over overdreven reacties gesproken! Ik begin mijn ogen te rollen maar stop als hij zijn 

voorhoofd fronst. ‘Christian, ik bedacht me.’ Ik leg het langzaam en geduldig uit, alsof hij een kind is. ‘Ik 

ben een vrouw. Daar staan we om bekend. Dat is hoe we in elkaar zitten.’ 

Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 

‘Als ik geweten had dat je je zakenreis zou afzeggen...’ Ik kom niet uit mijn woorden, sta met mijn mond 

vol tanden. Ik denk terug aan d e ruzie over onze geloften. Ik heb nooit beloofd je te gehoorzamen, 

Christian. Maar ik zeg het niet, omdat i k ergens heel blij ben dat hij teruggekomen is. Ondanks zijn 

kwaadheid ben ik blij dat hij hier in levende lijve, smeulend van woede voor me staat. 

‘Je bedacht je?’ Hij kan zijn denigrerende ongeloof niet verbergen. 

‘Ja.’ 

‘En het kwam niet in je op om me te bellen?’ Hij kijkt me ongelovig aan en vervolgt: ‘Afgezien daarvan

heb je daardoor de bewaking hier onvolledig gelaten, waardoor Ryan onnodig risico liep.’ 

O. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. 

‘Ik had je moeten bellen, maar ik wilde je niet ongerust maken. Als ik had gebeld had je me zeker niet 

laten gaan en ik heb Kate gemist. Ik wilde haar zien. Geluk bij een ongeluk was ik nu wel buiten bereik 

toen Jack hier binnen was. Ryan had hem niet binnen moeten laten.’ Dit is zo verwarrend. Als Ryan dat 

inderdaad niet gedaan had, dan liep Jack nu nog vrij rond. 

Christians ogen gloeien sterk op, dan sluit hij ze, met een verwrongen gezicht alsof hij pijn heeft. O nee. 

Hij schudt zijn hoofd en ineens trekt hij mij in zijn armen en drukt me hard tegen zich aan. 

‘O, Ana,’ fluistert hij en omarmt me zo stevig dat ik nauwelijks lucht krijg. ‘Als e r iets met jou zou 

gebeuren...’ Zijn stem is nauwelijks te horen. 

‘Er is niets gebeurd,’ breng ik met moeite uit. 

‘Maar dat had wel gekund. Ik was in alle staten toen ik me voorstelde wat er had kunnen gebeuren. Ik 

was zo kwaad, Ana. Kwaad op jou. Op mezelf. Op iedereen. Ik kan me niet herinneren dat i k ooit zo 

kwaad ben geweest... behalve...’ Hij stopt weer. 

‘Behalve?’ vraag ik. 

‘Behalve die ene keer in jouw oude appartement. Toen Leila er was.’ 

O. Daar wil ik nu niet aan denken. 

‘Je was zo afstandelijk vanmorgen,’ mompel ik. Mijn stem breekt bij het laatste woord als ik denk aan 

het vreselijke gevoel van afwijzing in de douche. Hij legt zijn handen in mijn nek en verslapt zijn grip. Ik 

haal diep adem. Hij duwt mijn hoofd achterover. 

‘Ik weet niet hoe ik met deze woede om moet gaan. Ik geloof niet dat ik je pijn wil doen,’ zegt hij, met 

opengesperde en schuchtere ogen. ‘Vanmorgen wilde ik je heel graag straffen, en...’ Hij stopt, zoekt naar 

woorden denk ik, of is bang om ze uit te spreken. 

‘Je was bang dat je me pijn zou doen?’ Ik maak zijn zin af. Ik kan echt niet geloven dat hij mij pijn zou 

doen. Maar ik ben ook opgelucht, want een klein, boosaardig deel van mij was bang dat het was omdat hij 

me niet meer wilde. 

‘Ik vertrouwde mezelf niet,’ zegt hij stilletjes. 

‘Christian, ik weet dat je me nooit pijn zou doen. Niet lichamelijk, in ieder geval.’ Ik pak zijn hoofd 

tussen mijn handen. 

‘Is dat zo?’ vraagt hij, en hij klinkt sceptisch. 

‘Ja. Ik weet best dat wat je zei een loze, stompzinnige bedreiging was. Ik weet toch best dat je me niet 

tot pulp zult slaan.’ 

‘Dat wilde ik anders wel doen.’ 

‘Maar je deed het niet. Je dacht alleen dat je het ging doen.’ 

‘Ik weet niet of dat waar is,’ zegt hij bedenkelijk. 

‘Denk eens na,’ zeg ik en sla mijn armen nog een keer om hem heen en druk mijn neus tegen zijn borst in 

het zwarte T-shirt. ‘Hoe heb je je gevoeld toen ik bij je wegging? Je hebt me al zo vaak verteld wat dat 

met je deed. Hoe het je kijk op de wereld veranderde, op mij. Ik weet wat je voor mij hebt opgegeven. 

Denk aan hoe j e j e voelde toen je d i e striemen h a d gemaakt door de handboeien tijdens onze 

huwelijksreis.’ 

Hij verstrakt en ik weet dat hij deze informatie aan het verwerken is. Ik knel mijn armen strakker om 

hem heen met mijn handen op zijn rug en voel zijn strakke spieren onder zijn T-shirt. Langzaam begint hij 

te ontspannen. 

Was hij daar zo bezorgd over? Dat hij me pijn zou doen? Waarom heb ik meer vertrouwen in hem dan 

hijzelf? Ik begrijp het niet, w e zijn toch verdergegaan? Hij is normaal gesproken zo sterk, zo beheerst,

maar als hij de controle verliest is hij verloren. O, Vijftig, Vijftig, Vijftig – sorry. Hij kust mijn haar, ik 

draa i mijn gezicht naar hem toe en dan vinden zijn lippen de mijne, zoeken, geven e n smeken me – 

waarom weet ik niet. Ik wil zijn mond op de mijne voelen en kus hem gepassioneerd terug. 

‘Je hebt zo veel vertrouwen in me,’ fluistert hij als hij zijn hoofd terugtrekt. 

‘Ja, dat klopt.’ 

Hij streelt mijn gezicht met de bovenkant van zijn vingers en de top van zijn duim en kijkt me intens in 

de ogen. Zijn woede is weg. Mijn Vijftig is terug van weggeweest. Het is fijn hem weer te zien. Ik kijk 

verlegen op en lach zelfvoldaan. 

‘Buiten dat... je hebt geen poot om op te staan, ik heb niets getekend.’ 

Zijn mond valt even open van geamuseerde verbazing, dan drukt hij me weer aan zijn borst. 

‘Je hebt gelijk, dat heb ik niet.’ 

We staan in het midden van de grote kamer, verstrengeld in een innige omhelzing. We houden elkaar 

alleen maar vast. 

‘Kom naar bed,’ fluistert hij, na god weet hoe lang. 

O hemel... 

‘Christian, we moeten praten.’ 

‘Later,’ dringt hij zachtjes aan. 

‘Christian, alsjeblieft, praat met me.’ 

Hij zucht. ‘Waarover wil je praten?’ 

‘Dat weet je best. Je houdt me in onwetendheid.’ 

‘Ik wil je beschermen.’ 

‘Ik ben geen kind meer.’ 

‘Daar ben i k me volledig van bewust, mevrouw Grey.’ Hij laa t zijn handen over mijn lichaam naar 

beneden glijden en pakt mijn billen vast. Hij kantelt zijn bekken en duwt zijn groeiende erectie tegen me 

aan. 

‘Christian!’ vermaan ik hem. ‘Praat met me.’ 

Hij zucht nog een keer wanhopig. ‘Wat wil je weten?’ Zijn toon is afstandelijk en hij laat me los. Ik sta 

verschrikt stil – ik bedoelde niet dat je me los moest laten. Hij pakt mijn hand en bukt om de e-mail van 

de grond te rapen. 

‘Heel veel dingen,’ zeg ik, terwijl hij me naar de bank leidt. 

‘Ga zitten,’ beveelt hij. Sommige dingen zullen nooit veranderen, mijmer i k e n ik doe wat hi j zegt. 

Christian gaat naast me zitten en leunt voorover met zijn hoofd in zijn handen. 

O nee. Kan hij dit wel aan? Dan gaat hij rechtop zitten, haalt beide handen door zijn haar en draait zich 

naar mij toe, verwachtingsvol en zich verzoenend met zijn lot. 

‘Vraag maar raak,’ zegt hij simpelweg. 

O . Nou, dat ging makkelijker dan ik dacht. ‘Waarom heb je zo veel extra veiligheidsmaatregelen 

genomen voor je familie?’ 

‘Hyde vormde een bedreiging voor ze.’ 

‘Hoe weet je dat?’ 

‘Van zijn computer. Er stonden persoonlijke gegevens van mij en de rest van mijn familie op. Vooral 

van Carrick.’ 

‘Carrick? Waarom van hem?’ 

‘Daar ben ik nog niet achter. Laten we naar bed gaan.’ 

‘Christian, vertel op!’ 

‘Wat moet ik je dan vertellen?’

‘Je bent zo... vermoeiend.’ 

‘Jij ook.’ Hij kijkt boos. 

‘Je hebt de veiligheidsmaatregelen niet verzwaard toen je net uitgevonden had dat er informatie over je 

familie op die computer stond. Dus wat is er daarna nog gebeurd? Waarom heb je dat nu ineens gedaan?’ 

Christian knijpt zijn ogen tot spleetjes en kijkt naar me. 

‘Ik wist niet dat hij ging proberen het gebouw binnen te dringen, of...’ Hij stopt. ‘We dachten dat het een 

domme obsessie was. Zoals je weet,’ hij haalt zijn schouders op, ‘raken mensen geïnteresseerd als je 

bekend bent. Het was niets bijzonders: nieuwsberichten over mij toen i k o p Harvard studeerde – het 

roeien, mijn carrière. Berichten over Carrick – die zijn carrière en die van mijn moeder bespraken – en 

tot op zekere hoogte ook over Elliot en Mia.’ 

Wat vreemd. 

‘Je zei of,’ zeg ik. 

‘Wat, of?’ 

‘Je zei “dat hij ging proberen het gebouw binnen te dringen, of...” Alsof je nog iets wilde toevoegen.’ 

‘Heb je trek?’ 

Wat? Ik frons mijn voorhoofd en mijn maag knort. 

‘Heb je vandaag wel gegeten?’ Zijn stem klinkt strenger en zijn ogen zijn ijzig. 

Ik word verraden door mijn blos. 

‘Dat dacht ik al.’ Hij is kortaf. ‘Je weet hoe ik erover denk als je niet eet. Kom,’ zegt hij. Hij staat op en 

steekt zijn hand uit. ‘Laat me je voeren.’ Zijn stem verandert weer; er spreekt nu een sensuele belofte uit. 

‘Voeren?’ fluister ik terwijl het hele gebied onder mijn navel vloeibaar wordt. Genade. Dit is nu weer 

typisch zo’n onverwachte overgang naar een ander onderwerp. Is dit alles? Is dit alles wat hij me op dit 

moment gaat vertellen? Christian leidt me naar de keuken, pakt een barkruk en brengt die naar de andere 

kant van het eiland. 

‘Ga zitten,’ zegt hij. 

‘Waar is mevrouw Jones?’ vraagt ik. Ik merk voor het eerst op dat ze er niet is, en ga zitten. 

‘Ik heb haar en Taylor vanavond vrij gegeven.’ 

O. 

‘Hoezo?’ 

Hij staart even naar me en zijn arrogante geamuseerdheid is terug. ‘Omdat ik dat kan.’ 

‘Dus je gaat koken?’ Mijn stem verraadt mijn ongeloof. 

‘O, bedankt voor het vertrouwen, mevrouw Grey. Doe je ogen dicht.’ 

Wauw. Ik dacht dat we flink ruzie zouden maken, en hier zitten we dan, te spelen in de keuken. 

‘Ogen dicht,’ zegt hij. 

Ik rol eerst met mijn ogen en sluit ze daarna pas. 

‘Hmm. Niet goed genoeg,’ zegt hij. Ik open één oog en zie dat hij een pruimkleurige zijden sjaal uit zijn 

kontzak haalt. Het past precies bij mijn jurk. Hemel. Ik kijk hem vragend aan. Waar heeft hij die nou 

weer vandaan? 

‘Ogen dicht,’ zegt hij weer. ‘Niet spieken.’ 

‘Ga je me blinddoeken?’ zeg ik. Ik ben ineens sprakeloos. 

‘Ja.’ 

‘Christian...’ 

Hij plaatst een vinger op mijn lippen en legt me het zwijgen op. 

Ik wil praten. 

‘We praten later wel. Ik wil nu dat je eet. Je zei dat je trek had.’ Hij kust zachtjes mijn lippen. De zijden

sjaal voelt zacht aan tegen mijn oogleden en hij bevestigt hem stevig achter mijn hoofd. 

‘Zie je iets?’ vraagt hij. 

‘Nee,’ antwoord ik en rol in gedachten met mijn ogen. Hij grinnikt zacht. 

‘Ik weet wanneer je met je ogen rolt... en jij weet wat dat met me doet.’ 

Ik tuit mijn lippen. ‘Kunnen we dit even snel doen?’ snauw ik. 

‘Zo ongeduldig, mevrouw Grey. En zo happig op praten.’ Zijn toon is speels. 

‘Ja!’ 

‘Ik moet je eerst voeren,’ zegt hij en strijkt met zijn lippen langs mijn slaap, waardoor ik direct ontspan. 

Oké... j e kunt het krijgen zoals je het hebben wil. Ik geef me aan mijn lot over en luister hoe hij 

rommelt in de keuken. De koelkastdeur gaat open en Christian zet verschillende borden op het aanrecht 

achter me. Hij buigt zich voorover naar de magnetron, doet er i e ts in en zet hem aa n . Mijn 

nieuwsgierigheid is gewekt. Ik hoor dat hij de broodrooster aanzet en het tikken van een wekker. Hmm – 

geroosterd brood? 

‘Ja, ik wil praten,’ zeg ik afwezig. Een hele reeks exotische, kruidige geuren vult de keuken en ik draai 

op mijn stoel. 

‘Zit stil, Anastasia.’ Hij is ineens weer dichtbij. ‘Ik wil dat je je gedraagt...’ fluistert hij. 

O hemel. Mijn innerlijke godin staat stokstil, ze durft niet eens te knipperen met haar ogen. 

‘En bijt niet op je lip.’ Zachtjes trekt hij mijn onderlip los van mijn tanden en ik kan een glimlach niet 

onderdrukken. 

Dan hoor ik het scherpe ploppen van een kurk die uit een fles getrokken wordt en het zachte klokkende 

geluid van wijn die in een glas wordt gegoten. Dan is het even stil, gevolgd door een zachte klik en een 

sissend geluid dat uit de luidsprekers komt als ze worden aangezet. Een gitaar zet tokkelend een voor mij 

onbekend liedje in. Christian draait het volume laag naar achtergrondniveau. Dan begint een man te zingen 

met een diepe, lage, sexy stem. 

‘Eerst w at drinken, denk ik,’ fluistert Christian, e n leidt mijn aandac ht af van het liedje. ‘Hoofd 

achterover.’ Ik kantel mijn hoofd achterover. ‘Verder,’ dringt hij aan. 

Ik gehoorzaam en dan voel ik zijn lippen op de mijne. Koele, frisse wijn vloeit in mijn mond. Ik slik in 

een reflex. O hemel. Dit herinnert me aan niet zo lang geleden – toen ik vastgebonden op mijn bed in 

Vancouver lag, nog voor mijn afstuderen, met een sexy, boze Christian di e mijn e-mail niet bepaald 

gewaardeerd had. Hmm... Is er iets veranderd? Niet echt. Behalve dan dat ik nu Christians favoriete wijn 

herken: een Sancerre. 

‘Hmm,’ mompel ik goedkeurend. 

‘Vind j e de wijn lekker?’ fluistert hij met zijn warme adem tegen mijn wang. Ik ga op in zijn 

aanwezigheid, zijn levendigheid en de warmte die zijn lichaam uitstraalt, ook al raakt hij me niet aan. 

‘Ja,’ verzucht ik. 

‘Meer?’ 

‘Met jou wil ik altijd meer.’ 

Ik kan bijna horen dat hij grinnikt. Ik moet er ook van grinniken. ‘Mevrouw Grey, bent u met me aan ’t 

flirten?’ 

‘Ja.’ 

Zijn trouwring tikt tegen het glas als hij nog een teug wijn neemt. Dat noem ik nou sexy! Dit keer duwt 

hij mijn hoofd recht achterover en houdt me in zijn armen. Hij kust me nog een keer en ik slik de wijn die 

hij me geeft gretig door. Hij lacht en kust me weer. 

‘Heb je trek?’ 

‘Dat hadden we toch al vastgesteld, meneer Grey.’

De troubadour op de iPod zingt over verdorven spelletjes. Hmm... heel toepasselijk. 

Dan hoor ik het piepje van de magnetron en Christian laat me los. Ik ga rechtop zitten. Het eten ruikt 

kruidig; naar knoflook, munt, oregano, rozemarijn en lamsvlees, denk ik. Het deurtje van de magnetron 

gaat open en de heerlijke geur wordt sterker. 

‘Shit! Fuck!’ vloekt Christian en een bord valt kletterend op het aanrecht. O Vijftig! ‘Gaat het?’ 

‘Ja!’ snauwt hij gespannen. Een moment later staat hij weer bij me. 

‘Ik heb me gebrand. Hier.’ Hij steekt zijn wijsvinger in mijn mond. ‘Misschien helpt het als je erop 

zuigt.’ 

‘O.’ Ik pak zijn hand en trek zijn vinger langzaam uit mijn mond. ‘Zo...’ zeg ik sussend en leun voorover 

om verkoelend over zijn vinger te blazen. Dan doe ik er twee kusjes op. Zijn adem stokt. Ik stop hem 

weer in mijn mond en zuig er zachtjes op. Hij ademt diep in en ik voel het geluid tot in mijn onderlijf. Hij 

smaakt lekker als altijd en ik besef dat dit zijn spel is – de langzame verleiding van zijn vrouw. Ik dacht 

dat hij kwaad was en nu...? Deze man, mijn echtgenoot, is zo verwarrend. Maar zo zie ik hem het liefst. 

Speels. Grappig. Ongelooflijk sexy. Hij heeft me wel wat antwoorden gegeven, maar ik ben hebberig. Ik 

wil meer, maar ik wil ook dit spel spelen. Na de angst en de spanning van vandaag en de nachtmerrie van 

gisteravond met Jack is het een welkome afleiding. 

‘Waar denk je aan?’ vraagt Christian, en onderbreekt mijn gedachten door zijn vinger uit mijn mond te 

halen. 

‘Hoe veranderlijk je bent.’ 

Hij blijft naast me staan. ‘Vijftig Tinten, schatje,’ zegt hij uiteindelijk en plant een tedere kus in mijn 

mondhoek. 

‘Mijn Vijftig Tinten,’ fluister ik. Ik pak hem bij zijn T-shirt en trek hem naar me toe. 

‘Geen sprake van, mevrouw Grey. Niet aanraken... nog niet.’ Hij pakt mijn hand, maakt die los van zijn 

T-shirt en kust één voor één mijn vingers. 

‘Ga rechtop zitten,’ beveelt hij. 

Ik trek een pruillip. 

‘Als je pruilt krijg je billenkoek. Mond wijd open.’ 

O shit. Ik open mijn mond en hij brengt een vork vol kruidig, heet lamsvlees naar binnen met een koele, 

muntachtige yoghurtsaus. Mmm. Ik kauw. 

‘Lekker?’ 

‘Ja.’ 

Hij maakt een waarderend geluid en ik weet dat hij ook zit te eten. 

‘Meer?’ 

Ik knik. Hij geeft me nog een vork en ik kauw enthousiast. Hij legt de vork neer en scheurt iets af... ik 

denk brood. 

‘Mond open,’ zegt hij. 

N u is het pitabrood en hummus. I k denk dat mevrouw Jones – of misschien zelfs Christian zelf – 

boodschappen heeft gedaan bij de delicatessenzaak die ik ongeveer vijf weken geleden ontdekt heb, twee 

blokken van Escala. Ik kauw dankbaar. Als Christian in een speelse bui is heb ik meer trek. 

‘Meer?’ vraagt hij. 

Ik knik. ‘Graag meer van alles. Ik ben uitgehongerd.’ 

Ik hoor dat hij tevreden grinnikt. Hij voert me langzaam en geduldig, waarbij hij soms even een hapje 

eten uit mijn mondhoek wegkust of wegveegt met zijn vingers. Tussendoor geeft hij me slokken wijn op 

zijn unieke manier. 

‘Wijd open en bijten,’ zegt hij. Ik volg zijn bevel op. Hmm – een van mijn favorieten: gevulde

wijnbladeren. Zelfs koud zijn ze heerlijk, hoewel ik ze verwarmd lekkerder vind, maar ik wil geen risico 

lopen dat Christian zich weer brandt. Hij voert ze langzaam aan me en als ik het op heb lik ik zijn vingers 

schoon. 

‘Meer?’ vraagt hij met een lage en hese stem. 

Ik schud van nee. Ik heb genoeg gehad. 

‘Mooi,’ fluistert hij bij mijn oor. ‘Want dan is het tijd voor mijn favoriete gang. Jou.’ Hij neemt me zo 

onverwacht in zijn armen dat ik een gil geef. 

‘Mag ik de blinddoek afdoen?’ 

‘Nee.’ 

Ik wil een pruillip trekken maar denk aan zijn dreigement en zie er maar van af. 

‘Speelkamer,’ mompelt hij. 

O – ik weet niet of dat zo’n goed idee is. 

‘Ben je klaar voor de uitdaging?’ vraagt hij. En omdat hij het woord ‘uitdaging’ gebruikt kan ik geen 

nee zeggen. 

‘Kom maar op,’ zeg ik, terwijl verlangen en een ander niet nader te benoemen gevoel door mijn lichaam 

gieren. Hij draagt me door de deur, de trap op naar de tweede verdieping. 

‘Volgens mij ben je afgevallen,’ constateert hij afkeurend. Is dat zo? Mooi. I k herinner me zijn 

opmerking toen we van huwelijksreis terugkwamen en hoe het me kwetste. Jemig – i s dat pas een week 

geleden? 

Buiten de speelkamer laat hij me op de grond glijden en zet me rechtop. Zijn arm ligt nog steeds om 

mijn middel. Snel doet hij de deur open. 

Het ruikt er altijd hetzelfde: naar gelakt hout en citrus. Eigenlijk stelt die geur me wel gerust. Christian 

laat me los en draait me met mijn gezicht van hem af. Hij maakt de sjaal los en i k knipper in het zachte 

licht. Zachtjes trekt hij de haarspelden uit mijn knot zodat mijn vlecht los valt. Hij pakt hem en trekt er 

zachtjes aan, zodat ik een stapje naar hem toe moet doen. 

‘Ik heb een plan,’ fluistert hij in mijn oor zodat ik heerlijke rillingen langs mijn ruggengraat voel lopen. 

‘Dat dacht ik al wel,’ antwoord ik. Hij kust me onder mijn oor. 

‘O echt wel, mevrouw Grey.’ Zijn toon is zacht, betoverend. Hij duwt mijn vlecht opzij en plant een 

hele reeks kussen in mijn hals en van daaruit naar beneden. 

‘Eerst gaan we je uitkleden.’ Zijn stem gonst laag in zijn keel en resoneert in mijn lichaam. Ik wil dit – 

wat hij ook gepland heeft. Ik wil met hem verbonden zijn zoals nu. Hij draait me om zodat ik hem aan kan 

kijken. Ik kijk omlaag naar zijn spijkerbroek, de bovenste knoop staat nog steeds open e n i k kan de 

verleiding niet weerstaan. Ik streel met mijn wijsvinger over de broekband, onder zijn T-shirt, en voel de 

haartjes op zijn onderbuik kietelen tegen mijn knokkel. Hij ademt scherp in en ik zoek zijn ogen. Mijn blik 

blijft hangen bij de geopende knoop. Zijn ogen verkleuren naar een dieper grijs... O hemel. 

‘Je moet deze aanhouden,’ fluister ik. 

‘Dat ben ik ook van plan, Anastasia.’ 

Dan maakt hij een snelle beweging, grijpt me met één hand achter in mijn nek en de andere rond mijn 

billen. Hij trekt me tegen zich aan, zijn mond op de mijne en kust me alsof zijn leven ervan afhangt. 

Whoa! 

Hij laat me achteruitlopen, terwijl onze tongen zich ineenstrengelen, totdat ik het houten kruis achter me 

voel. Hij leunt naar me toe, de contouren van zijn lichaam drukken tegen me aan. 

‘Laten we deze jurk uitdoen,’ zegt hij en pelt de jurk over mijn dijen, heupen en buik omhoog... heerlijk 

langzaam zodat het materiaal zacht over mijn lichaam, over mijn borsten glijdt. 

‘Leun voorover,’ zegt hij.

Ik gehoorzaam en hij trekt de jurk over mijn hoofd en gooit hem op de grond. Ik heb alleen nog mijn 

sandalen, slipje en bh aan. Met opflikkerende ogen pakt hij mijn beide handen en brengt ze boven mijn 

hoofd. Dan knipoogt hij en houdt zijn hoofd schuin. Ik weet dat hij mij toestemming vraagt. Wat gaat hij 

met m e doen? Ik slik e n knik dan instemmend. Een bewonderende, bijna trotse lach speelt rond zijn 

lippen. Hij klikt mijn polsen vast in de leren handboeien op de stang boven me en haalt de sjaal weer 

tevoorschijn. 

‘Je hebt nu wel weer genoeg gezien.’ Hij slaat hem om mijn hoofd en blinddoekt me weer. Ik voel hoe 

een huivering door me heen gaat terwijl al mijn zintuigen op scherp komen te staan; het geluid van zijn 

zachte ademhaling waar i k opgewonden op antwoord, mijn hart dat in mijn keel klopt, Christians geur 

vermengd met die van citrus en houtlak in de kamer. Ik neem alles scherper waar omdat ik niets zie. Zijn 

neus raakt de mijne. 

‘Ik ga je helemaal gek maken,’ fluistert hij. Hij pakt me bij mijn heupen vast en beweegt zijn handen 

langs mijn benen naar beneden, waarbij hij mijn slipje meetrekt. Hij gaat mij gek maken... wauw. 

‘Til je voeten één voor één op.’ Ik gehoorzaam en hij doet eerst mijn slipje en dan de sandalen uit. 

Zacht pakt hij mijn enkel en draait mijn been naar rechts. 

‘Doe een stap opzij,’ zegt hij. Hij klikt eerst mijn rechter- en dan mijn linkerenkel aan het kruis. Ik zit 

hulpeloos met gespreide armen en benen aan het kruis vast. Christian komt dichter bij me staan en mijn 

lichaam wordt weer ondergedompeld in zijn warmte, ook al raakt hij me niet aan. Een ogenblik later pakt 

hij mijn kin, tilt mijn hoofd op en kust me eerbiedig. 

‘We hebben nog wat muziek en speeltjes nodig, denk ik. U ziet er prachtig uit zo, mevrouw Grey. Ik wil 

even van het uitzicht genieten.’ Zijn stem is zacht. Alles in mij balt zich samen. 

Kort daar na hoor ik hem behoedzaam naar d e museumkist lopen en een van laden openen. De 

billenlade? Ik he b geen idee. Hij haalt er iets uit e n legt het erbovenop, en daarna nog iets. De 

luidsprekers gaan aan e n vrijwel meteen daarna vult een piano de ruimte met een zachte, zangerige 

melodie. Het klinkt bekend – ik denk dat het Bach is – maar ik weet niet welk stuk. Er is iets in de muziek 

wat me een bezorgd gevoel geeft. Misschien omdat het zo koel en afstandelijk is? Ik frons mijn voorhoofd 

en probeer te bedenken waarom het me zo onrustig maakt, maar ineens maakt Christian me aan het 

schrikken door mijn kin te pakken. Hij trekt er even aan zodat ik mijn onderlip loslaat. Ik lach en probeer 

mezelf gerust te stellen. Waarom voel ik me zo ongemakkelijk? Is het de muziek? 

Christian laat zijn hand van mijn kin wegglijden, via mijn hals en borst naar beneden naar mijn borsten. 

Hij drukt met zijn duim op de cup van mijn bh zodat mijn borst naar buiten komt. Hij maakt een laag, 

waarderend, brommend geluid en kust me in mijn nek. Zijn lippen volgen kussend en zuigend de weg die 

zijn vingers hebben uitgestippeld richting mijn borsten. Zijn vingers gaan naar mijn linkerborst en duwen 

hem naar buiten. Ik kreun als hij met zijn duim over mijn linkertepel wrijft terwijl hij met zijn lippen 

plagerig aan mijn rechtertepel trekt tot ze allebei lang en hard zijn. 

‘Ah.’ 

Hij stopt niet. Volmaakt geduldig vergroot hij langzaam d e intensiteit op allebei de tepels. Ik trek 

zinloos aan mijn boeien terwijl een scherp gevoel van genot van mijn tepels naar mijn schaamstreek trekt. 

Ik probeer te kronkelen maar kan me nauwelijks bewegen, wat de marteling nog intenser maakt. 

‘Christian,’ smeek ik. 

‘Ik weet het,’ mompelt hij met een hese stem. ‘Dit is het gevoel dat jij mij geeft.’ 

Wat? Ik kreun en hij begint opnieuw mijn tepels op die heerlijke maar kwellende manier te strelen – 

zodat ik steeds meer in vervoering raak. 

‘Alsjeblieft,’ kerm ik. 

Hij maakt een laag, primitief geluid in zijn keel, staat op en laat me los, ademloos en kronkelend in mijn

oeien. Zijn handen glijden langs mijn middel naar beneden, hij legt er één op mijn heup terwijl de andere 

hand langs mijn buik verder naar beneden gaat. 

‘Eens kijken hoe het met je gaat,’ kreunt hij zacht. Zachtjes legt hij zijn hand op mijn vagina en strijkt 

met zijn duim heen en weer langs mijn clitoris zodat ik een kreet slaak. Langzaam brengt hij één en dan 

twee vingers bij me naar binnen. Ik kreun en duw mijn heupen naar voren, gretig om zijn vingers en de 

palm van zijn hand te voelen. 

‘O, Anastasia, je bent er zo klaar voor,’ zegt hij. 

Hij draait zijn vingers in me rond, terwijl zijn duim weer heen en weer strijkt over mijn clitoris. Hij 

raakt me alleen dáár aan en alle spanning, alle angst van vandaag zit geconcentreerd in dit ene stukje van 

mijn lichaam. 

O mijn god... het is intens... en vreemd... de muziek... het gevoel begint zich op te bouwen... Christian 

verplaatst zich, terwijl zijn hand i n me en tegen me aan blijft bewegen en ik hoor een laag, zoemend 

geluid. 

‘Wat?’ Ik snak naar adem. 

‘Stil maar,’ sust hij en dan voel ik zijn lippen op mijn mond die me het zwijgen opleggen. Ik ben blij 

met dit warmere, intiemere contact en kus hem gretig terug. Hij verbreekt het contact en het zoemende 

geluid komt dichterbij. 

‘Dit is een trillende toverstaf, schatje.’ 

Hij houdt hem tegen mijn borst aan en het voelt als een groot, balachtig object dat tegen me aan trilt. Ik 

huiver terwijl het over mijn huid heen glijdt, naar beneden tussen mijn borsten, over de eerste en dan de 

tweede tepel. Ik word overspoeld door emotie die overal tintelt, synapsen vuren als donkere, begerige 

poelen in mijn onderbuik. 

‘Ah,’ kreun i k terwijl Christians vingers in me blijven bewegen. I k b e n er dichtbij... al die 

stimulering... Ik neig mijn hoofd naar achter, kreun luid en dan houdt Christian zijn vingers stil. Het 

gevoel ebt weg. 

‘Nee! Christian,’ smeek ik en probeer mijn heupen naar voren te duwen op zoek naar wrijving. 

‘Stil, schatje,’ zegt hij terwijl mijn naderende orgasme wegebt. Hij leunt weer voorover en kust me. 

‘Frustrerend, hè?’ mompelt hij. 

O nee. Ineens begrijp ik wat voor spelletje hij speelt. 

‘Christian, alsjeblieft.’ 

‘Stil maar,’ zegt hij en kust me. En dan begint hij weer te bewegen – met de staf, zijn vingers en duim – 

een dodelijke combinatie van sensuele martelwerktuigen. Hij verplaatst zich zodat zijn lichaam langs het 

mijne strijkt. Hij is nog steeds aangekleed en de zachte stof van zijn spijkerbroek strijkt langs mijn been, 

zijn erectie tegen mijn heup. Zo verleidelijk dichtbij. Hij brengt me weer bijna tot een hoogtepunt, zodat 

mijn lichaam schreeuwt van verlangen, en stopt dan. 

‘Nee,’ kerm ik luid. 

Hij plant zachte, natte kussen op mijn schouder terwijl hij zijn vingers terugtrekt en de staf laat zakken. 

Hij beweegt het nu over mijn maag, buik, vagina en tegen mijn clitoris. Fuck, wat een intens gevoel. 

‘Ah!’ schreeuw ik uit en trek hard aan de boeien. 

Mijn lichaam is zo gevoelig dat ik een explosie voel naderen, maar juist op dat moment stopt Christian 

weer. 

‘Christian!’ schreeuw ik. 

‘Frustrerend, ja?’ mompelt hij dicht bij mijn keel. ‘Net als jij. Je belooft iets, en dan...’ Zijn stem sterft 

weg. 

‘Christian, alsjeblieft!’ smeek ik.

Hij duwt de staf telkens weer tegen me aan maar stopt steeds net op het cruciale moment. Ah! 

‘Elke keer dat ik stop is het intenser als ik weer begin. Toch?’ 

‘Alsjeblieft,’ jammer ik. Mijn zenuwuiteinden schreeuwen om verlichting. Het getril houdt op en 

Christian kust me. Hij wrijft zijn neus tegen de mijne. ‘Je bent de meest frustrerende vrouw die i k ooit 

gekend heb.’ 

Nee, nee, nee. 

‘Christian, ik heb nooit beloofd je te gehoorzamen. Ik smeek je...’ 

Hij komt voor me staan, pakt mijn billen vast en duwt zijn heupen tegen me aan – ik snak naar adem. Hij 

wrijft met zijn onderlichaam tegen me aan, de knoopjes van zijn spijkerbroek drukken i n mijn huid en 

houden zijn erectie nauwelijks binnenboord. Met één hand trekt hij de blinddoek weg en pakt mijn kin 

vast, waardoor ik in zijn schroeiende ogen kijk. 

‘Je maakt me gek,’ fluistert hij terwijl hij zijn heupen nog één, twee, drie keer tegen me aan drukt zodat 

mijn lichaam vonkt – klaar om in brand te schieten. En weer weigert hij me. Ik wil hem zó graag. Ik 

verlang zó naar hem. Ik sluit mijn ogen en doe een schietgebedje. Ik heb sterk het gevoel dat ik bestraft 

word. Ik ben hulpeloos en hij is meedogenloos. Tranen springen in mijn ogen. Waar gaat dit naartoe? 

‘Ik smeek je,’ fluister ik weer. 

Maar hij kijkt onverbiddelijk op me neer. Hij gaat gewoon door. Maar hoe lang nog? Kan i k dit spel 

wel aan? Nee. Nee. Nee – i k kan het niet. Ik weet dat hij niet gaat stoppen. Hij gaat door met deze 

marteling. Zijn hand glijdt weer langs mijn lichaam naar beneden. Nee... En dan breekt de dijk door – alle 

bezorgdheid, spanning en angst van de afgelopen dagen overvallen me weer en de tranen springen in mijn 

ogen. Ik draai me van hem af. Dit is geen liefde. Dit is wraak. 

‘Rood,’ jammer ik. ‘Rood. Rood.’ De tranen stromen over mijn gezicht. 

Hij verstijft. ‘Nee!’ Hij snakt onthutst naar adem. ‘Jezus christus, nee.’ 

Hij klikt me snel los uit de handboeien, pakt me om mijn middel en leunt voorover om mijn enkels los te 

maken terwijl ik huilend mijn gezicht in mijn handen verberg. 

‘Nee, nee, nee. Ana, alsjeblieft. Nee.’ 

Hij tilt me op en loopt naar het bed. Hij gaat zitten en wiegt me in zijn schoot terwijl i k ontroostbaar 

snik. Ik ben overweldigd... mijn lichaam is opgewonden tot aan het breekpunt, mijn hoofd leeg, en mijn 

emoties door de wind meegevoerd. Hij reikt achter zich, trekt het satijnen laken van het hemelbed naar 

zich toe en slaat dat om mij heen. Het koele laken voelt vreemd en onprettig aan op mijn hypergevoelige 

huid. Hij slaat zijn armen om me heen, omhelst me stevig en wiegt me zachtjes heen en weer. 

‘Het spijt me, sorry,’ zeg Christian met een rauwe stem. Hij kust mijn haar steeds weer. ‘Ana, vergeef 

me alsjeblieft.’ 

Ik draai mijn gezicht in zijn nek en blijf huilen. Het is een helende bevrijding. De afgelopen dagen is er 

zoveel gebeurd – branden in computerruimtes, achtervolgingen in auto’s, carrières die voor mij gepland 

werden, sletterige architecten, gewapende idioten in het appartement, ruzies, zijn woede – en Christian is 

weggeweest. Ik haat het als hij weggaat... Ik gebruik de hoek van het laken om mijn neus te snuiten en 

word me langzaam bewust van de klinische tonen van Bach die nog steeds door de kamer echoën. 

‘Mag de muziek uit?’ snuf ik. 

‘Ja, natuurlijk.’ Christian draait zich om en trekt, terwijl hij me blijft vasthouden, een afstandsbediening 

uit zijn kontzak. Hij drukt op een knopje en de pianomuziek stopt, zodat mijn haperende ademhaling te 

horen is. 

‘Zo beter?’ vraagt hij. 

Ik knik en mijn gesnik wordt minder. Christian strijkt zachtjes mijn tranen weg met zijn duim. 

‘Ben je geen fan van Bachs Goldberg Variaties?’ vraagt hij.

‘Niet van dit stuk.’ 

Hij kijkt op me neer en probeert tevergeefs zijn schaamte te verbergen. 

‘Het spijt me,’ zegt hij weer. 

‘Waarom deed je dat?’ Mijn stem is nauwelijks hoorbaar omdat ik mijn verwarde gevoelens en 

gedachten probeer te ordenen. 

Hij schudt zijn hoofd verdrietig en sluit zijn ogen. ‘Ik ging helemaal op in het moment,’ zegt hij, niet 

overtuigend. 

Ik frons naar hem en hij zucht. ‘Ana, orgasme-ontkenning wordt standaard ingezet in – jij doet nooit –’ 

Hij stopt. Ik draai me om in zijn schoot en hij krimpt ineen. 

O. Ik bloos. ‘Het spijt me,’ mompel ik. 

Hij rolt met zijn ogen, leunt dan ineens achterover en trekt me met zich mee, zodat we allebei op het bed 

komen te liggen, ik in zijn armen. Mijn bh voelt ongemakkelijk aan en ik doe hem goed. 

‘Zal ik je helpen?’ vraagt hij onbewogen. 

Ik schud van nee. Ik wil niet dat hij mijn borsten aanraakt. Hij draait zich om zodat hij op me neerkijkt 

en strekt aarzelend zijn hand uit. Met zijn vingers streelt hi j mijn gezicht. Mijn tranen komen weer 

opzetten. Hoe kan hij eerst zo harteloos zijn en dan weer zo teder? 

‘Niet huilen, alsjeblieft, ’ fluistert hij. 

I k ben helemaal versuft en verward door deze man. Mijn woede is door mijn wanhoop helemaal 

verdwenen... ik voel me verdoofd. Ik wil me tot een balletje oprollen en me terugtrekken. Knipperend met 

mijn ogen vecht ik tegen d e tranen, terwijl ik in zijn verdrietige ogen kijk. Ik haal hortend en stotend 

adem, met mijn ogen strak o p hem gericht. Wat moet ik nou met deze dominante man? Leren om 

overheerst te worden? Ik dacht het niet... 

‘Wat doe ik nooit?’ vraag ik. 

‘Wat je gezegd wordt. Je hebt je bedacht en hebt me niet gezegd waar je was. Ana, ik zat in New York, 

machteloos en gekwetst. Als ik Seattle was geweest had ik je naar huis gebracht.’ 

‘Dus nu straf je me?’ 

Hij slikt en sluit zijn ogen. Hij hoeft geen antwoord te geven want i k weet al dat dit inderdaad de 

bedoeling was. 

‘Je moet hiermee ophouden,’ zeg ik resoluut. 

Hij trekt zijn wenkbrauw op. 

‘Vooral omdat je er zelf een heel slecht gevoel van krijgt.’ 

Hij snuift. ‘Dat is waar,’ mompelt hij. ‘Ik vind het vreselijk om je zo te zien.’ 

‘En ik vind het vreselijk om me zo te voelen. Je zei op de Fair Lady dat j e niet met een Onderdanige 

getrouwd was.’ 

‘Ik weet het, ik weet het.’ Zijn stem is zacht en rauw. 

‘Behandel me dan ook niet zo. Sorry dat ik je niet heb gebeld. Ik zal niet meer zo egoïstisch zijn. Ik weet 

dat je je zorgen om me maakt.’ 

Hij neemt me nauwkeurig op met sombere, angstige ogen. ‘Oké. Goed,’ zegt hij uiteindelijk. Hij buigt 

zich voorover en houdt even in voor zijn lippen de mijne raken, alsof hij toestemming vraagt. Ik hef mijn 

gezicht naar hem op en hij kust me teder. 

‘Je lippen zijn altijd zo zacht als je hebt gehuild,’ zegt hij. 

‘Ik heb nooit beloofd dat ik je zou gehoorzamen, Christian,’ fluister ik. 


‘Leer ermee leven, alsjeblieft. Voor ons bestwil. Dan zal ik proberen om rekening te houden met jouw... 

dominante neigingen.’

Hij ziet er verloren en kwetsbaar uit, als een roerloos schip. 

‘Ik zal het proberen,’ belooft hij. Zijn stem is vurig van oprechtheid. 

Ik zucht, een lange sidderende zucht. ‘Alsjeblieft. Trouwens, als ik hier wel was geweest...’ 

‘Ik weet het,’ zegt hij en hij trekt wit weg. Hij ligt achterover en slaat één arm over zijn hoofd. Ik kruip 

tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn borst. Zo liggen we een tijdje zonder te praten. Zijn hand glijdt 

naar het uiteinde van mijn vlecht. Hij maakt het elastiek los en ontwart mijn haar. Zachtjes en ritmisch 

kamt hij het met zijn handen. Dit is waar het echt over gaat – zijn angst... zijn irrationele angst voor mijn 

veiligheid. I k herinner m e Jack Hyde, d i e met een Glock is neergeslagen en op de grond van het 

appartement ligt... nou goed, misschien niet zo irrationeel, en ik bedenk ineens dat... 

‘Wat bedoelde je net, toen je zei of?’ vraag ik. 

‘Of?’ 

‘Iets over Jack.’ 

Hij staart me aan. ‘Je geeft het niet op, of wel?’ 

Ik steun met mijn hoofd op zijn borstbeen en geniet van de zachte streling van zijn vingers in mijn haar. 

‘Opgeven? Nooit. Vertel. Ik houd er niet van om in het duister te tasten. Jij hebt het geloof ik in je hoofd 

gehaald dat ik beschermd moet worden. Maar je weet niet eens hoe je moet schieten – ik wel. Denk je dat 

ik het niet aankan om te horen wat jij voor me achterhoudt, Christian? Jouw stalkende ex-Onderdanige 

heeft me met een pistool bedreigd, je pedofiele ex-minnares belaagt me – en kijk me niet zo aan,’ snauw 

ik als hij zijn voorhoofd fronst. ‘Je moeder denkt hetzelfde over haar.’ 

‘Heb jij met mijn moeder over Elena gepraat?’ Christians stem stijgt een paar octaven. 

‘Ja, Grace en ik hebben het over haar gehad.’ 

Hij staart me aan. 

‘Ze is heel erg overstuur en rekent het zichzelf aan.’ 

‘Ik kan niet geloven dat je met mijn moeder hebt gepraat. Shit!’ Hij gaat liggen en slaat zijn arm weer 

over zijn gezicht. 

‘We hebben het niet over details gehad.’ 

‘Dat hoop ik dan maar. Grace heeft al die bloederige details niet nodig. Jezus, Ana. Heb je ook met 

mijn vader gepraat?’ 

‘Nee!’ Ik schud heftig met mijn hoofd. Zo’n band heb ik niet met Carrick. Zijn opmerking over de 

huwelijkse voorwaarden steekt me nog steeds. ‘Maar je probeert me weer af te leiden. Laten we het weer 

over Jack hebben.’ 

Christian tilt zijn arm op en kijkt naar me met een ondoorgrondelijke uitdrukking. Zuchtend legt hij de 

arm weer over zijn gezicht. 

‘Hyde is verwikkeld in Charlie Tango’s sabotage. D e onderzoekers hebben een gedeelte van een 

vingerafdruk gevonden – maar alleen een gedeelte, dus ze konden geen match maken. Maar toen herkende 

jij Hyde in de serverruimte. Hij is als minderjarige veroordeeld in Detroit en de afdrukken kwamen met 

die uit Detroit overeen.’ 

Mijn hersenen draai e n o p volle toeren terwijl ik alle informatie probeer te verwerken. Jac k is 

verantwoordelijk voor het neerstorten van Charlie Tango? Maar Christian is op dreef. ‘Vanmorgen is hier 

in de garage een bestelwagen gevonden. Hyde was d e chauffeur. Gisteren heeft hij wat spul aan die 

nieuwe jongen afgegeven die hier is komen wonen. De jongen die we in de lift zagen.’ 

‘Ik weet zijn naam niet meer.’ 

‘Ik ook niet,’ zegt Christian. ‘Maar zo is Hyde dus legaal het gebouw binnengekomen. Hij werkte voor 

een postorderbedrijf...’ 

‘En? Waarom is de bestelwagen zo belangrijk?’

Christian zegt niets. 

‘Geef antwoord.’ 

‘De agenten hebben... dingen in de bestelwagen gevonden.’ Hij stopt weer en klemt me steviger vast. 

‘Wat voor dingen?’ 

Hij is een moment stil en ik doe mijn mond open om hem aan te sporen. Maar dan zegt hij: ‘Een matras, 

genoeg kalmeermiddel om een dozijn paarden neer te halen en een briefje.’ Hij fluistert bijna en uit zijn 

stem spreken afschuw en weerzin. 

O mijn god. 

‘Een briefje?’ Mijn stem imiteert de zijne. 

‘Aan mij gericht.’ 

‘Wat stond erin?’ 

Christian schudt zijn hoofd, waarmee hij aangeeft dat hij het niet weet of het niet wil zeggen. 

O. 

‘Hyde was hier gisteravond met de bedoeling jou te ontvoeren.’ Christians gezicht bevriest, strak van 

spanning. Terwijl hij dit zegt denk ik terug aan de duct-tape en i k huiver, hoewel dit eigenlijk niet echt 

nieuw voor me is. 

‘Shit,’ mompel ik. 

‘Nogal ja,’ zegt Christian strak. 

Ik probeer me Jac k o p kantoor voor de geest t e halen. Was hij altijd al krankzinnig? Hoe dacht hij 

hiermee weg te komen? Ik bedoel, hij was wel een beetje een engerd, maar zo van God los? 

‘Ik snap niet waarom,’ zeg ik. ‘Het lijkt me niet logisch.’ 

‘Ik weet het. De politie i s bezig het te onderzoeken, en Welch ook. Maar we denken dat Detroit de 

verbindende schakel is.’ 

‘Detroit?’ Ik staar verbaasd naar hem. 

‘Ja. Er is daar iets.’ 

‘Ik begrijp het nog steeds niet.’ 

Christian heft zijn gezicht op en kijkt me aa n met een ondoorgrondelijke uitdrukking. ‘Ana, ik ben 

geboren in Detroit.’

Twaalf 

‘Ik dacht dat je hier in Seattle geboren was,’ vraag ik. Mijn hersenen draaien overuren. Wat heeft dit met 

Jack te maken? Christian reikt met de arm die over zijn gezicht lag achter zich en trekt een kussen naar 

zich toe. Hij legt hem onder zijn hoofd, gaat weer liggen en kijkt oplettend naar me. Dan schudt hij zijn 

hoofd. 

‘Nee. Elliot en ik zijn allebei geadopteerd in Detroit. Kort na mijn adoptie zijn we hierheen verhuisd. 

Grace wilde aan de westkust wonen, ver weg van de stad en vond een baan bij het Northwest Hospital. Ik 

herinner me weinig van die tijd. Mia is hier geadopteerd.’ 

‘Dus Jack komt uit Detroit?’ 

‘Ja.’ 

O... ‘Hoe weet je dat?’ 

‘Ik heb een achtergrondcheck gedaan toen jij voor hem ging werken.’ 

Dat had ik kunnen weten. ‘Heb je soms ook een beige hangmap over hem?’ Ik glimlach zelfgenoegzaam. 

Christian verdraait zijn mond om zijn geamuseerdheid te verbergen. ‘Ik denk dat hij lichtblauw is.’ Hij 

blijft met zijn vingers door mijn haar gaan. Het stelt me gerust. 

‘Wat staat er in zijn document?’ 

Christian knippert met zijn ogen. Hij buigt zich voorover en streelt over mijn wang. ‘Wil je dat echt 

weten?’ 

‘Is het zo erg?’ 

Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik heb wel erger meegemaakt,’ fluistert hij. 

Nee! Heeft hij het over zichzelf? Het beeld dat ik van Christian heb als klein, vies, angstig, verloren 

jongetje komt in me op. Ik kruip tegen hem aan, hou hem steviger vast. Dan trek ik het laken over hem heen 

en leg mijn wang op zijn borst. 

‘Wat?’ vraagt hij niet-begrijpend. 

‘Niets,’ zucht ik. 

‘Nee, nee. Dit gaat twee kanten op, Ana. Wat is er?’ 

Ik kijk op en bestudeer zijn bezorgde gezicht. Ik laat mijn wang weer op zijn borst zakken en besluit het 

hem te zeggen. ‘Soms stel ik me jou als kind voor... voor je bij de familie Grey kwam wonen.’ 

Christian verstijft. ‘Ik had het niet over mezelf. Ik wil jouw medelijden niet, Anastasia. Dat deel van 

mijn leven is voorbij. Weg.’ 

‘Het is geen medelijden,’ fluister ik ontzet. ‘Het is sympathie en verdriet. Verdriet dat iemand een kind 

zoiets kan aandoen.’ Ik haal diep adem. Mijn maag draait zich om en opnieuw voel ik tranen in mijn ogen 

branden. ‘Dat deel van je leven is niet voorbij, Christian – hoe kun je dat nou zeggen? Je wordt dagelijks 

met je verleden geconfronteerd. Je hebt het me zelf verteld – Vijftig Tinten, weet je nog?’ Mijn stem is 

nauwelijks hoorbaar. 

Christian snuift en haalt zijn vrije hand door zijn haar, maar hij blijft stil en gespannen onder me liggen. 

‘Ik weet dat je daarom controle over me wil hebben. Dat je mij wilt beschermen.’ 

‘En toch heb je niet geluisterd,’ zegt hij ontsteld. Zijn hand blijft stil in mijn haar liggen. 

Ik frons mijn voorhoofd. Goeie genade! Doe ik dat dan met opzet? Mijn onderbewuste zet haar 

strengejuffenbril af, kauwt met getuite lippen op het pootje en knikt naar me. Ik negeer haar. Dit is 

verwarrend – ik ben zijn vrouw, niet zijn Onderdanige of een of andere gezelschapsdame die hij heeft 

ingehuurd. Ik ben niet die heroïnehoer-moeder van hem... Fuck. De gedachte is misselijkmakend. Ik denk

aan wat dr. Flynn heeft gezegd: ‘Blijf gewoon doen wat je doet. Christian is tot over zijn oren verliefd 

op je... Het is een genot om te zien.’ 

Dat is het. Ik doe wat ik altijd heb gedaan. Daar is Christian uiteindelijk toch op gevallen? 

O, deze man is zo verwarrend. 

‘Dr. Flynn zei me dat ik je het voordeel van de twijfel moest geven. Volgens mij doe ik dat – maar ik 

weet het niet zeker. Misschien is dit mijn manier om je in het hier en nu te brengen – weg van je 

verleden,’ fluister ik. ‘Ik weet het niet. Het lukt me niet om in te schatten hoe fel je gaat reageren.’ 

Het blijft even stil. ‘Eikel van een Flynn,’ mompelt hij in zichzelf. 

‘Hij zei dat ik je moest behandelen zoals ik altijd gedaan heb.’ 

‘O, zei hij dat?’ zegt Christian droog. 

Oké. Niet geschoten is altijd mis. ‘Christian, ik weet dat je van je moeder hield en dat je haar niet kon 

redden. Dat was niet jouw taak. Maar ik ben iemand anders.’ 

Hij verstijft weer. ‘Niet doen,’ fluistert hij. 

‘Nee, luister even alsjeblieft.’ Ik hef mijn hoofd op en kijk in zijn opengesperde, doodsbange ogen. Hij 

houdt zijn adem in. O, Christian... Ik voel een steek in mijn hart. ‘Ik ben haar niet. Ik ben veel sterker dan 

zij was. Ik heb jou en jij bent nu veel sterker en ik weet dat je van me houdt. Ik hou ook van jou,’ fluister 

ik. 

Hij haalt verbaast een wenkbrauw op alsof dit onverwacht komt. ‘Hou je dan nog steeds van me?’ 

vraagt hij. 

‘Natuurlijk, Christian. Ik zal altijd van je houden. Wat je ook met me doet.’ Is hij zo misschien 

gerustgesteld? 

Hij ademt uit en sluit zijn ogen. Hij legt zijn arm weer over zijn gezicht heen maar trekt me ook steviger 

tegen zich aan. 

‘Verstop je niet voor mij.’ Ik kom omhoog, pak zijn hand en trek zijn arm van zijn gezicht weg. ‘Je 

verstopt je je hele leven al. Doe dat alsjeblieft niet voor mij.’ 

Hij kijkt ongelovig naar me en fronst zijn voorhoofd. ‘Verstoppen?’ 

‘Ja.’ 

Ineens draait hij zich om, rolt op zijn zij en draait me om zodat ik naast hem kom te liggen. Hij komt 

overeind, strijkt mijn haar uit mijn gezicht en stopt het achter mijn oor. 

‘Eerder vandaag vroeg je of ik je haat. Ik snapte niet waarom, maar nu...’ Hij stopt en staart naar me 

alsof ik een ingewikkeld raadsel ben. 

‘Denk je nog steeds dat ik je haat?’ Nu klink ik zelf ongelovig. 

‘Nee.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Nu niet.’ Hij ziet er opgelucht uit. ‘Maar ik moet weten... waarom zei je 

het stopwoord, Ana?’ 

Ik trek wit weg. Wat moet ik zeggen? Dat hij me bang maakte. Dat ik niet wist of hij ging stoppen. Dat ik 

hem gesmeekt heb – maar hij toch doorging. Dat ik niet wilde dat het uit de hand liep, zoals – zoals die 

andere keer hier. Ik huiver als ik me herinner hoe hij me met zijn riem sloeg. 

Ik slik. ‘Omdat... omdat je zo boos en afstandelijk en... koud was. Ik wist niet hoe ver je zou gaan.’ 

Zijn uitdrukking is onleesbaar. 

‘Ging je me laten klaarkomen?’ Mijn stem is nauwelijks te horen en ik voel dat ik bloos. Toch houd ik 

zijn blik vast. 

‘Nee,’ zei hij uiteindelijk. 

Mijn god. ‘Dat is... wreed.’ 

Hij streelt zachtjes mijn wang met zijn knokkel. ‘Maar wel effectief,’ zegt hij. Hij kijkt op me neer alsof 

hij recht in mijn ziel wil kijken. Zijn ogen worden donkerder. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren,

mompelt hij: ‘Ik ben blij dat je het gedaan hebt.’ 

‘Echt?’ Ik snap het niet. 

Hij glimlacht verdrietig. ‘Ja. Ik wil je geen pijn doen. Ik liet me meeslepen.’ Hij buigt zich voorover en 

kust me. ‘Verloren in het moment.’ Hij kust me weer. ‘Gebeurt me vaak met jou.’ 

O? Om een of andere bizarre reden vind ik dat een fijne gedachte... ik grijns. Waarom maakt me dat 

gelukkig? Hij grijnst ook. 

‘Ik weet niet waarom u grijnst, mevrouw Grey.’ 

‘Ik ook niet.’ 

Hij omhelst me en legt zijn hoofd op mijn borst. We zijn een wirwar van blote en in spijkerbroek 

geklede lichaamsdelen en rode, satijnen lakens. Met één hand streel ik zijn rug en met de andere hand 

streel ik door zijn haar. Hij zucht en ontspant zich in mijn armen. 

‘Dat betekent dat ik erop kan vertrouwen... dat je me afremt. Ik wil je nooit pijn doen,’ zegt hij. ‘Ik heb 

behoefte aan...’ Hij stopt. 

‘Waar heb je behoefte aan?’ 

‘Ik heb behoefte aan controle, Ana. En aan jou. Anders kan ik niet functioneren. Ik kan het niet loslaten. 

Echt niet. Ik heb het geprobeerd... En toch, met jou...’ Hij schudt wanhopig zijn hoofd. 

Ik slik. Dit is de kern van ons dilemma: zijn behoefte aan controle en aan mij. Ik weiger te geloven dat 

die twee niet samengaan. 

‘Ik heb jou ook nodig,’ fluister ik en klem hem steviger tegen me aan. ‘Ik zal het proberen, Christian. Ik 

zal proberen meer rekening met je te houden.’ 

‘Ik wil dat jij mij nodig hebt,’ zegt hij. 

Allemachtig! 

‘Dat heb ik ook!’ Mijn stem klinkt hartstochtelijk. Ik heb hem zó hard nodig. Ik hou zoveel van hem. 

‘Ik wil voor je zorgen.’ 

‘Dat doe je ook. De hele tijd. Ik heb je heel erg gemist toen je weg was.’ 

‘Echt?’ Hij klinkt heel verbaasd. 

‘Ja, natuurlijk. Ik haat het als je weggaat.’ 

Ik voel dat hij glimlacht. ‘Je had met me mee kunnen gaan.’ 

‘Christian, alsjeblieft. Daar wil ik het niet meer over hebben. Ik wil werken.’ 

Hij zucht, terwijl ik zachtjes met mijn vingers door zijn haar strijk. 

‘Ik hou van je, Ana.’ 

‘Ik ook van jou, Christian. Ik zal altijd van je houden.’ 

We komen allebei tot rust in de stilte na onze storm. Luisterend naar het stabiele kloppen van zijn hart 

val ik uitgeput in slaap. 

Ik word met een schok wakker, compleet gedesoriënteerd. Waar ben ik? De speelkamer. De lampen 

branden nog en werpen een zacht licht op de bloedrode muren. Christian zucht weer en ik realiseer me dat 

ik daar wakker van ben geworden. 

‘Nee,’ kreunt hij. Hij ligt uitgestrekt naast me met zijn hoofd achterover, zijn ogen dichtgeknepen en zijn 

gezicht vertekend van angst. 

Holy shit. Hij heeft een nachtmerrie. 

‘Nee!’ schreeuwt hij weer. 

‘Christian, wakker worden.’ Ik kom worstelend overeind en schop het laken van me af. Ik kniel naast 

hem neer, pak hem bij zijn schouders en schud hem door elkaar terwijl de tranen in mijn ogen springen. 

‘Alsjeblieft, Christian. Word wakker!’

Hij opent zijn ogen; die zijn grijs en verwilderd, de pupillen verwijd van angst. Hij kijkt naar me met 

een lege blik. 

‘Christian, je hebt een nachtmerrie. Je bent thuis. Je bent veilig.’ 

Hij knippert met zijn ogen, kijkt verwoed om zich heen en fronst zijn voorhoofd terwijl hij zijn 

omgeving in zich opneemt. Dan kijkt hij mij weer aan. ‘Ana,’ hijgt hij en zonder verdere inleiding pakt hij 

mijn gezicht vast met beide handen, trekt me op zijn borst en kust me. Hard. Zijn tong dringt mijn mond 

binnen en ik proef zijn wanhoop en lust. Hij rolt over me heen met zijn lippen stijf op de mijne zodat ik 

nauwelijks adem krijg en drukt me in het harde matras van het hemelbed. Met één hand pakt hij mijn kaak 

vast en de andere hand houdt hij met gespreide vingers op mijn hoofd zodat ik me niet kan verroeren. Met 

zijn knie spreidt hij mijn benen en komt, nog steeds met zijn spijkerbroek aan, tussen mijn dijen liggen. 

‘Ana,’ hijgt hij alsof hij niet kan geloven dat ik hier bij hem ben. Hij kijkt een fractie van een seconde 

op me neer zodat ik even adem kan halen. Dan zijn zijn lippen alweer op de mijne en verkennen mijn 

mond, nemen alles wat ik maar te geven heb. Hij kreunt luid en duwt zijn heupen tegen me aan. Zijn 

erectie gehuld in spijkerstof duwt in mijn zachte vlees. O... Ik kreun en alle opgehoopte seksuele spanning 

van daarvoor barst uiteen, komt wraaklustig naar boven en vervult mijn hele wezen met verlangen en lust. 

Als door de duivel bezeten kust hij mijn gezicht, ogen, wangen en kaaklijn. 

‘Ik ben er,’ fluister ik om hem te kalmeren. Onze hete, hijgende adem vermengt zich. Ik sla mijn armen 

om zijn schouders en schuur mijn bekken verwelkomend tegen het zijne. 

‘O, Ana,’ hijgt hij met rauwe en lage stem. ‘Ik heb je nodig.’ 

‘Ik jou ook,’ fluister ik indringend, mijn lichaam snakkend naar zijn aanraking. Ik wil hem. Ik wil hem 

nu. Ik wil hem genezen. Ik wil mezelf genezen... ik heb dit nodig. Hij brengt zijn hand omlaag, trekt aan de 

knoop van zijn gulp, friemelt er even aan en bevrijdt dan zijn erectie. 

Holy shit. Een minuut geleden sliep ik nog.

Vijftig tinten vrij - WTJ

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles