Gay&Night Juni 2009

GAY
INTERVIEW
Dit album klinkt met de nieuwe nummers (het overgrote deel van
de cd zijn covers) heel anders dan je voorgaande werk. Better
Than You heeft hier en daar zelfs wel wat weg van de jazzy Billie
Holiday. Wat heeft je geïnspireerd om deze weg in te slaan qua
stijl?
‘Ik heb tijdens mijn eerste theatertour in 2007 en de tour die net is
afgelopen enorm veel inspiratie opgedaan. Het nummer Cry Me a
River van Julie London, die ik ook op de cd heb gecoverd, heeft me
ertoe aangezet om een totaal andere weg in te slaan. Om een nummer
te schrijven dat speelser is, zowel wat betreft zang als qua teksten.
Het zingt ook erg plezant, dit nummer. Het grappige is; toen ik
het nummer voor de eerste keer aan mijn vader liet horen, dacht hij
dat ik een cover had gedaan van een heel oud nummer. Eigenlijk is
het een enorm compliment, als een nummer als zo authentiek wordt
beschouwd.’
Wat zijn de verhalen achter de nieuwe nummers op de cd? Met
Better Than You zing je tenslotte over iemand die achter je aanzit
maar in feite geen enkele kans maakt. Is alles geschreven vanuit
persoonlijke ervaringen?
‘Better Than You heeft eigenlijk helemaal niks met mijn leven te maken,
en dat is ook meteen het fijne aan dit nummer. Er is geen directe
emotionele verbondenheid met de muziek en de tekst, waardoor ik
voor mijn gevoel veel meer de vrijheid had om iets heel anders te
creëren, om af te wijken van de gebruikelijke manier waarop ik zing.
Het nummer kan op deze manier speelser zijn omdat het niet echt
is. Ondanks het feit dat het onderwerp niet over mij gaat ben er ik
wel bekend mee, in mijn omgeving komen dit soort dingen vaak genoeg
voor. Met Slow Me Down is het in principe hetzelfde verhaal;
wederom gaat het nummer niet over mij persoonlijk maar over wat ik
meemaak in mijn omgeving. Het nummer Win Me Over daarentegen
is een rasechte lovesong, geschreven voor mijn vriendin, met wie ik
alweer zeven jaar samen ben. Nou ja, eigenlijk vond ze het gewoon
hoog tijd dat ik weer eens een nummer voor haar schreef, en als zij
dat vraagt doe ik dat natuurlijk zonder morren. Ook al is het ‘in opdracht’;
het komt nog altijd rechtstreeks uit het hart.’
een andere manier contact met je publiek. Maar het rocken, dat blijf
ik voorlopig nog wel doen, ik ben nog net niet oud genoeg om dat
op te geven.’
Om over te gaan op een totaal ander onderwerp; een aantal
jaar geleden, toen je uit de kast kwam, gaf je in interviews aan
dat je er nog niet aan toe was de lesbische icoon te zijn die er
van je werd gemaakt. Hoe sta je er nu tegenover, nu je dat toch
bent geworden?
‘Helemaal anders. Ik kreeg ontzettend veel media-aandacht over
me heen toen ik net uit de kast was gekomen. De overmatige belangstelling
die werd getoond voelde niet terecht, alsof het niet
echt over mijn persoon ging. Naar mijn mening had ik ook niks te
zeggen over het lesbisch zijn en de lesbische gemeenschap, omdat
ik er zelf nog maar net deel van uitmaakte. Een vriendin had toentertijd
waarschuwend gezegd: ‘Als je er nu over spreekt, dan zal
dit hét onderwerp voor de rest van je leven zijn. Je zult nooit meer
een interview doen waarin het niet gaat over het feit dat je lesbisch
bent.’ Dat weerhield mij ervan om al te open te zijn over alle veranderingen
in mijn leven.’
Wat vind je daar eigenlijk van, dat de media inderdaad keer op
keer terugkomt op je geaardheid?
‘Ik ben er aan gewend geraakt, en het stoort me eerlijk gezegd niet.
Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik behoorlijk militant ben geworden.
In die zin, dat ik absoluut wil vechten voor onze rechten en
er zeker ook over wil spreken in interviews; out and proud. Dit in
de hoop dat als een jong lesbisch meisje of homoseksuele jongen
mijn interviews leest, of naar mijn muziek luistert, hij of zij zich erin
herkent, zich aangesproken voelt en misschien zelfs gerustgesteld
wordt, aangezien er niks mis is met gay zijn.’
Je woont in een erg conservatief gebied in de Verenigde Staten,
in Tennessee, hoe gaat men daar om met je geaardheid?
‘In Amerika speelt mijn geaardheid net zo goed mee, naast het artiest
zijn wordt de aandacht ook in de VS keer op keer op het lesbisch
‘IK ZIE DE TOEKOMST VAN DE HOLEBI-
GEMEENSCHAP IN DE VS POSITIEF IN’
Was het anders om dit album op te nemen vergeleken met je
vorige cd’s, aangezien het meer covers zijn dan zelfgeschreven
werk?
‘De tijd die ik in de studio heb doorgebracht voor dit album was absoluut
relaxter dan met de vorige cd’s. Met een theatertour heb je de
nummers natuurlijk al duizenden keren gespeeld en kun je het op een
gegeven moment wel blind spelen, wat ervoor zorgt dat je heel zelfverzekerd
de studio ingaat. En omdat ik alle nummers al talloze keren
had gezongen voor ze werden opgenomen voelde het ook alsof ik ze
meer eigen had gemaakt. Normaal zit je anders in de studio nog een
eeuwigheid te pielen aan een nummer, ga je dingen honderdduizend
keer aanpassen. Toch heb ik wel het idee dat ik in covers genoeg van
mijzelf in kwijt kan. Sommige nummers van K’s Choice zing in tenslotte
ook nog steeds, en die zijn niet door mij geschreven, maar het
gevoel dat ze bij mij persoonlijk oproepen blijft. Ik moet er wel bij
zeggen; na een paar maanden lang een theatertour te hebben gedaan
begint het wel te kriebelen om weer eens lekker te rocken. Het
publiek, de herrie, die vibe - dat ga je dan toch ontzettend missen.’
Ik kan me inderdaad Youtube-filmpjes herinneren waarin je voor
een joelend publiek in je bh helemaal losgaat met een elektrische
gitaar.
‘Dat is ook een heerlijk gevoel! Als het kan wil ik het allebei hebben;
met de theatertour was het tenslotte een enorme luxe om mijzelf
avond na avond daadwerkelijk te kunnen horen zingen, in plaats van
dat je bij wijze van spreken wordt weggeblazen door het geluid op
het podium. Een theatertour daarentegen is heel intiem, je hebt op
GAY&NIGHT MAGAZINE 23