Focus Achteruitgang van de buurtwinkels in Brussel - BECI

22
NR 6 - JUNI 2008 - DYNAMIEK
opinie
Regionaliseren van
Gemeenschapsbevoegdheden.
Misschien een voorbeeld waarom
Brussel aandacht vereist: het onderwijs.
Het onderwijs is niet altijd aangepast
aan de internationale, tertiaire
en tweetalige realiteit van Brussel.
Op de meeste werkvloeren in het
Brusselse is de halve wereld vertegenwoordigd.
Het leren van talen
moet hier zo vanzelfsprekend zijn als
lichamelijke opvoeding of wiskunde.
Dat het onderwijs vaak in aftandse
gebouwen gebeurt, met weinig actuele
leermiddelen, een sterke tendens
tot ghettoïsering en afkalving van
het studieniveau en vaak gedemotiveerde
leerkrachten, de capaciteit
niet verhoogt of schoolpoortcamperen
versterkt, is niet de schuld van
een onaangepast educatief beleid
van Brussel, vermits het Gewest geen
bevoegdheden heeft op dat vlak.
Men kan de vraag stellen of de opdeling
in Franstalige en Nederlandstalige
scholen in dit tweetalig gebied,
met een multilinguale dagdagelijkse
realiteit, achterhaald is. Steeds meer
Frans- en anderstalige ouders sturen
hun kinderen naar het Nederlandstalig
onderwijs, vooral omdat er een
grote wil bestaat om hun kinderen
het Nederlands mee te geven. In
Brussel is talenkennis, en vooral de
kennis van het Nederlands en het Engels,
een ware hefboom van sociale
mobiliteit. Zelden waren er minder
Vlaamse Brusselaars, maar tegelijk is
het belang van het Nederlands enkel
maar toegenomen. “Native speakers”
mogen geen taallessen geven in het
net van een andere taalgemeenschap.
Wil men dan niet dat de kinderen
talen leren?
Beslissingen die elders worden genomen
hebben soms een belangrijke
impact op Brussel. Op dit moment
vinden 32% van de Brusselse jongeren
geen werk, omwille van kansarmoede,
schooluitval en leerachterstanden,
maar ook omwille van onaangepast
onderwijs, en een onvoldoende
kennis van het Nederlands.
Het sociale en economische weef-
sel komt almaar meer onder druk te
staan en de economische groei wordt
afgeremd, omdat het voor bedrijven
steeds moeilijker wordt om geschikte
personen te vinden - terwijl wel 20%
van de Brusselse actieve bevolking
werkloos is.
Onderwijs moet de belangrijkste beleidsprioriteit
zijn, daar we het ons
als samenleving en als bedrijfswereld
niet kunnen permitteren om al
dit menselijk talent te laten verkommeren
in kansarmoede.
Dát zijn de uitdagingen voor een
staatshervorming. Men moet uitgaan
van de praktijk, van wat er gebeurt.
En wat in Brussel gebeurt, dat
Brussel reikt de
hand net zo goed
naar Vlaanderen
als naar Wallonië
en wil zich
bij niemand
aanhechten
is jammer genoeg niet geweten. Dat
speelt bijvoorbeeld ook in de promotie
van Brussel in het kader van het
toerisme.
Goed Bestuur?
Brussel kende, door de stadsvlucht
van de middenklasse, een substantiële
daling van de inkomsten terwijl
de uitgaven bleven stijgen. In
Vlaanderen gebeurde dit niet en de
specifi eke verdeelsleutels van overheidsmiddelen
vallen slecht uit voor
Brussel: daarom heeft Brussel altijd
meer geld nodig. Dit heeft in de eerste
plaats met demografi e en sociologie
te maken en slechts in mindere mate
met slecht bestuur. Dat laatste kan
altijd beter, maar men moet ophouden
met altijd de nadruk te leggen
op de 19 baronieën met hun overdaad
aan personeel en bevoegdheden. In
vergelijking met Vlaams Brabant
valt dat eigenlijk allemaal nog wel
mee: evenveel inwoners als Brussel,
maar wel meer dan 60 gemeenten,
met 3 keer zoveel personeel/capita.
En baronieën zijn er elders ook, men
denke maar aan Leuven, Hasselt of
Oostende.
Geld nodig
Als Brussel haar troeven, de internationale
rol, haar jonge bevolking en
de multiculturele samenleving wil
uitspelen dan zal hierin geinvesteerd
moeten worden. In haar eentje, bij
de huidige fi nancieringsmodellen,
zal het niet lukken. De budgettaire
beperkingen laten niet toe om een
prestigieuze infrastructuur uit te
bouwen, een Belgische en Europese
hoofdstad waardig.
Brussel krijgt veel minder terug van
overheidsmiddelen dan wat het bijdraagt.
Brussel levert zoveel middelen
aan het land en neemt tegelijk
zoveel van de problemen op zich,
dat de stelling dat Brussel jaarlijks
zo’n 500 miljoen euro aan haar neus
voorbij ziet gaan, niet misplaatst is.
Eén kilometer metro aanleggen kost
50 miljoen. Met de 65 miljoen die de
Raad van Wijzen Brussel extra toebedeelde,
kan dus 1,3 km metro aangelegd
worden per jaar. En dan is er
nog geen cent naar het onderwijs
gegaan.
Daarom ook betreurt BECI dat Brussel
tijdens de regeringsvorming slechts
mondjesmaat aan bod komt, terwijl
de uitdagingen kolossaal blijven.
Geert Lambert heeft gelijk als hij zegt
dat elke staatshervorming bij Brussel
moet beginnen, maar dan in eerste
plaats om een betere en effi ciëntere
stad te bekomen, voor de bedrijven,
de Brusselaars, de pendelaars en de
expats, Vlamingen en Walen, want
wat goed is voor
Brussel, is dat ook
voor de rest van het
land. ●
Tom Smeets
Adviseur
Kenniscentrum Beci
ts@beci.be