Undertone Muddle

daar is mijn inspiratie voor dit project ontstaan. Het
project zou over darmen gaan. Wat het nog persoonlijker
maakte was het feit dat mijn vader darmkanker heeft
gehad, hij heeft nu een stoma.”
Hoe heeft dit project zich geuit? Waarin heeft dit zich
geresulteerd?
“Ik ben de darmen gaan onderzoeken en ik vroeg me
af: hoe belangrijk zijn onze darmen nou echt? En zo
ontstond er een heel persoonlijk project. Dan denk je
waarschijnlijk wat heeft dit met mode te maken? Maar
voor mij is mode meer dan kleding, mode gaat ook
over een bepaalde levensstijl en daar heb ik dit project
aan gekoppeld. Ik ben de darmen van een varken gaan
fotograferen, deze lijken het meest op die van de mens.
Opvallend waren de bijzondere kleuren van de darmen
en hoe deze kleuren bij elkaar komen. Daarnaast heb ik
mijzelf en ook de stoma van mijn vader gefotografeerd.”
Wat vond je vader van het idee dat hij gefotografeerd
zou worden?
“In het begin vond hij het niks. Het duurde een maand of
twee tot dat ik hem eindelijk mocht fotograferen. Hij vond
het maar raar, waarom zou je een stoma fotograferen?
Dat is toch iets vies? Hij voelde zich er helemaal niet fijn
bij. Uiteindelijk is hij gelukkig overstag gegaan en mocht
ik hem fotograferen.”
Kon je je vinden in zijn reactie?
“Ik begreep zijn reactie heel goed, maar toch
wilde ik doorzetten. Er zijn zo veel mensen met
darmproblemen waar bijna nooit over gepraat
wordt, er ligt een soort taboe op. Ik denk dat juist
als we dit soort dingen vaker zien dat het meer
bespreekbaar wordt.”
Is het je doel om mensen bewust te maken van
imperfecties die eigenlijk geen imperfecties zijn?
“Mijn doel is vooral om mensen langer te laten kijken
en aan het denken te zetten. Ervoor zorgen dat
mensen niet gelijk ‘iehwl’ zeggen of dat iets lelijk is.
Ik wil mensen er vanuit een ander perspectief naar
laten kijken. Dat als je het op een bepaalde manier
fotografeert het toch als mooi ervaren kan worden.
Misschien herkennen ze het zelfs wel bij zichzelf.”
Tot slot: op welk werk ben je het meest trots?
“Het meest trots ben ik op het eindresultaat van
de foto van mijn vader. Vooral met de gedachte
erachter dat het zo lang duurde voordat ik hem
mocht fotograferen. Ik vind dat het samen met de
tekst een heel mooi beeld is geworden. Daarnaast
ben ik ook heel trots op het project met illustraties
en menselijk lichaam er door heen.”
Tekst: Sacha van Dijk Beeld: Renee ter Haar / Fleur van Bragt