Bijenplanten_web

aspergefamilie 39
Langbladige druifhyacint (Muscari armeniacum)
Het geslacht Druifhyacint (Muscari), dat tot de Aspergefamilie
(Asparagaceae) behoort, telt ongeveer 30 soorten,
waarvan de oorspronkelijke groeiplaatsen hoofdzakelijk
gelegen zijn in het Middellandse-Zeegebied en de ten oosten
daarvan gelegen streken. Muscari is afgeleid van het
Griekse moschos. Het Muskushert of Muskusdier (Moschus
moschiferos) heeft geurklieren, die vooral in de paartijd in
werking treden. Sommige Muscari-soorten geuren naar
het Muskushert. Eén soort, Muscari parviflorum, bloeit in
het najaar, alle andere in het voorjaar. De bloemkleuren zijn
schakeringen van blauw, geel en bruin. U kunt ook planten
met witte bloemen aantreffen. Het betreft dan een witte vorm
van de Langbladige druif hyacint (Muscari armeniacum), een
soort met vele variaties. Van oorsprong afkomstig uit Turkije
en de Kaukasus. De soortnaam is afgeleid van Armenië, het
grensgebied gelegen tussen Turkije en Rusland.
Bloemen in een trosje
Van de Langbladige druifhyacint zijn de lange smalle bladeren,
vier tot acht in getal, naar boven omgebogen. In april en mei
staat de plant in bloei. Aan het einde van de bloeistengel
vormen de bloemetjes samen een trosje. Wat opvalt aan de
bloeiwijze is dat de bloemetjes boven in de tros omhoog
gericht staan. De andere hangen schuin omlaag.
De bloemen boven in de tros hebben meeldraden noch stamper
en dienen alleen om de bloeiwijze voor insecten beter zichtbaar
te maken. Ze zijn soms lichter van kleur.
De zes meeldraden zijn in twee kransen aan de urnvormige
bloemkroon verbonden. Bij het openen van de bloemen zijn
de meeldraden nog kort en de helmhokjes gesloten.
De stempel is dan reeds ontvankelijk voor het stuifmeel van
andere bloemen. Als de helmhokjes zich later openen zijn
de meeldraden langer geworden en reiken ze tot voorbij
de stempel. Ze blijven wel binnen de bloemkroon. Het driehoekige
vruchtbeginsel is driehokkig met in totaal zes zaadknoppen.
De imker zal het ongetwijfeld opvallen dat de bloemetjes druk
door bijen worden bezocht. Ze verzamelen nectar en stuifmeel,
dat in grijze klompjes wordt meegevoerd.
De Langbladige druifhyacint bloeit, tegelijk met de bij honingbijen
zo geliefde Rode ribes (Ribes sanguineum), maar u zult
dan zien dat de bloemetjes toch de aandacht van de bijen
weten vast te houden.
Vermeerdering
Deze Druifhyacint vermeerdert zich door zaad en door de
vorming van bolletjes aan de onderzijde van de bol. Om jonge
bolletjes te oogsten moeten de bollen om het andere jaar in
juli of augustus worden gerooid. De bollen moeten in oktober
of november worden gepoot. Om te zien hoe de plant zich in
de bol ontwikkelt, moet u eens in december een bolletje opgraven
en verticaal doorsnijden. In het midden op de bolschijf
onder in de bol, eigenlijk een korte stengel, ziet u dan de
bloemtrosjes in wording, omringd door de inmiddels al tot
boven het grondoppervlak gegroeide bladeren. Daaromheen
de vlezige bolschubben, eigenlijk bladeren, die dienen voor
het opslaan van voedsel.
Omdat praktisch iedere grondsoort geschikt is voor dit bolgewasje,
geeft het veel voldoening in de tuin. Het gedijt goed
op een standplaats in de zon of halfschaduw.
plaat 7. Langbladige druifhyacint
A plant met bloeiwijze; B doorsnede bol; C bolschub; D doorsnede
bloem; E helmknop; F stuifmeelkorrel (monocolpaat), polair (distaal)
aanzicht; G vruchten; H gesloten vrucht; I geopende vrucht; J zaad.