COMMEERE_APRIL_2018_LRweb

GRATIS
CULTUUR
CENTRUM
BRUGGE
De Brugse stadskrant
12 e jaargang april - mei 2018
ccbrugge.be
CULTUUR
CENTRUM
BRUGGE
Gwen Cresens
Wim Berteloot en Ludo Mariën
Iva Nova (RUS)
Orquesta Tipica Belgica
Aranis
L’orchestre Dalidaïste
Gwen Jan De Cresens Smet
Wim Berteloot en Ludo Mariën
Iva Nova (RUS)
Orquesta Tipica Belgica
Aranis
L’orchestre Dalidaïste
Jan De Smet
6 mei tot en met 3 juni 2018
AIRBAGFESTIVAL.BE
6 mei tot en met 3 juni 2018
Philippe Thuriot
Wim Claeys en zijn Schuune Bende
Adriano Cominotto & Pieter-Jan De Smet
Les Couteau Twist
Lalala Napoli (FRA/ITA)
Bonjour Burlesque (BEL/GBR/CAN)
Philippe Thuriot
Wim Claeys en zijn Schuune Bende
Adriano Cominotto & Pieter-Jan De Smet
Les Couteau Twist
Lalala Napoli (FRA/ITA)
Bonjour Burlesque (BEL/GBR/CAN)
De GRATIS krant voor zowel dames en heren van sta(n)d, als voor schortjes vuile
beuter, reulings, kloefekappers, en andere bruggelingen en aangespoelden

Erratum
Er is een foutje geslopen in ons interview met waarzegster Tine Dewaele dat verschenen is in het
februari nummer van De Commeere. Dewaele bracht een voorspelling uit over wat de Rode Duivels
zullen doen op het komende wereldkampioenschap voetbal. Wij legden haar het land Brazilië in de mond,
maar het moet natuurlijk Rusland zijn. Poetin Poetin, nog aan toe! Voorts werd Dewaele correct geciteerd,
want ze kreeg inzage voor ons stuk van de persen rolde.
(SVV)
Te huur per week: Prachtig vissershuisje
in Ile d’ Oleron (Frankrijk) bij bos en zee.
Ile d’ Oleron is een eilandje tussen La
Rochelle en Bordeaux, bereikbaar via de
langste brug van Frankrijk en is vooral gekend
voor zijn oesters en zijn mooi weer
(warme golfstroom). Reeds in februari
bloeit er de mimosa.
Meer info: guidodeville@hotmail.com.
2

www.vbro.be
Wij zijn fier op Nederlandstalige muziek!
3
Craenenburg
grand café - brasserie
WAAR DE BRUGGELINGEN
ZICH THUIS VOELEN.
Markt 16
8000 Brugge
tel: 050/33 34 02
Fax: 050 33 66 10

MARKT 12
Pallieter wordt Markt 12
4
Op de foto zien we van links naar rechts Stefaan Claeys, Stephanie Traen en Philip Traen.
Het team achter het bekende eetcafé De Smisse
blaast het bekende restaurant Pallieter, vlakbij het
stadhuis van Damme, nieuw leven in. “Het restaurant
kreeg de naam Markt 12 en mijn schoonvader Philip
Traen neemt de dagelijkse leiding in handen”, zegt
Stefaan Claeys van De Smisse.
Lekkerbekken uit de regio Knokke-Brugge-Damme
hebben er een nieuw adres bij om de benen onder
tafel te schuiven voor een lekkere maaltijd en een
goed glas. Op de locatie van het voormalige restaurant
Pallieter opende Burg 12 de deuren. Het
bekende restaurant Pallieter op de Markt werd 12
jaar uitgebaat door Valerie Pauwels en echtgenoot.
Daaraan voorafgaand roerde Philip Traen, (schoon)
vader van Stefaan Claeys en Stephanie Traen van
de Smisse, er drie jaar in de potten. Het gebouw is
al die jaren eigendom gebleven van Traen maar het
stond enkele maanden leeg omdat de vorige uitbaters
opteerden om zich te focussen op de B&B
in Moerkerke.“Mijn schoonvader, die op zijn 62ste
nog vol energie zit, vroeg me of ik het samen met
mijn vrouw Stephanie zag zitten om mijn schouders
te zetten onder een nieuw project. En ik hapte
graag toe”, zegt Stefaan. “Het is ook zo’n prachtige
locatie, vlak naast het stadhuis. Eigenlijk doen we
dit niet alleen voor onszelf maar ook voor de stad
Damme. Het zou toch zonde zijn dat dit pand op
zo’n ligging zou blijven leeg staan? Mijn schoonvader
Philip zal de dagelijkse leiding in handen
nemen en we trokken Hasso Hanssens, die onder
meer bij Rock Fort werkte, aan als chef-kok. Mijn
vrouw en ik zullen ook meedraaien. We gaan voor
een klassieke keuken met hedendaagse toetsen.
De kaart is beperkt maar we werken enkel met
verse en seizoensgebonden producten. Philip
rookt zelf zijn zalm en we maken ook zelf patés en
garnaalkroketten. De cote a l’os belooft zeker een
succes te worden. Het menu voor ‘s avonds bestaat
telkens uit een keuze uit drie voorgerechten, drie
hoofdgerechten en drie desserts.” Opmerkelijk is
ook dat heel wat decoratieve elementen in de zaak
te koop zullen zijn. Burg 12 is dus een ‘Boetiek
Restaurant’. De zaak zal geopend zijn vanaf vrijdag
tot en met maandag, en in de zomer vanaf de donderdag.
(PDV)
| de Commeere |

INTERPARKING IN BRUGGE
4.000 plaatsen in het van de stad
Centrum ‘t Zand € 1,20/u
Biekorf
€ 1,40/u
Zilverpand € 1,40/u
Katelijne € 1,40/u
Pandreitje € 1,40/u
Info : Hoefijzerlaan, 12 - 8000 Brugge - T. 050 33 90 30
AVONDTARIEF*
2,50 €
PER AVOND
TARIFICATIE
PER KWARTIER
vanaf 2de u
OPEN
24/24u
7/7
*vanaf 19 uur, en parking verlaten voor 7 uur ‘s ochtends
www.interparking.be
5
(aarde, zand, stabilisé, ...)
Wij regelen alles voor u!
Borden (parkeerverbod),
vergunning regio Brugge, ...
STEEDS DÉ GOEDKOOPSTE OP DE EINDFACTUUR!
Altijd stipt & correcte service. Ook open op zaterdag.
050 312 144 KRAKELEWEG 59, 8000 BRUGGE WWW.CONTAINERVERHUUR-CORNEILLIE.BE

BRUGSE UURTJE
Jan de Bruyne, Jan De Bruyne
en Jan De Bruyne.
6
Het jongste Brugse Uurtje van de Heemkundige
Kring Van Coppenolle had Jan De Bruyne als gast.
En meteen toen de uitnodiging digitaal ging regende
het vragen. Enfin, één vraag. Welke Jan De
Bruyne? Want er zijn in de geschiedenis van Brugge
drie heren die deze naam de voorbije decennia
enige bekendheid hebben gegeven. Er was de Jan
De Bruyne van het Brugs Beertje, er was de acteur
Jan De Bruyne en er was de radiomaker Jan De
Bruyne. Het ging dus om de Brugse acteur Jan De
Bruyne. Maar - om het simpel te houden- de drie
Jannen De bruyne kenden elkaar en hadden met
mekaar te maken. Volg je nog?
Mijn gast in het Brugs Uurtje was de “acteur-versie”.
Geboren in 1946 en nu woont Jan ergens in
Oost-Vlaanderen. Maar zijn roots is hij uiteraard
nooit vergeten. Jan vertelde honderduit over zijn
vader en moeder, die als niet-Bruggelingen in
Brugge belandden met als gevolg dat de kleine
Jan én hier ter wereld kwam én hier nogal wat
stoten uithaalde. En de basis legde voor zijn rijke
carriere...”Na wat omzwermingen bouwden ze
een huis in de Stijn Streuvelsstraat, in wat toen
het miljoenenkwartier werd genoemd. In die nu
volgebouwde straat en stonden nog geen huizen,
dat waren weiden....Ik ben de jongste van vier en
liep ondermeer school bij de Zusters Apostolinnen
in wat nu het Adornescomplex is. Daarna trok
ik richting het Sint-Leocollege. Achteraf gezien
werd dààr de basis gelegd van mijn latere theater-
en tv-carriere. Bij meester Moeyaert, vader
van jeugdauteur Bart. Ik zat er in de klas samen
met ondermeer Guido Depraetere en met Frank
De Velder. Ach, ik heb daar stoten uitgehaald hoor.
Veel strafstudie gehad. Maar ook misdienaar geweest
op Sint-Anna. En daar is dan weer de basis
gelegd voor mijn latere alter-ego, professor Arnoldus
Goedbier. Want zijn dienst, wat was toch een
beetje toneel opvoeren he. En ik kon aardig overweg
met het orgel in de kerk. Op de duur kwamen
de mensen vroeger naar de mis om mij te horen
spelen...”.
Jan trok dan naar de universiteit maar de kriebel
voor het theaterspelen was dermate groot dat dat
eigenlijk steeds voorrang kreeg. Zo volgde hij ook
een cursus in de nu verdwenen Korrekelder in
Brugge, samen met ondermeer Leen Persyn. Daar
legde hij contacten met mensen van De Valk. En
met Bruggeling Toni Willems. Zijn studies in Gent
waren niet je-dat en Jan verhuisde naar Oostende,
waar hij studeerde voor technisch ingenieur. Maar
| de Commeere |

BRUGSE UURTJE
ook dààr liep hij mensen uit zeg maar de tv- en de
showwereld tegen het lijf. Jo Röpcke bijvoorbeeld.
En Armand Pien. Na hier en daar gewerkt te hebben
hakte Jan de knoop door en ging full time aan
de slag in de theaterwereld. Alles opsommen wat
Jan heeft gedaan is hier niet mogelijk. Maar er vallen
namen als Theater 19 (toen nog in de Beenhouwerstraat),
Arca, De Werf, Mallemunt, Radeis, er
volgde werk voor televisie met ondermeer de Vara
in Nederland en de Duitse televisie. En er waren de
gastrollen in heel wat tv-reeksen. Denk maar aan
Commissaris Roos, Aspe, Wittekerke, Spoed, de
Kotmadam, FC De kampioenen, Zone Stad, Samson
en Gert, Heterdaad, Ons Geluk, Windkracht 10
en zo zijn er nog heel wat op te noemen.
In 1986 was er het Jaar van het Bier. Jan De Bruyne
(en nu wordt het moeilijk om ze uit elkaar te houden)
had toen een restaurant, de “Komme” aan de
Komvest in Brugge (die plek staat bekend omwille
van het feit dat daar de allereerste uitzendingen
van de Brugse vrije radio VBRO plaatshadden, op
de zolder aldaar). Beide Jannen kwamen met elkaar
in contact en contacteerden de derde Jan De
Bruyne, producer aan de slag bij Radio 2 (toen nog
BRT 2) in West-Vlaanderen - en op 74-jarige leeftijd
overleden tijdens een reis in Thailand. Met de
bedoeling een programma te maken rond de bierwereld.
Wat geschiedde, in de Bier-o-foon. “Maar
er gebeurde véél meer in de loop der jaren, er was
de ludieke blik op het biergebeuren, er was het
bekende wekelijkse programma “Het Gelach” in
1992, 1993 en 1994. Het idee groeide voor een heuse
theatershow, in de vorm van ludieke lezingen
rond het alcoholrijke vocht,” zegt Jan. “Ik trok de
baan op met ondermeer “Toernee Generale” vanaf
1998 en in premiere op de Gentse Feesten. Later
volgden de “Kerstbiershow” van 2002 tot 2005, de
“Koninck Drinkt” van 2004-2007 en “Trappist Trappist”
van 2007 tot en met 2010. Daartussen verwezen
zit in de jaren ‘80 van de vorige eeuw ook nog
Stekelbees in Gent en Jan stond zelfs een jaar lang
in een... rockmusical op de planken. “De Rocky
Horror Picture Show was dat, met ondermeer
Marijn De Valk en Karel Deruwe. Maar ik was ook
actief bij Teater Taptoe in Gent met ondermeer mini-opera’s.
We hebben zelf in Japan opvoeringen
gedaan. Jan is nu al een tijdje met pensioen. Om
het onderscheid toch een beetje te maken noemde
Jan De Bruyne, acteur, zich sedert die samenwerking
zich trouwens Jan Albert De Bruyne. En als
professor Arnoldus Goedbier trok hij jarenlang de
baan op met uiteenzettingen over bier (bierwetenschap
met een knipoog...). Met enkele sappige
anecdotes als gevolg. Zo slaagde hij er ooit in met
een “fusee” een aantal gaten te branden in een
gloednieuwe pull-over van een VRT-journaliste en
slaagde Jan er ook in om een café in de Carmersstraat
in Brugge bijna in de fik te steken doordar
gedroogde hop aan het plafond door alweer een
fusee verdacht begon te roken...
Bruggelingen kennen hem zeker ook uit de tijd van
het Brugse Brouwerij- en Mouterijmuseum in het
Verbrand Nieuwland. Het museum was ooit ingericht
in de gebouwen van de Brouwerij ‘t Hamerken,
later de Gouden Boom. Die site werd gebouwd
in 1902 en was in gebruik tot in 1976. Heel wat
machines stonden nog op hun originele plek. “Legendarisch
was dat. De collectie is er na de verbouwingen
niet teloor gegaan, die bevindt zich nu
gedeeltelijk in het museum van De Halve Maan in
Brugge. Maar de site op zich wel natuurlijk. Jammer,
want we zaten daar in een uniek kader”. Jan
De Bruyne was een welkome gast in een stampvol
Oud Handbogenhof. Wie er nog eens wil bij zijn; het
volgende Brugse Uurtje is op 8 april, met als gast
Frank Persoone, vader van de bekende chocolatier
Dominique.
Nico Blontrock
7
| de Commeere |

GEERT LEYS
Geert Leys blaast schuttersgilde
Sint-Sebastiaan nieuw leven in
8
De Brugse kinesist Geert Leys treedt in de voetsporen
van zijn vader Pieter, de laatste burgemeester
van Sint-Andries, en is hoofdman van de bekende
boogschuttersgilde Sint-Sebastiaan. “De gilde zat
twee jaar geleden op een absoluut dieptepunt maar
nu tellen we terug meer dan 80 enthousiaste leden.
Bij ons geen elitair gedoe. Het lidgeld bedraagt
slechts 75 euro en alle lagen van de bevolking zijn
welkom”, zegt Geert Leys, die nu ook de politieke
microbe te pakken heeft.
De koninklijke Handbooggilde Sint-Sebastiaan
werd gesticht in 1833. Bij de stichting namen de
schutters hun intrek bij herberg ‘De Witte Beer’,
nabij de Smedenpoort. “In 1898 werd verhuis naar
een terrein nabij de herberg ‘Duc De Brabant’
langs de Torhoutsesteenweg en in 1928 trokken de
schutters naar een weide in de Zandstraat”, duikt
Geert Leys in de geschiedenis van de roemrijke
schuttersgilde. In 1970 namen we onze definitieve
stek in gebruik in de Chalet op het domein De
Koude Keuken.” De familie Leys is sterk verbonden
met de schuttersgilde in Sint-Andries. Geerts
vader wijlen Pieter Leys – jarenlang parlementair,
burgemeester van Sint-Andries en twee legislaturen
eerste schepen van Brugge – was maar liefst
42 jaar hoofdman van de Sint-Sebastiaansgilde.
Drukke praktijk
“Als jongeman was ik eigenlijk zelf niet zo nauw
betrokken bij de schuttersgilde, moet ik eerlijke
toegeven. Zoals wellicht bekend heb ik al jaren een
drukke praktijk als kinesist en in die hoedanigheid
werkte ik 32 jaar voor Cercle Brugge. Daarnaast
was ik actief bezig met veel andere sporten, zoals
tafeltennis en squash”, legt Geert uit. “De jongste
jaren begonnen enkele leden van de Schuttersgilde
dan toch aan mijn mouw te trekken om een
actieve rol te gaan spelen in het bestuur ervan.
Meer dan tien jaar geleden al begon de neergang
in het ledenaantal zich in te zetten en twee jaar
| de Commeere |
geleden beleefden
we een absoluut
dieptepunt met
nauwelijks nog
20 leden. Ik werd
dus gevraagd om
hoofdman te worden.
Ze raakten
wel een gevoelige
snaar bij mij door te verwijzen naar de belangrijke
rol van onze familie en dan vooral mijn vader; die
hoofdman was tot aan 2005 en in 2009 overleed. Ik
besloot ervoor te gaan en ook mijn broers Axel en
Pascal sloten zich aan.
Ludieke brief
Om nieuwe leden te werven stuurde ik een enigszins
ludieke brief naar zo’n 150 vrienden en kennissen.
Ik kreeg er opmerkelijk veel respons op,
het enthousiasme rond de schuttersgilde kwam
terug en momenteel hebben we toch zo’n 80 leden.
Ook de grote Prijs Pieter Leys, voornamelijk
georganiseerd door mijn broer Axel, is een groot
succes en er doen ook leden van andere schuttersgilden
aan mee. De te winnen prijzen zijn vaak
nogal ludiek, zoals 500 eieren of een levend hangbuikvarken!
Ik wil ook benadrukken dat onze gilde
erg democratisch is. Helemaal niet elitair zoals
soms wel eens gedacht wordt over schuttersgilden.
Het lidgeld bedraagt bij ons slechts 75 euro
per jaar. Dat is een fractie van het lidgeld bij een
aantal andere Brugse schuttersgilden. Naast het
bekende schieten op de ‘staande wip’, hebben we
ook een zogenaamde ‘liggende wip’. Doordat ons
lokaal niet groot genoeg is schieten we daarom
van binnen in de chalet door het open raam naar
buiten”, lacht Geert.
Groter lokaal
“We zijn nu in bespreking met het stadsbestuur,
dat eigenaar is van de infrastructuur, om het ge-

GEERT LEYS
bouw uit te breiden zodat we ons sport nog beter
kunnen uitoefenen. Hopelijk kan dit gerealiseerd
zijn tegen 2020.” Geert Leys wil ook nog op een ander
domein in de voetsporen van zijn vader treden;
in de politiek met name. Op 14 oktober prijkt Leys
op de CD&V lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen
in Brugge. “Dat mijn vader een belangrijke rol
speelde in de politiek is alom bekend. M’n vader
stelde me eerder twee keer voor om in de politiek
te stappen maar ik heb die boot altijd afgehouden”,
vertelt Leys. “Tientallen jaren geleden sloten ik
en m’n twee goeie vrienden Marc Olivier en Roland
Van Maele een pact. Geen van ons zou in de
politiek stappen zonder het uitdrukkelijke akkoord
van de twee anderen. Dus toen Dirk De fauw me
benaderde om de CD&V lijst te versterken sprak
ik af met Marc en Roland voor een lang gesprek.
Zij gaven me hun fiat en ik heb toegehapt.” Mijn
stokpaardjes zijn vooral sport en cultuur. Sport is
evident voor mij maar ik ben ook wel een grote
muziek- en cultuurliefhebber.”
teveel klassiek
“Het Concertgebouw doet een heel goede job maar
de programmatie is wat al te eenzijdig op klassieke
muziek gericht. En in de stadsschouwburg zie ik
ook erg mooie voorstellingen, in allerlei genres,
maar door een volgens mij te beperkte promotie
komt er te weinig volk op af. Het is ook jammer dat
de jazz niet de nodige aandacht krijgt in Brugge,
met de jammerlijke evoluties bij De Werf onder
meer. Hoe ik campagne zal voeren? Alleszins niet
op de klassieke manier met overal borden en affiches
van mezelf in het straatbeeld. De mensen
moeten uiteraard weten dat ik op de lijst sta maar
enorm veel affiches zijn volgens mij weg gegooid
geld. Ik zal vooral veel onder de mensen komen;
wat ik nu eigenlijk ook al graag en veel doe. En wie
me kent weet dat ik hou van een kwinkslag dus
mijn campagne zal zeker ook wel een wat ludieke
ondertoon hebben!”, lacht Geert Leys.
(PDV)
9
Guy GUY Poelvoorde POELVOORDE - A PASSIoN PASSION For FOR PAINTINGS
AANKOOP EN VERKOOP SCHILDERIJEN VAN DE 17e EEUW TOT HEDEN
TE KOOP TE GEVRAAGD: KOOP gEVRAAgD: schilderijen schilderijen van PAUL van PERMEKE, Brugse schilders GASTON zoals BOGAERT,
PAUL RECKELBUSCH, KLEIN, BRUGSE DESLOOVERE, EN KNOKSE SCHILDERS VAN ACKERetc...
Restauratie- en conservatieadvies - Gratis expertise - Discretie verzekerd - Enkel na afspraak
Pitsenbosdreef 7, 8200 Brugge - Tel 0475 39 34 98 - Fax 050 33 21 59
www.guyart.com - e-mail: paintings@guyart.com

EDJE SKA & DE PILCHARDS
Live party-coverband Edje Ska & De Pilchards
viert tiende verjaardag met Decennial Tour
10
Begin maart gaven Edje Ska & De Pilchards een
try-outoptreden in cultuurcentrum Bulskampvelt in
Hertsberge. De populaire covergroep rond zangershowbeest
Jan Vermeersch bestaat tien jaar en viert
dit met een Decennial Tour die hen wellicht ook tot bij
jou om de hoek zal brengen.
Naast Jan Vermeersch aka Edje Ska (48) maken
Jeroen De Keyser (gitaar), Peter Iterbeke (gitaar),
Joachim Delaert (bas) en Kris Loris (drums) de
bezetting van De Pilchards compleet. “Voor onze
Decennial Tour hebben we eerst vier try-outconcerten
gespeeld om alles op punt te stellen”, vertelt
Vermeersch, de geboren Bruggeling die vandaag
in Ruddervoorde woont. “Er zijn enkele maanden
voorbereiding aan vooraf gegaan, omdat we alles in
zijn plooi wilden laten vallen. Zelfs nu komen we nog
elke zondag samen om een uur of zes te repeteren
om de muzikale puntjes op de i te zetten.”
Keukengeheimen
Wat zijn de keukengeheimen van Eddy Ska & De
Pilchards?
“Ik ben bijzonder punctueel en sta erop dat de productie
helemaal op punt staat. Voor alles wil ik dat
de mensen zich amuseren. Ik wil geen muziek spelen
voor muzikanten, maar voor mensen die voor
ons podium staan. We zijn er niet op uit om te tonen
wat we technisch allemaal in onze mars hebben,
maar om hen een avondje muzikaal vertier met een
hoop ambiance te brengen.”
| de Commeere |

Bij het begrip Decennial Tour ben je als buitenstaander
geneigd te denken dat het vooral op a trip down
memory lane zal uitkomen. Is dit ook het geval?
“Helemaal niet. Zeventig procent van de show is opgebouwd
uit nieuw materiaal. Zo pakken we nu uit
met een blok Abba en steunt onze set voorts vooral
op klassiekers en meezingers van de jaren ’70 en
’80. Van James Brown over ‘Meisjes’ van Raymond
van het Groenewoud en ‘Maniac’ van Michael Sembello
tot Rick Astley. Muziek van vandaag laten we
bewust achterwege. Hierdoor spreken we vooral
mensen van veertig tot zeventig jaar aan, al komen
er ook jongeren naar ons kijken. Sinds begin juli
vorig jaar hebben we er min of meer een zesde lid
bij in de persoon van Jacky
Klinkers, een dertiger die
op hogeschoolniveau een
master in drum en klassieke
muziek behaald heeft.
Hij is de geluidsman die ons
geluid op een perfecte manier naar het publiek weet
over te brengen. Hij kan dan ook bogen op heel wat
ervaring. Zo was hij nog geluidstechnicus bij onder
meer Kid Safari en Boogie Boy.”
Geen vuulemulen meer
“Wij spelen geen muziek voor
muzikanten, maar voor mensen
die voor ons podium staan”
“Vroeger lokten we daar veel volk mee. Mensen waren
benieuwd naar wat ik dan weer uit mijn botten
zou kramen. Het verstand is evenwel met de jaren
gekomen. (lacht) Bovendien leven we in #MeTootijden
en daar horen andere zeden bij. Daarnaast
heeft tegenwoordig bijna iedereen een smartphone
op zak. Alles kan gefilmd worden. Als je na een optreden
thuiskomt, staat het al op YouTube. Op dat
vlak ben ik veel voorzichtiger geworden, ook omdat
we vandaag op plaatsen spelen die we vroeger niet
aandeden. Bijvoorbeeld? Bedrijfsfeesten.”
“Daarnaast heb ik net als de andere leden van onze
band een hoofdberoep. Ik ben sales-manager van
een up-market parketbedrijf.
Dan kun je je ook niet
permitteren om er tijdens
optredens als een losbol
tegenaan te gaan. Mij zal je
er ook nooit op kunnen betrappen
een pint op het podium te drinken. En naar
horloges kijken evenmin, want het plezier van ons
publiek staat steeds voorop.”
(svv)
11
Je bent een geweldige entertainer. Wat vind je
daarnaast jouw sterkste punt?
“Dat ik me goed bewust ben van hetgeen ik niét kan.
Mij moeten ze niet vragen om te rappen of heel hoog
te zingen.”
Er is een tijd geweest dat je je hand er niet voor
omdraaide om tijdens optredens te vuulemulen of
de aanwezige vrouwelijke populatie seksueel uit te
dagen. Dit is ondertussen helemaal uit jullie sets
verdwenen.
Op zondag 17 juni strijken Edje Ska & De Pilchards
in het kader van hun Decennial Tour op
de Sint-Andriese Feesten in De Koude Keuken
neer. Op dinsdag 31 juli sluiten ze oudergewoonte
de feesten aan De Verloren Hoek af. Een
dag later staan ze op de Eiermarkt geprogrammeerd.
Ook andere festiviteiten – zoals ‘Vlaanderen
zingt’ op zaterdag 21 juli op de Markt van
Brugge – zijn nog in de running.
Website: www.edjeska.be

EDDY VAN MOUFFAERT
Eddy Van Mouffaert (alias Le Grand Julot en
Eddy Govert) bundelt ‘Straffe Stoten uit de
Showbizz’ in boekje
“Ooit heb ik me in de
slaapkamer van een dame
omkleed”
de schermen van onze showbizz aan toe gaat, want
“there’s no business like showbusiness”.
12
Vorig jaar nam Le Grand Julot afscheid van het publiek
in aanloop naar ‘Vlaanderen zingt’ op de Markt.
Sindsdien kreeg zijn geestelijke vader Eddy Van
Mouffaert (69) nog regelmatig aanbiedingen voor
optredens binnen, maar afscheid nemen, wilde de
geboren Sint-Gillisnaar maar één keer. Dit betekende
geenszins dat Van Mouffaert sindsdien op zijn lauweren
is gaan rusten. Zo rolde van zijn hand zopas het
lezenswaardige boekje ‘Straffe Stoten uit de Showbizz’
van de persen.
Vijfenvijftig jaar stond Eddy Van Mouffaert op de
planken en dan maak je natuurlijk wel wat mee.
“Soms waren er hilarische momenten, soms ook
ronduit droevige en zelfs bizarre omstandigheden”,
schrijft Van Mouffaert op het achterplat van ‘Straffe
Stoten uit de Showbizz’. “Met dit boekje wil ik het
publiek onverbloemd vertellen hoe het er achter
Hoe kwam je op het idee voor ‘Straffe Stoten uit
de Showbizz’?
“Al van kindsbeen kon ik op uitmuntende wijze de
pen voeren. Voor mijn opstellen haalde ik hoge
cijfers. Doordat mijn muzikale ontwikkeling zo’n
hoge vlucht nam, was er nauwelijks tijd om me
daarop te concentreren. Nadat ik besloten had om
met Le Grand Julot niet langer op te treden, kwam
er ruimte vrij om een aantal anekdotes te compileren
die ik door de jaren heen had meegemaakt.
Zelf vond ik dit een interessant uitgangspunt, omdat
de meeste mensen ook maar één kant van de
showbusiness zien. Met mijn boekje wil ik hun ook
inkijk geven in de backstage. Alles bij elkaar heb ik
een vijftigtal verhalen bij elkaar gebracht.”
Zowel komisch als tragisch
Die verhalen zijn zowel komisch als tragisch van
aard, zo laten titels van verhalen als ‘Danser zonder
broek’, ‘Een dringende behoefte’, ‘Een huwelijksfeest
met hindernissen’ en ‘Omkleden tussen
het puin’ ook vermoeden. Er zijn evenwel veel
meer verhalen.
“Ooit werd ik gevraagd voor een optreden in een
rustoord in Liedekerke. Aan de verantwoordelijke
vroeg ik waar de kleedkamer zich bevond. Die
bleek niet voorhanden te zijn, waardoor ik verwe-
| de Commeere |

Café Rose Red
Cordoeaniersstraat 16
8000 Brugge
T +32 (0)50 33 90 51
www.caferosered.com
13
Trappist beer... taste the silence

EDDY VAN MOUFFAERT
zen werd naar een ruimte met klapdeuren. Nadat
ik me getransformeerd had in Le Grand Julot deponeerde
ik mijn kleren op een kar. Na mijn optreden
zocht ik opnieuw die kar op, maar… die bleek
verdwenen. Na enig speurwerk bleek die zich op
de derde verdieping te bevinden. Bewoners hadden
die kar immers aangeslagen om koffie op te
plaatsen voor een praatnamiddag. (lacht)
‘Ik zien stapelzot van joen’
Volgens Van Mouffaert kun je over de kleedkamers
in Vlaanderen op zich al een boek schrijven. Die
kleedkamers variëren immers van lokalen waar
je tussen de bierbakken je plunje mag aantrekken
over hooizolders, slaapkamers tot garages. Vaak
moest hij zich in zijn eigen wagen aankleden en
één keer zelfs in een lokaal onder een kerkpodium
vol stoelen, waar je niet eens recht kon staan.
wat achter de schermen voor veel nervositeit en
tumult zorgde.”
Vedetteparades zitten er voor Van Mouffaert niet
meer in, maar als Eddy Govert bracht hij onlangs
toch een nieuwe single uit met de welluidende
Brugse titel ‘Ik zien stapelzot van joen’. “De website
WithYou.tv vroeg me om in hun studio over dat
nummer te komen praten”, vertelt Van Mouffaert.
“Toen ik thuiskwam, stond mijn telefoon meteen
roodgloeiend. De ene organisator na de andere
belde me met de vraag of ik weer ging optreden.
Nogmaals: ik heb er een punt achter gezet en een
comeback zit er niet in. Ik blijf immers in de muziekbusiness
actief. Samen met Hendrik Deschuyteneer,
mijn lifetime companion heb ik nog steeds
mijn handen vol met D&V, onze productie- annex
publishing firma waarmee we opnames met artiesten
maken alsook hun rechten beheren.”
14
“In mijn boekje heb ik het niet over vedetteparades.
In de hoogtijdagen van de lokale radio’s werkten
artiesten soms met hun ellebogen om toch
maar op scene te kunnen verschijnen. Meestal
was de afspraak om er na drie à vier nummers
mee op te houden, maar je had lui die er een sport
van maakten om het vijftig minuten uit te zingen,
(svv)
“Straffe Stoten uit de Showbizz” kost vijftien
euro en is verkrijgbaar via de onlinesites van
alle grote boekhandels alsook via
www.shopmybooks.com
| de Commeere |

Het échte Brugse stadsbier
15

POLITIEK BRUGGE
Gemeenteraadsverkiezingen zijn in aantocht
Wordt politiek Brugge nog vrouwvriendelijker?
16
Op 14 oktober hebben gemeenteraadsverkiezingen
plaats en de electorale koorts is – ook in Brugge - nu
al aardig aan het stijgen. Prangende vragen (Wie wordt
burgemeester en wie niet?) zijn legio en daar wil De
Commeere, galant als altijd, er nog eentje aan toevoegen,
nl. zetten de Brugse vrouwen hun opmars verder?
Want het wordt al eens over het hoofd gezien dat politiek
Brugge tot de vrouwvriendelijkste steden van het
land behoort. En dat is allerminst vanzelf gekomen…
Enkele cijfers op een rijtje: de Brugse gemeenteraad
heeft momenteel 21 vrouwen op 47 raadsleden
(44 %) in de rangen en daarmee scoort Brugge
behoorlijk goed, want een aardig stukje boven het
nationaal gemiddelde (36 %). Met nog drie dames
erbij zou Brugge zowaar deel uit maken van het
selecte clubje van 16 van de in totaal 589 Belgische
gemeenten met meer vrouwen dan mannen in de
gemeenteraad.
Gelijkheid voor allen is één van de grote opdrachten
van de democratie. Deze gelijkheid werd niet
zomaar geschonken, maar moest worden afgedwongen,
en daar gingen dikwijls ettelijke decennia
overheen. Neem nu het stemrecht. Algemeen enkelvoudig
stemrecht komt er pas in 1919 en dan nog
alleen voor mannen. Vooraleer de vrouw identieke
rechten zal verwerven moet er nog eens 29 jaar, tot
1948, worden gewacht.
De grote revoluties van het einde van de 18de en het
begin van de 19de eeuw komen vooral de mannen
ten goede, en al genieten de vrouwen uiteraard mee
van de nieuwe vrijheden, deelnemen aan de besluitvorming
is er nog altijd niet bij.
Zusterlijkheid
De Franse revolutie met als leuze “Vrijheid, gelijkheid
en broederlijkheid” wil een maatschappij creeren
zonder privilegies en onderdrukking. Geen
wonder dan ook dat de vrouwen mee op de barricades
staan en dat blijft niet zonder gevolgen, want ze
verwerven meteen een grotere gelijkheid binnen het
huwelijk. Tegelijk groeit in Frankrijk ook het aantal
zgn. vrouwenclubs, zij het dat ze van korte duur zijn,
want in 1793 worden ze bij decreet verboden.
Tot aan de nederlaag in 1815 in Waterloo leven ook
wij een tijdlang onder het Franse regime en dat hebben
ook de vrouwen geweten. In 1804 kondigt Napoleon
immers zijn Burgerlijk Wetboek af en daarin
wordt de ongelijkheid tussen man en vrouw wettelijk
vastgelegd. In het gezin draagt de man alle gezag en
vertegenwoordigt hij ook als enige zijn gezin voor de
buitenwereld.
Bij de Belgische revolutie van 1830 nemen ook vrouwen
actief deel aan de esbattementen, maar worden
daarvoor karig beloond. De Belgische Grondwet die
in 1831 wordt afgekondigd is weliswaar vooruitstrevend
omwille van de vele vrijheden, erg democratisch
is ze echter niet over de gehele lijn. Inspraak is
slechts het voorrecht van een beperkte groep (mannelijke)
burgers die hoge belastingen betalen (het
zgn. cijnskiesrecht). Dat gaat om slechts 1 % van de
totale bevolking. Zo wordt 99 % uitgesloten omdat
ze niet rijk genoeg is of omwille van hun sekse. Dit
betekent een achteruitgang in vergelijking met de
toestand onder het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden
(1815-1830) toen sommige vrouwen onder
bepaalde omstandigheden wél mochten stemmen.
In het begin van het onafhankelijke België protesteren
slechts enkele vrouwen tegen deze gang van
zaken. Het gaat meestal om progressieve dames uit
de hogere burgerij die een goede opleiding hebben
genoten, maar ze zijn onvoldoende talrijk om een
| de Commeere |

echte actie op gang te brengen. De meeste steun
krijgen ze nog van… een man: de journalist Lucien
Jottrand die in 1848 een boek publiceert waarin hij
pleit om aan iedere volwassen Belg één stem te geven.
Onderwijs
Maar de dames blijven niet achterwege en een leidende
rol is weggelegd voor Zoé Gatti de Gamond,
die vanaf de basis wil beginnen en pleit om ook voor
meisjes hoogstaand onderwijs te organiseren. Het
werk van Zoé Gatti de Gamond zal nadien worden
voortgezet door haar dochter Isabelle die in tal van
steden lessen voor jonge vrouwen organiseert. De
Gatti is van liberalen huize en wil aldus het katholieke
monopolie doorbreken in het meisjesonderwijs,
waar meisjes vooral tot huisvrouwen worden opgeleid.
Als reactie zal trouwens ook het katholieke
onderwijs zich toeleggen op kwaliteitsonderwijs
voor meisjes. En wat werd verwacht, dat gebeurt inderdaad
ook: er groeit een vrouwelijke, intellectuele
elite. Een belangrijke naam is hier deze van Marie
Popelin, die later in Brugge zowaar een straatnaam
zal krijgen. In 1888 behaalt ze als eerste vrouw het
diploma van doctor in de rechten. Omdat ze vrouw is
mag ze echter niet de eed als advocaat afleggen en
als reactie daarop sticht zij in 1892 de Ligue Belge du
droit des femmes, de eerste gestructureerde feministische
organisatie in ons land.
Terloops: als Marie Popelin in 1913 overlijdt, hebben
vrouwen nog steeds niet het recht de eed als advocaat
af te leggen. Dat komt er pas in 1922.
Met haar Liga ijvert Popelin voor economische,
burgerlijke en politieke gelijkheid van vrouwen en
mannen en omdat ze gehoor vindt bij vooral liberale
en socialistische parlementairen kan ze enkele
wetsveranderingen afdwingen die de positie van de
vrouw verbeteren.
Naast de Liga van Popelin groeien al snel meer
vrouwenorganisaties die in het begin van de 20ste
eeuw de krachten bundelen. Zo wordt in 1909 de
Nationale Vrouwenraad opgericht, een commissie
om het vrouwenstemrecht te bestuderen. Weldra
zal ook een Katholieke Liga voor het Vrouwenstemrecht
worden opgericht en finaal heeft in 1913 de
oprichting plaats van de Belgische Federatie voor
het Vrouwenstemrecht.
Scharniermoment
De jaren 1912 en 1913 zijn een scharniermoment in
het verhaal omdat in 1912 in Brussel ook het congres
van de Internationale Feministische Federatie
plaatsheeft met als belangrijkste dagordepunt het
vrouwenstemrecht.
Ook in het Belgische Parlement komt de kwestie nu
aan de orde, zij het nog in de rand want men debatteert
er nog steeds over het enkelvoudig stemrecht
voor mannen. Dat debat leidt tot het capacitair kiesstelsel,
waarbij gegoede mannen of mannen met
een hoger diploma twee of drie stemmen kregen.
Dat is een compromis dat de roep om het meervoudige
stemrecht te vervangen door het enkelvoudige
stemrecht slechts zal aanwakkeren.
De politieke partijen betonen nu steeds meer interesse
voor het vrouwenstemrecht omdat ze beseffen
dat daar electoraal garen van te spinnen valt. Bij
de BWP is het vooral Emilie Claeys die zich ontpopt
als voorvechtster. Zij is een katoenarbeidster die
zich door zelfstudie heeft opgewerkt en later zelfs
uitgeefster zal worden van de krant Vooruit. De BWP
is het vrouwenstemrecht overigens wel genegen.
De liberalen zijn dat minder omdat ze vrezen dat
veel ongeschoolde vrouwen zich bij het kiezen zullen
laten leiden door hun geloof en zo de Katholieke
Partij alleen maar sterker zullen maken. De liberalen
zijn wel gewonnen voor het algemeen enkel-
17
| de Commeere |

POLITIEK BRUGGE
18
voudig stemrecht voor mannen. Omstreeks 1900
krijgt ook het katholieke feminisme vorm, maar
men moet er wel opboksen tegen de conservatieve
vleugel die ook tegen het algemeen enkelvoudig
stemrecht is uit vrees voor de grote doorbraak van
de socialistische partij.
Na de Eerste Wereldoorlog komt een en ander in
een stroomversnelling. De Belgische machthebbers
hebben uit de oorlog geleerd dat het onmogelijk
is om nog langer bepaalde mannen meer politieke
inspraak te verlenen dan andere en koning
Albert I kondigt in zijn eerste naoorlogse troonrede
aan dat voortaan het principe “Een man, één stem”
zal worden toegepast. Vrouwenorganisaties proberen
meteen mee te profiteren van deze tegemoetkoming,
maar stuiten nog op politiek verzet.
Toelating van echtgenoot
Niettemin kunnen er enkele bressen in het mannenbastion
worden geslagen. Vrouwen krijgen bij
wet van 15 november 1920 zgn. passief stemrecht
voor Kamer en Senaat, d.w.z. ze mogen zich kandidaat
stellen maar zelf niet stemmen, met uitzondering
van niet hertrouwde weduwen wier man is
gesneuveld tijdens de oorlog of zelf heldendaden
hebben verricht. In 1925 trekken aldus 10.130
vrouwen naar de stembus, naast 2,3 miljoen mannen.
Intussen mogen bij wet van 15 april 1920 ook
deelnemen en kandidaat zijn voor gemeenteraadsverkiezingen,
met uitzondering van prostituees
en overspelige vrouwen. Meer dan 2 miljoen
vrouwen trekken in 1921 aldus voor het eerst ter
stemming, maar stemmen blijkbaar vooral voor…
mannen. Opmerkelijk: vrouwen kunnen dus verkozen
worden, maar willen ze ook burgemeester
worden, dan moeten ze ook gehuwd zijn en… een
schriftelijke toelating van hun echtgenoot kunnen
voorleggen.
Intussen hebben ook de eerste vrouwen hun entree
gemaakt in het Parlement. De allereerste
senator wordt in 1921 Marie-Anne Spaak-Janson
uit Brussel, dochter van de politicus Paul Janson.
Het is wachten tot 1929 voor de tweede vrouw haar
verschijning in het Parlement maakt. De eerste
West-Vlaamse vrouw in het parlement wordt Odila
Van den Berghe (VNV) die in 1936 wordt gecoöpteerd
als senator.
Uiteraard voelen de vrouwen steeds meer dat het
enkelvoudig stemrecht ook voor hen haalbaar is
en dat oorlogsomstandigheden daarbij heilzaam
kunnen zijn. En op 27 maart 1948 is het dan ook
zover en genieten de vrouwen ook enkelvoudig
stemrecht voor de parlementaire verkiezingen. De
vrouwelijke parlementairen hadden aangedrongen
om de wet unaniem goed te keuren, maar drie
mannen in de Kamer en drie in de Senaat stemmen
niettemin tegen.
Op papier zijn vrouwen nu dus evenwaardige
staatsburgers geworden, maar nog niet in de
geesten, want de politieke cenakels blijven hoofdzakelijk
bezet door mannen. We moeten bv. tot
1974 wachten tot er meer dan 10 vrouwen (14) deel
uitmaken van de Senaat.
Om daarin verandering te brengen moeten wij dan
weer wachten tot de wet van 24 mei 1994 over de
evenwichtige aanwezigheid van mannen en vrouwen
op de kandidatenlijsten, een wet die in twee
etappes wordt gerealiseerd. Eerst wordt geopteerd
voor de 1/3de-2/3de regeling die finaal uitmondt in
het huidige systeem waarbij het verschil tussen
het aantal kandidaten van elk geslacht niet groter
mag zijn dan één.
Hoe zit het intussen (na de verkiezingen van 2012)
met de vrouwelijke vertegenwoordiging in de gemeenteraden
in België? Welnu, die verkiezingen
leverden 36 % verkozen vrouwen op, een stijging
van 2 % in vergelijking met 2006. In sommige gemeenten
is er echter nog werk aan de winkel voor
de dames, want van alle ingediende lijsten voor die
verkiezingen werd er liefst 80 % aangevoerd door
mannen.
(Carlos Devogelaere)
| de Commeere |

19

NICO BLONTROCK
Ik heb er echt nachten van wakker
gelegen....
VRT-journalist Nico Blontrock stapt in de politiek.
Hij staat op de zesde plaats op de Brugse CD&V-lijst
bij de komende gemeenteraadsverkiezingen op 14
oktober. Wij wilden weten wat zo’n potentiële carriereswitch
met iemand doet. En vooral, waarom hij
het doet.
20
“Ik heb lang, heel lang getwijfeld, toen het me
werd gevraagd. Want uiteindelijk heb ik een pracht
van een job, bij de VRT. Ik heb van mijn hobby mijn
beroep kunnen maken en ik besef dat dat een luxe
is die veel mensen nooit zullen ervaren. En toch
heb ik beslist in te gaan op de vraag. Omdat het eigenlijk
ook een beetje een roep is geweest. Waar ik
nu zoals alle journalisten vanop de zijlijn toekeek,
hoop ik nu mee mijn steen te kunnen bijdragen.
Als journalist heb je natuurlijk invloed, op ondermeer
een beleid, iedereen weet dat. Maar letterlijk
in de field staan, is toch iets helemaal anders”,
zegt Nico. Die liefst 38 jaar achter een microfoon
zat. Eerst bij de vrije radio, nadien en nu al zowat
28 jaar bij de VRT. Eerst bij de Nachtradio, daarna
als mede-uitbouwer van de eerste maanden bij
Donna, maar vooral bij Radio 2 West-Vlaanderen.
Dat is nu verleden tijd. “Klopt. Bij de VRT wordt
- en ik vind terecht- de regel gehanteerd dat het
deontologisch niet kan dat je een ankerfunctie en
zeker als journalist en presentator zoals ik deed,
blijft uitvoeren in de maanden voor de verkiezingen.
Anderzijds, het zou toch al te gek zijn dat je in
die functie publiciteit voor jezelf maakt. Maar goed,
alle begrip. Nu werk ik enkele maanden zoals dat
dan heet achter de schermen bij de collega’s van
Radio 2 Oost-Vlaanderen.
En als ik eerlijk ben, ik mis mijn microfoon echt
enorm. Veel meer dan dat ik had kunnen vermoeden.
Ik durf het zelfs heimwee noemen, echt
waar...”. Maar er zijn nog gevolgen, mocht Nico
verkozen geraken. En zijn namelijk heel wat initiatieven
in Brugge waar deze bezige bij bij betrokken
is. Therapeuten voor Jongeren (gratis professionele
psychische hulp voor jongeren in nood), Brugge
Foundation (dat een toekomst probeert te geven
aan ondermeer grote leegstaande religieuze complexen),
het Comité voor Initiatief (bekend van ondermeer
de Tripeldagen, de oudejaarsavondviering
in Brugge en de Sterrenstoeten voor Brugse
sociale doelen) en dan is er ook nog ondermeer
het Kantcentrum, waar Nico mee aan de basis van
de redding ervan lag. Sommige van die initiatieven
moet hij ook laten vallen, eenmaal verkozen. “Dat
zal pijn in het hart doen, maar het is ergens ook
logisch. Rechter en aanklager zijn in dezelfde dossiers
kan nu eenmaal niet..” Ook zijn activiteiten
voor Roularta zijn nu stopgezet. “Moeilijk hoor. Ik
| de Commeere |

NICO BLONTROCK
heb in mijn leven al een paar keer zware beslissingen
genomen, maar eentje zoals deze dat is
toch eerder uitzonderlijk. Ik heb er denk ik nu ook
de leeftijd (nvdr: 55) en de maturiteit voor. Vooral
dat laatste is niet onbelangrijk, want je beslist toch
mee over hoe het er aan toegaat in de stad voor
zowat 120.000 Bruggelingen. Ik zie Brugge echt
graag, al is dat voor sommige mensen moeilijk
uit te leggen. Ook dàt is een reden waarom ik het
doe.” En stel dat het niet lukt? “Wel”, lacht Nico,
“wedden dat je me dan na een tijd weer achter
een microfoon aantreft? Maar ik hoop dat dat niet
meer het geval zal moeten zijn. Alia acta est en ik
ga ervoor!Ik beklaag het me niet!”.
De Commeere.
| de Commeere |
Airbag is een stadsfestival voor iedereen
die houdt van muziek, feest en sfeer!
Van 6 mei tot en met 3 juni 2018 wordt Brugge opnieuw
de hoofdstad van het accordeon. Het Airbag
festival dompelt de stad onder in een feestelijke,
muzikale sfeer. Op het programma een twintigtal
concerten, een tentoonstelling, volksspelen en
vele dans en -zanggelegenheden. Meer dan honderd
accordeonisten laten het beste van zichzelf
horen. Op het programma een reeks indoorconcerten,
maar ook heel wat Brugse pleintjes worden
omgetoverd tot echte ‘places musettes’.
Voor het eerst liet Cultuurcentrum Brugge zich
adviseren door een gastcurator, in de persoon van
Gwen Cresens. Deze Vlaamse accordeonvirtuoos
is onder meer bekend als gastmuzikant bij o.a.
Arno, Guido Belcanto, Rocco Granata, Boudewijn
de Groot en Raymond van het Groenewoud.
Gwen Cresens: ‘‘Ik mag met enige trots zeggen
dat ik elke editie heb meegemaakt. In de eerste
editie ontstond Papillon, een musette- en chansonprogramma
dat ik maakte samen met Jean Corti.
Later passeerde ik nog met Sam Vloemans, Raymond
van het Groenewoud, Bart Voet en Esmé Bos.
Dit festival ligt mij erg nauw aan het hart ligt. Dit is
geen accordeonfestival, dit is een stadsfestival, met
het accordeon als centrale gast. Lang leve Airbag!’
Cresens staat verschillende keren zelf op het podium
tijdens het festival, onder meer met zijn Orquesta
Tipica Belgica, met Anne Niepold tijdens
een Duo Night met accordeonisten uit België en
Nederland en met een ode aan seventies icoon
Dalida.
De tweede helft van het festival wordt gespeeld
in de sfeervolle spiegeltent Magic Mirrors aan de
Kruisvest waar verschillende muziekstijlen en
genres aan bod komen, van rumba tot twist, van
musette tot balkanbeats, van Vlaamse wereldmuziek
tot hartverwarmend ‘bal napolitain’ … Telkens
met het accordeon als centrale instrument. We
sluiten af met een authentieke Burlesque avond in
de Spiegeltent.
Airbag, van 6 mei tot en met 3 juni 2018,
op verschillende locaties in Brugge
Info en tickets:
Info – en ticketbalie
Sint-Jakobsstraat 20, 8000 Brugge
T 050 44 30 60
www.airbagfestival.be
www.ccbrugge.be
21
| de Commeere |

LEZERSBRIEVEN
Hooggeachte redactie,
File
Ik reed gisteren langs de expresweg en je zal
het nooit geloven maar na twee minuten stond
ik in de file.
H.D., Brugge
De Commeere: Nog een geluk dat je er niet alleen
stond.
Valentijn
Op Valentijnsdag zei ik tegen mijn vrouw: in de
woestijn van het leven is de liefde een oase.
En jullie nu.
R.V., Sint-Kruis
De Commeere: En wij die dachten dat het een fata
morgana was.
22
Reïncarnatie
Ik heb een tante die in reïncarnatie gelooft en
ervan overtuigd is dat ze in een volgend leven
zal terug keren als een koe.
G.K., Assebroek
De Commeere: We kennen die tante en afgaande op
de geur zou ze weleens gelijk kunnen hebben.
Stephen Hawking
Nu Stephen Hawking is overleden vraag ik mij
af wie nu de slimste mens ter wereld is.
Y.M., Sint-Kruis
De Commeere: Het Brugs schepencollege geraakte
het ook niet eens over het antwoord op deze vraag.
Zwaar beroep
Vermits nachtwerk als zwaar beroep wordt beschouwd,
heb ik een zwaar beroep want ik kom
iedere dag na middernacht thuis van mijn werk.
G.D., Brugge
De Commeere: Dat volstaat niet, u moet ook nog onregelmatige
werkuren hebben, bv. in de april en mei
moeten werken, in juli en augustus dan weer niet en
in septemer weer wél enz.
| de Commeere |
Vegetariër
Na de recente schandalen in de vleessector
zou een mens op de duur overwegen om als
vegetariër door het leven te gaan.
H.S., Koolkerke
De Commeere: Inderdaad. Maar, ach, telkens als wij
zo’n speels en dartel lammetje door de weide zien
huppelen kunnen wij er niet aan weerstaan en eten
wij ’s anderendaags toch maar van die malse en
sappige lamskoteletjes.
Fontein
De fontein van het Zand wordt een paar honderd
meter verplaatst naar het Koning Albertpark.
Daar zal veel volk naar komen kijken.
S.P., Dudzele
De Commeere: Dat zei de directeur van het Louvre
ook nadat hij de “Mona Lisa” had aangekocht.
Blind getrouwd
Voor het tv-programma “Blind getrouwd” zijn
in Brugge een man en een vrouw die mekaar
nog nooit eerder hadden gezien door schepen
Martine Matthijs in de echt verbonden. Dat
zullen ze ook niet rap vergeten.
F.A., Sint-Michiels
De Commeere: Een ander middeltje om je huwelijksverjaardag
te onthouden is op je verjaardag
trouwen.

TEN DAUWE
Peter De Groote is 25 jaar actief als traiteur
24
AALTER – De in Oostkerke (Damme) getogen Peter De
Groote viert zijn 25ste verjaardag als traiteur. Daarnaast
werkt hij ook reeds 17 jaar vanuit zijn eigen
traiteurdienst met feestzaal Ten Dauwe in Aalter. “We
verzorgen ook tal van feesten op locatie, zoals in het
Grand Casino in Knokke”, stelt Peter.
Peter De Groote behaalde zijn koksdiploma aan de
hotelschool van Oostende en werkte na zijn opleiding
in enkele vermaarde restaurants in de streek.
De Waterput en De Breughel in Oostkerke zijn er
maar enkele van. Samen met zijn echtgenote Kristien
De Leyn startte hij in 1993 met Traiteur Delicatessen
Peter De Groote, toen in de Stationsstraat in
Sijsele. “Oorspronkelijk was het de bedoeling dat
ik de toen nog eerde kleinschalige traiteurwinkel
alleen zou runnen terwijl mijn vrouw Kristien uit
werken ging”, vertelt Peter. “Het maken van schoteltjes,
charcuterie en kaas verkopen… Dat leek me
haalbaar. Na nauwelijks één maand moest Kristien
verlof zonder wedde nemen om mee te helpen in
de zaak. En na enkele maanden al namen we ook
traiteuropdrachten met bediening aan. Van klein tot
groot… Toen we een jaar bezig waren, was onze zaak
uitgegroeid tot een volwaardig traiteur met drie personeelsleden
in dienst. In 1999 hadden we zo veel
aanvragen voor feesten dat we op zoek zijn gegaan
naar een eigen feestlocatie. In eerste instantie vonden
we die in Knesselare: Feestzaal ’t Withof, een locatie
die we huurden. Na één jaar in ’t Withof kwam
er een mooie gelegenheid om onze eigen feestzaal
te kopen op een tweetal kilometer van Knesselare,
namelijk Feestzaal Ten Dauwe, gelegen op de grens
van Beernem, Knesselare en Aalter.” In Ten Dauwe
kunnen Peter en Kristien écht hun ding doen: de
combinatie van feesten in een eigen feestzaal en
toch nog steeds vele traiteurdiensten in zowel Oostals
West-Vlaanderen. Sinds 2010 is Peter ook partner
van het culinaire magazine Dolce, waarin hij zijn
creativiteit kwijt kan door het verzorgen van allerlei
culinaire artikelen. In 2015 kwam de kroon op het
werk met de vermelding bij de ‘Maastercooks of Belgium’.
Peter mag zich dus Meesterkok van België
noemen. “Dit opende natuurlijk erg veel deuren op
culinaire niveau. Ik ben een van de weinige traiteur
of feestzaaluitbaters die zich meesterkok mag noe-
| de Commeere |

men”, weet Peter. “Na al die jaren werken wij nog
steeds volgende dezelfde principes: het serveren
van eerlijke gerechten met top producten uit eigen
streek. In onze zaal proberen we het huislijke naar
voor te brengen: iedereen moet zich op zijn gemak
voelen alsof ze thuis zouden zijn, in een warme maar
hedendaagse omgeving. We proberen de gasten te
‘ontzorgen’ en willen hen zoveel mogelijk laten genieten.”
De familiefeesten staan centraal bij Ten
Dauwe: huwelijksfeesten, jubileums, verjaardagen,
babyborrels en communies. Tijdens de week staat
Ten Dauwe ter beschikking van bedrijven voor onder
meer seminaries en congressen. “In principe zijn we
geen restaurant meer maar voor de gasten die nog
eens een restaurantervaring willen beleven bieden
we de zondagmiddag nog steeds ons all-inn zondagmenu
aan: vier gangen degustatiemenu aan 75 euro
per peroon alles inclusief. Daarnaast organiseren
we zelf een viertal brunches per jaar”, zegt Peter.
“Samen met de VBRO verzorgen we één keer per
maand onze ‘shownamiddagen’. We zijn ook gespecialiseerd
in totaalorganisatie voor grotere groepen.
Zo zijn we vaste catering partner van het Casino van
Knokke waar we jaarlijks veel grote events verzorgen.
Ook voor de catering bij wielerwedstrijden worden
we vaak ingeschakeld. Onze traiteurdiensten
zijn dus uitgegroeid tot een totaal pakket van service
en diensten: feestorganisatie van A tot Z is al altijd
onze slogan geweest!”
Alle info op www.tendauwe.be
(PDV)
25

ZE KOMEN VAN HEINDE EN VERRE...
Ze kwamen van heinde en verre …
26
Te gast bij Aklia Shadmuratova
Met een vergezicht op de velden, net buiten de
dorpskom van Staden, woont Aklia Shadmuratova
met Jozef in hun mooie, moderne en bijzonder gezellig
ingerichte woning.
Jozef trekt zich al vlug terug om Aklia aan het woord
te laten, ‘want mijn vrouwtje heeft veel te vertellen...’.
Jozef heeft overschot van gelijk.
Vader Shadmuratova was leraar geschiedenis en talen,
en zijn echtgenote doceerde chemie en biologie,
en bracht het later tot directrice van de lokale hogeschool
van Khiva, waar Aklia geboren is, in Uzbekistan.
‘Helemaal niet zo gewoon om als vrouw tot de top
door te groeien in die tijd en in dit land’ mijmert onze
gastvrouw. Khiva blijkt goed vergelijkbaar te zijn met
Brugge, zowel inzake erfgoed (beide zijn door Unesco
als Werelderfgoed erkend), als qua grootte. Ze
kregen een zoon, Shafkat, en later een dochter, Aklia.
Zoonlief bouwde een carrière uit als trainer van
een wielerclub in de Uzebeekse hoofdstad Tasjkent,
waar hij nog woont, en Aklia studeerde archeologie
aan de universiteit van dezelfde hoofdstad. Met haar
diploma op zak, ging ze al gauw rusteloos graven in
Turkmenië, Jordanië, Libanon, tot in Egypte.
Na de ontbinding van de oude Sovjet-Unie, kwamen
er steeds minder fondsen vrij voor opgravingen. Aklia
echter besloot niet bij de pakken te blijven zitten,
maar de taalbeperkingen bleken een ernstige handicap.
Dan maar Engels gaan studeren, en waar beter
kon dat dan in...de Verenigde Staten? Aklia vond dit
een geniale oplossing, maar had de financiële kant
van haar avontuur in New York onderschat. Gelukkig
was broer Shafkat daar om bij te springen. Na twee
jaar, in 1998, voelde Aklia zich taalvaardig genoeg,
en keerde terug naar haar geboorteland.
Ze huwde er met een Uzbeek, Szajdin Batirov, een
beroemd choreograaf en schilder. Het koppel kreeg
een dochter Victoria. Het geluk duurde niet lang, en
Aklia werd véél te vroeg weduwe.
We maken even een ommetje naar...België. Antwerpen
plande een grote archeologische tentoonstelling,
en een missie reisde naar Zuid-Uzbekistan
af, om aldaar boudhistische opgravingen te gaan
bekijken. Jozef maakte deel uit van dit gezelschap,
en werd er rondgeleid door een jonge, meertalige
Uzbeekse archeologe... Aklia. De nodige stukken
konden uitgeleend worden dank zij de uitstekende
medewerking van tolk-archeologe Aklia, die vanzelfsprekend
werd uitgenodigd naar de vernissage van
de tentoonstelling in Antwerpen. Aklia ging maar al
te graag in op de uitnodiging, en schreef zich achteraf
in voor een bezoek aan de belangrijkste steden
van België. Eén van de Belgische gidsen nam
Brugge voor zijn rekening, en Aklia was niet alleen
verrast, maar ook blij, dat dit... Jozef, gediplomeerd
gids bij de West-Vlaamse Gidsenkring bleek te zijn.
Ze viel onmiddellijk voor Brugge, én voor Jozef. En
ook Jozefs hartje ging een maatje sneller slaan.
Aklia wilde niet alleen putten graven, maar ook bergen
verzetten.
| de Commeere |

Het koppel trad in het huwelijk, zij het dat de Brugse
bisschop zijn zegen moest geven, want de bruid
behoort tot de Orthodoxe ritus. Vanzelfsprekend
kwam dochter Victoria mee naar België, en verkreeg
amper één jaar later de Belgische nationaliteit.
Jozef had een verantwoordelijke functie in een bankinstelling.
Hij dacht al vlug dat zijn vrouwtje niet in de
keuken zou blijven staan. Ze volgde vlug een cursus
Nederlands aan de avondschool in Roeselare, maar
erkent dat ze ‘Nederlands het vlugst leerde door met
de lokale mensen te spreken’.
Even dacht ze eraan haar diploma te valideren in ons
land, maar de manier van werken verschilde te veel
in vergelijking met haar vorige werk. ‘Vroeger kregen
wij, archeologen, de nodige tijd om alles degelijk
en wetenschappelijk aan te pakken. Hier echter moest
alles vlug gaan: de put was nog maar geopend, of hij
moest al weer dicht, want aannemers stonden al met
de drilboren en hijskranen klaar om eraan te beginnen.
Je mist erg de romantiek van het beroep...’.
Inmiddels dacht onze gaste er aan haar talenkennis
te benutten: Uzbeeks, een taal uit de Turkse familie,
het Russisch, een slavische taal, Engels, Nederlands...daar
moest iets mee aan te vangen zijn.
Jozef beweert er voor niets tussen te zitten, maar
zijn echtgenote knipoogt als ze zegt dat ze zich inschreef
voor een cursus gids in het Brugse instituut
Spermalie, om er stadgids bij de Gidsenbond te worden.
Ze slaagde con brio, en legde een schitterend eindwerk
voor. In Spermalie trokken ze grote ogen bij het
lezen ervan: het ging over Prins Nikolaï Obolenski,
een Romanov, die op het kerkhof van de abdij van
Zevenkerke begraven ligt. En nu volgt een boeiend
verhaal dat we de lezer niet willen onthouden, zij
het dat we noodgedwongen kort moeten zijn: Nikolaï
diende Rusland te verlaten, en volgde zijn vrouw,
dochter van Lev Tolstoï, naar Nice, waar hij ze voorheen
gestuurd had. De aristocraat echter kwam
er berooid toe, en het koppel had al vlug financiële
moeilijkheden. Op een mooie dag ontmoet hij er
echter een Belg: Baron Van Caloen, meccenas van
de abdij van Steenbrugge, die de Russische edelman
aanspoort om de reusachtige abdijbibliotheek te komen
ordenen. De Russchische prins aanvaardt, en
doet er verdienstelijk werk tot aan zijn dood, waarna
hij wordt bijgezet op het kerkhof van de abdij.
Aklia wordt gelauwerd als gids bij de Koninklijke
Gidsenbond, en wordt het enige lid dat Russische
groepen in hun taal kan gidsen. Ook in Jozefs vereniging,
de Gidsenkring, is er een Russischsprekende
gids.
Aklia ervaart deze gidsbeurten als een zending, een
roeping: ‘in veel gevallen komen Russische groepen
met een Nederlandse gids naar Vlaanderen, waarbij
deze soms opvallend lacherig doen over het ‘kleine
Vlaanderen’. Dit wil ik rechtzetten: Vlaanderen mag
fier zijn op zijn geschiedenis, zijn patrimonium, zijn
heden en zijn toekomst. Als ik dan afscheid neem van
mijn gasten, merk ik dat ze vaak lacherig doen over
hun vorig bezoek aan Nederland. In niets te vergelijken...’
stelt Aklia beslist en met overtuiging.
Of het leven in België beter is dan in Uzbekistan?
‘Ik moet toegeven dat in mijn geboorteland een andere
mentaliteit heerst. De mensen zijn er erg bij elkaar
betrokken, ze zorgen voor elkaar. Hier dan weer is het
leven beter geregeld, beter gepland. Voor elke situatie
is er als het ware een oplossing voorzien.’
Jozef heeft inmiddels discreet de tafel gedekt. ‘Vanavond
wordt het een Uzbeeks gerecht: Palov.’
Het is een lokale specialiteit, dat bestaat uit rijst (‘patatten
eten wij heel weinig, wij zijn rijsteters’), schapenvlees,
wortels, ui, olijfolie en kruiden. ‘Aardappelen
zijn hier in huis vrij zeldzaam, maar frietjes dan
weer….’.
Aklia wil het nog uitgebreid hebben over de Belgische
en Westerse groepen die ze begeleidt naar Iran,
Armenië, Georgië, Turkmenistan en natuurlijk naar
haar geboorteland, maar de Palov begint al aardig te
geuren. Terwijl ze vlug even in de pot roert, moet ze
nog één ding kwijt: ‘ik hou van Uzbekistan, maar België
heeft mijn hart gestolen. Zo’n fantastisch landje, zo
rijk, en zo’n beminnelijke mensen’ en ze knipoogt naar
de geduldig wachtende Jozef. ‘Had ik je niet verwittigd
dat mijn vrouwtje véél te vertellen had?’
JPD
27

SPERMALIE
De Commeere op bezoek in het internaat
van Spermalie
28
“De school maakt ons
weerbaarder in de
maatschappij hierbuiten”
Zowel in het basis- als secundair onderwijs telt
Spermalie Brugge vele leerlingen, die omwille van
een visuele beperking niet mee kunnen in het normale
onderwijs. In Spermalie volgen de leerlingen les in
kleine klasgroepen, rekening houdend met hun tempo
en mits de nodige aanpassingen. Wij laten drie jongeren
aan het woord die dankzij Spermalie vandaag al meer
hun mannetje kunnen staan in de maatschappij.
De secundaire school Spermalie is een onderdeel
van vzw De Kade. Als secundaire school richt buitengewoon
onderwijs zich in voor verschillende opleidingsvormen
en dit voor leerlingen met autisme,
voor blinde, slechtziende dove en slechthorende
leerlingen.
Bieke Gaudesaboos, is begeleidster van acht jongeren
tussen dertien en zeventien jaar die bij elkaar in
een leefgroep zitten: “In onze leefgroep richt ik mij
vooral op zelfredzaamheid van alle jongeren. Dit op
verschillende vlakken. De jongeren leren zichzelf
beter kennen door het aanleren en bijsturen van
sociale vaardigheden, Ze leren omgaan met hun visuele
beperking (veel aanpassingen in de leefgroep,
gesprekjes rond sociale interacties, pesterijen, …),
Ze leren ook hun vrije tijd zelfstandig in te vullen en
te plannen en leren huishoudelijke taken aan. De
jongeren worden zoveel mogelijk gestimuleerd tot
zelfstandigheid.”
“Ik werk ondertussen negentien jaar in Spermalie.
De eerste vijftien jaar in de lagere afdeling, sinds
vier jaar in het secundair”, schetst Bieke Gaudesaboos.
“Op die manier ben ik als het ware meegegroeid
met bepaalde leerlingen.”
Eén van hen is de vijftienjarige Brian Van Overbeke
uit Waregem. Sinds enkele jaren na zijn geboorte is
| de Commeere |

hij al aan Spermalie verbonden. “Ik ervaar hier een
grote openheid. Als iets mij niet lukt, kan ik dat gerust
vertellen. Omgekeerd vertellen ze mij ook wanneer
iets voor mij wellicht te hoog gegrepen zal zijn.
Spermalie heeft er ook voor gezorgd dat ik voortaan
zelfverzekerd naar huis kan gaan. Dat is niet vanzelf
gegaan, maar stap voor stap.”
Meer begrip en respect
Sen Verspeeten (13) uit Laarne, is al zeven jaar verbonden
aan Spermalie. Hij heeft last van nystagmus.
“Door mijn beperking gaat er bepaalde informatie
trager naar mijn hersenen”, vertelt Sen. “Ik ben
graag in de leefgroep. Als leerling ben ik geen hoogvlieger
in taal en rekenen. De school reikt me wel
hulpmiddelen aan. Zo heb ik hier leren rekenen met
rekentrappers. Net als bij Brian heeft de ergotherapieafdeling
van deze school mij vorig jaar aangeleerd
hoe ik van mijn mama naar mijn papa kan
gaan, van Laarne naar Wetteren.”
Voor Diego Sorgeloos (15) uit Wetteren is het nog
maar het tweede jaar dat Spermalie hem begeleidt.
“Ik ben hier gestart in mijn eerste jaar secundair
onderwijs. Sindsdien heb ik leren werken met een
laptop. Ondertussen maak ik ook gebruik van verschillende
softwaretoepassingen om de lessen beter
te kunnen volgen.”
Naast begeleiders staat er ook een medische dienst
klaar om de leerlingen van Spermalie ten dienste te
staan. Een dokter, een oogarts en een verpleegster
vangen hen op en staan ook klaar om, indien nodig,
de vereiste medicatie te verstrekken.
Welke evolutie hebben jullie ondergaan sinds jullie
aan deze school verbonden zijn?
Brian: “Vroeger durfde ik nog wel eens agressief
voor de dag komen. Sociaal-emotioneel voelde ik
mij niet altijd even goed. Als ik het niet met iemand
eens was, kon ik nogal negatief uit de hoek komen.
Dankzij Bieke en andere begeleiders heb ik duidelijk
meer balans in mijn leven en inzicht in de dingen
rondom mij verworven. Ja, soms heb ik een wijs momentje,
hoor.” (lacht)
Sen: “In het gewone onderwijs kon ik vroeger niet
mee. Hier heb ik leren spellen en rekenen. Hier leer
ik mobiliteit aan. Ik ben ook van mijn kleurenblindheid
af door te leren welke betekenis welke kleur
heeft. De balans is dus uitermate positief. Ik merk
ook dat er vandaag veel meer begrip en respect is
ten opzichte van jongeren met een visuele of andere
beperking. De dagen van pesten en iemand moedwillig
in het verdomhoekje duwen, liggen gelukkig
achter ons.”
Diego: “Onlangs nog hebben begeleiders Sprinter,
een voorleesprogramma voor blinden en slechtzienden,
op mijn computer geplaatst. Ik maak hier
vooral gebruik van als ik korte teksten moet zien aan
te leren. Het siert de school dat ze hier belang aan
hecht.”
Ribbeltegels
Is Brugge een stad waar er voldoende respect is
voor blinden en slechtzienden?
Sen: “Ik vind van wel. Hier liggen er heel veel ribbeltegels,
meer dan in Laarne zelfs, en dat helpt ons
als we met een stok de straat op moeten. Een tijdje
geleden ben ik naar Nederland geweest en ook daar
bleken er heel wat van die tegels te liggen.”
Brian: “Ook de zogenaamde tikpalen helpen ons bij
het oversteken aan kruispunten. Ik merk ook dat
er in de omgeving van het station steeds heel veel
hulpvaardige mensen klaarstaan om slechtzienden
een handje toe te steken.”
Diego: “Ook een blauwe kaart of Buzzy Pass helpen
ons bij het nemen van het openbaar vervoer.”
Sen: “Nadat je gebeld hebt naar het station van
Brugge kun je ook regelen dat er iemand van de
NMBS op jou staat te wachten op je vertrek- én aankomstplaats.
Ik heb dus de indruk dat er naar ons
geluisterd wordt.”
(svv)
29

BOURGOGNE DES FLANDRES
Bourgogne des Flandres, loep op een
microbrouwerij
Ontdek je bier-DNA
30
In de Kartuizerinnenstraat 6 in het stadscentrum
kun je genieten op een terras met zicht op de reitjes.
Je bent er in een uniek pand dat sinds een jaar
of twee brouwerij Bourgogne des Flandres huisvest.
De komst van de brouwerij bracht extra leven in de
stad. Een aantal enthousiaste medewerkers brengen
dan weer leven in de brouwerij. Eén van hen is David
Tonnard. Je vindt hem zowat overal in de brouwerij,
want nu eens leidt hij een groep rond, dan weer is
hij aan het brouwen of staat hij achter de bar van het
bierhuis.
Hij volgde een brouwersopleiding en is nu bezig
met een cursus zytologie of bierkennis. Hij studeerde
af in de richting farmaceutische en biologische
technieken en verwerkt die achtergrond soms
in de rondleidingen die hij geeft in de brouwerij.
Soms, want David maakt er een punt van dat elke
gidsbeurt moet aansluiten op het interesseveld van
de luisteraar. ‘Staat er een groep biologen voor mij,
dan zal ik inderdaad ingaan op het gistingsproces
en de werking van bacteriën, maar praat ik tegen
ingenieurs, dan komt de techniek aan bod, historici
krijgen de ontstaansgeschiedenis mee en met
landbouwers heb ik het over de granen en grondstoffen.
Maar ik begin een gidsbeurt steevast met
de mededeling dat men zelf de rondleiding kan
sturen naar wens. Over het algemeen heb ik wel
een goed beeld van wat mensen willen horen, want
vooraleer de brouwerij terug* naar Brugge kwam,
verkocht ik het mengbier in de winkel in de Wollestraat.
Ideaal om te leren wat mensen nu precies
boeit in bier.’
De rondleidingen hebben succes en David lanceert
meteen een oproep: ‘Wie zin heeft om vanuit een
eigen specialiteit of kennis van een bepaald bieraspect
te gidsen in Bourgogne des Flandres, mag
zich aanmelden: wij kunnen steeds gedreven gidsen
gebruiken voor onze gidsenpool.’
Naast de gegidste rondleiding, kan de bezoeker
ook kiezen voor de audioguide in 10 talen. Hij krijgt
informatie over de geschiedenis van Bourgogne
des Flandres, de ingrediënten van bier, de vergistingswijzen…En
dan komt hij op de zolder en ziet
hij Thomas, de brouwer, aan het werk. ‘Die is zeer
aanspreekbaar’, zegt David, ‘want in onze brouwerij
zijn geen drempels. We willen, net als ons logo,
warmte uitstralen. Het is een gelukkig toeval dat
het rood in ons logo precies het rood van Brugge is,
ja, het heet echt ‘Brugs rood’. Combineer dat met
het zwart en wit en voeg wat goud en hout toe en
je krijgt de gezellige sfeer van een bruine kroeg.’
Het historische pand telt, naast het bierhuis met
zijn terrassen, nog twee consumptiezalen die gebruikt
worden voor speciale gelegenheden. Vijftig
personen kunnen er, in het kader van een personeelsfeest,
pensioenviering, babyborrel, huwelijksreceptie…
genieten van gezelligheid. Dat kan
gekoppeld worden aan een blending sessie waarbij
je zelf je ideale blend samenstelt en vergelijkt met
het mengbier Bourgogne des Flandres. ‘Vrouwen
zijn de beste proevers’, vindt David, ‘omdat ze een
rijk smaakpalet hebben en veel variëteiten kunnen
benoemen. Ik vind het altijd fijn om mensen
te verrassen. Met Bourgogne des Flandres lukt dat
goed: als ze de donkere kleur van het bier zien, verwachten
ze niet de kenmerkende, dorstlessende
friszure smaak. Onze ‘flight’ of een plankje met zes
verschillende proevertjes, helpt je om je eigen bier-
DNA te bepalen. Al na enkele vergelijkende slokken
weet je waar jij fan van bent. ‘ Tot slot geeft David
nog mee dat je, om een bier te kunnen beoordelen,
er minimaal drie slokken van moet nemen: eentje
om voor te spoelen, eentje om de grote smaaklijnen
| de Commeere |

BOURGOGNE DES FLANDRES
COLOFON
te bepalen en eentje om de details en subtielere
noten te onderscheiden. Het is een niet complexe
vuistregel om de complexiteit van bier te
leren waarderen. De tapbieren op de flight varieren
overigens van seizoen tot seizoen. Alsof er
nóg een reden nodig was om geregeld binnen te
lopen bij Bourgogne des Flandres….
*Bourgogne des Flandres werd van vlak voor
de Eerste Wereldoorlog tot 1957 in Brugge gebrouwen.
Sinds 2016 is dat opnieuw het geval.
Check ook www.bourgognedesflandres.be
voor openingsuren en meer info.
| de Commeere |
De Commeere
Is een uitgave van de VZW Zwinkrant. De krant wordt
verdeeld via vele tientallen in het Brugse, zijnde de
‘Huyzen van Commeere’. De Commeere is volledig
onfhankelijk en niet politiek, godsdienstig of ideologisch
gekleurd. De Commeere staat of valt met de
medewerking van de adverteerders.
Voor verdere inlichtingen publiciteit en tarieven:
Guy Poelvoorde, fax 050/ 33 21 59,
GSM 0475/39 34 98,
Guido De Ville, Braambeierhoekstraat, 5 Damme,
guidodeville@hotmail.com
Redactioneel: decommeere@hotmail.com
Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgever:
Guido De Ville, GSM 0477/62 50 52
Grafisch concept: Graphic Design - die Keure
Drukwerk: die Keure 050 471 272
mail publiciteit: isabelle.declerck@diekeure.be
Website: www.decommeere.be
31