Pro Shots Magazine Q2 2019

DE KEUZE VAN
JOHN HEITINGA
AJAX
“Ik was 7, 8 jaar toen ik van ARC uit Alphen aan
de Rijn naar Ajax ging. Geloof me of niet maar
dat regelde mijn moeder gewoon. Zij pakte
heel brutaal de telefoon en kreeg jeugdtrainer
Henk van Teunenbroek aan de lijn. Of haar
zoon voor zijn 8ste verjaardag een keertje
mocht mee trainen. Meneer Van Teunenbroek
wist dit meerdere malen netjes met een
'nee' af te wimpelen, maar ja dan ken je mijn
moeder niet. Na wat aandringen mocht ik toch
langskomen en heb ik twee keer meegetraind.
Daarna mocht ik blijven. We praten nog wel
over het oude Stadion ‘de Meer’ met de
kantine achter de Reynoldstribune, het begin
van een hele warme tijd bij de club. Vergeet
niet dat ik op hele jonge leeftijd uit mijn
vertrouwde omgeving werd weggehaald. Mijn
opa en mijn vader reden mij vier, vijf keer week
naar Amsterdam. Pendelbusjes vanuit de club
waren er wel maar dat begon pas vanaf de
B-junioren. Ik heb zelf een zoon die nu in de
jeugdopleiding van Ajax is opgenomen. Een
aanvaller overigens en veel sierlijker dan ik,
hahaha. Mijn debuut maakte ik uitgerekend in
een uitwedstrijd tegen Feyenoord in 2001. Het
seizoen was net begonnen. Het was echt bloed
en bloedheet in de Kuip. Ik zat op de bank en
moest erin nadat we met 10 man kwamen
te staan. Co Adriaanse haalde een aanvaller
eraf om er een verdediger bij te zetten. We
wonnen de klassieker ondanks een man minder
door een doelpunt van Rafael van der Vaart
vlak voor tijd.”
“Ik heb in de begintijd met heel veel blessures
te maken gehad, operaties aan mijn linkeren
rechterknie, met soms een periode van 9
maanden dat ik eruit lag. Toen ik eindelijk weer
aan spelen toe kwam, was er even sprake van dat
ik zou worden verhuurd. Maar dat heeft trainer
Ronald Koeman tegengehouden. Jij blijft hier!
Daarna speelde ik alles en een paar maanden
(februari 2004 red.) later debuteerde ik in Oranje
tegen Amerika. Al met al hebben die blessures
in mijn jonge jaren me wel parten gespeeld.
Op het laatst speelde ik met medicatie. Ik had
natuurlijk voor ogen pas op deze leeftijd (35)
te stoppen met voetballen. Als ik terugkijk op
mijn hele Ajaxtijd dan was mijn debuut -naast
de gewonnen landskampioenschappen- op
zich al een hoogtepunt, vooral omdat je er zo
veel tijd in hebt gestopt tijdens de opleiding.”
ATLETICO MADRID
“Ik was inmiddels wel toe aan een nieuwe
uitdaging. Had met mijn blessures in mijn
achterhoofd ook een stukje zekerheid op zak
met een buitenlandse transfer. Als je zo lang bij
Ajax hebt gezeten dan moet je opeens wennen
aan heel kleine dingen als een andere shirt,
een ander logo. Natuurlijk de trainingen waren
anders en ik moest een andere taal gaan leren,
maar het waren juist die kleine dingen waaraan
ik moest wennen. Ik heb enorm genoten van
de wedstrijden tegen hele mooie clubs, vooral
dat eerste jaar. Uiteindelijk speelde ik daar maar
een jaar, ik speelde ook alle wedstrijden en had
er graag willen blijven. Zakelijk gezien had ik al
besloten om een andere keuze te maken en
dat werd Engeland, ik wilde naar de Premier
League.”
EVERTON
“Er waren best wel veel clubs die zich meldden,
maar ik was al in gesprek met manager David
Moyes. Er was voor mij een competitie waar ik
A-B-S-O-L-U-U-T gespeeld moest hebben
en dat was de Premier League. De eerste drie
wedstrijden ging ik met kramp van mijn kleine
teen tot in mijn kruin er vanaf. Het tempo was
zo hoog, nog meer dan in Spanje. Als je tegen
clubs als Blackburn Rovers speelde, dan was
het alleen maar rennen en vliegen. Al met al
een prachtige periode. Voor mijn gevoel heb ik
ook mijn beste voetbalperiode
daar gehad. Ik heb er 4,5 seizoen gespeeld en
ze vertelden mij bij binnenkomst “Once a blue,
always a blue”. Dat zie je in het begin nog niet,
maar ik moet zeggen dat ik de club in mijn hart
gesloten heb. De stad Liverpool claimt altijd
drie dingen te hebben, “The Reds, the Blues
and the Beatles”. Het verbaasde me ook om
bij wedstrijden tussen Liverpool en Everton
alles door elkaar heen te zien lopen. Spelen op
Wembley voor de FA Cup, ook al was het maar
de halve finale, vond ik natuurlijk ook super.
Maar toen ik in 2012 door de supporters van
Everton werd gekozen tot beste speler van
het jaar, was dat toch echt iets heel bijzonders.
Heel waardevol voor mij in ieder geval. Ik
heb in de Everton-jaren overigens altijd in
Manchester gewoond, half uurtje rijden van
Liverpool. Complimenten voor mijn vrouw
die dit soort zaken altijd regelde. Ik vond het
ook wel lekker om in een andere omgeving te
wonen dan waar je werkte.”
Foto: Stanley Gontha
14
15