Spuit11zomer2019-web

ZOMER
2019
TIJDSCHRIFT
VAN DE BELANGENVERENIGING DRUGGEBRUIKERS MDHG - JAARGANG 36/1
De MDHG naar
de bajes!
4-5
14
GESPREKJES
bij de MDHG
Gerrie wachtte 1,5 jaar op een
wachtlijst waar hij niet op stond
20-21
In gesprek met de nieuwe wethouders!
De gevolgen van het drugsbeleid
opgericht! 6-8
MAP-NL
Adelheid Roosen: “80% van de protocollen
en regelgeving kan er uit”
16-17
Pascha exposeert
22
EN VAN DE ANDERE KANT

TIJDSCHRIFT VAN DE BELANGENVERENIGING DRUGGEBRUIKERS MDHG
Kerri is GOUD
Kerri Hennessey gaat de MDHG verlaten en
wordt de nieuwe coördinator van Stichting
GOUD. GOUD is ons “Utrechts zusje” en
komt net als de MDHG op voor de belangen
van druggebruikers en dak- en thuislozen.
Kerri werkte sinds begin 2015 bij de MDHG,
eerst als beleidsmedewerker en later als
medewerker ervaringsdeskundigheid en
outreachend werk. Voor die functie is nu
ook een vacature, die te bekijken is via
www.mdhg.nl en onze Facebookpagina.
Edo MensenrechtenMens
Hij was nog maar net in het bestuur van de MDHG,
of het College voor de Rechten van de Mens riep
Edo Paardekooper Overman al uit tot MensenrechtenMens.
Deze prijs is bedoeld voor een
persoon of organisatie die zich op bijzondere wijze
heeft ingezet voor mensenrechten in Nederland.
Dit jaar was het thema dak- en thuisloosheid.
“Edo Paardekooper Overman geeft een stem
aan mensen die dak- en thuisloos zijn, door
hen te betrekken bij het bepalen van beleid dat
hen treft. Binnen de wereld van hulpverlening,
belangenbehartiging is er bovendien naar ons
idee niemand die zo intrinsiek gemotiveerd en
zo gedreven is als Edo Paardekooper Overman.”
Overigens doet Edo nog wel wat meer dan het
bestuur van de MDHG…
Jaarverslag 2018 online
Het jaarverslag 2018 van de MDHG is online te
downloaden via www.mdhg.nl
Daar vind je overigens ook oude jaarverslagen en
Spuit 11‘jes.
BINNENKOMERS
COLOFON
Spuit 11 is een uitgave van:
Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Jonas Daniël Meijerplein 30
1011 RH Amsterdam
tel: 020-624 47 75
Wil je de MDHG collect call bellen (bijvoorbeeld vanuit
de bajes)? Gebruik dan ons nummer
020-4275065. Op ons andere nummer kunnen we
namelijk geen collect call accepteren.
mail: info@mdhg.nl
www.mdhg.nl
www.facebook.com/belangenvereniging.druggebruikersmdhg
Spuit 11 verschijnt in een oplage van
5.000 exemplaren.
Wilt u Spuit 11 distribueren of exemplaren per post
ontvangen? Neem dan contact op met de MDHG.
Vormgeving en lay-out: de Ontwerperij
Concept illustraties: D.C. Lama
Uitvoering illustraties : D.C. Lama (blz 3), Barbit (blz
10/11), Anna Damstra (blz 12/13),
Fresh! (blz 15 + 24)
Van de redactie
Brevet van onvermogen
Bij de winteropvang mocht ik wel even gebruik maken van het medewerkerstoilet,
maar zo’n aanbod sla ik altijd om principiële redenen af. Dat is wel een principe
met een prijskaartje: ik moest mijn kleine boodschap staand in een plas van twee
centimeter pis doen, iets wat nog dagen aan mijn schoenen was te ruiken.
Eerlijk gezegd verbaasde het me niet eens, want ik kom al jaren op toiletten van de
verschillende nachtopvangen, inloophuizen et cetera en het is me veel en veel vaker
overkomen. Dat is ook het grote gevaar: dat je zoiets als normaal gaat beschouwen.
Ik moest daar aan denken toen een ambtenaar ons vroeg waarom we een rapport
over de nachtopvang als “brevet van onvermogen” bestempelden. Er staat een hoop in
waarmee we dat zouden kunnen onderstrepen, maar één zinnetje was volgens mij al
voldoende: “Alle geïnterviewden slapen of sliepen slecht.”
Kent u een restaurant waarvan alle gasten aangeven niet lekker gegeten te hebben?
Kent u een kapper waar alle klanten zich niet goed vinden geknipt? Waarschijnlijk niet, omdat dergelijke zaken meestal
heel snel over de kop gaan.
Het rapport schetst op meer punten een schrikbarend beeld. Zo gaven veel geïnterviewden aan niet te weten wat het
MO-instroomtraject inhield en dat zij niet betrokken zijn bij het opstellen van een trajectplan of de keuze voor een
doelvoorziening. “Alle cliënten gaven aan ontevreden te zijn met de begeleiding van de persoonlijk begeleiders (PB) in de
nachtopvang; te weinig persoonlijk en niet gericht op het verkrijgen van perspectief.”
“Alle geïnterviewden slapen of sliepen slecht” en “Alle cliënten gaven aan ontevreden te zijn met de begeleiding”. Laat de
zinnetjes op je inwerken en beweer nog maar eens dat we het in Amsterdam best goed met elkaar geregeld hebben. Er
moet heel wat veranderen in de ketens van de maatschappelijke opvang en beschermd wonen: de nachtopvang en de
begeleiding zijn daar het begin van.
Daar komt bovenop dat er een chronisch tekort is aan nachtopvang. De bezetting van de winteropvang, waarbij in feite
dezelfde toelatingscriteria golden als bij de reguliere opvang, laat zien dat er structureel minstens 200 extra plaatsen
nodig zijn. In de praktijk betekent dit dat Amsterdam een nieuwe dakloze geen onderdak biedt en de hulpverlening
mensen adviseert het voor die avond toch vooral zelf uit te zoeken.
Dit alles is niet normaal, zeker niet in een stad waar de coalitie zich als ‘kneiterlinks’ presenteert. En alsof dit nog
niet genoeg is om je kapot voor te schamen, roept men in de Stopera de laatste tijd dat er de komende jaren op de
maatschappelijke opvang bezuinigd dient te worden. Het is ironisch dat dit is vanwege de hoge onderhoudskosten voor
de bruggen en tunnels in de stad, want zonder investering in de maatschappelijke opvang blijven die ook voor daklozen
noodzakelijk.
Dennis Lahey
Directeur Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
PS: Op 10 juli werkt de MDHG mee aan een slaapactie voor de Stopera om aandacht te vragen voor de nachtopvang.
Kijk op blz 19 of onze Facebookpagina en kom ook!
International Drug Users Remembrance Day
Op vrijdag 19 juli organiseren de MDHG en het Drugspastoraat weer
de International Drug Users Remembrance Day in de Crypte, Oudezijds
Achterburgwal 45 te Amsterdam. Vanaf 14 uur met muziek, broodjes en
toespraken van o.a. Hans Plomp.
Openingstijden
De MDHG biedt gratis en onafhankelijk cliëntondersteuning en is iedere werkdag
geopend van 10:00 tot 16:30 uur. Wil je tussen 12.30 uur en 15:30 uur gebruik
maken van een computer of de telefoon of wil je een medewerker spreken?
Dan is het verstandig eerst een afspraak te maken.
De redactie heeft getracht de rechtmatige eigenaars van het gebruikte beeldmateriaal
te bereiken. Mocht iemand zich desondanks tekort gedaan voelen
kan hij binnen twee maanden na verschijning contact opnemen met de redactie.
Bij de Belangenvereniging Druggebruikers MDHG werken:
Dennis Lahey (directeur – 06-19860716), Leonie Brendel
(beleidsmedewerker, 06-22059610), Teake Damstra
(belangenbehartiger, 06-13329226), Peter van der Gragt
(beheerder), Quinta Betz en de medewerkers het ervaringsdeskundigen
collectief. Tot aan het verschijnen van
deze uitgave werkten ook Kerri Hennessey, Thijs de Haan
en Yasmina Khaldi bij de MDHG. Emailadressen van de
huidige medewerkers: voornaam en @mdhg.nl
Geen beltegoed?
Bovenstaande 06-nummers zijn ook te
bereiken via WhatsApp en met een
belme-bericht via 8008.
Zie www.belme8008.nl
2 3

Door: Teake Damstra
Interview met Gerrie Gelmers
“VALSE HOOP
IS NIET TE
VERSTOUWEN”
het instroomhuis. De eerder genoemde testen, nodig voor de
aanvraag beschermd wonen, zijn in oktober 2017 afgenomen. De
uitslag van deze testen kreeg ik pas in juni 2018.
Daar heeft negen maanden tussen gezeten?!
Ja, dat is heel raar gegaan. In de eerste instantie had ik in januari
2018 een afspraak om de uitslag door te nemen. Dat is natuurlijk
al een bizar lange verwerkingsperiode. Maar toen ik op de betreffende
vroege ochtend voor een dichte deur stond, kreeg ik een
WhatsApp-bericht van mijn trajecthouder dat de afspraak moest
worden verzet. Ik zou bericht krijgen van een nieuwe afspraak,
maar die kreeg ik pas toen de coördinator van daklozenkrant zich
er mee ging bemoeien.
En wat kreeg je dan te horen?
De test liet zien dat ik op een dusdanig laag niveau zou functioneren,
dat beschermd wonen kennelijk nodig is. Dit verbaasde mij
en mijn omgeving nogal. In de diverse banen die ik heb gehad,
heb ik het eigenlijk altijd wel tot bedrijfsleider weten te schoppen.
Maar goed, dit was wat de test er van gemaakt had en ik ging
maar mee in het plan. Ik zat immers nog steeds in de nachtopvang
en vond elke vorm van wonen inmiddels aantrekkelijk klinken.
koppen zijn geslagen. Er werd een indicatieaanvraagformulier
ingevuld die uiteindelijk op 24 september is verstuurd. Het antwoord
op de aanvraag zou 6 weken op zich kunnen laten wachten.
In de tussentijd zou ik op de hoogte worden gehouden.
Dat had je vaker gehoord.
Nou inderdaad. Zwijgzaam afwachten tot de zoveelste partij “wel
contact met mij opneemt” had ik inmiddels wel afgeleerd. Daar
kwam bij dat de nachtopvang in Noord vlak voor de kerst haar
deuren zou sluiten. De noodzaak om druk uit te oefenen werd
ineens nog groter.
Wat is er in de hierop volgende drie maanden gebeurd?
De leidinggevende van de nachtopvang in Noord heeft in die periode
een keer gegrapt: “Je hebt er inmiddels een aardig leger op
gezet nietwaar?” Dat was ook zo. Ik ben alle wegen die ik enigszins
kon bewandelen gaan bewandelen. Inmiddels waren alle
belangenbehartigers van de MDHG er mee bezig, bleef de coördinator
van de daklozenkrant bellen en bemoeide Beau van Erven
Dorens zich er mee. Beau schakelde het Leger des Heils in om
te bemiddelen en dreigde met een camera bij de trajecthouders
langs te gaan.
Aan het einde van The Amsterdam Project leek het geluk Gerrie Gelmers toe lachen.
In de laatste aflevering van het televisieprogramma van Beau van Erven Dorens over
dakloosheid betrok hij een zolderkamer en zette hij stappen om vrachtwagenchauffeur
te kunnen worden. Het pakte echter anders uit. Na enkele maanden belandde hij
weer op straat en stond hij bij de centrale toegang voor hulp. Hoewel hem verteld
werd dat hij op een wachtlijst voor beschermd wonen stond, gebeurde er in werkelijkheid
ruim anderhalf jaar vrijwel niets. Hij stond niet eens op een wachtlijst.
Vanuit zijn herstartstudio van de Volksbond in Osdorp, waar hij
sinds december vorig jaar woont, heeft Gerrie vrij uitzicht op een
strookje groen. In de kamer zijn vogels te horen en zijn studio ziet
er gezellig uit. “Wat dat betreft is het jammer dat het maar voor
maximaal twee jaar is.” De herstartstudio is de beloning voor zijn
doorzettingsvermogen om mensen om zich heen te verzamelen
die de hulpverlening wisten wakker te schudden.
Aan het einde van The Amsterdam Project dacht ik: die Gerrie heeft
een leuke zolderkamer gevonden. Eind goed, al goed. Maar wat is er
gebeurd?
Al vrij snel werd me duidelijk dat mijn huurbaas niet helemaal
zuiver was. Ik mocht mij niet inschrijven op dat adres, de huur
moest contant worden betaald en werd al een tijd niet geïnd, en
de huisbaas was in geen velden of wegen te bekennen. Daarbij zag
ik aan zijn stapel ongeopende post dat het wel eens snel tot een
woningontruiming kon komen. Ik besloot hier niet op te wachten
en vertrok, mede op uitnodiging van een jeugdvriend, richting
een vakantiepark in West Friesland. Daar kon ik echter totaal niet
aarden. Voor ik het wist was ik terug in Amsterdam en stond ik
weer de daklozenkrant te verkopen.
Je was weer helemaal terug bij af?
Niet helemaal. Ik had gelukkig veel contacten via het televisieprogramma.
Zodra ik weer in Amsterdam was, belde ik Rokus
Loopik. Rokus belde op zijn beurt het Leger des Heils en regelde
dat ik diezelfde avond nog bij nachtopvang ‘de Haven’ terecht
kon. In diezelfde periode, dat moet in maart of april 2017 zijn
geweest, had ik een intakegesprek bij de centrale toegang, kreeg
ik een trajecthouder toegewezen, is geconstateerd dat ik hulp
nodig heb, zou ik ingepland worden voor allerlei testen en hoorde
ik voor het eerst over de route beschermd wonen.
Wacht even. Jij kwam in september 2018 bij de MDHG met het verhaal
dat je op een wachtlijst stond, maar geen idee had welke. Ook
zat je toen in een nachtopvang in Noord. Wat is er in die anderhalf
jaar gebeurd?
In de Haven had ik het al snel bekeken. Er waren absurd strenge
regels en weinig begeleiding. Met behulp van Veldwerk Amsterdam
kon ik vrij snel terecht bij de nachtopvang van de Volksbond
in Noord. In tegenstelling tot de Haven vroeg de leidinggevende
bij de Volksbond zich wél af of er niet meer nodig was dan enkel
een gedeeld slaapvertrek. Zij heeft me toen doorverwezen naar
En toen? Wat gebeurde er toen?
Nadat er excuses zijn aangeboden voor de lange wachttijd van de
testuitslagen, beloofde mijn trajecthouder er meer druk achter te
zetten. Ze ging mij zo spoedig mogelijk op een wachtlijst plaatsen.
Dus jij loopt daar de deur uit met het idee binnen afzienbare tijd
in ieder geval op een wachtlijst te staan. Hoe verloopt de periode
daarna? Word je bijvoorbeeld op de hoogte gehouden van ontwikkelingen
en de positie op de wachtlijst?
In de daarop volgende periode hebben de trajecthouder en ik
regelmatig contact. Zowel in persoon als telefonisch. In deze
gesprekken wordt mij verteld dat “ze er mee bezig zijn”. Dit verandert
later in “Je staat heel hoog op de wachtlijst.” Als je dat hoort,
na al anderhalf jaar nachtopvang, denk je: “Nog even door de zure
appel heen bijten, we zijn er bijna.”
4 5
Maar…
Ik bleek helemaal niet op een wachtlijst te staan!
Hoe kwam je daar achter?
Het bleef maar stil aan het hulpverlenersfront en dat zat me niet
lekker. Ik begon mijn frustratie her en der uit te spreken en raakte
hierover aan de praat met Alan, een andere deelnemer aan The
Amsterdam Project. Alan adviseerde me eens bij de MDHG langs
te gaan. Hier had hij goeie ervaringen mee en zij konden mij ongetwijfeld
helpen aan antwoorden.
En konden wij dat?
Jullie stagiaire Thijs is direct aan het bellen geslagen. Als eerste
was mijn trajecthouder op vakantie en werd ons verzocht twee
weken later terug te bellen. Na doorzeuren vertelde haar collega
dat de aanvraag voor beschermd wonen was uitbesteed aan MEE.
Ook bij MEE was de contactpersoon op vakantie en hebben we
enkel een ontmoeting kunnen afdwingen. Dit zou een paar weken
later zijn. Toen Thijs een kleine twee weken later eindelijk mijn
trajecthouder aan de lijn had, kwam de onthutsende boodschap
dat ik nog helemaal niet op een wachtlijst beschermd wonen
stond. Sterker nog, zo bleek tijdens het gesprek bij MEE op 21 september:
de aanvraag moest nog worden ingevuld en opgestuurd.
Nou toen brak ons de klomp. Sowieso was het een raar gesprek,
omdat de meneer van MEE niet helemaal in de gaten leek te hebben
wat er van hem werd verwacht. Het was opnieuw door inmenging
van een stagiaire van jullie, Quinta, dat daar spijkers met
En heeft dat geholpen?
Uiteindelijk lijkt men te hebben ingezien dat ze op slechts één,
heel traag, paard hebben gewed. Omdat jij ze wees op het feit dat
ik in het voorjaar van 2017 al recht had op een plek in de maatschappelijke
opvang, hebben ze me, bij wijze van overbrugging,
een plek aangeboden in deze hertstartstudio.
Een zijspoor dat ruim 1,5 jaar geleden al overwogen had kunnen
worden.
Ja, kennelijk.
En ondertussen ben je dus in afwachting van een plek in
beschermd wonen?
Nee.
Na anderhalf jaar wachten
bleek Gerrie Gelmers
op geen enkele wachtlijst
te staan
Huh? Waarom niet?
Men is nu tot de conclusie gekomen dat beschermd wonen niet
nodig is. Ik volg dus de route van de maatschappelijke opvang en
ben in afwachting van een omslagwoning. De route maatschappelijke
opvang dus, waarbij de woning na verloop van tijd op mijn
eigen naam komt te staan.
Je zou er gek van worden. Hoe is het dan verder met je?
Ik heb nu in ieder geval eindelijk een plek voor mijzelf van waaruit
ik rustig de boel weer kan oppakken. Op dit moment ben ik
hard aan het studeren voor mijn theorie-examen voor een groot
rijbewijs en hoop tegen het einde van dit jaar op de vrachtwagen
te kunnen zitten.
Als je nu terugkijkt op de afgelopen 2 jaren; welk advies zou je de
hulpverlening willen geven?
Wees gewoon eerlijk over wat er aan de hand is. Dat je wachtlijsten
hebt en dat dingen lang kunnen duren is nog wel te verstouwen.
Iemand valse hoop geven niet.

voor zijn de drie afzonderlijke organisaties
nu nog te klein, terwijl we iedere keer weer
moeten opboksen tegen groeiende bezoekersaantallen.
De afgelopen vier jaar is het
aantal bezoeken bij de MDHG verdubbeld;
de afgelopen tien jaar is dat aantal zelfs
vier keer over de kop gegaan. Dan kun
je twee dingen doen. Je kunt iedere keer
weer naar de gemeente gaan om te vragen
of je er alsjeblieft nog iets bij kunt krijgen,
en dat is op dit moment ook hard nodig, of
je kunt kijken wat de totale benodigde capaciteit
is en daar dan voldoende aanbod
voor creëren. Dat laatste willen we met de
Straatalliantie realiseren.”
MDHG, de Daklozenvakbond en Bureau straatjurist
tekenen samenwerkingsovereenkomst
De Straatalliantie wil geen “computer says no”.
De afgelopen tijd is goed besteed om de
drie partijen nader tot elkaar te brengen,
wat aan het einde van het symposium
werd beklonken door de voorzitters van de
drie organisaties. Ze ondertekenden een
samenwerkingsovereenkomst en onthulden
het logo van de Straatalliantie. Maar
dat moment was vooral ook een startschot
voor een nieuwe fase, waarin daadwerkelijk
aan de uitbreiding van capaciteit
gewerkt kan worden en zo snel mogelijk de
deuren van het Daklozenkantoor geopend
kunnen worden.
Voldoende kwalitatief hoogwaardige
cliëntondersteuning voor alle dak- en
thuislozen in Amsterdam. Dat is het
streven van de Straatalliantie, een samenwerking
tussen de MDHG, de Daklozenvakbond
en Bureau straatjurist. De
drie partijen onderstreepten hun pact
met een symposium, het ondertekenen
van een overeenkomst en de presentatie
van het Straatalliantie-logo. “Ons doel is
om binnen enkele jaren een Daklozenkantoor
in het centrum van Amsterdam
te realiseren.”
“Het klinkt misschien absurd, maar dit
soort dingen maken wij dus dagelijks
mee,” vertellen Tessa Stout en Willemijn de
Nooijer van Bureau straatjurist. De deelnemers
van het symposium in de goedgevulde
collegezaal hebben zojuist een absurdistisch
filmpje van Little Britain gezien.
Daarin bekt een ziekenhuisreceptioniste
een meisje van 5 af dat volgens afspraak
haar amandelen moet laten knippen. Maar
“computer says no”. In de computer staat
dat het meisje een dubbele heupprothese
kan krijgen, of ze dat misschien wil?
“Daarom willen we een Daklozenkantoor
waar de deuren open staan voor iedereen.
Waar je je verhaal kunt vertellen en waar
cliëntondersteuners vanuit jouw perspectief
kijken wat er mogelijk is,” vertellen
Tessa en Willemijn. Op het scherm is een
plattegrondje te zien waarop kantoren,
computers, spreekkamers, een leestafel en
een koffiebar zijn te zien. Via van internet
geplukte foto’s wordt de sfeer geschetst:
gezellig ingerichte ruimtes, waar het toch
goed werken is. Geen plek waar de sfeer
ondergeschikt is aan hygiënische efficiëntie,
maar waar je met een thuisgevoel kunt
werken aan de situatie waarin je verkeert.
“Als je wilt zelfstandig, maar met voldoende
mensen die je direct te woord staan als
je advies wilt.”
“Er zijn onderzoeken waaruit
blijkt dat slechts 20 procent
van de mensen weet wat
cliëntondersteuning is.”
Even daarvoor hadden Reinier Schippers
van het Groot MO/GGz-overleg en Rina
Beers van Federatie Opvang al onderstreept
hoe belangrijk cliëntondersteuning
kan zijn. Zeker bij dak- en thuislozen,
omdat die problematiek vaak vele malen
gecompliceerder is. “Men gaat er van uit
dat je sociale omgeving je kan ondersteunen,
maar wat nou als je helemaal
geen sociale omgeving meer hebt?” vroeg
Reinier zich af. “Of zelfs onderdeel van je
problemen is?”
Hulpverlening op zich is daarbij niet voldoende,
zo onderstreept het verhaal van
ervaringsdeskundige Sikko Riedstra. Samen
met Jan de Vries van het College voor
de Rechten van de Mens, MDHG-directeur
Dennis Lahey en Marinka Wildeman van
het ministerie van VWS neemt hij deel
aan een paneldiscussie. “Er waren zoveel
mensen voor me bezig, maar op het eind
van het liedje wist niemand eigenlijk wat
er gaande was en gebeurde er daardoor
niets.” Cliëntondersteuning wist uiteindelijk
alle neuzen dezelfde kant op te krijgen,
met Sikko zelf als centraal punt. Dat hij
met cliëntondersteuning in contact kwam
was toeval: hij werd toevallig door iemand
meegenomen naar de MDHG.
Marinka Wildeman van VWS herkent dat.
“Er zijn onderzoeken waaruit blijkt dat
slechts 20 procent van de mensen weet
wat cliëntondersteuning is.” Er zal dus nog
wel een en ander moeten gebeuren om
daar iedereen attent op te maken.
Volgens Dennis Lahey is dat ook de reden
voor de oprichting van de Straatalliantie.
“We willen dat alle dak- en thuislozen in
Amsterdam een aanbod krijgen om gebruik
te maken van kwalitatief hoogwaardige
passende cliëntondersteuning. Daar-
6 7

Gratis cliëntondersteuning voor alle dak- en thuislozen.
Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Jellinek
Reactie n.a.v. de vorige
Spuit 11
Hierbij een bericht over het huidige anti-rook beleid op de High-Care-Detox (HCD) van de
Jellinek, welke ik buiten alle proporties vind. Ik ga weg bij de Jellinek om die reden. Ik wil
heel graag anoniem blijven, ik moet nog enkele jaren werken in verslavingsland. Toch wil ik
mijn ongenoegen over het huidig beleid niet onder stoelen of banken steken.
WINTER
2018
2019
TIJDSCHRIFT
Een woning is
GÉÉN luxe,
maar een RECHT!
GESPREKJES
bij de MDHG
VAN DE BELANGENVERENIGING DRUGGEBRUIKERS MDHG - JAARGANG 35/2
Wat Femke Halsema heeft gezegd
Alexander Zjdanov exposeert
De toekomstvisie van de MDHG
Afscheidscolumn van straatjuriste Caroline de Groot
EN VAN DE
ANDERE KANT
12-15
18
Nieuw: Teake 7
9
MAP-NL
WINTER-
OPVANG
11
Belangenbehartiging en cliëntondersteuning voor
druggebruikers en dak- en thuislozen.
Jonas Daniel Meijerplein 30, 1011 RH Amsterdam
T. 020 624 4775
info@mdhg.nl
www.mdhg.nl
OPENINGSTIJDEN:
Maandag tot en met vrijdag geopend tussen 10.00 en 16.30 uur.
Tussen 12.30 en 15.30 uur is het verstandig eerst een afspraak te maken.
Bureau straatjurist
Juridische hulp voor Amsterdamse mensen die dak- en
thuisloos zijn of dreigen te worden.
Oudezijds Voorburgwal 165, 1012 ET Amsterdam
T. 06 1063 3431
info@straatjurist.nl
www.straatjurist.nl
Telefonisch bereikbaar op maandag t/m vrijdag tussen 10:00 – 16:00 uur
De Daklozenvakbond
De Daklozenvakbond is er voor en door daklozen.
Daarom weten wij vaak wat nodig is en waar u terecht kunt.
Ondersteuning is vanzelfsprekend.
Kleine Wittenburgerstraat 201, 1018 LT Amsterdam
T. 06 1305 4110
dedaklozenvakbond@gmail.com of spreekuur@dedaklozenvakbond.amsterdam
www.dedaklozenvakbond.amsterdam
INLOOP SPREEKUUR::
maandagen van 10.00 tot 16 uur
donderdagen van 9.00 tot 16.00 uur.
Aanvraag van een briefadres alleen op afspraak.
Telefonisch bereikbaar tijdens spreekuren.
Het niet- roken beleid en het binnen houden van mensen
die vrijwillig in behandeling zijn maar stabiel genoeg om
een straatje om te gaan en even lucht te happen als de
spanningen te groot zijn, leidt tot een zeer moeizame
detox voor cliënten maar ook voor medewerkers die dit
beleid moeten uitvoeren. Ik kan mij nog wel vinden in de
stelling “op de afdeling wordt niet gerookt”. De hele dag
paffen in het rookhok is ook niet alles. Maar ik denk dat
er andere manieren zijn om hier mee om
te gaan dan het huidige “u gaat
eruit vanwege die peuk”. Is het
roken van een sigaret ook
buiten de afdeling, bij
de boodschappen of
verlof of wat dan
ook, genoeg reden
om iemand met
gedwongen
ontslag te sturen?
(Enfin, tweede
waarschuwing
en dan ontslag) Ik
heb er geen moeite
mee om patiënten
die “willens en
wetens” cocaïne,
heroïne, GHB, XTC en
andere verwanten stoffen
binnen brengen te ontslaan
en wel direct ook zonder
gedragscontract. Het is moeilijk
Stagiaires gezocht!
De MDHG is op zoek naar stagiaires MWD.
Kijk voor meer informatie op
www.mdhg.nl/stagiaires-gezocht
detoxen als er middelen op de detox worden gebruikt. Maar
zoals gezegd, wat roken betreft gaat mij dit te ver. Er
is overigens niet bewezen dat mensen die gedwongen
moeten stoppen met roken, minder snel terugvallen in
gebruik van middelen. Onze doelgroep bewijst anders. De
meeste stoppen niet met roken en veel van onze doelgroep
“chronische verslavingszorg” vallen terug. Inherent aan de
doelgroep. Zoals eerder gezegd sluiten we ook een groep
verstokte rokers uit van klinische zorg wat
betreft het stoppen met andere middelen.
Dan het binnen houden van
patiënten. Patiënten moeten
niet moeten wachten tot de
verpleging eindelijk eens tijd
heeft om een straatje om
te gaan om wat lucht te
kunnen scheppen. Het
heen en weer lopen
op de kleine ruimte
van de HCD brengt
spanning en craving
met zich mee. Daarbij
zijn de activiteiten
gesloten, er is
nauwelijks programma.
Rest cliënten niets
anders dan zich op de
kamers zich bezig te houden
met de pc. voor degene
die z’n ding hebben kunnen
aanschaffen.
Anoniem *
* Naam van de auteur is bij de redactie bekend.
Met een excellsheet van haar
stomerijkosten toonde
de OJZ-ambtenaar aan best wel
met de poten in de modder te
hebben gestaan.
8 Spuit Elfje
9

Illustratie: Barbit
Gebaseerd op een recent, waargebeurd verhaal.
Opgetekend en aangevuld door D.C. Lama.
E
indelijk zou ik stoppen. Stoppen met dope,
zoeken naar dope, zoeken naar geld voor
dope, zoeken naar geld sowieso. Het was
mooi geweest, of eigenlijk zelfs dat niet eens.
Klaar. Eindelijk weer naar de afkick. En omdat
afkicken zelden de eerste keer lukt, waren mijn
kansen op succes na al die keren behoorlijk groot.
Waar er plek was? Bij De Hoop natuurlijk, want
daar zijn geen wachtlijsten. Als dakloze leef je in
drie weken vier levens en dat maakt de gewone
GGZ-instellingen praktisch onhaalbaar. Daarom
zijn gebruikers als ik aangewezen op de afkickklinieken
met christelijke inslag, waar je door het
aanhoren van Bijbelteksten weer “normaal” kunt
worden.
En daarom was ik ingestapt in de trein van 12.04 uur
naar Vlissingen, die volgens planning om 13.36 uur
precies op station Dordrecht zou stoppen. Laat het
vijf of tien minuten later zijn, desnoods een kwartier,
maar daar zou iemand van De Hoop me opwachten
met een busje of auto. Mijn spullen stonden in de
overloop van de trein, ik kon er op een klapstoeltje
bij gaan zitten en had nog zeker vijf minuten voordat
de trein vertrok.
Voor dit moment had ik de sigaret bewaard die ik
nog snel even kon oproken op het perron. Mijn laatste,
want afkicken van dope betekent tegenwoordig
ook afkicken van tabak. Ook dat heb ik al vaker
gedaan. Stoppen is het plan. Stoppen van dope,
tabak en alle andere middelen die mijn lichaam keer
op keer aanvallen. Van de gebietste sigaret had ik
tussen de MDHG en de metro slechts twee, drie hijsjes
genomen, dus heb ik nog zes, zeven, acht hijsjes
over. Dat voelt goed. Het uitgeprinte treinticket zit in
de binnenzak van mijn jas; op het station is het rustig
en met alle tijd van de wereld sta ik op het perron op
slechts twee meter afstand van mijn spullen.
‘U mag hier niet roken,’ zegt een conductrice, die
uit het niets geheel onverwachts naast me staat. Ik
neem een hijs, ben geschrokken en neem snel nog
een hijs.
‘Ik ga stoppen,’ zeg ik snel. ‘Ik ben op weg naar Dordrecht
om te stoppen.’
‘Wat zeg je?’ reageert de vrouw geïrriteerd.
‘Ik ben op weg naar De Hoop, om te stoppen met
roken en dope.’
‘Maak die sigaret uit!’ roept ze boos.
Ik luister meteen. Een laatste hijs, sigaret op de grond,
schoen er op en met een sprong zit ik op mijn plek in de
trein.
‘U moet er uit,’ zegt de conductrice met haar hoofd op
de porto.
‘Nee, ik luister!’ roep ik in paniek en ga zo recht mogelijk
op mijn klapstoeltje zitten.
Op haar portofoon vraagt ze om assistentie.
‘Ik heb een kaartje,’ zeg ik en haal het uitgeprinte kaartje
uit mijn binnenzak. Het opgevouwen A4’tje zit tussen
wat andere losse papieren die ik nodig heb en mijn ID
en sleutels en zo, net te veel om in mijn handen vast
te houden en snel uit te zoeken. ‘Wacht even,’ vraag ik
terwijl ik de papieren op de grond leg.
‘U moet er nu uit.’
‘Waarom?’ vraag ik met een verzoek tot medelijden.
‘Omdat u hier rookte en niet stopte toen ik er om
vroeg.’
Haar verhaal wordt ook gehoord door de twee aangesnelde
medewerkers Veiligheid en Service van de NS.
Gezien hun blik op mij (zwarte man op klapstoeltje tussen
boodschappentassen, papier op de grond, paniek
in de ogen), zien ze deze oproep niet zozeer als een
acuut servicegeval. Mijn telefoon gaat.
‘Wie hebben we hier?’ vraagt de mannelijke medewerker
met autoriteit in zijn stem.
Ik kijk op het telefoonschermpje en zie een onbekend
06-nummer.
‘Laat me deze nemen,’ roep ik: ‘Misschien is het De
Hoop.’
Ik word met een paar stappen en bewegingen vastgezet
en krijg handboeien om. ‘Ik moet deze trein hebben,’
zeg ik en vecht tegen mijn tranen. Mijn telefoon is afgepakt
en opgehangen en zou ik later terugkrijgen.
‘Ik heb een kaartje voor deze trein! Ik ben al gestopt
met roken! Ik wil naar een afkickkliniek! Deze trein is
echt heel belangrijk voor mij!’ Ik schreeuw terwijl ik
word meegenomen en dat is dan ook de reden dat ze
me tot zes uur ’s avonds vastzetten: wegens verstoring
van de openbare orde. Het wordt al donker als ik weer
op straat sta en geen slaapplek meer in het verschiet
heb. Mijn treinkaartje is niet meer geldig en ik weet ook
zeker dat er niemand meer op me staat te wachten.
10 11

Illustratie: Anne Damstra
12 13

Door: Leonie Brendel
MDHG probeert binnen te komen voor gedetineerde buiten is.
Na detentie komen mensen vaak in een zwart gat
Wie binnen zit, probeert zo snel mogelijk buiten te komen. Maar
organisaties die je dan proberen te helpen, hebben vaak moeite
om mensen al te ondersteunen als ze nog binnen zijn. Terwijl dat
vaak juist uiterst effectief blijkt te zijn. De Belangenvereniging
Druggebruikers MDHG probeert daarom binnen te komen, om
(ex-) druggebruikers en dak- en thuislozen te ondersteunen voordat
ze weer op straat staan. Vanuit detentie je zaken regelen is
nog best een opgave. Vlak voordat een gedetineerde weer buiten
staat is het een kunst om praktische zaken weer op te starten
zoals inkomen, huisvesting en hulpverlening.
Dit zorgt ervoor dat mensen na detentie vaak in een zwart gat
terecht komen. We proberen dan ook met regelmaat mensen in
detentie te ondersteunen bij dit soort – toch nog ingewikkelde
– zaken. Omdat contactleggen met een gedetineerde lastig kan
zijn vindt de MDHG het van belang goed contact te hebben met
de PI’s en gedetineerden. Dat kan onder andere door de mogelijkheid
te bieden van een speciaal collect call nummer (020-
4275065), maar ook door contact met de PI warm te houden.
Face-to-face
Het eerste contact is een aantal jaren geleden al gelegd met
PI Over-Amstel (Bijlmerbajes) en afgelopen januari zijn we op
bezoek geweest in JC Zaanstad die (net zoals andere PI’s) werkt
met een re-integratiecentrum (RIC). Het RIC is een ruimte waar
gedetineerden terecht kunnen om bijvoorbeeld te werken aan
praktische zaken maar ook informatie, advies en ondersteuning
van medewerkers en/of vrijwilligers kunnen krijgen. Samen met
JC Zaanstad heeft de MDHG afgesproken het onderlinge contact
zo goed mogelijk te houden door elkaar op de hoogte te stellen
van ontwikkelingen die voor gedetineerde, en de hulpverlening
daaromheen, van belang zijn. Zo zijn onderwerpen als binding
en wachtlijsten iets waar we beide tegenaan lopen. Daarnaast is
er de mogelijkheid om, wanneer iemand dit wenst, af te spreken
in het RIC. Dit omdat telefoongesprekken soms ingewikkeldheden
met zich mee kunnen brengen en een openhartig gesprek
face-to-face veel meer oplevert.
Bolletjes.com
Het was best wel een rustige ochtend in de inloop van de MDHG. We zaten met een paar
leden oude verhalen uit de tijd van de Zeedijk te vertellen, toen er werd gebeld:
‘Goedemorgen, met de MDHG, u spreekt met Eva.’
Aan de andere kant van de lijn werd vriendelijk gegroet en de man vroeg of hij het
genoegen had met de MDHG, belangenvereniging voor druggebruikers.
‘Jazeker meneer.’
‘Dat is mooi. Ik zit namelijk in een afkickkliniek op de Vlaardingenlaan. Zou er even iemand
van de MDHG langs kunnen komen met 15 euro aan coke? Ik heb het net met de arts
besproken en die heeft daar geen probleem mee. Ik mag alleen de kliniek niet verlaten...’
14 15

Door: Teake Damstra
Adelheid Roosen over theater,
dakloosheid en zorg
Fotografie: Roel van Berckelaer
“80% van de protocollen en
regelgeving kan er uit”
Eind
vorig jaar trok
Theater Utrecht door het land
met een bewerking van het theaterstuk
‘Thuislozen’ (origineel van Lars Norén,
1997), een coproductie met Adelheid+-
Zina. Coregisseur Adelheid Roosen
nodigde in elke stad ‘lokale helden’ uit
om deel te nemen aan de voorstelling;
mensen die zich op welke manier dan
ook bezighouden met de zorg voor de
minder gefortuneerden. In Amsterdam
waren dit onder andere de MDHG, Bureau
straatjurist en het Stoelenproject.
Op een bankje in de Diaconessentuin,
een dag na Daklozendag, interviewt
Spuit 11 Adelheid over haar ervaringen
met dit omvangrijke project en haar
ideeën over de zorg.
Fotografie: Leendert Vooijce
Waar ontstaat het plan om de ‘lokale helden’ bij de
voorstelling te betrekken?
Het ‘erbij halen van jullie groep’ is eigenlijk al meer dan twintig
jaar de basis van mijn werk. Om een voorbeeld te geven: ik werd
zo’n vijftien jaar geleden gevraagd als voorzitter van de Theatervakjury.
Zo’n jury bestaat uit theaterjournalisten, schouwburgdirecteuren
en (oud) acteurs. Dat wilde ik graag doen maar op
voorwaarde dat ik een WijkJury mocht oprichten: een jury met
mensen die zelden tot nooit theater hebben gezien. Daar komt
misschien een andere keuze uit, maar is die van een andere
waarde dan van een vakjury? Een vakjury heeft ook slechts een
perceptie. Ik bevraag eigenlijk altijd het instituut, de regelgeving
en de hiërarchie.
En zo dus ook bij deze coproductie. Jij wilde niet alleen
‘lokale helden’ betrekken bij de voorstelling. Het liefste zou je
zien dat een aanzienlijk deel van het publiek
bestaat uit daklozen.
Een schouwburg is een buurthuis, of zou dat in ieder geval moeten
zijn. Houd de kroonluchters en de rode lopers, maar gooi dat
huis open. Zo ben ik drie maanden met een groep van honderd
mensen, uit alle hoeken en achtergronden van de betreffende
stad, een voorstelling ‘binnengebroken’ en heb daarna met hen de
schouwburg beslapen. Geloof me, het beeld van honderd mensen,
atypisch theaterpubliek, dat op het podium de pyjama aantrekt,
zich laat voorlezen door de schouwburgdirecteur alvorens in
slaap te vallen, voor een volle zaal publiek; ik kan nog steeds gek
worden van geluk als ik hier aan terug denk.
Was dat ook het idee achter de welkomsthaag van
betrokkenen en daklozen voorafgaande aan de
voorstelling Thuislozen?
Ja. Al betreft het een paleis: ontvang en verwelkom! Hoe je er ook
uit ziet en waar je ook vandaan komt. Laat iedereen in elk geval
geen drempelvrees hebben. Ik wilde daklozen graag gratis toegang
geven. Dit ga ik dan niet met de theaterdirecteur van tevoren
bespreken, dat vertel ik hooguit achteraf. Dus wij zeiden tegen jullie
die meespeelden in de voorstelling: “Neem ze allemaal mee”.
Hoe pakte dat uit?
Volgens mij hadden jullie er hier gisteren meer, haha. De precieze
cijfers doen er niet toe. Deel één is dergelijke dingen op de kaart
zetten door ze gewoon te doen. De regel moet jou niet regeren. Jij
moet de regel regeren.
Is dit alles niet één op één te kopiëren naar de zorg,
hulpverlening en beleid hierop?
Ik denk dat niemand overdrijft als hij zegt: 80% van die protocollen
en regelgeving kan er uit. Over hoofden heen van uitvoerenden
regeren; door de gehaktmolen! De opleiding moet gericht zijn
op de zelfstandigheid van de verzorger. Je moet in de opleiding al
leren denken en voelen tegelijk. Ik vind het gruwelijk dat verzorgers
die te veel voelen worden uitgemaakt voor onprofessioneel.
Er zijn heel veel mensen die dat dat ongelofelijk goed in balans
hebben. De scholing zou gericht moeten zijn op het voorkomen
van een disbalans.
Zo heb ik de directeur van het eerste verzorgingstehuis van mijn
moeder gezegd: Gaat henen. Jij bent de directeur van dit zorghuis
en ik heb je nog nooit op de vloer gezien. Je zit op een kantoor op
de hoogste verdieping. Niemand kent je, je wandelt niet door de
gangen, je zit niet ergens op de grond met iemand koffie te drinken
en draait geen bed om. Je hebt geen idee. Jij zit ergens met
andere mannen met aktetassen een zoveelste fusie te beslechten.
Volgens mij moet je de zorg veel meer zien als een groot gezin
en heb je medewerkers nodig die als wijze ouders leiding geven,
en veel verzorgenden snappen dat heel goed. Je moet invoelend
begrijpen dat Koos soms staat te schreeuwen omdat hij gewoon
een kutdag heeft. Dan ga je een keer niet tegenover Koos zitten
met een doos tissues en een formuliertje tussen jullie in. Dan
ga je naast Koos staan, kijkt dezelfde kant op en gaat ook staan
schreeuwen. Omdat je als mens snapt dat deze mens zich rot
voelt. En Koos voelt zich dan begrepen.
Je moet je dus verplaatsen in hun leefwereld en
meebewegen met de hulpbehoevenden vanuit een
eerlijke mens-tot-mens benadering?
Mensen zijn gechoqueerd als ik zeg: De zorghuizen zouden alzheimercrèches
moeten zijn. Als kind van een ouder met alzheimer wil
je het beeld dat je hebt van je ouder niet zien verkleuteren. Het gaat
niet om het verkleuteren van een volwassene. Een crèche sluit veel
beter aan bij de verandering waarin ze zitten. Mensen met alzheimer
zitten in een cyclus, die moet je kunnen volgen. Waarom kun je
het terugkeren naar het kind-zijn niet zien als een mooie afsluiting
van het leven?
Als ik hem dan even doortrek naar onze dakloze
medemens. Om te beginnen is de wereld waarin zij
leven grimmiger. Als advocaat van de duivel zeg ik:
“Ja Adelheid, maar jij leeft in en rond het theater en
hebt geen idee van hoe complex het systeem is en
waar je tegenaan loopt.”
Ik ben twaalf jaar mantelzorger geweest. Ik geef les binnen een
instituut. Ik ben artistiek leider van een toko. Zijn er regels? Ja
duuznden. Maar ik geef leiding vanuit een “Jongens, deze gooien
we overboord. Die gooien we overboord. Dan ben je maar even
zenuwachtig en doe je het maar trillend.” Je gaat naar je autonomie,
je gaat naar je onafhankelijkheid en van daaruit leid je. Want
dan leid je ook jezelf. En nogmaals; volgens mij ligt de sleutel in
het onderwijs.
Dit klinkt als iets waar de gemiddelde ambtenaar een
hartverzakking van krijgt.
Tijdens Thuislozen raakte ik aan de praat met een wethouder, ik
weet niet meer van welke stad, die op een gegeven moment zei:
“We moeten de daklozen ook niet te veel pamperen.” Ze had een
hele rits cijfers en euro’s paraat waaruit dit zou moeten blijken.
Mijn enigszins brutale antwoord was: Wat kost het een stad of
land nu werkelijk als je dit allemaal loslaat en de vrijkomende
energie gaat richten op waar de grote klappers gemaakt worden.
De bekende bankencorruptie en gouden handdrukken in de
bovenlaag. Met hoeveel winst kom je dan thuis? Het is natuurlijk
veel gemakkelijker om je, en dan hebben we het weer over de
hiërarchie, te keren tot de laag onder je. De lagen boven je brand
je je vingers niet aan, want dat kan je je baan kosten. De overload
aan aandacht gaat altijd naar de systemen waar sociaal zwakkeren
zitten. En dat ga je zo ver verfijnen en benadrukken... Terwijl
ik denk: richt je op die banken!
En wat vond de wethouder hier van?
Ze schrok van deze invalshoek maar ging er inhoudelijk niet echt
op in. Het was vooral interessant om met haar de psychologie aan
te raken van waarom je je makkelijker druk maakt over het systeem
onder je. Ik denk werkelijk; zet een groep hulpverleners bij
elkaar die je slim vindt, laat hen het systeem voor je ontwerpen,
kijk er kritisch naar, kantel nog wat en klaar ben je.
En vergeet vooral niet de eindgebruiker zelf
hierin te betrekken.
Precies. Ik snap niks van die ingevlogen coaches, managers,
adviseurs en al die lagen die daarin zijn geslopen. Dat zijn vaak
mannen in pakken met een map onder hun arm die weinig tot
niets van de werkelijke materie op de vloer weten. Ik begrijp
niet waarom de ervaringsdeskundige nog niet standaard in het
team zit om het nieuwe beleid te vormen. Ik zou, als ik leiding
zou geven, dat als allereerste doen. Ik zou jou bellen en vragen
om een club mensen op te trommelen waarvan jíj denkt dat die
belangrijk zijn om er bij te hebben, en bij mij aan tafel uitnodigen.
Ik weet zeker dat dat zeer betrokken, hard werkende, inspirerende
sessies zullen zijn, met een prachtig want eenvoudig ontwerp
als uitkomst.
16 17

IN MEMORIAM
Kapstokoverleg met nieuwe gemeenteraad
Op 11 april was er eindelijk weer eens een Kapstokoverleg in de Stopera: het overleg tussen Amsterdamse
gemeenteraadsleden en dak- en thuislozen. Maar liefst 95 personen vulden het Auditorium in de
Stopera, waaronder Dorrit de Jong (GroenLinks), Jazie Veldhuizen (Bij1), Don Ceder
(ChristenUnie), Annanbel Nanninga en Kevin Kreuger (FvD), Yassmine El
Ksaihi (D66) en Nenita La Rose (PVDA).
Vanwege de
gemeenteraadsverkiezingen, de
formatie en diverse recessen was
het laatste Kapstokoverleg alweer
anderhalf jaar geleden en dat
was te merken: de gemoederen
liepen soms hoog op en er was te
weinig tijd om alle aangedragen
onderwerpen goed te behandelen.
Maar de inbreng van de dak- en
thuislozen werd gewaardeerd. Zoals
enkele gemeenteraadsleden het
verwoordden: het is goed om de
mensen achter de dossiers te zien en
hoeveel emoties daar bij komen kijken.
Norman Julius Eendragt
geboren Paramaribo 16-6-1951
overleden Amsterdam 15-5-2019
Daklozendag 2019
“Kom in beweging” was het thema van
Daklozendag 2019, georganiseerd door
de MDHG, de Protestantse Diaconie en
Bureau straatjurist. Dat ging met een
vol muziekprogramma op het centrale
podium ook gemakkelijk, en anders
wel via de sportactiviteiten op het gras.
Maar er was meer, waaronder gratis eten
en drinken, een informatiemarkt, een
troetelhoek en een debat over de kwaliteit
en kwantiteit van de nachtopvang,
met onder andere Femke Roosma (Groen-
Links), Don Ceder (ChristenUnie), Harry
Doef (Leger des Heils) en verschillende
ervaringsdeskundigen.
Algemene Ledenvergadering
De Algemene Ledenvergadering is het hoogste orgaan binnen
de MDHG. Op 16 mei werd het jaarverslag en het financieel verslag
over 2018 goedgekeurd en namen we afscheid van
bestuurslid Giel van Brussel. De volgende Algemene Ledenvergadering
staat gepland op:
donderdag 17 oktober 2019, vanaf 19 uur bij de MDHG.
18 19

Door: Dennis Lahey
is gewoon troep”. Ik wist al beter, dus een gesprek wilde ik er eerder niet over voeren. Hoewel ik altijd
een goede relatie met mijn ouders heb gehad, was dit wel iets wat jarenlang tussen ons stond: ik had er
immers altijd over gelogen.
Bij de MDHG zie ik die verwijdering nog vele malen groter. Niet alleen bij familieleden, maar bij de gehele
maatschappij. Basecokerokers met huisvestingsproblemen, financiële of psychische problemen die geen
hulp accepteren, omdat ze compleet onbegrip voor hun druggebruik verwachten. En zo heb ik stiekem nog
enkele andere aspecten genoemd.
Een gevolg van het drugsverbod zijn hoge prijzen en financiële problemen.
Sterker nog: met regelmaat spreek ik druggebruikers uit de straatscene die het slachtoffer zijn van geweld,
beroving, verkrachting etc, maar die vanwege hun eigen “slachtofferloze delicten” nooit naar de instantie
zullen stappen die burgers daartegen moet beschermen: de politie.
MDHG-directeur Dennis Lahey sprak tijdens het symposium ‘Drugsbestrijding:
perspectieven uit heden en verleden’, voorafgaand aan de oratie van Gemma
Blok aan de Open Universiteit in Heerlen. Zijn (verkorte) tekst luidde:
De gevolgen van het
drugsverbod voor de
druggebruiker
In de BBC-documentaire The Truth about Food is een interessant experiment te zien onder 4 en 5-jarigen.
Nadat ze hebben uitgezocht dat de kinderen gedroogde mango en rozijnen ongeveer even lekker
vinden, bieden ze dat een week lang op twee manieren aan. De gedroogde mango is gemakkelijk toegankelijk,
maar de rozijnen mogen de kinderen slechts twee minuten pakken nadat er aan het einde van
de dag een bel heeft geklonken. Al op de eerste dag is het verschil te zien: de mango’s worden gewoon
gepakt, de rozijnen worden met groot enthousiasme gegraaid en gegeten. Aan het einde van de week
verdringen de kinderen zich al ruim voor de bel heeft geklonken om de tweede schaal, die tot de laatste
rozijn wordt leeggegeten. En als hen aan het einde van de week gevraagd wordt wat zij het lekkerst vinden,
roepen ze allemaal: ROZIJNEN! Op één meisje na, dat enigszins beschaamd bekent mango gewoon
heel lekker te vinden.
Een gevolg van het drugsverbod is dat voor sommige gebruikers complete wetteloosheid kan ontstaan.
Terug naar dat jongetje dat niet met zijn ouders over drugs sprak. Die eerste ervaringen waren natuurlijk
een goede gelegenheid om over de voor- en nadelen van drugs te praten. Maar omdat dat stiekem gebeurde,
kwam dat gesprek er nooit.
Een gevolg van het drugsverbod is dat het goede voorlichting in de weg staat.
Een goede vriend van me, met wie ik regelmatig blowde, had zo’n gesprek wel. Maar dat was omdat hij
betrapt werd. En omdat zijn ouders er net zo over dachten als mijn ouders en Rutte, ging dat vooral over
“het probleem” dat hij blijkbaar had. Ineens werden allerlei zaken die bij mij nog als regulier pubergedrag
werden gezien, bij hem symptomen van een afglijdende, druggebruikende probleemjongere.
Een gevolg van het drugsverbod is het stigma wat druggebruikers krijgen opgeplakt.
Met als gevolg dat die verwijdering alleen nog maar grotere vormen aannam, en hij alleen maar meer is
gaan gebruiken. Met een laag zelfbeeld, weinig vertrouwen in verbetering en het geloof dat een verslaving
nou eenmaal een verslaving is.
Een gevolg van het drugsverbod is het zelfstigma dat mensen ontwikkelen.
Overigens heb ik in die tijd wel hele goede gesprekken over drugs gevoerd, over welk gebruik nog verstandig
was, wat de verschillende middelen zijn en doen etc. En hoe je kunt ontdekken wat (waarschijnlijk)
goede kwaliteit is, hoe moeilijk dat in een illegale markt ook is.
Een gevolg van het drugsverbod is dat de kwaliteit van het product niet gegarandeerd is, met extra
schade als mogelijk gevolg.
Dat gesprek was met de coffeeshophouder, die iedereen in zijn tent kende, een beschaafde en leuke
zaak onderhield en veel kennis van zijn waren had. Maar wie neemt die rol op zich als het om xtc, ghb of
basecoke gaat, of als het houden van een coffeeshop door het risico op forse strafvervolging alleen nog
maar interessant is als je veel geld wilt verdienen en daarvoor risico’s wil nemen?
Een gevolg van het drugsverbod is dat het de gebruiker in de handen van de criminaliteit drijft.
Wat dus eigenlijk betekent:
Een gevolg van het drugsverbod is dat goedwillende producenten en distributeurs uit de markt worden
gejaagd, terwijl je eigenlijk zou willen dat zij die markt bedienen.
Het enige juiste drugsbeleid is het toestaan van markten voor alle middelen (productie, distributie en consumptie),
die je vervolgens met beleid kunt reguleren.
Een gevolg van het drugsverbod is dat verboden vruchten veel lekkerder smaken.
En als je dan eens zo’n verboden vrucht hebt geproefd? En je het dan lekker, leuk en aangenaam vindt?
Want dat is een zwaar onderbelicht aspect in het drugsdebat. Mensen gebruiken drugs in eerste instantie
omdat ze dat aangenaam vinden! Ik kan me mijn eerste ervaringen met cannabis op mijn 15e, 16e levensjaar
nog prima herinneren. Drie kwartier liepen de tranen over mijn wangen van het lachen vanwege een
vierplaatjesstripje van de Stamgasten, wat toen al helemaal geen favoriete strip meer van me was. En ik
herinner me ook de open, gevoelige en diepgaande gesprekken met vrienden, die zich niet lieten rijmen
met de waarschuwingen voor drugs die ik van alle kanten kreeg.
Een gevolg van het drugsverbod is verwijdering van de druggebruiker van de “reguliere maatschappij”.
Ik was al in de twintig en enkele jaren het huis uit toen ik voor het eerst met mijn ouders over drugs heb
gesproken. Hun standpunt was mij bekend en was toentertijd hetzelfde als dat van Mark Rutte nu: “het
De oratie van Gemma Blok met de titel
“De roes als metafoor.
Het debat over drank en drugs na 1800”
is te lezen via:
https://www.ou.nl/documents/40554/629785/Oratie_Gemma_
Blok_Ebook_2018.pdf/ef113251-4d59-5fb8-dadb-87721c670fe1
20 21

De Straatalliantie
geeft dat de garantie
dat de dakloze mensen
met al hun wensen
geholpen worden?
Zal de gemeente eindelijk
naar ons luisteren
zonder dat ze ons zullen
kluisteren?
Pascha
Pascha werd in 1968 in Moskou geboren en begon op z’n
achttiende schilderijen te maken. Meestal olie op canvas,
soms gemixed met acryl. Zijn schilderijen zijn abstract. “Het
voorspelde wat later computers konden doen, want toen ik
het maakte bestond deze visuele taal nog niet.”
Eind jaren ’80 had hij enkele exposities in Moskou, waarna
hij verhuisde naar Amsterdam. Daar startte hij met het
organiseren van feesten en dance-events, want Pascha is
ook al 25 jaar dj. Rond 1996 stopte hij met daarom met
schilderen, om zich te concentreren op zijn muziek.
In 1999 studeerde hij af aan de School of Housing
Engineering en in 2001 ging hij terug naar Moskou, waar hij
16 jaar als DJ en muziekproducent werkte.
Drugs gebruikt Pascha al sinds zijn twintigste, en dat
leidde twee keer tot een crisis. In 1990 voordat hij naar
Amsterdam ging en in 2001, voordat hij (via afkickkliniek
Castle Craig) weer naar Moskou vertrok. Twee jaar geleden
kwam hij terug naar Amsterdam en werkt als DJ. Pascha
woont tegenwoordig bij Je Eigen Stek (JES) en is erg blij met
de wijze waarop het georganiseerd is.
Het werk van Pascha is deze zomer te zien bij de MDHG.
We zullen het weten
na een tijdje
of moeten we weer werken
voor een heitje voor een karweitje!
Zonder ons eigen doel te verliezen
Kunnen we nog kiezen?
Peter van der G.
BURGER WINT VAAK RECHTSZAAK OVER RECHT OP WMO-HULP
Burgers die naar de rechter stappen in een conflict met hun gemeente over hulp en ondersteuning voor ouderen
of mensen met een chronische ziekte, krijgen vaak gelijk. Ruim 40 procent van de zaken over de Wet maatschappelijke
ondersteuning (Wmo) waarover een rechtbank uitspraak deed, viel uit in het voordeel voor de burger.
De Groene Amsterdammer, 18-5-2019
OMBUDSMAN: ‘STAAT VERWIJTBAAR BIJ
THAISE AANHOUDING VAN LAARHOVEN’
De Nederlandse Staat heeft onzorgvuldig gehandeld in het onderzoek naar
Johan van Laarhoven en zijn vrouw. Dat leidde in 2014 tot de aanhouding
van de twee in Thailand met lange gevangenisstraffen tot gevolg, concludeert
de Nationale Ombudsman maandag. (…) Spong Advocaten en
Blenheim Advocaten in Amsterdam, die het echtpaar bijstaan, zijn blij met
het rapport. “De Nationale Ombudsman bevestigt onomwonden wat wij al
jaren zeggen: een Nederlandse zakenman en zijn vrouw zijn door Nederland
met list en bedrog de Thaise cel in gesjoemeld”, aldus Gerard Spong.
Nu.nl, 11-3-2019
VERSLAVINGSKLINIEK
LEKT MEDISCHE GEGEVENS
146.000 PATIENTEN
Een Amerikaanse verslavingskliniek
heeft door een onbeveiligde open
database de medische gegevens van
146.000 patiënten gelekt. Het ging om
namen, ontvangen medische procedures
en behandelingen en rekeningen
van patiënten die tussen halverwege
2016 en eind 2018 werden behandeld.
Security.nl, 23-4-2019
MAP-NL Digest
Blijf op de juiste hoogte!
Met MAP-NL Digest blijft u via ongeveer drie tot vijf mailtjes per week op de hoogte van actuele
berichten over drugs en drugsbeleid. U kunt zich gratis opgeven via een mail naar:
22 dennis@mdhg.nl
23

GUATEMALA WIJST VN-ANTI-CORRUPTIECOMMISSIE DE DEUR
De succesvolle VN-commissie die de corruptie in Guatemala sinds 2007 aan de kaak stelt, laat president Jimmy Morales
niet buiten schot. Hij dwingt de VN’ers nu te vertrekken. (…) Cicig is opgericht om Guatemala te bevrijden van criminele
organisaties die stammen uit de burgeroorlog. (…) Na het tekenen van de vrede hebben de paramilitaire groepen zich
getransformeerd tot criminele organisaties. Ze houden zich onder meer bezig met afpersing, ontvoering, witwassen,
drugshandel en mensensmokkel. De criminelen laten zich ook inhuren om kritische burgers, rechters, politici en aanklagers
uit de weg te ruimen. (…) In elf jaar tijd heeft de commissie bijna zevenhonderd politici, ambtenaren en zakenlieden
aangeklaagd, ruim driehonderd van hen zijn veroordeeld. (…) Het klapstuk kwam in 2015 toen de commissie samen met
Aldana een corruptieschema ontrafelde waarin miljoenen euro’s achterover zijn gedrukt. (…) Datzelfde jaar won Jimmy
Morales, een tv-komiek zonder politieke ervaring, de verkiezingen won met de belofte corruptie uit te roeien. Aanvankelijk
gaf hij Cicig ruim baan, maar dat veranderde toen zijn familie onder vuur kwam te liggen.
De Volkskrant, 8-1-2019
POLITIECOMMISSARIS BELANDT MET 3,59
PROMILLE ALCOHOL IN DE GRACHT
Een 57-jarige politieman moet zich voor de rechtbank
verantwoorden omdat hij met 3,59 promille alcohol in zijn bloed
- omgerekend zo’n 20 pinten - in de gracht belandde met zijn
wagen. (…) In 2013 werd hij al eens veroordeeld voor rijden
onder invloed.
Het Laatste Nieuws (België), 29-5-2019
MEXICAANS DRUGSBARON ‘EL CHAPO’ KOCHT
EX-PRESIDENT PENA NIETO OM
Een getuige in het proces tegen Joaquin ‘El Chapo’ Guzman heeft
dinsdag herhaald dat de Mexicaanse drugsbaron in het verleden expresident
Enrique Pena Nieto heeft omgekocht voor 100 miljoen dollar.
(…) Een ander kartellid, Jesus Zambada, verklaarde in november dat hij
in 2015 uit naam van Guzman een omkoopsom van meerdere miljoenen
dollars betaalde aan een assistent van de huidige Mexicaanse president,
Andres Manuel Lopez Obrador.
RTL Nieuws, 7-8-2018
Steun de Belangenvereniging Druggebruikers MDHG en ontvang Spuit 11
Stort uw bijdrage op ING nr. NL22 INGB 0004 8625 25 t.n.v. MDHG Amsterdam
o.v.v. Spuit 11 en uw adres.
24
OMGEKOCHTE CIPIER ZAANBAJES MOET
ZELF CEL IN
Een op smokkel van hasj en een smartphone betrapte
medewerker van Justitieel Complex Zaanstad
moet hiervoor zelf de cel in. (…) J. liet zich betalen
voor het de gevangenis in smokkelen van hasj en
telefoons.
NOS, 15-10-2018
BIJNA ALLE KANDIDATEN VOOR OPVOLGING MAY HEBBEN DRUGS GEBRUIKT
Er is een kans van 80 procent dat de volgende premier van het Verenigd Koninkrijk in zijn of haar jeugd drugs heeft
gebruikt. Een beladen onderwerp binnen de Conservatieve Partij en de Britse samenleving. (…) De huidige minister van
Milieu heeft als beginnend journalist meer dan twintig jaar geleden een aantal keer cocaïne gebruikt. (…) Met de bekentenis
van Gove komt het aantal potentiële premiers dat in het verleden een snuifje of blowtje nam, op acht. Boris Johnson
(volgens wedkantoren de topkandidaat), Esther McVey, Andrea Leadsom, Dominic Raab en Matt Hancock gaven eerder
toe weleens te hebben geblowd. Minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt dronk in India een sapje waarin cannabis
verwerkt zat, terwijl minister van Ontwikkelingssamenwerking Rory Stewart moest bekennen dat hij als backpackende
student in Iran wel eens opium heeft gerookt.
Het Parool, 11-6-2019
PALINGEN ‘HYPERACTIEF’ DOOR
COCAÏNE IN THEEMS
Grote hoeveelheden cocaïne in de bekende Londense
rivier de Theems maken palingen ‘hyperactief’.
Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van
het befaamde King’s College London. (…) De
metingen gebeurden in de buurt van het Britse
parlement, waar opvallend genoeg een constante
cokestroom werd waargenomen. Zowel
door de week als in het weekend, wanneer er
maar een lichte stijging te zien is.
AD, 22-01-19
www.facebook.com/belangenvereniging.druggebruikersmdhg