Opel Magazine RUG 2019

ZOMER 2019
EDITIE 1
#OPEL.
OPEL.
HET MAGAZINE VOOR DE OPELLIEFHEBBER
HOE ZIT HET MET...
UITLEG OVER PRAKTISCHE ZAKEN
MIJN EERSTE OPEL.
LEZERS OVER HUN EERSTE
TIMO VAN DE MAREL.
RALLYKONING VAN OPEL

OPEL.
Dit is een voorbeeldweergave
Dit is een voorbeeldweergave
WWW.OPEL.NL
2 3

timo van
de marel.
Timo van de Marel (29) rijdt
al sinds hij zijn rijbewijs heeft
rally’s. Sinds drie jaar is hij
(net als zijn vader vroeger)
coureur voor Opel.
De wat oudere Opelfan zal het zich vast
nog herinneren: de rally-hoogtijdagen
van Jan van de Marel in zijn Opel Ascona
in de jaren ’80. Nu, dertig jaar later, rijdt
er wederom een Van de Marel onder
de vlag van Opel Nederland: Timo. Wij
spraken hem over de rallysport, angsten,
voorbereiding en zijn grote dromen.
Op de vraag waarom Van de Marel rally is
gaan rijden, kan hij kort zijn. ‘Mijn vader
reed in de jaren tachtig voor Opel en daar
leerde hij mijn moeder kennen, als zijn
navigator. Wat in eerste instantie een zakelijk
deal was, als het ware, werd uiteindelijk
erg gezellig en zijn ze uiteindelijk
getrouwd. Ik ben daar het gevolg van. Dan
ben je eigenlijk haast verplicht om ook wat
met de rally te doen.’
‘Ik ben er ook in opgegroeid en mijn hele
leven lang mee omringd geweest. Vroeger
hadden we de werkplaats thuis aan de zaak
en zat ik daar iedere dag op mijn driewielertje
of in mijn kleine autootje te kijken,
popelend tot ik zelf het stuur een keer in
handen mocht nemen.’
‘Zodra ik mijn rijbewijs had ben ik begonnen
met rally rijden. Ik ben begonnen met
een Mitsubishi, daarna reed ik Renault en
Ford. Op het moment dat Opel de Adam in
de rallysport introduceerde had ik zoiets
van: gaan we Opel rijden, en hoe komen
we binnen? Dus dat hebben we gedaan en
heeft allemaal superpositief uitgepakt. We
hebben toen gezegd: ‘hey, in de jaren ’80
was de combinatie Opel-Van de Marel ook
erg succesvol, laten we dit dertig jaar later
weer oppakken’. En dat hebben we gedaan.’
Inmiddels rijdt Van de Marel, samen met
zijn navigator en echtgenote Rebecca,
alweer bijna vier jaar in de Adam R2 op de
rallycircuits. Gedurende deze periode heeft
het tweetal memorabele momenten meegemaakt.
Toch is een race voordat hij Opel
reed, eentje die Van de Marel het meeste
bijbleef. ‘Ik mocht toen een heel WK meedoen
op het hoogste niveau van de wereld.
Uiteindelijk mochten we een race rijden in
Finland, en dat is een evenement dat wordt
gereden op gravel. Finland is toch een
beetje de oase van de rallysport: de sport
staat daar samen met ijshockey op nummer
1. De wegen daar zijn zó mooi, met heel
veel jumps erin.’
‘In Finland haalde ik mijn eerste podium
in het WK, een derde plaats. Er waren allemaal
mensen bij die ik kende, en die daar
waren omdat de rally zelf zo verschrikkelijk
mooi was. De rally liep super en we
kregen ook nog een mooi resultaat. Toen
zaten mijn vorige navigator en ik samen
wel zo van: ‘wat er ook gebeurt in ons leven,
deze wedstrijd vergeten we nooit weer’.
Dat was heel cool.’
Hoe simpel een rally rijden ook lijkt, hij
vereist veel voorbereiding. Aan de start
van een rally ga je als coureur in een normale
straatauto over het circuit. ‘Je hebt
dan twee keer de kans om de weg zo goed
mogelijk te beschrijven. Dat is eigenlijk het
meest saaie van de hele wedstrijd: je rijdt
best zachtjes en zit de hele dag in de auto.
Maar het is wel het belangrijkst.’
‘De eerste ronde beschrijf ik de hele weg.
Dan zeg ik wat voor bocht er aan komt en
in welke versnelling deze genomen kan
worden. De tweede keer zegt de navigator
het terug tegen mij en controleer ik of dat
klopt. Je kunt zo’n hele weg namelijk niet
onthouden: een WK-rally heeft bijvoorbeeld
wel 5000 bochten. Dan moet hetgeen
dat je hebt opgeschreven 100% kloppen, wil
je helemaal op de grenzen van je kunnen
rijden.’
‘Als je voorbereiding niet klopt kun je het
tijdens de wedstrijd zelf eigenlijk ook wel
opgeven. Als je op een circuit rijdt, is ieder
rondje hetzelfde en weet je na vier rondjes
wel hoe het circuit erbij ligt. Dan kun je
proberen harder te gaan rijden. Bij een
rally is dat niet zo.’
‘Wanneer ik dan een rally rij, dan gaat er
niets anders door me heen dan het rijden.
We gebruiken een Engels systeem. Mijn
navigator zegt dan precies op het juiste
moment wat er aan komt. Dat kan zijn:
100 easy right, 50 flat left, 60 fast right,
Op de foto: de Opel
Adam R2 waar Timo zijn
rally’s in rijdt.
4 5

Boven en links: de Adam
R2 waar Van de Marel nu
in rijdt.
Rechtsmidden: Rebecca
en Timo van de Marel.
Rechtsonder: de Ascona
van Jan van de Marel in
de jaren ‘80.
Foto’s: Opel Nederland
iedere keer een ander termpje. Dat is dan
het enige waar ik me op concentreer. Het is
bijna een automatisme: ik rij volgens wat
ik hoor en zou het bij wijze van spreken
ook met mijn ogen dicht kunnen doen. Als
de notes kloppen, en wat ik zie op de weg
klopt met wat ik hoor, dan is het rijden
best makkelijk.’
Dat die voorbereiding van levensbelang
is, komt vooral door de omgeving van de
rallybaan. ‘Op een circuit heb je eerst nog
honderd of tweehonderd meter grindbak,
om je snelheid eruit te halen en dan nog
een bandenstapel. Maar in een rally kun
je zomaar tegen een boom, muur of huis
klappen, of zit er achter een bocht een
afgrond. Dat maakt het wel gevaarlijk.’
‘Het is wel eens gebeurd dat ik door een
fout in de voorbereiding een bocht verkeerd
had ingeschat. Daarbij ben ik wel
eens een weiland in geschoten, of mijn
achterbumper beschadigd. Nog nooit zo
erg dat ik niet meer verder kon rijden. Als
die notes gewoon kloppen, dan kun je eigenlijk
niet van de baan af gaan. Gebeurt
dat wel, dan heb ik een fout gemaakt in de
voorbereiding.’
Toch geeft Van de Marel aan niet bang
te zijn tijdens zo’n wedstrijd. ‘In de
voorbereiding zie je soms wel echt: ‘ja, oké,
deze afgrond is wel diep. Als ik hier vanaf
val kom ik niet meer thuis. Of die bomen
daar staan wel heel dicht langs de weg’. Zeker
voor de rally heb ik wel eens het gevoel
dat de wedstrijd eigenlijk best eng is. Maar
als we dan aan de start staan, met de helm
op, en dat licht is op groen gesprongen,
dan zie ik die bomen ineens niet meer. Ga
je die tijdens de wedstrijd wel zien, dan ga
je ook echt zachter rijden en dat gaat ten
koste van je resultaat. Angst gaat ten koste
van je snelheid.’
Die snelheid valt ten opzichte van autosport
op circuits nog wel redelijk mee. Dat
heeft volgens Van de Marel ook te maken
met de gevaarlijke omgeving. ‘Gemiddeld
genomen rij je tijdens een wedstrijd 90/100
kilometer per uur. In Finland ligt die
snelheid veel hoger, daar rij je gemiddeld
110/120 kilometer per uur, maar meestal
ligt het rond de 90/100. Bedenk maar eens:
op een bergweggetje in Frankrijk rij je ook
“Het is bijna een automatisme:
ik rij volgens wat ik hoor en zou
het bij wijze van spreken ook
met mijn ogen dicht kunnen
doen.”
niet gemiddeld 180. Mijn auto kan bijvoorbeeld
ook niet harder dan 170.’
Ondanks de relatief lage snelheid, slijten
de auto’s en hun onderdelen wel heel snel.
Een setje banden gaat bijvoorbeeld zo’n
vijftig kilometer mee, een versnellingsbak
moet na 300/400 kilometer opnieuw geregisseerd
worden en een motor gaat 2000
kilometer mee. ‘En een gemiddelde EK- of
WK-wedstrijd is tussen de 200 en 350 kilometer
op snelheid. Als je een WK rijdt,
moet je voor en na de wedstrijd je versnellingsbak
doen. En in zo’n rally rij je gemiddeld
24 banden eraf. Een rallyband kost zo
€250,- dus het is wel een dure sport.’
Van de Marel droomt nog van het rijden
van een volledig Europees Kampioenschap.
‘Europees Kampioen worden is niet helemaal
realistisch. We hebben wel een heel
professioneel team, maar we zijn geen fabrieksteam,
zoals Opel Duitsland. Zij rijden
met auto’s die ze zelf maken. Die kunnen
ze net wat sneller maken dan auto’s die ze
geven aan klanten zoals wij. Maar het is
wel echt een doel om actief mee te doen
aan een heel EK en aan het einde van zo’n
jaar de top 3 te bereiken. De top van Europa
is namelijk ook de top van de wereld – de
beste rijders komen eigenlijk uit Europa.
Dat is dus wel echt een doel.’
Op de vraag welke auto Van de Marel privé
rijdt, moet hij in eerste instantie lachen.
‘Dat is gewoon een Opel Adam S, zwart met
rode accenten’. Een stuk minder fel dan
zijn Adam R2, maar nog steeds een pittig
ding. Van de Marel en de Opel Adam zijn
dus onlosmakelijk verbonden.
6 7

OPEL.
mijn eerste
opel: manta a
Foto: Autojunk.nl - geen foto van de
originele Manta
Dit is een voorbeeldweergave
Anja (63): ‘Mijn eerste Opel was een Opel
Manta A 1900S. Ik vond haar eigenlijk
hartstikke lelijk, vooral het dak vond
ik helemaal niets. Maar ik won het wel
altijd van de mooiste auto’s, op snelheid.
Ze had 90PK en een topsnelheid van 170
kilometer per uur.’
‘In 1974 kocht ik mijn eerste Opel, toen
was ik nog maar 20 jaar. Het was een
tweedehandse, groene Manta met vinyl
dak, eentje zoals op de foto hiernaast.
Ik vond het eigenlijk maar een lelijk
ding, met domme, kleine achterlichtjes.
Eigenlijk wilde ik veel liever een GT,
maar dat zat er qua budget nog niet in.
Het was een auto met een zware motor,
dat was dan weer heel fijn, want ik moest
elke werkdag 130 kilometer rijden.’
‘Bij de talrijke verkeerslichten op de
route deed ik altijd een wedstrijdje met
de medeweggebruikers. Vaak waren dat
busjes met bouwvakkers, die me dan een
duimpje gaven om te laten weten dat
ze mijn auto leuk vonden. Optrekken
deed ik totdat de versnellingspook ging
rammelen, waarna ik moest schakelen.
Vrijwel altijd won ik de race.’
‘De auto werd ook weleens uitgeleend.
Deze bestuurder reed met deze Manta
één op achttien. Dat was niet het geval
als ik zelf reed: ik reed één op acht!’
‘Na een paar jaar kwam er toch eindelijk
de langverwachte GT. Inmiddels
had ik al een dochter en die kroop
vanuit de reiswieg helemaal naar
voren bij de versnellingspook. Ik
kocht een autostoeltje en mocht op de
parkeerplaats direct weer terug: hij
paste niet op de achterbank...’
“Ik vond hem eigenlijk
hartstikke lelijk.”
WWW.OPEL.NL
8 9