Zilver Magazine - herfst 2019

INTERVIEW | TEKST TON OUWEHAND | FOTOGRAFIE ANNINA ROMITA
De vijftien jaar dat hij de platenzaak Geen Idee runde
leverde een schat aan verhalen op. Peter Mense
publiceert er wekelijks eentje op Facebook. Nu gaat hij
ze bundelen. ‘Dit jaar nog komt er een boek.’
Peter Mense,
voorheen platenverkoper,
thans programmeur van
Het Verborgen Theater
Het afkicken van de platenzaak
heeft veertien jaar geduurd. In
2001 sloot Peter Mense de deuren
van zijn platenzaak Geen Idee in
Haaksbergen. En tot ver in 2015
had hij er nachtmerries over. Niet over het verkopen
van platen en de mensen die hij daarbij ontmoette,
dat was alleen maar leuk. Muziekliefhebbers
zijn plezierige mensen. Nee, steeds opnieuw
werd hij zwetend wakker, omdat hij droomde
dat hij vergeten was de huur op te zeggen. Dat
luisterde namelijk nogal nauw. Het huurcontract
gold steeds voor vijf jaar, met een opzegtermijn
van een jaar. Steeds opnieuw droomde hij weer
dat er wat was misgegaan bij het opzeggen, zodat
hij voor nog eens vijf jaar aan dat pand vast zat.
Terwijl de platenhandel door kopiëren, downloaden
en streamen dusdanig was ingestort dat het
de laatste twee jaar al niet meer uitkon.
Thuis
In het begin verkocht hij gewoon platen aan huis,
aan de Molenstraat in Haaksbergen. ‘Ik moest
wat. Ik had ineens geen inkomen meer. Voor die
tijd regelde ik bandjes voor het cafécircuit. Maar
ineens kwam de belastingdienst met de actie
schuimkraag. Dat legde de livemuziek in kroegen
volkomen stil. Er moest brood op de plank. Ik
had nogal een grote platencollectie. Die ben ik
gaan verkopen, gewoon aan huis, in een ruimte
van vier bij vier.’ Moeilijk afstand te doen van
een zorgvuldig opgebouwde collectie? Hij vindt
van niet. Die muziek zat toch al in zijn hoofd.
Daar verandert het wel of niet in je bezit hebben
weinig aan.
Zo begon dat. Hij ging nog wel even informeren
bij de wethouder, of zoiets was toegestaan. Die
reageerde fideel. Een praktijkgevalletje door de
vingers zien. Deed zijn handen voor zijn gezicht
en zei: ik zeg geen ja of nee.
Mense had eigenlijk in eerste instantie vooral
een pakkende naam nodig. Hij had geen idee. Dat
bleek prima te voldoen. Bij het inschrijven bij de
Kamer van Koophandel bijvoorbeeld. ‘Naam van
de firma?’, vraagt de ambtenaar. ‘Geen Idee’, antwoordt
Mense. ‘Dan laten we dat nog even open’.
Of bij Van Gend en Loos waar regelmatig voorraad
voor zijn platenwinkel binnenkomt. Ook
daar wordt uiteraard naar de naam van de winkel
gevraagd. Als de naam valt, grote vraagtekenogen.
Wat krijgen we nou, een man die de naam
van zijn eigen bedrijf niet weet? Bij alle volgende
malen dat hij bij Van Gent en Loos binnenwandelt,
wordt hij vrolijk welkom geheten met: daar
hebben we meneertje geen idee weer. In de winkel
was de verhouding tussen nieuw en tweedehands
ongeveer 50-50. Het feit dat hij zo in deze wereld
geloofde, kwam omdat Mense de gouden tijd
van de elpee nog heeft meegemaakt. ‘De elpee
was een communicatiemiddel. Ik groeide op in
Lochem. Daar was een platenwinkel met een veel
te klein assortiment. Maar als ik wist dat er een
78 zilver magazine