Zilver Magazine - herfst 2019

Verzamelen
Verzamelaars zijn rare mensen, zegt Peter
Mense. Hij kan het weten, hij was er zelf
eentje. Een verwoed verzamelaar van platen
uit de Nederlandse popgeschiedenis. Hij
zat bijvoorbeeld nogal obsessief achter de
elpee A treat of New Beat van de Rousers
aan. Nederlandse New Wave uit Broek
op Langedijk, door een kwartet rond
de gebroeders Cock en Jan de Jong. Een
legendarische plaat. De hoes alleen al, want
die was geïllustreerd door Joost Swarte.
Hij zocht op beurzen, liet aan iedereen
die het maar horen wilde weten dat hij op
zoek was naar die plaat van The Rousers.
Zielsgelukkig natuurlijk toen hij de elpee
uiteindelijk in zijn armen kon sluiten.
Het afspelen deed geen afbreuk aan het
geluksgevoel. De muziek kende hij, maar om
de hoes in handen te houden, de plaat op
zelfgekozen momenten te kunnen afspelen
was een fase verder in gelukzaligheid.
Grote tevredenheid toen hij de plaat in de
kast wilde zetten bij de ‘R’. Tot hij de elpee
daadwerkelijk tussen de andere platen
schoof. Tot zijn lichte ontsteltenis moest hij
vaststellen dat er al twee exemplaren van die
plaat in de kast stonden.
Verzamelen 2
Wat doe je als je platenverzameling
compleet is? Peter Mense heeft het
meegemaakt dat iemand echt alles maar
dan ook alles van Slade had en vervolgens
volkomen ontredderd door het leven ging.
Wat moest-ie nog? Het leven lachte hem
weer toe toen hij een nieuwe collectie ging
aanleggen: The Sweet.
Zelf kreeg hij een enorme verzameling van
KISS aangeboden. Van een obsessieve
verzamelaar die van zijn vrouw had moeten
kiezen: de KISSverzameling eruit, of hij én de
KISSverzameling het huis uit. Hij koos voor
het eerste. Het was een prachtige collectie.
Het was een bedrag waard van zeker vier
nullen. Mense vroeg een betalingsregeling.
Elke maand een vast bedrag overmaken,
mocht dat? Goedmoedig deed de KISS-fan
afstand van zijn verzameling. Nog geen
week later stond er iemand uit München op
de stoep. ‘Sie sind Peter Mense?’ Daar viel
weinig aan te ontkennen. Hij ‘moest’ drie
singles van KISS hebben. Hij noemde de
titels en Mense kon ze zo pakken. Maar hij
vond het een zo onaangenaam persoon dat
hij een enorm bedrag vroeg. Dat werd zonder
morren betaald. Hij kon dezelfde avond nog
bellen naar de verzamelaar die moest kiezen
van zijn eega: vind je het erg als ik het hele
bedrag in één keer betaal?
nieuwe plaat van bijvoorbeeld LOVE zou
uitkomen, belde ik met een platenzaak aan
de Centuurbaan in Amsterdam. Hadden ze
de nieuwe LOVE al? Of ze een exemplaar
voor me weg wilden leggen. De dag erop
liftte ik naar Amsterdam. En als je dan
met zo’n plastic zak waar alleen maar een
of meer elpees in konden zitten, stond te
liften, dan gingen de gesprekken gewoon
daarover. Goh, welke plaat heb je daar?
LOVE? Ik wist niet dat-ie al uit was.’ Toen
de cd kwam die je gewoon in de binnenzak
van je jas vervoerde, was die vorm van
communicatie verdwenen.’
Verborgen theater
Sinds een jaar of twaalf is Peter Mense de
programmeur van het Verborgen Theater
in Boekelo. Sterker nog, hij is zo’n beetje
de uitvinder. ‘Ik werd gevraagd langs te
komen bij Gerold Beekman, de toenmalige
uitbater van café De Buren in Boekelo.
Hij vroeg of ik misschien de publiciteit
op me wilde nemen voor de bandjes die
zij weleens programmeerden. Toen ik er
kwam, vroeg ik me oprecht af waar die
bandjes dan zouden moeten spelen. Hij
opende de deuren van de achterzaal en zei:
hier. Ik was perplex. Een zaaltje met een
echt ouderwets podium, waaraan je kon
zien dat daar in een diep verleden menige
amateurtoneelvoorstelling gespeeld moest
zijn.’
Toen hij de vraag hou je van cabaret bevestigend
beantwoord kreeg, deed Mense een
voorstel. Als zij zouden zorgen voor gordijnen
alsmede de ontruiming van het toneel
dat nu als opslag dienst leek te doen, zou
hij zorgen dat er elke maand een cabaretier
naar Boekelo kwam. Toen hij een week
later vroeg of hij even langs kon komen
met de lijst voor het komend seizoen was
de reactie: oh dus je was serieus?
Het Verborgen Theater was vrij snel een
gerenommeerd cabaretpodium. Micha
Wertheim trad er op, Jandino, Kees van
Kooten, Javier Guzman, Kees van Amstel,
Joop Visser, Kees Torn, Ernesto, Marcellino
en Finkers, André Manuel, Jeffrey Spalburg,
Roué Verveer en zo kan hij nog wel
even doorgaan.
Het geheim van ‘t Verborgen Theater is
dat ze de cabaretier serieus nemen. Soms
Peter Mense, al twaalf
jaar de programmeur
van het Verborgen
Theater in Boekelo
zitten ze er weleens naast. Op het parkeerterreintje
achter de zaal, reserveerden ze
bijvoorbeeld speciaal voor de optredende
artiest een met borden aangegeven parkeerplek.
Dat viel een paar keer in goede
aarde, maar er kwam al snel een cabaretier
die het niet prettig vond als zijn publiek
kon zien dat hij zo’n dure auto had, dat
paste niet goed bij zijn imago. En een ander
schaamde zich weer voor zijn aftandse
voertuig. Geen goed idee dus. Maar Mense
is nooit te beroerd om met de cabaretiers
mee te denken.
Er was er ooit eentje die klaagde dat het
hem maar niet lukte in de krant te komen.
‘Als jij in de krant wilt, regel ik dat’, zei
Mense. De volgende dag stond er een
groot stuk in Tubantia dat de cabaretier
opgesloten had gezeten in de kleedkamer
van ‘t Verborgen Theater. Met gevaar voor
80 zilver magazine