Zilver Magazine - herfst 2019

ZILVER | COLUMN
Zomeroverdromen
NNog geen vijfentwintig was ik toen ik op een
overnaads mahoniehouten scheepje werd meegevoerd
naar Schiermonnikoog. De imponerende
schipper en ik kenden elkaar nog maar net en dit
was mijn vuurdoop. Niet gehinderd door enige
kennis van zeilen en wad, maar wel door onhandigheid
van lijf en leden, stond ik op een zwoele
avond in het halfduister op het voordek om met
een peilstok – dat was dus een bestaand ding -
vast te stellen of het water diep genoeg was om
ondanks afgaand tij verder te varen. Het voelde
als een loeizware verantwoordelijkheid en ik was
als de dood een fout te maken, want ja, het luisterde
nauw, maar het kon echt. Op de allerjongste
zeekaart had mijn vriend de zeeheld gezien
dat er vlak voor het strand, aan de westkant van
het eiland, bij laag water een geul moest zijn
waarin ons 1.20 diep stekende huisje voor anker
Als ik deze proef niet had
doorstaan, had mijn leven er
beslist anders uit gezien
zou kunnen gaan. Die geul was vast en zeker nog
door niemand ontdekt en werd daarom na onze
succesvolle landing de Alexa-baai gedoopt. Zoals
dat gaat onder zeelieden worden stoere verhalen
doorverteld en zo kwam deze ankerplaats onder
mijn naam jarenlang terug in zeilverslagen van
schippers die wij nooit hebben ontmoet. Het is
misschien al te groots en meeslepend om te zeggen,
maar als ik deze proef niet had doorstaan,
had mijn leven er beslist anders uit gezien.
Een half mensenleven later staan wij weer op het
strand van Schier, een stram en bijna bejaard stel.
We huren voor het vijfde jaar op rij een huisje in
het duin. De Alexa-baai blijkt definitief verdwenen;
waar eens water stond en zeehonden zwommen
is nu alleen nog maar zand. Om die reden
ligt de lieve Loodsman nu droog op steenworp afstand
van de jachthaven, dertig stappen door de
blubber naar de steiger, om precies te zijn. Onze
oudste zoon stuurt ons een foto. Zijn vriendinnetje
– het is nu een half jaar officieel ‘iets’, maar
daaraan gaat vandaag de dag een ingewikkelde
serie van stadia met eigen afkortingen vooraf –
beleeft deze zomer op haar beurt een vuurdoop,
net als ik, dertig jaar geleden. Ik zie een krachtig
gezicht met donkere, vochtige haren boven
een te groot geleend zeiljack en blote benen. Ze
lacht naar de fotograaf, onze kleine kapitein van
twintig met het zelfvertrouwen van een dertiger.
Het is een aarzelend schalkse glimlach, in haar
hand heeft ze een schuin gehouden emmer vol
kokkels. Die moeten een dag zand spugen in
een pan water, waarna je er heerlijke spaghetti
Vongole mee kunt maken, daarvoor hoef je echt
niet naar Italië. Het is gelukkig de emmer met
het blauwe touw, constateren we met een zucht
van opluchting, en niet het zwarte, want die met
het zwarte touw gebruik je aan boord van dit
pielebootje voor activiteiten waarvoor je normaal
gesproken naar een aparte kleine ruimte vertrekt.
Ik houd van mijn zoon en van dit meisje en van
de wetenschap dat sommige dingen, net als die
whisky uit het zuiden van Amerika, gelukkig
nooit veranderen.
Alexa Gratama
Alexa Gratama, moeder
van drie en echtgenote,
woont en denkt in
Delden. Zij is taalfreak,
nieuwsgierig van aard en
dol op mensen. Dat komt
goed uit als je rechter en
mediator bent. Achter
ieder conflict zit een
verhaal en in ieder verhaal
een sleutel tot op
een oplossing. De kunst
is die verhalen op tafel
te krijgen, met vragen,
luisteren en aandachtig
observeren. En vervolgens
aan wat je gehoord
en gezien hebt de juiste
woorden te geven.
zilver magazine
91