te verhuizen naar het noorden waar Heleen een nieuwe start zou
gaan maken met een eigen bedrijf als hovenier. Hoewel Heleen
goede herinneringen bewaarde aan haar jaren in onze gemeente,
was het geen uitgemaakte zaak om weer in Glimmen te gaan
wonen. Ze vonden hun ideale stek echter in het bungalowpark
achter in de Appèlbergen en daarmee was de terugkeer naar
Glimmen een feit. Marc en Heleen wonen daar sinds 2017 en
genieten dagelijks van de rust en de natuur.
Marc is inmiddels in de voetsporen van zijn vader getreden en
heeft zich in zijn vrije tijd, op de aanleg van een moestuin gestort
terwijl Heleen zich volop bezighoudt met haar tuinbedrijf. Haar
eenmansbedrijf kreeg de toepasselijke naam Heleen Natuurlijk.
Op haar website vindt u alle relevante informatie maar ik ga
toch proberen om in kort bestek haar insteek onder woorden te
brengen. Op grond van uw wensen, het huis en de omgeving
zoekt Heleen naar evenwicht tussen natuurlijk en een verzorgde
uitstraling. Ze kan het onderhoud geheel of gedeeltelijk van u
overnemen, ze gaat ook graag samen met u aan de slag, kan
adviseren over beplanting en onderhoud of een compleet nieuwe
tuin voor u ontwerpen. Het aanleggen van een complete tuin
doet Heleen graag samen met even bevlogen collega’s uit de
omgeving. En zo heeft ze inmiddels ook een flink aantal kleinere
kwekerijen in onze omgeving ontdekt waar ze dezelfde liefde
voor het werk en de natuur proeft die zijzelf voelt en uitstraalt.
Inmiddels voelen Marc en Heleen zich thuis in Glimmen. De
contacten groeien langzaam maar gestaag en ze verheugen zich
nu al op de Wintermarkt en het Appèlbergen-festival 2020!
Tot slot nog een gratis tuinadvies: laat vooral wat blad in de
borders liggen. Bladeren beschermen planten tegen nachtvorst,
vormen een goede schuilplaats voor insecten en zorgen
daardoor voor voedsel voor de vogels. Ook egels zoeken graag
een beschut plekje tussen het afgevallen blad en zij houden weer
erg van slakken op hun menu.
Waar of niet waar?
“Wijnig” bezoekers op Open Dag ‘De Pasa de Corinto’
Veel dorpsgenoten wisten het waarschijnlijk niet, maar Glimmen
beschikt over een heuse wijngaard, genaamd Domein De
Pasa de Corinto. Die is ongeveer 1200 vierkante meter groot
en herbergt ca 800 wijnranken, elk goed voor 1 fles wijn. Het
is gelegen op de Glimmer Esch. Om de wijngaard in de vaart
der volkeren omhoog te stoten, werd er op 22 september een
open dag gehouden. ‘Beleef onze wijngaard ‘ en proef onze
wijnen’ luidde de uitdagende tekst op de affiches. Zoiets laat een
verslaggever van uw Glimmer’lei zich uiteraard geen twee keer
zeggen. Die verheugde zich al op een glaasje lekkere koele wijn
in een idyllische omgeving.
Dus de stoute wandelschoenen aangetrokken en op naar de
wijngaard! Echter, op de plaats van handeling aangekomen:
geen mens te bekennen. Wel een fiets. Die bleek bij nadere
onderzoek te behoren aan Henny: een vrijwilliger, die af en toe
meehelpt bij het onderhoud van het geheel. Die was toevallig
langs komen fietsen. De druiven lijken dit jaar enigszins zuur voor
de wijngaard, want door slechte weersomstandigheden valt er
volgens Henny dit jaar weinig te oogsten.
Maar waarom de eigenaar van de wijngaard in geen velden of
wegen te bekennen was? Geen idee. Het zou toch een Open
Dag zijn? Maar surprise, surprise: om kwart over één klonk
er een aanzwellend zwaar geronk over de Esch. En jawel, het
was de eigenaar in heuse Maserati. Of een soortgelijke bolide,
want uw verslaggever is geen echte autokenner. Misschien hield
hij er nog ergens een of meerdere Chateaus met aanpalende
domeinen op na? De Glimmense vestiging wekte niet echt de
indruk een goudmijn te zijn. Een glaasje wijn kon er overigens
maar net af; uw verslaggever moest zichzelf zien te voorzien.
Of wilde de eigenaar hiermee de betekenis van de naam La
Pasa de Corinto communiceren? Want volgens het Spaanse
woordenboek betekent dat De Krent. Wel een beetje aparte
naam van wat op de website van Natuurlijk Noorden ‘een heus
wijnparadijs in Groningen’ wordt genoemd…..
Een nieuwe fiets
Pa, wat moet je toch met dat oude barrel, zeiden mijn kinderen. Ik
was voor de zoveelste keer mijn fiets aan het oplappen. Volgens
de kinderen werd het tijd voor een nieuwe fiets. Een moderne
wel te verstaan (met hulpmotor dus). Na wat te hebben tegen
gesputterd ging ik toch overstag met als voorwaarde, eerst
een keer proberen en dan beslissen. Voor ik het wist had mijn
dochter er één geregeld bij de buren en mijn zoon was nergens
te bespeuren, wat eigenlijk niets voor hem is. Daar ging ik richting
Haren en het trapte wel gemakkelijk en snel maar je voelt wel
iedere hobbel en bobbel, wat is het fietspad toch slecht met een
hogere snelheid, en was blij dat ik weer heelhuids thuiskwam.
Daar stond mijn zoon met een speed-apparaat en zei met een
brede grijns; nu deze nog pa! Mijn vrouw ging over de rooie en
zei; waag het niet, je bent toch niet levensmoe? Ik laat mij niet
kennen en zei appeltje eitje kerel. Hij pakte mijn brommerhelm
en zei, helm verplicht pa en op de rijbaan en niet op het fietspad.
Eigenlijk begon ik toch wel zeven kleuren te schijten maar wie A
zegt moet ook B zeggen. Moeder de vrouw zag de bui hangen
en haalde snel elleboogbeschermers en kniebeschermers. Als
een teletubbie aangekleed stapte ik op. Ik moest wel wennen dat
ik op de weg moest. Ik werd nu niet meer door andere fietsers
ingehaald maar door auto's. Luid toeterend haalden ze mij in en
dachten waarschijnlijk wat is dat voor een oude gek met een
brommerhelm op. Bij Total de Punt wat te roken (slecht voor mij
dat weet ik) gehaald en was helemaal vergeten dat ik een helm
op had en probeer die maar eens snel af te doen met van die rare
handschoentjes. Dus ik riep: geen overval, ik ben het, Berend!
Gelukkig herkende Catharines mij en zei met een brede grijns,
hoe ouder hoe gekker Berend. Ik dacht ja, al die nieuwerwetse
dingen is niets voor mij, laat ik het maar mooi bij mijn oude fiets
houden. Ik heb mijn zoon bedankt voor deze wijze les en mijn
dochter was teleurgesteld. De vrouw wel blij en je weet, als
moeder de vrouw blij is ben ik dat ook…
Berend
2 Glimmer’lei - oktober 2019
Change language