Earlybirds Magazine 2019

‘Een mooie herinnering aan

een heftige en emotionele

periode aan het begin van

het leven van een kindje dat

te vroeg geboren is’

“Hem vastpakken,

hem knuffelen...

het kon allemaal

nog niet”

René van Kooten

Neonatologie

verpleegkundigen

Couveuse is nabootsing

baarmoeder

Fotograaf Lara

aan het woord

“Elk verhaal is uniek”

Interview ouders van Sef & Ise

“Ze hadden ups en downs, dus wij ook”

6

10 28

05 Welkom

Stichting Earlybirds

38 Earlybirdjes Bo, Daan &

Madée

Verhaal van een drieling

interview | earlybirds 17

06 Earlybirdjes Loek en Jools

Een bijzondere vriendschap

10 Ambassadeur

René van Kooten

Vader van earlybirdje Sophia

16 Verpleegkundigen UMCG

Melissa en Marissa

21 Earlybirdje Saar

Liveverslag uit ziekenhuis

42 Earlybirdje Evy

Kleine kindjes, grote zorgen

12 Fotograaf Lara

Elk verhaal is uniek

18 Even voorstellen

Bestuur en coördinatoren

30 Vrijwilliger Stefanie

Moeder van een prematuur

09 Kleurplaat

Leuk voor de kleintjes

25 Gedicht ‘Dapper’

Lentezoet

45 Word Vrienden van


interview

22 Earlybirdje Logan

Dagboek van een moeder

27 Kleine Ella

Fotografie in België

37 Vrijwilliger Diana

4Earlybirds veiling

40 Haakster Anne-Miek

Rust en verwerking

02 Kleine Kanjers

15 Earlybirds webwinkel

26 Kleine Lucas

28 Earlybirdjes Sef & Ise

Verhaal van een tweeling

32 Het Kleine Heldenhuis

Uniek huiskamerconcept

34 Earlybirdje Xavi

Onverwacht en spannend

26 Neobaby

36 Benjamin Care

47 Vereniging Ouders van

Couveusekinderen

47 Fonds Gezond Geboren

Onze vrijwillige

Stichting Earlybirds wil de ouders van prematuur geboren

kindjes een lichtpuntje schenken in de moeilijke situatie waarin ze

zitten door middel van een liefdevolle fotoreportage.

‘Een mooie herinnering aan

een heftige en emotionele

periode aan het begin van

het leven van een kindje dat

te vroeg geboren is’

Bezoek ook onze website:

www.stichtingearlybirds.nl

welkom

Earlybirds magazine:

Jaargang 6 | editie 2019/2020

Fotografie

Vrijwillige fotografen van Stichting

Earlybirds, privébezit van geïnterviewden

Redactie

Carla van de Kerkhof

Florianne Postma

Michelle Hagenbeek

Shawita Parag

Jolanda Vervaart

Marieke Flikweert - van Groningen

Contact opnemen met de redactie?

magazine@stichtingearlybirds.nl

Vormgeving

Linda Nuis

Ine Kaaijk


www.stichtingearlybirds.nl

info@stichtingearlybirds.nl

Bereikbaar via WhatsApp op 06-57 32 71 48

Vragen over Earlybirdjes of NiCU’s?

Neem contact op via

earlybirdjes@stichtingearlybirds.nl

Wilt u onze stichting steunen?

Bekijk de mogelijkheden op

www.stichtingearlybirds.nl/steun-ons

Donaties zijn welkom op

NL23INGB0006262411 t.n.v.


Interesse in vrijwilligerswerk?

Bekijk onze vacatures op

www.stichtingearlybirds.nl/vacatures

Voor u ligt het prachtige nieuwe magazine van Stichting Earlybirds.

Stichting Earlybirds is in juni 2013 opgericht met als visie dat we iedere

ouder een mooie herinnering willen geven aan de beginperiode van het

leven van hun kindje, ook al is dat in het ziekenhuis. Op dit moment werken

we met ruim 200 professionele fotografen en een hele groep overige

vrijwilligers die zich allemaal op vrijwillige basis en met veel liefde inzetten

voor onze stichting.

Ruim 7% van de kinderen die in Nederland worden geboren is prematuur,

dit betekent zo’n 12.000 kinderen per jaar. Er zijn vorig jaar bijna 1100

reportages gemaakt door onze fotografen. Dit betekent dat er voor

ons nog heel wat te behalen is met betrekking tot naamsbekendheid.

Niet alleen bij ouders, maar ook bij medisch personeel. Zo willen we alle

ouders kunnen bereiken zodat, als ze dat willen, ook zij een mooie reportage

kunnen ontvangen. Iets wat we elke ouder in deze situatie gunnen.

Wat doet Earlybirds?

Wij maken belangeloos fotoreportages van te vroeg geboren baby’s in het

ziekenhuis, met als doel de ouders een mooie herinnering te bieden aan

een heftige en emotionele periode. Het is gebleken dat dit enorm waardevol

is en bijdraagt aan het verwerkingsproces. Wij richten ons hierbij op

kinderen die vóór 37 weken zwangerschap zijn geboren en langer dan

drie weken in het ziekenhuis (zullen) verblijven. Juist de eerste weken zijn

vaak een goed moment voor de reportage, omdat ouders in die weken

vooral geleefd worden.

Waarom Earlybirds?

Foto’s die door de ouders zelf gemaakt worden, zijn vaak hard van kleur

door de moeilijke lichtomstandigheden en aan het maken van gezinsfoto’s

wordt vaak door alle hectiek niet gedacht. Onze professionele fotografen

kunnen de situatie op een mooie, zachte en liefdevolle manier vastleggen,

zodat de ouders toch een mooie herinnering hebben aan een zware en

moeilijke tijd waarin veel langs hen heen ging. Later kan het kind zelf

ook terugkijken naar foto’s waarop het wel aan slangetjes, draadjes en

monitoren ligt, maar die niet eng zijn om naar te kijken. Er wordt ook gelet

op de interactie tussen ouder en kind. Deze foto’s zijn onbetaalbaar.

Het komende jaar willen we ons voornamelijk richten op naamsbekendheid

en dan vooral onder ziekenhuispersoneel zodat zij ouders kunnen wijzen

op het bestaan van Stichting Earlybirds.

Dit magazine geeft een inkijk in het werk van Stichting Earlybirds en wat het

voor ouders, zelfs na een aantal jaren nog, betekent een fotoreportage te

hebben ontvangen.

Veel leesplezier!

voorzitter

welkom | earlybirds 5

interview

“ZIJ KENDEN DE

DAT SCHEPT EEN BAND”

Loek is op 7 oktober 2017 geboren na een zwangerschap van precies 32 weken.

Hij woog 1807 gram. Ouders Antoon en Emmy vertellen hoe ze deze onzekere

tijd hebben beleefd en hoe er een onverwachte vriendschap ontstond.

Hoe verliep je zwangerschap?

Emmy: “Die verliep prima. Ik voelde in

het begin niks, de echo liet me zien dat ik

zwanger was. Dat veranderde wel, maar

toen ik Loek duidelijk voelde, was hij er al

bijna bleek later. In het derde trimester

kreeg ik een blaasontsteking. Na de

derde antibiotica was de ontsteking weg,

maar ik kreeg ineens een bloeding. Voor

de zekerheid werd ik doorgestuurd naar

het ziekenhuis. Ik was toen ruim 31 weken

zwanger. Ik bleek al een centimeter ontsluiting

te hebben en moest met spoed

naar het ziekenhuis in Maastricht, omdat

ik nog geen 32 weken zwanger was. Ik kreeg

weeënremmers totdat de longrijping was

ingewerkt, dat hielp. Daarna rommelde het

wel wat, maar dat zwakte weer af.”

Loek is een dag later geboren. Hoe is

de bevalling verlopen?

Emmy: “Nadat de weeënremmers

gestopt werden, begon het vrijdag op

zaterdagnacht toch op gang te komen.

Ik ging met drie centimeter ontsluiting

slapen, maar een paar uur later zat ik al

op acht. Daarna ging het snel. Na 20

minuten persen werd Loek om 03.56

uur geboren op 7 oktober 2017. Hij was

slechts 42 cm en woog 1807 gram. Hij

huilde gelukkig meteen. Voor mijn gevoel

heeft hij wel even bij mij mogen liggen,

20 minuten dacht ik, maar dat was in

werkelijkheid vast korter.”

Antoon: “Loek deed het meteen super

goed. Zijn Apgar-score was direct 9.

Volgens mij was hij er gewoon klaar voor.”

Werd Loek direct naar de NICU

gebracht?

Antoon: “In de verloskamer deed de

kinderarts eerst alle metingen. Daarna

werd hij in een couveuse gelegd en naar

de NICU gebracht. Ik liep mee.”

Hoe ging het na de bevalling?

Emmy: “Ik moest nog gehecht worden.

Antoon twijfelde of hij mee moest gaan

met Loek, maar ik zei ‘ga maar’. Het duurde

lang voordat ik naar Loek mocht. Het

hechten leek een eeuwigheid te duren.

Douchen deed ik alsof er niks gebeurd

was, ik voelde me meteen weer fit. Ik was

wel bang dat ik Loek niet meer zou her -

kennen. Ik had hem maar zo kort gezien.

Ik heb me vijf dagen kunnen voorbereiden

op zijn vroege geboorte, maar toen het

zover was, dacht ik: ik kan het niet.”

En hoe was het voor jou, Antoon?

Antoon: “Je staat er machteloos naast.

Je kan niks. Er stonden negen mensen in de

kamer. Het ging allemaal vrij vlot, dus ik ben

blij dat ik in het ziekenhuis kon blijven die

nacht. Dat hadden de verpleegkundigen

goed ingeschat. Loek was er binnen een uur

nadat we wakker werden ’s nachts.”

Hoe waren de weken in het

ziekenhuis?

Emmy: “Loek mocht na zes uur van de

beademing (CPAP) af. Het ademen ging

goed. Wij verbleven in het Ronald

McDonaldhuis, dat via een loopbrug aan

het ziekenhuis is verbonden. Zo waren we

binnen twee minuten op de NICU. Ik ben

meteen begonnen met kolven, maar het

duurde even voordat het op gang kwam.

Door de prematurenstand op de kolf

lukte het uiteindelijk. Eigenlijk mocht

Loek na het weekend al verhuizen naar

het ziekenhuis in Venlo, maar uit een

echo van de hersenen bleek dat hij twee

hersenbloedinkjes had gehad. Na een

paar dagen volgde opnieuw een echo en

mocht Loek verhuizen naar Venlo, een

stap dichter bij huis. We mochten in een

rooming-in kamer, zodat we dag en nacht

bij Loek konden zijn in het ziekenhuis. We

zijn in die weken maar drie nachten thuis

geweest. Een week voor de uitgerekende

datum namen we Loek mee naar huis.

Dat was fijn, na zeven weken ziekenhuis

eindelijk thuis.”

6

interview | earlybirds

Antoon: “Maar ook spannend. Je denkt

steeds ‘misschien krijgt hij een dipje als

wij liggen te slapen’. Loek heeft zeven

weken aan allerlei kabels gelegen; alles

wordt gemeten en gecheckt. Het stukje

back-up is weg als je naar huis mag.”

Hebben jullie veel steun gehad aan

de verpleging?

Emmy: “In Maastricht werden we bij alle

facetten van de verzorging betrokken.

We mochten overal mee helpen en het

leren zelf te doen. In Venlo moesten we

erg wennen. Voor ons gevoel werd er

ineens veel uit handen genomen. Gelukkig

mochten we al snel weer veel zelf doen

toen we dit aangaven. In Venlo was er

ook meer persoonlijk contact, waarschijnlijk

omdat het een kleiner ziekenhuis

is. Dat was prettig. Een nadeel van een

eigen kamer is dat we ons toch ook wel

alleen hebben gevoeld.”

Hoe zijn jullie bij Stichting Earlybirds

terecht gekomen?

Emmy: “Ik volgde Earlybirds al drie jaar

en las vaak de verhalen op social media.

Toen ik dreigde te vroeg te bevallen, wist

ik al meteen dat ik graag foto’s wilde laten

maken. Loek was drie weken oud bij de

eerste fotoreportage door fotograaf

Milou Briels. Op Wereld Prematurendag

hadden we ‘geluk’ dat Loek nog steeds in

het ziekenhuis lag en kregen we nog een

minishoot van fotograaf Mieke Kootkar.

Twee keer erg mooie foto’s. Die zijn heel

waardevol voor ons.”

Loek is nu bijna twee jaar. Hoe is het

nu met hem?

Emmy: “Loek is een ondernemend mannetje

met een eigen wil. Hij doet alles heel

snel. Hij loopt vanaf 16 maanden en heeft

ook al z’n complete gebit. Hij slaapt van

19 uur tot 7 uur de volgende ochtend,

hij gaat zonder klagen naar bed. Dat gaat

soepel vanaf het begin. Hij heeft het

woordje ‘nee’ ontdekt en weet wat hij wil.

Daar hebben ze ons ook voor gewaarschuwd.

Zeven-maanden-kindjes zijn

harde vechters. Ik ben benieuwd of hij

ook zo geweest zou zijn na een zwangerschap

van 40 weken. Naar de kinderarts

hoeft hij niet meer. Als hij vijf jaar is, staat

pas de volgende afspraak voor het

follow-up traject op de planning om te

kijken hoe hij zich ontwikkelt, zodat we er

vroegtijdig kunnen achter komen of hij

een achterstand heeft.”

Als je terugkijkt op de afgelopen tijd,

welke moeilijke of mooie momenten

zijn jullie bijgebleven?

Emmy: “Dan denk ik meteen aan Loekie

spooky day. Het was de nacht van Halloween

en Loek had een flinke dip. Ze kregen

het zuurstof niet direct aan de praat. Ik ben

nog nooit zo bang geweest: ik dacht dat

we hem gingen verliezen.”

Antoon: “Door de hectiek onthoud je

de raarste dingen. Ik herinner me het

moment dat Loek eindelijk vastgehouden

mocht worden door opa en oma. Maar

hij kreeg een dip en het kon toch niet.

Dat was een enorme teleurstelling. Een

mooi moment was toen mijn vader 65

jaar werd. Loek was het enige kindje op

de afdeling en we mochten de afdeling

versieren. Zelfs de verpleging en arts

hielpen mee. Het waren weken met

uitersten. Het ene moment lag de afdeling

vol, het andere moment waren er

twee verpleegkundigen per kindje omdat

het zo rustig was. Dan verzorgden zij

bijvoorbeeld ook de nachtfles, waardoor

wij goed uitgeslapen naar huis konden.

Dat kunnen niet veel ouders zeggen.”

Van welke momenten genieten jullie

het meest samen met Loek?

Emmy: “De knuffelmomenten, want die

zijn er niet vaak. Hij zit niet vaak stil.”

Antoon: “Het is mooi om te zien dat hij

alles aan het ontdekken is. De wereld gaat

open. Zijn ondeugende blik zie je van mijlenver

aankomen. Het is een bezig mannetje.

Ik ben af en toe blij als hij in bed ligt.”

Hebben jullie nog een advies of tips

voor ouders die nu nog een kleintje

in het ziekenhuis hebben liggen?

Emmy: “Houd rust als je thuis komt. Niet

de deur openzetten voor iedereen.”

Antoon: “Volg je eigen gevoel, leg je bijvoorbeeld

niet te snel neer bij een advies

van de verpleegkundigen als je er zelf

andere ideeën over hebt. Ga het gesprek

aan en stel vragen. Durf je gevoel te uiten

en ben niet bang om iets geks te zeggen.

Vaak is het moederinstinct beter dan

de theorie.”


interview

verliep snel en voorspoedig, maar helaas heb ik Jools alleen in

een snelle flits gezien. Ze werd meteen onderzocht en naar

de neonatologie afdeling gebracht. Trevor heeft Jools geen

moment alleen gelaten, ik zag haar pas een paar uur later.”

vriendschap

Emmy is een half jaar na de geboorte van Loek in contact

gekomen met Brenda, die op haar beurt net bevallen was van

Jools na een zwangerschap van 32 weken en 1 dag. “Emmy

zat met een buurvrouw van ons op de zwangerschapsgym en

hoorde via haar dat wij ook met 32 weken een kindje hadden

gekregen. Via de buurvrouw zijn we in contact gekomen.

Toen Emmy en Antoon een keer in het ziekenhuis waren,

kwamen ze zelfs even op bezoek. Dat vonden we zo attent.

Zij kenden natuurlijk de onzekerheid en de zorgen, dat schept

een band. Dan kan je het toch een beetje samen delen”,

vertelt Brenda als we haar spreken. Emmy: “Ik begreep haar

toen ze nog in het ziekenhuis lag. Het is zo herkenbaar. Je hoort

toch vaak onbegrip; mensen begrijpen niet waar je doorheen

gaat. Wij hadden aan een paar woorden genoeg. Ik had dat

ook wel willen hebben toen ik in het ziekenhuis lag met Loek.”

Brenda en Emmy hebben nog steeds veel contact, ook

zonder de kinderen erbij. Ze delen namelijk dezelfde hobby:

haken. Brenda: “En natuurlijk hebben we het ook over de

kinderen die razendsnel vooruit gaan!”

We blikken ook terug op Brenda’s bevalling en de

onzekere tijd die daarop volgde. Brenda en Trevor

werden op 22 mei 2018 ouders van dochter Jools.

Ook zij werd, net als Loek, acht weken te vroeg geboren.

Wist je dat je te vroeg zou bevallen?

Brenda: “Vanaf zeven weken was ik extreem misselijk, en heb

ik tweemaal in het ziekenhuis gelegen met uitdroging. Ik wist

niet dat ik te vroeg ging bevallen, maar achteraf, na placenta

onderzoek, bleek dat de moederkoek niet goed ontwikkeld

was (hoogstwaarschijnlijk door te weinig voedingsstoffen).

Hierdoor heeft Jools zich dus, en maar goed ook, zelf gemeld.”

Jools heeft vier weken in het ziekenhuis gelegen.

Hoe waren deze weken voor jullie?

Brenda: “Het is heel wat wat je overkomt. Jools heeft een

redelijke start gehad. Na 48 uur mocht ze van de CPAP af.

Ze heeft ook onder de lamp gelegen, omdat ze geel zag, maar

voor de rest zat er al snel veel pit in. We hebben in die vier

weken vooral het gevoel van trots gehad. Maar het is wel een

onzekere tijd. Trevor moest na een paar dagen weer aan het

werk, dus dan ben je alleen. Ik kon vanwege de borstvoeding

ook geen kant op. Soms was dat wel heftig. Toen Jools voetje

ontstoken raakte en ze een infuus in haar hoofdje moest, dan

sta je er toch even alleen voor. Gelukkig hebben we veel steun

gehad aan onze familie en vrienden. Die leer je goed kennen

in zo’n periode.”

Hoe hebben jullie de fotoreportage van Earlybirds

ervaren?

Brenda: “Milou Briels kwam bij ons langs als fotograaf, wat een

fantastisch mens! We vonden de shoot zo speciaal, dat we

daarna bij haar ook nog een newbornshoot hebben gedaan.

We zijn haar zo dankbaar dat zij deze periode heeft vastgelegd.

Het zijn allemaal mooie foto’s, we hebben geen voorkeur.

Het zijn de eerste foto’s zonder monitor en sonde, dat maakt

ze extra speciaal.”

Jools is nu ruim 1 jaar. Wat is het moeilijkste moment

dat je is bijgebleven?

Brenda: “Kort nadat we zijn thuis gekomen heb ik een ernstig

ongeluk gehad tijdens het paardrijden. Ik heb lang in het

ziekenhuis gelegen, intussen al twee keer geopereerd en een

half jaar thuis met een ziekenhuisbed in de woonkamer

gelegen. Ik ben nog steeds intensief aan het revalideren en

kan niet 100% voor Jools zorgen. Dat vind ik echt heel erg.”

En het mooiste moment?

Brenda: “Toen Jools een jaar werd, heb ik een traantje gelaten

van geluk. Wat een grote meid. Hoe snel kan het gaan! We hebben

trouwens ook een taartje gebracht naar de neonatologie. We zijn

zo lief ontvangen op de afdeling, dat is ons zo bijgebleven. Met een

van de verpleegsters hebben we zo’n goede band dat we er

nog steeds contact mee hebben.”

Hoe verliep je bevalling?

Brenda: “Op zondagavond ben ik na een onrustige dag in het

ziekenhuis beland met weeën. Ik had alleen rug- en beenweeën,

waardoor ik eigenlijk niet doorhad dat ik aan het bevallen was.

Dit was totaal niet wat ik had verwacht van een bevalling. Ik heb

40 uur aan de weeënremmers gelegen en het leek alsof het

langzaam minder werd. Het kon toen twee kanten op: het zou

stabiel blijven en dan mocht ik naar huis, of de bevalling zou

alsnog doorzetten. Toen ineens mijn vliezen braken was het

duidelijk en kreeg ik heftige weeënstormen. Vrij snel werd

besloten om een keizersnede in gang te zetten. Jools lag namelijk

in stuit en we wilden geen risico’s nemen. De keizersnee

8


interview

Musicalster René van Kooten werd op 14 november 2018 vader van dochter

Sophia, die geboren werd na een zwangerschap van slechts 26 weken en 1 dag.

Na een Earlybirds fotoreportage sloot hij onze stichting in zijn hart. Begin oktober

2019 vond de jaarlijkse vrijwiligersmeeting van Stichting Earlybirds plaats en

René was aanwezig om zijn bijzondere verhaal te delen.

AMBASSADEUR

Zijn verhaal begint een paar dagen voor de geboorte van

Sophia. Er staan nog volop activiteiten en audities op het

programma. Nog geen enkele aanwijzing voor een vroeggeboorte.

De zwanger schap van zijn vrouw Tanya verloopt voorspoedig,

totdat zij plotseling heel, heel erg ziek wordt. In het Bronovo

ziekenhuis blijkt het goed mis en ze worden overgebracht naar

het LUMC in Leiden. Daar wordt dochter Sophia op 14 november

2018 via een keizer snede geboren na een zwangerschap van

26 weken en 1 dag.

“Veel te vroeg en amper 900 gram”, vertelt René. “Hierna volgden

spannende dagen op de intensive care voor Tanya en spannende

weken voor Sophia in de couveuse. Sophia mocht na een paar

dagen voor het eerst op mijn borst liggen. Buidelen, dat weet ik

nu, maar wat een nieuwe woorden en termen hoor je de eerste

dagen. Een hele nieuwe wereld, met slangetjes, snoertjes en

CPAP, erg intens.”

René ziet vlak na de geboorte van zijn dochter wel allerlei vlaggen

van Wereld Prematurendag en informatie over Earlybirds, maar

door de hectiek gaat dit allemaal langs hem heen. “Je zit zo in je

eigen bubbel, dat je niet alles om je heen registreert en beseft

wat het betekent”, legt René uit. Weken later neemt een van

onze fotografen, Jessica Vink, contact op met hem en legt uit

10


interview

René vertelt over de intense tijd in het ziekenhuis en de mijlpalen

die kleine Sophia bereikt. Het gaat met ups en downs, maar

gelukkig doet Sophia het naar omstandigheden goed. Ze groeit,

leert drinken en mag van de couveuse naar een warmtebedje.

Tegen de uitgerekende datum in februari 2019 mogen ze Sophia

mee naar huis nemen.

wat Stichting Earlybirds voor hem kan betekenen. De fotoreportage

vindt plaats op het moment dat René’s andere dochter

Senna op bezoek is in het ziekenhuis. René geeft aan: “Omdat

haar moederen zusje in het ziekenhuis lagen, en ik ook niet op

twee plekken tegelijk kon zijn, kon ik haar niet de aandacht geven

die ze verdiende. Het is fijn dat ze ook op de foto’s staat, ons

gezin compleet. Fijn dat dat is gelukt.”

Terugkijkend op de afgelopen periode sluit René zijn verhaal af.

“Het was onwerkelijk, intens, zwaar en spannend voor iedereen.

Maar Sophia doet het fantastisch en ligt qua ontwikkeling op

schema. Ze heeft een achterstand van zo’n drie maanden en

dat is precies de periode dat ze te vroeg is geboren. Waar we

eerst meteen in de stress schoten bij een eerste hoest, weten

we nu dat ze niet meteen doodziek is. Dat vertrouwen hebben

we nu, maar dat moest echt groeien. Ze wordt komende

maand alweer 1 jaar.”

René kijkt met een glimlach terug op de fotoshoot van Earlybirds.

Het maakte zelfs zo’n indruk dat hij graag iets wil betekenen voor

Earlybirds: “Het is zo mooi en waardevol wat jullie doen. Waar ik

kan helpen, doe ik dat graag.” René is onze eerste ambassadeur

en daar zijn we enorm trots op!


interview

12 interview | earlybirds

interview

“Mijn naam is Lara Dobbe-Konstantynova en ik ben

33 jaar oud. Ik woon in Doetinchem samen met mijn

allerliefste man. Sinds 2010 werk ik als professioneel

portretfotograaf en visuele storyteller. In mijn vrije

tijd vind ik het leuk om samen met mijn man te kokkerellen

en als inspiratiebron luister ik retro muziek.”

Je bent al jaren betrokken bij

Stichting Earlybirds als fotograaf.

Vertel eens hoe dat is ontstaan.

“De reden waarom ik uiteindelijk bij

Earlybirds terecht ben gekomen is

eigenlijk een bijzonder verhaal. Toen ik

begon als fotograaf was ik erg onzeker

om te werken en mijn grootste zorg was

mijn Nederlandse taalbeheersing. Dit was,

totdat ik mijn redder in nood tegenkwam,

Charlie Wessels. In die tijd was Charlie

ook vrijwilliger als fotograaf bij Stichting

Earlybirds. Ze zag mij als een persoon

zonder taalproblemen en zij zag mij als

de persoon die ik nu ben. Zij nam mijn

angsten weg en heeft mij geholpen om

mijn talent te realiseren. Zij gaf mij het

gevoel alsof ik niet meer alleen was en zij

geloofde echt in mij. Door haar heb ik de

kans gekregen om mezelf te kunnen

ontwikkelen als storyteller bij Stichting

Earlybirds. Ik heb geleerd dat een ‘normale’

dag voor iedereen veel speciaals met zich

meebrengt. Wonderen gebeuren elke

dag, en mijn doel als fotograaf is om dat

wonder aan iedereen te laten zien.”

Ga je vaak op pad voor Earlybirds?

“Voor het grootste deel van mijn carrière

werk ik al samen met de stichting. Dat is

op dit moment ongeveer vijf jaar. Door

de jaren heen heb ik al meer dan 150

families mogen fotograferen en daarvoor

ben ik ontzettend dankbaar. Doordat ik

bij deze speciale momenten aanwezig

mag zijn, brengt mij dat veel geluk en

voldoening in m’n leven. Vroeger heb ik

veel gefotografeerd in de provincie

Utrecht. Nu woon ik in de Achterhoek

en kan je mij ook vinden in Gelderland,

Noord-Brabant en Overijssel.”


interview

Op 25 augustus 2019 fotografeerde Lara de

tweeling Mila en Lize in het Maasziekenhuis.

Zij werden geboren na een zwangerschap

van 28 weken en 4 dagen.

Waar haal je je voldoening uit

tijdens het fotograferen?

“Het werk als fotograaf is best een eenzaam

bestaan, maar door het persoonlijke contact

en de kans om getuige te zijn van bijzondere

gebeurtenissen voel ik mij voldaan. Ik ben zo

dankbaar voor het feit dat ik onderdeel mag

zijn van iemands verhaal. Zij vertrouwen mij

toe dat ik hun intieme momenten juist over

kan brengen naar de wereld. Het gevoel dat

ik met mijn foto’s de wereld een klein beetje

kan veranderen en mensen de goede kant

van het leven kan laten zien, is alles voor

mij. Ik denk dat ik daarvoor op deze aarde

ben gezet.

Elk verhaal is uniek. De feedback die ik nu

nog steeds krijg, zorgt ervoor dat deze

mensen niet vervagen in herinneringen,

maar nog steeds in mijn leven zijn. De verhalen

van elk kindje blijven mij bij. Ze hebben een

plek in mijn hart en ziel. Meestal is elk verhaal

positief en hoop ik alleen een glimlach te zien.

Natuurlijk is dit niet altijd het geval, maar

toch kom ik daar om mijn roze bril uit te

lenen. Ik probeer de ouders steun te bieden

in de hoop dat het helpt om door te gaan en

het geluk terug te vinden.”

Wil je zelf foto’s maken in het ziekenhuis, dan kan

dat soms best moeilijk zijn. De omstandigheden zijn

niet ideaal. Fotograaf Lara geeft enkele tips.

“Meestal als ouders zelf gaan fotograferen, gebeurt dat met een smartphone

of een simpele camera. Het nadeel is dat je op deze apparaten weinig kan

veranderen wanneer het aankomt op settings. De ziekenhuiskamer is donker

en het licht wil niet altijd meewerken met de automatische instellingen van

deze devices. Toch zijn er een paar dingen die zij kunnen doen om een

mooie foto te maken.

Voor mij zijn er twee belangrijke dingen voor de shoot, namelijk het licht en

de natuurlijke emoties. Hoe meer licht er zich in de kamer bevindt, hoe

mooier de foto’s worden en hoe beter het fotografie proces gaat zijn. Het is

ook belangrijk om het licht of in het gezicht te hebben, of van de zijkant.

Met simpele camera’s en telefoons is het niet mogelijk om de foto goed te

kunnen bewerken, dan is het heel moeilijk om met tegenlicht te gaan

werken. Daarom is het beter om als het ware jezelf als een zonnebloem

neer te zetten, en altijd naar het licht te kijken. Voor de fotograaf is het licht

vaak achter de camera.

De tweede en belangrijkste tip zijn de natuurlijke emoties die je met je

meebrengt. Als je technisch de perfecte foto hebt neergezet, maar er geen

emoties aanwezig zijn, is het eigenlijk zinloos. Echte fotografie is meer dan

een camera of wat technische instellingen. Het is een tijdmachine, een tool

om je herinneringen terug te brengen. Als er emoties loskomen terwijl je

naar een foto kijkt, dan heb je de perfecte foto gemaakt!”


interview

VERPLEEGKUNDIGEN VAN DE

INTENSIVE CARE NEONATOLOGIE

AAN HET WOORD

Melissa (26) en Marissa (29) zijn werkzaam op de afdeling neonatologie van

het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG).

Hoe zijn jullie op de afdeling neonatologie terecht gekomen?

Melissa: “Toen ik nog studeerde wist ik al dat ik richting de

neona tologie wilde gaan. Mijn passie ligt bij de allerkleinsten.

Daarnaast heeft het technische van een IC mij altijd getrokken.

Dit in combinatie met het begeleiden van ouders maakt het een

prachtig vak en bijzondere afdeling. Aan het einde van mijn studie

was er een vacature op de IC Neonatologie en werd ik aangenomen.

Ik had nooit verwacht dat ik zo snel al richting de afdeling kon

gaan waar mijn passie ligt.”

Marissa: “Na mijn opleiding HBO-Verpleegkunde en de vervolgopleiding

tot kinderverpleegkundige, merkte ik dat ik sterke

interesse had in de complexe zorg. Toen er een vacature kwam

op de IC Neonatologie, leek mij dat een super toffe uitdaging! Ik

heb vervolgens de opleiding tot IC-neonatologieverpleegkundige

gehaald. Nu vijf jaar later werk ik er nog steeds met heel veel plezier!”

Wat is het mooiste aan jullie beroep?

Melissa: “De combinatie van complexe zorg afgewisseld met

minder intensieve zorg maakt dat ik de neonatologie echt super

leuk vind! De ene dag zorg je voor een ernstig zieke voldragen

pasgeborene met zuurstoftekort bij de geboorte, de andere dag

zorg je voor een mini mensje geboren bij 24 weken. Je weet op de

neonatologie nooit van te voren wat je op een dag te wachten

staat, dat maakt ons werk uitdagend!”

Marissa: “Het is erg bijzonder om te zien hoe hard pasgeboren

kinderen kunnen vechten. Soms zijn kinderen ernstig ziek en om

16


interview

ze dan uiteindelijk te zien vertrekken naar een ander ziekenhuis

blijft bijzonder. De doelgroep op onze afdeling is erg divers en

dat maakt het werk heel uitdagend. Daarnaast vind ik het heel

prachtig om momenten te creëren tussen ouder en kind.”

Jullie maken veel mooie momenten mee maar ook

minder mooie, hoe gaan jullie hier mee om?

Melissa: “Dit is niet altijd even makkelijk, maar er is bij ons op de

afdeling ruimte om een traan te laten. Na heftige situaties praten wij

hier ook altijd over met het team en kun je altijd bij collega’s terecht.”

Marissa: “Het gaat inderdaad helaas niet altijd goed bij ons op de

afdeling. Vorig jaar heb ik zelf een kindje verloren bij 37+5 weken

zwangerschap. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me nu nog meer in

ouders kan inleven wanneer het niet goed gaat met hun kindje en

ze ook tips mee kan geven die voor mij heel waardevol zijn geweest.

Bijvoorbeeld niet alleen foto’s maken maar ook het maken van

filmpjes. Bewegende beelden zijn waardevolle herinneringen

voor ouders. Ik besef me nu nog meer hoe belangrijk het is dat

ouders goed begeleid worden, met name wanneer het niet goed

gaat met hun kindje.”

Prematuur geboren kindjes liggen vaak eerst in de

couveuse. Waarom is dat?

Melissa en Marissa: “De couveuse is als het ware een nabootsing

van de baarmoeder. De lucht in de couveuse wordt bevochtigd

en verwarmd. Doordat de huid van een te vroeg geboren kindje

nog onrijp is kunnen zij nog niet zelf hun warmte vasthouden.

Er zijn richtlijnen voor de bevochtiging en verwarming van de

couveuse. Hoe vroeger een kindje geboren wordt des te hoger

vaak de temperatuur en de bevochtiging staat. Wel kan het ene

kindje beter de warmte zelf vasthouden dan een ander kindje, daar

passen we de temperatuur in de couveuse op aan. Ook dempt

een couveuse het geluid en liggen er hoezen over de couveuse

om het licht te reguleren. Te veel prikkels voor een te vroeg

geboren baby is niet goed en ook kunnen zij nog niet zoveel licht

aan hun oogjes verdragen doordat ook de oogjes nog niet goed

ontwikkeld zijn.”

Is er een verhaal dat jullie specifiek bijgebleven is?

Melissa: “Ik werk nu twee jaar op de IC Neonatologie en meerdere

verhalen zijn mij bijgebleven. Wat voor mij persoonlijk wel iets

mooi was, was dat ik een persoonlijk kaartje kreeg van ouders.

Ik heb veel voor hun kindje gezorgd en ouders wilden mij graag

persoonlijk bedanken. Dit geeft zoveel waardering en het kaartje

staat dan ook nog steeds thuis op de kast.”

Marissa: “Vorig jaar lag er een voldragen pasgeborene bij ons met

een hydrops. Zij hield overal vocht vast, met name ook in haar

longen. Ze heeft maandenlang drains gehad en lag aan de

beademing. Artsen wisten niet wat de oorzaak was. Niemand

had verwacht dat zij het zou overleven, maar wonder boven

wonder heeft ze het toch overleefd en gaat het nu super goed

met haar na een jaar. Dat is waarvoor wij het doen!”

Hoe kunnen omstanders in jullie ogen, ouders en

kind(eren), zo goed mogelijk ondersteunen?

Melissa: “Ik denk door er te zijn voor de ouders en te luisteren

naar wat zij nodig hebben. Denk hierbij ook aan de simpele

dingen zoals het huishouden. Voor ouders is het vaak een

spannende en heftige periode en ik denk persoonlijk dat het

heel fijn is als deze dingen gedaan worden.”

Marissa: “Het is belangrijk dat omstanders goed luisteren naar

wat ouders aangeven en zich niet te veel opdringen. Het is fijn als

bepaalde taken overgenomen kunnen worden, dus stel voor om

een keer voor het gezin te koken of te wassen. Het kost ouders

veel energie als hun kindje op de neonatologie ligt, het is dan fijn

dat zij al hun energie in hun kindje kunnen stoppen en er ook tijd

is om samen te rusten.”

Wat vinden jullie van het werk dat

Stichting Earlybirds doet?

Melissa en Marissa: “Prachtig dat jullie bestaan en foto’s komen

maken tijdens een bijzondere periode voor ouders en kind.

De vrijwilligers zijn stuk voor stuk lieve mensen en doen altijd hun

best om mooie momenten op de foto te zetten. Hierbij houden

zij echt rekening met de situatie en ontwikkeling van het kind.

Wij denken dat veel ouders erg blij met jullie zijn en de foto’s ook

voor de toekomst erg waardevol zijn.”

Wat zouden jullie willen zeggen tegen ouders die recent

een prematuur geboren kindje hebben gekregen?

Melissa: “Wat ik graag wil meegeven is dat alle kleine dingen die

ouders zelf kunnen doen erg belangrijk zijn en dat zij moeten

genieten van de mooie momenten. Ouders voelen zich vaak

machteloos en hebben het idee niks voor hun kindje te kunnen

doen. Het geven van liefde aan jullie kindje is ontzettend belangrijk

en is een taak die wij als verpleegkundige niet over kunnen nemen.”

Marissa: “Ik hoop dat wij jullie een onvergetelijke kraamperiode

kunnen geven bij ons op de afdeling neonatologie. Een periode

waar jullie later met een goed gevoel op terugkijken ondanks dat

het allemaal zo anders is gelopen dan dat jullie hadden verwacht

en gehoopt.”


EVEN

VOORZITTER

AFDELING FOTOGRAFIE

Kinderen: Bas (28), Sanne (26)

Actief voor Earlybirds: 5,5 jaar

Earlybirds bestaat nu ruim 6 jaar. Waar hoop je dat de

stichting over een paar jaar staat?

“Mijn hoop is dat de stichting zo bekend is onder zowel medisch

personeel als ouders en hun omgeving, dat iedereen die dat wil

in aanmerking kan komen voor een fotoshoot. Een wat realistischer

beeld is een verdubbeling van het aantal fotoshoots. Dit betekent

dus ook een toename van het aantal fotografen dat beschikbaar is.”

Wat zijn de belangrijkste doelen voor komend jaar?

“Een van de belangrijkste doelen is het ontplooien van mooie

projecten die bijdragen aan naamsbekendheid onder ouders,

fotografen en medisch personeel. De nadruk ligt komend jaar

op ziekenhuispersoneel. Daarnaast hebben we op het gebied

van interne organisatie enkele doelen, zoals stabiliteit en

heldere taakverdelingen, maar ook verder professionaliseren

als organisatie en optimaliseren van ons automatiseringssysteem

staan op onze lijst. Het laatste speer punt is het

onderzoeken van onze vrijwilligersinstroom. Hoe zorgen we

ervoor dat we voldoende, goede vrijwilligers op de juiste positie

hebben zitten om onze doelen te behalen?”

Kinderen: Jack (20) en

Annemijn (3)


Functie: Bestuurslid Fotografie

en Fotograaf

De afdeling fotografie bestaat al sinds de oprichting.

Aan welke activiteit heb je een bijzondere herinnering?

Nelleke: “Wereld Prematurendag komt elk jaar terug. Als je

ziet hoeveel vrijwillige fotografen in korte tijd werk verzetten,

zoveel ouders die we dan blij mogen maken met een mini

reportage.”

Joris: “Het verzorgen van een reportage voor ouders is

altijd een bijzonder moment. Je merkt hoeveel het voor

ouders betekent, erg waardevol!”

Hoeveel fotografen zetten zich in voor Earlybirds?

Nelleke: “Op dit moment zitten we rond de 200 fotografen.”

AFDELING PR

Kinderen: drieling Pien, Teisje

en Juno (3)

Actief voor Earlybirds: 3 jaar

Functie: Bestuurslid PR

Wat doet de afdeling PR?

Jan Bas: “De afdeling PR werkt aan de bekendheid van de

stich ting en probeert gelden binnen te halen om de jaarlijkse

kosten voor fotosessies en andere zaken te dekken.

Dit doet ze door bijvoorbeeld deel te nemen aan beurzen,

het organiseren van een jaarlijkse loterij, de 4Earlybirds

veiling via Facebook en allerlei andere activiteiten. Verder

haken we birdjes en nicu’s die ouders krijgen na de fotoshoots

en proberen we warme contacten te leggen met

zorgverleners en ziekenhuizen.”

Kinderen: Sil (7), Jip (3) en

Pelle (5 weken)


Functie: Coördinator PR

Wat zijn de dingen die het meeste energie geven?

Jan Bas: “Persoonlijk vind ik het moment dat de eerste

bezoeker na de opening van een beurs op je stand komt

aflopen een magisch moment: dan kun je gaan vertellen wat

ons werk zo waardevol maakt, ze meenemen in de wereld

van een ouder van een prematuur geboren kind en het

moment van de fotoshoot. Daar gooi ik veel van mezelf in.”

18 bestuur | earlybirds

AFDELING COMMUNICATIE

Kinderen: Julia (5) en Simon (3)


Functie: Bestuurslid

Communicatie

Kinderen: Eveline (6), Jarnick (4)


Functie: Coördinator Fotografie

Welke werkzaamheden vinden er zoal plaats binnen

de afdeling?

Nelleke: “Koppelen van de aanmeldingen aan de fotografen,

fotograferen van de kindjes door onze vrijwillige fotografen,

het bewerken van de foto’s en aanleveren bij de stichting.

Dan hebben we ook nog enkele vrijwilligers voor het

verzenden van de reportages naar de ouders en het

opmaken van collages en albums. Daarnaast plaatsen we

ook fotoblogs op de website en social media en maken

we aan het eind van het jaar de cijfers op van aantal aanmel

dingen vs verzorgde fotoreportages per regio en per

ziekenhuis.

Joris: “Het bepalen van de doelstellingen voor de komende

jaren en een stukje kwaliteitsbewaking. En het extern

uitdragen wat een mooie stichting we zijn!”

Anika: “Ook het enthousiasme van alle vrijwilligers om

hun afdeling binnen PR zo goed mogelijk te laten lopen,

geeft mij energie.”

Wat vind je leuk aan het werk voor de stichting?

Jan Bas: “Ik ben van mening dat iedereen vrijwilligerswerk

zou moeten doen die daartoe in staat is: je geeft terug

voor wat je in het leven hebt gekregen en je daarvoor

inzetten geeft een erg goed gevoel. De stichting naar meer

bekendheid helpen en zo voor meer ouders iets kunnen

betekenen, dat is toch gaaf?”

Anika: “Mijn ervaring als moeder van een pre- en dysmatuur

geboren kind heeft mij laten zien hoe belangrijk het is om

beeldmateriaal van die periode te hebben. Je (be)leeft die

periode volledig in een roes. Hoe fijn is het dan om echt mooie

foto’s te hebben! Ik vind het leuk om met een hele groep

mensen een gezamenlijk doel na te streven.”

Kinderen: Geen


Functie: Coördinator

Communicatie en Fotograaf

Hoe ben je als vrijwilliger bij Earlybirds terecht gekomen?

Jolanda: “Ik ben zes jaar geleden mijn eigen onderneming gestart

in de fotografie, waarbij ik mij voornamelijk richt op newbornen

kinderfotografie. Vanuit dit werkveld ben ik de stichting gaan

volgen en zodoende besloten mij hiervoor in te willen zetten.”

Carla: “Mijn twee kinderen zijn prematuur geboren na 32 weken

zwangerschap. Een van de fotografen van Earlybirds is toen in

het ziekenhuis foto’s komen maken. Dat zijn prachtige foto’s,

die herinneren aan die hectische tijd. Een jaartje later ben ik

gestart binnen de stichting, omdat ik graag iets terug wilde doen.”

Welke werkzaamheden vinden er zoal plaats binnen

de afdeling?

Carla: “Binnen team Communicatie zijn zo’n 20 vrijwilligers

actief, verdeeld over zeven kleine teams. Van het beheren van

de mailbox info@stichtingearlybirds.nl tot het schrijven van

blogs en het up-to-date houden van de website. We werken

ook aan ons jaarlijkse magazine, dat wordt uitgegeven op

Wereld Prematurendag.”

Jolanda: “Het grafisch team ontwerpt en ontwikkelt mooi

en aansprekend promotiemateriaal. Verder bedenken en

schrijven we leuke content voor onze website en social media

kanalen. Middels een interne nieuwsbrief houden we alle

vrijwilligers op de hoogte omtrent ontwikkelingen binnen de

stichting. Kortom, van alles en nog wat!”

Wat staat hoog op jullie wensenlijst?

Jolanda: “Het vergroten van onze naamsbekendheid staat

hoog op de wensenlijst. Via onze communicatiekanalen

kunnen we zeker nog een slag slaan. Het zou fantastisch zijn

wanneer iedereen bekend zou zijn met onze stichting en we

daardoor nóg meer ouders met prematuur geboren baby’s een

waardevolle fotoreportage kunnen schenken.”

Carla: “Daarnaast willen we nog graag ons blogteam uitbreiden

en de inzet van onze social media kanalen optimaliseren. We

vinden het belangrijk om aansluiting te houden met onze

doelgroep. Daar denken we continu over na.”

bestuur | earlybirds 19

AFDELING FINANCIËN

Kinderen: Lieke (1)


Functie: Penningmeester en

Secretaris

Kinderen: Fenna (3) en

Hidde (0)


Functie: Coördinator Financiën

Fotoreportages worden kosteloos aangeboden

aan de ouders. Wat is ervoor nodig om dat voor

elkaar te krijgen?

Nina: “Om reportages kosteloos te kunnen verzorgen

hebben wij donaties nodig. De stichting draait volledig op

donaties, vrienden van en bijdragen die we krijgen via

fondsenwervingsactiviteiten. Ook de veiling en loterij

leveren ons inkomsten op. Daarnaast moeten we ook onze

vrijwilligers niet vergeten die zich allemaal belangeloos

voor de stichting inzetten: fotografen die de reportages

maken, planners die een match zoeken tussen ouders en

een beschikbare fotograaf, alle vrijwilligers die betrokken

zijn bij het maken van de presentatiemap waar folders,

ons magazine en het toestemmingsformulier voor ouders

in te vinden zijn, haaksters die mooie earlybirdjes haken,

en nog vele andere vrijwilligers die zich op allerlei

verschillende manieren inzetten voor onze stichting.”

Zijn er nog nieuwe plannen voor fondsenwerving?

Laura: “We zijn pas een jaar actief met fondsenwerving en

we hebben al heel veel bereikt. Daarnaast zijn we druk

bezig geweest met het opzetten van vrienden van en heel

blij dat we binnen een jaar al 28 vrienden van de stichting

hebben mogen verwelkomen. Hopelijk komen er komende

tijd nog meer vrienden bij. We hebben zeker plannen voor

fondsenwerving, maar we moeten ook realistisch zijn wat

haalbaar is. Op korte termijn willen we gewoon verder met

wat we nu doen en later wat meer uitbreiden.”

COÖRDINATOR ALGEMEEN

Kinderen: tweeling Rogier en

Maurice (27)


Wat doe je zoal aan werkzaamheden?

Annemarie: “Ik ondersteun de overige bestuursleden en

coördinatoren bij projecten waar ik hand en spandiensten

voor kan verrichten. Denk bijvoorbeeld aan het helpen

organiseren van beurzen door voldoende stand bemanning

te krijgen, aanspreekpunt voor de organisatie te zijn en

het helpen opzetten van de beurskraam. Ook heb ik een

aantal keer een mooie cheque in ontvangst mogen nemen

ten bate van Earlybirds. Verder ben ik lid van het ziekenhuisteam.

Voorheen bezochten we zelf de ziekenhuizen als

daar vraag naar was, maar nu is het meer een aansturende

functie waarin de fotografen die de ziekenhuizen bezoeken

de benodigde materialen of informatie van ons krijgen. Een

veelzijdige functie dus. Waar nodig reik ik een helpende hand.”

Wat vind je leuk aan het werk voor de stichting?

Annemarie: “Ik vind Earlybirds een prachtige stichting.

Mijn zoons zijn met 37 weken geboren, maar hun start was

niet vlekkeloos. Wat zou het fijn zijn geweest daar een

tastbare herinnering aan te hebben gehad. Dat biedt

Earlybirds en dat gun ik iedereen. Het werken voor de

stichting vind ik leuk omdat voor mij het helpen organiseren,

ondersteunen en uitdragen van wat Earlybirds doet mij

een goed gevoel geeft. Luisteren naar verhalen van

ouders op de beurzen, maar ook het attenderen van

ouders van prematuren op de mogelijkheid om een

reportage te laten maken. Het is altijd fijn om te horen

hoeveel de foto’s die wij maken voor ouders betekenen.”

Wat zou je nog willen bereiken?

Annemarie: “Meer naamsbekendheid, maar ook meer

mensen die ons kunnen ondersteunen in ons werk, niet

alleen als fotograaf maar ook voor beurzen, activiteiten

etc. Doordat we steeds meer naar buiten treden zijn er

veel mensen nodig die ons daarbij kunnen helpen.”

20 bestuur | earlybirds

blog

Onze dochter Saar is geboren op 5 augustus 2019

na een zwangerschap van net geen 30 weken. Ze is

begonnen in het WKZ in Utrecht en inmiddels

‘gepromoveerd’ naar Nieuwegein. Ze heeft een

maand in de couveuse gelegen en nu ligt ze heerlijk in

een bedje. Daar kunnen we haar goed zien, ruiken en

aanraken. Ik had er van tevoren nooit bij stilgestaan

hoe belangrijk zulke kleine dingen kunnen zijn, maar

als je je kindje eerst moet verschonen door twee

luikjes van de couveuse, is de geur van een verse

poepluier echt hemels, om nog maar te zwijgen van

de heerlijke babygeur van je eigen kindje!

bedje bijvoorbeeld. Het stoppen van de ademondersteuning

door de CPAP, de optiflow en daarna de

flowsnor, het drinken uit een flesje en het eerste badje

kosten Saar allemaal bergen energie. Nu werken we

naar het stopzetten van de monitors en het zelf eten

van alle voedingen. Dat zijn de stappen die nog

genomen moeten worden voordat ze naar huis mag.

Dit kan een week duren, maar ook nog een maand of

zelfs langer. Saar bepaalt en dat mag. We sluiten dan

de periode in het ziekenhuis af, maar we beginnen ons

langzaam te realiseren dat het dan eigenlijk pas begint.

Als je twee jaar bezig bent met het krijgen van een

kindje, een niet zo zorgeloze zwangerschap hebt en

dan ook nog te vroeg bevalt, is het enige wat je wil

gewoon normaal moeder zijn. Dat lukt mij maar half

om eerlijk te zijn. ’s Morgens en ’s avonds ben ik bij

Saar. Daar ben ik echt mama. Thuis ben ik minder

mama, want mijn meisje is er niet en dat voelt heel

onnatuurlijk. Om me toch mama te voelen, richt ik

wekelijks de babykamer opnieuw in en is wassen

draaien iets wat ik graag doe. Niets maakt mij thuis meer

mama dan de (soms ondergepoepte) hydrofielluiers,

lakens, kleertjes en knuffels van Saar te wassen.

Momenteel werken we hard toe naar het moment

dat Saar naar huis mag. Er zijn al veel stappen gezet.

Allemaal stappen die voor een ‘gewone’ baby heel

normaal zijn, maar voor Saar zijn het bergen die ze

verzet. Het inwisselen van de couveuse voor een

Toen Saar nog in de couveuse in het WKZ lag, is Tineke

Giesbers langs geweest om namens Earlybirds mooie

foto’s te maken. Zelf hadden we al wel enorm veel

foto’s gemaakt. Niet alleen omdat ze nou eenmaal onze

trots is, maar ook omdat we alles willen vastleggen voor

Saar als ze later groot is. De fotografe maakte kwalitatief

hele mooie foto’s en op een andere manier dan wij ze

zelf zouden maken. Ze maakte de foto’s gewoon

terwijl wij bezig waren met onze dagelijkse handelingen.

De foto’s waren daardoor spontaan. Tineke wist onze

Saar te vangen, ondanks alle plakkers en draadjes.

Het was een fijne ervaring met prachtige foto’s als

resultaat. Onze favoriete foto is er een waar Saar zelf

op staat en waar ze haar ogen open heeft. Deze foto

laat zien dat het een pittige dame is die helder de

wereld in kijkt. Hij straalt vertrouwen en kracht uit.

Ons meisje komt er wel!

blog | earlybirds 21

interview

Logan is geboren na een zwangerschap van 28 weken en woog precies 1000 gram

bij zijn geboorte. Moeder Lindsey geeft een inkijkje in haar dagboek.

27 juni 2018 Een kloppend hartje

Eindelijk, de eerste echo. Het was een geweldig gevoel dat

lastig te omschrijven is. Een kloppend hartje, wat waren we blij!

Met een glimlach van oor tot oor zaten we in de auto met alle

foto’s op mijn schoot. Je bent nu al mooi!

7 mei 2018 Een positieve zwangerschapstest

Dolgelukkig stonden we met een positieve zwangerschapstest

in onze handen. Nee, niet één test maar vijf. We weten het zeker,

ik ben zwanger! Wij worden papa en mama, zo bijzonder. Al snel

kreeg ik last van de bekende zwangerschapskwaaltjes, heel

vervelend natuurlijk, maar dat nam ik voor lief. Heel de dag door

was ik misselijk en kon ik geen hap wegkrijgen. Hierdoor besloten

we om het tegen onze ouders en mijn zus te vertellen. Ze waren

door het dolle heen! Wat was het leuk om het ze te vertellen.

17 juli 2018 We krijgen een jongetje

Inmiddels was ik ruim 12 weken zwanger en was de misselijkheid

weg, maar daarvoor in de plaats kreeg ik harde buiken. De verloskundige

gaf deze benaming eraan, maar kon zich niet voorstellen

dat het daadwerkelijke harde buiken waren. Ik werd door de

verloskundige doorgestuurd naar de huisarts, misschien had ik

een blaasontsteking. Nee, geen blaasontsteking. De huisarts

dacht dat ik misschien verstopt zat, maar dat was niet zo.

Vervolgens stuurde de huisarts mij weer terug naar de verloskundige.

Zij deed nog wat verschillende onderzoeken, waaruit

bleek dat mijn bloeddruk goed was en ik nog geen ontsluiting

had. Ik moest het wat rustiger aan doen. Kortom, ik werd van

het kastje naar de muur gestuurd en niemand kon mij helpen,

terwijl de harde buiken steeds vaker kwamen en ook steeds

harder werden. Ik gaf aan dat ik naar het ziekenhuis wilde voor

een controle.

26 september 2018 Nee, dit kan niet waar zijn!

Vandaag stond er een inwendig onderzoek gepland in het

ziekenhuis. De gynaecoloog schrok van wat zij te zien kreeg.

“Je hebt ontsluiting...’’ “Ontsluiting? Ik ben pas 24 weken zwanger!


interview

Hoe kan dit?” Ik werd met spoed met de ambulance naar het

LUMC in Leiden gebracht. Mijn vriend was enorm geschrokken

en ging gelijk naar huis om spullen voor mij te pakken. Mijn zus

schoot vol aan de telefoon en kon niet meer praten en mijn vader

wist ook niet goed wat hij moest zeggen. Logisch, ik zou het ook niet

weten. Gelukkig was mijn moeder de hele tijd bij mij. De ambulancebroeders

reden mij een kamer in en ik observeerde de kamer.

Dit is een bevallingskamer. Nee, dit kan niet. Ik ben er nog niet

klaar voor om mama te worden. Je bent nog veel te klein,

je mag er niet uit, dit is veel te vroeg, je moet nog groeien.

Al snel kwamen er verpleegkundigen en kinderartsen binnen.

Wat een lastige gesprekken waren dat zeg. Overlevingskans

50%… een beperking...actieve hulp of niet… wat moesten we

nou? Wij kozen voor actieve hulp, ondanks dat de overlevingskansen

enorm klein waren. Alles werd in gang gezet: weeënremmers,

longrijping, medicijnen.

Na vier dagen bleek dat de ontsluiting niet erger was geworden

en mocht ik naar huis, mits ik volledige bedrust zou houden. We

kregen veel kaartjes, waaronder een bijzondere: de afstreep-kaart.

Elke dag hebben we samen een dag afgestreept. We steunden

elkaar en probeerden niet te denken aan alle mogelijke

scenario’s. We bleven volhouden dat alles goed zou komen.

10 oktober 2018 Weer met de ambulance naar

het ziekenhuis

Ik had steeds meer harde buiken en belde de verloskundige.

Ik moest direct naar het ziekenhuis, en wat bleek: de opening

was weer groter geworden. De tranen rolden over mijn wangen.

Wat nu? Daar gingen we weer, met de ambulance naar het LUMC.

21 oktober 2018 Moet onze kleine man gehaald worden?

Weer een inwendig onderzoek, want ik had last van mijn rug en

had aangegeven dat ik het gevoel had dat hij enorm laag lag.

Mijn gevoel klopte dat er iets niet goed was. Ik had al 4 cm

ontsluiting, een uitpuilende vochtblaas en onze kleine man lag

ook nog eens in stuitligging. Magnesium werd weer gestart en

ondertussen werd ik naar een bevallingskamer gebracht. Dit

was al de derde keer. Het magnesium moest drie uur inwerken.

De verpleegkundigen gingen in overleg en al snel werd me verteld

dat ik naar de OK moest. Onze kleine man moest gehaald worden

met een spoedkeizersnede. Tijdens de operatie bleven we elkaar

aankijken en mijn vriend veegde mijn tranen weg. Er liepen zoveel

mensen om mij heen, ik denk wel een stuk of 20. Voor mijn gevoel

lag ik er al uren. Logan werd geboren en we mochten hem gelijk

zien. Na vijf seconden namen de kinderartsen hem mee naar

een speciaal kamertje, wel in dezelfde ruimte. Mijn vriend liep

mee en ik bleef maar naar de muur staren. Zal hij ademen?

Ik hoor niets? Heeft hij pijn? Wat doen ze allemaal met hem?

Hij is zo ontzettend klein, ik schrok er zo van. Ik had hem zo graag

willen aanraken, hem willen aankijken, hem op mijn borst gehad.

Ongeveer twee uurtjes later mochten we naar Logan toe. Daar

lag onze kleine man van precies één kilo in een couveuse aan

allemaal snoertjes. We konden zijn gezichtje niet zien, vanwege

de beademing die hij kreeg. De tranen rolden weer over mijn

wangen. We kwamen in een wereld terecht, waar je eigenlijk

niet in terecht wil komen. Na drie dagen mochten we naar huis.

Dit gevoel was hartverscheurend, hoe kunnen wij nou naar huis

gaan en ons kindje daar achterlaten. Hij heeft ons nodig. Thuis was

alles versierd en er stonden veel cadeautjes. Heel dubbel gevoel.

Elke dag reden we naar het ziekenhuis en zaten we urenlang

naast hem. Ik had een buikwond die ontzettend zeer deed,

maar toch wilde ik elke dag naar hem toe. Mijn buikwond kreeg

hierdoor nauwelijks kans om te genezen. In bed blijven liggen

kon ik niet. Ondanks dat mijn lichaam na een maand op was,

heb ik er alles aan gedaan om mijn moedermelk op gang te

laten komen. Al een paar uur na de keizersnede was ik aan het

kolven. Gelukkig kwam alles goed op gang en kolfde ik acht keer

per dag. Ik wilde er voor Logan zijn en mijn moedermelk geven

was op dat moment het enige wat ik kon doen. Hem vastpakken,

hem knuffelen, hem kusjes geven, aan hem ruiken...het kon

allemaal nog niet. Elke dag afscheid van hem nemen en hem

daar achterlaten…

Uiteindelijk is Logan afgevallen naar 920 gram. Het beeld

vergeet ik nooit meer. Ons lieve kleine wonder had een rood

mutsje op, lag aan de CPAP (beademing) en had een slangetje

in zijn mond (sondevoeding). Constant hoorden we een harde

windvlaag (lucht die bij Logan naar binnen werd geblazen) en

herhaaldelijk bleven er alarmen en piepjes afgaan. Dagelijks

kreeg hij 12 keer 2cc moedermelk. Dit kreeg hij via zijn sondevoeding.

Langzaam werd dit opgehoogd. Elke dag wachtten we

Natuurlijk maakten we veel foto’s van Logan, maar

een foto waar wij als gezin op stonden, hadden we

niet. Hier waren wij totaal niet mee bezig. Tot er op

een dag een lieve vrouw van Stichting Earlybirds

langskwam om foto’s van ons te maken. Dit waren

de eerste foto’s waar wij als gezin op stonden.

Zo mooi, zo kwetsbaar en zo confronterend.

Logan kon op dat moment niet uit de couveuse,

omdat hij niet stabiel genoeg was. De fotograaf

deed enorm haar best om foto’s van ons te maken,

terwijl Logan in de couveuse lag. Dankbaar zijn wij

dat dit speciale moment is vastgelegd. interview | earlybirds 23

interview

15 december 2018 Logan mag met ons naar huis

Dit was het moment waar we weken naar uit hebben gekeken,

Logan mag naar huis. Eindelijk konden we zelf alles doen, hem

de hele dag knuffelen, 1000 kusjes geven, hem zelf in bed

leggen, hem zelf een flesje geven. Ik hoefde niet meer via een

webcam te kijken of alles goed ging, te controleren of hij op tijd

zijn flesjes kreeg, in de nachten te kijken of hij wel lag te slapen.

Ik voelde mij vanaf dat moment een moeder, eindelijk kon ik

voor mijn eigen kind zorgen.

op het moment dat de verpleegkundigen zeiden dat we met

hem mochten buidelen. Dat was het mooiste moment van de

dag. Een ieniemienie lijfje dat op je borst ligt. We lagen uren met

hem. Dit omdat hij maar één keer op een dag uit de couveuse

mocht, omdat dit enorm zwaar voor hem was.

4 november 2018 Een grote terugval

Het ging een paar dagen heel goed met Logan. Hij groeide goed,

kon de moedermelk verdragen en spuugde niet. Logan mocht

zelfs al snel naar de flow-beademing toe. Alles was nog zo onrijp,

zijn longen, hartje, darmpjes, maar ondanks dat deed hij het

heel goed. Totdat hij op een dag enorm veel moeite had met

ademen, hij meer saturatiedipjes had, een hartslag had van

boven de 200 en hij weer de CPAP kreeg. Hierdoor kreeg hij

extra pufjes bovenop zijn zuurstof. Hij had een bol buikje

gekregen van al de lucht die hij doorslikte, hij poepte niet, had

een tekort aan natrium, kreeg plasmedicatie, had een vochtbeperking,

kreeg meer coffeïne en ze hadden een ruis gehoord

bij zijn hartje. Een open ductus. Dit is een open verbinding

tussen de aorta en de longslagader. Deze opening sluit normaal

gesproken binnen drie dagen, maar bij Logan bleef dit open

staan. Hij had het heel zwaar en kreeg via zijn infuus ibuprofen

toegediend. We bleven duimen en hoop houden, dit moet

goed komen. Gelukkig reageerde Logan goed op de medicaties

en zijn zuurstof werd weer afgebouwd. Elke kleine positieve

verandering was voor ons een enorme mijlpaal.

26 november 2018 Een stap dichter bij huis

Vandaag werd Logan met de ambulance naar het Groene Hart

ziekenhuis in Gouda gebracht. Weer een mijlpaal, want dit hield

in dat Logan weer een stap dichter bij huis was! Al snel mocht

hij uit de couveuse, in een warmtebedje, aan de borst drinken,

uit een flesje drinken, voor het eerst in bad, voor het eerst

kleertjes aan, geen sondevoeding meer.

19 december 2018 Snel naar de spoedeisende hulp

Logan dronk zijn flesjes niet meer, was niet alert en sliep alleen

nog maar. Snel gingen we naar de spoedeisende hulp. Conclusie:

bloedarmoede, dus hij moest een bloedtransfusie. Daar gingen

we weer. Onze kleine man weer aan alle snoertjes, weer een

infuus, weer stond die monitor aan, weer die complete machteloosheid.

Gelukkig reageerde Logan goed op de bloedtransfusie.

We hadden nooit verwacht dat hij voor de feestdagen thuis zou

zijn, maar 24 december mocht hij weer naar huis.

Vanaf die periode is het alleen maar bergopwaarts gegaan.

Logan groeit ontzettend goed. Drinkt zijn flessen uitstekend en

sliep na ongeveer vier maanden de nachten door. Heel knap,

want toen hij thuiskwam kreeg hij nog twee nachtvoedingen.

Hij is nu bijna zeven maanden oud, gecorrigeerd vier maanden,

en begint steeds meer te brabbelen en is super alert. Hij is uit

zichzelf al een keer van zijn buik naar zijn rug gerold en inmiddels

zijn we begonnen met oefenhapjes. Hij haalt langzaam al zijn

achterstand in, maar daar heeft hij een paar jaar de tijd voor.

Ik weet dat we er nog niet zijn en er nog genoeg ziekenhuisbezoeken

zullen komen, maar één ding weet ik wel: Logan is

een vechtertje. Het blijft mij steeds weer verbazen wat al die

kleintjes allemaal aankunnen. Wij proberen langzaam ons leven

weer op te pakken en blijven vooral van hem genieten.

Lieve mama’s en papa’s, als jullie in een soortgelijke situatie

staan, geloof me: jullie kleine wonder kan enorm veel aan.

Wanneer het lijkt dat de trein nergens meer voor stopt en alleen

maar door dendert, er komt een moment dat hij stopt. Ook al

lijkt dat nu een station te zijn dat enorm ver weg is, houd moed,

steun elkaar en probeer zoveel mogelijk bij jullie kleintje te zijn.

Liefs, Lindsey

Lindsey_Brands


Dapper

Het vertrouwen

Dat alles goed komt

Dat komt echt

Vast

Heus

Maar voorlopig

Zie ik alleen nog maar

Het slangetje

In je neus

Hangt mijn hoop af

Van een scherm

Mijn vertrouwen

Heeft een stekker

Adem je goed?

Mis je mijn lichaam?

Ligt je bedje

Zacht en lekker?

Je huid zo dun

Soms haast

Doorschijnend

Ik mag je even

Op mijn lijf

Weet dat als

Ik je weer

Terug leg

Ik in mijn hart

Steeds bij je blijf

Ik had je het liefste

Nog gedragen

Daarna slingers

En kraambezoek

Maar door de zorg

Moet ik soms zélf

Naar dat blije

Gevoel op zoek

Want je bent er wél

Nieuw mens op aarde

En je bent helemaal

Compleet

En ondanks angst

Verdriet of twijfel

Wil ik dat iedereen

Dat weet

Met het uur, nee

De minuut!

Voel ik hoe wij

Aan elkaar hechten

Lief mooi kind

Wat ben je klein

Maar wat kun je

Dapper vechten!

Lentezoet

www.lentezoet.nl

gedicht | earlybirds 25

interview

Wat doet Kleine Ella?

VZW Kleine Ella fotografeert in Vlaanderen kosteloos

prematuur geboren baby’s tijdens hun verblijf in het

ziekenhuis. Hiermee willen wij ouders een mooie,

blijvende herinnering geven aan een soms heftige

periode in hun leven en dat van hun kind.

Wie is het gezicht achter Kleine Ella?

Ik ben Dominique, 54 jaar en maatschappelijk werker

van beroep. Daarnaast ben ik ook fotografe. Ik beschik

over een sterk inlevingsvermogen en help graag mensen

die het, om wat voor reden dan ook, ergens moeilijk

mee hebben. Per toeval kwam ik in contact met de

afdeling neonatologie van het Hasseltse Jessaziekenhuis

en fotografeerde daar voor mijn eindwerk heel wat

baby’s. Dit maakte een bijzondere indruk en ik kon dit

niet meer loslaten. Ik bedacht een naam (genoemd

naar een bijzonder prematuurtje en dochter van een

collega) en heb, in samenwerking met het ziekenhuis,

dit werk voortgezet.

Begin 2019 heeft Stichting Earlybirds het

gebied Vlaanderen (België) overgedragen aan

Kleine Ella. Wat is er sindsdien veranderd?

Ik ben nog altijd blij dat Stichting Earlybirds contact

heeft gelegd met Kleine Ella. Er veranderde best veel

en ik moest op zoek naar structuur. Hiertoe werd begin

2019 een VZW opgericht samen met goede vriendin

Leen en oudste dochter Katrien. Ik contacteerde

ziekenhuizen in Vlaanderen en ging op zoek naar

fotografen die dit vrijwillig, maar met minstens zoveel

overgave wilden doen. Het was voor mezelf vooral ook

loslaten... Ondertussen zijn wij al met 15 fotografen

welkom in 22 ziekenhuizen. In 2019 verzorgden wij

40 fotoreportages.

Wat is je meest bijzondere herinnering,

gedurende je werk voor Kleine Ella?

Een mama van een prematuur vertelde mij ooit dat haar

broertje zo’n 30 jaar geleden ook prematuur geboren

werd. Haar ouders hadden wat foto’s gemaakt en in een

album geplakt. Steeds wanneer zij in het album keken,

werden deze bladzijden overgeslagen. Hun ouders wilden

niet dat zij de foto’s zagen. Dit maakte een diepe indruk

op haar. Zij is nu zelf mama en wilde dat iedereen de

foto’s van haar zoontje zou kunnen bewonderen.

Wat zijn je wensen en wat hoop je voor

de toekomst?

Dat VZW Kleine Ella verder mag groeien in Vlaanderen,

met nog meer ziekenhuizen én vrijwilligers. Wij willen

geen enkele ouder, die een aanvraag doet, teleurstellen.

Verder wensen wij natuurlijk ook een gezonde toekomst

voor al onze Kleine Ella kindjes en hun ouders!

Voor meer informatie over Kleine Ella: www.kleineella.be


interview

Yvonne en Loek werden op 30 september 2018 trotse ouders

van tweeling Sef en Ise. Ze werden 13 weken te vroeg geboren.

Sef woog precies een kilo en Ise 1085 gram.

SEF

ISE

Het was een grote, maar ontzettend leuke verrassing voor

Yvonne en Loek dat ze in verwachting waren van een tweeling,

een jongen en een meisje. Yvonne had een goede zwangerschap,

met alleen af en toe wat misselijkheid, toen ze ineens last kreeg

van bloedverlies bij 24 weken. “We zijn toen naar het ziekenhuis

gegaan voor een controle. We dachten zo weer thuis te zijn en

hadden ‘s avonds ook een feestje gepland staan. Dit liep anders.

Uiteindelijk werd ik opgenomen en moest ik met de ambulance

overgebracht worden naar Veldhoven, omdat er kans was op

een vroeggeboorte. Dat was wel heftig”, vertelt Yvonne. Ze krijgt

weeënremmers en longrijpingsmedicijnen. Allerlei testen volgen.

De artsen komen erachter dat er bij hun zoontje een bloedvat

in de placenta kwetsbaar blootgesteld ligt. Als het bloedvat

knapt, zou dat fataal zijn voor hem. “We hadden de eerste

avond in het ziekenhuis meteen een gesprek met de arts of

we actief beleid wilden voeren. Dat wilden we vanaf 25 weken,

omdat het eerder heel zwaar voor de tweeling zou worden.”,

zegt Yvonne. Na twee weken in het ziekenhuis in Veldhoven

mag Yvonne naar huis, met het dringende verzoek om volledige

rust te houden en alert te blijven op bloedverlies.

Klaarmaken voor de OK

Na precies 27 weken breken Yvonne’s vliezen. Midden in de

nacht vertrekken ze naar het ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch.

Yvonne: “Ik hoefde volgens de artsen niet meteen te bevallen,

als ik maar zou blijven liggen. Met die instelling ging ik de

ambulance in”. Ze worden overgebracht naar het ziekenhuis in

Veldhoven, waar een team aan artsen klaarstaat. De kinderchirurg

wil geen risico lopen met het blootgestelde bloedvat bij

hun zoontje en geeft aan dat het te gevaarlijk is om de kindjes

nu nog in de baarmoeder te laten. Yvonne wordt klaargemaakt

voor de OK. “Anderhalf uur later zijn Sef en Ise geboren middels

een keizersnede. Ze begonnen gelukkig meteen te huilen, dat

gaf ons een goed gevoel. Loek heeft de navelstrengen doorgeknipt.

Daarna werden ze gelijk naar de NICU gebracht”,

blikt Yvonne terug. “De bevalling was het moeilijkste van alles.

De pijn, de onzekerheid en het abrupte ervan. Ik had best veel

pijn tijdens de keizersnede, want de ruggenprik werkte niet goed.”

Loekt vult aan: “Het ging allemaal zo snel, waardoor je een

beetje op de automatisch piloot gaat. Het ene moment zaten

we nog in de ambulance en het andere moment hadden we

opeens twee kinderen. Heel bizar, op dat moment besefte ik

het niet helemaal.”

Blijdschap en verdriet

De eerste avond mogen Yvonne en Loek gelukkig al buidelen

met Sef en Ise. “Dat was zo fijn. Die drie weken dat ze langer in

mijn buik hebben gezeten, hebben een cruciaal verschil gemaakt,

maar natuurlijk waren ze er nog steeds veel te vroeg”, vertelt

Yvonne. De eerste dagen hebben de kersverse ouders het zwaar.

Hun gevoel gaat op en neer tussen blijdschap en verdriet.

Over de eerste nacht zegt Yvonne: “Ik werd ‘s nachts steeds

wakker en realiseerde me dan pas na een paar seconden wat er

gebeurd was. Oh ja, ik ben vandaag moeder geworden. Er gaat

zoveel door je heen.” Ondanks dat Yvonne en Loek ontzettend

28


interview

blij zijn dat Sef en Ise er zijn, realiseren ze zich ook wat de

gevaren zijn. Ze vertellen: “Elke dag was spannend. Sef en Ise

hadden ups en downs, dus dat gold ook voor ons. Het ene uur

kon het goed gaan en het andere uur weer minder. Ise was een

pittige tante en deed het over het algemeen goed. Sef was

wat kwetsbaarder en heeft ook een keer een infectie en een

bloedtransfusie nodig gehad.”

9 weken ziekenhuis

Yvonne en Loek verblijven de hele ziekenhuisperiode dichtbij

Sef en Ise. In Veldhoven slapen ze drie weken in het Ronald

McDonaldhuis en gaan ze twee keer per dag op en neer voor

het buidelen en verzorgen. Eenmaal overgeplaatst naar het

ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch, is er een rooming-in kamer

beschikbaar en slapen ze met z’n vieren op een kamer.

Ze hebben veel steun gehad aan de verpleegkundigen.

Yvonne: “Ze waren erg lief en geduldig. Ook al vroegen we iets

tien keer, ze legden het met dezelfde rust en liefde uit. Ik was

bijvoorbeeld erg bang dat er iets zou gebeuren, dat Sef en Ise

bijvoorbeeld een infectie zouden oplopen, maar dan probeerden

ze ons ook gerust te stellen. Tegelijkertijd namen ze ons altijd

serieus. Wanneer wij het gevoel hadden dat er iets niet klopte,

luisterden de artsen en verpleegkundigen naar ons. Ze gaven

aan dat het ‘moedergevoel’ bijna altijd klopt, dus dat namen ze

serieus. De verpleegkundige piepte de kinderarts ook extra op,

wanneer we het niet vertrouwde. Dat was erg fijn.”

Fotoreportage

Op de laatste dag dat Sef en Ise in Veldhoven liggen, komt

fotograaf Yvonne van der Zanden - Maurix langs om foto’s te

maken namens Stichting Earlybirds. “We vonden het een erg

fijne shoot”, vertelt Yvonne. “We hebben gewoon ons ding

gedaan en zij die van haar. Ze hield zich op de achtergrond en

vroeg altijd om toestemming als ze bijvoorbeeld het gordijn

even open wilde doen voor meer licht.” Een favoriete foto

hebben de ouders niet. Ze kijken regelmatig naar de foto’s en

merken dat het helpt bij de verwerking. “We zijn erg blij met de

foto’s. We zien nu pas echt hoe klein de kinderen waren. Toen

waren het gewoon Sef en Ise en waren ze supermooi. Maar als

we nu de foto’s zien, doen ze ons beseffen hoe heftig het was.”

Naar huis

Op 3 december zit de hectische ziekenhuisperiode erop en

mogen Sef en Ise naar huis. Yvonne en Loek voelen zich trots

en beleven een ‘maxi-cosi-moment’: “Het was zo’n mooi

moment toen we ze eindelijk mee naar huis mochten nemen.

We zagen in het ziekenhuis dagelijks twee of drie ouders met

hun baby in een maxi-cosi naar huis gaan. Eindelijk was het

zover voor ons.” De eerste week houdt het kersverse gezin al

het bezoek af. Ze genieten van de tijd samen. Na twee weken

merken ze dat Ise, altijd een pittig meisje, zich opeens erg rustig

gedraagt. Ook haar temperatuur daalt. Ze voelen dat er iets niet

klopt en gaan naar de spoedeisende hulp, waar blijkt dat Ise

een infectie heeft. Yvonne: “Ise werd opgenomen en kreeg

antibiotica. Het was vlak voor kerst en eigenlijk moest ze in het

ziekenhuis blijven om de kuur af te maken. Maar we zagen dat

het snel beter met haar ging en we wilden zo graag met kerst

thuis zijn, gelukkig kon dat. Twee dagen voor kerst mochten we

haar mee naar huis nemen en kon ze de kuur thuis af maken.”

En nu?

Met Sef en Ise gaat het inmiddels erg goed. Ze zijn nu een jaar

en het gezin geniet van alle kleine momentjes. “Het zijn twee

vrolijke kindjes, heel tevreden. Inmiddels zijn we ook erg handig

geworden in het verzorgen. Twee flesjes tegelijk en samen in

bad.” Terugkijkend realiseren Yvonne en Loek in welke overlevingsmodus

ze gestaan hebben: “In het begin hebben we samen

gehuild en veel gepraat. We waren een team en elkaars steun

en toeverlaat, maar je wordt zo geleefd. We hebben bijvoorbeeld

geen filmpjes van Sef en Ise van de eerste, kwetsbare weken in het

ziekenhuis, daar hebben we niet aan gedacht, dat is nu jammer.”

Wat Yvonne en Loek mee willen geven aan ouders die nu een

kleintje in het ziekenhuis hebben liggen, is om hulp te accepteren.

“Durf hulp te accepteren, je gaat het anders niet alleen trekken.

Voor anderen was het ook fijn dat ze iets voor ons konden

doen. Een andere tip is een rondleiding op de NICU als je in de

gelegenheid bent en weet dat je misschien te vroeg gaat bevallen.

Dan ben je beter voorbereid en schrik je minder van alles wat je

ziet en hoort. En buidel veel, dat is gewoon heel fijn, voor jezelf

en voor je kleintje.”

earlybirds 29

vrijwilliger

Stefanie de Koeijer (30) werd vrijwilliger bij Stichting Earlybirds nadat zij zelf ouder

werd van een prematuur geboren dochtertje. Met veel openheid deelt zij haar ervaring

met Earlybirds als vrijwilliger én als moeder.

EARLYBIRDS, VAN TWEE

KANTEN BEKEKEN

Je doet sinds twee jaar vrijwilligerswerk voor Earlybirds

binnen het team van de jaarlijkse loterij. Wat doe je zoal?

“We zitten met z’n drieën in een team en zoeken elk jaar donateurs.

Via de website en social media brengen we de loterij onder de

aandacht en na de loterij versturen we prijzen naar de winnaars.

Het werk is divers en het is een leuk team. Ook al is de loterij een

keer per jaar, je bent er de rest van het jaar continu mee bezig.

Dat wordt vaak onderschat.”

Hoe ben je als vrijwilliger bij Stichting Earlybirds

terecht gekomen?

“Wij hebben zelf een reportage gehad. Daar ben ik erg dankbaar

voor en ik wilde graag wat terug doen. Toen ik de vacature op de

website van Earlybirds zag, leek het mij fijn om zo mijn steentje

bij te dragen.”

Op 30 oktober 2014 werd Stefanie’s dochter Kyana

11 weken te vroeg geboren. Hiermee begon abrupt een

slopende ziekenhuisperiode van onzekerheid, maar

ook van kracht en doorzettingsvermogen.

Hoe verliep je zwangerschap?

“Mijn zwangerschap verliep erg voorspoedig. In het begin was ik

wat misselijk en heb misschien twee keer moeten overgeven.

Op het werk heb ik één keer last gehad van een harde buik. Dat

was rond de vierde maand van mijn zwangerschap. Tussendoor

had ik nog blaasontsteking, maar dat was alles.”

Hoe is de bevalling gegaan?

“In mijn 29e week kreeg ik weer last van harde buiken. In eerste

instantie leek er niks aan de hand en stelde de verloskundige mij

gerust. Ik voelde de baby nog en verloor geen bloed. Later in de

avond werd het veel erger en kreeg ik om de 3 à 4 minuten erge

last van mijn buik en rug. Na wat googlen zag ik dat voorweeën

regelmatig voorkomen rond de 30e week. Weer dacht ik ‘niks aan

de hand’ en probeerde te slapen. Dat lukte niet. Ik ben toen

onder de douche gaan staan. Met een warme straal op mijn rug

kon ik het wel uithouden. Maar na het douchen was er ineens

wel wat bloed! Ik begon lichtelijk in paniek te raken en mijn vriend

belde de verloskundige. Die kwam en constateerde acht centimeter

ontsluiting.

Ik moest direct met een ambulance naar het ziekenhuis. Eenmaal

daar voelde ik me een stuk rustiger. Na een dag weeënremmers,

kreeg ik hoge ontstekingswaarden. De remmers moesten gestopt

worden om te kijken of de weeën weer op gang zouden komen.

Maar die kwamen niet. Ik kreeg weeënopwekkers en daarna ging

het allemaal erg snel. Na vier persweeën werd onze dochter

Kyana geboren. Ze woog 1515 gram, en dat met 29 weken en 3 dagen!”

Wat gebeurde er op het moment dat Kyana werd geboren?

“Ze begon gelukkig gelijk te huilen. Het eerste wat ik riep was:

‘Ze doet het!’. Ik was zo bang dat ze niet zou gaan huilen. Ze mocht

heel even op mijn buik en mijn vriend mocht de navelstreng

doorknippen. Daarna werd ze meegenomen naar de kamer

ernaast. Toen mijn vriend met Kyana meeging, bleef mijn moeder

bij mij, die was er gelukkig ook bij.”

Hoe is het de eerste tijd gegaan?

“Ze is geboren en gaan groeien! De eerste week was erg spannend.

Alles was nog zo klein. Haar huidje was zo doorzichtig en

teer. De infuusjes klapten vaak kapot. Hiervan heeft ze nu nog

een groot litteken op haar arm. Desondanks was ze sterk.”

30

vrijwilliger | earlybirds

vrijwilliger

Hoe lang heeft Kyana in het ziekenhuis gelegen?

“Zeven weken. De eerste week in Rotterdam, daarna drie weken

in Breda en daarna nog drie weken in Bergen op Zoom. Met 36

weken en 4 dagen mocht ze naar huis.”

Hoe was deze periode voor jullie?

“Het was slopend, maar je gaat op de automatische piloot toch

door. De eerste week lag ik zelf nog in Rotterdam op de kraamafdeling.

Ik lag met drie andere moeders op een kamer, terwijl

mijn kindje een verdieping beneden lag te vechten voor haar

leven. Dat was erg frustrerend en verdrietig. In de weken erna

gingen we eerst alleen de avonden op en neer, door een kapotte

auto, later kon ik ook in de ochtend naar haar toe. Daar mocht ik

haar komen verzorgen, wassen en badderen. In de middag ging ik

weer naar huis, zodat zij kon bijkomen van de ochtend.”

Hebben jullie thuis nog begeleiding gekregen?

“Kyana kreeg nog fysiotherapie en couveuse nazorg. Dat was erg

fijn, omdat ze bij thuiskomst haar flesje niet wilde drinken. Daar

werden we erg onzeker van. Gelukkig was de begeleiding er en

heeft zij ons thuis op weg geholpen en wat tips en trucs gegeven.”

Hoe was de fotoshoot van Earlybirds?

“We hadden de shoot toen Kyana vier weken oud was. De fotografe

nam haar tijd en deed alles rustig aan. De shoot voelde erg rustig

en vertrouwd. Ik heb af en toe nog contact met onze fotografe

via Facebook. Onze favoriete foto is die met het birdje op haar buik.

Maar de collage van enkele foto’s blijft voor mij ook erg dierbaar.”

Kyana is nu 5 jaar. Hoe gaat het nu met haar?

“Op dit moment gaat het heel goed. Kyana gaat sinds vorig jaar

naar school en zit inmiddels in groep 2! Ook zit ze op zwemles en

doet het daar supergoed. Ze loopt met niks achter, niet qua

ontwikkeling en zeker niet qua groei. Ze is juist aan de lange kant.

We zijn ontzettend trots op haar. Ze doet het allemaal maar

‘even’, zonder enige moeite. Je ziet helemaal niet meer dat ze

extreem prematuur geboren is.”

Hebben jullie nog tips voor ouders die een kleintje in het

ziekenhuis hebben liggen?

“Wacht niet te lang met het aanvragen van een reportage.

Wij hebben bijvoorbeeld geen ‘mooie’ foto bij de couveuse.

Verder: doe alles op je eigen manier en houd het vele bezoek

gewoon eventjes af. Dat hebben wij niet gedaan en kostte uiteindelijk

veel energie. We misten zoveel momenten, omdat we met het

bezoek bezig waren. Dat bezoek kan wel wachten, je kindje niet!”

vrijwilliger | earlybirds 31

interview

Het Kleine Heldenhuis opende haar deuren in januari 2018. Het is de eerste plek

in de wereld waar gecombineerde medische- en psychosociale nazorg is in een

huiskamerconcept voor prematuur geboren kinderen en hun gezin.

We spreken met initiatiefnemers Angelique Haringsma en Hiltje Heyman.

WAAR DROMEN

Langs de zijlijn

Het ontstaan van Het Kleine Heldenhuis is een bijzonder verhaal.

De zoons van Hiltje en Angelique zaten samen in het voetbalteam.

“Wij stonden als moeders langs de zijlijn. We zijn met elkaar

aan de praat geraakt en niet meer opgehouden. Zo ontdekten

we een gezamenlijke wens en ambitie om de zorg voor prematuur

geboren kinderen en hun gezin anders in te richten. De

impact op het hele gezin is namelijk groot. Dit komt door verschillende

gebeurtenissen en het feit dat alles anders verloopt dan

gedacht”, vertelt Hiltje. Uit onderzoek blijkt dat 1/3 van de

moeders mentale klachten krijgt en 20% van de vaders last heeft

van dezelfde klachten. De relatie staat daarbij ook vaak onder

druk en door weinig kennis is er vaak weinig begrip vanuit de

omgeving. “Wij willen er zijn voor die gezinnen en werken vanuit

de holistische visie om het hele gezin zorg op maat te bieden in

een huiskamersfeer waarbij persoonlijke aandacht voorop staat.”

Het doel

Je kunt bij Het Kleine Heldenhuis terecht voor je prematuur

geboren kind en gezin. “Maar ook voor bijvoorbeeld vragen of

advies. Het hoofddoel van Het Kleine Heldenhuis is om alle

prematuur geboren kinderen en hun gezin zo snel mogelijk weer

mentaal en fysiek fit te krijgen”, licht Hiltje toe.

Een gemiddelde dag

Een gemiddelde dag is bij Het Kleine Heldenhuis zeer gevarieerd.

De betrokken vrijwilligers openen persoonlijk de deur. Je wordt

verder geholpen met jouw hulpvragen. Angelique legt uit: “Dit kan

variëren van het ondersteunen bij het meten en wegen van je

kindje tot het passen op je (prematuur) kindje zodat jullie tijd en

ruimte hebben voor jezelf en de activiteit waar je voor komt. De

reden waarvoor gezinnen komen verschilt ook, dit kan bijvoorbeeld

een afspraak zijn bij de kinderpsychologe of fysiothera-

32


interview

peut. Maar het kan ook een afspraak zijn voor jezelf als ouder.” De

vrijwilligers zijn er altijd om te helpen en de professionals lopen

regelmatig bij elkaar naar binnen voor overleg, zodat ze direct

kunnen schakelen. “Ondertussen vult de lunchroom zich met

ouders die lekker lezen, een kopje koffie drinken en spontaan in

gesprek raken met elkaar. Het naar huis gaan is vaak een

uitdaging, kinderen willen altijd blijven spelen!”

Waardevolle herinneringen

Op de vraag wat de meeste waardevolle herinneringen zijn,

antwoordt Hiltje het volgende: “Onze meest waardevolle

momenten hebben we dagelijks. Het is eigenlijk teveel om op te

noemen, maar hier volgt een aantal voorbeelden: Zo zijn er

ouders die geëmotioneerd en opgelucht naar huis gaan, omdat

ze gehoord en gezien zijn en de juiste begeleiding krijgen.

Kinderen die geen angst hebben, omdat de artsen niet in witte

jassen lopen en er geen ziekenhuissfeer hangt. Een broertje of

zusje wat niet meer naar huis wil, omdat het zo lekker aan het

spelen is. Een vader die zijn emoties durft te tonen en open staat

om zijn verhaal te delen, waardoor hij ook zijn ervaring kan

verwerken. Ouders die na een goed gesprek weer met elkaar op

date gaan en elkaar weer vinden. En dat er gezinnen uit alle

hoeken in Nederland naar ons afreizen.”

Toekomst van Het Kleine Heldenhuis

“De toekomst ziet er rooskleurig uit voor Het Kleine Heldenhuis.

We hebben een explosieve groei doorgemaakt. Daarom zijn we

bezig om onze dienstverlening te optimaliseren. We hebben

ontdekt dat er nog weinig kennis is omtrent prematuriteit en de

gevolgen hiervan. Er worden nu trainingen en opleidingen

gemaakt en we willen onderzoek doen naar de impact op sociaal

emotioneel vlak voor ouders.” Daarnaast zien Angelique en Hiltje

het voor zich dat er over een paar jaar minstens drie huizen zijn

bijgekomen. “Dan kunnen we prematuren en hun gezinnen de

juist zorg op maat bieden in heel Nederland. Dan hebben we

hopelijk door onderzoeken de zorg kunnen optimaliseren en zijn

alle betrokkenen en professionals op de juiste manier opgeleid,

zodat we beter en sneller kunnen signaleren en handelen.”

Wensen

Angelique en Hiltje: “Onze wens is dat alle prematuren en hun

gezinnen –het liefst in de hele wereld- de juiste zorg op maat

krijgen en zich optimaal ontwikkelen. Daarnaast willen we ouders

van een prematuur geboren kindje meegeven dat ze het altijd

goed doen en het altijd goed is hoe ze zich voelen! Het zijn de

grote helden voor de kleine helden!”

Contactgegevens

Heb je na dit artikel het idee dat Het Kleine Heldenhuis precies is

wat je nodig hebt? Heb je vragen of is er iets anders waarom je

contact wilt opnemen? Hieronder vind je de contactgegevens:

Website: www.hetkleineheldenhuis.nl

Mail: info@hetkleindeheldenhuis.nl

Liever bellen?

Angelique Haringsma Hiltje Heyman

Kinderarts/Neonatologe Gezinscoach

Medisch Directeur

Algemeen Directeur

06-42216797 06-27111668


interview

Margreet, moeder van Xavi, was zwanger van haar eerste kindje via

ICSI toen ze beviel na een zwangerschap van 25 weken en 2 dagen.

Hier vertelt ze haar eigen ervaringsverhaal.

ONVERWACHT,

SPANNEND

Obstipatie of toch weeën?

Margreet had tijdens haar zwangerschap veel last van zwangerschapskwalen

waaronder obstipatie. Ze had dan ook geen enkel

vermoeden dat haar weeën waren begonnen op 22 november

2018. “Het begon rond 19.00 uur in de avond, ik kreeg krampen,

maar dacht aan een verstopte darm. Soms werd de pijn iets

heviger, maar aan weeën dacht ik geen moment. Om 02.00 uur,

toen de pijn zo hevig was dat ik het niet meer kon uithouden,

hebben we de huisartsenpost gebeld. Nog geen vijf minuten later

stond de ambulance voor de deur. Toch dacht ik nog steeds

niet aan weeën.”

Margreet werd naar het Albert Schweitzer Ziekenhuis gebracht.

Op de verlosafdeling werd duidelijk dat ze al ontsluiting had,

maar de arts wist nog niet om hoeveel centimeter het ging

omdat er iets voor zat. Later bleek dit de vruchtzak te zijn.

“Na de weeënremmers en longrijping had ik al vrij snel geen pijn

meer, maar helaas kwam de pijn na tien minuten alweer terug.”

Hierna ging het opeens allemaal erg snel. De ambulanceverpleegkundige

kwam binnen om Margreet naar het ziekenhuis in

Rotterdam te brengen. Een gynaecoloog zou meerijden en een

tweede ambulance met een couveuse en kinderarts reed achter

ze aan voor het geval Margreet onderweg zou bevallen. Ze vertelt:

“Achteraf had ik al mijn eerste perswee op de brancard. Op volle

snelheid reden we naar het Erasmus MC, waar we om 05.00 uur

aankwamen.”

De bevalling

“Ik kreeg een echo en toen bleek ons mannetje in een stuit te

liggen. Ik was bang dat hij met een keizersnede gehaald moest

34


interview

worden, maar gelukkig hoefde dat niet. Dat was een hele geruststelling.

Persen mocht echter nog niet, omdat het neonatologenteam

nog niet klaar was om Xavi op te vangen. Om 05.30 uur

mocht ik gaan persen en acht minuten later kwam mijn

complete vruchtzak eruit. Na een kwartier kwam er weer een

wee en ben ik weer gaan persen. Op 23 november 2018 om

05.56 uur werd Xavi geboren!”

Xavi werd gelijk in een plastic zak gedaan zodat zijn huid niet

zou beschadigen en meegenomen door het neonatologenteam.

Tjeerd is met Xavi meegegaan ondanks dat hij dit erg moeilijk

vond, omdat hij Margreet ook niet alleen wilde laten. Bij Margreet

wilde de placenta niet loslaten, dus werd ze -nadat Xavi enigs zins

stabiel en naar de NICU ging- naar de OK gereden. “Bij de OK

aangekomen heb ik om volledige narcose gevraagd en gekregen.

Na de operatie mocht ik helaas niet gelijk naar Xavi toe, omdat

ze nog met hem bezig waren. Achteraf bleek dat hij een hersenbloeding

had. Dit kreeg ik te horen nadat ik naar Xavi toe mocht

en bij hem was. Ik schrok me kapot, maar heb op dat moment

niks laten merken, ik sterk wilde blijven voor Xavi.”

Heftige weken

De weken daarna waren erg heftig. Elke dag kreeg Xavi een echo

van zijn hoofdje om te kijken of de bloeding niet uitbreidde en

na een week werd er geprobeerd van volledige beademing over

te gaan op ‘sprietjes’. Dit ging helaas niet goed en Xavi moest

weer volledige beademing. “Hierna kreeg Xavi ook nog eens

twee ontstekingen. Dit was voor Xavi zo zwaar dat zijn longetjes

het steeds slechter gingen doen. Daarom kreeg Xavi een zware

kuur voor zijn longetjes.” Deze periode was ontzettend zwaar

voor Margreet en Tjeerd, want als deze kuur niet zou aanslaan,

was er geen ander medicijn meer. Gelukkig sloeg het medicijn

aan. “Wat waren we blij! Eindelijk durfde ik te gaan slapen.

De lange dagen van ‘s morgens 08.00 uur tot middernacht

begonnen toch wel op te breken, maar ik durfde niet weg te

gaan. Ik wilde er voor hem zijn en mezelf later nooit iets kunnen

verwijten als Xavi het niet zou redden. Na drie weken kon

eindelijk de volledige beademing eraf en gingen de neussprietjes

erin. Wat was dit spannend! Maar wat ging het goed! Vanaf toen

viel er een zware last van onze schouders en kregen we weer

hoop dat hij het zou redden.”

wel allemaal goed ging omdat ik regelmatig drie uren met hem

in de stoel lag. Maar de momenten dat Xavi diepe brady’s

(wanneer de hartslag wegzakt en sterk daalt, red.) en saturatiedalingen

(zuurstofdaling in het bloed, red.) had, waren heel erg

zwaar. Gelukkig hadden we veel steun aan elkaar, maar kregen

we ook veel steun van onze omgeving. We konden samen

gelukkig goed over alle gebeurtenissen praten.” Door een aantal

traumatische gebeurtenissen tijdens de opname van Xavi heeft

Margreet PTSS opgelopen. Hiervoor wordt zij nu behandeld

met EMDR-therapie.

Herinnering door Stichting Earlybirds

“In het Sophia hadden we een folder gekregen waarin jullie

stichting genoemd werd. Maar toen vonden we Xavi nog te

kwetsbaar om al foto’s te laten maken. Xavi kon heel slecht

tegen licht en te veel geluid. Toen Xavi op de medium care lag

hebben we een aanvraag gedaan voor een mooie fotoshoot.

Wat was het fijn toen Luzanne Foesenek langskwam om de

foto’s te maken. Tijdens de shoot ging Xavi in bad en we hadden

niet eens door dat ze er was. We hebben meerdere favoriete

foto’s die Luzanne in een mooie collage heeft verwerkt.”

En nu?

“Xavi is nu officieel acht maanden oud en gecorrigeerd 4,5

maand oud. Voor zijn gecorrigeerde leeftijd doet hij het heel erg

goed. Hij lacht heel erg veel, en een favoriete bezigheid is z’n

tongetje uitsteken. Xavi heeft nog wel een 24-uurs opname

gehad voor zijn BPD (moeite met ademhalen, red.). Uiteindelijk

heeft Xavi een oogafwijking, ROP2, en ernstige BPD.”

Margreet en Tjeerd willen graag nog wat meegeven voor ouders

waarvan hun kindje nog in het ziekenhuis ligt. “Praat samen veel

en geniet van elke kleine stap vooruit. En als het samen niet lukt

om alles te verwerken, schakel dan professionele hulp in.”

Toch moest Xavi nog lang in het ziekenhuis blijven. Na zeven

weken werd Xavi naar het Amphia ziekenhuis overgebracht.

Daar waren helaas weer veel obstakels. Hij werd ontzettend

ziek van zijn eerste vaccinatie. En de oogonderzoeken waren

heel zwaar. Na zo’n onderzoek had Xavi weer een paar dagen

nodig om te herstellen. “Er bleek een hartruis te zijn en op een

gegeven moment waren de artsen bang dat Xavi zijn netvlies

los zou laten dat is gelukkig niet gebeurd, maar dit leverde ons

wel veel stress en spanning op. Na 15 weken en 2 dagen mocht

Xavi eindelijk mee naar huis. Ontzettend fijn!”

Mooie en zware momenten

De afgelopen maanden waren heftig en heel intensief voor

Margreet en Tjeerd. Vooral de ziekenhuisperiode was voor hen

erg zwaar, maar soms ook erg mooi. “Het mooiste moment was

toen Xavi drie dagen oud was en hij voor de eerste keer bij

mama mocht buidelen. Wat was dit fijn! Uren hebben we gekroeld

met ons mannetje. Soms kwam de verpleegster kijken of het


interview

NIEUW

Benjamin Boundy

De Boundy biedt ondersteuning aan grotere zieke babys.

ONZE PRODUCTEN

Kangaroo Sweater

HugMee

ComfyNest

Meer informatie

Neem ook eens een kijkje

in onze webshop

vrijwilliger

Naam: Diana Eleveld

Leeftijd: 35 jaar

Getrouwd: met Robert

Kinderen: 2

DIANA ELEVELD

Stichting Earlybirds heeft naast alle fotografen ook veel vrijwilligers

‘achter de schermen’. Maak kennis met Diana Eleveld.

Even voorstellen: wie is Diana?

Mijn naam is Diana Eleveld, ik ben 35 jaar en woon in Twello.

Getrouwd met mijn lieve man Robert en trotse mama van

twee kindjes: Sep (6) en Fie (4). Ik werk als personeelsadviseur

bij LTO Noord in Zwolle. Een superleuke baan waarbij ik boeren

en tuinders mag adviseren over het werken met personeel.

Je bent al vele jaren actief voor Stichting Earlybirds.

Waarom ben je daarmee gestart?

Mijn eigen zoontje is ook prematuur geboren bij 34 weken.

Toen ik de vacature voorbij zag komen, wist ik gelijk: hier wil ik

me voor inzetten! Earlybirds bestond nog niet toen mijn

zoontje in het ziekenhuis lag, dus ik ben zo’n preemie ouder

die bijna alleen donkere ziekenhuisfoto’s met slangetjes van

zijn kind heeft. Iedereen vond ons zoontje zo klein en keek

vooral naar de slangetjes, terwijl ik zo trots was en alleen

maar zag hoe prachtig mooi hij was. Als ik de verhalen lees

over de shoots en het bijzondere gevoel dat het ouders

geeft, dan word ik daar zo blij van.

Wat is je functie binnen Earlybirds?

Op dit moment werk ik voor de Facebook veilingpagina

@4earlybirds. Ik schrijf potentiële donateurs aan, plan iedere

week vijf veilingen in, leg contacten met de winnaars, check

de binnenkomende betalingen en verzend de pakketjes naar

de winnaars. Er is genoeg werk te verzetten. Het mooie is dat

het iedere week een heel concreet resultaat oplevert.

Wat vind je zo leuk aan deze werkzaamheden?

Ik geniet van de contacten met donateurs en winnaars. Heel

vaak krijg ik persoonlijke verhalen te horen over waarom zij

onze stichting steunen. Bijvoorbeeld van een oma die een

item op de veiling koopt omdat ze het zo mooi vindt hoe

haar kleinkind is vastgelegd door één van onze fotografen.

Of een donateur die zelf te maken heeft gehad met een

vroeggeboorte. Dat maakt mij extra gemotiveerd om me te

blijven inzetten.

Welke wensen heb je nog voor de veilingpagina?

Het zou fijn zijn als nog meer mensen de veilingpagina leren

kennen, zowel donateurs als mensen die meebieden op de

veilingitems. Ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen wat

moois te verkrijgen is op onze veilingpagina. Samen kunnen

we dan zorgen voor een stabiele financiële basis voor onze

stichting en daarmee nog meer ouders blij maken met een

fotoreportage.


interview

Rinske en Pieter zijn trotse ouders van de drieling Bo, Daan en Madée. Zij werden na

een zwangerschap van 32 weken en 6 dagen geboren op 26 december 2018. We blikken met

Rinske terug op haar zwangerschap en de tijd die volgde na haar vroege bevalling.

Wanneer hoorde je dat je zwanger was van een drieling?

“Ik had vlak voor deze zwangerschap een miskraam gehad,

waardoor ik nu een vroege echo kreeg. De echoscopiste bleef

heel lang stil, dus ik dacht dat het weer mis was, dat het hartje

niet klopte. Ik zag zelf wel iets en dacht er meer dan één te zien,

maar ik wist niet precies wat ik zag. Toen zei de echoscopiste

ineens: ‘Het zijn er meer. Ik zie er drie.’ We kregen direct een

risicogesprek met de gynaecoloog. Een drieling brengt veel meer

risico’s met zich mee dan een tweeling. Het ziekenhuis stond er

gelukkig rustig in en liet ons vrij om er zelf goed over na te denken.

Natuurlijk dachten we: ‘Gaat dit wel goed? Is het niet gevaarlijk voor

mij of voor de kindjes?’, maar we waren zo enorm blij. We durfden

het aan om ervoor te gaan. Een week later hadden we een

vervolgecho en zagen we drie kleine poppetjes. We voelden

ons toen al gezegend.”

Heb je een voorspoedige zwangerschap gehad?

“Ik heb een fijne zwangerschap gehad en zelfs nog lang doorgewerkt.

Bij 30 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ons zoontje

groeide niet goed, doordat de doorstroming via de navelstreng

niet goed verliep. Zijn hartslag bleef gelukkig goed, waardoor we

wisten dat het wel goed met hem ging. Inmiddels was ik 32 weken

zwanger en was een opname in een academisch ziekenhuis niet

meer noodzakelijk. Er werd bekeken in welk ziekenhuis er plek

was om te bevallen van een drieling. We zijn toen een week voor

kerst overgeplaatst naar het Diakonessenhuis in Utrecht. Dat heb

ik heel bewust meegemaakt en voelde me goed. In Utrecht werd

de patiëntenkamer omgebouwd tot mijn kamer, zodat er meerdere

ctg-apparaten aangesloten konden worden.”

De drieling is uiteindelijk gehaald via een

keizersnede. Hoe verliep dat?

“Ze zijn geboren na 32 weken en 6 dagen. Op eerste kerstdag liet

ons zoontje dipjes zien in zijn hartslag, maar nog niet heel heftig.

De dag erna ook en werd besloten om de baby’s te halen. Artsen

werden opgetrommeld en ik belde m’n vriend Pieter. Alles verliep

gelukkig soepel. Ik voelde me ook relaxed en fijn. Het ging zo snel

dat ik me ook niet druk kon maken. Voor ieder kindje stond er een


interview

heel team klaar, maar het voelde voor mij niet als een volle kamer.

Ik had eerder al longrijping gehad, dus Bo, Daan en Madée kwamen

goed ter wereld. Ik kon ze even een kusje geven en daarna werden

ze onderzocht door de artsen. De eerste scores waren gelukkig

meteen goed. Ze wogen respectievelijk 1700, 1565 en 1325 gram.

Madée werd uiteindelijk als derde geboren, maar tijdens de

zwangerschap was zij altijd ‘baby 2’. Op Bali geven ze het tweede

kind traditioneel de naam 'Made', ongeacht jongen of meisje, dit

hebben we aangepast naar Madée. We zijn veel op reis geweest

naar Bali en deze speciale betekenis vonden we mooi.”

Hoe zijn de eerste dagen gegaan?

“Ik had me vooraf goed ingelezen, dus was best voorbereid.

Het vervelende vond ik vooral dat ik na een paar dagen ontslagen

werd uit het ziekenhuis, maar niet zelfstandig op en neer kon

naar het ziekenhuis door mijn keizersnede. Gelukkig hadden ze

in Utrecht couveusecamera’s, zodat we vanuit huis mee konden

kijken. We gingen twee keer per dag op en neer. In het begin was

het wennen hoe klein ze waren. Je doet ze voor de eerste keer

een luiertje om en tilt de beentjes op, maar dat was dan bijna het

hele kindje. Maar gelukkig groeiden ze snel.”

Heeft de drieling lang in het ziekenhuis gelegen?

Hoe was deze tijd?

“Na een week werden ze overgeplaatst naar het Tergooi ziekenhuis,

dicht bij huis, waar ze nog vier weken hebben gelegen, dus in totaal

vijf weken. Ik ging zelf één keer op en neer, als mijn herstel het toeliet,

en dan ‘s avonds gingen we samen nog een keer. Dat waren fijne

momentjes, want we leerden onze kindjes steeds meer kennen.

We buidelden om de beurt met twee kindjes. Dan spraken we af

‘oké, nu mag jij er twee en neem ik er een’. Wat leuk was in het

Tergooi ziekenhuis waren de groeivliegers. Elke mijlpaal werd

gevierd, bijvoorbeeld toen ze twee kilo wogen en toen ze van de

monitor af mochten.

We hebben tegen het einde van de tijd in het ziekenhuis een

nachtje proefgedraaid. De drieling sliep bij ons op de kamer.

Als dat goed zou gaan, mochten we twee dagen later naar huis.

Toen merkten we hoeveel kleine geluidjes ze maakten. We hebben

weinig geslapen, maar we voelden wel dat we het aankonden en

klaar waren voor thuis.”

Hoe was de fotoshoot van Earlybirds?

“Fotograaf Marjolijn de Graaf kwam bij ons langs om ons met

de drieling vast te leggen. We hadden bijna de hele couveuseafdeling

in het Tergooi voor onszelf. Ik mocht voor het eerst alle

drie onze kindjes op mijn borst. Door de slangetjes en snoertjes

van de monitor kon dat eerder niet, maar nu mochten ze even

losgekoppeld. Het zijn zulke waardevolle foto’s, vooral die waar

we met z’n allen op staan. Ik vind het ook fijn dat de couveuse er

ook op staat, daarin zijn ze immers begonnen.“

En toen mochten ze naar huis?

“Ja, begin februari kwamen ze thuis. Ze dronken inmiddels alle

flesjes goed leeg. Thuis ging het eigenlijk ook direct goed. We kregen

couveusenazorg, zodat we ook hier onze weg konden vinden in

de verzorging. Vanaf dat moment sliepen ze ook samen in een

kamer, dat hebben we bewust meteen gedaan, en niet bij ons in

de slaapkamer. Dat bleek voor iedereen goed. We waren snel

gewend en de kindjes zaten in een goed ritme. Wel waren ze

binnen een week weer terug in het ziekenhuis, doordat ze alledrie

het RS-virus hadden opgelopen. Madée had hier het meeste last

van en heeft tien dagen in het ziekenhuis gelegen, de andere

twee een week.”

Bo, Daan en Madée zijn nu 10 maanden. Hoe gaat het nu

met ze? En met jullie?

“Het gaat heel goed met ze. De tijd is voorbij gevlogen, ik kan niet

geloven dat ze nu al 10 maanden zijn. Het is een drie eiige drieling,

dus ze hebben verschillende karaktertjes en we zien ook verschillen.

Bo is bijvoorbeeld ver vooruit en kruipt rond. Daan zit er tussenin

en Madée is meer van de fijne motoriek. Ze gaan naar de neonazorg

poli totdat ze 4 jaar zijn. Eerst was dat iedere maand, maar nu

ieder kwartaal. Dan kijken een logopedist, kinderfysio, verpleegkundigen

en kinderarts mee. Ik vind dit een superleuke tijd en het

is mooi om ze samen te zien. We vinden het fantastisch. Zelf ben

ik nog steeds aan het herstellen van rugklachten.”

Als je terugkijkt, wat waren de moeilijkste en mooiste

momenten?

“Het moeilijkste was toen ze het RS-virus hadden. Thuis dronken

ze al uit flesjes, maar ze waren zo uitgeput dat ze in het ziekenhuis

weer een sonde kregen. Dat vond ik erg moeilijk om te zien. Je kon

ze zien vechten. Een mooi moment was zeker onze vakantie op

Terschelling. Daar gaan we elk jaar heen en nu voor het eerst met

z’n vijven. We gingen voor het eerst met ze fietsen in de bakfiets,

dat vonden ze zo leuk.”

Nog een laatste tip?

“Achteraf merkten wij dat we onze kindjes pas thuis echt leerden

kennen, maar buidelen is zo waardevol. Geniet van de knuffelmomenten.

Probeer zelf relaxed te zijn, en zorg voor ritme en

structuur, dan komt het goed. Hulp is fijn, maar je moet het toch

samen doen.”


vrijwilliger

BEN IK GAAN HAKEN VOOR

EARLYBIRDS’

Als Stichting Earlybirds kunnen we niet zonder ‘onze’ haaksters. Honderden, zelfs

duizenden mensen haken earlybirdjes en nicu’s voor de allerkleinste kindjes die

te vroeg geboren worden in het ziekenhuis. Deze gehaakte vogeltjes geven kindjes een

gevoel van geborgenheid en de sliertjes van de staart doen aan als een navelstreng.

We spreken met haakster Anne-Miek van der Laag (65) die al

bijna drie jaar haakt voor onze stichting. Ze woont in Stevensweert,

Limburg en heeft een samengesteld gezin met vijf kinderen, vier

kleinkinderen en nog twee op komst.

Waarom ben je gaan haken voor Earlybirds?

“In augustus 2016 werd onze kleinzoon Sven een maand te vroeg

geboren. Twee dagen na zijn geboorte bleek dat hij een ernstige

hersenbloeding had gehad en leed aan epileptische aanvallen.

Een aantal maanden ziekenhuisopname in Maastricht volgden,

twee operaties om een drain in zijn hoofdje te plaatsen, maar de

vooruitzichten waren niet hoopvol. Begin 2017 moest Sven een

derde operatie ondergaan om een drain te vervangen. Het was al

duidelijk dat hij ernstig gehandicapt zou worden en de vraag was

of hij in leven zou kunnen blijven na alles wat hij moest doorstaan

en de ernst van de beschadiging. In mei 2017 hebben we afscheid

van Sven moeten nemen. Hij heeft gevochten om bij ons te blijven,

maar we hebben hem moeten laten gaan, slechts 9 maanden jong.

Toen ik de eerste keer bij Sven op de NICU in Maastricht kwam,

lag er een birdje in zijn bedje. Ik werd daardoor zo geraakt, mede

door het verhaal dat mijn zoon en schoondochter vertelden over

Stichting Earlybirds. Een fotografe heeft een geweldig mooie

reportage gemaakt, die voor ons allemaal zeer waardevol is.

Ik haak, brei en borduur al mijn hele leven en ik vind het een heerlijke,

rustgevende hobby. Ik heb dan ook bij wijze van therapie én iets

te willen betekenen voor deze enorm kwetsbare groep kindjes en

niet te vergeten hun ouders, via internet alle informatie verzameld

over het haken voor Earlybirds om zo mijn bijdrage te kunnen

leveren. Sinds die tijd haak ik veel birdjes en nicu’s.”

Wat haak je nog meer?

“Behalve de knuffeltjes voor Earlybirds haak en brei ik van alles

voor de kleinkinderen: knuffeltjes, vestjes, truitjes, maar ook

kussens en plaids. Ik haak ook altijd mee voor de speciale acties

van de stichting en heb een extra steentje bijgedragen bij de

zomerzonnetjes actie als jurylid.”

Haak je veel voor Earlybirds?

“Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel birdjes ik haak. Ook heb ik niet

altijd even veel tijd, maar er zijn heel veel setjes van mij naar de

stichting gegaan, evenals de knuffeltjes voor de speciale acties.

Mijn voorkeur gaat uit naar lichte en pasteltinten. Ik vind dat het

beste passen bij de hele kleine kindjes, maar er zijn ook ouders

die fellere kleuren mooi vinden. Daarom haak ik soms birdjes met

wat meer sprekende kleuren.”

Wat vind je zo leuk aan haken?

“Het leuke aan haken vind ik dat je lekker ontspannen bezig bent,

het overal kunt doen en er zijn zóveel leuke dingen te maken,

waar je iedereen wel een plezier mee kunt doen.”

Heb je tips voor startende haaksters?

“Houd je aan het patroon en de bijbehorende instructies. Het is

zó belangrijk omdat de kindjes kwetsbaar zijn en het jammer is

als haakwerk niet goedgekeurd kan worden, doordat het niet aan

alle eisen voldoet. Bij twijfel altijd even laten keuren door een

van de keurmeesters, dan weet je zeker dat je goed bezig bent,

of eventueel iets moet aanpassen.”

40 vrijwilliger | earlybirds

vrijwilliger

Marjolijne Dotinga, coördinator Earlybirdjes en

een van de keurmeesters binnen Stichting

Earlybirds, vertelt ons meer over het keuringsproces

en de weg naar een kindje in het ziekenhuis.

“We werken momenteel met vier keurmeesters: Doki Wennemers,

Jennij van Mourik, Eline de Pee en ik. De belangrijkste taak van de

keurmeesters is om ervoor te zorgen dat de gehaakte knuffeltjes veilig

zijn als ze bij een kindje komen. Dat houdt in dat de keur meesters

alle earlybirdjes en nicu’s die binnenkomen stuk voor stuk, dat zijn

er duizenden per jaar, controleren, wassen op 90 graden, drogen

en luchtdicht verpakken. Uiteraard gelden hiervoor strikte hygiëneeisen

die zijn opgesteld in samenwerking met kinderartsen en

neo-verpleegkundigen. Na het verpakken komt er een ander zakje

aan vast waar twee flyers inzitten en een label van de haakster

die het knuffeltje gemaakt heeft.

Prematuurtjes krijgen altijd een set van een earlybirdje (bol

vogeltje met vulling) en nicu (vogeltje zonder vulling). Niet elke

haakster haakt setjes, dit is ook niet verplicht. Van ‘losse’ birdjes

en nicu’s maken de keurmeesters dan samengestelde setjes.

De uitdaging zit er natuurlijk in om alles zo mooi mogelijk bij elkaar

te laten matchen.

Na dit proces worden alle gegevens ingevoerd in een bestand

zodat we van elk vogeltje weten wat er mee gebeurd is en hoeveel

voorraad iedereen heeft. Als er een aanvraag binnenkomt worden

er een aantal setjes in een doos gedaan, samen met brusjes

(afgekeurde vogeltjes voor broertjes en zusjes) en verzonden

naar de fotograaf of een ziekenhuis.

Op onze Facebookpagina Earlybirdje maken we melding van wie

er vogeltjes zijn verzonden. Haaksters vinden het altijd erg leuk

om te horen dat hun creaties zijn uitgevlogen.”

Wat doe je zoal als coördinator Earlybirdjes?

“Ik houd me vooral bezig met het regelen van allerlei zaken die

met de gehaakte earlybirdjes en nicu’s te maken hebben. Denk

hierbij aan contact met de keurmeesters en de beheerders van

Earlybirdje, stukjes schrijven voor de nieuwsbrief, zaken afstemmen

met andere coördinatoren, contact met inleverpunten en

contact met ons grafisch team voor drukwerk of afbeeldingen

voor acties. Ook verstuur ik setjes die worden aangevraagd via de

website en heb ik veel contact met haaksters over allerlei zaken.

Soms willen ze ook gewoon hun verhaal bij je kwijt, vaak gerelateerd

aan prematuriteit in hun eigen leven. Dit zijn vaak heftige

verhalen die je echt een tijdje bijblijven. Of haaksters die een lief

briefje of aardigheidje bij hun zending doen. Er ontstaan soms

zulke mooie contacten, erg waardevol.”

Je organiseert ook speciale haakacties. Waarom is dat?

“Een paar keer per jaar bedenken we een speciale actie. Meestal

is zo’n actie gekoppeld aan een bepaalde dag zoals Wereld

Prematurendag. Dan haken we een ander soort knuffeltje in

paars en wittinten dat op deze dag wordt uitgedeeld op heel veel

neo’s en nicu’s door heel Nederland. De acties zijn in eerste

instantie altijd bedoeld voor de premature kindjes en hun

ouders. Afgelopen zomer hadden we een actie, waarvoor

uiteindelijk 805 zonnetjes gehaakt en verstuurd zijn naar 22

ziekenhuizen met een neo of een nicu. Deze actie was speciaal

bedoeld om de ouders een steuntje in de rug te geven tijdens de

zomerperiode waarin hun achterban vaak op vakantie was.

Daarnaast organiseren we de acties ook voor ons grote groep

haaksters. De dames vinden het vaak fijn om even iets anders te

haken en zo’n actie geeft weer nieuwe energie en betrokkenheid.

Het is verbazingwekkend om te zien dat in korte tijd zoveel

gehaakt wordt. Het geeft veel extra werk maar ook heel veel extra

energie als je ziet hoe iedereen er vol voor gaat!”


interview

KLEINE KINDJES,

Het zal vast niks zijn

“Zondagmiddag: na een uurtje sporten lig ik met mijn benen

hoog op de bank. Terwijl mijn man wakker wordt van zijn nachtdienst,

krijg ik een nare kramp. Ineens is daar heel veel vocht.

Net zoals in de film ligt er onder mij een plasje water. Mijn hersenen

overtuigen zichzelf ervan dat ik in mijn broek heb geplast, wat dus

goed mogelijk is als zwangere vrouw. Mijn man schrikt en oppert

de verloskundige te bellen. Dat doen we met tegenzin, want het

zal toch vast niks zijn.”

Evy

“Bij de verloskundige krijgen wij het shockerende nieuws: het is

wél iets, mijn vliezen zijn gebroken en we moeten naar het

ziekenhuis. In een vogelvlucht legt de verloskundige uit dat ons

kindje wel geboren kan worden, maar dat het niet echt wenselijk

is. In de 34e week worden de longen gerijpt en het is goed

mogelijk dat onze dochter het even lastig zal hebben na haar

geboorte. Op dat moment is er stilte bij mij en mijn man.

We beseffen dat onze probleemloze zwangerschap toch een

ander einde zal krijgen. Veel tijd om dit te laten bezinken is er niet.

Onderweg naar het ziekenhuis beginnen mijn weeën en acht uur

later wordt onze dochter Evy geboren. Dankzij de fantastische

zorg en aanpak van de verloskundigen en verpleegkundigen van

het MST Enschede ervaren wij weinig paniek en mogen wij zelfs

genieten van de geboorte van onze dochter. Haar apgar-score is

positief en ze mag zelfs even bij mij liggen. Daarna wordt ze

samen met papa meegenomen naar de afdeling neonatologie,

waar zij de eerste week van haar leven zal verblijven.”

Onmacht overheerst

“De dagen erna leerden wij steeds meer over prematuur

geboren kindjes. Naast het verwerken van deze informatie,

probeerden wij te genieten van ons kleine meisje. Op de

afdeling neonatologie lag Evy met andere te vroeg geboren

kindjes. De sonde in haar neus, de plakkers op haar kleine lijfje

en de monitoren die constant aanstaan, zorgden voor een

zwart randje aan onze roze wolk. We zijn erbij als Evy een

zuurstofdip krijgt. We zien ons kleine meisje blauw aanlopen en

ontzettend worstelen. Er wordt direct gehandeld. In alle rust

wordt later aan ons uitgelegd dat Evy moeite heeft met het

wegslikken van de voeding. Het slikreflex is vaak onderontwikkeld

bij premature baby’s. Het gevoel van onmacht overheerst maar


interview

na veel gesprekken met de liefdevolle verpleegkundigen, gaan wij

volledig mee in wat nodig is. Na een aantal dagen krijgen wij het

geluk dat wij in een rooming-in kamer mogen. We mogen van

geluk spreken dat we alles van haar mee hebben gekregen:

de mindere maar ook de mooie momenten. De periode in het

ziekenhuis neemt even volledig ons leven over. Het gezegde

‘kleine kindjes, kleine zorgen’ gaat voor ons niet op. Het personeel

van het ziekenhuis vertelde ons over stichting Earlybirds.

Kort voordat wij Evy mee naar huis nemen, krijgen wij nog een

prachtige fotoreportage waar wij nog steeds erg dankbaar

voor zijn. Op de foto’s is Evy met haar sonde te zien. Op deze

manier hebben wij haar na twee weken mee naar huis genomen.

Met de begeleiding van het ziekenhuis en de kinderthuiszorg,

is het uiteindelijk Evy gelukt om flesjes leeg te drinken.”

Voor altijd prematuur

“Vijftien maanden later, hebben wij een hele gezonde, vrolijke

en prachtige dreumes die het fantastisch doet. Als mensen

horen dat Evy prematuur is, geloven ze dit bijna niet omdat zij

er niet uitziet als een te vroeg geboren kindje. Als je geen

ervaring hebt met premature kindjes, heb je er vast wel een

beeld van. Dat klopt natuurlijk nooit met een gezonde dreumes

die de boterhammen van haar moeder’s bord afkijkt. Toch is ze

in onze ogen voor altijd een prematuur. Wij zien namelijk de

vechtersmentaliteit en het vermogen om iedereen versteld te

doen staan. Dat deed ze toen ze twee dagen oud was en dat

doet ze nog steeds. Wij genieten elke dag van onze dochter en

zijn dankbaar voor alles wat zij ons, met haar bijzondere start,

heeft bijgebracht.”


interview

“Het is heel leuk om

Evy en haar ouders

Weerzien

“Het is heel leuk om Evy en haar ouders terug te zien na

anderhalf jaar tijd. Gelukkig is het vaak zo dat als ouders

terugkomen, dat het erg goed gaat met de ontwikkeling van

de kinderen. Het is ook belonend om te horen dat ouders

dankbaar zijn voor de zorg die jij hebt gegeven. Een van de

mooie dingen aan dit werk is dat je acute situaties meemaakt,

maar ook ziet hoe een kind in de loop van de tijd

opknapt om uiteindelijk met ouders mee naar huis te gaan.

Deze periode kan variëren van een paar dagen tot een paar

maanden. In dit laatste geval krijg je vaak ook echt een band

met ouders doordat je zo intensief met elkaar werkt.”

Meest kostbare bezit

“Nadat ik zelf moeder ben geworden, besefte ik me eigenlijk

echt pas hoe ontzettend moeilijk het voor de ouders moet

zijn. Je meest kostbare bezit moet je deels uit handen

geven en toevertrouwen aan ‘vreemden’. Het beeld wat

voordien is ontstaan valt in één klap in duigen en wij merken

bij veel ouders een gevoel van onzekerheid en onmacht.

Een belangrijke taak van ons als verpleegkundige is dan ook

geruststellen, luisteren maar ook zeker eerlijk zijn. Door

ouders voor te bereiden op een wisselvallige periode en

samen met hen het proces te doorlopen, neem je een

stukje onzekerheid weg. Ik probeer zelf om het voor ouders

ook luchtig te houden en een prettige omgeving te creëren,

omdat je in veel gevallen veel tijd met elkaar doorbrengt.”

Kwetsbare doelgroep

“De kwetsbare doelgroep trekt mij ontzettend aan. Je krijgt

als verpleegkundige te maken met premature en/of

zieke pasgeborenen. De problematiek kan erg heftig en

ingrijpend zijn. De gezinsgerichte zorg is tegenwoordig niet

meer weg te denken, daarnaast besteden wij veel aandacht

aan ontwikkelingsgerichte zorg (begrenzen, prikkels

wegnemen, verzorgen op het verzoek van het kind). Het is

belangrijk om te beseffen dat geen enkel kind hetzelfde is

en dat elk gezin een eigen verhaal heeft.”

Kleine momenten moeten ook gevierd worden

“Ouders komen in veel gevallen samen met hun kindje een

afdeling binnen, waar ze vrij weinig vanaf weten. Afhankelijk

van de situatie ga je ook samen met ouders door deze

periode heen. Je leert ze hun kindje verzorgen, in hun eigen

tempo en ziet ze een enorme ontwikkeling doormaken.

In het begin moet je hier als verpleegkundige veel tijd en

energie insteken, maar uiteindelijk doen de ouders vrijwel

alles zelf in de verzorging van hun kindje. Mijn collega’s en ik

doen dit werk met veel passie. We besteden op de afdeling

bijvoorbeeld veel aandacht aan mijlpalen die kindjes

behalen, feestdagen, verjaardagen van ouders, bijhouden

van dagboekjes etc. Dit vergt ook wel eigen tijd maar deze

‘kleine’ dingen betekenen zoveel voor ouders in deze

heftige periode, dat we dat met alle liefde doen. Alle kleine

momenten moet je samen vieren, vinden wij.”

44


vrienden van | earlybirds 45

46 vrienden van | earlybirds

Belangenbehartiging

Informatie

Gefeliciteerd met met de de geboorte van van je je kindje(s)

Word lid van de VOC


www.stichtingearlybirds.nl | info@stichtingearlybirds.nl

www.instagram.com/stichtingearlybirds

www.facebook.com/StichtingEarlybirds

Earlybirds Magazine 2019

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template ?