Het sterven van mijn vader - CLW

De meeste ochtenden had hij zin in de nieuwe dag. Helaas leidde het eerste
horeca-bezoek na de versoepeling van de coronamaatregelen tot ernstig
ontregelde darmen. Bij ons beiden. Ik moest al meer lichamelijk gaan
zorgen. Maar die zorg was fysiek gesproken nog altijd minder intensief dan
die voor een baby.
Een week of zes voor zijn dood werd zijn stem veel zwakker.
Ook de blik in zijn ogen veranderde, het leven leek wel uit zijn ogen te
vertrekken.
Hij sliep langer en langer en af en toe kwam hij helemaal niet of pas ’s
avonds naar beneden. Als hij uit bed kwam kreeg hij het snel koud en
warmde dan heel langzaam weer op. Hij herhaalde dat hij heerlijk lag in
zijn bed en dat de gebrachte mini-hapjes en drankjes hem goed smaakten.
En merkte op dat hij zo veel sliep, ‘ik weet niet wat me bezielt’. De kleine
infecties, irritaties en huidkankertjes bezorgden hem al meer last als hij erop
lag en ik moest veel wondjes schoonmaken en bepleisteren.
Af en toe viel hij. Hij vreesde het moment dat hij weer zou vallen en er
niemand zou zijn om hem te helpen om overeind te komen. Op een avond
toen hij zijn gehate hoorapparaatjes al had uitgedaan, vertelde hij bang te
zijn dat hij tussen de wc en de muur in zou vallen en daarbij een heup te
breken. En vervolgde: ‘Er moet nu dus maar binnen een paar weken een
einde aan komen. Je begrijpt wel wat ik bedoel.’ Hij had geen zin om de
hoorapparaatjes weer in zijn oren te prutsen, waardoor een gesprek niet
mogelijk was.
Een ochtend vier dagen voor zijn dood was vader – voor zijn doen – vroeg
op: iets voor twaalven schoof hij moeizaam over het portaal naar de traplift.
Ik liep net de trap op om poolshoogte te nemen. Met moeite ging hij zitten
en zei geëmotioneerd dat hij niet meer kon lopen en staan, en dat het nu
afgelopen was met hem.
Het sterven van mijn vader | 15