Het sterven van mijn vader - CLW

In de dagen die volgden kon mijn vader niet meer zelfstandig naar de wc.
Weer viel hij; en ook deze keer lukte het ons om samen moeizaam
bewegend over de vloer weer bij zijn bed en daar vervolgens in te komen.
In die laatste maanden, weken en dagen was ik soms een levende prothese.
Op mijn vaders verzoek vroeg ik de huisarts langs te komen. Deze keer
wilde vader mij er niet bij. De huisarts bleef vrij lang. Bij vertrek vertelde de
arts mij dat het beeld niet heel duidelijk was; vader wilde geen medische
behandelingen meer; hij had geen hulpvraag. De dokter vond hem
magerder en moe. Hij had het niet met zoveel woorden gezegd maar de
arts had wel de indruk gekregen dat vader afscheid nam. Hij opperde dat
vaders toestand nu onomkeerbaar leek. Ik antwoordde dat dat al vaker zo
geweest was, en dat het nu mogelijk echt zover was.
De laatste uren
(Dagboekaantekeningen)
16:45 Boven hoor ik vader. Hij zit in het waskamertje op het bidet en kan
niet meer overeind komen. Met vereende krachten naar zijn bed. Kan echt
niet meer op zijn benen staan en zakt door zijn knieën.
Thuiszorg gebeld en gevraagd om hulp bij het naar het toilet gaan.
19:30 Vader wordt wakker en is stomverbaasd dat het pas zo vroeg is.
Hij vraagt mij – tegen de gewoonte in – de gordijnen volledig te sluiten.
Hij lijkt mij ‘aangeslagen’. En wat gedesoriënteerd. Wat er nu aan de hand is,
is vrees ik toch echt onomkeerbaar. Sisyphus zal de steen nu waarschijnlijk
niet opnieuw omhoog gaan rollen.
Moet ik morgen de huisarts inlichten?
22:15 Vader is beter bij de les. Hij vraagt me een envelop met opschrift
‘medisch geheim’ van zijn bureau mee naar boven te nemen. Wil een klein
borreltje (een kwart glaasje) en dat smaakt hem goed. Hij heeft nog een
keer geprobeerd om op te staan, zonder succes. En heeft twee ‘stoppillen’
(Imodium) ingenomen. Zegt: ‘Nou, dat was het dan. Op. De middelen zijn
er.’ Concreter maakt hij het niet. Zegt: ‘Neem jij vanavond maar vrij… heb je
al geluncht?’; dit zijn twee heel vreemde zinnetjes.
Het sterven van mijn vader | 17