Bijnier magazine 65 Najaar

Ervaringsverhaal …
Mijn feochromocytoom
Door: Gerda Neirynck
Ik dank de cardioloog, die dankzij zijn ervaring en
deskundigheid het gezwel ontdekte en diagnosticeerde
en ook de oncologisch chirurg en haar team, die me een
normaal leven hebben teruggegeven.
Gerda Neirynk
Mijn naam is Gerda Neirynck (65) en ik kom uit West-
Vlaanderen. Ik heb twee dochters en vijf kleinzonen.
Ik ben hertrouwd, nadat mijn eerste man stierf. Ik
deed de boekhouding in de zaak van mijn ouders tot
in 1995. Vanaf 1996 stapte ik in het onderwijs tot
in 2014. Helaas moest ik daar mee stoppen toen de
afwikkeling van het bedrijf van mijn ouders al mijn
energie vergde.
Begin 2020 overleed mijn moeder en verergerden de
‘crisissen’. Nu benoem ik ze als ‘crisissen’, maar tot de
diagnose werd gesteld, kon ik wat er met me gebeurde
niet benoemen. Alleen ikzelf voelde wat er omging in
mijn lichaam, maar ik kreeg het niet uitgelegd. Geen
enkele arts had een vermoeden van mijn aandoening. Ik
gaf over, voelde me misselijk, duizelig, had chronische
diarree, vermagerde en zag er doodvermoeid uit. Maar
volgens de bloedonderzoeken was ik kerngezond.
Crisissen
In 2013 kreeg ik een eerste crisis, kort na het overlijden
van mijn eerste man. Dat ging gepaard met zware
druk in mijn hoofd. Het voelde alsof mijn hoofd ging
ontploffen en mijn hart scheurde. Mijn hart bonkte
geweldig. De kramp verdeelde zich over heel mijn
lichaam. Na enkele seconden ging de pijn over en
hield ik me stil tot de hartkloppingen verminderden. ’s
Anderendaags was alles normaal, maar ik voelde wel
de gevolgen van de kramp. De huisdokter raadde me
aan minder hooi op mijn vork te nemen. Ze stelde dat ik
hyperventileerde en leerde me ademhalingsoefeningen.
Het gebeurde hierna nog sporadisch, 1 à 2 keer per jaar,
maar minder hevig.
Sinds het voorjaar 2017 kwamen de aanvallen
frequenter voor, ook overdag. Ik voelde felle
hartkloppingen en een grote druk in mijn hoofd. Ik
begon te beven en te zweten en gedurende enkele
seconden voelde ik me als verlamd en werd alles wazig
voor mijn ogen. Het voelde aan als bijna flauw vallen en
ik had grote dorst. Ik deed de ademhalingsoefeningen
en nam zo snel mogelijk - al bevend - 1 à 2 glazen
water. Dat hielp en de crisis ging na enkele minuten over.
Het gebeurde overdag evengoed dat ik plots een crisis
kreeg. Bij de felle hartkloppingen, de hoofdpijn en het
beven, vertrok tegelijk ook een grote kramp vanuit mijn
hart, die zich over mijn lichaam verspreidde. Ik moest
dan onmiddellijk gaan zitten, liggen of steunen en
haalde diep adem. Soms had ik het geluk dat er iemand
in de buurt was die mij water kon geven. Het duurde
iets langer en het duurde ook langer om weer rustig te
worden. Ook moest ik bekomen van de pijn. Als oorzaak
dacht ik aan stress door een geplande verhuizing en de
aankoop van een vervallen huis.
14