TadS_Visiedoc1b

DRIE SCENARIO’S
SCENARIO 1: WE DURVEN TE DOEN
Vernieuwen door te investeren borgt de toekomstbestendigheid en de ambities van het theater voor de komende decennia.
De wervende en prachtige architectuur van het theater gaat open naar de stad toe op één van de oudste plekken van Schiedam.
Daarmee wordt meteen een interessante stedenbouwkundige, historische plek van Schiedam aan de vergetelheid onttrokken.
Die krijgt weer leven – er komen weer mensen. Met een representatieve, eigen entree die recht doet aan de prachtige architectuur
van het theater neemt de zichtbaarheid, vindbaarheid en merkbaarheid van het theater in de stad toe. Aan wie Schiedam langs de
’s-Gravenlandseweg binnenrijdt of vanaf het station langs de Schie binnenwandelt, zal Theater aan de Schie niet meer ontgaan.
Daarmee wordt het theater een Schiedams visitekaartje dat bezoekers en gebruikers aantrekt, ook door ruimere openstelling en
een verbreding van activiteiten. Dat genereert inkomsten voor het theater zelf, maar ook voor de lokale middenstand.
SCENARIO 2: HET HOOGST NOODZAKELIJKE DOEN
Alleen het noodzakelijke oppakken biedt ruimte om beperkt ingrepen te doen. De technische installaties zullen hierdoor verbeteren.
De onderhoudsachterstanden worden weggewerkt en waar nodig worden het interieur en de werkruimtes en kantoren aangepast
aan actuele vereisten. Tegelijkertijd worden daarmee de oorspronkelijke ontwerpfouten en andere onvolkomenheden niet
verholpen. Daarmee is het theater voor beperkte tijd toekomstbestendig, zoals het dat twee decennia geleden ook was. Maar
structureel verandert er te weinig. En worden er nog steeds kansen gemist op het vlak van zichtbaarheid, functionaliteit en
duurzaamheid, zoals die hiervoor al geschetst werden.
SCENARIO 3: NIETS DOEN
“Wat gebeurt er als we niets doen?” Een terechte vraag. Niets doen is gezien de huidige conditie van het interieur eigenlijk geen
optie. Want de onderhoudsachterstanden nemen alleen maar toe, net als de achterstand op (arbo)wet- en regelgeving. De techniek
veroudert verder en het gebouw blijft voor de werknemers fysiek (over)belastend en daarmee neemt de concurrentiepositie van het
theater op de arbeidsmarkt verder af. Het gebouw en het interieur zijn niet meer toekomstbestendig. De concurrentie loopt uit op
Theater aan de Schie, dat nog steeds relatief onzichtbaar en onvindbaar is. Daarmee verkleint de kans op de zo gewenste groei in
de bedrijfsresultaten en is het niet mogelijk om de gestelde ambities te realiseren.
14