Piet van Dongen is zo iemand die iedereen in de gemeente Noordwijk kent. Hij kent de Noordwijker, Noordwijkerhouters en Zilkers en zij kennen hem. Als er iemand is in de gemeente die weet wat er speelt onder mensen, dan is hij het wel. De woorden ´een krasse senior´, wat hij feitelijk is, zouden bijna een belediging zijn. TEKST CAROLINE SPAANS BEELD BURO BINNEN 26 Piet van Dongen: Verenigingsleven is heel belangrijk om eenzaamheid te voorkomen
Interview Hij is haarscherp, zéér positief en ziet er een stuk jonger uit dan zijn bijna 83 lentes. Op het moment van het interview íets minder fit, omdat hij aan een ongelukkige struikelpartij onlangs een dubbele breuk in zijn bovenarm overhield. Het herstel duurt nog zeker een week of zes. “Maar ik ben heel trots op mijn lijf”, laat hij sprankelend weten. Zijn veertien jaar jongere vrouw Truus verzorgt hem liefdevol in hun huis aan de Sweensstraat in Noordwijkerhout. “Ik ben een geboren Lisser”, vertelt hij, "maar verhuisde op m’n 20e naar Noordwijkerhout toen ik bij slager Balk kon gaan werken en inwonen. Na twee weken zei ik: ik ga nooit meer terug naar Lisse. Ik werd direct betrokken in het gezellige Noordwijkerhoutse verenigingsleven. Na een jaar of tien kreeg ik een goede aanbieding om in Noordwijk te komen werken bij slagerij Van de Berg, in de Hoofdstraat, waar ik dertien jaar bedrijfsleider was.” Piet werkte daarna nog een poosje in Katwijk, tot hij op zijn 54e vervroegd met de VUT ging. Truus is Piet’s tweede vrouw. Nadat zijn eerste vrouw stierf, kwam hij er met zijn twee, toen nog jonge kinderen, alleen voor te staan. Maar in Noordwijkerhout ben je, als je zo bent ingeburgerd en deelneemt aan het verenigingsleven, nooit alleen. In Noordwijkerhout ben je, als je zo bent ingeburgerd en deelneemt aan het verenigingsleven, nooit alleen Piet: “Ik had en heb nog steeds héél véél kennissen en vrienden die er altijd voor me zijn.” Het gat opvullen van het verlies, kon natuurlijk niemand. Maar het vangnet van vrienden was wel een troost. Zijn twee jongens zijn inmiddels 52 en 54 en er zij ook al twee kleinkinderen van 15 en 18. “Een ervan voetbalt bij VVSB”, zegt hij trots. Er staan bloemen op tafel met een lief kaartje erbij: Dank voor het verzorgen van onze vader, staat erop. Mijn jongens zijn gek op Truus, zegt Piet. De geboren Noordwijkhoutse - “Ze is er een van Van Gijlswijk” - werd aan Piet gekoppeld tijdens een carnavalsavond in Noordwijkerhout, maar uiteindelijk troffen ze elkaar veel later pas in De Jutter in Noordwijk en zijn alweer 34 jaar samen.” Sportief Piet was altijd heel sportief: tennissen, voetballen, hardlopen. “Ik was ruim veertig jaar lid van de NSL en liep tien marathons en 200 halve marathons. Op mijn 60e liep ik nog mee met de marathon van New York.” Tegenwoordig blijft het bij een wandeling naar het duin, of een rondje door het dorp, te voet of op de fiets. Ook als hij jonge mensen in het dorp tegen komt begint hij makkelijk een praatje: “Van wie ben jij d’r eentje?’ vraag ik dan gewoon en dan ontstaan de leukste gesprekken.” Toch valt het Piet wel op dat de maatschappij verhardt: “Ik ben natuurlijk nog van vóór de oorlog en heb zoveel veranderingen meegemaakt. Werktijden van 60 uur per week bijvoorbeeld, waren heel normaal. Ik ben er één van elf, dus het was volle bak bij ons thuis. En ik kon gerust zes vrienden over de vloer hebben om een potje te kaarten. Schaaltje worst en kaas op tafel. Die huiselijke gezelligheid, dat is een beetje weg denk ik. Daar kan de politiek niets aan veranderen natuurlijk, dat moeten de mensen zelf doen.” Versplintering Van de fusie tussen Noordwijkerhout en Noordwijk was Piet nooit een voorstander: “Er is een voordeel”, zegt hij lachend: “We hebben nu een eigen strand!” De versplintering van de partijen vindt hij geen goede ontwikkeling. “Vroeger had je de KVP en het CDA: je was katholiek of protestant. Nu mogen we kiezen uit elf partijen. Dan vraag ik me als kiezer af of het wel zin heeft om naar de stembus te gaan.” Verbetering Fietsend door onze mooie gemeente komt Piet wel het een en ander tegen dat volgens hem beter kan. Of in ieder geval anders. “Als bewoners worden we dan wel ‘gehoord’, maar met onze suggesties wordt niets gedaan. En dat vind ik een kwalijke zaak.” Hij doelt hiermee op het fietspad op de Victoriberg in Noordwijkerhout. “Een levensgevaarlijke situatie voor fietsers op deze drukke doorgaande weg. Fietsers gaan op de stoep rijden om voldoende afstand te houden van auto’s en vrachtwagens.” Een ander probleem is de leegstand van de winkels momenteel: “Wij gunnen echt de lokale winkeliers hun inkomsten, dus doen ook boodschappen bij de bakker, de slager en de groenteboer. Want straks krijgen de grootgrutters het nog alleen voor het zeggen! Neem de Viaductweg. Dat is een verpauperd stukje geworden. De gemeente zou eens met potentiële winkeliers in gesprek kunnen gaan, of dit gedeelte in ieder geval opknappen. Maak er dan woningen van bijvoorbeeld.” Toekomst Met leeftijdgenoten pakt hij binnenkort het kaarten weer op “Iedereen heeft het zo gemist, met alle coronamaatregelen. De eenzaamheid van sommige mensen is zó erg. Zij verlangen echt om onder elkaar te zijn. Ik heb mijn Truus natuurlijk, maar velen zijn alleen en kijken nóg meer uit om weer onder elkaar te zijn. Ik vind dat de gemeente daar goed op in moet (blijven) zetten, opdat senioren niet vergeten worden.” Tot slot wenst Piet dat zijn kleinkinderen kunnen opgroeien in een veilige en saamhorige gemeente, waarin ze actief mogen zijn in het bloeiende verenigingsleven! 27
Change language