Inkijkexemplaar van Mevrouw, u kijkt scheel

MEVROUW,
U KIJKT SCHEEL
© 2016 Barbara Witterland
Auteur: Barbara Witterland
Omslagontwerp: Barbara Witterland
Vormgeving binnenwerk: Barbara Witterland
Illustratie: Bobby Bulick
ISBN 978-90-825621-0-1 / NUR 325
© 2016 Barbara Witterland Media
1e druk, 2016
Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd,
opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/
of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze,
hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën,
opnamen of op welke andere wijze dan ook, zonder
voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
De columns in Mevrouw, u kijkt scheel zijn eerder
verschenen op Pensierino: Barbara's blog.

Voor mijn grote en kleine man, voor mijn lieve ouders, voor
mijn pluizenbollen én voor mijn lezers van het eerste uur.
Mijn eeuwige dank!
Not all those who wander are lost ~ J.R.R. Tolkien

SLAAP
Er zijn van die momenten dat een mens niet kan slapen. Je
draait en draait. Schopt per ongeluk een van de katten het
bed uit, draait op je rug, op je buik, op je zij. Als het echt
tegenzit, val je door al dat gedraai uit je bed. Wanneer je
dan eindelijk het gevoel krijgt dat de slaap je te pakken
heeft - de bekende bodemloze put - schrik je weer wakker. Ik
heb me altijd afgevraagd wat voor nut deze waakslaap in
de huidige maatschappij heeft.
Kijk, vroeger, eeuwen geleden, toen wij als mens op de
kale steppe moesten overleven, was het ongetwijfeld
reuzehandig als je een slaap-waakritme had. Maar in eigen
bed, in eigen huis, zie ik me niet zo snel overrompeld
worden door een hongerige en vooral verdwaalde gnoe.
Goed, deze momenten van nachtelijke onrust overkomen
mij regelmatig. Oorzaak is veelal een onophoudelijke
gedachtestroom. Die kan over van alles gaan. In het begin
bleef ik woelend en vooral woedend in mijn bed liggen met
de vraag waarom ik nu nog niet sliep. Het mooie van deze
methode is dat je helemaal niet meer in slaap komt. De tijd
gaat dan steeds langzamer.

Soms is het beter om je bed uit te gaan.
Glaasje water of kopje thee en afwachten of de
gedachtestroom uitgeput raakt. Je moet toch iets. Het
mooie hiervan is dat je ook niet meer in slaap komt. Maar
het kan op zijn minst een nuttige ervaring zijn. Of een
mooie, dat hangt van het weer af.
Afgelopen nacht stond ik dan ook met een glaasje water
een beetje naar buiten te staren. De regen sloeg
onophoudelijk tegen de ramen. Deze keer geen mooie
zwoele zomernacht. Ik dacht aan het Nederlandse
voetbalteam. Verloren van Portugal in een chaotische
combinatie van duwen, trekken, schoppen, een heleboel
kaarten en voetbal, dat toch ook. Einde van het
Weltmeisterschaft 2006. Zij konden vast ook niet slapen.
Al peinzend en mijmerend hoorde ik het amechtige
kuchje van de buurman aan de overkant. Nog een wakkere
ziel in deze kletsnatte nacht. Ondertussen ving de kat een
spin. Spin gauw naar buiten gezet. Toch maar weer besloten
om mijn bed in te kruipen.
De volgende dag, op tv, vertelde Max Westerman hoe je
slapend rijk kan worden. In New York, de stad die nooit
slaapt, heeft iemand de slaapstudio bedacht. Vijftien

minuten lang een dutje doen, tegen betaling natuurlijk.
Daarna weer fit aan de slag. Kortom, een siësta. Bedacht
door iemand die vast ook niet kon slapen.

VAKANTIEPRET:
ITALIE TOERISTISCH
BEKEKEN
Na alle stress rondom wegwerkzaamheden, boilers en welen
niet-werkend water, waren we vooral naar Italië
gekomen om te genieten. Dat betekent dus gewoon het
bezichtigen van stadjes, musea en andere - vanuit
oudheidkundig oogpunt - interessante overblijfselen. En
natuurlijk het welverdiende luieren in en rondom een
Zweedse chalet en zwembad.
Het eerste wat mij opviel, was het aantal fietsende
Italianen. Toen ik in 2002 in Toscane verbleef, kan ik mij
niet herinneren er zoveel te hebben gezien. Bij fietsende
Italianen moet je niet denken aan ons gebruik van de fiets.
Nee, er is sprake van een tweetal fietsmethodes.
De eerste wordt vooral toegepast in de steden en
dorpjes. Het dient om van a naar b te komen zonder daarbij
gehinderd te worden door het verkeersreglement. De
fietsen zijn ook allemaal van hetzelfde model: klein, donker

gekleurd, breed stuur, al dan niet hand- of voetgeremd. Men
beweegt zich voornamelijk slingerend voort.
De tweede methode is een ietwat doorgeslagen hobby.
Vind ik dan. Het is een tafereel dat lijkt op een slapstick
movie: je ziet een bord dat aangeeft dat er een stijging van
10% aan zit te komen en je hoopt ondertussen dat je auto
het niet halverwege begeeft. Dan - ineens - valt je oog op
een veelkleurig fenomeen dat zich nauwelijks lijkt voort te
bewegen, maar dit toch doet. Wanneer je dichterbij komt,
zie je dat het gaat om een mens, in wielerkleding en dito
fiets, die zich krampachtig inzet om a) met enige souplesse
de berg te bedwingen, b) niet om te vallen en c) niet van
achteren aangereden te worden door een van de vele
gemotoriseerde voertuigen.
Een ander fenomeen vindt plaats in Florence, om precies
te zijn ter hoogte van de ingang van Galleria degli Uffizi. De
mooie galerij aan de buitenzijde wordt al jaren bevolkt
door toeristen en marktlui. Er is van alles te krijgen: tassen,
zonnebrillen, tekeningen, kaarten, noem maar op. Maar het
mag niet.
De al dan niet illegalen staan daar dus illegaal hun waar
te verkopen. En dat leidt tot een schouwspel dat ik

geweldig vind. De carabinieri komt met twee man sterk, de
marktlui pakken hun boeltje in en gaan drie meter verderop
staan. De carabinieri loopt weg en de marktlui gaan weer
verder met hun handelswaar. De carabinieri komt toch weer
terug en het verhaal herhaalt zich weer.
Wil je afgezet worden als je een kop cappuccino en een
brioche gaat eten? Dan moet je naar Pisa, naar de muur die
het Piazza dei Miracoli scheidt van de minder bedeelde
wijk. Ook hier marktlui - dit keer gedoogd, want ze hebben
echte kraampjes - en een belachelijk duur café-restaurant.
Wil je echter niet afgezet worden? Ga dan naar Volterra.
De weg ernaar toe zorgt voor de nodige braakneigingen in
verband met de haarspeldbochten, maar eenmaal
aangekomen gaan die kop koffie en brioche er wel in. Ga
naar de Martini Bar in de V. Giacomo Matteotti. Zo
goedkoop krijg je het in Nederland niet eens.
En doe als iedere toerist die maar twee weken per jaar
de mogelijkheid heeft om op vakantie te kunnen: bekijk de
toeristische trekpleisters. Dan heb je die in ieder geval
gezien. Zo hoef je nooit meer het verhaal van je buurman
aan te horen over hoe mooi of leuk iets was. Dat bepaal je
nu gewoon zelf.

Heb je langer de tijd? Ga dan lekker rondreizen en doe
wat je thuis ook zou doen. Gegarandeerd dat je dan
bepaalde culturele aspecten onder de knie krijgt. Wat
mezelf betreft: mijn autorijkunsten hebben een nieuwe -
Italiaanse - impuls gekregen. Dus wees gewaarschuwd!

EN DE BUURMAN HOUDT
VAN ARIA’S
Pak een willekeurige krant en je krijgt een globaal
overzicht van wat Nederland en de wereld zoal bezighoudt.
Een kleine greep uit de dagelijkse werkelijkheid. Het
Facebook-feestje in Haren is nog steeds onderwerp van
gesprek. Ondertussen ontstaan er wannabe-Facebookfeestjes.
Die zijn -natuurlijk - gedoemd te mislukken. Het
lijkt mij dat geen enkele burgemeester nog zin heeft om
het allemaal maar over zich heen te laten komen. Dus ga zo
door met die wegafzettingen, noodverordeningen en
terugstuuracties.
Enige duizenden kilometers verderop waait een flinke
tyfoon richting Tokio. Alsof ze daar al niet genoeg
problemen hebben. Los van de naweeën van de tsunami,
wordt er nu geruzied over een paar rotsen. Gekissebis over
iets wat al eeuwen een punt van discussie en oorlog is.
Misschien kan die wind ervoor zorgen dat de beruchte
rotsen door de zee verzwolgen worden?

Op Curacao gaat het ook al niet van een leien dakje. De
demissionair premier en zijn ministers zijn ontslagen door
de gouverneur. Om een lang verhaal kort te maken: de
demissionair premier is het hier niet mee eens, spreekt over
een staatsgreep en heeft zich samen met zijn ministers
opgesloten in Fort Amsterdam te Willemstad. Het zal mij
benieuwen hoe dit afloopt.
Verder is het tegenwoordig beroepsrisico wanneer je als
inbreker door de bewoner gesnapt wordt en dit met je
leven moet bekopen. Daar valt misschien iets voor te
zeggen. Alleen de scheidslijn tussen recht en onrecht wordt
zo wel steeds schimmiger. Misschien kun je beter uitgaan
van het principe 'behandel de ander zoals je zelf ook
behandeld wilt worden’.
Ruim een week geleden was het ook nog eens burendag.
Niets van gemerkt. Van die burendag dan. Rondom
burendag worden er altijd van die -nietszeggende -
onderzoekjes gedaan. Over of we wel zo blij zijn met onze
buur. Wat zegt dat eigenlijk? Niets toch. Situaties
veranderen dagelijks en wat voor de een leuk is, is dat voor
de ander absoluut niet.

De een hoort gillende muziekinstallaties, krijsende
kinderen, schreeuwende echtelieden. De ander hoort
gezellige muziek, spelende kinderen en discussiërende
echtparen. Dus, hoe objectief is zo'n onderzoek dan?
Eigenlijk is het simpel: heb je er last van, dan is het
overlast. En ja, er zijn regels voor geluid. Daar is zelfs een
stichting voor.
En als de buurman van aria's houdt, het liefst midden in
de nacht, dan is dat geluidsoverlast. Daar lees je dus niets
over in de krant.

NAWOORD
Barbara Witterland (1981) is freelance schrijver, blogger en
kunsthistoricus. Naast het schrijven van columns, werkt zij
als zelfstandig tekstschrijver in haar eigen bedrijf: Barbara
Witterland | Tekstschrijver.
Mevrouw, u kijkt scheel is haar eerste bundel met
verzameld werk. Een deel van de columns is afkomstig van
haar blog Pensierino. Hier schrijft ze regelmatig nieuwe
columns. Af en toe schrijft ze langere artikelen over kunst
en cultuur.
Wil je in contact komen met Barbara?
Dat kan via Facebook: facebook.com/
BarbaraWitterlandTekstschrijver
Nieuwe columns kun je lezen op Pensierino:
barbaracw.wordpress.com

MEVROUW,
U KIJKT SCHEEL
Barbara Witterland
Mevrouw, u kijkt scheel is de eerste
publicatie van Barbara Witterland.
De bundel bevat een selectie van
columns die Barbara schreef in de
periode 2005-2015.

KOOP NU
MEVROUW,
U KIJKT SCHEEL
BARBARAWITTERLAND/WEBSHOP
C O L U M N S D O O R B A R B A R A W I T T E R L A N D