VED Magazine 1 - 2023

VED >
Interview
“Sinds ik zelf de diagnose
heb, ben ik er bij
patiënten alerter op”
Arboarts én ervaringsdeskundige Karlijn Cox
Auteur: Antoinette Levels Foto’s: privécollectie Karlijn Cox
Naast lotgenoot en ‘gewoon’ lid, is Karlijn Cox (34) een gewaardeerd lid van de Medische Adviesraad
van de VED. Hoewel ze zelf geneeskunde heeft gestudeerd, is ze er pas een paar jaar geleden achter
gekomen waar haar eigen klachten vandaan kwamen. Met de diagnose hEDS vielen alle puzzelstukjes
voor haar op hun plek.
Zou je je kort willen voorstellen?
“Mijn naam is Karlijn Cox, ik woon in Enschede, samen met
mijn vriend Thijs en onze hond Yoshi. Mijn hobby’s zijn
mozaïeken en sinds kort speel ik weer badminton. In 2014 ben
ik begonnen als praktiserend dokter, eerst in de revalidatie en
later in de psychiatrie. Sinds 2017 werk ik als arboarts en sinds
2018 ben ik in opleiding tot bedrijfsarts.”
Wanneer heb je de diagnose EDS gekregen?
“Tijdens een college in 2020 van een revalidatiearts die
gespecialiseerd is in EDS, werd mij ineens heel veel duidelijk.
Dit college ging als het ware over mij. Niet lang daarna is de
diagnose hEDS gesteld.”
“Omdat vrijwel iedereen
hypermobiel was in mijn familie,
was dit ‘normaal’ en werd dit dus
ook niet als symptoom gezien”
Heb je tijdens je opleiding nooit
over EDS gehoord?
“Ik heb in mijn opleiding geleerd over het klassieke type EDS,
waarbij de huid afwijkend is. Dat was bij mij niet aan de orde –
behalve dat mijn bindweefsel wat slap was – vandaar dat EDS
niet op mijn radar stond. Omdat vrijwel iedereen hypermobiel
was in mijn familie, was dit ‘normaal’ en werd dit dus ook niet
als symptoom gezien.”
Waarom heb je voor de opleiding
tot bedrijfsarts gekozen?
“Multidisciplinair werken vond ik altijd leuk. Snijdende
vakken trokken mij minder en waren fysiek ook niet haalbaar
voor mij. Ik wilde heel graag revalidatiearts worden, maar
als je in aanmerking wilde komen voor een opleidingsplek,
moest je een paar jaar ervaring hebben als arts in een
ziekenhuis. Dit betekende in de praktijk vaak veel fysiek werk,
vijftig tot zestig uur per week inclusief onregelmatigheid/
bereikbaarheidsdiensten.. Dat ging mij waarschijnlijk niet
lukken. Bovendien trok de hele ziekenhuiscultuur mij niet. Ik
ging als arts (niet in opleiding) werken bij de revalidatie in
het Deventer ziekenhuis (Klimmendaal). Dit beviel erg goed,
maar om in aanmerking te komen voor een opleidingsplek,
moest ik eerst toch iets anders doen. Daarom ben ik in de
psychiatrie gaan werken. Naast het gewone werk, moest ik
ook bereikbaarheidsdiensten draaien. Dat viel mij erg zwaar.
Ik heb toen weloverwogen de overstap gemaakt naar de
bedrijfsgeneeskunde, waar ik overigens nog geen dag spijt van
heb gehad.”
12 | VED Magazine editie 3 - 2022