2023 06 03 Jazzy toetsenenergie - Yeol Eum Son

Za 3 jun 2023
Grote Zaal
20.15 uur
Serie Piano
Jazzy toetsenenergie
Yeol Eum Son
Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale
programmaboekje is een extra service
ter voorbereiding op het concert. Het is
uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie
tijdens het concert te raadplegen via je mobiele
telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de
andere concertbezoekers.
Bij voorbaat dank.

Programma
Jazzy toetsenenergie
Yeol Eum Son
Serie Piano
Za 3 jun 2023
Grote Zaal
20.15 – 21.55 uur
ca. 40 minuten voor de pauze
ca. 40 minuten na de pauze
Yeol Eum Son piano
Staat je mobiele telefoon al uit?
Dank je wel.
2

Programma
Sergej Prokofjev (1891 - 1953)
Pianosonate nr. 1 in f op. 1 (1906/09)
··
Allegro
Pianosonate nr. 2 in d op. 14 (1912)
··
Allegro, ma non troppo
··
Scherzo: Allegro marcato
··
Andante
··
Vivace
Pianosonate nr. 3 in a op. 28 ‘Uit oude notitieboeken’ (1907/17)
··
Allegro tempestoso
Pauze
Nikolaj Kapoestin (1937 – 2020)
Pianosonate nr. 4 op. 60 (1991)
··
Animato
··
Adagio
··
Allegretto
Pianosonate nr. 2 in E. op. 54 (1989)
··
Allegro molto
··
Scherzo: Allegro assai
··
Largo
··
Perpetuum mobile: Allegro vivace
3

Toelichting
‘Mama,’ zei het negenjarige jochie op een dag tegen zijn moeder, ‘ik wil zelf een opera
schrijven.’ ‘Maar hoe wil je dat dan doen?’ wierp ze tegen, zonder dat het voornemen enige
indruk op haar maakte. ‘Waarom kom je op dingen die je niet ten uitvoer kunt brengen?’ ‘Je
zult wel zien!’
En inderdaad, een paar maanden later: de
kleine toont haar zijn nieuwste werk, een
opera: De reus. ‘Mama, je zei dat ik geen opera
kon schrijven maar hier is er één!’ De moeder
vroeg zich af waar hij de tijd vandaan had
gehaald. Toen zei ze sceptisch: ‘Het heeft
toch geen zin om enthousiast over iets te zijn
waardoor je toch teleurgesteld zult worden.’
Maar ze liepen naar de vleugel en ze vond het
geschrevene helemaal niet zo slecht, ja zelfs
amusant.
Het jongetje was Sergej Prokofjev, de
moeder Maria Prokofjeva - Zhitkova die hem
piano leerde spelen en hem als haar enig
kind behoorlijk verwende, maar kennelijk
ook kritisch was. Prokofjev was een echt
wonderkind. Zijn eerste pianostuk schreef
hij op z’n vijfde. Elf jaar oud had hij al talloze
pianostukken en twee opera’s op zijn naam
staan; tijd om dit talent verder uit te bouwen.
De componist Reinhold Glière werd als
huisleraar aangesteld. Een symfonie ontstond.
En twee jaar later haalde Aleksandr Glazoenov
de nog wat tegenstribbelende ouders over
het kind naar het Conservatorium in St.
Petersburg te laten gaan. Dertien jaar was
hij; jong, misschien té jong. Prokofjev bleek
een lastige leerling, zelfverzekerd, arrogant,
met een eigen willetje. Nam met moeite iets
van een ander aan. En dan zijn composities.
Zijn wanhopige harmonieleraar Anatol Ljadov
wierp hem voor de voeten: ‘Als je moderne
muziek wilt schrijven, dan ga je maar bij
Debussy en Strauss studeren!’ Wat zoveel
zeggen wilde als: loop naar de duivel. Maar dit
keer luisterde Sergej eens: hij verdiepte zich
grondig in Claude Debussy, Richard Strauss,
Aleksandr Skrjabin en Max Reger.
Prokofjev en Kapoestin
waren beiden in Oekraïne
geboren, uitvoerend
musicus en echte
pianocomponisten.
Het wierp vruchten af. Vandaag klinkt de
nog jonge Prokofjev, het kind, de student.
Zijn Eerste pianosonate schetste hij op zijn
vijftiende, de eerste versie van de Derde
sonate dateert van toen hij zestien was.
Muziek die gehoord mag worden. Prokofjev
wordt geflankeerd door een andere Russische
componist, Nikolaj Kapoestin. Hebben de
twee iets gemeen? De een leefde in de eerste
helft van de 20e eeuw na nog een stukje van
de 19e meegepakt te hebben, de ander leefde
in de tweede helft van de 20e eeuw en leefde
tot in onze eeuw. Theoretisch hadden ze
elkaar kunnen ontmoeten; Prokofjev woonde
na lange omzwervingen sinds 1936 weer in
Moskou waar Kapoestin een jaar later ter
wereld kwam. Beiden werden in Oekraïne
4

Toelichting
geboren, beiden waren uitvoerend musicus,
beiden echte pianocomponisten; het spant
erom wie van hen het grootste piano-oeuvre
op zijn naam schreef. Allebei waren ze er als
componist al vroeg bij. Aardig detail is dat
Kapoestin op zijn eindexamen het Tweede
pianoconcert van Prokofjev speelde. Maar
anders dan Prokofjev, schreef Kapoestin
weinig orkestmuziek en geen opera’s. En
Kapoestin werd sterk beïnvloed door die
ultieme muziekvernieuwer van de 20e eeuw,
de jazz, terwijl Prokofjev daar – anders
dan zijn tijdgenoten Maurice Ravel, Darius
Milhaud, Georges Auric en Igor Stravinsky –
opvallend genoeg nooit een teugje van heeft
genomen.
Sergej Prokofjev
Pianosonate nr. 1
November 1909. Prokofjev is achttien,
studeert aan het Petersburgse
conservatorium – compositie, directie en
piano, dit laatste bij Anna Esipova. Die
betekende wat voor hem.
‘Eens, terwijl ik de klas verliet, hoorde ik haar
roepen:
‘Prokofjev!’
Ik kwam terug.
‘Wanneer ga je je composities voor me
spelen?’
‘Anna Nikolajevna, ik wist niet dat die u
interesseerden.’
Ze knikte.
‘Bovendien speel ik ze als een componist,
niet als een pianist.’
‘Dat is in orde, speel als een componist.’
‘Sta me in dat geval toe dat ik er vrijdag
een meeneem.’
‘Graag.”
En zo geschiedde. Die vrijdag luisterde de
lerares met de partituur op schoot naar
de sonate. ‘Dit is heel interessante muziek
– maar ik wil hem niet door jou gespeeld
horen worden. Je mag accenten spelen
maar het is onmogelijk alles fortissimo te
spelen. En bovendien, je geeft het pedaal
geen moment rust. Geef maar hier, ik zal er
pedaalaanwijzingen bij zetten.’
De genoemde partituur was Prokofjevs
Eerste pianosonate. Een echt jeugdwerk,
de eerste versie ontstond al in 1906 tijdens
een zomer op het landgoed van zijn ouders
in de Oekraïense steppen, toen hij zich had
voorgenomen ‘een lange sonate’ te schrijven,
‘mooier’, ‘technisch interessant’ en ‘niet
oppervlakkig’.
Het resultaat bleek ‘volwassener dan mijn
andere composities uit die periode’ en
‘een aantal jaren torende hij er bovenuit’.
Aanvankelijk blij met de sonate, zette
Prokofjev er drie jaar later fors het mes in: weg
de delen 2 en 3, alleen het eerste bleef over.
En ook hiermee was hij later niet tevreden, ‘hij
kon niet op zichzelf staan te midden van mijn
volwassen composities.’
Rachmaninov, Medtner, Skrjabin, een beetje
Schumann zelfs, Chopin – je hoort veel
anderen in deze muziek maar nog geen
5

Toelichting
Prokofjev. Ook hij was er niet in één keer,
zoals hij zelf beschrijft: ‘In de regel is de
publicatie van zijn opus 1 een mijlpaal voor de
componist, een soort scheidslijn tussen zijn
vroege werk en zijn volwassen composities.
Bij mij was het anders: de Sonate nr. 1, een
naïef en eenvoudig klein stuk, was het eind
van mijn vroege periode; de nieuwe begon
met de etudes opus 2.’ Door bemiddeling van
Glière gaf Prokofjev de eerste uitvoering op 6
maart 1910 tijdens een ‘Muzikale voorstelling’
in Moskou, zijn debuut in die stad. Stoer was
ook dat de sonate in druk verscheen. Samen
met zijn opus 2, 3 en 4 – ook pianowerken –
publiceerde de Moskouse uitgever Jürgenson
de sonate in 1911 en bood ‘niet zonder een
trilling in zijn stem’ de jeugdige componist er
100 roebel voor. Wat inderdaad gênant weinig
was, maar Prokofjev vond het al geweldig dat
hij gepubliceerd werd.
Pianosonate nr. 2
De uitgever Jürgenson zou geen spijt
krijgen van zijn investering in een nog
onbekend talent. Prokofjevs muziek
verkocht goed, de jongen begon naam te
maken en een jaar later al bood Jürgenson
hem met plezier 200 roebel voor een nieuwe
sonate.
Daarmee kocht hij de rechten van een van
de beste sonates ooit door een jongeman
geschreven. De Tweede pianosonate is een
enorme sprong voorwaarts ten opzichte van
de Eerste, terwijl er toch maar drie jaar tussen
zit. Ambitieuzer, alleen al door de opzet in
vier delen. Maar vooral is hier een eigen klank
aanwezig, het sterkst in het opvallend korte
Scherzo dat al de gedreven motoriek van
vele Prokofjev-toccata’s ademt. En, terwijl de
Eerste pianosonate nog in een laatromantisch
idioom waadde, drijft Prokofjev de tonaliteit
hier al meteen op de spits: de muziek is amper
begonnen of er klinkt een scherpe dissonant,
die hij nog flink uitmelkt ook. Het is het meest
revolutionaire moment van het stuk. Of is
dat de clash tussen C-groot en Fis-groot in
de finale, die doet denken aan het centrale
akkoord van Stravinsky’s ballet Petroesjka dat
Prokofjev in 1911 had gehoord? Alles bij elkaar
is het een enorm levendig werk, dat uitersten
verbindt, vol lyriek en ritme, ernst en spel; ‘de
limiet van de contrastrijkheid’ volgens pianist
Boris Berman en een ander had het eens over
Prokofjevs ‘polypersonaliteit’.
Weer gaf Prokofjev – die zich om den brode
ook als pianist ontwikkelde – zelf de première,
op 5 februari 1914 in Moskou. Hij droeg
hem op aan zijn medestudent Maximilian
Schmidthof. Hierachter schuilt een tragisch
verhaal. Prokofjev en ‘Max’ waren vrienden,
Prokofjev zou waarschijnlijk nooit meer
zo’n vriend hebben. Samen grossierden ze
in de meest sarcastische grappen en lazen
ze Schopenhauer. Op een dag kreeg hij een
brief van Max: ‘Beste Serjosja, ik vertel je het
laatste nieuws: Ik heb mezelf neergeschoten.
(…) De omstandigheden doen niet ter zake.’
Totaal onverwacht: zelfmoord. Max bleek een
akelig dubbelleven te hebben geleid. Behalve
de Tweede pianosonate droeg Prokofjev
onder meer zijn Tweede pianoconcert aan
hem op, waarvan hij Max de schetsen nog had
voorgespeeld.
6

Toelichting
Pianosonate nr. 3
Vijf jaar gingen voorbij. Prokofjevs roem
groeide, of beter gezegd zijn beruchtheid:
critici wisten zich gewoon geen raad met
hem, hij leek met elk nieuw werk zijn
reputatie als ‘bad boy of music’ alleen maar
te verstevigen.
Dankzij het wat romantische Eerste
pianoconcert was hij een bekend man
geworden, om zijn aanzien onmiddellijk weer
te bederven met het ultramodernistische
Tweede pianoconcert waarbij het publiek de
haren ten berge rees. De Derde pianosonate,
die Prokofjev in 1917 voltooide, klonk voor
het eerst op 15 april tijdens een door het
conservatorium voor Prokofjev georganiseerd
festival in St. Petersburg – teken van de
betekenis die men hem inmiddels toekende.
Andermaal speelde hij zelf.
Betekende de Derde sonate een sprong,
zoals de Tweede na de Eerste een sprong
was geweest? Was hij nog revolutionairder?
Valt mee. Het is een evenwichtig werk,
met de gebruikelijke contrasten tussen
romantisch-lyrisch en motorisch, maar
deze toch gevat binnen een harmonisch
geheel. Het werd een van Prokofjevs
bekendste pianowerken; zelf speelde hij
hem graag aan het begin van een recital.
Er is een verklaring waarom deze sonate
vrij ‘gematigd’ klinkt. In essentie was hij al
van jaren terug; de eerste versie dateerde
uit 1907, toen de Eerste sonate nog niet
eens af was. ‘Uit oude notitieboeken’, is de
bijnaam. Zo erg veel lijkt Prokofjev niet te
hebben veranderd aan het korte werk: ‘Hij
blijft in één deel: aantrekkelijk, interessant
en praktisch.’ Dit putten uit ouder materiaal
verklaart misschien waarom de muziek niets
weerspiegelt van het tumultueuze jaar 1917:
het jaar dat in Rusland de revolutie uitbrak.
Nikolaj Kapoestin
Treedt hij uit het duister, zo langzamerhand?
Het wordt tijd. Lang leidde Nikolaj Kapoestin
als componist een tamelijk obscuur bestaan,
in het Westen maar ook wel in zijn thuisland
Rusland. Toen de Franse pianist Marc-André
Hamelin eind jaren 90 van de vorige eeuw
zijn muziek ontdekte via een cd-opname –
uitgaves bestonden er nauwelijks – kon hij
niets over hem vinden.
‘Je gelooft het niet maar toch is het zo:
Kapoestins naam googelen leverde nul
resultaten op.’ Terwijl, zoals Hamelin zei,
zijn ‘mond openviel’ van verbazing en
bewondering bij diens werk: ‘En ik dacht:
wat is dit? Dit is echt ongelooflijk.’ Nog
altijd loopt internet niet over van de
informatie over Kapoestin, maar wel ‘doet’
zijn muziek het nu veel beter, worden al
zijn pianosonates uitgegeven door de grote
uitgever Schott in Mainz en heeft hij zijn
pleitbezorgers gevonden in Hamelin, Yuja
Wang, Frank Dupree, Steven Osborne en dus
Yeol Eum Son.
Kapoestin schreef zijn eerste pianosonate
op zijn dertiende en in 1957 maakte hij zijn
debuut als componist met zijn Concertino
7

Toelichting
voor piano op. 1. Zeer belangrijk voor
zijn compositorische ontwikkeling, was
dat Kapoestin in 1959 de Amerikaanse
jazzpianist Dwike Mitchell hoorde spelen. Dit
maakte enorme indruk op hem, zó, dat vanaf
dat moment al zijn composities een sterke
invloed van de jazz ondergingen. Kapoestin
is cross-overcomponist pur sang; soms
duiken ook nog rock-invloeden op.
In de jaren 50 en 60 maakte Kapoestin
naam als jazzpianist. Hij had jarenlang een
eigen kwintet waarmee hij maandelijks
in een restaurant optrad. Niettemin,
jazzpianist wilde hij niet genoemd worden,
jazzcomponist ook niet. ‘Ik ben nooit
een jazzmusicus geweest. Ik heb nooit
geprobeerd een echte jazzmusicus te zijn,
ik speel jazz om te kunnen componeren. Ik
ben niet geïnteresseerd in improvisatie – en
wat is een jazzmusicus zonder improvisatie?
Al mijn improvisaties zijn opgeschreven,
natuurlijk, en dat deed ze goed; het maakte
ze beter.’ De luisteraar ervaart het anders.
Het lijkt briljante geïmproviseerde jazz,
gevat in traditionele vormen, met een groots
Russisch gebaar. Met die traditionele vormen
ging Kapoestin ver: niet alleen sonates en
concerten maar ook suites, etudes, variaties,
nocturnes, berceuses, fuga’s en preludes.
Wat het laatste betreft: hij publiceerde
24 preludes door alle toonsoorten in
jazzstijl en in navolging van Bach, Chopin,
Skrjabin en Rachmaninov. Behalve jazz
kun je in Kapoestins muziek uiteenlopende
componisten terughoren als Bach en
Sjostakovitsj, Rachmaninov en Schnittke,
Prokofjev en Oscar Peterson.
Pianosonates nr. 4 en 2
Een groot piano-oeuvre schreef Kapoestin.
Ruggengraat hiervan zijn de twintig
pianosonates, waarvan hij de laatste in
2011 schreef en die hij als zijn opus 144
markeerde.
De Vierde sonate ontstond in 1991. Het is
een soort oefening in uitgebreide tonaliteit.
Kapoestin werkt met een 12-toonssysteem
in plaats van met het traditionele
7-toonssyteem. Hierdoor vervagen de
grenzen tussen mineur en majeur. Dat lijkt
wat abstract; de luisteraar ervaart het werk
als uitbundige, uitgebreide, progressieve
jazz. De Tweede sonate (1989) is Kapoestins
langste sonate. Ook een extravert, jazzy
werk, traditioneel vierdelig met een krachtig
eerste deel, een gespierd scherzo, een niethaastig,
droomachtig Largo en tot slot een
perpetuum mobile in een opmerkelijke 8 +
7 + 8 + 5 achtste maat. Het stuk staat open
voor diverse interpretaties: Marc-André
Hamelin benadrukte het ragtime-element,
Steven Osborne koos een moderatobenadering,
dromerig als Keith Jarrett. Wat
doet Yeol Eum Son?
Stephen Westra
8

Biografieën
Componisten
Sergej Prokofjev
Sergej Prokofjev (1891 ‐
1953) werd geboren in
Oekraïne als enig kind
van een landbouwkundig
ingenieur. Hij was een
‘wonderkind’ dat al op zijn
elfde twee opera’s had
gecomponeerd.
Zijn studietijd aan het
conservatorium van St.
Petersburg vond hij ‘saai’ en
de meeste inspiratie kreeg
hij al tijdens zijn jeugd van
de Russische componist
Reinhold Glière en later van
Nikolaj Mjaskovski. Ruim
voordat Prokofjev was
afgestudeerd had hij als
componist al zo’n reputatie
opgebouwd dat hij een vast
contract kreeg aangeboden
bij een beroemde
muziekuitgeverij. Hij maakte
naam als jonge componist
met heftig dissonante en
virtuoze pianomuziek. Na de
Revolutie vertrok Prokofjev
naar het buitenland en
verbleef onder andere in de
Verenigde Staten, Duitsland
en Parijs. In 1927 toerde
hij in de Sovjet-Unie, waar
hij niet alleen als pianist
maar ook als componist erg
veel succes had. Daarna
leidde hij een zwervend
bestaan. Hij pendelde
tussen Parijs en Moskou
en maakte concertreizen
in de Verenigde Staten,
Canada, Cuba en Europa.
In 1933 keerde hij wegens
geldgebrek terug naar
Rusland waar hij, evenals
zijn tijdgenoten, onder druk
werd gezet door het regime.
Hij stierf in 1953 op dezelfde
dag als Stalin.
9

Biografieën
Nikolaj Kapoestin
Nikolaj Kapoestin (1937 -
2020) werd geboren in
Horlivka, Oekraïne. Op
zijn vijfde verhuisde
het gezin naar Tokmak
in Kirgizië. Vanaf zijn
veertiende studeerde hij
piano bij Avrelian Rubakh,
een leerling van Felix
Blumenfeld en onder
anderen ook de leermeester
van Vladimir Horowitz.
Begin 1954 groeide zijn
belangstelling in jazzmuziek.
Vanaf zijn negentiende
studeerde Kapoestin aan het
Moskouse conservatorium
bij Alexander Goldenweiser,
waar hij in 1961 afstudeerde.
Hij speelde in het Oleg
Lundstrem Orkest en was
lid van de Yury Saulski’s big
band. Niet alleen speelde
hij piano in de big band,
ook schreef hij hiervoor
zijn Concertino voor piano
en orkest dat zorgde voor
zijn doorbraak in 1957. Van
1972 tot 1977 werkte hij
met het orkest van Boris
Karamischev. Vanaf 1980
was hij lid van de Unie van
Russische Componisten
en legde hij zich exclusief
10
op componeren toe; hij
produceerde bijna elk jaar
een sonate. In totaal schreef
bij meer dan honderd
werken, enkel instrumentaal
en voornamelijk voor piano
en/of orkest. Hij stierf in
2020 aan de gevolgen van
Covid-19.
foto: Schott Music | Peter Andersen

Biografieën
Uitvoerende
Yeol Eum Son
Piano
De Zuid-Koreaanse
pianiste Yeol Eum Son
(1986) is een veelgevraagd
recitalspeler, solist en
kamermusicus. Haar
ontwikkeling als allround
artiest heeft ze te danken
aan de samenwerking
met dirigenten als Lorin
Maazel, Valery Gergiev,
Ryan Bancroft, Pablo
Gonzalez, Joana Carneiro
en Omer Meir Welber.
Yeol Eum Son brak definitief
door met haar tweede prijzen
op het Van Cliburn Concours
van 2009 en het Tsjaikovski
Concours van 2011. Met
haar Mozart-uitvoeringen
met de BBC Philharmonic,
het City of Birmingham
Symphony Orchestra en de
Academy of St Martin in the
Fields (inclusief cd-opname)
verwierf ze wereldwijde
bekendheid. Naast haar
complete Mozart-opname
die in maart dit jaar uitkwam
foto: Marco Borggreve
omvat haar discografie
werken van Berg, Prokofjev,
Stravinsky, Ravel, Schumann
en Kapoestin. Kamermuziek
maakte Yeol Eum Son met
het Quatuor Modigliani en het
Belcea Quartet. De pianiste
studeerde aan de Korean
National University of Arts
en bij Arie Vardi aan het
conservatorium van Hannover.
Van 2018 tot december 2022
was ze artistiek leider van
Music in PyeongChang, een
van de grootste klassieke
muziekfestivals in Zuid-Korea.
11

Verwacht
Serie Piano
Serie Focus op
Tharaud
Debussy en Ravel
Alexandre Tharaud
Zo 1 okt 2023
Grote Zaal
20.15 uur
Een Franse pianist en twee reuzen die aan de basis staan
van het Franse pianorepertoire in de 20e eeuw. Alexandre
Tharaud geeft zijn persoonlijke visie op enkele Préludes
van Debussy en twee meesterwerken van Ravel. Bovendien
improviseert hij over bekende Franse chansons. Een recital
waarin de muziek van Debussy en Ravel allerlei beelden
oproept en Tharaud zich ontpopt als de perfecte regisseur.
Franse muziek zoals Franse muziek hoort te klinken.
Alexandre Tharaud atypisch noemen is een understatement.
Zo heeft hij thuis geen piano omdat hij ‘anders alleen maar
zit te improviseren en niet studeert’. In zijn ruim 25-jarige
carrière is hij uitgegroeid tot een unieke figuur in de
klassieke muziekwereld. Zijn discografie beslaat meer dan 25
soloalbums, in repertoire dat gaat van Franse barok (Rameau
en Couperin) tot de belangrijkste Franse componisten van
de 20e eeuw. Zijn artistieke interesse is ongewoon breed, zo
blijkt ook uit talloze samenwerkingen met theatermakers,
dansers, choreografen, schrijvers en filmmakers.
Alexandre Tharaud
foto: Simon van Boxtel
Programma: Claude Debussy Prélude Danseuses de Delphes
Prélude Le vent dans la plaine / Prélude Des pas sur la neige
Prélude La cathédrale engloutie / Prélude Ce qu’a vu le
vent d’ouest / Improvisaties op Franse chansons van onder
anderen Edith Piaf, Jaqcues Brel, Barbara / Maurice Ravel
Pavane pour une infante défunte / Miroirs
12

Seizoen 2023-2024
Serie Piano
De vinger aan de pols als het gaat om de belangrijkste pianisten en bijzonder repertoire.
Dat is de serie Piano van het Muziekgebouw. De meest opvallende pianisten van dit
moment komen langs en nemen muziek mee in een spannende mix van bekend en nieuw
of onbekend. Een serie als snoepwinkel én graadmeter van de pianowereld.
zo 1 okt
Debussy en Ravel
Alexandre Tharaud
za 4 nov / 19.30 uur
Vingt regards
Bertrand Chamayou
wo 13 dec / 20.15 uur
Rachmaninov voor vier handen
Alexei Volodin + Olga Pashchenko
wo 17 jan / 20.15 uur
Een klinkend zelfportret
Piotr Anderszewski
zo 18 feb
Concord en Gaspard
Marc-André Hamelin
vr 15 mrt / 20.15 uur
Een twintigste-eeuwse Grieg
Leif Ove Andsnes
vr 26 apr / 20.15 uur
The man with the many pianos
Alexander Melnikov
za 1 jun / 20.15 uur
Van Rameau tot Rachmaninov
Nathalia Milstein
Bekijk het gehele nieuwe seizoen op muziekgebouw.nl.
13

Verwacht
Juni
zo 4 juni / 11.00 uur /
Kleine Zaal
Pimp My Organ
Ere Lievonen e.a.
wo 7 + do 8 juni / 20.30 uur
Ribingurumu no
Metamorufuoshisu
Toshiki Okada, Dai Fujikura,
Klangforum Wien, chelfitsch
za 10 jun / 20.30 uur
+ zo 11 jun / 15.00 uur
The Bacchae
Elli Papakonstantinou, Ariah
Lester, ODC Ensemble
ma 12 juni / 20.30 uur
How To Live (After You Die)
Lynette Wallworth
di 13 juni / 18.00 uur / A Lab
Auditory Reset 9
Roland Dahinden
do 15 juni / 20.30 uur
Dark Skies
Jamie Man, Blixa Bargeld,
ft. James McVinnie,
Asko|Schönberg, Slagwerk
Den Haag
zo 18 juni / 20.30 uur
To Feel A Thing: A Ritual for
Emergence
adrienne maree brown, Troy
Anthony, The Fire Ensemble
di 20 juni / 20.30 uur
Call for the Company
Raven Chacon, The
Monochrome Project
vr 23 juni / 20.30 uur
Tenebris Suspiria Naturae &
The Way We Are
Kembra Pfahler, Johanna
Constantine
vr 23 juni / 20.30 uur /
Bimhuis
Ensemble Nist-Nah
za 24 + zo 25 juni / 20.30 uur
What’s Your Heaven
CocoRosie
Mis geen enkel concert!
Blijf op de hoogte en schrijf
je in voor onze nieuwsbrief
SoundLAB Workshop
Maak je eigen muziek met de
wonderlijkste instrumenten.
Voor kinderen (7+) met
volwassenen. Elke zondag,
13.00 uur in de Atriumzaal.
Kaartjes via muziekgebouw.nl/
soundlab.
WannaSwing
Op de kade voor het
Muziekgebouw staat de
interactieve muziekinstallatie
WannaSwing van theatermaakster
Caecilia Thunissen
en scenograaf Jan Boiten. Acht
schommels sturen composities
aan van hedendaagse
componisten als Joey Roukens,
Mayke Nas en Rob Zuidam.
Zie voor meer informatie
muziekgebouw.nl/wannaswing
Huil van de Wolff
Elke 22e van de maand
klinkt om 20.00 uur het
geluidsmonument Huil van
de Wolff van Martijn Padding
ter herinnering aan oprichter
van het Muziekgebouw
Jan Wolff (1941 - 2012).
muziekgebouw. nl/
huilvandewolff
Geheimtips
Bijzondere concerten
die je niet mag missen.
muziekgebouw.nl/geheimtips
14

Foto: Erik van Gurp
4’33 grand café
Kom voor of na het concert eten
in 4’33 Grand café. Reserveren:
020 788 2090 of 433grandcafe.nl.
Bij de prijs inbegrepen
Reserveringskosten zijn bij de
kaartprijs inbegrepen.
Ook een drankje, tenzij anders
vermeld op je concertkaartje.
Rondom het concert
- Na aanvang van het concert heb je
geen toegang meer tot de zaal.
- Zet je mobiele telefoon uit voor
aanvang van het concert.
- Het maken van beeld- of
geluidsopnamen in de zaal alleen
met schriftelijke toestemming.
- Algemene Bezoekersvoorwaarden
zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Steun het Muziekgebouw
Inkomsten uit kaartverkoop dekken
ten dele onze kosten. Word vriend
of doneer: met jouw extra steun
kunnen we concerten op het
hoogste niveau blijven organiseren.
Meer informatie:
muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven?
Blijf op de hoogte van nieuw
geboekte concerten of ander
nieuws. Volg ons via onze
e-nieuwsbrief (aanmelden op
muziekgebouw.nl/nieuwsbrief),
Facebook, Twitter of Instagram.
Dank!
Wij kunnen niet zonder de steun van
onze vaste subsidiënten en Vrienden
van het Muziekgebouw. Wij zijn hen
daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
druk & printservice
15