De beste kerst (The Dutch Edition of Christmas Switcheroo)

Dutch
EDITION
DE BESTE KERST
Tuula Pere • Outi Rautkallio
W
ickWick

DE BESTE KERST

De beste kerst
Tekst door Tuula Pere
Illustraties door Outi Rautkallio
Vormgeving door Peter Stone
In het Nederlands vertaald door Mariken van Eekelen
ISBN 978-952-357-361-1 (Hardcover)
ISBN 978-952-357-362-8 (Paperback)
ISBN 978-952-357-363-5 (ePub)
Eerste druk
Copyright © 2021 Wickwick Ltd
Gepubliceerd in 2021 door Wickwick Ltd
Helsinki, Finland
Christmas Switcheroo, Dutch Translation
Story by Tuula Pere
Illustrations by Outi Rautkallio
Layout by Peter Stone
Dutch translation by Mariken van Eekelen
ISBN 978-952-357-361-1 (Hardcover)
ISBN 978-952-357-362-8 (Paperback)
ISBN 978-952-357-363-5 (ePub)
First edition
Copyright © 2014-2021 Wickwick Ltd
Published 2021 by Wickwick Ltd
Helsinki, Finland
Originally published in Finland by Wickwick Ltd in 2014
Finnish “Kummat lahjat”, ISBN 978-952-5878-13-4 (Hardcover)
English “Christmas Switcheroo”, ISBN 978-952-5878-22-6 (Hardcover)
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted
in any form or by any means, mechanical, electronic, photocopying, recording, or otherwise, without the prior
written permission of the publisher Wickwick Ltd. The only exception is brief quotations in printed articles
and reviews. For details and written permissions, contact rights@wickwick.fi.
Wickwick books are available at special discounts when purchased in quantity for premiums and promotions
as well as fundraising or educational use. Special editions can also be created to specification. For details,
contact specialsales@wickwick.fi.

Dutch
EDITION
DE BESTE KERST
Tuula Pere • Outi Rautkallio
W
ickWick
Children’s Books from the Heart
1

Kerstmis was een feestdag die de familie Jansen
heel serieus nam. De voorbereidingen begonnen
al ver voordat de eerste sneeuw was gevallen. Vooral
Moeder was gek op Kerstmis. Tijdens de zomer en
herfst was ze al bezig met het kweken van takjes
en het drogen van bessen voor de kerstdecoraties.
“Dit worden prachtige kerstkransen,” zei
Moeder, terwijl ze haar schatten over de
eettafel uitspreidde.
2

De rest van de familie was niet zo wild van
kerstkransen. Of van het feit dat de eettafel
van oktober tot december vol lag met Moeders
knutselspulletjes.
Maar de familie hield er wel van om naar kerstliedjes
te luisteren en om kerstkoekjes te eten al voordat
de blaadjes van de bomen waren gevallen.
3

4

Ondertussen was Vader bezig om de elektrische
apparaten gereed te maken voor de kerst.
Hij hing de kerstverlichting op, ontwierp een
verwarming voor in het vogelhuisje, en repareerde de
kerstliedjeszingende elf, die op batterijen werkte. Als
je met je handen klapte, begon de elf luid te zingen en
hard te schudden.
Ieder jaar kocht Vader weer meer kerstverlichting. Hij
bracht vele avonden door met het bijstellen van de
verlichting en het vervangen van de lampjes.
“Ik hoop dat dit jaar de stoppen niet
doorslaan!” zei hij.
5

Vader hing honderden twinkelende, kleurrijke lichtjes op
langs de dakrand. Hij bedekte de appelboom met een net
van lichtjes, en over de brievenbus hing hij belletjes die rinkelden
iedere keer dat er iemand langs liep. Vader liep trots door het huis,
tevreden met wat hij had bereikt.
Volgens Alfie en Ava was het wachten op Kerstmis bijzonder
vanwege iets anders: dan begon ook de winter, en
vaak was er dan sneeuw. Ze vonden het heerlijk om
sneeuwkastelen en ijsbanen te bouwen. En ze bouwden
niet zomaar sneeuwkastelen – ze bouwden gigantische
forten! Samen met hun vrienden zetten ze enorme
muren en torens neer en groeven geheime gangen uit.
’s Avonds gingen alle bouwers naar huis met natte
wanten en hongerige magen.
6

7

Moeder was goed in knutselen. Ze had minstens
een dozijn verschillende naaicursussen
gedaan. Ze kon haken, kant maken, breien, quilten en
borduren. Dit jaar had Moeder bedacht dat ze mooie
flessenbeschermers zou haken. Ze was er zeker van
dat al hun familieleden die prachtig zouden vinden.
De hele koffietafel stond vol met bollen wol in
verschillende kleuren.
“Ik houd van het wachten op Kerstmis,” zuchtte
Moeder tevreden terwijl ze haakte.
8

’s Avonds rook het huis van de Jansens naar
gemberkoekjes. De familie zat samen rond de tafel
om een lijst te maken van de cadeautjes die ze nog
moesten kopen.
“We hebben nog vier cadeautjes nodig,” zei Vader. “We
hebben nog cadeautjes nodig voor oom Ed, neef Evert
en tante Trudie. En we hebben ook nog iets nodig
voor jullie peettante, Marion.”
“Laten we ze met coole cadeaus verrassen,” zei Ava.
Alfie grijnsde. “Ja!”
9

10

De familie overlegde eerst wat ze oom Ed moesten geven.
Hun oom had al zo lang vogels bestudeerd dat hij zelf op
een uil was beginnen te lijken. Het patroon op zijn lievelingsjas
leek ook wel op de veren van een uil.
Moeder zei vaak dat oom Ed zo verward was dat hij soms zelfs
zijn eigen naam vergat. De kinderen geloofden dat niet. Tenslotte
kende oom Ed de namen van alle vogels die er maar bestonden
– in het Latijn!
Oom Ed herkende ook alle vogels, zelfs met zijn ogen dicht. Hij
herkende ze aan de liedjes die ze zongen.
“Laten we Ed een vogeltje geven,” zei Alfie.
“Of een papegaai?” stelde Ava voor.
“Wat een goed idee,” zei Moeder. “Ed kan hem vast wel leren
praten!”
11

De peettante van de kinderen, Marion, was de beste vriendin van
Moeder. Of zo leek het in ieder geval voor de kinderen, want
Moeder was bijna altijd met haar aan de telefoon! De kinderen had
foto’s gezien van Moeder en Marion als kleine meisjes. Vroeger leken
ze heel erg op elkaar. Maar nu zagen ze er vrij verschillend uit.
Moeder zei vaak dat Marion een “beeldend kunstenaar” was, en dat
zij zelf een “kunstenaar van het leven” was. Marion had gitzwart haar
met een kaarsrechte pony, en Moeders haar was rood met krullen.
12

Alles in het huis van Marion was zwart en
wit, en netjes opgeruimd. Het huis van
de Jansens daarentegen was vol met kleuren,
spullen en geluid. Marion zei soms dat ze
duizelig werd van alle drukte in het huis van
de Jansens.
“Wat zouden we nu eens voor Marion kunnen
kopen voor Kerstmis?” vroeg Moeder zich
hardop af. “Ze wil niet meer spullen.”
Laten we haar nog zo’n kunstenaarsjas geven,
met veel zakken,” stelde Vader voor. “Het is
toch zeker vijf jaar geleden sinds we de
vorige hebben gegeven.”
13

“Wie dan?” vroeg Alfie.
“Evert,” antwoordde Ava.
Ava en Alfie vonden dat hun neef zich de
laatste tijd vreemd was gaan gedragen.
Hij wilde niet meer meedoen als ze een
sneeuwfort gingen bouwen, en praatte ook
niet veel meer met de rest van de familie.
Hij zat het liefst alleen in zijn kamer met
zijn koptelefoon op.
14

“Het is niet ernstig hoor,” stelde Moeder Alfie en Ava gerust.
“Hij is alleen maar een tiener aan het worden.”
Ava en Alfie begrepen het niet zo goed.
“Dan wil ik nooit zo oud worden,” zei Alfie. “Evert is zo saai
geworden.”
“Maak je maar geen zorgen. Het gaat over,” stelde Moeder hem
gerust.
“Laten we Evert een elektrisch drumstel geven,” zei Vader,
opgewonden. “Dat had ik geweldig gevonden als tiener.”
15

16

Het cadeau van tante Trudie was nu aan de beurt.
Dat was een lastige. Ze had over alles en iedereen
een mening en die mening deelde ze graag.
“Er verandert ook nooit wat aan dat hoofd van jou,”
had Vader een keer tegen zijn tante gesnauwd. “Niet
eens die krullen van je!”
Gelukkig was hun gekibbel snel afgelopen.
Uiteindelijk konden Vader en tante Trudie het heel
goed met elkaar vinden. Niemand kon haar mening,
dat het koffiezetapparaat en de wasmachine de beste
uitvindingen ooit waren, veranderen. Dus Vader wist
dat zijn tante toch niet enthousiast zou worden over
zijn eigen uitvindingen en apparaten.
“Ik wed dat tante Trudie een krultang zou willen
hebben,” zei Moeder. “Daarmee kan ze haar pony in
een paar seconden laten krullen.”
17

Het was tijd om inkopen te gaan doen. Vader
maakte de aanhangwagen vast aan de auto.
Moeder lachte. “Waarom hebben we de aanhangwagen
nodig?” vroeg ze. “We hebben nog maar vier cadeautjes
nodig.”
“Vanochtend zag ik een advertentie voor een
verwarmde carport. Ik dacht dat dat wel een leuk
cadeautje zou zijn voor de hele familie,” legde Vader
uit.
18

De kinderen keken naar elkaar en grijnsden.
Wat was dat weer typisch hun vader. Vorige
kerst was het familiecadeau een automatische
watergooimachine geweest voor hun sauna. Het was
bij het eerste gebruik al kapot gegaan. Ze hadden snel
uit de sauna moeten rennen omdat de machine maar
niet ophield met water over de stenen gooien!
19

20

Het was druk in de stad. Het was alsof
iedereen had besloten om tegelijkertijd
hun kerstinkopen te gaan doen. De
parkeergarage was vol.
Met zweetparels op zijn voorhoofd reed Vader
rondjes, uitkijkend naar een lege parkeerplek
die groot genoeg was voor de auto en de
aanhangwagen. Eindelijk vond hij er één, en
de familie ging naar de winkels. Moeder en
Vader besloten om naar het grote warenhuis te
gaan, terwijl de kinderen naar de promenade
en de kerstmarkt gingen.
21

22

Er was een klein café aan de promenade. Daar
kon je de beste warme chocolademelk ter wereld
krijgen. De kinderen genoten van hun chocolademelk
terwijl ze de gebakjes bewonderden die in een glazen
vitrine lagen.
“Als je die chocoladesnor van je gezicht hebt afgeveegd,
kunnen we naar de bibliotheek gaan,”stelde Ava voor.
23

De bibliotheek was de favoriete plaats van de
kinderen. Ze vonden het altijd leuk om naar de
boeken in de kinderhoek te kijken.
Deze keer leenden ze geen boeken – er was een
kerstknutselprogramma aan de gang. Al snel zaten
Alfie en Ava hun eigen papieren sterren te maken om
mee naar huis te nemen aan het raam te hangen.
24

“Laten we hier blijven,” fluisterde Ava, tevreden.
Alfie knikte. “Het is hier zo lekker rustig – geen
winkelende menigte!”
“Jammer dat Moeder en Vader het te druk hebben om
ervan te genieten,” zuchtte Ava.
25

Terwijl Kerstmis dichterbij kwam, werd de sfeer bij de Jansens thuis
gespannener. Drie bakplaten met gemberkoekjes waren al aangebrand, en
de zelfgemaakte kaarsen van Moeder waren scheef en hadden vreemde kleuren
gekregen.
Moeder was van streek. “Hoe kan ik alles op tijd afkrijgen?” klaagde ze. “Ik moet
alle cadeautjes voor de familie nog inpakken en versturen.”
26

“Wij kunnen helpen,” boden de kinderen aan.
“Als jij de koekhuisjes maakt, pakken wij de cadeautjes in,” zei Alfie.
Ava knikte. “We zullen het netjes inpakken, en we zullen de adressen
heel mooi erop schrijven.”
Moeder keek opgelucht. “Dank je, kinderen,” zei ze. “Hier zijn de
adreslabels en hier zijn de cadeautjes. Wees alsjeblieft voorzichtig.”
27

De kinderen pakten cadeautje na cadeautje in, in
het mooie inpakpapier. Het enige wat nog ontbrak
waren de adreslabels. Opeens stormde Moeder langs
met een kom glazuur in haar handen en ze stapte per
ongeluk op de stapel met adreslabels, waardoor ze
door ze kapot gingen.
“Oh nee!” riep Moeder uit. “Jullie
prachtige labels!”
“Het geeft niets, Moeder,” zei
Ava.
“We maken de labels wel,”
viel Alfie haar bij. “Het komt
in orde.”
28

De kinderen gingen weer aan het werk, en
herschreven alle labels en maakten ze aan de
cadeautjes vast. Ze werkten snel, zodat Moeder niet
weer van streek kon raken.
Later keek Vader naar de pakjes. “Aan oom Ed, Marion,
Evert en tante Trudie,” last hij hardop. Toen grijnsde
hij naar de kinderen. “Goed gedaan. Morgen gaan we
ze naar het postkantoor hebben.”
29

Oom Ed zat de hele ochtend met een dik vogelboek
op schoot. Hij was er zo in verzonken dat hij
schrok van het geluid van de deurbel.
“Wat is dat? Wat gebeurt er? Oh, het is alleen maar de
deurbel,” mompelde oom Ed.
30

Oom Ed had er geen problemen mee om uren
achter elkaar heel stil te staan als hij naar de
vogels keek. Maar met cadeautjes had hij helemaal
geen geduld!
“Een plat pakje. Hm, dit ziet er veelbelovend uit,
misschien is het een nieuw vogelboek,” mijmerde hij.
Hij trok het papier eraf. “Wat is dit nu?”
Het was een kunstenaarsjas – met ten minste een
half dozijn kleurrijke zakken.
Hij staarde er even naar. Toen glimlachte hij. “Dit is
eigenlijk best handig. Ik kan mijn verrekijker en
nog veel meer dingen in de zakken stoppen. Ik
hoef nooit meer naar mijn sleutels of mijn bril te
zoeken. Wat een geweldig cadeau!”
31

32

Marion had net haar gezonde ontbijt van muesli en appel op.
Ze ruimde de keuken meteen op, en ging toen naar haar
schilderspullen. Een groot wit doek stond uitnodigend voor haar te
wachten tot ze het met haar kwasten zou bewerken.
Het nieuwe schilderij had zich al ontwikkeld in haar hoofd. Ze streek
haar lange pony weg van haar gezicht en sloot haar ogen.
“Ik zie een lange zwarte lijn aan de onderkant en twee dunnere aan de
bovenkant. Een platte rode bal ertussenin.”
Er werd op de deur geklopt – er was een pakje gekomen. Marion
besloot om het langwerpige pakje meteen open te maken. Haar werk
was toch al onderbroken.
Marion fronste toen ze het cadeau zag. “Wat een vreemde keuze van
de familie Jansen,” zei ze, terwijl ze de krultang op pakte. “Nou ja, ik
kan het op mijn pony wel proberen. Misschien blijft hij dan uit mijn
gezicht terwijl ik schilder.”
Dertig minuten later keek Marion naar het krullende kapsel in de
spiegel in de hal. Ze knikte naar haar spiegelbeeld, en was er tevreden
mee.
33

Neef Evert zat te mopperen op zijn kamer. Hij
kreunde toen zijn moeder op de deur klopte.
Hij bedankte haar niet eens voor het grote pak en de
envelop die in zijn kamer verschenen.
“Ik heb geen zin om het cadeau open te maken,”
mopperde Evert. “De Jansens kopen altijd
kinderachtige dingen voor me.” Hij pakte de envelop.
“Ik hoop dat er geld in zit.”
34

Nee, er zat geen geld in. Maar wel een tegoedbon
voor de dierenwinkel: Goed voor één papegaai.
Verbaasd keek Evert naar de pak en begon het uit te
pakken. Het was een hele grote vogelkooi!
“Waar ga je nu weer heen?” vroeg de moeder van Evert
toen hij langs haar heen stormde. Maar hij gaf geen
antwoord. Hij had haast om naar de dierenwinkel te
komen.
Wat cool! dacht Evert. Mijn eigen papegaai. Geen van
mijn vrienden heeft er één!
35

36

Gefrustreerd stond tante Trudie in haar hal naast een
grote doos.
“Hoe onbeleefd om zo’n groot pak te sturen,” mopperde
ze. “Nu moet ik al die moeite doen om het open te
maken. En wat moet ik straks doen met al dat papier en
bubbeltjesplastic?”
Het cadeau bleek zo’n verrassing te bevatten dat tante
Trudie voor één keer met haar mond vol tanden stond. Ze
greep in de doos en begon de onderdelen eruit te halen –
van een elektrisch drumstel!
Al snel stond het drumstel klaar in al zijn pracht. Het enige
dat nog moest gebeuren was de stekker in het stopcontact
steken.
“De Jansens hebben mijn geheime droom geraden!” zei
tante Trudie verbaasd. “Zeventig jaar lang heb ik me zo
geschaamd dat ik aan niemand durfde te vertellen dat ik
heel graag zou willen drummen.”
Tante Trudie zette de koptelefoon op en begon. Ze speelde
de hele dag. Tegen de avond waren haar schouders, die
altijd gespannen waren, ontspannen, en door de wilde
ritmes zaten haar stijve krullen door de war.
“Wat een schitterend cadeau,” zei Trudie. “Ik moet de
Jansens meteen bellen om ze te bedanken.”
37

Moeder legde de telefoon neer. Ze was zo rood als een tomaat.
“Jullie raden nooit wat er is gebeurd,” zei ze langzaam. “Tante
Trudie heeft per ongeluk het drumstel gekregen – en ze is er heel
blij mee!”
“Vertel me nu niet dat Evert de krultang heeft gehad!” riep Alfie
uit.
Een telefoontje naar de moeder van Evert liet hen weten wat de
volgende vergissing was geweest. Everts moeder vertelde dat
Evert heel de dag op zijn kamer had zitten praten met zijn nieuwe
papegaai!
“Evert heeft zelfs gelachen!” vertelde ze.
Moeder was nog steeds van streek.
“Je hoeft je geen zorgen te maken,” stelde Vader haar gerust. “Zowel
Trudie als Evert zijn dolblij met hun cadeaus.”
“Ik vraag me af wat Marion en Ed te
zeggen hebben over hun pakjes,”
mompelde Moeder. Ze wreef
over haar hoofd. “Ik krijg hier
hoofdpijn van!”
38

39

Moeder vluchtte naar de bank en verstopte zich
onder een deken. Ze nam de telefoon niet op,
ondanks dat het Marion was om haar te bedanken
voor de krultang.
Vader luisterde naar de gelukkige beschrijving van
Marions nieuwe kapsel met krullen. “Marion heeft
besloten om de stijl van haar schilderijen ook te
veranderen,” zei hij. “Ze zegt dat het volgende stuk
golvende lijnen zal hebben.”
“Maar dan is oom Ed nog over. Ik kan me niet
voorstellen dat hij blij is met de kunstenaarsjas,”
mompelde Moeder van onder haar deken. “Bel hem
alsjeblieft.”
40

Gelukkig had Moeder het mis. Oom Ed was vrolijk
aan het wandelen met zijn nieuwe jas aan, met
al die zakken. “Ik had zo’n jas al veel eerder moeten
hebben,” zei hij tegen Vader aan de telefoon. “Ik zal
mijn spullen nooit meer kwijtraken.”
Hij klopte op de rode zak, waar zijn verrekijker in zat.
Meteen nadat hij had opgehangen, zou hij vogels gaan
kijken.
41

De dag voor kerst was het moeilijk. De
buitenverlichting van Vader begonnen te
knipperen. Moeder lag in bed met een koud kompres
op haar voorhoofd.
“Dit is niet hoe ik het had gepland,” kreunde Moeder.
“Dit had een perfecte kerst moeten zijn.”
42

De kinderen konden zien dat hun ouders zich zorgen maakten. “Het is tijd dat
wij het gaan regelen, Alfie,” zei Ava.
Alfie knikte. “Laten we gaan!”
De kinderen renden naar de keuken en begonnen in de kastjes en de koelkast te
rommelen. Er was genoeg eten, dat wel, maar ze wisten niet hoe ze een kerstdiner
moesten klaarmaken.
“Ik wou dat ik de kerstkalkoen klaar kon maken,” zei Alfie. Ava besloot om
Marion en tante Trudie te bellen. Misschien kon één van hen helpen.
43

Op eerste kerstdag werden Alfie en Ava vroeg wakker. Ze waren
opgewonden over het openmaken van de pakjes, maar dat
moest nog even wachten. Eerst moesten ze nog wat regelen.
Beneden konden ze de geluiden al horen. Ze slopen langs de
slaapkamer van hun ouders naar de keuken. Hun plan had geweldig
gewerkt. Het rook al lekker naar kalkoen in de kamer.
44

Tante Trudie glimlachte naar hen. “De kalkoen staat in de oven,”
zei ze. “Hij is voor het avondeten klaar.”
“We hebben ook broodjes gebakken,” ze Marion, en liet hen de
broodmand zien.
“Wat kunnen we doen om te helpen?” vroeg Alfie.
Marion en tante Trudie gaven de kinderen snel wat instructies. Al
snel waren ze bezig met het schillen van groenten, het poetsen van
het zilveren bestek en het dekken van de tafel.
45

46
In haar pyjama sloop Moeder naar de
keuken. Ze straalde toen ze het wonder zag
dat haar helpers voor elkaar hadden gekregen.

47

Die avond, nadat iedereen zijn pakjes
had geopend en van het heerlijke
kerstdiner had genoten, vroegen de
kinderen of iedereen bij het raam
wilde komen staan. Ze hadden nog een
kerstverrassing: sneeuwlantaarns van
verschillende grootten verlichtten de
bomen en struiken van de tuin.
“Wat prachtig!” zei Moeder.
“Fantastisch!” zei Vader en
knuffelde de kinderen.
Moeder begon zachtjes een
kerstliedje te zingen, en
iedereen deed al snel mee.
Het gaf niet dat de
verlichting van Vader nog
steeds flikkerde. Het was
toch weer een perfecte
Kerstmis in het huis van de
familie Jansen.
48

49

De Jansens houden van Kerstmis – vooral Moeder, die al
vroeg in de herfst begint met de voorbereidingen. Soms zijn
haar plannen zo ambitieus dat ze al is uitgeput voordat de kerst
begonnen is!
Voor Vader is het belangrijkste dat de tuin aangekleed is met een
heleboel kerstverlichting die hem en de buren verblijden. Maar
de stoppen slaan bijna altijd door als hij een nieuwe decoratie
erbij zet!
Dit jaar krijgen de Jansens hun cadeautjes maar net op tijd
klaar. Maar dingen lopen niet zoals gepland. Zal Kerstmis
dit jaar wel doorgaan ondanks dat de voorbereidingen
niet goed zijn gegaan?
wickwick.fi