07.01.2025 Views

Cover 0125 HR (1)-samengevoegd

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.




56 _


Links: Marilyn Monroe, 1960.

Rechts: Ingrid Bergman, 1953.

Beeldreportage


Het leven van

Aan het demonstreren voor het

recht op abortus, 1972.


3

4

2

1

1. November 1945.

2. Op La Foire aux Femmes in de Cartoucherie

in Vincennes, 1973.

3. Journalisten drommen om Simone en Jean-Paul

heen na hun vrijlating uit de politiecel, 1970.

4. Kleine Simone in 1911.

5. In haar Parijse appartement, 1976.

6. Met haar karakteristieke tulband, Parijs 1986.

7. In Rome met Jean-Paul, 1978.

5

63

7


je er ook meerdere kunt hebben?) leerden we steeds meer

over elkaars levens. Floddergesprekjes over kapotgekauwde

meubels of speciaalvoer groeiden in de loop der wandelingen

uit in het delen van relatiestruggles en andere onderwerpen

des levens. Sowieso heb ik veel meer aanspraak sinds ik

een hond heb. Dankzij herhaalde ontmoetingen met andere

baasjes heb ik allerlei buren beter leren kennen. Ook al weet

ik soms hun naam niet, maar alleen die van de hond, op

straat vinden we herkenning bij elkaar. Juist zo’n simpel

praatje haalt me net even uit mijn hoofd. Indirect doet een

hond veel voor de sociale constructen die zo belangrijk zijn

voor je mentale gezondheid.

Dat honden een therapeutisch effect kunnen hebben, wordt

ook buiten de huiskamer steeds meer gezien en benut. Zo

worden de dieren in de ggz ingezet en op scholen. Hanneke

Vermunt is directeur op een basisschool in Zeist. Sinds twee

jaar is er schoolhond Kees. “Ik heb zelf vier pubers thuis en

heb ervaren wat een hond kan doen voor het hele gezin,”

vertelt ze me aan de telefoon. “Toen er ooit een stagiair met

een hulphond solliciteerde, zette dat me aan het denken.”

Na veel overwegingen, een uitgedacht voorstel aan het

bestuur en gesprekken met kinderen met hondenangst,

kwam Kees. “Kees is geen hulphond en is er niet als therapeut.

Maar de wonderlijke werking is precies wat ik had

bedacht, en meer,” vertelt ze. De labradoodle zorgt voor rust

en reuring. “Kinderen hebben geleerd dat de hond een

spiegel is: als zij druk zijn, wordt hij ook druk. Kees ligt bij

mij op de kamer, mag soms mee een klas in en kinderen

mogen onder begeleiding van een volwassene een rondje

lopen met hem. Diehard fans staan zeker zes keer per dag

voor mijn deur voor een knuffel. Hebben achtstegroepers

ruzie en komt Kees erbij, dan voel je de spanning zakken.”

Soms staat er een leerkracht met een verdrietig kind aan

haar deur, mag ie even bij jullie? “Zelf heb ik ook veel geleerd

over hoe je een dier kunt lezen. Thuis is Kees samen met

mijn andere labradoodle een doerak, op school is zijn plek

afgebakend en is hij voorbeeldig.” Haar enthousiasme en

weloverwogen aanpak raakt me. Ik werk niet eens op een

school, maar zie het al voor me: scholen, kantoren, spreekkamers

met vaker een hondje erbij. Wat zou er gebeuren?

onderzoeker en auteur van Dier en mens – De band tussen

ons en andere dieren. Op de Universiteit van Amsterdam

geeft hij colleges over het onderwerp en hij vindt het niet

heel vreemd. “De afgelopen decennia zijn we onze huisdieren

steeds meer als lid van het gezin gaan zien. We doen

steeds meer dingen die bij menselijke familieleden horen,

denk aan verjaardagen vieren of rituelen organiseren als ze

overlijden.” Ook hoofddocent Endenburg kijkt er niet van op:

tachtig procent van de huisdierbezitters ziet zijn of haar huisdier

als gezinslid. “Logisch, we besteden er aandacht aan

en er gaat veel geld naar toe.”

Familie of niet, Lowie en ik snappen elkaar, zo voelt het vaak

tenminste. Ook nu. Terwijl ik met mijn laptop op schoot zit en

hij me onder mijn benen vandaan aankijkt, lijkt hij te denken:

mag ik even bij je liggen? Kan ik hem inderdaad zo goed

lezen? Reesink: “Het ligt op de loer om dieren te makkelijk

menselijke emoties toe te dichten.” Zo denken eigenaren

vaak een schuldbewuste blik in de ogen van hun hond te

herkennen, maar die interpretatie blijkt niet altijd te kloppen.

“Al klopt het soms ook wél wat je denkt, want honden zijn

wel degelijk intelligente en emotionele wezens.” Dat antropomorfiseren,

het toekennen van menselijke emoties aan dieren

(of voorwerpen), is niet erg, zegt hij met nadruk, zolang

eigenaren zich er bewust van zijn dat dieren maar voor een

deel op ons lijken. En ze niet als baby’s behandelen, inclusief

kleertjes en kinderwagens.

TROOST IN DIE OGEN

Mijn schoonvader vertelt me weleens over de honden die

ze vroeger thuis hadden op de boerderij. Die liepen gewoon

los over straat, sliepen buiten en hadden ook een duidelijke

functie: waken. Hoe anders is dat nu. Lowie hoort er bij ons

echt bij en ik heb niet het idee dat dat familiegevoel zo uitzonderlijk

is. Want ook anderen zien ons als ‘ons drieën’:

wanneer we op reis zijn met de camper, appen vrienden

me geïnteresseerd hoe Lowie het vindt onderweg. Mijn

filmrol staat vol foto’s van zijn gekke streken en z’n lieve

snoet die ik zo adoreer.

Draaf ik misschien een beetje door door hem te omarmen

als familielid, of sterker nog, als kind? Maarten Reesink is

126 _ Schoolhond Kees heeft een Instagram: @kees_comenius


Wat Endenburg betreft is er verder niks mis mee om een

goede band met je huisdier te hebben, want zo ontstaat

dat belangrijke gevoel van social support. “Als we troost

vinden in die ogen, dan is dat behulpzaam.”

Troost, support, begrip: niet voor niets wordt ‘onvoorwaardelijke

vriendschap’ na ‘gezelligheid’ als belangrijkste reden

voor het nemen van een huisdier genoemd. Een dier kan zelfs

iets voor hebben op een mensenvriend, vindt Endenburg.

Mensen hebben een oordeel, zegt ze, ook je vrienden. “Als

ze je vragen hoe het met je is, en je te vaak antwoord dat het

niet zo lekker gaat, verdwijnen sommige vrienden als sneeuw

voor de zon. Dieren hebben dat niet. Een hond blijft altijd bij

je, ook als het heel slecht met je gaat.”

Op de site van The Washington Post lees ik zelfs dat het verliezen

van een huisdier voor veel eigenaren net zo moeilijk

kan zijn als rouwen om een vriend of familielid. ‘Je huisdier

loopt met je mee naar de badkamer, slaapt naast je, volgt

je als je schaduw. Mensen doen dat niet,’ vertelt Leigh Ann

Gerk, hulpverlener op het gebied van rouw om huisdieren,

in het stuk. ‘Relaties met mensen zijn belangrijk, maar ook

ingewikkeld,’ zegt ze. ‘De relatie met je huisdier is simpel.

Die houdt van je zoals je bent.’

GEEN MENS NODIG?

Het klinkt bijna ideaal, zo’n dierenvriend. Neem een hond

en je hebt geen mens meer nodig. Dat is natuurlijk niet zo,

licht Endenburg toe. “Een hond biedt emotionele steun,

maar zal je nooit helpen met je financiële problemen of een

muurtje voor je schilderen. En ook al heb je het gevoel dat

je hond luistert, hij geeft geen advies. Een huisdier kan niet

vragen: heb je er al zo over nagedacht?” Dieren kunnen zeer

aanvullend zijn, maar in onze mensenmaatschappij heb je

mensen nodig, vindt ze.

Eerlijk is eerlijk, mijn band met Lowie is niet altijd magisch

en zorgeloos. Soms negeert hij me compleet als ik hem

roep terwijl hij buiten zijn neus achterna gaat, hij steekt dan

nog net niet zijn middelvinger naar me op. Of hij komt niet

troostend naast me op de bank liggen als ik verdrietig ben,

maar loopt naar de hoek van de kamer en gaat daar op de

grond liggen. Alsof ie zegt: succes ermee. Toegegeven, er

is het jaar waarin Lowie kwam wel meer veranderd dan

alleen zijn komst: ik sloot een therapietraject af waar ik

veel aan heb gehad en ging anders om met werkdruk.

Maar toch. Al die wandelingen buiten, de aanspraak die ik

door hem heb, zijn blijdschap als ik de kamer binnenkom.

De lol die mijn vriend en ik hebben om de geluidjes die hij

maakt in zijn slaap, hoe hij ’s morgens bij me komt staan

als ik de percolator op het fornuis zet. Die dingen helpen

met het verjagen van gepieker en getob. Lowie, mijn social

support, mijn pluche deluxe. Als ik mijn laptop straks wegleg,

kroel ik de wafelhaartjes onder zijn oren. Even oxytocine

uitwisselen hoor.


‘REIZEN VOELT

ALSOF IK IN DE

KLEERKAST VAN

NARNIA STAP’

Bas van Oort

37 jaar Kekerdom

schrijver, reisjournalist

en fotograaf @bas_vanoort

Wat ben je aan het doen? “Ik maak

reisverhalen voor tijdschriften en de laatste

jaren ook reisboeken. Die variëren van literaire

non-fictie tot boeken met veel foto’s, die ik

ook zelf maak. Mensen reizen steeds meer,

maar voor de reisjournalistiek is juist steeds

minder aandacht – op generieke verhalen en

adresjes om te bezoeken na. Ik zie het als

mijn taak als journalist om echte verhalen te

vertellen, bijvoorbeeld over de laatste vuurtorenwachter

van Noorwegen in mijn boek

over Scandinavië. Als ik mensen inspireer

om een bepaalde plek te bezoeken, is dat

fijn. Maar ik wil vooral gewoon mooie boeken

maken voor de leunstoelreiziger.”

Geldt dat ook voor je pas verschenen

boek over Amerika? “Ja, want er is daar

zo veel indrukwekkends te zien. In Nederland

krijgen we zo’n verkeerd beeld van Amerika

omdat de politiek zo lelijk is. Ik wil met mijn

verhalen een andere kant laten zien. Ik schrijf

bijvoorbeeld over de troost van muziek in de

juke joints in het zuiden. Het zijn een soort

vrijplaatsen – die nog stammen uit de tijd van

de slavernij – waar mensen samenkomen,

meestal de armeren die het moeilijk hebben.

In Louisiana speelde op zo’n plek een bandje

van ex-verslaafden. Ik reisde ook naar Oregon

in het noordwesten, om een verhaal te maken

over de kwetsbaarheid van de natuur daar.

Want de mooiste delen van de Pacific Coast

kunnen elk moment worden overspoeld door

een zeebeving, overal staan borden met

evacuatieroutes. Ongelooflijk om je op zo’n

prachtige plek een ramp voor te stellen. In

het zuidwesten ging ik naar The Wave, de

gelaagde berg in Utah die wordt platgelopen

omdat mensen ’m kennen van de schermafbeelding

op hun Windows-computer. Met

een loting bepalen rangers nu elke dag wie

de berg mag bezoeken. Mij lukte het niet om

een kaartje te bemachtigen, en daardoor ontdekte

ik dat de rest van het gebied minstens

zo mooi is. Mijn verhaal gaat dus over hoe

je niet altijd klakkeloos achter een ansichtkaart

aan hoeft te lopen en je eigen weg

kunt zoeken.”

Wat pakt je in het reizen? “Het voelt

voor mij elke keer alsof ik in de kleerkast van

Narnia stap, als een magisch portaal naar een

compleet andere wereld. Ik ben ontzettend

nieuwsgierig naar zo’n heel ander leven, en

reizen biedt mij de kans om er een inkijkje in

te krijgen. Dat gevoel is alleen maar sterker

nu ik sinds kort vader ben en mijn thuiswereld

veel kleiner is geworden. Reizen biedt dan

zo’n fijn contrast, ik laat me graag verrassen

door nieuwe plekken.”

Hebben je verhalen een rode draad?

“Ik heb een fascinatie voor dingen die dreigen

verloren te gaan. Als reisjournalist kun je de

tijd bevriezen door daarover te schrijven. Over

dertig jaar kijk ik mijn boeken in en denk ik:

toen was die vuurtorenwachter er nog, of

die juke joints in Louisiana en de natuur van

The Wave in Utah. Want ook die zullen verdwijnen.

Die verloren tijd wil ik in mijn boeken

vasthouden.” >

24 _

Het boek ‘Amerika in alle staten’ van Bas van Oort, met zeventien reisverhalen over de Verenigde Staten, verscheen

bij uitgeverij Fjord.




Waar woon je precies? “In een appartement op een berg

in het noordelijke deel van Taipei in Taiwan. Ik ben geboren

op deze berg. Mijn vader, die dol is op de natuur, verhuisde

er in de jaren tachtig vanuit de stad heen, samen met mijn

moeder. Pas toen ik in het buitenland ging studeren – ik heb

meer dan een jaar in Milaan gewoond en daarna onder meer

in Shanghai gewerkt – besefte ik pas hoe bijzonder het is om

omringd te worden door bergen en bossen. Zes jaar geleden

kwam ik hier terug, het was zomer. Ik weet nog hoe ik bij de

entree ontvangen werd door de weelderige esdoorns, het

voelde alsof ik door hen werd omarmd.”

Kun je iets meer vertellen over je omgeving? “Deze

buurt heeft een bijzondere geschiedenis. In de jaren zeventig

zijn hier residenties gebouwd voor belangrijke mensen uit

de regering. Aan de voet van de berg woonde bijvoorbeeld

de voormalige president Lee Teng-hui tot zijn overlijden. Nog

steeds resideren er veel mensen uit de politiek, maar ook

schrijvers, schilders of fotografen.”

Met wie woon je? “Met mijn man, onze hond en onze

honderden plantenbaby’s: ik ben plantenstylist. Als ik niet op

pad ben voor mijn werk, vind je me meestal hier. We wonen

niet heel groot, ons appartement is tachtig vierkante meter

en heeft één slaapkamer, een studeerkamer, een woonkamer

met open keuken eraan vast, een badkamer en een balkon

van vijftien vierkante meter. Op nog geen vijf minuten lopen,

wonen mijn ouders – nog steeds in mijn geboortehuis. Zij

zijn alleen naar boven verhuisd, op de benedenverdieping

zit nu mijn studio.”

Hoe gaf je je eigen draai aan je huis en je studio?

“Het klimaat in Taiwan is heel vochtig, er is veel onderhoud

nodig. Toen ik hier ging wonen, heb ik bijna alle muren van

mijn appartement vervangen. Je ziet veel hout, bruintinten

en materialen met een natuurlijke uitstraling. Dat past goed

bij mijn planten vind ik: die spelen de hoofdrol in huis. Ik heb

meubels uit verschillende windrichtingen, zowel nieuw als

oud. En het grappige is dat de planten al die verschillende

stukken met elkaar lijken te verbinden. De studio heb ik

precies zo gehouden zoals mijn vader ’m had ingericht. Het

enige wat ik heb toegevoegd zijn een paar nieuwe meubels

en de papieren lampen: die vind ik heel goed passen bij de

Aziatische esthetiek.”

Wat inspireert je, of het nou om je huis of je werk

gaat? “In Europa zag ik tropische planten in de hal van een

museum, dat verraste me. En in Japanse tearooms zie je

soms de meest bijzondere cactussen. Als ik op reis ben, >

_ 71


Inspiratie

I DID IT

my way

Hoe krijg je inspiratie om iets te gaan

maken, en wat doe je als je even vastzit?

Zeven creatieven delen hun tips.

_ 101



128 _


Inzicht

Tussen de bedrijven door even dansen, met je armen

zwaaien, rondjes draaien. Het is niet alleen fijn voor je lichaam,

maar ook voor je brein, ontdekt journalist Maya Toebat.

-- TEKST MAYA TOEBAT FOTOGRAFIE LINA HAMER – @LINA.MOONSHINEVINTAGE --

_ 129


FOTOGRAFIE FLOOR VAN KOERT HANDLETTERING MEVROUW KNOT

FLOWMAGAZINE.NL

NUMMER 1 - 2025 - € 9,99

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!