truinkijk

2 - 30 OKTOBER 2025 | € 6,50
11
EXTRA
DIK!
Truckstars Grote Chauffeursenquête:
Zijn we nog steeds blij onderweg?
JSB viert jubileum
en vinkte feestelijk
alle opties aan
Truck van de
toekomst, maar
de chauffeur blijft
Scania T142 uit
1980 nog lang niet
met pensioen
Bos in beweging
Volkert stuurt met stammen
Ome Wout
van opa naar
kleinzoon
8truckmerken
1980-2025

JONG IN 1980
Rijk bij z’n nieuwe DAF 2800 van
Transportbedrijf Vermeer. Uit
Truckstar nr 2-1980
Wil jij net als Rijk chauffeur worden?
Dat kan bijvoorbeeld via het BBL-traject:
één dag naar school en de rest van de
week betaald werk doen. Kijk op stl.nl.
4

Jong geleerd…
Bij het allereerste exemplaar van
Truckstar was Rijk van Offeren
(71) nog jong. Hij begon destijds
voor Appels met een Scania 110.
Nu zie ik een DAF CF 410 achter je staan...
„Dat is mijn vaste auto. Ik rijd voor P. van der
Nat in Giessen. Ik ben met pensioen, maar
rijd nog drie dagen in de week. Ik heb vaste
routes van Nieuwegein naar Brabant en
Limburg voor Van Hoekel, een onderdeel van
Sligro. Ik rijd naar verzorgingstehuizen met
boodschappen, die ik aflever in de huiskamer
van de afdelingen. Toen ik begon, reed ik op
een 110 Super torpedo. Dat wilde ik helemaal
niet, ik wilde een frontstuur. Een torpedo
was helemaal niet handig, want dat ding had
een veel te grote draaicirkel. Het was een
drieassige motorwagen met een aanhanger.
Een van die assen kon je liften. Dat ging niet
met een knopje, maar met een handpomp in
je cabine. Dat had één voordeel: je kon die
as altijd omhoog doen, ook als je zwaar was.
Als je kort moest draaien, deed je gewoon
de as omhoog.”
Hoe ben je chauffeur geworden?
„Sinds de lagere school wist ik dat ik
chauffeur wilde worden. Dat zag mijn vader
niet zitten. Hij was chauffeur en reed
lijndiensten met stukgoed in het binnenland
op een Diamond, een oude omgebouwde
legertruck. Elk moment dat het kon, ging ik
mee. Na de lagere school ging ik naar de lts,
maar dat was niet zo’n succes. Daarna dacht
ik dat mijn vader een baantje voor me zou
regelen als bijrijder, maar dat viel vies tegen.
Hij regelde een baantje als offsetdrukker en
ik ging naar de grafische school. Hij vond
het chauffeursleven veel te hard. Het was
ook steenkoud. Als het vroor, moest je
met handschoenen werken, want zonder
handschoenen vroren je handen letterlijk
vast aan het ijzer van de vrachtwagen en
hingen de vellen erbij. In de zomer werd
je gekookt. De airco bestond uit een paar
gaten in het spatbord die je kon openzetten,
zodat je rijwind bij je voeten kreeg.”
Toch werd je chauffeur…
„Ik heb er alles aan gedaan om chauffeur
te worden, omdat ik auto’s mooi vind, maar
ook voor het vrije leven. Ik heb toen mijn
chauffeursdiploma gehaald, dat was best
een pittige opleiding. Op mijn achttiende ben
ik begonnen bij Appels in Waalwijk. Ik reed
stukgoed door de Benelux, Duitsland en Italië.
Ik vond het leuk werk en de saamhorigheid
was heel groot. Daar ben ik blijven hangen
tot mijn 22e. Ik wist in die tijd zeker dat ik de
rest van mijn leven zou blijven rijden en dat is
gelukt. In die tijd was je helemaal niet bezig
om eigenrijder te worden. Er waren er heel
weinig die dat deden. Dat waren vrijbuiters
zonder gezin. Ik bleef veel liever gewoon
lekker in loondienst.”
Wat herinner je je van die tijd?
„Dat de tachograaf werd ingevoerd. Ik was
er niet blij mee, maar ik snapte dat het
moest. Andere chauffeurs waren bozer. Die
hebben nog grensovergangen bezet om te
protesteren. Daar deed ik niet aan mee,
maar ik heb toen wel een dag vast gestaan
bij de grensovergang bij Poppel.”
En hoe is het met de liefde?
„Ze heet Willemijn en we hebben elkaar
leren kennen op dansles. Dat ging toen zo.
Ze was zeventien en het klikte gelijk. Ze was
lief, mooi en sociaal. Ze is nog steeds mooi.
Ook accepteerde ze dat ik chauffeur was.
We hebben daarna samen voor brons, zilver
en goud gedanst. Toen ze negentien was,
en ik eenentwintig, zijn we getrouwd. In
die tijd mocht je zeker niet samen slapen
voordat je getrouwd was, laat staan dat je
ging samenwonen. Dus wij zijn pas gaan
samenwonen na ons huwelijk. Binnenkort zijn
we vijftig jaar getrouwd. Dat gaan we groots
vieren in de Efteling met onze twee kinderen,
hun aanhang en de vier kleinkinderen.”
Jij hebt al eerder in Truckstar gestaan...
„Ja, in een van de eerste. Toen kende ik
Willemijn al. En toen zei ik al dat ik mijn leven
lang chauffeur zou blijven. Tien jaar later
gaven jullie een jubileumnummer uit, net als
nu. Daar heb ik ook in gestaan. En nu dus
weer. Leuk hè!” n
MARC VAN ROSSUM DU CHATTEL
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
5

NATIONAAL
Bos tussen de
10

bomen
Met een dik pakket van achttien
meter lange boomstammen achterop
slingert chauffeur Volkert Bos over
steile bospaden en door dorpjes,
onderweg naar de houtzagerij.
Zijn Volvo-langhoutcombinatie
is fonkelnieuw.
Indrukwekkend, dat is misschien nog wel de beste
omschrijving van het hele span wanneer Volkert Bos
met maximale belading door een knus Ardennendorpje
rolt: de truck met zijn lange wielbasis, de
dikke kraan die over de cabine is gevouwen, een batterij
flitsers in de zonneklep en dan achterop het brute pakket
lange boomstammen als toegift. Alles draait, stuurt en
volgt op wonderlijke wijze. In krappe bochten helpt
Volkert de boel even door de dolly bij te sturen met zijn
afstandsbediening. Het span trekt de aandacht van een
club mensen bij de bushalte, voetgangers, toeristen en
terrasgangers. Praktisch iedereen kijkt wat eraan komt
en die blikken blijven volgen tot we zijn gepasseerd.
Volkert is eraan gewend. „Het mooie is: ook mensen
die eigenlijk hélemaal niets met vrachtwagens hebben,
vinden zulk houttransport bijzonder om te zien”, zegt
hij. En gelijk hebben ze, want ook voor de chauffeur was
deze aantrekkingskracht dé reden om drie jaar geleden
dit werk te gaan doen. Niet alleen de lengte, maar vooral
ook de manier van werken en de techniek van zo’n
speciaal gebouwde combinatie zijn toch wel iets aparts.
Dat blijkt al snel wanneer we Volkert aan het werk zien
in de Belgische Ardennen. Eigenlijk is de Volvo met zijn
forse Palfinger-laadkraan meer een bosbouw machine
dan een truck. Zo is hij ook opgebouwd, met een zwaar
hulpchassis dat doorloopt in de massieve achter bumper,
die tegen een stootje kan. Leeg weegt het span zo’n
twintig ton en alles is hufterproof gebouwd. De dieseltank
en de hydrauliektank zijn zelfs voorzien van een
extra traanplaat om ze te beschermen tegen takken.
Volkert laadt intussen de achttien meter lange stammen
alsof het luciferhoutjes zijn. De boomstammen zijn
onderaan dik en bovenaan iets dunner. Om toch tot
een mooie lading te komen, laadt hij daarom sommige
stammen achterstevoren. Het draaien van zo’n stam is
puur vakmanschap. Volkert pakt ze op, zwiert ze één
kant het bos in en met een paar keer ompakken liggen
ze achterstevoren. Door de helling is er weinig vlakke
ruimte. „Er zit veel verschil in welk soort hout het is, of
het nat of droog is, bomen met bast of zonder bast”,
vertelt Volkert. „De bomen zonder bast zijn heel glad
en kunnen zo wegschieten als je de klem loslaat.”
Vooral eigen werk
We spreken dus af in de Ardennen, want doordeweeks
is Volkert te vooral vinden in en rondom soortgelijke
bosgebieden in Frankrijk, Duitsland en België. Bekende
gebieden zijn het Sauerland, de Ardennen, de Eifel
en het Schwarzwald. Op deze plekken laadt hij de
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
11

NATIONAAL
1.260 peekaatjes
voor 45 kaarsjes
Om te vieren dat JSB Transport uit Werkendam
dit jaar 45 jaar bestaat, deed het bedrijf zichzelf
twee dikke Mercedessen Actros Procabin 630
cadeau. Gert-Jan Kamsteeg is een
van de gelukkige chauffeurs.
Leo Swijnenburg tekende zelf voor
het ontwerp van de striping.
22

Dat ook dik een jaar na de introductie van de Mercedes-Benz
Procabin het controversiële uiterlijk nog niet helemaal is
geland in de chauffeurs wereld moge duidelijk zijn. Ook op
de redactieburelen zijn de meningen verdeeld. Voor Leo
Swijnenburg, roerganger van het bedrijf dat zijn vader Jaap 45 jaar
geleden begon, misschien wel des te meer reden om eens lekker los
te gaan op de aerodynamische cabines. Leo bestelde twee Procabins
voor twee hondstrouwe werknemers en gunde ze carte blanche op de
optielijst, inclusief de motorkeuze. Daar weet de gemiddelde chauffeur
wel raad mee. Waar chauffeurs Gert-Jan Kamsteeg en Pim van Pelt
nog terug houdend waren met het aanvinken van opties kozen ze
namelijk wel eensgezind allebei voor de sterkste dieselmotorisering
in het programma. Zo rijden de twee heren nu met 630 pk op en
neer tussen standplaats Werkendam en hoofdzakelijk het gebied rond
Mannheim. Gert-Jan legt uit: „Vorig jaar werden Pim en ik samen met
onze vrouwen getrakteerd op een lunch met Leo en zijn vrouw, Jaap
en Elly, en Nico, de vertegen woordiger van Mercedes. Toen kregen we
een boek voor ons waar we de opties in mochten aanvinken die we
wilden. Na de lunch pakte Leo de boeken en vinkte alsnog aan wat wij
niet hadden gekozen, dus ook het scheer spiegeltje. Ik dacht: wat moet
De heren rijden nu met
630 pk op en neer
tussen standplaats
Werkendam en het
gebied rond Mannheim
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
23

NATIONAAL
Jaap Dooge is net zolang
chauffeur als dat Truckstar
bestaat. Ooit begon hij op
een DAF 2600, nu is hij
de trotse bestuurder van
een Volvo FH 540 van
Groenleer Metaalrecycling
BV uit Zierikzee. Wij gingen
een dag mee met deze
enorm aardige Zeeuw en
leerden zodoende ongeveer
de halve familie kennen.
2
Een Truckstar-
1
28

Het getal 45 lijkt gewoontjes, maar is het
allerminst. Zo is 45 het atoomnummer voor
rodium, een zeldzaam metaal. En metaal is de
belangrijkste lading van chauffeur Jaap Dooge,
die dit jaar 45 jaar in het vak zit, terwijl Truckstar 45 jaar
bestaat, Jaap al 45 jaar abonnee is en de Truckstarverslaggever
van dienst 45 jaren telt. Daarnaast lijkt
het alsof er 45 familieleden van Jaap bij werkgever
Groenleer Metaalrecycling BV uit Zierikzee werken (het
zijn er minder, maar wel veel). Ook is Jaap al bijna 45
jaar getrouwd met de liefde van zijn leven, Lenie, die
Truckstar een mailtje stuurde met de vraag of Jaap
na 45 jaar niet eens in de schijnwerpers mocht. Daar
hebben wij precies 45 seconden over nagedacht (zolang
duurde het voor het koffiezetapparaat klaar was) en het
antwoord was een volmondig ja! Een dag uit het leven
van vrachtwagenchauffeur Jaap Dooge, die zelf 45 plus
twintig jaar oud is, en zijn Volvo FH 540.
3
lange loopbaan
De ochtend in Zierikzee begint voor Jaap Dooge en zijn
Volvo met een kleine fotoshoot om even te wennen aan
het leven van een Truckstar-ster. Volgens zijn collega’s
draait deze dag om Jaap. Dat is ook zo, maar Jaap kan
zelf niet nalaten te benadrukken hoe gezellig het werken
is bij Groenleer Metaalrecycling. Twaalf jaar geleden
stapte Jaap over naar dit bedrijf. „Daar heb ik geen
seconde spijt van gehad”, zegt hij. Eigenlijk moeten we
zeggen ‘keerde terug naar het bedrijf’, want Jaap kwam
in 2000 voor het eerst in dienst van Groenleer. Door
verschillende overnames werkte hij enkele jaren voor
een ander bedrijf, totdat de huidige eigenaar Marco het
bedrijf overnam. Marco belde Jaap met de vraag of hij
een vaste chauffeur wilde worden en ziedaar: Jaap tuft
gelukkig en geleidelijk richting pensioen.
Uitdaging van de dag
Vandaag doet hij dat in eerste instantie hemelsbreed een
paar honderd meter verderop. Die eerste klus van de
dag is direct een uitdagende: Brogum, het poppodium
van Zierikzee, zal worden gesloopt om over ongeveer
anderhalf jaar te herrijzen als spiksplinternieuwe poptempel.
Op het achterterrein van de uitgaansgelegenheid
staat een tweetal oude containers, die als schroot zijn
verkocht aan Groenleer Metaalrecycling. Eén probleem:
het poppodium is nog niet gesloopt en het paadje naar
de achterzijde is te smal voor de Volvo om die zonder
krassen te bereiken. Jaap en heftruck-collega Leon zijn
echter niet voor één gat te vangen. Jaap zet de slede
waar de lege containers op moeten af, Leon duwt die
4
5
1. Na 45 jaar werd het
wel eens tijd dat Jaap in
Truckstar kwam.
2. Een gezonde Zeeuwse
Volvo.
3. Het oude popcentrum
van Zierikzee is straks
niet meer.
4. „‘K bin d’r hroas mee”,
en dat snappen wij.
5. De vlag van Zeeland en
de vlag van Oosterland.
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
29

STANDPLAATS CANADA
Binnendoor naar
Amper bekomen van het uitzicht op een immense stuwdam is het ineens
afgelopen met het asfalt. De weg gaat abrupt over in zand en grind en is
daarbij royaal voorzien van kuilen, losliggende stenen en wasbordribbels.
Waar ben ik aan begonnen?
Om het voorzichtig uit te
drukken: ik ben er niet
helemaal gerust op, terwijl
ik onderweg ben naar een
beruchte route in het verre
noordoosten van Quebec
en mijn twee losadressen
in Labrador: Route 389. Deze weg is de enige
landverbinding naar Labrador en is met zijn
570 kilometer lengte door ruig en onbewoond
terrein een uitdaging. Niet zozeer de afstand
zelf en ook niet de eerste tweehonderd
kilometer – die zijn verhard en zouden redelijk
te doen moeten zijn – maar wel wat daarna
komt: een onverhard stuk van meer dan
honderd kilometer, op het einde gevolgd
door een helemaal slecht onverhard stuk
van zeventig kilometer dat bekend staat als The
Trail, oftewel ‘het pad’. Vooral hier gebeuren
er heftige ongelukken. Hoe verder van de
beschaving, des te slechter de weg en des te
groter de risico’s, zo lees ik voor vertrek. En o
ja, je mobiele telefoon heeft nergens bereik.
Het avontuur begint
Geen route om lichtzinnig over te denken, zeker
niet als je er een vrachtwagen overheen wilt
sturen. Die wetenschap knaagt aan mij, terwijl
ik de noordoever van de machtige St. Lawrencerivier
volg richting het begin van deze weg. Dat
is jammer, want nu moet ik mijn best doen om
te genieten van de mooie uitzichten over de
rivier, de bergen en de Europees aandoende
stadjes die ik hier passeer. Dit is Route 138 en
dat is op zichzelf al een avontuur om te rijden.
De weg loopt via Montreal en Quebec City,
een soort van links-Rheinisch, via de zojuist
genoemde noordoever naar het oosten,
totdat hij op een zeker punt doodloopt. Ik heb
vanmiddag geladen in Sherbrooke, Quebec,
en spring in vanaf Quebec City, waarna ik al
snel op een aantal fikse hellingen uitkom, met
stijgingspercentages tot twaalf procent. Ondanks
mijn lichte vracht moet ik bergop flink aan de
slag met de versnellings pook. Het is gelukkig
geen winter nu, bedenk ik me, maar het is ook
allang geen middag meer als ik aan de rand
van een stuk bos dicht bij de weg op een van
de afdalingen een eland zie. Nu zie ik hem nog,
maar straks in het donker niet meer; het wordt
dus tijd om een plekje te vinden voor de nacht.
50

Korneel Luth verruilde zijn job in Nederland voor een bestaan
als chauffeur in Canada. Hij vertelt elk nummer in een column
over zijn belevenissen. Dit keer in een extra lange uitvoering.
Labrador
Het plaatsje Baie St. Paul biedt die mogelijkheid
en als ik ’s morgens de gordijnen weer opentrek,
begroet een nieuwe dag mij met een
grijze lucht. Ik heb een prima nacht geslapen,
voel me uitgerust en dat is een goed begin
voor wat een lange dag zal worden. Het is
vanaf hier nog 315 kilometer naar het begin
van de Route 389 in Baie Comeau, zo vertelt
Google Maps mij als ik de route nog even
doorloop. Gezien het aantal stadjes waar de
weg doorheen loopt, plus een veerpont halverwege,
zal ik daar minstens vier uur over doen.
GPS-problemen
Doorlopen doet momenteel ook mijn koffiezetapparaat
voor de dagelijkse cafeïne-verschaffing.
Dit in scherpe tegenstelling tot mijn GPS-
BESTEMMING LABRADOR, THE BIG LAND
■ Labrador is een uitgestrekt, woest en zeer dunbevolkt gebied in het noordoosten
van Canada. Het is deels arctisch qua klimaat en heeft een lange landsgrens met de
provincie Quebec. Het gebied is onderdeel van de provincie Newfoundland en Labrador,
waarbij een smalle zeestraat de twee delen van de provincie scheidt. Ook al beslaat
Labrador 71 procent van het landoppervlak van de provincie, er woont slechts zes
procent van de bevolking, zo’n 25.000 mensen. De enige route van betekenis is de
1.149 kilometer lange Trans-Labrador Highway. Deze weg bestaat uit Highway 500 –
die op de grens met Quebec aansluit op Route 389 en van Labrador City naar Happy
Valley Goose Bay loopt (543 kilometer) – en Highway 510, die van Happy Valley Goose
Bay naar l’Anse au Clair loopt en de grens met Quebec op dat punt (606 kilometer).
De inheemse naam voor Labrador is Nunatsuak, wat ‘The Big Land’ betekent. Dat ik
hier een rit naartoe rijd, is uitzonderlijk, aldus een van onze planners tegen mij voor
vertrek. „In de elf jaar dat ik hier werk, ben jij de eerste van ons die erheen gaat!”
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
51

FOTOJAARBOEKCHAUFFEUR
Een dagje naar
het strand
1
Hans van der Wal haalt met
een bijzondere opbouw op zijn
DAF XD gebruikte frituurolie
op voor Olthuis Recycling. Op
deze zomerse dag doet hij dat
bij het strand van Katwijk en
Noordwijk.
vertelt Hans lachend, terwijl hij zijn DAF bij het
krieken van de dag richting Katwijk aan Zee stuurt.
Ook kenmerkend: Hans wilde van jongs af aan vrachtwagen
chauffeur worden, net als zijn vader, Hans senior.
Als kind ging hij zo vaak mogelijk mee. „Mijn vader zei
wel eens: ‘Ga toch lekker zwemmen met je zussen en
broers.’ Maar nee, ik wilde liever met hem mee.”
Inmiddels heeft Hans zelf de rol van vader op zich
genomen, en hoe! Met dochter Sarah (13) en zoons
Jesse (12), Jurrian (8), Ruben (6) en Matthijs (4) hebben
Hans en echtgenote Anita, in het dagelijks leven
huismoeder, een huis vol. Vandaar ook dat hij het zeer
prettig vindt om elke dag zijn werk, dat hij grofweg in
heel West-Nederland uitvoert, vanuit zijn woonplaats
Krimpen aan den IJssel te beginnen.
Volle bak
Niet dat het niet hard werken is. Alleen vandaag al – wat
hij zelf een rustige dag noemt – heeft hij zo’n twintig
adressen, waarvan het grootste deel strand tenten aan
Met nog kleine koppelstukken
erbij draagt de DAF zo’n zestig
meter aan slang met zich mee
2
Wat wil je het liefst als het zo’n dertig
graden is en de zon ruim baan krijgt?
Naar het strand natuurlijk! Wat een geluk
als je dan Hans van der Wal heet en als
vrachtwagenchauffeur sinds vier jaar werkt voor Olthuis
Recycling uit Dronten. Dan mag je namelijk met je
nieuwe DAF XD regelmatig naar Katwijk en Noordwijk
om gebruikte frituurolie van de strandtenten aldaar te
verzamelen. Zo ook vandaag, en wat hebben wij een
mazzel dat we mee mogen.
Vraag de 44-jarige Hans wat er kenmerkend is aan
hemzelf en hij zal antwoorden: mijn petje. Waar hij ook
gaat of staat, er is geen haar op zijn hoofd, dus ook
geen haar die eraan denkt om zonder zijn blauwe pet
op pad te gaan. „Ik ga er nog net niet mee naar bed”,
de kust. Die zijn maar wat blij dat Hans langskomt. Niet
dat de tonnen en putten die hij met zijn opbouwstellage
en slangen leegzuigt helemaal vol zitten – de meeste
rond de helft – maar het belooft een hete, zomerse week
te worden. Dat betekent: strandtent -
mede werkers (en de frituur) die overuren gaan draaien.
Aangezien Hans zelf een week later ook met zijn gezin
op vakantie gaat, is een lege frituurolieton geen
overbodig startpunt.
De handeling die Hans uitvoert, is steeds dezelfde:
kijken of de ton inderdaad moet worden geleegd en
of er naast olie niet ook water in zit, de slangen
aankoppelen, de ton leegzuigen en de slang reinigen
met water en terug hangen. Dat reinigen met water
gebeurt overigens in een speciaal ontworpen bakje
1. Even voor de duidelijkheid:
Hans is aan het
werk (iets met rij- en
rusttijden).
2. Een dagje naar het
strand dus.
3. Twee zaken die
belangrijk zijn voor Hans.
4. Oprollen gebeurt met
de afstandsbediening en
een beetje begeleiding.
5. Hans werkt niet alleen
op stranden, maar ook in
kelders.
74

3 4
5
TRUCKSTAR OKTOBER 2025 75

RIJ-INDRUK
DAF gaat met
EV’s niet over
één nacht ijs
Hoewel DAF al in 2018
een lijn elektrische
trucks introduceerde, zat
er toch vier jaar tussen
de markt introductie van
de NG en de elektrische
versie daarvan.
Bij de ontwikkeling van de DAF XB, XD
en XF Electric heeft DAF ruimschoots
de tijd genomen. Gevoelsmatig
lopen de mensen uit Eindhoven
daarom wat achter op de concurrentie uit
met name Stuttgart en Gotenburg. Tijdens de
kennismaking met de nieuwe modellen vertelt
testmanager Raoul Wijnands dat het doel was
om de markt te betreden met een auto die
klaar was om direct te worden ingezet, vrij
van kinderziektes. Truckstar neemt de proef
op de som en rijdt met twee semi-productiemodellen
en een veldtestauto met 95.000
kilometer op de teller om te beoordelen of
dat is gelukt.
Geen kobalt
Voor wie de aanduiding ‘Electric’ aan de vooren
zijkant van de cabine nog niet duidelijk
genoeg is, laten de nieuwe elektrische DAF’s
laten zich visueel herkennen aan blauwe
elementen in de grille en koplampen, en
Door de regen was het lastig om het geluidsniveau te beoordelen.
78

De DAF E-Drive Module komt
op de plek van de dieselmotor.
Het doel was om de markt te betreden met een
auto die klaar was om direct te worden ingezet
doordat de vermogensversie niet in pk’s maar
in kW’s op de grille is aangegeven. De blauwe
accenten komen ook subtiel in het interieur
terug. Voor de echt grote verrassingen
moeten we onderhuids zijn. Op de plek waar
bij de dieselmodellen de motor in het chassis
hangt, vinden we bij de elektrische varianten
de E-Drive Module. Die naam geeft DAF aan
de box waarin het eerste batterijpakket zit in
combinatie met de klimaataggregaten voor de
cabine en de aircocompressor die de accu’s
moet koelen. Eventueel is er ruimte voor een
AC-lader. Hieraan worden nog maximaal vier
andere batterijpakketten gehangen, die per
stuk goed zijn voor 105 kWh, met een totaal
van maximaal 525 kWh. De XB heeft overigens
ook pakketten van 70 kWh, dit vanwege de
ruimte aan het chassis. DAF heeft gekozen
voor batterijen met LFP-technologie, waarbij
DAF bouwde speciaal voor de elektrische
trucks een nieuwe assemblagelijn.
de warmtehuishouding gemakkelijker te
controleren is dan bij de gebruikelijker NMCtechnologie.
Ook wordt er geen gebruik
gemaakt van kobalt, dat niet alleen onder
erbarmelijke omstandigheden door kinderhanden
uit de grond wordt gehaald in Afrika,
maar ook schadelijk is voor het milieu.
Regenereren
De XD is leverbaar met een Paccar EX-D1-
of EX-D2-aandrijfunit, de XF met alleen de
laatste. De EX-range bestaat feitelijk uit twee
elektromotoren met een drietraps transmissie.
De vermogens lopen uiteen van 170 tot 350
kW. De XB is voorzien van eenvoudiger
techniek in de vorm van de EX-M1- of EX-M2-
motor, die ook bestaat uit twee elektromotoren,
maar dan in een direct-drive-versie,
zonder transmissie dus. De vermogens daarvan
zijn 120 en 190 kW. De aandrijfunits worden
gekoppeld aan de bestaande achteras van DAF,
die vanaf de ontwikkeling al is voorbereid op
het gebruik met elektro-aandrijving. One-pedaldrive,
waarbij door het gas los te laten de
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
79

102
KLASSIEKER

Actief oudje
De Scania 142H torpedo van Marien van den Berg is precies
even oud als Truckstar. Net als dit blad is de torpedo nog
springlevend en keihard aan het werk.
1. Marien vervoert vooral hout
met zijn torpedo.
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
103

NATIONAAL
Altijd weer een verrassing:
hoe is de vracht geladen?
Half rondje Biblebelt
Truckstar bestaat
45 jaar. „Heb jij iets
bijzonders met het getal
45, laat het ons weten
en wellicht sta jij dan
met een mooi verhaal
in je lijfblad”, deden wij
online een oproep. Dat
las Annelinde, dochter
van Jan Pijffers (45).
Zij gaf haar vader op
voor een ritverslag.
Vereerd en verbaasd nam Jan ruim zes
maanden later de telefoon op vanaf
zijn vakantieadres in Frankrijk. „Dat
is toch de bekroning op mijn werk”,
zei hij. „Een stukje waardering voor wat ik doe.”
Nog geen twee weken later, het is de laatste
woensdag van augustus, klauter ik in Rijssen in
de cabine van zijn blauwe DAF CF. Ik googelde
Jan vooraf en ontdekte dat er meerdere
personen met de naam Jan Pijffers bestaan.
Een jongere Jan Pijffers, eveneens uit Rijssen,
vertrok jaren geleden met zijn vrouw en gezin
naar Oeganda om straat kinderen te helpen.
Zij werden geroepen vanuit hun geloof. Jan
Pijffers, vrachtwagen chauffeur bij Pultrum,
kent zijn naamgenoot niet. Hij gelooft wel en
gaat elke zondag twee keer naar de kerk. „Mijn
werkgever gaat ook naar de kerk”, zegt Jan.
„Als we een personeelsfeestje hebben, vraagt
hij om even stil te zijn voor het eten, zodat
we kunnen bidden. Dat vind ik toch fijn.”
In Rijssen hebben veel mensen dezelfde
naam. Dat losten ze op door elkaar schelden
bijnamen te geven. De bijnaam van de
familie van zijn schoonouders is ‘De Russe’.
Een voorvader vocht met het leger van
Napoleon tegen de Russen en werd daar
gevangen genomen. Jans opa Jan-Willem
(94) was vroeger ook vrachtwagen chauffeur
en werd ‘’n Bear’ genoemd. Een afbeelding
van een ijsbeer hangt boven het bed van
Jans truck. Zijn vader reed vroeger op een
kraanauto en was chauffeur in de bouwwereld.
Onze route vandaag is een half rondje Bijbelgordel,
een strook van Nederland waar veel
orthodox-protestantse christenen wonen.
112

Met de kooiaap wordt de pallet met deur op een bouwplaats gelost.
Ruinerwold werd in 2019 wereldberoemd.
Jan lost de pallet handmatig met de klant.
Een heftruckchauffeur lost zeven pallets graszaad in Steenwijk.
De gordel loopt van Zeeland via de Veluwe tot
de Kop van Overijssel. Rijssen behoort ook tot
de gordel en ons eerste adres eveneens, alleen
hoeven we daar niet heen, zo blijkt. „Staphorst
is afgevallen”, verontschuldigt Jan zich. „Die
kozijnen pasten niet meer in mijn trailer, een
tweeasser van elf meter lengte.”
Krappe woonwijken
Hij komt soms op plekken in woonwijken met
zijn citytrailer waar hij zich afvraagt: hoe kom
ik hier weer uit? We zouden aanvankelijk een
route door Friesland rijden, maar de kozijnen
voor een klant in Leeuwarden waren te hoog.
Zo geraken we om half acht via de N35, de
A28 en de A32 in Meppel, waar Jan zijn zeil
openschuift en de werkdag officieel begint.
Hij start zijn kooiaap, schept een palletje met
daarop een deur uit zijn trailer en lost hem op
een bouwplaats. Hierna tuffen we door naar
het nabijgelegen dorp Ruinerwold, ten noordoosten
van Meppel, dat in de middeleeuwen is
ontstaan als een veenontginning. Het dorp in
De bijnaam van Jans opa Jan-Willem
was ‘’n Bear’.
Drenthe werd in oktober 2019 wereldnieuws
vanwege middeleeuwse praktijken. Een vader
hield zijn gezin met negen kinderen negen jaar
lang, vanaf 2010 tot de ontdekking in 2019, op
een boerderij in Ruinerwold verborgen voor de
buitenwereld. De kinderen werden allemaal uit
huis gehaald en de vader werd gearresteerd.
Jan steekt zijn citytrailer rond acht uur
‘blind’ achteruit op een andere boerderij in
Ruinerwold. Een vriendelijke man komt naar
buiten en helpt Jan een handje met het uit de
trailer tillen van het palletje vleermuiskasten.
„Een menselijke kooiaap”, lacht Jan. Het palletje
weegt 25 kilo en dat tillen is met z’n tweeën
goed te doen. Toch let Jan op hoeveel gewicht
hij handmatig tilt. Jan vervoerde sinds 1997
bijna twintig jaar meubels voor Brinks Transport
in Rijssen. Hij loste alles met de hand en door al
dat gesjouw en getrek aan meubelen kreeg hij
in 2010 een pijnlijke nekhernia, waar hij gelukkig
zonder operatie van af wist te komen. Hij liep
wel driekwart jaar in de Ziektewet. In 2022
maakte hij een misstap en kletterde hij uit de
trailer op de straat. Zijn polsen deden ‘best
wel zeer’. Zijn vrouw werkt in het ziekenhuis en
zag dat er iets niet klopte. Uit onderzoek bleek
dat zijn beide polsen waren gebroken. „Soms
blijven mensen al thuis van hun werk als hen
een scheet dwarszit”, zegt hij droog. „Daar
heb ik een hekel aan.”
TRUCKSTAR OKTOBER 2025
113