Inkijkflow

Een ode aan bewuster leven, creativiteit en dagen zonder haast
EXTRA
KAARTEN &
NATURE
JOURNAL
Be loud about the things that are important to you
KAREN WALROND
HOE
ACTIVISTISCH
BEN JIJ?
ZO BEGIN JE MET íETS DOEN
MINI-
CURSUS
moed
verzamelen
BEGIN EEN
NATURE
JOURNAL
VOOR EEN RUSTIG BREIN
Closure
JE GROTE
LIEFDE
LOSLATEN

‘ IN MIJN MUZIEK
ZIT GASTVRIJHEID’
Sjahin During
53 jaar Amsterdam
Percussionist
Afroanatoliantales.com,
@sjahinduring
Wat ben je aan het doen? “Sinds oktober
sta ik in het theater met Tarab dance, een
concert dat voortkomt uit het album Afro
Anatolian tales. Dat album is een muzikale
reis langs allerlei muziekculturen, van de
eeuwenoude tradities uit Anatolië, Iran,
India en de Zijderoute tot hedendaagse
westerse klanken. Tarab betekent in het
Midden-Oosten iets als trance of extase - de
staat waarin muziek je kan brengen. Met mijn
muziek vertel ik mijn persoonlijke verhaal.”
Welk verhaal is dat? “Op mijn zesde
verhuisde ik van Istanbul naar Texel. Mijn
grootvader speelde viool in het Concertgebouworkest,
mijn Turkse moeder is keramist
en mijn vader is meubelontwerper. Als
kind namen mijn ouders me vaak mee op
pad, naar musea, op reis, de natuur in.
Ze waren altijd iets aan het maken – een
brood, zeilboot of huis – net als veel van
hun vrienden. Met dat idee groeide ik op:
dat je je eigen verhaal kunt vormgeven, met
schilderen, fotograferen, muziek of welke
manier je ook kiest.”
Voor jou werd het percussie. “Ritmes
intrigeerden me enorm: al die verschillende
stijlen, van Cubaanse grooves tot de ritmes
van de gypsies uit Turkije. Om ze echt te
begrijpen, ben ik gaan reizen. Ik woonde
als twintiger een tijdje bij mensen in Havana,
deed een project met de San-bevolking in
Namibië, bracht veel tijd door in de Kalahariwoestijn
en nam les in India, waar ik nog
steeds regelmatig heen ga. Was ik gaan
studeren, dan was het antropologie geworden.
Nu maak ik via muziek contact met
allerlei culturen.”
Wat fascineert je daarin? “De ontmoeting
met het onbekende, met talen, mensen,
eetgewoonten, culturen. En muzikaal: het
uitwisselen met compleet andere muzieksystemen,
zoals dat van India, dat al vierduizend
jaar oud is. Daar zit zo veel kennis
dat je er vijf levens lang niet over uitgeleerd
zou raken. Je leert daar via het guru-systeem:
je betaalt niets voor een les, maar trekt
jaren met een leraar op, net zoals diegene
ook met zijn meester deed. Je wordt praktisch
familie van elkaar. Die manier van leren
is zo waardevol.”
Wat neem jij zelf uit je twee culturen
mee? “Uit Nederland de nuchterheid: geen
gouden bergen beloven, afspraken nakomen.
Uit Turkije de gastvrijheid. Ze zijn er daar
trots op om gasten te ontvangen, maken het
ze graag naar de zin. Iemand rond etenstijd
naar huis sturen is ondenkbaar. Ze bieden
je eerder een tweede bord aan. Als kind
moest ik er erg aan wennen aan hoe anders
dat hier in Nederland ging. Die gastvrijheid
zit denk ik ook in mijn muziek. In hoe ik
muzikanten en muziekstijlen samenbreng
en in de aandacht voor het publiek. Ik speel
niet om te laten zien hoe virtuoos ik ben,
maar om te raken, emotioneel, spiritueel,
op welke laag dan ook. Soms door schoonheid,
soms juist door stilte.”
_ 27

34 _

Relatie
VOORBIJE
LIEFDE
LOSLATEN
Hoe herstel je na een verbroken relatie?
Dat is best een diepzinnige kwestie, merkt
journalist Annemiek Leclaire.
-- TEKST ANNEMIEK LECLAIRE ILLUSTRATIES AGOERA --

-- TEKST CLEMENTINE VAN WIJNGAARDEN FOTOGRAFIE DANIQUE VAN KESTEREN --

Interview
ZING ‘IK
WAT
GEZEGD
protestzanger SOPHIE STRAAT
MOET
WORDEN’
Al jong was Sophie Straat
zich bewust van onrecht, maar
na een recente demonstratie
knapte er echt iets bij haar.
‘Ik voel de urgentie, ook fysiek.
Alsof ik me moet uitspreken vóór
het zich in me vastzet.’
_ 43

58 _

_ 59

Binnenkijken
Couleur
locale
De Franse Lisa Gachet ontwerpt net zo
makkelijk een interieur als een jurk. Haar Parijse
appartement heeft duidelijk haar signatuur:
praktisch , origineel , maar vooral kleurig.
-- TEKST EN FOTOGRAFIE VALERIO GERACI/LIVING INSIDE --
_ 71

DO IT YOURSELF
IN ÉÉN
MIDDAG
KLAAR
Bladkunst
TEKST EN FOTOGRAFIE ELLEN NIJ BIJVANK – @ZUUZ_NL
Crafter Ellen Nij Bijvank laat zien
hoe je patronen tekent op bladeren.
_ 87

Dit heb je nodig
versgevallen bladeren witte pennen,
zoals een Posca-stift of gelpen
evt. Mod Podge en een kwastje
(of vernis in spuitbus)
Ook nodig: keukenpapier en een stapel
boeken, of een bloemenpers
Tekenen gaat het makkelijkst op stevige bladeren,
zeker die met een wasachtig laagje (zoals rododendron).
Kies voor volgroeide, gave bladeren
met heldere kleuren die net op de grond zijn
gevallen – verdroogde bladeren zullen snel stuk
gaan bij het tekenen.
88 _

lessons
in
love
Margriet (38, vormgever)
kwam er pas veel later
achter dat je de ander niet
kunt veranderen.
“Zeventien waren we, en wat weet je
nou op die leeftijd. We ontmoetten
elkaar op vrijdagmiddag, in zo’n bomvol
scholierencafé in Ede, en hadden
daar meteen een opvallend ongewoon
gesprek over het heelal. In de weken
daarna troffen we elkaar een aantal
keer in het parkje tussen onze scholen,
stiekem rokend en eindeloos
kletsend, en voor ik het wist heette
het verkering. En echt: we pasten
goed bij elkaar. We hadden allebei
veel creatieve ambities, maakten
graag muziek, we hielden van feestjes
met vrienden, maar we vonden het
leven met onze families óók heel
belangrijk. Toen we net verliefd
waren, ging alles helemaal vanzelf.”
SAMENWONEND STEL
“We deden examen, krap een jaar
later, en we verhuisden samen naar
Rotterdam om daar te beginnen aan
onze studietijd. Maar waar die periode

INTERVIEW FEN VERSTAPPEN ILLUSTRATIE LOTTE DIRKS
voor veel van onze vrienden synoniem
stond voor feestelijk zelfonderzoek
en veel experimenteren, waren wij
vooral druk met het vormgeven van
ons gezamenlijke huishouden.
We deden ook heus wel leuke dingen
samen: we gingen af en toe naar een
festival en Niels kwam vaak in de
studentenkroeg waar ik werkte. Ik
maakte nieuwe vrienden bij kunstgeschiedenis
en hij sloot zich aan bij
een voetbalteam waar hij avonden
mee op pad ging. Maar daarnaast
leefden we ook gewoon het leven
van een getrouwd stel. Met in de
ochtend overleg over de boodschappen
en gesteggel over wie wat moest
schoonmaken. Met eindeloze tripjes
naar Ikea om ons huis piekfijn in te
richten en met veel avonden op de
bank voor de tv.
Behalve twee studenten waren we
ook een samenwonend stel, en daar
kwamen conflicten en discussies
van die de meeste mensen pas op
hun dertigste, veertigste voeren. Ik
kon me er kapot aan ergeren dat hij
vaak pas tegen zevenen aan kwam
waaien, en het dan vanzelfsprekend
vond dat ik al boodschappen had
gedaan en had gekookt. En hij werd
steeds gekker van mijn gedram om
een brandschoon huis – en dat ik niet
accepteerde dat hij één keer in de
week boenen ook wel genoeg vond.
Ik vond het belangrijk om te sparen,
hij wilde liever reizen. Hij wilde lekker
lang over zijn studie doen, ik wilde
haast maken omdat ik op tijd moeder
wilde worden. Door het samenwonen,
en doordat we al zo jong zo bloedserieus
waren met elkaar, kwamen er
al snel wezenlijke verschillen tussen
ons aan het licht. Dat hij makkelijker,
langzamer, meer ontspannen was. En
ik strenger, actiever, georganiseerder.
En in plaats van die verschillen tussen
ons te accepteren – en ons te concentreren
op wat we wél goed konden
samen – gingen we steeds meer ruzie
maken omdat we vonden dat de
ander zich niet genoeg voegde.
Nu denk ik: jezus, wat zonde. Als ik
terugkijk naar hoe we uren konden
filosoferen over tijd en ruimte, over
leven na de dood. Hoe we konden
genieten van nieuwe restaurants
uitproberen, of van samen thuis de
ultieme roti maken. Hoe fijn we het in
bed hadden en hoe graag we samen
musea bezochten. We hadden goud
in handen, denk ik met terugwerkende
kracht. Met meer kennis over relaties
en communiceren hadden we met
gemak samen tachtig kunnen worden.
Als we ons maar niet zo stom hadden
blindgestaard op die onnozele verschillen;
op die paar kanten van ons
die zo anders waren, en die we tot
steeds grotere proporties opbliezen.”
ONVERSCHILLIG
“Het dieptepunt bereikten we zo’n vijf
jaar na onze studie. We probeerden
inderdaad zwanger te raken, maar
dat lukte al zeker een jaar niet – en ik
sluit niet uit dat dat door de spanning
kwam, die zo voelbaar tussen ons in
hing. Buitenshuis waren we tot leuke,
interessante mensen uitgebloeid: hij
gaf les aan de kunstacademie en ik
werkte bij een galerie. We hadden een
poel leuke, creatieve, lieve vrienden
om ons heen en een prachtige etage
met uitzicht op het park. Het was een
zaterdag volgens mij. Ik weet in ieder
geval nog dat we op het punt stonden
om naar een etentje bij vrienden te
gaan. En ik weet nog dat ik achter
hem aan rende de trap op, woedend
en radeloos, omdat hij wéér de zorgtoeslag
niet had aangevraagd: het
enige klusje in die week dat voor hem
was. We stonden in onze slaapkamer
en ik weet nog hoe hij met smalend
gezicht mijn boosheid imiteerde. Ik
reageerde daarop door te roepen dat
hij een nietsnut was, en dat ik niet
samen kon zijn met een kind. En zo
werd het duidelijk dat we op een
cruciaal punt van onverschilligheid
en vernedering waren uitgekomen.
We legden het bij en gingen naar het
restaurant. Maar het was volgens mij
voor ons allebei voelbaar dat we het
waarschijnlijk niet meer zouden redden
samen.
Ik heb er veel van geleerd, ja. In mijn
nieuwe relatie kijk ik wel drie keer uit
voordat ik mijn ideeën over hoe het
moet als een raster op de ander druk.
Het is een goede relatie, zonder meer,
mede dankzij die eerdere ervaring
natuurlijk. Maar hoe meer tijd er nu
overheen gaat, hoe groter het verdriet
en de spijt wanneer ik terugkijk op
mijn tijd met Niels. We waren er op
jonge leeftijd met zo veel liefde en
overtuiging ingestapt. Dat lelijke
verloop daarna hadden we allebei
niet verdiend.”
_ 101

OOR DE BOMEN
Het bijhouden van een nature journal helpt je om ook in de donkere maanden van het jaar verbonden

-- TEKST CAROLINE BUIJS ILLUSTRATIES MATHILDE BEL --
DIY
te blijven met de natuur. Het zorgt ook nog eens voor een leeg hoofd, merkte Flow’s Caroline Buijs.

Psyche
LEVEN
-- TEKST JUDITH VAN ANKEREN --
MET
Vaker zeggen wat je denkt, het roer omgooien, in je eentje
op reis, je haar roze verven: allemaal hebben we wel iets wat
we graag zouden willen, maar niet durven. Over wat lef is
en hoe je er – als je dat wilt – meer van kunt kweken.
LEF
_ 119

De kracht van klein
Veel mensen zijn
gewoontedieren en
vinden het lastig om
dingen in hun leven te
veranderen. Journalist
Klaartje Scheepers
gaat voor de microverandering
en merkt:
een klein begin is het
halve werk.
130 _

-- TEKST KLAARTJE SCHEEPERS ILLUSTRATIES ROEQIYA FRIS --
Inzicht

FLOWMAGAZINE.NL
FOTOGRAFIE BRIAN CHORSKI HANDLETTERING MEVROUW KNOT