februari 2004 - LCKV Jeugdvakanties

Hi, I am John,
the Kamp Commander!
Dat je als LCKV-er -waar ook ter wereld- altijd LCKV-er blijft, zal geen
enkele LCKV-er kunnen ontkennen. We lazen het al toen Duif, Esther
en Joost in Zuid-Afrika waren en ze zich gefixeerd wisten op de elektrische
olielamp. Nou, in de serie van: "olielampen, waar ook ter
wereld", kunnen wij nou ook meepraten… Wij vonden er één op gas!
Dat wij in Nieuw Zeeland zo vaak aan
onze club herinnerd zouden worden,
konden we niet bevroeden toen we
medio december richting Kiwiland vertrokken.
Je kent het wel... dat je ‘zogenaamd’
bekenden tegenkomt. Van Monique
Maat tot Michiel Koenen: we zijn er
inmiddels van overtuigd dat iedereen
ergens op de wereld een dubbelganger
heeft. Nou, in Nieuw Zeeland lopen
héél veel LCKV-ers rond. We ontdekten
zelfs een Maori die verdomd veel weg
had van Floris Eijckenschild. Niet alleen
zijn lach maar ook het postuur vertoonde
veel gelijkenis! En dan beginnen we
maar niet over de vele hobbits die we al
wandelend in de wouden tegenkwamen!
Al rijdend door de onbeschrijflijk mooie
natuur zien we erg veel potentiele kampterreinen.
Wij hebben ooit de ervaring
gehad om in de Ardennen te zoeken
naar een nieuw terrein voor de club. En
die vaardigheid konden we toch niet
helemaal loslaten. "Zo dat is een mooi
terrein, wel wat ver weg maar geen
bewoning dichtbij". En water? Dat is
hier zo zuiver dat je alleen maar je
mond open hoeft te houden als het
regent!
We hebben hier op heel wat prachtige
plekken gekampeerd. En als je dan nietsvermoedend
een zeer af- maar mooi
gelegen kampeerterreintje op rijdt (het
was al donker, we waren blij dat we het
gevonden hadden!) en er komt uit het
niets een mannetje met een pet en een
korte broek op je af en zegt: "Hi, I am
John, the Kamp Commander!" dan kunnen
de meeste LCKV-ers zich wel voorstellen
hoe wij op dat moment redelijk
dubbel liggen van de lach en vragen:
"Oh, and where is the Head Officer?"
Op de meeste campgrounds die we hadden,
was het poepen en plassen overigens
als vanouds... boven een gat in de
bosgrond, op een vlondertje met een
WC-pot er op... een HUDO dus. Dat
onze Opzetervaring van pas kwam,
spreekt voor zich. Als je in Nieuw
Zeeland gaat kamperen, moet je beducht
5
zijn op het weer. En dan kun je toch
mooi met een bouwzeiltje een partytentje
aan je auto fabriceren. Ook de
bekende kampkater ging niet aan onze
deur voorbij. In de reis hadden we een
‘vakantie in een vakantie’: een zevendaagse
zeilreis door de Sounds in het
zuidwesten van NZ met een groep van
elf mensen. En als je dan na zo’n fantastisch
trip afscheid moet nemen van deze
nieuwe vrienden en de dag daarna alleen
maar kunt praten over wat je allemaal
hebt meegemaakt... dan komt de kater
altijd later!
Het besef voor de macht en kracht van
de natuur komt hier in alle hevigheid op
je af: de regenwouden in het zuiden van
NZ zijn behoorlijk aangetast door de
geïmporteerde dieren als konijnen, possums
en herten. In een bos waar je normaalgesproken
elkaar niet zou moeten
kunnen verstaan door het vogelgekrijs,
hoor je nu af en toe een tsjilpje van een
Tui of een Woodpigeon. "The world is
your bank“. Alles wat je doet, krijgt,
koopt en draagt, krijg je te leen van de
wereld en uiteindelijk geef je het ook
weer terug. De gedachte dat we dan met
z’n allen soms een zooitje van maken
van die natuur is wellicht pessimistisch
maar wel realistisch. En dan even weer
terug naar de LCKV. Deze trip heeft ons
in ieder geval doen beseffen dat als je in
de natuur mag zijn (zoals wij in de
zomer) je deze ook met respect moet
behandelen. Maar ook moet je deze
kunnen voelen en ervaren en dus kunnen
rondstruinen, zolang je het maar
niet vernielt of beschadigt. Dus als ik
ooit de buurman van het kampterrein
van Emst tegenkom en ik raak met hem
in dezelfde discussie als vorig jaar (de
beste man zei toen dat de natuur niet
voor kinderen is) dan geef ik hem dat
mee! Tot zover deze spirituele onderbreking!
Nog één uitsmijter dan! Al rijdend konden
we jullie dit beeld toch niet onthouden!
Verder commentaar bij de foto
overbodig!
Door: Corinne den Ouden & Hans Smit