Utgave nr 2 - Den norske Rhododendronforening

som ein kan sjå på langt hald frå vegen, der den ligg i
dei grøne bakkane i Fjellgardane på Stord. Ho har
nytta plassen godt, for her var det plantar på kvar ein
kvadratmeter. Det vart fort klårt at her budde det ein
rhodoman som hadde mange av dei særmerkte spesialitetane
som berre dei mest ihuga har skaffa seg, til
dømes ein flott oransjeblømande variant av Rh. cinnabarinum
(fig.3). Men her var òg mykje eg ikkje kjende
att med ein gong. Dette er av di Kari er blant dei uvanlege
rhodomanane, som ikkje berre får tak i villfrø av
sjeldne artar, men som beint ut tykkjer det er spanande
å skaffa hybridfrø, for det kjem opp så mykje
rart som ho trivst med å få fram. Mykje av det er ikkje
så spesielt at ho tek vare på det, og ein god del avvik
ikkje så mykje frå andre kjende sortar at det treng særleg
omtale. Men det synte seg at der var to av desse som
utmerka seg, må takast vare på og namnsetjast, av di
dei er særmerkte og lovande plantar for våre tilhøve.
Fig.3: Kari sine flotte eksemplar av den vakre, sarte Rh. cinnabarinum.
Den fyrste fekk ho frå American Rhododendron
Society og den var laga av ein no avliden planteskulemann,
M. Chernut. Det er krysningen av dei amerikanske
sortane ’September Song’ og ’Berg’s Yellow’. Den
fyrstnemnde er ein framifrå, ganske tett plante med
dei vakraste oransje, klokkeforma blomane ein kan
tenkja seg. Vi har skaffa han til Milde fleire gonger,
men han er ikkje hardfør nok, avdi der er så mykje Rh.
griersonianum i han, og då trengst det meir varme enn
vi kan gje han. ’Berg’s Yellow’ veit vi mindre om, men
det er ein Rh. campylocarpum-hybrid som, om ein kan
tru Salley & Greer (1993), skal tola heilt ned i minus 18
grader, så her har kryssaren vore på jakt etter meir
hardførheit, og det har han fått! Dessutan har blomane
ein uvanleg farge, mest som gull tykte eg der vi
stod, og då fell namnet ’Stordagull’ (fig.4) naturleg.
Men kan ein rhododendron ha eit så norsk namn? Eg
veit ikkje om nokon annan enn ’Milderubin’
(Jørgensen 2009). Det er ikkje noko til hinder for det,
seier registraren i RHS, men ein risikerer at det blir
omsett til engelsk om den t.d. skulle verta populær i
Amerika. Det er ein sjanse verd å ta, tykkjer eg.
Til slutt, på vegen opp til huset igjen, kom overraskinga,
endå ein sort med doble blomar, og denne
gongen kvite, men det var ingen yak-hybrid. Frøa kom
frå Svenska hododendronsällskapet i 1996, og vi veit
ikkje kven det var som kryssa. Foreldra er Rh. decorum
x nikkomontanum.
Fig.4: Den lysande ’Stordagull’, ein heilt ny hybrid.
- Lapprosen 2-2012- 5