o mirador - Doade

Desta volta, “O Mirador”, entrevista a D. Xosé Fernández Rodríguez, cura de Doade, que celebra este ano as súas bodas de ouro
sacerdotáis, e decir, 50 anos adicado a este noble “oficio” de velar polas almas dos demáis e, o que para nos e máis importante,
case todos estes anos nesta parrroquia de Doade.
D. Xosé, “O Doade” como llen adoita a decir os de fora da parroquia, naceu no corazón da natureza nun pobo do Caurel chamado
Moreda, e o máis novo de sete hirmáns e ingresou no seminario para finalmente ordearse o día de San Pedro aló polo mil
novecentos sesenta. Polo que sabemos, estivo uns poucos anos nunha parroquia chamada Peites e logo asignaronlle outra
parroquia chamada Doade, tamén preto, do Sil donde leva exercendo o seu ministerio dende enton.
D. Xosé, sempre tivo como primeira prioridade os seus feligreses, velando constatemente polo seu benestar tanto espiritual como
material, sempre estaba presto a socorrer calquera necesidade e, nos tempos que lle tocou vivir, eso ocurria con demasiada
frecuencia. Pero ademáis e una persoa inquieta que pensaba que a labor do cura non he vivir dos feligreses se non para os feligreses
e que podía facer algo máis . Deste xeito foi quen de compaxinar a súa laborura apostolica con actividades empresariáis o primeiro e
despois coa adicación o ensino perante uns anos nunha autoescola e logo xa nas escolas públicas impartindo a signatura de relixión.
Xa xubilado das súas actividades docentes, a crise de vocacións levouno a rexentar un número cada vez máis crecente de
parroquias ainda que para nos sempre será e seguirá sendo “O cura de Doade”
D. Xose, ¿que lembra daquel acto do 29 de xuño de 1960?
Lembro que adquirin una
responsabilidade. Antes non tiña que
tomar decisións xa que outros as tomaban
por ti.
Decía Martín Descalzo ou Martín Vigil
nun; non lembro agora; “Cuando uno
termina en el Seminario es enviado como
un francotirador, sin experiencia, sin tener
conocimiento de lo que vas a tener , y al
jefe solo lo ves si tiene que llamarte la atención”
Hai ministerio sacerdotal máis ala de Doade, ¿ Que outras
parroquias rexentou antes de chegar aquí? ¿Qué recordos
lle tran?.
Sí, antes de vir a Doade tiven una parroquia hacia
Montefurado que lle chaman Peites: Xa estaba predestinado
a ter varias parroquias pois xa tiña anexo, (Piñeira). Tráeme
moitos recordos. Debe de ser coma a primeira noiva que inda
que alguén se case con outra elle difícil de olvidar. Eso e o
que dicides vos.
Aqueles primeiros anos visitabaos con frecuencia. Agora de
vez en cando so para celebrar bodas ou funeráis que para
eso ainda me chaman.
Levaría en Doade seis meses, e un día apareceron na casa
do Gelás tres homes con gabardina dicindo que eran policías
e preguntando por min. Chamaronme e cando cheguei e me
abrazaron pasoulle o medo o Sr. Tomás.
¿Lembra cando chegou a Doade?, ¿Contenos como foi,
como o recibiron, que lle pasou pola cabeza…..?
A Doade cheguei o doce de setembro se 1963 con 27 anos.
Veu conmigo un compañeiro, e o primeiro que encontramos
foi a Manolo do Gelás ripando palla do palleiro, tocado cun
sombreiro ue non se me olvidou e díxonos onde estaba a
rectoral.
Dende aquela, collín a csa do Gelás coma a miña familia. Esto é
necesario porque dende aí partes para
adquirir contacto.
ENTREVISTA
o noso cura
Recibironme ben. Os primeiros días sínteste
observado e a xente vai á misa para ver a
quen lles mandaron. Logo xa vas falando ca
xente, (eu son de bastante falar) e axiña
coñecin os de máis cerca.
¿Cómo foron aqueles primeiros anos entre
nos?
Foron anos de actividade. No 64 empezamos a poner a auga corrente
e inaugurouse no 65. Durante estes anos paseino ben. A xente xa me
coñecía e na miña casa, as noites, era un verdadeiro casino. Eu
sempre tiven a idea de que o home hai que salvalo para eiquí e pro
máis alá. Esta idea tívena dende sempre. O pouco que eu poida facer
ten que ir por ise camiño.
¿Cómo naceu esa “outra maneira”
de entender o sacerdocio, como
reaccionaron os outros curas, con
que apoios contou?
Non creo que teña eu maneiras
distintas, xa o comentei antes, cada
un ten o seu estilo e todos son
válidos.
Os outros curas non sei, non creo que eu fixera cousas raras por
suprimilos responsos, por ter outro traballo, por xogar a partida cos
feligreses…….
¿Qué razóns levan a un cura dunha parroquia do rural a enrrolarse en
outras actividades como as empresariáis ou o ensino?
Eso de empresario caime algo ancho. Fun un humilde granxeiro.
O ensino sempre me gustou. Antes de vir para Doade, querían
mandarme de profesor de latín o Seminario. Eu viña farto de
internado e quería outro xeito de vida. Esto costoume estar vinte días
sin parroquia por renunciar a ir a Lóuzara.
Paxina 4