Para comprendermos a crise - Web FORGA

política de interese particular. Preténdese naturalizar
globalmente o “modus operandi” e iso
supón unha actuación ideolóxico-cultural. Se
cadra por iso, o maior logro da potencia hexemónica
sexa de tipo cultural. Polo menos en
parte, por esa vía chegou a obter un importante
aval respecto da súa actuación imperialista; é
dicir, “gañou” o sentir común da poboación
mundial para esa estratexia.
A crise non amedoña a ofensiva do capital, que
a través da súa asociación co Estado máis poderoso
da terra, cristaliza a súa iniciativa política
para subordinar as relacións económicas e
asegurar a valorización do capital, aínda á
conta de novas e sucesivas crises. Nese marco
vén desenvolvendo unha institucionalidade da
nova orde. Entre outros salienta a aparición do
G7, G8 e o propio G2040 , como intentos de “goberno
mundial”.
Se algunha vez Karl Marx aludiu ao paso da
subsunción formal á real do traballo no capital,
ante a crise dos 70 o capital impulsou unha
forte iniciativa política para restablecer o ciclo
económico e asegurar as condicións de reprodución
da acumulación de valor e do sistema de
dominación en escala global, aínda que siga
tendo, abofé, forma nacional de expresión. Actualmente
unha das alternativas que se manexan
para relanzar a ofensiva do capital neste
escenario de crise, é a intensificación da violencia
imperialista e o terrorismo de Estado por
parte do Estado hexemónico. Isto é: liberalizar
as relacións económicas e sociais á conta de
vidas humanas.
A ilusión neodesenvolvementista
como posíbel solución
Desde a perspectiva da división transnacionalizada
do capital, algúns gobernos perciben esta
crise como unha oportunidade para mellorar o
seu posicionamento nesa macroestrutura eco-
40 O “Grupo dos 7” está formado por EEUU, Canadá, Gran Bretaña,
Francia, Alemaña, Italia e Xapón. O “Grupo dos 8” é o G7 máis
Rusia. Para rematar, o “Grupo dos 20” intégrano os membros do
G8 máis Arabia Saudita, Arxentina, Australia, Brasil, China, India,
Indonesia, México, República de Corea, Sudáfrica, Turquía e a
Unión Europea, aínda que representados por esta son convidados
tamén España e Holanda.
nómica, dado o seu carácter de “voceiros” e “expresión”
do capital local. De feito esta visión
non é nova, senón que xa nos anos 50 e 60 considerábase
que era factíbel o paso do subdesenvolvemento
ao desenvolvemento. Só era
necesario seguir a receita aplicada polos países
desenvolvidos e así xa se lograría o obxectivo
tan anhelado. Porén, esquecíase ou negábase a
dialéctica entre desenvolvemento e subdesenvolvemento;
entre dominantes e dominados;
entre revolución industrial produto dunha acumulación
que incluía o saqueo das riquezas naturais
do territorio da nosa América e o
asasinato de poboacións explotadas na extracción
de mineral. En definitiva, dunha acumulación
orixinaria do capital sustentada sobre o
saqueo de poboacións enteiras.
A historia volve repetirse
para xerar novas
acumulacións. Existen
estrategas da nosa
rexión que imaxinan
unha inserción renovada
de países de
menor desenvolvemento
no cumio do
poder capitalista. Parten
da hipótese dunha
crise no centro que
non afecta, esencialmente,
á periferia. É
un diagnóstico erróneo
que segue pensando
en termos de
49
Tropas de ocupación estadounidenses no Iraq
Desde a perspectiva da
división
transnacionalizada do
capital, algúns
gobernos perciben esta
crise como unha
oportunidade para
mellorar o seu
posicionamento nesa
macroestrutura
económica, dado o seu
carácter de “voceiros” e
“expresión” do capital
local.