Libriño sobre a Praza do Perla e o Cine Perla
Libriño sobre a Praza do Perla e o Cine Perla
Libriño sobre a Praza do Perla e o Cine Perla
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Cine</strong> <strong>Perla</strong>
INAUGURACIÓN<br />
DA PRAZA DO PERLA<br />
Domingo, 4 de febreiro ás 12:30 h.<br />
Proxección <strong>do</strong> <strong>do</strong>cumental PERLA<br />
de<br />
Carlos Alberto Alonso<br />
Inauguración <strong>do</strong> conxunto<br />
escultórico ESPECTADOR<br />
de<br />
Suso Basterrechea<br />
e da<br />
PRAZA DO PERLA<br />
coas intervencións<br />
de:<br />
Carlos Alberto Alonso<br />
Suso Basterrechea<br />
Xosé María Rivera Arnoso<br />
(alcalde de Fene)
Miran<strong>do</strong> ao<br />
futuro co <strong>Perla</strong><br />
na lembranza<br />
Inaugurar unha nova praza, un espazo público<br />
para o lecer de veciños e veciñas, é<br />
sempre un motivo de satisfacción e máis<br />
can<strong>do</strong>, como neste caso, concorren dúas<br />
circunstancias especiais: dunha banda, a<br />
lembranza <strong>do</strong> que, dun xeito moi acaí<strong>do</strong>,<br />
Emilio Bala<strong>do</strong> define como “complexo lúdico<br />
festivo <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>: cine, sala de festas e<br />
cafetería”; pola outra, a proxección <strong>do</strong> Fene<br />
que queremos, no que se conxunta a arte e<br />
o esparcemento.<br />
Dos tempos en que as empresas facían rendíbeis<br />
complexos como o <strong>do</strong> <strong>Perla</strong> e <strong>do</strong> que<br />
este supuxo para moitas xeracións fálannos<br />
os textos e as imaxes de Emilio Bala<strong>do</strong> e<br />
Carlos Alberto Alonso. Dos intentos por<br />
conservalas, das moitas portas ás que fomos<br />
petar para conseguir apoios suficientes<br />
<strong>do</strong>utras administracións, da fe a <strong>do</strong>cumentación<br />
municipal.<br />
Os tempos novos demoraron en chegar e a<br />
espera levou por diante ao <strong>Perla</strong> como antes<br />
ao Franlaza, Adriano, Feal, Car<strong>do</strong>eiro...
Desapareceu o “complexo lúdico” pero non a<br />
súa lembranza. En por iso, á hora de proxectar<br />
esta praza non podía levar outro nome que<br />
o que to<strong>do</strong>s e todas asociamos: PRAZA DO<br />
PERLA.<br />
Asemade, para darlle continuidade á liña iniciada<br />
polo Departamento de Cultura e Deportes<br />
(mercar, para o patrimonio municipal<br />
e o disfrute tanto de veciños e veciñas como<br />
das persoas que nos visiten, obra de artistas<br />
feneses e ferrolterráns contemporáneos cunha<br />
traxectoria e calidade contrastadas), encargámoslle<br />
a Suso Basterrechea a obra que se integra<br />
na <strong>Praza</strong>.<br />
Quizais influí<strong>do</strong> polo “espírito” <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>, Suso<br />
Basterrechea sorprendeunos moi agradabelmente<br />
coa proposta escultórica ESPECTA-<br />
DOR, “melancólica homenaxe aos cines que<br />
existiron ao longo <strong>do</strong>s anos no concello de Fene<br />
e particularmente aos veciños e veciñas que<br />
os ocuparon e viviron”.<br />
E engadiría algo máis, ESPECTADOR, ANO<br />
DA MEMORIA (Loureiro-San Valentín) ou<br />
EN MOVEMENTO (Patricia Dopico- Casa <strong>do</strong><br />
Concello) son a expresión dun Fene que reivindica<br />
o seu pasa<strong>do</strong> e mira ao futuro cunha<br />
aposta clara pola creatividade das súas xentes.<br />
Xosé María Rivera Arnoso<br />
Alcalde de Fene
Afiches da película coa que se inaugurou<br />
o <strong>Cine</strong> <strong>Perla</strong><br />
Na inauguración da<br />
<strong>Praza</strong> <strong>do</strong> <strong>Perla</strong><br />
To<strong>do</strong>s os feneses e veciños <strong>do</strong>s arre<strong>do</strong>res que<br />
hoxe peiteamos canas, sabemos onde se atopaba<br />
o complexo lúdico festivo <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>: cine, sala<br />
de festas e cafetería.<br />
Atopámonos aquí para inaugurar e para darlle<br />
o nome a unha praza que lembrará ás novas xeracións<br />
un nome que durante décadas paseou<br />
o topónimo de Perlío por tó<strong>do</strong>los recunchos <strong>do</strong><br />
país.
Diferentes vistas <strong>do</strong> “complexo lúdico” <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>.<br />
A cafetería e o seu persoal. Ao fon<strong>do</strong>, mural de Colla<strong>do</strong>
Rir, chorar, cantar, bailar... Son catro esta<strong>do</strong>s<br />
anímicos que onte coma hoxe e hoxe como<br />
mañá levan á xente a expresar os seus máis<br />
íntimos sentimentos.<br />
Can<strong>do</strong> estamos le<strong>do</strong>s rimos, se estamos tristes<br />
choramos e can<strong>do</strong> estamos felices, cantamos e<br />
bailamos.<br />
E falan<strong>do</strong> de cantar e de bailar, quen de nós<br />
non cantou e bailou algunha vez na nosa querida<br />
e nostalxiada Sala <strong>Perla</strong>?<br />
A principio <strong>do</strong>s anos sesenta, can<strong>do</strong> a televisión<br />
estaba a dar os primeiros pasos e os artistas de<br />
máis sona entraban cada semana nos fogares<br />
<strong>do</strong>s galegos, grazas á Televisión Española, a<br />
mellor televisión de España, acontece aquí,<br />
neste mesmo lugar un milagre¡¡ Inaugurouse<br />
un moderno e acristala<strong>do</strong> edificio que acollía<br />
unha luxosa e ampla cafetería, pero <strong>sobre</strong> to<strong>do</strong><br />
unha marabillosa sala de festas, a Sala <strong>Perla</strong>.<br />
Unha sala que durante varios anos foi facho<br />
de luz e modernidade no ei<strong>do</strong> da música e <strong>do</strong><br />
baile.<br />
Polo <strong>Perla</strong> pasaron os mellores artistas nacionais<br />
e internacionais, que atraían coma un<br />
imán invisible á xuventude de toda a re<strong>do</strong>nda.<br />
Días de diversión.
Bailan<strong>do</strong> ao son <strong>do</strong>s violíns da<br />
orquesta.<br />
E no verán, o <strong>Perla</strong> deixaba o paso ás romarías.
Luís Aguilé na Sala <strong>Perla</strong>.<br />
Como aínda non existía a ponte das Pías e o<br />
uso <strong>do</strong> coche particular era cousa duns poucos<br />
privilexia<strong>do</strong>s, foi a hora <strong>do</strong>urada de taxis e autobuses,<br />
Non se podía faltar á cita semanal<br />
que o sába<strong>do</strong> si e <strong>do</strong>mingo tamén tiña lugar no<br />
local <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>¡<br />
Manolo Escobar, Los Tres Sudamericanos,<br />
Los Bravos, Juan Par<strong>do</strong>, Ana Kiro... como estrelas<br />
reais, non eran unha imaxe, eran xente<br />
de carne e óso que asinaba entre os seus fans<br />
centos de autógrafos. Pero o <strong>Perla</strong> foi sempre<br />
algo máis que unha sala de festas, foi o núcleo<br />
que dinamizou o mellor dunha sociedade<br />
emerxente, a mocidade!<br />
Foron moitos feneses e non feneses que bailamos<br />
ou nos namoramos por primeira vez nesta sala, e<br />
mesmo co tempo formamos unha familia.<br />
Po<strong>do</strong> dicir, sen me<strong>do</strong> a equivocarme que moitos<br />
<strong>do</strong>s fillos/as e netos/as de Ferrolterra son<br />
un “accidente colateral” da vella Sala <strong>Perla</strong>.<br />
Os vellos salóns de baile <strong>do</strong>s nosos avós e<br />
avoas que había en cada unha das parroquias<br />
de Fene, desapareceron, e coa nova sala de<br />
festas chegou a modernidade social.<br />
As vellas regras <strong>do</strong> baile, desapareceron, as rapazas<br />
xa non se axuntaban por parellas senón<br />
que agardaban consumin<strong>do</strong> un refresco sentadas<br />
nas mesas que arrodeaban a pista de baile,<br />
a que os rapaces as sacaran a bailar.
O <strong>Perla</strong> acolleu to<strong>do</strong> tipo de celebracións e<br />
un grande número de vodas.
Falar da cafetería <strong>do</strong> <strong>Perla</strong> e acordar de Nucho e Marina.<br />
Adeus ao vello dito “tocoume bailar coa máis<br />
fea”, cada quen era libre para elixir, iso si, as<br />
feas seguiron casan<strong>do</strong> como sempre.<br />
Segun<strong>do</strong> os entendi<strong>do</strong>s niso da Lingüística,<br />
parece ser que Perlío provén de “perla <strong>do</strong> río”,<br />
eu non sei se é verdade ou non, pero para moita<br />
xente o nome de perla vai uni<strong>do</strong> a tres perlas<br />
que ata hai pouco tempo disfrutabamos -o<br />
cine, a cafetería e a sala de festas-.<br />
To<strong>do</strong> comezou un día <strong>do</strong>s finais <strong>do</strong> 50 coa inauguración<br />
<strong>do</strong> cine coa película “¿Donde vas<br />
Alfonso XII?”. Película que coma música de<br />
fon<strong>do</strong> tiña unha canción moi triste que dicía:<br />
“Donde vas Alfonso XII,<br />
<strong>do</strong>nde vas triste de tí,<br />
Voy en busca de Mercedes<br />
que ayer tarde no la ví”<br />
E antes de dar por inaugurada esta praza que<br />
leva o mereci<strong>do</strong> nome de “<strong>Praza</strong> <strong>do</strong> <strong>Perla</strong>”<br />
quero rematar coa mesma canción pero cun<br />
pequeno cambio na letra:<br />
“Onde vas ti Sala <strong>Perla</strong><br />
onde vas triste de ti.<br />
Vou na procura de novos tempos,<br />
e que me acorden aquí”.<br />
Emilio Bala<strong>do</strong> Paz<br />
Fene, 4 de febreiro de 2007
Entrada e sala de proxección <strong>do</strong> <strong>Cine</strong> <strong>Perla</strong>.<br />
CINE PERLA<br />
Derradeira sesión<br />
Son adicto ao cine. Aínda que ás veces me defino<br />
como cinéfilo, a verdade é que en realidade<br />
son cinéfago (non me atrevo a mirar o termo<br />
no dicionario) ou sexa, traguei de to<strong>do</strong>. Por<br />
circunstancias que agora non veñen ao caso<br />
comentar procurei crecer rodea<strong>do</strong> de películas.<br />
Sen<strong>do</strong> un anano xa prefería quedarme en casa<br />
ven<strong>do</strong> “Tarzán en Nova York” ou “Fuxida <strong>do</strong><br />
planeta <strong>do</strong>s simios” (¡Primeira Sesión, Sába<strong>do</strong><br />
cine, ah, iso si que eran fins de semana ven<strong>do</strong> a<br />
tele!) no canto de ir á praia ou á cabalgada de<br />
reis. Can<strong>do</strong> medrei e me saíu bigote, e grans<br />
por to<strong>do</strong> o corpo, tiña menos motivos para ir á<br />
praia, e a esas alturas os reis claramente eran<br />
os pais, os meus. É dicir, poucos cambios. Estes<br />
mesmos pais tiveran o detallazo de levarme<br />
ao cine (á sala) bastante a miú<strong>do</strong> desde ben<br />
crío; arranxábannos a Dani e a min, e cheiran<strong>do</strong><br />
a Nenuco iamos a Ferrol: ao Capitol, ao<br />
<strong>Cine</strong>ma, ao Avenida ou ao Jofre, ás estreas de<br />
“O imperio contraataca”, “E.T.”, etc...
Logo medrei máis (irremediablemente sigo facén<strong>do</strong>o,<br />
a toda hostia) e na casa decidiron que<br />
sería máis cómo<strong>do</strong> para to<strong>do</strong>s, que fose eu soíño<br />
a gozar <strong>do</strong> filme de rigor, con 300 pts que<br />
nos daban para a hamburguesa, unha cocacola<br />
e a entrada, pero non chegaba para o autobús<br />
que cruzan<strong>do</strong> As Pías nos levaría a Ferrol; entón<br />
nos quedabamos en Fene, que alí había<br />
<strong>do</strong>us cines, o Franlaza e o <strong>Perla</strong>, estas eran<br />
dese tipo de salas de reestrea - en certos casos<br />
de programa <strong>do</strong>bre- de barrio, que por aquela<br />
época proliferaban en tantos pobos de Galicia<br />
e España. Nestas salas podíase ver, por un prezo<br />
de entre 15 e 20 duros, to<strong>do</strong> tipo de películas,<br />
entre elas subprodutos e clásicos, de feito<br />
abundaban as pelis de Pajares e Esteso ou de<br />
Terence Hill e Bud Spencer, que coexistían en<br />
cartel con “2001” ou “Cans de palla” por poñer<br />
uns cantos exemplos de combinación delirante.<br />
Pero non me importaba. Aínda faltaba bastante<br />
tempo para que tivese o que logo souben<br />
que se chamaba “criterio”. Eu pasábamo como<br />
un xabato con calquera lixo (entre nós, sigo<br />
facén<strong>do</strong>o, pero que non salga de aquí).
Non volvín gozar <strong>do</strong> cine coa mesma emoción<br />
que o facía naquela época; tanto me marcaron<br />
esas vivencias que até investín certo tempo e<br />
algún esforzo en plasmar nun <strong>do</strong>cumental to<strong>do</strong><br />
aquilo, e intentar descubrir por que ese tipo de<br />
salas desaparecían, dan<strong>do</strong> paso a outras moito<br />
mais sofisticadas (¡ou non!), pero... que xa<br />
non eran o mesmo.<br />
O cine Franlaza hai anos que xa non está, aínda<br />
hoxe can<strong>do</strong> paso por diante <strong>do</strong> edificio de<br />
apartamentos que ocupa o seu lugar recor<strong>do</strong><br />
que alí vin “Bananas” de Woddy Allen e, de<br />
segui<strong>do</strong>, “Viaxe ao centro da terra” de Juan<br />
Piquer Simón. Hoxe espertei, e como cada<br />
mañá lin os xornais na súa edición dixital<br />
(prefiro lelos en papel, pero ás Ramblas non<br />
chegan as novas <strong>sobre</strong> a comarca de Ferrolterra),<br />
puña: “LA DEMOLICION DEL CINE<br />
PERLA DE FENE DEJARA PASO A 30<br />
VIVIENDAS Y UNA PLAZA”.
O <strong>Cine</strong> <strong>Perla</strong> acolleu as proxeccións <strong>do</strong><br />
<strong>Cine</strong> Club Municipal.<br />
No <strong>Perla</strong> tiña lugar o Festival de Panxoliñas e<br />
numerosas representacións teatrais.
Joan Manuel Serrat compuxo hai uns 15<br />
anos, axuda<strong>do</strong> na letra por Juan Marsé, a canción<br />
“As pantasmas <strong>do</strong> Roxy”, na que fala dun<br />
cine que para el significou o que para min foi o<br />
<strong>Perla</strong>. Tanto Serrat como, por suposto, Marsé,<br />
saben moldear as palabras moito mellor <strong>do</strong><br />
que eu saberei nunca. Se tendes a canción preto<br />
escoitádea á saúde de to<strong>do</strong>s os que riron,<br />
choraron, aprenderon, vibraron, amaron (que<br />
cursi, pero si)... na sala escura nalgunha ocasión.<br />
Sen permiso <strong>do</strong>s autores, pero seguro que<br />
co seu beneplácito, só por hoxe fago miña esa<br />
canción. <strong>Cine</strong> <strong>Perla</strong> de Perlío, por sempre.<br />
C. A. Alonso<br />
25/01/2004<br />
Artigo publica<strong>do</strong> en “Diario de Ferrol”
FICHA TÉCNICA<br />
PERLA<br />
Dirección:<br />
Carlos Alberto Alonso<br />
Intérpretes:<br />
Daniel Alonso<br />
Mari Carmen García<br />
Víctor Freire<br />
Alberto Díaz<br />
Ricar<strong>do</strong> Díaz<br />
María Xesús Arias “Pitusa”<br />
Produtora:<br />
Escola de Imaxe e Son A Coruña / Columpio Pictures Video<br />
Ano de produción:<br />
1995<br />
Tipo:<br />
Documental<br />
Localizacións:<br />
Concello de Fene (A Coruña)<br />
Duración:<br />
15 minutos<br />
Sinópse:<br />
Na década <strong>do</strong>s anos 50 no concello de Fene coexistían nove<br />
salas de cine, hoxe en día só queda unha.......
Carlos Alberto Alonso Iglesias<br />
(Ferrol)<br />
A media<strong>do</strong>s <strong>do</strong>s anos 80 entra no mun<strong>do</strong> da<br />
comunicación a través de esporádicas colaboracións<br />
de radio en Onda Obreira e Radio<br />
Fene. Mentres realiza o fanzine “18 Rodas”<br />
que compaxina militan<strong>do</strong> como cantante no<br />
grupo de rock Malpaso.<br />
En 1987 roda os seus primeiros traballos<br />
en vídeo. En 1994 e durante un ano realiza<br />
para a televisión local de Narón o programa<br />
Gorevisión polo que pasan artistas como Siniestro<br />
Total, Deltonos, Santiago Segura, Ben<br />
Vaugh....<br />
Despois de tres intentos, Alonso entra na Escola<br />
de Imaxe e Son da Coruña, centro no<br />
que realiza diversas curtametraxes até que<br />
participa nun concurso de guións convoca<strong>do</strong><br />
pola Xunta de Galicia para rodar en 35 mm e<br />
para o que adapta un relato de Julio Cortázar<br />
co título de Día de suerte, pero non houbo sorte.<br />
Malia a non gañar, un compañeiro cédelle<br />
o seu premio. Finalmente, o proxecto levouse<br />
a cabo co título de “The End” (1996-2000).<br />
A curtametraxe exhíbese no Festival de <strong>Cine</strong><br />
Independente de Ourense pero pasa catro<br />
anos esquecida até que se exhibe nas salas<br />
comerciais xunto con Coruña imposible, de<br />
Francisco Rañal ou Unha luz encendida, de<br />
Alber Ponte, entre outros.
En 1996 realiza o vídeoclip para a Televisión<br />
de Galicia co grupo Blood Filloas co<br />
título de Superheróe, dentro <strong>do</strong> espazo<br />
infantil-xuvenil Xabarín Club.<br />
En 1998 trasládase a Barcelona, cunha<br />
bolsa da Deputación da Coruña, cidade<br />
na que estuda Dirección <strong>Cine</strong>matográfica<br />
e Guión no CECC (Centro de Estu<strong>do</strong>s<br />
<strong>Cine</strong>matográficos de Cataluña). Alí<br />
roda “As Muxicas”, inspirada nun relato<br />
<strong>do</strong> escritor mozambiqueño Mia Couto,<br />
multipremiada e última curtametraxe de<br />
ficción até a data. Dende Cataluña colabora<br />
coa peza “¿Nunca Máis?” na longametraxe<br />
colectiva “Hai que Botalos” con<br />
motivo das eleccións autonómicas galegas<br />
de 2005<br />
Tras oito anos de ausencia, volve a Galicia<br />
e de xuño a decembro de 2006 efectúa<br />
labores de Axudante de Realización<br />
no primeiro programa de telerealidade da<br />
TVG, A casa de 1906, ocupán<strong>do</strong>se ademais<br />
da dirección <strong>do</strong> capítulo que pecha<br />
a serie, “Así se fixo A Casa de 1906”<br />
Filmografía:<br />
• A casa de 1906. Programa de TV. Como<br />
Axudante de Realización. (2006)<br />
• Hai Que Botalos: Nunca Mais. Longametraxe<br />
de episodios. (2005)<br />
• As Muxicas. Curtametraxe. (2002)<br />
• Superheróe: Blood Filloas. Videoclip<br />
para Xabarín Club, TVG . (1996)<br />
• The End. Curtametraxe. Terminada en<br />
1996, exhibida en 2000.<br />
• Ave Fénix. Curtametraxe. (1996)<br />
• <strong>Perla</strong>. Documental. (1995)<br />
• Gorevisión. Programa de TV. (1994-<br />
1995)<br />
• Par de min. Curtametraxe. Acreditada<br />
co pseudónimo de Norman Louri<strong>do</strong>.<br />
(1993).<br />
• Las Aventuras del Capitán Higiénico.<br />
Curtametraxe. (1992)<br />
Máis información en<br />
http://www.asmuxicas.com
Créditos:<br />
Textos:<br />
Xosé María Rivera Arnoso,<br />
Emilio Bala<strong>do</strong> Paz,<br />
Carlos Alberto Alonso<br />
Coordinación editorial e deseño <strong>do</strong> acto:<br />
Daniel Romero<br />
Liña gráfica:<br />
José Manuel<br />
http://www.indicalo.com<br />
Imaxes:<br />
Exposición “Cóntanos” da S.C. O Camiñante de Fene<br />
Carlos Alberto Alonso (http://www.asmuxicas.com)<br />
Suso Basterrechea<br />
Imprime:<br />
Imprenta San Esteban (Perlío)<br />
Edita:<br />
Concello de Fene<br />
http://www.fenecidadan.net<br />
Dep. legal: C-229-2007
www.fenecidadan.com