Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

Sen negar o rigor desas investigacións e as consecuencias que delas se derivan, creoque vincular a grave problemática da violencia contra as mulleres na sociedade actual áexistencia dunha denominada “cadea doméstica da violencia” na que puidera parecerque nos fogares onde se desencadea todos e cada un dos integrantes destes son á súavez suxeitos activos e pasivos dela, constitúe un presuposto erróneo, e para isto remítomeás cifras presentadas en páxinas anteriores, que permiten concluír irrefutablementeque no exercicio da violencia dentro do ámbito familiar, e de modo habitual, o suxeito activoé de maneira moi maioritaria o home, esposo ou pai.Cómpre partir da idea de que a agresividade é unha característica constante en todas asrelacións humanas, e que mesmo nalgunhas ocasións foi percibida cun cariz positivo,polo que implica en moitas ocasións a loita contra as dificultades ou obstáculos que sepresentan no desenvolvemento da vida dunha persoa. Porén, cómpre distinguir a agresividadeda violencia, entendendo esta última como a manifestación da primeira que sereflicte nunha conduta real tendente a danar por medio de elementos capaces de producirunha lesión.Na especie humana a agresividade establece unha sorte de equilibrio a través da existenciadunha serie de mecanismos que dalgunha forma a promoven, pero que se entrelazancon outra serie de mecanismos innatos que a regulan ou, se é o caso, a inhiben.Para SANMARTÍN, polo contrario, a violencia identifícase con outras características; así,o autor concibe a violencia como “a agresividade descontrolada, hipertrofiada... a violenciaé, na maioría dos casos, a resultante da influencia da razón sobre a emoción; ditodoutro modo, é o resultado da influencia que o adquirido ao longo da nosa historia persoalpode ter tanto sobre o despregamento instintivo da agresividade como sobre osseus potenciais inhibidores de tipo innato... cando a “razón” toma as rendas sobre aagresividade innata e a hipertrofia, a agresividade convértese en violencia” 324 .É innegable que a problemática da violencia contra as e os menores reviste na actualidadeun cariz altamente preocupante; pero aínda cando a muller pode ocupar a posiciónde suxeito activo desa violencia, e en ocasións así foi, as cifras indícannos de maneiraconcluínte que cuantitativamente dentro das condutas que estamos analizando a participacióndas mulleres, aínda que vai en aumento, é moi inferior tanto en termos cuantitativoscomo cualitativos, tendo en conta o total da actividade delituosa. Analizar a problemáticada violencia habitual, como fenómeno social, esixe partir do dato obxectivosegundo o cal, maioritariamente, os suxeitos activos da violencia nos fogares, contra asmulleres e contra os menores, foron e son hoxe aínda os maridos ou compañeiros, e paisdos menores. 325142324 Sanmartín, J.: La mente de los violentos, Ariel, Barcelona, 2002, p. 69. Para G. Gómez Jarabe, “propúxoseunha distinción entre agresión e violencia baseada en criterios de utilidade biolóxica. A primeirasería unha conduta normal fisiolóxica, que axuda á supervivencia do individuo e a súa especie.O termo violencia aplicaríase a formas de agresión nas que o valor adaptativo se perdeu e que podenreflectir unha disfunción dos mecanismos neurais relacionados coa expresión e control da condutaagresiva e que, desde logo, no home constitúe a expresión condutual máis irracional, e inxustificable.Podemos dicir que o home é a única especie do reino animal que conseguiu ser o único desadaptadona súa propia estrutura social e de convivencia”. Gómez Jarabe, G.: Violencia: antítesis de la agresión,Promolibro, Valencia, 1999, p. 44.325 “A actitude social conduciu a unha serie de mitos sobre o maltrato á muller de forma específica queserven para xustificar baixo argumentos irreflexivos e superficiais o porqué deste problema, e, funda-O tratamento penal da violencia contra as mulleres