Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

cias máis graves. Ademais, a principal diferenza entre unha e outra forma radica en que aviolencia, cando se realiza de modo habitual, vén motivada ou amparada polas relacións depoder, o que ten como clara consecuencia que só agride quen pode, non quen quere.A sociedade busca mecanismos de autodefensa que xustifiquen a existencia de gravescondutas por parte dos seus membros, obviando que a súa propia estrutura constitúe oxermolo para o desenvolvemento desas condutas delituosas, e isto porque unha vez quesae á luz nos últimos anos a incidencia desta lacra, a todos e a todas nos custa admitirque a raíz do problema se encontra na nosa propia organización social.O desenvolvemento das sociedades occidentais chegou ata cotas tan elevadas e autocompracentesque lles dificulta aos seus membros asumir a inexistencia de inmunidadeante realidades incompatibles co nivel de desenvolvemento que se acadou, realidadesque si puidesen ser consideradas inherentes a sociedades máis rudimentarias ou primitivas.Precisamente esa aparente inmunidade tivo como a súa máis grave consecuenciaa impunidade, a lexitimidade, a comprensión e a tolerancia ante as condutas e ante osautores destas.Para os autores que manteñen unha postura contraria á consideración de que sexa afamilia ou as relacións familiares o ben xurídico protexido polo artigo 173.2 do CódigoPenal, a principal argumentación estriba en considerar que a utilización do dereito penalnon se constitúe como un instrumento adecuado para protexer a institución familiar,como soporte básico da estrutura social, apuntando que a súa consideración poderíaimplicar unha excesiva intervención, non desexada, do Estado na institución familiar seesta se constituíse como o ben xurídico protexido do delito que castiga a violencia habitualno seo do ámbito familiar. 331Desde esta segunda opción de rexeitamento á paz e convivencia familiar como obxectode protección neste tipo penal, a pregunta debería formularse cuestionando se o desenvolvementonun determinado espazo familiar a través de canles de convivencia máis oumenos pacíficas constitúe un interese de tanta transcendencia que a súa posible infracciónpoida dar lugar á intervención xurídico-penal, sobre todo hoxe en día en que a conceptualizaciónde “familia” constitúe unha tarefa difícil de delimitar tanto no ámbito dodereito civil como do penal, atendendo ás distintas e novas formas de familia que a evoluciónda estrutura social constituíu, en principio todas susceptibles de protección. 332331 Véxase Díez Ripolles: Comentarios al Código Penal. Parte especial, Tirant lo Blanch, Valencia, 1997.p. 417. Para E. Marín de Espinosa Ceballos, “o uso do dereito penal para tutelar a institución familiar,como soporte ou núcleo importante para a propia existencia da sociedade, non é o instrumento adecuado.Fundamentar na institución familiar o ilícito deste delito suporía un excesivo intervencionismoestatal”; Marín de Espinosa Ceballos, E.: La violencia doméstica. Análisis sociológico, dogmático y dederecho comparado, Comares, Granada, 2001, p. 179.332 Como sinalaron P. García Álvarez e J. del Carpio Delgado, creo que con gran acerto “debe recoñecerseque resulta dubidoso que a familia poida ser concibida, como tal, como valor susceptible dunhaabstracta tutela penal distinta á dos seus membros. O simple feito de que puidera admitirse a intervencióndo dereito penal na esfera privada para protexer unha hipotética ou mesmo utópica paz familiarcomo ben xurídico merecedor e necesitado de protección polo dereito penal parece poñer en perigoo carácter de ultima ratio do ordenamento xurídico penal. É máis, os que afirman que o que se protexeé a paz e a tranquilidade familiar parecen confundir o contorno onde se producen estas condutasco obxecto de tutela delas”; García Álvarez, P. ; del Carpio Delgado, J.: El delito de malos tratos en elámbito familiar, Tirant lo Blanch, Valencia, 2000, p. 23.O tratamento penal da violencia contra as mulleres145