Contos de guerra e paz

E entón encontráronnos.
Unha man grande e áspera arrancou a súa do meu brazo.Sentíase
coma se te estiveran arrincando o corazón das entrañas.Oíanse sirenas,o
estrondo das bombas ao caer,disparos e,sobre todo,berros.Pero
todo formaba un segundo plano na miña cabeza.O
único berro que escoitaba,tenaz e ameazador,era o seu.
O seu corpo se retorcía entre os brazos daquel descoñecido,movíase
dun lado a outro,intentando liberarse das garras do seu peor inimigo.Pataleaba
todo o que podía,furioso,desprendendo toda a rabia
que levaba dentro.E choraba,choraba e berraba tan forte como lle
era posible.
Se o estaban levando.
Levantéime rápidamente da terra húmida,paréime durante uns poucos
segundos,e corrín,corrín tan rápido como as miñas débiles pernas
puideron soportar,berrando,liberando toda a dor que me desgarraba
por dentro,maldicindo ao mundo por ser tan cruel,e ao ser humano
pola súa inmensa estupidez.
Cheguei ata unha carreteira onde había un coche militar,e meu irmán
estaba dentro.Seguín correndo cara ó home que me estaba a arrebatar
o máis preciado da miña vida.Pero esta vez non berrei,senón que
rompín a chorar frente ó seu rostro,e enfrentéime ao meu peor demo.Enfrentéime
a el,enfrentéime á Guerra.
Por Jennifer Vázquez
1º B BAC