Foli Agra 2017

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
3
FoliAGRA 2017
Veciña/o:
A FoliAGRA está aquí de novo e con ela unha mostra da nosa
cultura: a nosa música. Desa cultura da que temos que nos sentir
orgullosos, que recibimos dos que nos precederon e debemos
transmitir ás novas xeracións. Unha cultura, a nosa, que
quere e debe convivir en pé de igualdade coas outras culturas
do Estado e do Mundo, desde o respecto e a solidariedade que
debemos ter entre os pobos.
A FoliAGRA, en canto evento lúdico, supón tamén a posibilidade
de participar, de convivir, de encontrármonos na rúa
e partillar sobre o barrio e sobre os centos de situacións que
están a afectar a nosa vida diaria. Posibilita que nos sintamos
cidadáns e veciñas/os que exercemos como tales cando escoitamos
un concerto na rúa ou cando botamos unhas cantareas
con calquera dos grupos dos Cantos das Tabernas.
En resumo, a FoliAGRA quere ser ese momento de encontro
entre veciñas e veciños tan necesario nesta realidade social
que padecemos, que o que pretende é aillármonos e facer de
todos nós un colectivo de idiotas adictos á “caixa tonta” (TV).
Somos un barrio de veciñas e veciños libres e solidarios, conscientes
do que somos e, xa que logo, sabedores dos dereitos que
nos asisten. É por isto, que non deixaremos de esixir:
PARQUE DA AGRA, XA!
Feliz FoliAGRA a tod@s.
Ricardo Seixo Fernández.
en representación da Xunta Directiva

Entrevista
DAVID SEIJO
Que opinión tés a respecto da violencia de
xénero?
Parto da base que ningunha persoa ten dereito
a exercer a violencia sobre outra. Horrorízame
escoitar como aumenta o número de casos de
violencia de xénero. Hai moita xente que se cre
co dereito de decidir sobre as vidas doutras persoas.
Como home que son, sinto una profunda
tristeza.
Como cres que habería que enfrontar este
problema?
Necesitamos un cambio educativo profundo. Nos colexios, nas casas, de pais a
fillos, nas propias amizades... Non pode ser un tema ao que acostumarse e mirar
para outro lado, como si a morte dun ser humano fose algo habitual. Necesitamos
dende a parte política, dende a sociedade que as vítimas se sintan arroupadas
para denunciar, para expresar as súas emocións. Os maltratadores teñen que ser
perseguidos con dureza.
Por que pensas que seguimos a padecer este drama?
Teño a sensación de que non está facendo o suficiente, dende a revisión da propia
Constitución, dende un cambio drástico e exhaustivo das propias leis. Os xuíces
e as propias institucións teñen que ser duros e concisos nun tema tan dramático
como o que estamos a vivir. A propia crise do pais non pode ser una escusa para
acabar coa vida da xente.
Se ti tiveras poder para lexislar que leis farías para intentar acabar coa violencia
de xénero?
Creo que falta diálogo, comunicación coas vítimas, coas asociacións que levan
anos y anos loitando porque cambien as cousas. Hai que sentarse a falar con xuíces,
mestres, psicólogos, terapeutas e coller o problema dende dentro. Os políticos
non deberían utilizar este tema como discurso electoral, e sí sentarse a dialogar
coas propias vítimas para tomar medidas drásticas.
Expresa o que queiras a respecto dos feminicidios.
A razón de xénero nunca debe ser unha escusa para torturar, odiar e degradar a
muller. A propia frustración dos homes e a súa vantaxe física demostra que somos
o animal máis vulnerable. Teño a sensación de odiar a miña propia especie
por matar as nosas nais, avoas, fillas... a muller que nos deu a vida.
“Ti es o milagre da terra
e a terra é un milagre teu,
mistura de mel e cerna
de fera e de anxo do ceo”
Do poema “Muller”, de Marica Campo.

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
5

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
O DEPORTE E A VIOLENCIA
SOBRE AS MULLERES
9
Imaxe: Camisetas das futbolistas da selección sueca nos xogos olímpicos en Río de Janeiro, da
campaña #InYourName (#No teu nome) da Asociación de Fútbol de Suecia para inspirar e motivar
“a outras mulleres a defenderse unha a outras e a si mesmas”. A capitana, Lotta Schelin,
declarou: “A través de #InYourName queremos alentar ás mulleres a crer que poden facer o
que queiran e que tamén poden facelo mediante o traballo en equipo”.
O machismo maniféstase no deporte
de diferentes formas, sendo a violencia
unha delas. Os grandes espectáculos
deportivos son un exemplo: increméntase
a violencia física directa sobre as
mulleres e o tráfico de mulleres para
prostituírse con motivo destes eventos.
A violencia máis visible salta aos terreos
de fútbol en forma de cánticos de
apoio a xogadores con causas xudiciais
por violencia machista ou do uso do
corpo das mulleres como un obxecto en
eventos e xornais deportivos. É importante
entender que tanto as formas directas
como sutís de violencia inciden
nas deportistas, perpetuando que o deporte
sexa un espazo androcéntrico e
que as mulleres teñan que abandonalo
ao chegaren á adolescencia pola falta
de apoios. Dentro das formas de violencia
sutil, está o emprego de frases
para animar aos rapaces degradando
ás rapazas, darlles os peores horarios
ou materiais aos equipos femininos
fronte aos masculinos, a presión sobre
as rapazas para que os uniformes marquen
a silueta e a invisivilización nos
medios de comunicación, entre outras.
Polo momento, estas situacións non teñen
legalmente un marco normativo
claro e eficaz que as evite, polo que todas
e todos debemos implicarnos para
que desaparezan.
Cristina López Villar, doutora en Ciencias
da Actividade Física e o Deporte,
profesora da Universidade da Coruña.

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
13
A NOITE
DO CAZADOR
En 1955 despois de moitos avatares e vicisitudes
Charles Laughton, actor inglés carismático,
gran profesional sobre as táboas e diante
dos lentes das cámaras, consegue estrear
o que tempo despois pasará a se converter
nunha auténtica e absoluta xoia do cinema,
‘A noite do cazador’.
Isabel Risco
Na súa estrea o filme non só pasou
desapercibido, se non que os poucos
ollos que o rexistraron valorarono
negativamente, mais co tempo a descoberta
foi outra, resultou ser un documento
excepcional non só dunha
sociedade violenta en si mesma pola
depresiva situación económica, xa
que se desenvolve na época na que
os Estados Unidos vivian nunha profunda
crise económica que derivou
nunha crise de valores e que foi pasto
dos fundamentalismos relixiosos
que xurdian ao redor dun cristianismo
exacerbado, tratábase dun
abatemento colectivo, que xeneraba
unha violencia estrutural que se
cebaba cos colectivos máis febles,
dentro dos cales estaban incluidas
as mulleres e as crianzas. Malia que
semella que a situación non mudou
tanto e que a nosa sociedade aínda
se asemella á daquela altura.
A pretendida denuncia que Charles
Laughton quería reflectir nesta
cinta foi un dos motivos da falta de
apoio e das dificultades coas que se
tivo que enfrontar para sacar adiante
o seu proxecto, mesmo tamén a
súa posterior invisibilización. Baseándose
nunha historia e personaxe
reais constrúe a un vilán, un
ogro, un ser depravado que exerce
violencia sistemática contra as
crianzas e as mulleres coas que entra
en contacto, mesmo chegando ao
asasinato. A fonte de inspiración, o
documento real que traslada a gran
ecra o actor inglés no seu único filme
como director, é un granxeiro
de orixe holandesa que baixo a estratexia
da sedución e blandindo
como ferramenta a palabra de Deus,
aproveitábase de mulleres ás que finalmente
asesinaba xunto coas súas
crianzas, un auténtico e terrórífico
asasino en serie, un terrorita sen
escrúpulos. E este mesmo esquema
é o que desenvolve o personaxe interpretado
por Robert Mitchum, o
reverendo Harry Powell un despiadado
maltratador e asasino, ao que
só lle move a cobiza e falta total e
absoluta de respecto e amor. Precisamente
amor é unha das palabras
que leva tatuadas nos nós dos dedos,

neste caso da man dereita xa que o
oco dos nós da esquerda entran en
confronto cos da outra coa palabra
oposta, odio.
Love vs hate, maniqueismo, pensamento
bipolar, carencia de empatia,
comportamento violento sen límite,
baixo a excusa dun falso amor exercita
unha violencia extrema onde
o resultado último é arrebatarlle o
ben máis prezado a quen considera
inferior e de quen se quere aproveitar
violenta e vilmente. Mais esa
violencia é o resultado que exerce
a macro violencia dunha sociedade
apodrecida na que as mulleres e os
colectivos máis febles sen dúbida
sempre levan a peor parte. Unha
sociedade que intentou abortar e
posteriormente invisibilizar un
proxecto coma este. Mudou tanto a
nosa sociedade, dunha beira a outra
do océano, desde aqueles anos cincuenta?
Había unha vez unha nena e un
neno, irmá e irmán, que fuxían
dun padrastro malvado, violento e
sen escrúpulos que lle arrebatara a
vida brutalmente a súa nai. Na súa
fuxida como se dunha Gretel e dun
Hansel se trataran, atravesan a fraga
en plena noite baixo o mouchear
das curuxas e dos mouchos que cando
o fan nin chove nin xea, durmen
nunha palleira, baixo a implacábel
e abafante persecución dese ogro
que as axexa, sentindo mesmo o seu
bafo. Un agocho aparece, a quinta
dunha muller serodia que malia o
seu aspecto anxelical non lle arreda
a presenza inquientante dun monstro
a quen lle move a cobiza, xa que
o seu único desexo e obxectivo é recuperar
a boneca da pequena que
garda no seu interior un feixe de
cartos, única herdanza que a nai
lles deixou as crianzas.
Baixo esta estructura de conto clásico,
Charles Laugton móstranos
unha realidade cruel e violenta, de
maltrato, desigualdades, asesinatos,
malia que tamén nos amosa e deixa
ver que na valentía e na coraxe, na
intelixencia e no respecto hai unha
oportunidade para mudalo todo.
Está este conto tan lonxe da realidade?
E aproveitando a oportunidade
fagamos unha reinterpretación,
mesmo unha nova versión, de moitos
dos contos clásicos, aqueles que
estabelecen estereotipos sexistas e
que permanecen no noso subconsciente
colectivo. Fagamos que neles
aparezan príncipes que cosen, lobos
mansos, princesas aventureiras,
ananiñas mineiras, carapuchiñas
emancipadas, hai millentas posibilidades!
Afiemos as nosas ferramentas de
construción masiva para conquerir
unha sociedade máis xusta e
igualitaria, libre de feminicidio e
de calquera outro tipo de violencia,
comecemos polo noso pais e así os
ferrados de mundo que nos corresponden
contribuiran a que iso sexa
posíbel e estea cada vez máis cerca!

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
19
PROGRAMA FOLIAGRA 2017
Día 10 de xuño, sábado:
1.-FOLIAGRA DAS TABERNAS, de 12:15 h. a 15:00 h.
En Adega ORDENES, Cafetería VECINO, Cafetería INTERNACIONAL, Adega
O CORTIZO, Cafetería DINQUEDin, Adega A GRADE, Adega CACABE-
LOS, Cafetería CORUÑA, Cafetería A TERRAZA, Cafetería TIRITÍ-TIRITÍ,
Mesón A XANELA, Cafetería SERRAMO. Entre local e local os grupos
farán pasarrúas.
Participantes: Tombalobos, Parabéns, Cantareiros do Naval, Lembranzas
de Bergantiños, Macizas Centrais, Reviravolta, Birloque gaiteiros,
Xirandela, As Maghúas.
2.-MÚSICA INFANTIL, de 17:00 h a 18:00 h.
Praza das Cunchiñas. Paco Nogueiras.
3.-PASARRÚAS, de 19:00 h a 22:00 h.
Todo o barrio. Os Viqueiras e Lembranzas de Bergantiños.
4.-FOLIAGRA ABERTA , a partir das 19:00 h, na Praza das Cunchiñas.
Lembranzas de Bergantiños, Os Viqueiras, Tombalobos, Xirandela, Birloque
Gaiteiros, As Maghúas, Os Gaiteiriños, Cantareir@s.comTIGO,
Coro de Santa Comba de Veigue, Xebre, Grupo Do LaDo Do Sol (Abegondo).
E calquera outro que se achegue e queira agasallarnos coa súa música.
Día 11 de xuño, domingo.
1.-FEIRA DE PRODUTOS ECOLÓXICOS, de 11:00 h a 20:00 h, na Rúa Barcelona.
Seguindo coa idea de integrar aos máis pequenos o máximo posible na
celebración e tamén na de recuperar xogos e enredos tradicionais, incluímos
esta actividade.
2.-Actuación MUSICAL, de 12:00 h a 14:00 h , na Rúa Barcelona.
3.- MAXIA, HUMOR E PARTICIPACIÓN, de 17:00 h a 18:00 h na Praza das
Cunchiñas.
Ilusionistas Martín Camiña e Fani Triana.
3.-FOLIADA FOLC, de 20:00 h a 23h, na Praza das Cunchiñas.
Carapaus e Os Carunchos.

20 FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
María Xosé Silvar, Sés,
cantautora galega.
“Falta unha reacción activa”
ENTREVISTA A MARÍA XOSÉ SILVAR, SÉS, CANTAUTORA GALEGA
Por Noa Seixo Piñeiro.
Coidas que se está a traballar políticamente
pola igualdade entre
homes e mulleres?
Non son unha militante política,
mais sí me considero unha resis-

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
21
tente traballadora. Creo que estou
a ser honesta e tento por todos os
medios ser consecuente a respecto
do que penso e defendo neste eido,
por iso non se pode desligar a miña
condición de música da miña condición
de fiel crente na igualdade,
por iso e porque non son ningunha
“TODA persoa que fai
cultura se está posicionando
en todo, na
igualdade tamén.”
personaxe, o que defendo enriba
do escenario, deféndoo embaixo e
viceversa.
A actitude de moitas mulleres
aceptando a sociedade patriarcal
que padecemos é un atranco para
avanzar na igualdade?
Por suposto que o é, pero na mesma
medida que a dos homes. Vivimos
nunha sociedade que carece
de moitos “tipos” de igualdade, non
só de xénero, tamén socioeconómica,
racial ou confesional. Pero
todas elas son cousa de tod@s, non
creo que un negro teña máis obriga
ca min de loitar porque sexamos
iguais, igual que non creo que eu
teña máis obriga que un home á
hora de traballar para instaurar a
igualdade de xénero.
Que presenza pensas que deben
ter as diferentes manifestacións
culturais na loita pola igualdade?
Penso que TODA persoa que fai cultura
se está posicionando en todo,
na igualdade tamén. Rogelio López
Cuenca di que “se tende a interpretar
a arte ou o artista político con
referencia ao movemento engagé,
comprometido, pero esas etiquetas
califican máis ao que as pon que
ao etiquetado, que o que está tentando
é quedarse él fóra do mesmo
fondo, cando non hai arte que non
sexa política, desde as películas de
entretemento coma as de Disneyou
as de Rambo.
A arte política non necesariamente
ten que ser crítica co establishment;
ao contrario, a maioría sérveo,
e encantado”. Esta resposta
que él dá nunha entrevista bota por
terra iso de que só hai militantes
contra o estabelecido, que é o único
lóxico e real.
Todas e todos nos posicionamos, o
problema é que a inmensa maioría
se posiciona a favor, perpetuando
roles de xénero que traen consecuencias
nefastas (penso agora, por
exemplo, en que as orquestas coma
a Panorama fan campamentos de
verán para nenas e nenos e asústome).
Pero que ninguén crea que
non se posiciona se está creando
cultura, a produción cultural está
impregnada ao 100% de posicionamentos
a respecto das estruturas
sociais, pero se o que me pregun-

tas é se fan falta máis que estean
en contra do establishment, entón
a miña resposta é total e absolutamente
SI.
Se tiveras poder para lexislar,
que leis farías para intentar acabar
coa violencia de xénero?
Se eu me poidese pedir un ministerio
sería o de educación. As miñas
leis terían todas a ver cunha reforma
educativa integral. Non creo
na punición, senón na prevención.
Creo que un País que hoxe comece
a educar nunha igualdade real e
invendíbel terá dentro de vinte ou
trinta anos unha sociedade igualitaria.
E creo cegamente que non hai
outro modo de logralo.
Expresa o que queiras a respecto
dos feminicidios.
O mesmo que calquera ser humano
que teña a decencia de considerarse
e traballar por ser boa persoa,
sinto medo, rabia, indignación...
non creo que nada diferente que
os demais. O único diferente que
hai entre unhas persoas e outras
é a reacción. Creo que falta unha
reacción activa, falta que esa indignación
da sociedade transcenda na
súa conduta e comece a haber unha
condea social real e tanxíbel ao
maltratador/asasino en potencia. O
enfado só val de algo se mañá, cando
comece un día novo, a rabia se
convirte en forza para loitar porque
non ocorran estas cousas.

Nélida Pisco, condutora
de autobús, vítima de
acoso laboral
Eis un resumo da
experiencia laboral
desta muller que está
a combater pola igualdade,
por si e por todas
as mulleres.
A empresa HEDEGASA, SL (Autobuses
de Calo), unha concesionaria
de transporte da Xunta de Galicia
en varios traxectos escolares e metropolitáns
en Santiago de Compostela,
necesitaba feminizar o cadro
de persoal para cumprir unha das
condicións da Xunta, se quería prorrogar
a concesión do servizo. En
2006, contratou a Nélida Pisco e
outras dúas mulleres que, por diversas
razóns, xa non seguen na
empresa.
Os problemas laborais para Nélida
comezaron cando quedou embarazada.
Tras un aborto, un embarazo
de risco e un parto prematuro,
naceu a súa filla cunha enfermidade
conxénita pola que precisaba
alimentarse co leite materno. Solicitou
reducir a súa xornada nos
termos recollidos pola lei, mais a
empresa negoulle esa posibilidade
e indicoulle que o que debía facer
era abandonar voluntariamente
o seu posto de traballo e regresar
cando tivera a filla criada para volvela
contratar. Nélida reclamou a
conciliación horaria no xulgado
e obtivo unha sentenza favorable
que fixou un horario e funcións de
traballo. A empresa negouse a cumprir
a sentenza e castigou a Neli
sen ocupación efectiva diante da
nave da empresa. Ela non se rendía
e a empresa despediuna. De novo,
foi a xuízo: o Tribunal Supremo
“Os problemas laborais
para Nélida comezaron
cando quedou embarazada”
declarou nulo o despedimento e a
empresa tivo que readmitila, mais
reincorporouna nunha ruta que
non lle permite contacto cos seus
compañeiros, obrigándoa a recoller
o bus nunha parada na que ten que

deixar o seu vehículo particular e
deixándoa outra vez alí ao final da
xornada; no medio tiña tres horas
na estación de autobuses sen traballo
efectivo, sen que a empresa teña
“a Inspección de Traballo
redactou acta de
infracción laboral moi
grave contra Hedegasa
SL”
ningún espazo habilitado onde
estar; non lle entregan uniformes
desde 2009, non a atenden ao teléfono
(mesmo en caso de avaría ou incidencia
durante a condución), non
lle entregan nóminas e ano tras ano
ten que solicitar as súas vacacións
no xulgado porque a empresa non
llas fixa; foi agredida en 2010…
todo coa intención de que abandone
o seu posto de traballo e renuncie
así aos seus dereitos.
Por todos estes motivos, a Inspección
de Traballo en 2012 redactou
acta de infracción laboral moi grave
contra Hedegasa SL por “psicoterrorismo,
mobbing, hostigamento
e acoso laboral”. A empresa ten
que indemnizala de novo, mais,
segundo indica a Confederación Intersindical
Galega (CIG), durante o
proceso a empresa tenta falar con
ela para que abandone, ofrécenlle
cartos. Catro anos despois segue

igual: en 2016 o xulgado do social
de Santiago de Compostela condenou
a empresa por vulneración de
dereitos fundamentais polo que a
empresa debe indemnizala.
Malia que Nélida non tivo sancións
nin multas, e conserva todos os seus
“...cando menos,
cómprenos rexeitar
e denunciar a
conivencia das
institucións
públicas...”
puntos, a Dirección Xeral de Tráfico
(DXT) en decembro de 2016 suspendeu
as licenzas de Nélida, tras recibir
unha solicitude de Autobuses de
Calo, que advertía que a empregada
era un perigo na estrada por tomar
medicación. Os informes médicos
do SERGAS e do INSS demostrarán
a falsidade do aviso de Hedegasa,
mais que a DXT non o comprobara,
permitiu que, aos poucos días,
a empresa lle comunicara o despedimento.
Nélida perdeu o seu soldo
e non ten dereito a prestación por
desemprego…
Amais do apoio sindical e familiar,
Nélida resiste animada polo futuro
das súas fillas. “Por elas é todo isto.
Elas son mulleres, e quero que vivan
nun mundo mellor e que non
teñan que pasar por cousas como
esta”.
Non todas as persoas temos a resistencia
e a afouteza de Nélida na
loita pola súa dignidade e pola do
resto de traballadores e traballadoras
que sofren explotación e acoso
laboral, mais, cando menos, cómprenos
rexeitar e denunciar a conivencia
das institucións públicas
(neste caso, Xunta de Galicia e DXT)
que amparan e nutren con cartos
públicos empresas que vulneran
sistematicamente os dereitos e a
dignidade das traballadoras.

Entrevista a unha vítima
de violencia de xénero
Como todos os avances feministas,
foi unha dura conquista que a violencia
de xénero fose obxecto de lei,
mais cómpre vontade política para o
seu axeitado desenvolvemento. Debe
aplicarse a perspectiva de xénero en
todos os ámbitos (educación, sanidade,
traballo etc.), porén, dende que se
aprobou a LO 1/2004, pouco se avanzou...
Segundo un último informe
desta Lei de Prevención e Tratamento
da Violencia de Xénero:
O 40% das solicitudes de ordes de
protección -1.564 en 2015- foron desestimadas.
Das denominadas pulseiras de afastamento
só foron autorizadas en 22
casos de 930 ordes de protección,
apenas 2,4%.
O actual sistema de valoración de
riscos, un programa informático
(VIOGén) rexeita o 40% das solicitudes
de orde de protección.
...e aínda con ordes de afastamento,
asesinan mulleres.
Evidénciase que hai moita máis declaración
mediática oca (minutos de
silencio institucional) que coherencia
e impulso real; nin sequera nas
institucións públicas hai formación
específica nin protocolos (tanto procedimentais
como de contención
emocional, para protexer a saúde do
persoal) para garantir a eficiencia
dos escasos recursos dispostos por
unha política de recortes orzamentarios
antisociais.
Para mostra disto, reproducimos
parte dunha conversa que mantivemos
cunha vítima de violencia de xénero
que coñecimos como estudante
universitaria, ao respecto de dúas
das grandes eivas institucionais
contra a violencia de xénero:

- A falta de acompañamento médico,
psicolóxico e xurídico: se a vítima
fose acompañada por unha
persoa que a asesorase e representase
en todo o proceso legal,
evitaríase a revitimización (ter
que declarar e “revivir” en cada
instancia). No teu caso, que axudas
e que atrancos atopaches?
As axudas que tiven foron dende o
Centro de Información ás Mulleres
(CIM) da localidade na que vivo,
que me asesorou xurídicamente
(pero ese avogado non te acompaña
a poñer a denuncia nin te representa
no proceso, iso faino outro avogado
que habitualmente é de oficio
e pasa olímpicamente do caso). No

meu caso o
avogado pasaba
de todo,
co que tiña
eu que estar
sempre pendente
de que
fixese o que
tiña que facer,
xa que
grazas á avogada
do CIM,
estaba máis
ou menos informada
dos
pasos que correspondían
en cada momento.
En canto a
asistencia
psicolóxica
tamén ma prestaron alí, ademáis
por ser vítima tiven acceso a dez sesións
adicionais que son dadas por
un psicólogo externo, a través dun
programa da Xunta para vítimas.
A todos os profesionais que me axudaron
ou me trataron con relación a
este problema tiven que contarlles
todo, xa que como ben se comenta
na pregunta a vítima ten que revivir
unha é outra vez o que viviu na
súa relación, que fai que nunca termine
de pasar páxina e comenzar a
vivir a vida que lle correspondería
de non ter este “bache”.
En canto o momento da denuncia,
tiven que contar a miña historia
primeiro ao meu avogado, logo ao
policía que me recolleu a denuncia,
logo ao xuíz, e máis tarde a outro
xuíz distinto do primeiro que xulgou
o caso.
No meu caso houbo un problema
engadido: o xulgado tardou máis de
oito meses en comunicarlle ao meu
agresor a orde de afastamento, co
que tamén me tiven que enfrontar
e loitar para que a dita orde empezase
a ter efecto, co correspondente
estrés para min.
En definitiva, que todo o proceso é
moi longo e cheo de pedras ou pedriñas,
que a vítima ten que sortear
para poder volver a ter a liberdade
que nunca debeu perder.

36 FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
O Colexio Oficial de
Administradores de Fincas de
Galicia puxo en marcha unha
campaña de prevención
da violencia de xénero
en colaboración coa Asociación Española de
Auditores Socio Laborais e a Xunta de Galicia
Falamos con Teresa Suárez Agrasar, Xestora Administrativa – Administradora
de Predios, Directora de Gestión Coruña
En que consiste esta campaña?
Partindo de que as comunidades de
propietarios son o núcleo de convivencia
entre os veciños, con esta
campaña pretendemos abrir unha
canle de comunicación onde as vítimas
de violencia de xénero se sentan
protexidas e amparadas.
Un dos problemas máis grandes
que temos na sociedade é que a
xente non se implica cos seus veciños;
é dicir, as relacións de veciños
que se establecen agora na sociedade
son completamente distintas ás
que se establecían hai anos, en que
as relacións eran moito máis estreitas,
agora cada un encérrase na súa

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2017
37
casa e o que vive á beira non quere
saber nada do que lle pase á súa
veciña. Esta é unha realidade que
nós detectamos moito desde o noso
traballo como administradores de
predios, quérese que se solucione o
dun, pero o do veciño que o solucione
el como poida. Ante isto atopámonos
que tal como está estruturada
a lexislación, cando alguén fai
unha denuncia, non pode ser anónimo,
ten que constar quen a fai
e isto provoca medo a represalias,
entón pensamos que era unha boa
opción establecer uns protocolos
de actuación, para que alguén que
sexa testemuña directa ou indirectamente
de que se está a producir
unha situación de violencia de xénero
poida saber onde acudir, sen
que isto o involucre persoalmente.
Preparamos unha campaña a nivel
de Galicia que conta nun primeiro
momento con 30.000 trípticos e carteis
que nós, a través da nosa actividade
profesional, imos facer chegar
ás comunidades de propietarios/as
co interese de abrir esa canle de
comunicación para denunciar as situacións
de violencia de xénero.
Neste momento Galicia é pioneira
nesta campaña a nivel español. En
conxunto coa Secretaría Xeral da
Igualdade da Xunta de Galicia puxemos
en marcha a campaña e xa
nos consta o interese que suscitou
noutras comunidades autónomas; é
moi probable que esta proposta se
leve nivel estatal.
Como se vai a canalizar isto? Poden
acudir a nós, para que o veciño que
sexa testemuña saiba onde acudir e
se a propia vítima acode poidamos
tamén indicarlle os pasos para seguir.

Eu sei que vés da noite
e que a luz aínda é pra ti
un pasmo novo.
Manuel María
Advento (1954).