libreto cd_zoelas

ZOELAS
evelaités

o lenzo do silencio
(a nosa galería de arte, tótem~•~ tótem~•~tótem~•~ tótem~•~tótem)
Onde vai a cor do lenzo,
da nosa gorxa de loita,
nun ar que leva o noso dicir.
Mailas verbas que teñen eco,
tinxen ese pensamento,
de quen coñece o noso inverno.
Nel ule a terra e a sal,
a choiva chóralle ó mar,
nunha fubela de transparencia.
Somos cores misturadas,
cativas,núas e puras,
para encher o lenzo do teu silencio,
o silencio do teu lenzo,
o lenzo do teu silencio,
do teu silencio.
marmuradoiras
(atesourando raíces en novos mantos)
Letra: tradicional
Se queres que te marmoren (bis)
cantigas a lo valiente,
bótame da túa ventana (2bis)
unha silla que me asente.
Marmurar lenguas malditas, (bis)
marmurar sempre de min,
que eu non fago marmurar (2bis)
que fago a xente rir.
Eu alá non vou, non vou
Ai aló, aló, aló.
E si é de lei, de lei,
ha de vir acó acó (bis)
acó ha de vir e vir.
Eu alá non vou, non vou
déjalo venir, venir.
(Retrouso)
O río cando vai grande (bis)
leva carballos e follas,
tamén podía levar (2bis)
as linguas marmuradoras.
Marmurai marmuradoras, (bis)
marmurade mal de min,
que eu nunca fun marmurada (2bis)
máis que de xente ruín.
(Retrouso)
Por cantar e por bailar (bis)
naide se perdeu no mundo,
perdeuse por marmurar (2bis)
a vida de cada uno.
(Retrouso)

tequid 'javú
(cando dúas fontes de enerxía conflúen
e flúen nun mesmo sentir. Sinerxia)
Non vou permitir
sentirme mal por nada,
que non me da a gana
que non son tan mala.
No corpo que me queima
sempre estou atopada,
da carne que ti cres ver
desta muller non ves nada.
Non te confundas ruliña
súbelle máis ó tequila,
ou ti pensas que eu non dou
afogado aquí a vida.
Un dejavú que adoece por ti
búscate, non te atopa, ti non estás alí.
Quizais un xiro sobre de min
mesmo punto o problema é que eu non estou aquí.
Certa sombra que fuxiu xa da dor,
da penuria, o cansazo, voa libre ao fin!
Ai amor canto tivo que pasar,
móvete, non es un árbol, migra xa de ti!
Doutras augas haberá que beber
i o eixo alí voltará, deixa a sombra,
es ti voar, es ti voar.
(Retrouso)
Se é que non te queren
non te farán chorar,
as bágoas na miña copa
e eu dicindo que o fas mal.
Bota licor camarada
que esta auga non me sabe,
sonche moitos que me queren
moitos que me fan chorare.
(Retrouso)
Non vaias permitir
sentirte mal por nada
que non che dea a gana
que non es tan mala.

ossa do moreno
(ensoñando no segundo chakra)
Esta mañá fun ás noces,
ás noces mentres chovía,
chovía mais non mollaba,
mollábame o que eu sentía.
Molladiña estaba enteira
por pensar na miña vida,
as noces na miña man,
a vida que eu recollía.
Era o son do petar da auga
repenicando nas follas,
que a música é para bailala
e ti na miña memoria.
Heino facer sen receo,
botarlle un pé nesta copla,
para darlle paso ós meus aises
que polo moreno zoan.
Ese home que ben baila
ben merece o atrevemento,
de inspirar a esta muller,
de cantarlle con alento.
Ti es mozo ben coitado
de saber o que ben vales,
xa mo dixeron as mozas
que antes ca min namoraron.
Baila moreno, galán con donaire,
baila xeitoso como ti sabes,
viva o teu don que fala con gracia,
por moitos anos verte bailar (2bis)
Ese mozo que me ten abraiada,
gosto da súa danza, do seu corpo,
A auga da chuvia batendo nas follas,
tráeme lembrança, traeme saudade...
(letra de Rosalía de Castro
en Cantares Gallegos, muller
inspiradora de amor e forza)
ruleando
Que a rula que viudou
xurou de non ser casada,
nin pousar en ramo verde
nin beber da iaugua crara.
Mais cala, galán... non toques
as soaves cordas dun arpa,
que nin dá vida os que morren
nin as tristes tombas levanta.
Ai ela le la le le la a
Ai ela le la le la a le (bis)
Cala,galán, cos cantares
que con pasion de amor cantas,
Que os meus amores morreron
i aló entre tombas me agardan.
Para un dor que non ten cura,
para un mal que non se acaba...
¡Si ó seu vibrar sonoroso
as tombas se levantaran...
Ai ela le la le le la a
Ai ela le la le la a le (bis)
Que a rula que viudou
xurou de non ser casada.
Nin pousar en ramo verde
nin beber de iaugua crara.
Ai ela le la le le la a
Ai ela le la le la a le (2bis)

teste que levantar
(adicado á señora María de Lebesende -
Antas de Ulla, que ben me soubeche!)
Fun á fonte beber auga
debaixo dunha enramada,
só para ver ós meus amores
que a sede non era nada.
Ai ele le re le...
Le le le re le...
Ai,ai,ai,ai,o que laia mal
lle vai
Ai,ai,ai,ai,se de risa non
o fai
Xa o dicía María,
que esta vida pide outra.
Xa o dicía María,
sexa moita ou sexa pouca...
Teste que levantar.
Le le le re le...
Miraches polas gradicelas
que ben facía as fubelas,
ora si, ora non,
ora ben, ora que, corazón,
como non vou mirar,
se contigo me quero enredar.
Le le le re le...
Xa o dicía María,
sexa moita ou sexa pouca,
Xa o dicía María,
que esta vida pide outra...
Teste que levantar.
Le le le re le...
Viñeches todo engabachado
mentres facía o peiteado.
Xa aquí, xa aló,
xa que logo,xa que corazón,
Eu non sei que a pasar,
teus cabelos quérenme enlear.
Ai,ai,ai,ai
o que laia mal lle vai
Ai,ai,ai,ai
se de risa non o fai
reggaela
(non é tanto saber
como crer, apoloxía
da ignorancia)
Letra: tradicional
Arrimeime a un pino verde
por ver se me consolaba,
o pino como era verde
en vez de cantar choraba.
Ai ele le re le...
O mar anda o que desanda
anda que desaparece,
quen ten amores non dorme,
quen non os ten adormece.
Ai ele le re le...
As estrelas tamén bailan
brillan como se falaran,
un feitizo que nos ama
como unha muller que canta.
Ai ele le re le...

osalia'n blues
(letra da nosa amante
poetisa Rosalía de Castro
en Cantares Gallegos)
Déixame vivir nos montes, (bis)
déixame estar solitaria
déixame cos paxariños
que en derredor de min cantan.
Déixame vestir de loito (bis)
cuberta por tristes bágoas
i eco de homes non escoite
nin son de armoniosas arpas.
Que eses sons de amor á vida
rompen as miñas entrañas.
Si de eles, galán, por sorte,
doce consolo arrancaras.
Por ti sinto un amor puro
que pouco a pouco me mata
por ti de noite e de día
cal vaga sombra encantada.
Por ti sinto un amor puro
que pouco a pouco me mata.
Por ti de noite e de día
cal vaga sombra encantada.
Na, na, na…
Na, na, na…
Di por qué vives nos montes (bis)
mentras ti choras e choras
ó pe dun olmo sentada.
Di porque estás solitaria (bis)
cuberta de amargas lágrimas
i a terra de asperas prantas.

juisconsin, terra de meighas
(unha viaxe cara dentro
para sacar o que proe...)
Saín dun curro máis neghro que o demo
e preghunteille: oe, ti onde vas neno?
I emprendemos longha viaxe,
interghalasia, cometas, estrelas fughases.
Nunca llo dixen i él non sabía
que antes de ser muller, eu era só sinsa.
I en cheghando ó lughar da parada
Juisconsin quirida, Juisconsin amada,
mireino aos ollos e boteille alento
se non te apartas peixiño, acabarás aquí adentro.
Era muller, máis tamén era meigha
i aquel coitado, por dios, non sabía de siensia.
Non debiches seghirme aquí,
peixe valente, neno xentíl
mala cousa neste lughar,
ven, voute ghardar.
Non sabemos de onde veu,
onde vai,
que faenou,
somentes podemos dizer
“Qui é un stronzo di boy”
O outro día vin a camiño da Juisconsin
i o outro día vin a camiño da Juisconsin
un peixe ghrande,
que me veu levar
que me dixo ven, que me dixo vai
que vaite lavar,lavar, lavar…
que me dixo ven, que me dixo vai.
(Retrouso)
Era Juisconsin terra de meighas
lar de mulleres, campo de feiras.
Aquel homiño, pouco futuro,
quería o meu ventre,
aghora o ten tudo. (bis)
(Retrouso)

O ceo está revolto
non se pode voar.
A partida que comeza
xa non a quero xogar.
A sorte está botada
non hai volta atrás.
As armas van cargadas
pero no vou disparar
Quero escoitar outro cantar (4bis)
Soños que son delirios
non me deixan pensar.
Queres que siga durmindo
pero acabo de espertar.
Os temores que antes tiña
xa quedaron atrás.
Cando a guerra comece
xa teño firmada a paz.
Quero escoitar outro cantar (3bis)
Quero escoitar un novo cantar
quero escoitar
(herbas que permanecen espertas)
amor lésbico
(oda ó amor de seu)
Déixame ir,
vente pasando
e se non miras, quizais,
te irei ollando.
Déixame ir,
lado con lado
e se non volves, quizais,
te irei buscando.
Se non tas eu non tou,
se te vas eu non sou,
xa non sei que facer
tésme todo ao revés.
Sen ti esmorecer
máis contigo é arder,
déixame enlouquecer.
Es ti a sabia,
que sabe e rega,
e na miseria do escuro,
petas á porta e ti entras,
e tésme enteira.
Ti posme en pé
e me levantas.
A testa altiva e lixeira.
E coma un misto me prendes,
por fin atopo estas verbas.
Para dicirme a min mesma,
para expresarme esperta.
Non fica nada na popa
e vela ao vento se rema...
No rural estamos vivas,
cos cabelos revoltos.
Co carro diante dos bois,
intentando non esquecer de onde vimos;
amarrando,conservando pero no cambio,
non na permanencia.
No rural hai ruido, xuventude, rabia.
No rural as mulleres somos emprendedoras,
innovadoras, creativas e soñadoras.
Berramos nos silencios cómodos.
Escribimos letras para esquecer ordes.
Facemos música antes de ter instrumentos.
....amámonos vivas!

Na súa orixe compoñían as cancións tanto melódica como
armónicamente, xunto con Carmela, por estar sempre amiga. Daquelas
dirixidas pola profe Miriam, quen axuda a xestar o nacemento
e acelera o proceso, realizando un preauto na capela
de Seoane con varios colaboradores, entre eles Michel, Miki
- Pilar e Bruno, Naveira: que voz posteriormente se unirían ao grupo e cos que se
- Érica completaría García: vozo ciclo musical instrumental de forma coherente
- Beatriz conformando García: a voz nosa paisaxe da Ulloa Zoélica.
- María Bouzas: voz
No sentir da Natureza; aos pés ouvindo o verdor da herba,
- Patricia laiando Coucheiro: o vaivén do vozrío e a forza poderosa da Terra da que
- Miguel agroma Rivadulla a xestación ‘Michel’: zoélica guitarras na casa de María en Amarante, por
- Miguel brindarnos Varela o ‘Miki’: seu fogar. percusións
- Bruno Villamor: zanfona, gaita e requinta
Na Casa da Terra, en Portocarreiro, naceu o noso primeiro
lenzo, o verdadeiro, onde colaboran, entre outros, dous
Colaboracións músicos especiais:
queridos, Toño e Rudi, aportando color e brillo, por
- Antonio compartir Otero: os saxo seus en coñecementos Rosalía’n Blues de forma e na desinteresada, Bossa do Moreno pola
- Rudi
profesionalidade
Esteban: violín
e
en
a sua
Amor
fermosa
Lésbico
condición humana.
- Rocío
Tamén
Jiménez:
a Odaiko,
voz
por
en Quero
facer
Escoitar
do seu estudio a nosa primeira casa
de gravación.Nun alxibe de Fuencaliente na Palma rodeada de
Produción terra artística: volcánica Zoelas onde gravariamos o noso primeiro videoclip.
Produción executiva: Tesmenteira
A nosa profe Rocío, polos seus consellos e por orientarnos
Composición
sempre
e arranxos
no camiño
de
da
creación
superación.
grupal: Zoelas
Gravado, Javi, mesturado técnico, e masterizado fai visible, por bonito Arturo e Vaquero posible o noso producto.
en Abrigueiro A música Estudios foi gravada (Friol-Lugo). en Friol, nos meses de inverno do 2018,
nos estudios Abrigueiro e masterizada por Arturo, pola súa
Fotografía: Zoelas
profesionalidade e paciencia.
Deseño e maquetación: Olaya Naveira e Beatriz Muñiz
Aos nosos pais e amigos incondicionais, pola axuda desinteresada
sempre e a todos polas experiencias compartidas.