osho-ozgurluk

40 -> 72
değil! Bu basitçe, sağlıklı bir insanlığın bir neticesi olacak.
Ben tek bir dünya, tek bir lisan, tek bir dindarlık, tek bir insanlık ve insanlık bilinçlilikte gerçekten
geliştiğinde, tek bir devlet isterim.
Devlet övünülecek bir şey değildir. O bir hakarettir. Onun varlığı sana hâlâ barbar olduğunu, medeniyetin
henüz gerçekleşmediğini anlatır; aksi taktirde seni yönetecek bir devlete niye ihtiyaç duyasın?
Şayet suç ortadan kalkarsa, şayet başkalarının seni sömüreceği, öldüreceği korkusu ortadan kalkarsa
devletin tüm şu bürokrasisini ne yapacaksın? Onu sürdüremezsin çünkü o ulus ekonomisinin üzerindeki bir
yüktür, çok büyük bir yük ve giderek büyüyor ve büyüyor. Hiç kimsenin çalışmak istememesi basit
gerçeği nedeniyle hiyerarşilerin giderek büyüme eğilimleri vardır, herkes çalışmaktan nefret eder. O
yüzden herkesin yardımcıya ihtiyacı vardır.
Herhangi bir devlet kuruluşunun ofisinde masaların üzerinde birikmiş dosyalar görebilirsin. Birisine rüşvet
vermeyi başaramadığın sürece senin dosyan koca yığıntının içinde kalmaya devam edebilir; o asla en
tepeye çıkamaz. Ve memurlar orada pek çok dosyalarının olmasından hoşnutturlar; bu onları önemli, özel
kılar. Pek çok insanın üzerinde bir güçleri vardır; zihinlerinde tüm bu dosyalar insanların üzerinde bir güç
taşırlar.
Ben yeryüzünde önceden var olmuş olan tüm kategorilerden tamamıyla farklı bir anarşistim. Ben kendi
başıma bir kategoriyim çünkü benim yaklaşımım radikal bir şekilde farklıdır. Ben devlete karşı değilim,
ben devlete duyulan ihtiyaca karşıyım. Ben mahkemelere karşı değilim, ben mahkemelere duyulan
ihtiyaca karşıyım.
Bir gün, bir zaman, insanın —politik ya da dinsel— hiçbir kontrol olmadan yaşayabileceği olasılığını
görüyorum. Çünkü insan kendi içinde bir disiplin olacak.
Ustasını görmeye gelip insan özgür müdür diye soran bir müridin öyküsü vardır.
Usta müridine ayağa kalkıp bir ayağını yerden kaldırmasını söyler. Mürit, bir ayağı üzerinde —ve
diğeri de havada— dururken öncekinden daha da az şey anlamış haldedir. Usta şimdi de ondan diğer
ayağını da yerden kaldırmasını ister.
Osho, lütfen bir şeyden özgürleşmek ve bir şey için özgürleşmek arasındaki fark üzerine konuşabilir
misin?
Bir şeyden özgürleşmek sıradandır, aleladedir. İnsan her zaman bir şeylerden özgürleşmek istemiştir. Bu
yaratıcı değildir. Bu özgürlüğün negatif yüzüdür. Bir şey için özgürleşmek yaratıcılıktır. Hayata geçirmek
istediğin bir vizyonun var ve onun için özgürlük istiyorsun.
Bir şeyden özgürleşmek her zaman geçmiştendir ve bir şey için özgürlük ise her zaman gelecek içindir.
Bir şey için özgürlük manevi bir boyuttur çünkü bilinmeyenin içine ve bir gün belki de bilinemez olanın
içine giriyorsun. Bu seni kanatlandırır. Bir şeyden özgürleşmek en iyi ihtimalle kelepçelerini kaldırır. O illa
ki de faydalı bir şey değildir; tarihin tamamı bunun kanıtıdır. İnsanlar hiçbir zaman benim ısrarla üzerinde
durduğum bu ikinci özgürlüğü aklına getirmedi. Onlar sadece ilkinin üzerinde durdu çünkü ikincisini
görebilecek kavrayışa sahip değiller. İlki görünür haldedir: ayaklarında zincirler, ellerinde kelepçeler.
Bunlardan özgürleşmek isterler fakat sonra ne olacak? Ellerinle ne yapacaksın? Özgürlük istediğinden
pişman bile olabilirsin.
Fransız Devrimi sırasında Bastille hapishanesinde olmuştu. O en meşhur Fransız hapishanesiydi; o sadece
ömür boyu hapse mahkûm olmuş hükümlüler için ayrılmıştı. Bu yüzden oraya kişi canlı girebilir ama asla
canlı çıkamazdı; sadece ölmüş bedenler dışarı çıkardı. Ve onlara bir kez kelepçeler ve zincirler takıldığında
anahtarları Bastille'deki kuyuya atılırdı çünkü onlara ihtiyaç olmazdı. Bu kilitler bir daha açılmayacaktı, o
nedenle onların ne gibi bir faydası olabilirdi? Bu hapishanede beş binden fazla insan vardı. Beş bin insanın