ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 142
çekmeye başladılar, gemi yavaş yavaş arkalarında kalarak uzaklaşıyordu. Küreklere bu üç kişiden
ikisi dönüşümlü olarak geçip, diğerini dinlendirirlerken suyu yararak karaya doğru hızla
yaklaşıyorlardı. Sonra alacakaranlığın içinde sandalın ucu, koyu sarı kumlara değdi.
Yanındaki arkadaşıyla birlikte köye doğru ilerlemeye başladılar, küçük ahşap evler göze
çarpıyordu her tarafta ama etrafta kimsecikler görünmüyordu. Köyün içine girdiklerinde bu
ıssızlığın nedenini anladılar. Burası terk edilmişti. Evlerin kapıları sonuna kadar açıktı; bir
tanesinin içine girdiler, bomboştu. Köşede duran bir sedirin tek ayağı kırılmış ve çökmüştü,
duvarlar da yer yer mavi kabarcıklarla kaplıydı, küflenmişti her yanı. Dışarıya çıktılar, evlerin
arasında gezinmeye başladılar. İn cin top oynuyordu, kimsecikler yoktu. Bir iki evin içine daha
baktılar, ilk girdiklerinden pek de farklı bir durumda gözükmüyorlardı onlar da. Bir diğerinin açık
dış kapısının üzerinde ağ asılıydı, öylece bırakılıp gidilmişti. Uzun bacası olan, odaya doğru çıkık
bir ocak görünüyordu içeride. Belki de bir zamanlar gürül gürül yanan bu ocak şimdi susmuş, yas
tutar gibi hüzünlü göründü gözüne. Ocağın yanındaki duvarlardan birisinde yan yana elek ve
kalbur asılıydı, diğer yanındaysa büyük bir su küpü göze çarpıyordu. Bir başka kapının
önündeyse devrilmiş ve çürümeye yüz tutmuş büyük bir masa duruyordu.
Bu beklenmedik bir durumdu. Burada insanların bulunduğunu zannederek inmişti
gemiden. Birbirlerinin yüzlerine baktılar yol arkadaşıyla. Bir karar vermesi gerekiyordu. Ya
sandalla tekrar gemiye dönecekti, o takdirde kıyıyı izleyen gemiyle yeni bir yerleşim yeri bulma
ihtimalleri vardı. Ya da buradan yoluna tek başına devam edip içerilere girecekti. Gemiyle başka
bir yere daha ulaşabilirdi ancak bu bir ihtimaldi ve gerçekleşmeyedebilirdi. Şu an hiç olmazsa,
terk edilmiş de olsa bir yerleşim alanına, insan izine rastlamıştı. Ayrıca gemiyle yeniden açık
denizlere sürüklenme ihtimalleri vardı, doğanın insana oynayacağı oyunlar belli olmazdı. Batur
Han için sularda daha fazla gitmenin bir anlamı yoktu, en azından karaya ayak basmışken
nerede olduğunu öğrenmeli ve ülkesine dönmeye çalışmalıydı.
Arkadaşıyla sarıldıktan sonra kıyıya kadar yürüdü, sandaldaki iki kişiyle de tekrar
vedalaşınca tayfalar kürekleri çekmeye başladılar. Arkalarından bir süre izledi, onlar gitgide
uzaklaşırken görüntü de küçülüp bir hayale dönüşüyordu tıpkı çöllerdeki ılgımlar 261 gibi. O da
arkasını dönerek köye doğru yürüdü yeniden. Evlerin arasına tekrar ulaştığında geriye dönüp
arkadaşlarının bulunduğu gemiye doğru baktı, uzakta küçücük bir nokta gibiydi artık. Şu andan
itibaren yapılabilecek birşey yoktu, yapayalnızdı burada.
ŞEHİR
Her taraf tuz kokuyordu. Dalgalar köpük köpük kıyıya vuruyor, içeriye uzanmaya çalışıp
tekrar geriye çekiliyorlardı, giderken de kum tanelerini denize doğru sürüklüyorlardı. Çok
ötelerde kayalara çarparak çatlayan dalgalar dağılarak sular saçılıyordu etrafa. Ta buralardan
261 Ilgım: Serap. Yanılsama.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA