ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 159
İnsanlar o bölgeye gelmeye korkuyorlardı. Hem zaten yasaklanmış, tabu hâline gelmişti
burası da, hatta o yerden söz etmek de. Timsahları anladım ama yine de çözemediğim birşey
vardı işin içinde; o suyu kim kesip, geri kim salıyordu? O kurbanları kim alıyordu? Timsahlar
değildi herhalde, o hayvanların o kadar zeki olduklarını sanmıyorum. Bir de o iki yılan kafamı
kurcalıyordu.
Canavara, daha doğrusu canavarlara kurbanın sunulacağı gün yazmanın oğlu Ener’le
ikimiz düştük yola, giderken herşeyi anlattım ona da en ince ayrıntısına kadar. Koca bir tepeye
çıktık birlikte. Oradaki şeyin bir ejder değil de, timsah sürüsü olduğuna önce inanmak istemedi.
Ama sonra dedi ki;
– Ha bir tane büyük, ha yüz tane küçük… Ne fark eder?
O da haklıydı gerçi ama asıl düşmanın ejder veya timsahlar değil sapkın düşünceler
olduğunu kavradı sonunda. Ondan sonra da tasarımı kafasına iyice yerleştirmesini sağladım.
Yanımızda götürdüğümüz davar sürüsündeki koçlardan birisini ve bir koyunu bir kenarda durup
kestik, yüzdük güzelce. Sonra yeniden düştük yola. Büğetin oraya varınca dere yatağının alt
tarafından, kurumuş akaktan sürüyü öteki tarafa geçirdik. Ener’in yapması gereken tek şey
kendi başına birşey getirmeden, ben ne olup bittiğini tam olarak anlayana kadar beklemek ve
sonra kaçıp kurtularak sürünün içine karışmaktı.
Kurban ayininin yapıldığı yerde koca, kalın bir ongan 283 direği vardı; üzeri süslü, hayvan
betileri 284 çizilmiş. Kurbanları getirenler, o zavallıları oraya bağlayıp gidiyorlarmış kaçmasın diye.
Sonrasını da kimse doğru dürüst bilmiyordu zaten.
Ener’i o kütüğe yasladım, ellerini arkadan birbirine kavuşturdu bende bağlar gibi yaptım
elimdeki iple. Sonra da oradan hızla uzaklaştım. Herşeyi gerçekmiş gibi oynadık yani. Kayaların
kuytuluğunda koç postunun altına girip sürünerek geldim ve yakınlarda olan sürüye karıştım.
Kendimi öyle bir kaptırmışım ki, hayvanların arasında meleyerek dolanıyordum artık. Koyun
sandım kendimi bir ara iyice, onların arasına karışmadan anlayamıyor insan kendisini nasıl
kaybedebileceğini. Hayvanların arasından kafamı kaldırıp bakıyordum. Bu karanlıkta kimsenin
benden şüphelenmesi, beni koyunlardan ayırt edebilmesi neredeyse mümkün olmadığı için,
rahattım o açıdan. Beklemeye başladık. Bir elimde de diğer post duruyordu, Ener gelince
vermek için.
Biraz sonra uzaktan alacakaranlığın içinden iki tane timsah veya yılana benzer yaratık,
insan gibi yürüyerek gelmeye başladı. Birinin elinde kemikten yontulmuş bir balta vardı.
Yaklaşırlarken tüm dikkatimle onlara bakıyordum. İyice yakınıma gelip sürüye göz gezdirdiler, o
anda anladım ki bunlar bir kadınla bir erkek. İkisi de timsah derilerinden yapılmış giysiler
giyiyorlar, kafalarının üzerlerine timsahların üst çene kemiklerini geçiriyorlardı. Kurban
283 Ongan: Totem.
284 Beti: Figür, motif.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA