ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 39
duran bıçağı, karanlıkta sapsarı bir baklava tepsisine benzettiği ayın ışığıyla birlikte parlıyordu.
Ama şu an tam dolunay değildi, ince bir hilal kadar eksikti bir yanından. Bıçağı alıp beline
bağladı. Çalıların ucundaki ipi tutup bileğine doladı ve sürüklemeye başladı, dağların arasındaki
bir aşıttan 53 geçip ardındaki koruluğun içerisinde bir süre yürümesi gerekecekti. Ondan sonra da
biraz ilerdeki tahta köprüyü geçip toprak yolda ilerleyecekti. Bayağı uzundu yani gideceği
mesafe. Babası merak edip çoktan telaşa düşmüş olmalıydı, güzel bir azar işitecekti, eğer dayak
yemezse ona şükürdü. Telaşa kapıldı, bir an önce eve varmalıydı. Ama bu telaş onun hayrına
olmayacaktı.
Dağ beline yaklaştığında soluk soluğaydı ama durmaması gerekiyordu, bir sel yatağının
içine inip oradan yürüyerek tırmanmaya başladı. Burası biraz daha alçaktaydı ve zaman
kazanması gerekiyordu. Beli aşıp bayırdan aşağıya inerken arkası üzerine düştü, biraz kaydı;
sonra ayağını bir taşa yaslayarak kendisini durdurdu ve yeniden ayağa kalkarak ama hızını
frenleyip kesmeye de çalışarak aşağıya kadar indi arkasından bayağı bir toz kaldırarak. İçinde
küçük çakıl taşları bulunan hafif kumlu bir toprağı vardı burasının.
Koruluğun yanına geldiğinde elindeki çalıları kurumuş bir akağın 54 içine bıraktı; yarın
gelip alacaktı fakat şu anda tez davranması gerekiyordu. Ağaçların arasına girip koşmaya
başladı. Canı çıkana kadar koştu, kafasını bir önüne eğiyor, bir yukarıya kaldırıyor ama
durmadan koşuyordu. Soluk soluğa durdu, ellerini dizlerine koyup, başını öne eğip gözlerini
kapadı. Derin derin solumaya başladı, ciğerleri yerinden sökülecek gibiydi. Gözlerini açtığında
birden sırtına bir soğukluk yürüdü. Ayağının altında, her zaman kendisini takip ettiği yolak 55
yoktu. Yol kaybolmuştu. Doğrulup etrafına bakındı, sağa sola koşturdu ama yolu bulamıyordu.
Kaybolmuştu. Nasıl olabilirdi böyle birşey? Sürekli gelip gittiği bir yerdi burası, anlayamıyordu
bir türlü. Ağaçların arasında çıldırmış gibi koşup duruyor; zihninin denetimi elinden çıkıyor,
doğru düşünme yeteneğini yitiriyor, sükûnetini muhafaza edemiyordu. Sol elini yumruk yapıp
kolunu deli gibi titretmeye, sallamaya başladı. Sallayıp duruyordu öylece ara vermeden, ne
yaptığının farkında bile değildi. Sonra durdu, ağlamaya başladı, ne yapacağını şaşırmıştı. Gidip
bir ağacın dibine büzülüp oturdu, orada öylece bekledi ne kadar geçtiğini bile farketmeden.
Koruluğun içinden gelen bir uğultu duydu. Kafasını kaldırdı, bir kadın çığlığını andıran ses
yaklaşıyordu; titremeye başladı korkudan ne yapacağını bilemez bir vaziyette. Aklı artık farklı bir
boyuta geçmiş orada yüzüyordu. Ellerini yere yaslamış ve toprağı avuçluyor, ayaklarıyla da
kendisini arkasındaki ağaca doğru itiyordu, sanki daha geriye kaçmak istiyormuşçasına.
Ağaçların arasında birisi koşturuyordu, saydam beyaz bir giysi bir görünüp kayboluyordu. Ağzı
açılmış, kenarlarından tükürüğü sızıyordu çocuğun. Kendisinin titreyerek tuhaf bir hırıltı çıkaran
soluğunun sesini duyuyor, tüm vücudu kasılıyordu. Rüzgârla birlikte birşey dolanıyordu
koruluğun içinde ve o ağlıyordu. Tuhaf bir ağlama sesi kendisininkine karışmaya başlıyordu
ötelerden işitilen. Birisi ağlıyordu. Ses kimindi? Yaprakları hışırdayan ağaçların mı, rüzgârın mı?
53 Aşıt: Geçit. Üzerinden aşılan yamaç.
54 Akak: Dere, ırmak yatağı. Suyun aktığı yer.
55 Yolak: Patika. Yol izi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA