ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 80
Dağın eteklerinde yaklaşık bir gün boyunca dolanıp durdular, herhangi bir iz, sonuç
çıkarabilecekleri bir işaret arıyorlardı. Buraya kadar gelmişlerdi ama bütünüyle bir bilinmezliğin
karşısındaydılar.
Güneş batmak üzereydi. Bulutlar, kazanların içinde sarıya boyanan yünler gibi renk
değiştiriyordu. İleride Kanak Dağları’nın yamaçlarının dibinde, dışarıya doğru uzanan bir kaya
kitlesinin arasından dev bir yılan gibi çıkıp sürünerek ilerleyen bir uçurum yeryüzünü
derinlemesine onmaz bir yara gibi kesiyor ve yukarıya uzanıp aşılmaz setler kuran dağlarla
yarışırcasına aşağıya doğru yeni bir engel daha oluşturuyordu. Buralar insanın aşamayacağı her
türlü engellerle donatılmış bir bölgeydi adeta.
Uçuruma yaklaşıp sakınarak kenarına vardılar. Dibi görünmüyordu ve zifiri bir karanlık
vardı aşağılarda, demek ki ışığın ulaşamayacağı kadar derindi. Birkaç tane taş attılar, sonra daha
büyük kaya parçaları... Ama en ufak bir ses bile geri dönmüyordu. Bir meşale hazırlayıp yaktılar.
İyice tutuştuktan sonra meşaleyi uçurumdan aşağı bıraktılar, pür dikkat izliyorlardı. Uruk Han;
– Umarım sönmez, dedi.
Meşalenin ışığı küçüldükçe küçülüyordu ama bu söndüğü için değildi, düşmeye devam
ediyordu; küçücük bir nokta gibi kaldı ışık, sonra kayboldu. Aşağıdan tuhaf bir esinti yüzlerine
vuruyordu. Sanki yeraltına, Abra ve Yutpa’nın 154 yaşadığı karanlık denize kadar iniyordu bu
dipsiz çukur. Bir süre ürpererek baktıktan sonra biraz uşaklaşıp yere oturdular ve düşüncelere
daldılar tekrar. Galiba bu kadar yolu boşuna gelmişlerdi ve hiçbir sonuç elde edemeden geri
dönmek zorunda kalacaklardı; hâlbuki o kadar aşıtlar geçmiş, yol tepmişlerdi.
Oturdukları yerden, kenarında söğüt açları bulunan sazlık bir göl görünüyordu.
Kenarlarındaki uzun bacaklı, sivri gagalı balıkçıl kuşları kafalarını suyun içine sokup sallayarak
karıştırıyorlardı bitkilerin aralarını ve çamurlu tabanı; ara sıra başlarını kaldırıp yukarıya doğru
dikerek, yakaladıkları balıkları yutuyorlardı. Biraz içeride sazların ve kamışların azaldığı bir
bölgede yaban kazları yüzüyorlar bazen suya dalıp yeniden çıkıyorlardı, belli ki onlar da
avlanıyorlardı. Balığı bol olmalıydı bu suyun. Gölün başka bir köşesinde kambur sırtını eğerek su
içen bir sırtlan etrafı sinsice izliyor, faydalanabileceği herhangi bir durumun olup olmadığına
bakıyordu. Bu civarda çakallara da rastlanırdı sıklıkla; ellerine geçirdikleri her türlü hayvanı yiyen
köpeğe benzeyen, sivri kulaklı, kır renkli bu acımasız canlıların birkaç gün önce yakalayarak
yedikleri bir ceylanın kemikleri az ilerilerinde yavaş yavaş çevreye dağılmaya başlamıştı bile.
Bir ara uçurumun içerisinden çıkan bir kuş sürüsüne takıldı Uruk’un gözleri. Güvercindi
bunlar; yükselip taklalar atıyorlar, gırtlaklarından kendilerine özgü boğuk sesler çıkarak
ötüyorlardı. Bir erkek, dişinin çevresinde dönerek ona kur yapıyordu. Birkaç tanesi yeniden
karanlıktan içeriye girerek kayboldu, diğerleri havada yaptıkları oyunlarına devam ediyorlardı.
154 Abra ve Yutpa: Yeraltında yaşayan ve ejdere benzeyen devasa iki yılan.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA