ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 96
– Yedeğe alıp gidelim bari de hava kararmadan yola çıkmış olalım. Buradan bir an önce
uzaklaşalım, dedi Tuğrul. Sesi çok ötelerden geliyordu.
Bunu derken elinde olmadan uçuruma doğru dönüp bakmıştı.
Ne yaptı ne ettilerse Batur’un atını kendileriyle birlikte götürmeyi başaramadılar, hayvan
inatlaştıkça inatlaşıyor, kırbaç falan da kar etmiyordu. Başka bir atın arkasına bağlıyorlardı ama
öyle güçlüydü ki bu kez öndeki hayvan da ilerleyemiyordu. En sonunda Uruk;
– Bırak şu inat hayvanı da burada kurda kuşa yem olsun, diyerek saldı.
Ama önce üzerindeki koşumları çıkarıp yedek atlardan birinin sırtına bağladı.
***
Batur Han, anlayacağını anlamıştı, sevgilisi haklı çıkmıştı ve üstelik dünyayı göreli yarım
gün bile olmamış bir kız o dünyayı kendisinden daha iyi tanımıştı. Ve o dünya şu an başına
yıkılmıştı, tanıyamadığı, anlayamadığı bu yerküre ise üstündeki gökkubbeyle birlikte üzerine
çöktü tüm ağırlığıyla. Bu çukurun dibinde kaldığı, belki de öleceği için değil… Birincisi sevgilisini
bulduğu anda kaybetmekten, ikincisi de ağabeylerinin kendisine böyle birşeyi yapabilmiş
olmalarından dolayı. Artık yenilmişliği tüm hücrelerinde hissediyordu. Yaşadığı ömür kadar bir
ömür daha yaşlanmıştı. Öfkeden deliye dönüyordu, nasıl yapabilirlerdi bunu kendisine? Nasıl
olabilirdi böyle birşey? Anlayamıyordu. Onlar kardeşleriydi… Ama artık değillerdi. Tanımadığı
yabancılardan hiçbir farkları kalmamıştı artık. Başından aşağıya kaynar sular dökülüyordu sanki.
Tünelin ağzından aşağıya, uçurumun dipsiz karanlığına baktı. Hayat şu an kendisine bu kuyu
kadar dipsiz, karanlık ve anlamsız görünüyordu.
ÇOBAN
Irmağın içine doğru uzanmış ağacın köklerinden birisinin altında bulunan, ağzı çalı çırpı
ve bitkilerle örtülü kovuktan iri bir balık çıktı. Tedirgin ve dikkatliydi; sudaki en ufak bir
dalgalanmayı, titreşimi tehlike olarak algılamaya hazırdı. Ancak karnını da doyurması
gerekiyordu. Usul usul, nazlı bir kız edasıyla salınarak ilerledi, vücudu salınımlarla içinde var
olduğu bu mucizevî sıvıyı geriye iterken solungaçlarıyla aldığı suyu ağzından tekrar dışarıya
veriyordu. İri parlak pulları, gökyüzünden huzmeler hâlinde suya vuran ışıkla birlikte parlayıp
sönmekteydi. Karşısına çıkan birkaç ufak bitki parçacığını ağzına alıp yoklayarak yedi. İleride,
suyun yüzeyine yakın bir yerde duran su böceği gözüne çarpmıştı. Yüzgeçlerinin bir iki
hareketiyle yönünü yukarıya çevirdi, suyun yüzeyi puslu bir sır 175 gibi gözüküyordu. Hızlandı. Avı
kendisini fark edip kaçmadan tek seferde yakalaması gerekiyordu. Daha hızlandı. Karşısındaki
175 Sır: Cam.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA