ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 14
– Şimdi gelelim hikâyemize, dedi. “Nerde kalmıştık? Herhalde uçuruma iniyorlardı…”
diye konuşmaya başlayınca, parmakları eksik olan adam arkadaşına doğru eğilerek alçak bir
sesle;
– Neyse sonra anlatırım, dedi. Öteki de başını sallayarak onayladı kendisini.
Sargun Emmi;
– Bunu anlatması yaza kadar sürer, diye ben size daha baştan söylediydim. Ötekilere
benzemiyor, bayağı uzun. Dört gündür anlatıyorum daha başındayız, dedi. Sonra devam etti;
“Ama başladık bir kere, uzun muzun anlatacağız artık, o arada ölmez yitmezsek.”
Köy halkının kışın en büyük eğlencesi buydu; akşamları genelde köy odasında ya da
müsait olan birisinin evinde buluşurlar ve bilenler hikâyeler, masallar anlatırdı. Bunların
anlatılması bazen günlerce hatta haftalarca sürerdi. İnsanlar hiç fire vermeden eksiksiz
toplanırlar, aralıksız her gün dinlemeye gelirlerdi. Herkes bir sonraki gün ne olacağını
sabırsızlıkla bekler, anlatılanların gerisini merak eder, neler olabileceği üzerine fikirler yürütür,
hatta birbirlerine sorarlardı gün içinde. Bugün de Orhan evine çağırmıştı herkesi; orada toplanıp
dinleyecek, arada çaylarını içip sohbet edeceklerdi hep birlikte.
Altan’sa anlatılanları dinleyerek hayal dünyasının sınırlarını yıkıyor, kafasının içindeki
evreni genişletiyor, içerisinde olanaksız diye birşeyin olmadığı diyarlara gidiyordu. Işık hızıyla
yolculuklar yapıyordu görmediği ülkelere ve zamanlara, sonsuz ovalara, ucu bucağı görünmeyen
denizlere, okyanuslara… Kapılar büyük sevdalara, görkemli savaşımlara açılıyor; yenenlerle
yenilenler, aldatılanlarla aldananlar oluyordu. Ama hep iyilik kazanıyordu. Ve bu düstur kafasına
öylesine kazınıyordu ki, ileride gerçek dünyayla yüzleşmek zorunda kaldığında büyük sorunlar
yaşayacaktı. Dürüstlüğün her zaman galip gelemediğini, hatta çoğu zaman yenilenin,
kaybedenin o olduğunu anladığında içinde inandığı, büyüttüğü bu dünyayı defalarca yıkıp
yeniden kurmak zorunda kalacaktı, gerçeğe biraz daha yaklaştırabilmek için kendisini. Elbette ki
o süreçler çok sancılı olacaktı her seferinde.
Kapı tekrar çalındı, Altan bir kere daha fırlayıp kapıyı açtı, bu kez gelen muhtardı.
Üzerinde ayı postundan bir kürk vardı ve başında da tüylü bir papak 12 bulunuyordu. O da selam
verip orada bulunan bir genç tarafından kendisine bırakılan yere oturdu. Sonra da ağzından
kulağına kadar derin bir yara izi olan aynı delikanlı, muhtara çay doldurup verdi. Genç adam
dört yıl önce tarlanın birisinin kıyısında uyurken, yürüyüp giden bir yaban domuzu yülgü 13 gibi
keskin dişleriyle ağzını kulağına kadar biçerek yırtıp geçmişti. Bu hayvanın omurları oynamaz
olduğu için boynunu sağa sola çeviremez, dümdüz giderken de önüne ne gelirse kesip atardı,
işte bu delikanlı da yaban domuzunun dişlerinden kurtulamamıştı.
12 Papak: Kalpak benzeri tüylü bir başlık.
13 Yülgü: Ustura, jilet. “Ülgü” de denilir.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA