ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 154
Asker şaşırıp kalmıştı;
– Kim sen mi? dedi gülerek; “Deli misin, bela mısın arkadaş sen?”
Batur böyle bir sonuca ulaşamayacağını anlamıştı, o anda aklına bir fikir geldi. Eliyle, bir
paçavraya sarıp üzerindeki uzun giysinin altına sakladığı, ülkesinin en iyi demircilerinin dövdüğü
göz alıcı kılıcını açtı;
– Bak, dedi askere.
Batur;
Asker karşısındaki bu kılıksız adamın beline doğru bakarken gözleri faltaşı gibi açıldı.
– Bu kılıç büyülüdür, dediğimi yap, diye emretti tok bir sesle.
Elma gibi çıkık yanakları olan, kırmızı yüzlü asker ne yapacağını şaşırıp kalmıştı. Batur bu
fırsatı değerlendirmekte tereddüt etmeyerek yineledi, karşısında kafası karışmış biri vardı artık
ve öylesi insanların çözülmesi ve teslim olması çok daha kolay olurdu. Sert bir ifadeyle
emrederek;
– Dediğimi yap! diye sesini yükseltti.
Bunu öyle söylemişti ki, tanrısal bir güç tarafından kendilerini kurtarmaya gönderilen
birisi olduğuna, gören ve duyan herkes inanırdı; hatta kendisi bile. Kılıcın güzelliği ve meczup
görünümlü adamın bu tavrı karşısında çeri korkarak irkildi, kafası allak bullak bir hâlde hemen
içeriye koştu. Kalabalık arka taraflardan yavaş yavaş çözülmeye başlıyordu, geçen senelerde
olduğu üzere yine evlerine dönüp bekleyeceklerdi suyun birkaç gün içinde açılmasını.
Birazdan başka bir asker koşarak gelip kendisini içeriye alacağını söyleyince o da
kalabalığı yararak, insanları iteleyerek dış kapıya doğru yanaştı. Askerler üzerinde simgesel ayı
figürleri bulunan büyük, kanatlı demir kapıyı açıp kendisinin içeriye girmesine izin verdiler.
Sarayın heykellerle süslü avlusundan, yanında yürürken kendisine çekinerek ve biraz da
inceleyerek bakan iki askerle birlikte geçerek asıl yapıya girdiler.
Batur Han mütevazı bir sarayın içinde geniş bir koridordan yürüyerek kağanın huzuruna
çıktı. Yuvarlak bir salondu burası, birbirine simetrik dört sütun ortada büyük bir boş alan
bırakacak şekilde yerden tavana kadar yükseliyordu ancak sütunlar tavana doğrudan
birleşmiyor, aralarında yuvarlak, kendilerine nazaran küçük denebilecek küreler bulunuyordu.
En kalabalık günlerinden birini yaşayan salonda herkes bir süre bu beklenmedik konuğu
süzdükten sonra kağan söze girdi;
– Askere söylediğin şey doğru mu? dedi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA