ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 181
Tanay Ana’nın gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Bükülmüş beli, çiçek desenli elbiseleri ve
bembeyaz yüzüyle orada öylece dikilmiş kalmıştı; yazmasının altından kınalı ak saçları dışarıya
taşıyordu. Niye ağladığını kendisi de bilmiyordu. Bir haftadır boşluğu dolan yalnızlığının içine,
delikanlının gidişiyle birlikte yeniden düşeceğine mi ağlıyordu, kim olduğunu bilmediği bu yiğidin
garipliğine mi, Dünya’nın düzenine mi, geçip gitmiş olan bir ömre mi? Belki yaklaşan ölüme…
Belki de hepsine… Belki de kendisinin de bilemediği, kökü derinlere giden daha bir sürü şeye.
Öldüğünde kavuşacağı insanların özlemi ve içinde eriyip kaybolacağı o tanrısal varoluşun
beklentisi bile ölüm korkusunun önüne geçemiyordu.
Delikanlı atına bindi, Tanay Ana’ya dönüp;
– Geri geleceğim, dedi.
Sonra hafifçe mahmuzladı hayvanı, at alçak bir sesle kişneyerek koşmaya başladı.
Nallarının dövdüğü toprak yoldan kalkan tozu ardında bırakarak gözden kayboldu. Bir ara
ötelerden sesi duyulur gibi oldu. Ta ileride, yukarıya doğru çıkan bayırın orada bir karaltı
görüldü, yeşil tepenin ortasında sarı bir şerit gibi uzanan yokuşu aşıp yeniden yitip gitti.
Gökyüzünde yaban ördekleri okbaşı biçimini almış başka bir diyara göç ediyorlardı. Okun tam
ucundaki liderleri arkaya geçerek bir başkasıyla yer değiştirdikten sonra bir kediye benzeyen
köpük köpük bulutun ardında kayboldular. Yüzlerce, binlerce yıldır süren bu yolculuğu gelecek
yıl belki de başkaları yapacaktı, aralarından bazıları eksilecek onların yerine başkaları geçecekti
ama yolculuk hep devam edecekti. Rengârenk uçurtmalar göğe doğru yükselmiş, küçücük
görünüyorlardı ve çocuklar sanki yukarıda süzülüp duran onlar değil de kendileriymiş gibi
mutluluk duyuyorlardı. İnsanlar da aslında rüzgârın önünde yükselip alçalan, farklı yönlere
kayan bu uçurtmalar gibi yazgılarının elinde uçup duruyorlardı.
Tanay Ana ellerini yukarıya doğru kaldırmış yakarıyordu. Doğru dürüst tanımadığı,
derdinin ne olduğunu bile bilmediği biri için dua ediyor; “Ayağı pek bassın, yüreğinde korku
duymasın, yavısı 327 onmasın, gönlündeki yara sağalsın…” diyordu. Tüm yüreğiyle, tüm inancıyla,
tüm içtenliğiyle söylüyordu bunları. Yerlerin ve göklerin sahibine yardım etmesi için
yalvarıyordu. İçinden taşan duyguları aşikâr ediyordu; yakarışı sonsuzlukta yankılanıyor, söz
hayat buluyor, onulmaz acılara derman oluyordu. Söz yaşama dönüşüyor, söz umut oluyor,
geleceğe tohumlar saçıyordu.
DÜĞÜN
Artık güz iyice kendisini hissettirmeye başlamıştı, soğuk kuzey rüzgârları yeryüzüne
doğru inerek bitkileri üşütüyor, yaklaşan yağmurları haber veriyorlardı. Yakında kırağı düşecek,
sebzeleri yakıp kavuracak, hayatlarını sonlandıracaktı. Sararan, kızıla çalıp dökülen yapraklar
327 Yavı (Yağı): Düşman.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA