ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 56
soğuran bu ilkel ihtişamın içerisinde üveyikler, ötleğenler, kumrular ve çıvgınlar 83(*) evrensel bir
koroya eşlik edercesine kendilerinden geçmiş şakıyorlardı. Kalın gövdeli ağaçlar yüzyıllardır
oradaydılar, kim bilir kaç kez Güneş’in batışına tanıklık etmiş, ertesi gün yeniden doğuşunu
görmüşlerdi. Deredeki balıkların sırtları bıçak ağzı gibi yanıp sönerken, yosunlar kız saçı gibi
belikler hâlinde yemyeşil dalgalanıp duruyorlardı. Kıyıya yakın kesimlerde çamurun içini
karıştıran küçük kuşlar görünüyordu. Ötedeki bir ağacın üzerinde analarının getirdiği yiyeceği
yavruları uzanıp ağzının içinden alıyorlardı alelacele. Yeşil renkli bir yılan kuyruğuyla sarıldığı bir
daldan aşağıya doğru sarkmış etrafa bakınırken, çekelezler 84 daldan dala atlayarak oyun
oynuyorlar, kimileri de palamut taşıyorlardı yuvalarına.
Yerde yapraklardan oluşan bir örtü bir yandan alt kısımlarda içten içe çürüyerek toprağa
karışıyor ve ormanın loşluğundan kaynaklanan nemli ortama, kendine özgü bir humus kokusu
yayıyordu. Bazı yerlerde sarmaşıklar ağaçlara sarılıyor bazen da bir elbise gibi giydiriyorlardı
onlara kendilerini. Kimi yerlerde ağaçların kökleri sanki birşeyleri tutmak istercesine, kaslı birer
kol gibi toprağın dışına çıkıyor, sonra tekrar içeri girip derinlere doğru inerek kayboluyorlardı.
Ormanın derinliklerinde kuşlar dışında tüm mahlûkat susmuş ve sanki Güneş’in son
ışıklarını içlerine çekmekte ve sindirmekteydiler hep birlikte. Ağaçlar, aldıkları ışığı bugün için
son bir kez daha hep beraber bir bebek gibi emerlerken ve inanılmaz bir uyumla hep birlikte
soluk alıp verirlerken ormandan gökyüzüne doğru ince bir nem tabakasına benzer temiz hava
yükseliyordu. Derin bir huzur her yana tüm ağırlığıyla çökmüş ve bir daha kalkmayacakmış
gibiydi. İçine girildiğinde bile anlaşılamayan ama duyumsanabilen, bir bütünün parçası olmanın
huzuruydu bu, bütünün parçası olarak anlam kazanmanın…
Ağaçların arasında usulca dolaşan esinti yaprakları o kadar hafif hışırdatıyordu ki, sesler
sanki doğmadan geri ölüyor, arkasından yeniden doğuyor, yeniden ölüyorlardı içerisinde sınırsız
sayıda hayvan türüne barınaklık eden ormanda. Yaşam yoluna devam ediyordu burada. Yaşam…
Her yer, herşey yaşama kesmişti burada, ölüm bile yaşam için vardı. Tüm varlık yaşama
durmuştu, zaman bile yaşam gibi, yaşam için akıyordu.
Ağır ağır yürüyerek gelen, bir savaşçı ormanın alışılageldik sakinlerinin hemen dikkatini
çekti; daha önce görmedikleri bu canlıya karşı tetikte, her an kaçmaya hazır hâlde bekleyerek
bakıyorlardı. Genç adam kendisini izleyen bu gözlerin farkında bile değildi. Belindeki kılıcı,
sırtındaki yayı ile heybetli bir görünümü olan genç adam uzun boyluydu. Artık ufka gömülmekte
olan Güneş’in son ışıkları zırhından yansırken ağaçların kısmen seyreldiği bir yerde durdu, sağına
soluna bakındı, nerede olduğunu anlamaya çalışan biri gibi ağaçlara göz gezdirdi. Sonra tekrar
yürümeye devam etti. İleride ağaçların, ormanın başka hiçbir yerinde olmadığı kadar seyrelip
azaldığı bir açıklıkta durdu. Karşısında toprağa gömülmüş ve bir at arabasından daha büyük bir
kaya parçası duruyordu. Görünüşe göre toprak altındaki kısmı çok daha büyük olan kayaya
yaklaşıp dokundu, yüzeyi soğuktu. Öylece bakınırken birşey dikkatini çekti; kayanın gölgesi sanki
83 (*) Kuş türleri. –Editör.
84 Çekelez (Çökelez): Sincap.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA