ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 98
araziye çıkarıyor, akşamüzeri de günbatımında yeniden köye sokuyordu. Biraz sonra da kalkıp
köye doğru yola koyulacaktı yine her zamanki gibi.
Sürüyü önüne katıp yönünü köye doğru çevirmeden önce dağın üzerindeki karlığa çıkıp
yanındaki meşin 177 torbaya kar doldurmak istiyordu, yolda giderken yiyecekti. Köpeğinin başını
okşadı;
– Sürüye göz kulak ol. Dağılmasınlar, yoksa bir temiz sopa çekerim haberin ola, dedi
gülerek.
Gerçi döveceğinden falan söylemiyordu bunu. Şimdiye dek Setil’e sadece bir kere
vurmuştu, o da bundan üç yıl önce, apansız kar bastıran o kış günü kurda bir koyunu
kaptırdıklarındaydı. Gerçi hata kendindeydi ama onun da suçu yok değildi hani. “Olan oldu,”
diye geçirdi içinden. Bunları düşünürken çoktan dağın yarısına kadar tırmanmıştı bile. Bir çalının
kalın gövdesine tutunarak dinlendi. Arkasına dönerek aşağıya baktı. Yukarıya çıktıkça herşey
küçülüyor, sesleri duyulmaz olduğu için birer görüntüden ibaret hâle dönüşüyorlardı. Sanki
başka birer varlıklarmış gibi… Başı döner gibi oldu, yönünü hemen çalıya doğru çevirdi yeniden.
Sağlam görünen çalıları kavrayarak, iri taşlardan destek alarak tırmanmaya devam edip yukarıya
ulaştı. Dağın üzerindeki kayaların arasında bulunan kuytu bir köşeye yaklaştı. Burada bir adam
boyu yüksekliğindeki doğal bir çukurun üzerini örten kaba tahta kapağı kenara çekti ve içine
doğru eğilip meşin torbayı karla doldurdu. Bu taş kuyunun içindeki kar, üzerinden bir diz boyu
kadar eksilmişti çünkü çevre köylerin çobanları da çıkmaya üşenmedikleri zamanlar gelip
buradan kar alırlardı. Kapağı kapattı. Az ilerideki daha yüksekçe bir kaya parçasının üzerine
tırmandı. Kaya güneşten sımsıcak yanmış, kızgın bir saca dönmüş olduğundan çıkarken elleri
yandı. Her yöne doğru, ufka kadar Dünya’nın görünen bu parçası gözlerinin önündeydi.
Aşağıda bir yılan gibi kıvrılarak ilerleyen ırmak her yıl yağmur mevsimlerinde yavaş yavaş,
ya da sellerle birlikte gözle görülür biçimde akağını değiştirirdi toprak yumuşak olduğu için.
Daha ilerideyse ırmağa kavuşan derenin ağaçlık bir alana yakın kesiminde kunduzların, kestikleri
odunlardan inşa ettikleri küçük bir bent göze çarpıyordu. Suyun derinleşip akıntının azaldığı bir
kesiminde yıkanan mandaları sudan çıkarmaya çalışan başka bir çobanı ise güçlükle
seçebiliyordu. O da, boynuzları ay gibi kıvrık hayvanlardan oluşan sürüsünü yavaş yavaş
topluyordu.
Daha ileriye, ormana doğru baktı. Uzakta, çok uzakta, gökle yerin birbirinin içinde eridiği
o çizgiye yakın bir yerlerde ormanın başlangıcı görülüyordu. Yemyeşil bir alan başlıyordu oradan
sonra ve sanki Dünya’nın ucuna kadar ilerliyordu. Ormandan ileride başka birşey yokmuş gibi
geliyordu çobana. Alabildiğine uzanan bu ağaç denizi ileride güçlükle görülebilen Kanak
Dağları’na kadar ulaşıyor ve seyrelerek dağa doğru tırmanıyordu. Fakat ormanın bu çabası,
dağın gittikçe belirginleşen dikliğine yenik düşüyordu; öyle ki dağlar bir noktadan sonra
üzerindeki topraktan bile sıyrılıp, yukarıya doğru uzanan sarp kayalıklara dönüşüyordu. Ürpertici
177 Meşin: Kaba deri.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA